ΠΑΡΑΘΕΤΟΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑΝ 2. ΤΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ «ΔΥΝΑΜΕΙ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ» ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΥΠΟ ΤΟΥ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΕΝ ΕΤΕΙ 1948

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ 2006 2. ΤΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ «ΔΥΝΑΜΕΙ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ» ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ, ὡς ἐκ τοῦ διαβόλου ἐμπνευσθεῖσαν, τήν θεωρίαν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ, περί δῆθεν «δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος, καί μετά πάντων τῶν πρό ἡμῶν ῾Αγίων καί ῾Ομολογητῶν Πατέρων, ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ ὅτι ἡ Νεοημερολογιτική ῾Ιεραρχία καί οἱ ἀκολουθήσαντες αὐτήν, τό 1924 προεκάλεσαν ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΧΙΣΜΑ καί ἐξὴλθον τῆς Μιᾶς, Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ ᾽Εκκλησίας. Ταύτην τήν περί δῆθεν «ΔΥΝΑΜΕΙ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ» θεωρίαν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ὑπεστήριξεν καί ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, εὐθύς μετά τήν πρώτην καλήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ καί ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ του ἐκ τῆς ἐξορίας, (᾽Οκτώρριος 1935), ὅτε ἀνέλαβεν ρόλον Οὐνίτου τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Μή δυνηθείς ὅμως νά προσβάλη τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, καί διά τῆς ἐν λόγω θεωρίας του, τό 1937 προεκάλεσεν τό Φλωρινικόν σχίσμα. ῾Η αἰτία, καί αὐτοῦ τοῦ δεινοῦ σχίσματος, ἦτο καί παραμένει ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ, ἤτοι, ἡ ὑπ᾽ αὐτοῦ καί τῶν ὀπαδῶν του, ἄρνησις καί βλασφημία τῆς ᾽Εκκλησιολογίας τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, καθ' ἥν τό πιστόν λεῖμμα τῆς χάριτος, τό κατά Μάρτιον 1924 ἀπορρίψαν τήν εἰσαγωγήν τῆς ΚΑΤΑΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ Νεοημερολογιτικῆς καινοτομίας καί δή τήν δι' αὐτῆς ΕΙΣΧΩΡΗΣΙΝ (=ἀλληλοπεριχώρησίν των), ἐν τῶ Οἰκουμενισμῶ, ἔκτοτε ἀποτελεῖ καί ἐκφράζει τήν ΑΔΙΑΚΟΠΟΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑΝ τῆς Μίας ῾Αγίας Καθολικῆς καί ᾽Αποστολικῆς ᾽Εκκλησίας, τῆς καινοτομησάσης ῾Ιεραρχίας καταστάσης ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΗΣ. ᾽Ενῶ οἱ «λειτουργοί» αὐτῆς ἔπαυσαν νά είναι οἰκονόμοι τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ὅπως καί εἰς κάθε ἄλλην σχισματοαίρεσιν, ὁ πρ. Φλωρίνης, τήν ὁμολογεῖ ὡς «Μητέραν του ᾽Εκκλησίαν»! Τό Φλωρινικόν τοῦτο σχίσμα ἦτο καί παραμένει σχίσμα τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος οὐδέποτε ἠνέχθη τήν καθαράν ᾽Εκκλησιολογἴαν τῆς Μίας, ῾Αγίας, Καθολικῆς καί ᾽Αποστολικῆς ᾽Εκκλησίας, διότι αὕτη παρεμποδίζει τήν περαιτέρω πορείαν τῆς παναιρέσεώς του. 3. