ΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΤΑΔΙΚΑΙ ΥΠΟ ΠΑΝΟΡΘΟΞΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ

ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ (ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ)+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Posted on Ιούλιος 4, 2018 by ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ on Δευτέρα, 16 Μάιος 2011 στις 10:04 π.μ. + Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ Δ/ΝΣΙΣ: ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΚΟΡΩΠΙ Τ.Κ.19400 Τ.Θ.54 ΤΗΛ. 210.6020176, 210.2466057 Α.Π. 127 Ἐν Κορωπίω Κυριακή του Παραλύτου 2011 ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΕΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ «ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ – ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ» Σημείωσις: Το θέμα «Νεοημερολογιτισμός – Οικουμενισμός» είναι το πρώτο και κύριον θέμα πού συζητάται εις το «Φροντιστήριον Εκκλησιολογικών Μελετών», το οποίον λειτουργεί από πενταετίας εις τον Ιερόν Ναόν Αγίου Σπυρίδωνος Καρέα καθ’ εκάστην Δευτέραν από ωρας εκτης απογευματινής εως ωρας εννάτης βραδυνής. Εκ των συζητήσεων προέκυψεν η ανάγκη να γίνη ένα Ανθολόγιον Απαντήσεων εις προβληματισμούς επί τού θέματος τούτου καθώς και επί αλλων συναφών θεμάτων. Θα παρατεθούν πρωτίστως κείμενα τά οποία εχουν δημοσιευθεί εις το διαδίκτυον και τά οποία ασφαλώς εχουν συζητηθεί πολλάκις εις τάς Συνάξεις τού Φροντιστηρίου και επί των οποίων, πρέπει να γίνη ευρυτέρα ενημέρωσις διότι επ’ αυτού κυρίως υπάρχει παχυλή αγνοια η και επιχειρείται μεγάλη διαστρέβλωσις από τον νεοημερολογιτικόν και τον παλαιοημερολογιτικόν οικουμενισμόν. Ο ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ ΕΠΕΒΛΗΘΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΩΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ «Το ότι ο Νεοημερολογιτισμός, αδιάκοπα συνεχίζει ακάθεκτος να πορεύεται ως Οικουμενισμός, εφόσον άλλωστε ως τοιούτος επεβλήθη…, βεβαιώνεται από ένα πλήθος στοιχείων, πολλά εκ των οποίων μάλιστα δεν αμφισβητούν και Νεοημερολογίτες. Θεωρούν βέβαια ταύτα, ως προσωπικές εκτροπές ωρισμένων…, όμως παραθεωρούν το γεγονός, ότι οι πραγματικοί λόγοι που επέβαλαν τον Νεοημερολογιτισμό το 1924, είναι εκείνοι που τον καθιστούν σχισματοαίρεσιν. Η Πράξις – Απόφασις της Ε΄ Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος του Δεκεμβρίου του 1923, δεν ήτο τίποτε άλλο παρά εφαρμογή και εκτέλεση της Οικουμενιστικής Εγκυκλίου της Συνόδου του Πατριαρχείου της Κων/πόλεως το 1920 και του Μασωνικού Συνεδρίου του 1923…! Ως εκ τούτου είναι απόλυτα σαφές ότι όσοι κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες απεδέχθησαν αυτές τις αποφάσεις, που επέβαλαν τον Νεοημερολογιτισμό ως Οικουμενισμό, ουσιαστικά απεδέχθησαν την παναίρεσιν του Οικουμενισμού και έκτοτε μέσα εις αυτόν κινούνται και υπάρχουν. Πώς είναι δυνατόν να καταγγέλλουμε τον Οικουμενισμό ως αίρεση, αλλά να αποσιωπούμε το γεγονός ότι ο Νεοημερολογιτισμός επεβλήθη απόλυτα ως Οικουμενισμός;! Πώς είναι δυνατόν να καταγγέλλουμε τον Οικουμενισμό, αλλά να μην εξερχόμεθα εξ’ αυτού, δηλαδή του ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΥ – ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ; Πως θα σας φαινόταν εάν κάποιοι παπικοί δήλωναν ότι αποκηρύσσουν