ΔΕΗΣΙΣ ΚΑΙ ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ
ΔΕΗΣΗ ΚΑΙ ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟ ΜΑΡΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ
ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΩΣ
<<Μητέρα του Θεού άπλωσε το έλεος της αμετάβλητης προστασίας σου>>
Μητέρα του Θεού, σε μας που είμαστε χριστιανοί και με πίστη χριστιανική σε τιμούμε, εμπρός, άπλωσε το έλεος της αμετάβλητης προστασίας σου... Ζητώντας σε όταν η θλίψη πλησιάζει, ελευθερωνόμαστε• κι όταν πάλι είναι o καιρός της χαράς, συ είσαι που την προμηθεύεις. Κι απ' τη στιγμή που σ' όλα τα πράγματα βρισκόμαστε κάτω απ' την παρακίνησή σου, αποκτούμε την εμπιστοσύνη ότι ζεις μαζί μας...
Αν κάποτε ο Ναός του Σολομώντα συμβόλιζε τον ουρανό που σκεπάζει τη γη, πόσο περισσότερο δε θα 'ταν δίκαιο να εξυμνήσουμε ως γήινους ουρανούς τις δικές σου εκκλησίες, εσένα που έγινες ο ζωντανός ναός του Χριστού;
Τ' αστέρια μιλούνε φωτίζοντας στο στερέωμα του ουρανού τους υλικούς χρωματισμούς των εικόνων σου, ω Θεοτόκε, και δείχνουν απαστράπτοντας τις πλούσιες δωρεές σου προς εμάς. Ο ήλιος κι η σελήνη φωτίζουν το μόνο τροχό της ρόδας• το δικό σου το φως, που έρχεται απ' το Φως που εσύ γέννησες, κάνει να λάμπει κάθε σπίτι, κάθε πόλη, κάθε γη. Κι επομένως ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος αν και αμαρτωλός, γιατί του έτυχε να είναι όμοιός σου κατά τη φυσική ουσία κι ακόμη να 'ναι μέτοχος της θείας φύσης μέσω σου.
«Ευτυχής» πραγματικά και καλό του συνέβη ή μάλλον «καλό θα του συμβεί» (Ψαλμ. 128,1)• πράγματι εσύ δεν απομακρύνεσαι από 'κείνους που θεωρούνται άξιοι να 'χουν τη βοήθειά σου μέχρι το τέλος. Ας υποχωρήσει ο θάνατος στη δύναμή σου, ω Θεοτόκε, γιατί εσύ χάρισες τη ζωή στους ανθρώπους! Ας υποχωρήσει στη δύναμή σου ο τάφος, γιατί εσύ έγινες θείο θεμέλιο ανεξήγητου ύψους! Ας υποχωρήσει στη δύναμή σου η σκόνη! Πράγματι, εσύ είσαι η αναγέννηση, γιατί έγινες Κυρία για 'κείνους που είχανε φθαρεί στη λάσπη της ύλης.
Με πίστη, λοιπόν, εμείς ομολογούμε ότι εσύ είσαι η σύντροφος της ζωής μας: πράγματι, αν δεν είχαμε αυτή την παρηγοριά, τότε το πνεύμα μας θά 'σβηνε από επιθυμία για σένα. Με πίστη σκεφτόμαστε ότι, όπως είναι γραμμένο, οι ουρανοί έχουν τοποθετηθεί στη θέση τους• έτσι πιστεύουμε να σε ξαναδούμε, εσένα που στέκεσαι ανάμεσά μας .
ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΚΡΗΤΗΣ
<<Χαίρε Καρπέ Πρώιμε της δικής μας Αναγέννησης>>
Χαίρε, καρπέ πρώιμε της δικής μας αναγέννησης και κατάληξη των υποσχέσεων και των προρρήσεων του Θεού για μας.
Ευλογημένη συ μεταξύ των γυναικών, ω γη αληθινά αξιεπιθύμητη απ' την οποία ο κεραμοποιός, παίρνοντας τη λάσπη απ' το δικό μας αγρό, ξανάκανε το βάζο άρρηκτο.