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (1935) ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠ' ΑΥΤΟΥ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟ 1948 Τούς παράγοντας τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ ἀπ' ἀρχῆς ἀπησχόλει τό πρόσωπον τοῦ ἀοιδίμου ᾽Επισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου, ὁ ὁποῖος ἐχειροτονήθη εἰς ᾽Επίσκοπον Βρεσθένης ὑπό τῶν κατά Μάϊον 1935 ἀποκηρυξάντων τήν Νεοημερολογιτικήν ῾Ιεραρχίαν καί ἐπιστρεψάντων εἰς τήν ᾽Ορθοδοξίαν, τριῶν ᾽Επισκόπων, ἤτοι, τῶν Δημητριάδος Γερμανοῦ, πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί Ζακύνθου Χρυσοστόμου. ῾Η σταθερά ἐμμονή τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου εἰς τήν καθαράν καί κρυσταλλίνην ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, ὡς καί τό γεγονός ὅτι, οὗτος ὡς Κανονικός καί ᾽Ορθόδοξος ᾽Αρχιερεύς, ήτο φορεύς τῆς Γνησίας καί ἀδιακόπου ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς, ἠνάγκασεν Νεοημερολογιτισμόν καί Φλωρινισμόν, νά ἐπιπέσουν ὡς λυσσῶντες κατ' αὐτοῦ, ἐνῶ ἐφρόντισαν νά μήν ἔχη καί σύμψηφον ἄλλου ᾽Επισκόπου, ἵνα μή δυνηθῆ ποτέ νά προβῆ εἰς χειροτονίαν νέων ᾽Επισκόπων καί μεταδώση καί διασφαλίση τήν ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν. Οὕτω προσεδόκουν ὅτι μέ τήν κοίμησίν του, θά ἐξέλιπεν ἡ ᾽Αποστολική Διαδοχή. Ὁ μακάριος ὅμως οὗτος Επίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος, διωκόμενος καἴ συκοφαντούμενος, μόλις ἕν ἔτος καί ὀλίγους μῆνας πρό τῆς ὁσίας κοιμήσεώς του (+14.5.1950), ἅτε μή ὑπάρχοντος ἑτέρου ᾽Ορθοδόξου ᾽Επισκόπου, κατ' ΑΔΗΡΙΤΟΝ ᾽Εκκλησιαστικήν δεοντολογίαν, ΥΠΕΡΒΑΣ τόν Α' ᾽Αποστολικόν Κανόνα, προέβη, ψήφω Κλήρου καί Λαοῦ, ΜΟΝΟΣ ΑΥΤΟΣ ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ, εἰς χειροτονίαν ἄλλου ᾽Επισκόπου (1.9.1948), διασφαλίσας οὕτω τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ καί ἑπομένως καί τήν ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας. ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ τήν Πρᾶξιν ὡς ΥΠΕΡΚΑΝΟΝΙΚΗΝ, ἀπολύτως ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ καί ΕΓΚΥΡΟΝ, καί συνεπῆ πρός τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, τήν δέ δι' ἐκείνης τῆς χειροτονίας μετάδοσιν τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ, ΠΛΗΡΗ καί ΤΕΛΕΙΑΝ. Τόν ἀοίδιμον ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΜΑΤΘΑΙΟΝ δεχόμεθα καί ΑΝΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ μέγαν τῆς Πίστεως Πρόμαχον καί ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΝ καί τιμῶμεν τήν ἐτησίαν μνήμην αὐτοῦ τήν +14ην Μαίου. ῾Η ὑφ' ἑνός χειροτονία τοῦ 1948 ἐβιώθη καί βιοῦται ὡς ἀπολύτως ἐντός τῶν Κανονικῶν πλαισίων καί ἰδιαιτέρως τοῦ Α' ᾽Αποστολικοῦ Κανόνος, διαγορεύοντος: «᾽Επίσκοπος χειροτονείσθω ὑπό ᾽Επισκόπων δύο ἤ τριῶν», διότι οὕτω διασφαλίζεται ἡ ἐκλογή τῶν ἀξιωτέρων πρός Ἀρχιερατείαν, προλαμβάνονται φατρίαι καί σχίσματα, καί εὐοδοῦται ἡ ἑνότης καί τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας. Εἰς περίοδον ὅμως διωγμοῦ, ὅτε τό ἀπαρρησίαστον τῶν ᾽Επισκόπων εἶναι σύνηθες, προεβλέφθη ὅπως καί εἷς μόνος Ἀρχιερεύς προβαίνη εἰς χειροτονίαν ᾽Επισκόπου. (᾽Αποστολικαί Διαταγαί, Βιβλίον η', κεφ.ΚΖ). ῞Οθεν τάς συκοφαντίας ὕβρεις καί βλασφημίας τῶν ἐμπαθῶν σχισματικῶν καί αἱρετικῶν Νεοημερολογιτῶν, ἀλλά καί τῶν ὁμοίων των, Φλωρινικῶν Παλαιοημερολογιτῶν, περί δῆθεν «ἀκύρων χειροτονιῶν κατά τό 1948», ἤ «ἀνιέρων ᾽Επισκόπων» κλπ, ὡς σκοπίμους καί κακοήθεις βλασφημίας, κατά τοῦ ῾Αγ. Πνεύματος καί τῆς ᾽Εκκλησίας ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τρίς.