τας αιρέσεις του παπισμού, αλλά αντί να προσφύγουν εν μετανοία εις την Εκκλησία, καλούν τους Ορθοδόξους να προσέλθουν εις αυτούς…;. (Χρήστος Γκουτζίδης) ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ «ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ» ΑΛΛΑ ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΠΡΟΕΚΥΨΑΝ ΤΟ 1924 ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΙΝ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ Μία Ιεραρχία, η οποία εις το σύνολο της ενεργεί κατάφωρα αντικανονικά προκειμένου να επιβάλη αντορθόδοξες αποφάσεις, δεν μπορεί να θεωρήται Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας. Αυτό συνέβη με την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος το 1924… οπότε προέκυψε ο Νεοημερολογιτισμός και οι Νεοημερολογίτες. Οι Ορθόδοξοι δε, που το 1924 δεν εδέχθησαν αυτές τις αποφάσεις και δεν ακολούθησαν την καινοτόμο νεοημερολογιτική Ιεραρχία εις το, (δια του Νεοημερολογιτισμού ), άνοιγμα της εις την παναίρεσιν του Οικουμενισμού, δεν έγιναν παλαιοημερολογίτες, αλλά απλά, ως γνήσια μέλη της Εκκλησίας έμειναν πιστά εις Αυτήν, αποδοκιμάζοντα και καταδικάζοντα τον Παπικό και Οικουμενιστικό Νεοημερολογιτισμό, ο οποίος έτσι και αλλιώς ήταν ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ από την Ορθοδοξία… ΑΙ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΣΥΝΟΔΟΙ ΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΑΣΑΙ ΤΟΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΝ ΤΟΥ ΙΣΤ ΑΙΩΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤ’ ΟΥΣΙΑΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΑΣ ΕΠΤΑ ΑΓΙΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ « …. Μετά την εβδόμη Οικουμενική Σύνοδο που συνεκλήθει το 787, συνεκλήθησαν Πανορθόδοξοι Σύνοδοι που εσωτερικά δεν υστερούν έναντι των επτά Οικουμενικών Συνόδων…, αντέδρασαν δε αμέσως εις την, κατά το έτος 1582 εορτολογική καινοτομία του Πάπα… «Πρέπει ἐνταῦθα νά εἴπωμεν ὅτι ἡ ἐκ μέρους τοῦ Παπισμοῦ, ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου καί ἑπομένως καί τοῦ ἑορτολογίου, ὑπῆρξεν εὐνοϊκή διά τήν ὑπό τῆς προσηλυτιστικῆς προπαγάνδας τῆς Παπικῆς Οὐνίας δοκιμαζομένην τότε Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ηὐνόησεν τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, διότι ἔπαυσεν πλέον Αὕτη νά συνεορτάζη μετά τῆς αἱρεσιοβριθοῦς Παπικῆς «ἐκκλησίας», ἐπελθούσης οὕτω καί σοβαρᾶς ἐξωτερικῆς διαφοροποιήσεως ἐπί τῆς λατρείας. Τοῦτ’ αὐτό ὅμως εἶχεν δυσμενέστατον ἀποτέλεσμα διά τόν Παπισμόν, (ὅπερ βεβαίως δέν ἤλπιζεν), διότι ἡ ἀλλαγή εἰς τόν Παπισμόν, λόγω τῶν ἐν ἑτέρω χρόνω ἑορτῶν, ὄχι ἁπλῶς δέν διηυκόλυνεν πλέον τήν διάβρωσιν τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος τῶν ὀρθοδόξων, ὑπό τῆς Παπικῆς Οὐνίας, ἀλλά καί τό Παπικόν σχίσμα καθίστατο ἐμφανέστερον» . Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΕΝ ΔΙΑ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΚΑΙ ΑΠΕΚΛΕΙΣΕ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗΝ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΑΝΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ « … Ἕνεκα τούτου παρατηρεῖται συνεχής ἐμμονή τῶν Παπῶν, ὅπως ἡ ἑορτολογική διαφορά καί τό χάσμα, ἐξαλειφθοῦν διά τῆς ἐπιβολῆς τοῦ νέου Γρηγοριανοῦ καί εἰς τήν Ορθόδοξον Ἐκκλησίαν. Εἰς ταύτην ὅμως τήν πείσμονα ἐμμονήν