Ευλογημένη συ μεταξύ των γυναικών, ω Βηθλεέμ πνευματική που για τη θέλησή σου και μαζί για τη φύση σου έχεις γίνει κι έχεις κληθεί οίκος της όλης πνευματικότητας. Μέσα σου, πράγματι, κατοικώντας όπως μόνο εκείνος θέλησε, και αναμειγνυόμενος χωρίς σύγχυση στη δική μας μάζα ζύμωσε μέσα του όλο τον Αδάμ, για να γίνει άρτος ζωντανός και ουράνιος.
Ερευνούσε ο Θεός τη σκόνη του Αδάμ. Επιτέλους εκείνη η σκόνη στην οποία βρήκε εκείνο που έψαχνε, ήταν μια γη όμοια με το σώμα μας και κείτονταν σ' ένα στήθος πανάγιο και παρθενικό. Το δικό μας ζωοποιό Στάχυ (ο Χριστός) βρήκε αυτό τον αγρό στον όποιο χωρίς σπόρο, χωρίς καλλιέργεια, με τρόπο θαυμαστό εκείνος ξεφύτρωσε. Αυτή, η σκόνη• αυτό το στάχυ• αυτός ο χώρος εκείνης της γης, στην οποία με τρόπο νέο και σύμφορο ξαναπλασθήκαμε και λόγω της οποίας η ξαναπλασμένη μας σκόνη έλαβε ως δώρο την αρχαία αξία!
Ω ταπείνωση ανείπωτη! Ω καλοσύνη! Όταν ο Θεός πάνω από κάθε φύση και χάρη, μας παραχώρησε τέτοια πράγματα μέσω μιας γυναίκας της ίδιας φυλής και της ίδιας της δικής μας γενιάς, μέσω μιας γυναίκας —λέω— της οποίας το ψυχικό μεγαλείο αυξήθηκε τόσο δυσανάλογα που ο Χριστός ο ίδιος, το Ατέλειωτο Μεγαλείο, επιθύμησε το μεγαλείο της και θέλησε να έχει από Εκείνη χωρίς πατέρα γήινο μια δεύτερη γέννηση.
ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΩΣ
<<Μητέρα του Θεού άπλωσε το έλεος της αμετάβλητης προστασίας σου>>
Μητέρα του Θεού, σε μας που είμαστε χριστιανοί και με πίστη χριστιανική σε τιμούμε, εμπρός, άπλωσε το έλεος της αμετάβλητης προστασίας σου... Ζητώντας σε όταν η θλίψη πλησιάζει, ελευθερωνόμαστε• κι όταν πάλι είναι o καιρός της χαράς, συ είσαι που την προμηθεύεις. Κι απ' τη στιγμή που σ' όλα τα πράγματα βρισκόμαστε κάτω απ' την παρακίνησή σου, αποκτούμε την εμπιστοσύνη ότι ζεις μαζί μας...
Αν κάποτε ο Ναός του Σολομώντα συμβόλιζε τον ουρανό που σκεπάζει τη γη, πόσο περισσότερο δε θα 'ταν δίκαιο να εξυμνήσουμε ως γήινους ουρανούς τις δικές σου εκκλησίες, εσένα που έγινες ο ζωντανός ναός του Χριστού;
Τ' αστέρια μιλούνε φωτίζοντας στο στερέωμα του ουρανού τους υλικούς χρωματισμούς των εικόνων σου, ω Θεοτόκε, και δείχνουν απαστράπτοντας τις πλούσιες δωρεές σου προς εμάς. Ο ήλιος κι η σελήνη φωτίζουν το μόνο τροχό της ρόδας• το δικό σου το φως, που έρχεται απ' το Φως που εσύ γέννησες, κάνει να λάμπει κάθε σπίτι, κάθε πόλη, κάθε γη. Κι επομένως ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος αν και αμαρτωλός, γιατί του έτυχε να είναι όμοιός σου κατά τη φυσική ουσία κι ακόμη να 'ναι μέτοχος της θείας φύσης μέσω σου.