τῶν Παπῶν, ὑψώθη ἡ σθεναρά ἀντίστασις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία καί διά Πανορθοδόξων Συνόδων ἀπεφάνθη καί κατεδίκασεν τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον καί ἀπέκλεισεν τήν εἰσαγωγήν του δι’ ἀναθέματος. […] Καί μόνον τό γεγονός, ὅτι ἡ καινοτομία ἐπεβλήθη μετά ἀπό 350 συναπτά ἔτη, (1582- 1924), σκληρῶν ἀγώνων καί δολίων ἐνεργειῶν τῶν αἱρετικῶν, μαρτυρεῖ τήν ἐπί τέσσαρας αἰῶνας σθεναράν ἀντιμετώπισιν τῆς καινοτομίας ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ταύτην ὅμως ἀποσιωπᾶ ἤ ὑποβαθμίζει ὁ κ. Παρασκευαΐδης, (σ.σ. εις την Διδακτορική του Διατριβή), ἴνα μή οὕτω κατελεγχθῆ ὁ Νεοημερολογιτισμός, ὡς πάντη ἀντίθετος πρός αὐτήν τήν συνείδησιν καί πρᾶξιν τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνῶ ὅμως, ὁ κ. Χριστόδουλος, ἀποσιωπᾶ τήν πρᾶξιν αὐτήν τῆς Ἐκκλησίας, ἐν ταυτῶ ἀντιγράφων τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον ἐπιχειρεῖ νά μειώση τάς Ἁγίας Πανορθοδόξους Συνόδους, τάς συγκληθείσας ἐπί Ἱερεμίου τοῦ Β΄ ἐν Κων/πόλει κατά τά ἔτη 1583, 1587, 1593 καθώς καί ἐκείνην τό 1848, διά τῶν ὁποίων κατεδικάσθη τελεσιδίκως ἐν τῆ γενέσει της ἡ Παπική καινοτομία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου. Τοῦτο πράττει, ἴνα μή ἀβιάστως προκύψη, ὅτι ἡ εἰσαγωγή τοῦ νέου ἡμερολογίου προσκρούει καί εἰς εἰδικάς ἀποφάσεις Πανορθοδόξων Συνόδων καί δι’ αὐτῶν εἰς ὁλόκληρον τήν Ὀρθόδοξον παράδοσιν, καθόσον, αἱ ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, ὡς ἔκφρασις τῆς συνεχείας τοῦ γνησίου καί ἀδιακόπου πνεύματος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκφράζουν τήν ζωηράν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῶν καινοτομιῶν καί τῶν αἱρέσεων. Αἱ Σύνοδοι αὗται καί αἱ ἀποφάσεις των ἀποτελοῦν ὀντολογικήν συνέχειαν καί ταυτότητα πρός τάς Ἁγίας Οἰκουμενικάς, ἐκ τῶν ὁποίων ποσῶς δέν ἀποκλίνουν. Οἱαδήποτε ἄδικος πρός αὐτάς τάς Πανορθοδόξους Συνόδους τοποθέτησις, ἀντανακλᾶ ἐφ’ ὁλοκλήρου τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως, ἐφ’ ὅλων τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων. … ». Αποσπάσματα από το βιβλίο του θεολόγου Καθηγητού Ελευθερίου Χρ. Γκουτζίδη: «ΕΛΕΓΧΟΣ και ΑΝΑΤΡΟΠΗ της Διδακτορικής Διατριβής του ¨Δημητριάδος¨ Χριστοδούλου Παρασκευαϊδη», Αθήνα 1985, σελ. 24 και 31, η οποία αναδημοσιεύεται (με σχετικές βελτιώσεις) σε συνέχειες στην «ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΝΟΗ», Επίσημο Δημοσιογραφικό Όργανο της εν Ελλάδι Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, δημοσιεύεται δε και εις το διαδίκτυο. Μπορείτε να δείτε περισσότερα, εις την σχετική μου ανάρτηση: ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ (στον «τοίχο» του προφίλ μου στο Facbook, «Δύο λόγια δια την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο σε αντίθεση προς την αγαπολογία των οικουμενιστών», «μη φοβού το μικρόν ποίμνιον…», «Η ΦΥΣΙΣ και ΟΥΣΙΑ του κατά το 1924 Νεοημερολογιτικού σχίσματος», τα Παλαιοημερολογιτικά σχίσματα…). Αν και δεν είναι ολοκληρωμένη, οι έχοντες στοιχειώδη γνώση της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας θα βρουν πολλά και συντριπτικά στοιχεία επί της καθαρά Οικουμενιστικής δεοντολογίας η οποία επέβαλε την κατεδικασμένη Παπική εορτολογική καινοτομία, η οποία δεν αποτελεί απλή Κανονική παράβαση, αλλά Δογματική και δη Εκκλησιολογική».