«Ευτυχής» πραγματικά και καλό του συνέβη ή μάλλον «καλό θα του συμβεί» (Ψαλμ. 128,1)• πράγματι εσύ δεν απομακρύνεσαι από 'κείνους που θεωρούνται άξιοι να 'χουν τη βοήθειά σου μέχρι το τέλος. Ας υποχωρήσει ο θάνατος στη δύναμή σου, ω Θεοτόκε, γιατί εσύ χάρισες τη ζωή στους ανθρώπους! Ας υποχωρήσει στη δύναμή σου ο τάφος, γιατί εσύ έγινες θείο θεμέλιο ανεξήγητου ύψους! Ας υποχωρήσει στη δύναμή σου η σκόνη! Πράγματι, εσύ είσαι η αναγέννηση, γιατί έγινες Κυρία για 'κείνους που είχανε φθαρεί στη λάσπη της ύλης.
Με πίστη, λοιπόν, εμείς ομολογούμε ότι εσύ είσαι η σύντροφος της ζωής μας: πράγματι, αν δεν είχαμε αυτή την παρηγοριά, τότε το πνεύμα μας θά 'σβηνε από επιθυμία για σένα. Με πίστη σκεφτόμαστε ότι, όπως είναι γραμμένο, οι ουρανοί έχουν τοποθετηθεί στη θέση τους• έτσι πιστεύουμε να σε ξαναδούμε, εσένα που στέκεσαι ανάμεσά μας .
ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΚΡΗΤΗΣ
<<Χαίρε Καρπέ Πρώιμε της δικής μας Αναγέννησης>>
Χαίρε, καρπέ πρώιμε της δικής μας αναγέννησης και κατάληξη των υποσχέσεων και των προρρήσεων του Θεού για μας.
Ευλογημένη συ μεταξύ των γυναικών, ω γη αληθινά αξιεπιθύμητη απ' την οποία ο κεραμοποιός, παίρνοντας τη λάσπη απ' το δικό μας αγρό, ξανάκανε το βάζο άρρηκτο.
Ευλογημένη συ μεταξύ των γυναικών, ω Βηθλεέμ πνευματική που για τη θέλησή σου και μαζί για τη φύση σου έχεις γίνει κι έχεις κληθεί οίκος της όλης πνευματικότητας. Μέσα σου, πράγματι, κατοικώντας όπως μόνο εκείνος θέλησε, και αναμειγνυόμενος χωρίς σύγχυση στη δική μας μάζα ζύμωσε μέσα του όλο τον Αδάμ, για να γίνει άρτος ζωντανός και ουράνιος.
Ερευνούσε ο Θεός τη σκόνη του Αδάμ. Επιτέλους εκείνη η σκόνη στην οποία βρήκε εκείνο που έψαχνε, ήταν μια γη όμοια με το σώμα μας και κείτονταν σ' ένα στήθος πανάγιο και παρθενικό. Το δικό μας ζωοποιό Στάχυ (ο Χριστός) βρήκε αυτό τον αγρό στον όποιο χωρίς σπόρο, χωρίς καλλιέργεια, με τρόπο θαυμαστό εκείνος ξεφύτρωσε. Αυτή, η σκόνη• αυτό το στάχυ• αυτός ο χώρος εκείνης της γης, στην οποία με τρόπο νέο και σύμφορο ξαναπλασθήκαμε και λόγω της οποίας η ξαναπλασμένη μας σκόνη έλαβε ως δώρο την αρχαία αξία!
Ω ταπείνωση ανείπωτη! Ω καλοσύνη! Όταν ο Θεός πάνω από κάθε φύση και χάρη, μας παραχώρησε τέτοια πράγματα μέσω μιας γυναίκας της ίδιας φυλής και της ίδιας της δικής μας γενιάς, μέσω μιας γυναίκας —λέω— της οποίας το ψυχικό μεγαλείο αυξήθηκε τόσο δυσανάλογα που ο Χριστός ο ίδιος, το Ατέλειωτο Μεγαλείο, επιθύμησε το μεγαλείο της και θέλησε να έχει από Εκείνη χωρίς πατέρα γήινο μια δεύτερη γέννηση.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου