ΤΑ ΑΔΙΚΑ ΕΠΙΤΙΜΙΑ

ΤΑ ΑΔΙΚΑ ΕΠΙΤΙΜΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ''ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ''

[ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΥΤΗ ΑΣ ΤΗ ΛΑΒΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΥΠ'ΟΨΙΝ ΤΟΥ Ο <<ΑΡΧ/ΠΟΣ>> κ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΥΛΙΚΟΙ ΤΟΥ].

 Ένας τρόπος διώξεως των ομολογούντων την αλήθειαν, είναι και η επιβολή αδίκων και παρανόμων ποινών-επιτιμίων υπό των εκκλησιαστικώς κρατούντων . Η Αγία Γραφή λέγει δι' αυτούς τους αδίκους <<αφορισμούς>>, ότι <<ώσπερ όρνεια πέτονται και στρουθοί, ούτως αρά ματαία ουκ επελεύσεται ουδενί>> (Παροιμ. 26, 2). Δηλαδή, οι άδικες κατάρες (επιτίμια-αφορισμοί), όπως λέγει και ο απλός λαός, <<δεν πιάνουν>>. Και πως είναι δυνατόν να συμβαίνη διαφορετικά; Αλλοίμονον αν το Θείον υπηρετούσε τις άνομες επιθυμίες των εμπαθών ή πλανωμένων, είτε Ιερέων, είτε Επισκόπων, είτε πολύ περισσότερον <<αφορισμούς>> και <<καθαιρέσεις>> υπό ληστρικών Συνόδων. Σήμερα δεν θα υπήρχε κανείς Ιερεύς και κανείς Αρχιερεύς διότι κακόδοξοι και ληστρικαί Σύνοδοι <<καθήρεσαν>> και <<αναθεμάτισαν>> ακόμη και τους μεγάλους Αγίους Πατέρας και Αγίας Συνόδους, εις δε τας ημέρας μας, η σχισματική <<σύνοδος>> του <<αρχ/που>> κ. Στεφάνου Τσακίρογλου <<καθήρεσε και αφόρισε>> τον Σεβ/το κ. Κήρυκο και <<καθήρεσε>> τους Σεβ/τους Μητροπολίτας Αργολίδος κ. Παχώμιον και Πατρών κ. Ευστάθιον. Ο αγ. Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης λέγει ρητώς, ότι<<τους μεν ουν ενθέους Ιεράρχας, ούτω και τοις αφορισμοίς και πάσαις ταις ιεραρχικαίς δυνάμεσι χρηστέον, όπως αν η τελετάρχις αυτούς θεαρχία κίνησοι>>. Δηλαδή, οι θεοφόροι Ιεράρχαι χρησιμοποιούν ακόμη και τα επίτιμια και ό,τι απορρέει από την ιδιαιτέραν εις την Ιεραρχίαν θέσιν των, όπως η τελεταρχική Χάρις του Παναγίου Πνεύματος επιτάσσει, και ημείς προσθέτομεν όχι όπως επιτάσσουν η σκοπιμότης και τα ξένα κέντρα.

 Ο αγ. Μάξιμος ο Ομολογητής ερμηνεύοντας αυτά τα φαινόμενα γράφει: <<Εάν παρά τον σκοπόν αφορίση ο Ιεράρχης, δεν θα έχη σύμφωνον το θείον κρίμα, διότι μόνον εν συμφωνία με το θείον πρέπει να αφορίζη και όχι κατά το θέλημά του>> (<<Πηδάλιον>>, σελ. 36). Και ο Ομολογητής των Ορθοδόξων αληθειών, ο Μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, προσθέτει: <<Ουδεμία εξουσία έχει δοθή στους Ιεράρχες να παραβαίνουν τους Ιερούς Κανόνες, παρά μόνον να συμφωνούν με τα νομοθετηθέντα και να ακολουθούν τα καλώς προηγηθέντα. Και το να δένουν και να λύνουν, δεν έχουν εξουσίαν να το πράττουν ως έτυχεν, αλλά μόνον όταν είναι σύμφωνον με τον γνώμονα της αληθείας>> (Ε.Π. 99, 985). Και εις τας Αποστολικάς Διαταγάς αναγινώσκομεν: <<Ώσπερ η πεμπομένη ειρήνη, μη ευρούσα άξιον υποδοχέα, επιστρέφει εις αυτούς όπου την έστειλαν, έτσι - μάλλον δε και πολύ περισσότερον - η κατάρα (το επιτίμιον), μή υπάρχοντος αξίου προς τον οποίον εστάλη, λόγω της αθωότητός του, επιστρέφει εις την κεφαλήν του αδίκως αυτήν αποστείλαντος>> (Βιβλ. 3ο. Κεφ.15). Τρομάζει και φρικιά ο νους του ανθρώπου, του ευλαβούς Χριστιανού, όταν διαπιστώνη πόσον αλλότριοι κατάντησαν κάποιοι προς τους αγίους Πατέρας και το αληθές πνεύμα της Ορθοδοξίας. 

 Και ο Μέγας Φώτιος γράφει: <<Ήτο κάποτε φοβερόν το Ανάθεμα, όταν εχρησιμοποιείτο από τους κήρυκας της ευσεβείας εναντίον των ενόχων της ασεβείας. Αφ' ότου δε η αδιάντροπος των ασεβών παραφροσύνη, το Ανάθεμα το οποίον έχουν αυτοί οι ίδιοι επί των κεφαλών των, εζήτησαν να γυρίση αυθαδώς εναντίον των αγωνιζομένων υπέρ της Ορθοδοξίας... το φρικτόν αυτό Ανάθεμα κατήντησε παιχνίδι, μάλλον δε και το προτιμούν οι ευσεβείς, εφ' όσον εκφέρεται υπό των ασεβών>> (Προς Ιγνάτιον Κλαυδιουπόλεως). Δηλαδή ένας αφορισμός, μία αδικία μετατρέπεται από τον Θεόν και εις ευλογίαν! Τα ανωτέρω επισφραγίζει και επιβεβαιώνει και η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος, διακηρύξασα εις τα πέρατα της Οικουμένης, ότι το Ανάθεμα το οποίον εξεφώνησαν οι 339 κακόδοξοι Επίσκοποι εναντίον του Ιερού Δαμασκηνού και λοιπών Ορθοδόξων πιστών, έμεινεν επί των κεφαλών των εις τον αιώνα. <<Το γαρ Ανάθεμα ο αυτοί ελοιδώρησαν, εν αυτοίς μένει εις τον αιώνα>> (13,341 βλ. και Ιερομ. Θεοδωρήτου Αγιορείτου <<Όταν οι φύλακες προδίδουν>>, 2001, σελ. 140-142)...

  Κάποιοι διαστρέφοντες το πνεύμα της Ορθοδοξίας λέγουν, ότι αν δεν κάνουμε υπακοή εις τας οποιασδήποτε αποφάσεις της Συνόδου, αν τολμούμε να διαφωνούμε, να διαμρτυρώμεθα να καταγγέλλωμεν αντικανονικότητες και προδοσίες, δυνατόν η Σύνοδος να αποφασίση την <<καθαίρεσιν>> και <<εκδίωξίν>> μας από την Εκκλησία, εις απάντησιν αυτών, ας μου επιτραπεί να παραθέσω έναν πολύ διδακτικόν διάλογον. Ερώτησε ο Εικονομάχος Αυτοκράτορας τον αγ. Θεόδωρο τον Στουδίτη. <<Με βγάζεις, λοιπόν, σήμερα από την Εκκλησία;>>. Και απτόητος ο άγιος απήντησεν: <<Δεν σε βγάζω εγώ αλλά ο νυμφοστόλος της Εκκλησίας και θείος Απόστολος και μάλλον εσύ τον πρόλαβες με όσα έπραξες. Αν δε θέλης πάλι να γίνης μέλος της Εκκλησίας, στάσου με εμάς που πρεσβεύουμε την αλήθεια και προσκυνούμε την Εικόνα του Χριστού>>.

 Ο διάλογος αυτός είναι πολύ σημαντικός, διότι μας φέρνει εμπρός εις την πραγματικότητα της Ορθοδόξου διδασκαλίας και πόσα κάμνουν οι αιρετικοί να την διαστρέψουν. Κανείς δεν μπορεί να βγάλη κανένα από την Εκκλησία όταν αυτός υπεραμύνεται της Αληθείας και αγωνίζεται κατά της παντοειδούς παραχαράξεως της Ορθοδοξία. Αντίθετα όποιος έχει διεστραμμένην και όχι Ορθόδοξον Πίστιν, αυτό τούτο χωρίζει αυτόν από την Εκκλησίαν, την αληθινήν Εκκλησία του Χριστού, των Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων. Επομένως είναι διαστροφή αυτό που διδάσκεται σήμερα εις τους Χριστιανούς, ότι <<για να μπης στην Εκκλησία ή να βγής από Αυτή>>, πρέπει να το πει ένας Επίσκοπος ή μία Σύνοδος!

 Λέγουν και σήμερα κάποιοι, ακόμη και θεολόγοι, ότι <<δεν έχει σημασίαν αν έχης διετραμμένην Πίστιν ή κηρύττης αιρετικά φρονήματα. Εφ' όσον ο Επίσκοπος ή η Σύνοδος δεν σε απέβαλαν από την Εκκλησίαν, είσαι μέλος Της>>. Η και το ακόμη χειρότερον, <<δεν έχει σημασία αν είσαι Ορθόδοξος εις την Πίστιν και δεν έχης κανένα αιρετικόν φρόνημα, εφ' όσον σε απέκοψε ο Επίσκοπος ή η Σύνοδος, είσαι αποκομμένος από την Εκκλησία και δεν είσαι μέλος του Σώματος του Χριστού>>! Ενώ αυτά <<μυρίζουν>> από μακριά τη γνωστή περί <<δυνάμει>> θεωρίαν... εδώ θα ήθελα να διευκρινίσω μόνον ότι αν έτσι ήταν τα πράγματα, τότε για να εξασφαλίση κάποιος μία <<θεσούλα>> εις την Εκκλησία, θα πρέπει να <<τα έχει καλά>> με τον εκάστοτε <<Δεσπότην και με την εκάστοτε Σύνοδον>>! Δηλαδή οι Άγιοι, οι οποίοι επολέμησαν την κάθε διεστραμμένην εκκλησιαστικήν διοίκησιν, πρέπει να ήσαν αθεολόγητοι και αφού τους <<καθήρεσαν>>, τους <<αφώρισαν>> και τους εξώρισαν <<Σύνοδοι>> είναι <<εκτός Εκκλησίας>>! Ασφαλώς το αντίθετον ακριβώς πάντοτε συμβαίνει. Ο Άγιος Θεόδωρος Στουδίτης είναι σαφής: Η αίρεσις εκβάλλει τον άνθρωπο από την Εκκλησίαν και η επιστροφή εις την αληθινήν Πίστιν, τον επαναφέρει εις Αυτήν. Δηλαδή, τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, τα οποία αναθεματίζουν όποιον δεν έχει Ορθόδοξο φρόνημα, ισχύουν παντού και πάντοτε.

 Εμείς τι πρέπει να κάνουμε ενώπιον όλων αυτών των θεμάτων; Ας είναι κατακλείδα και προτροπή, οδηγός και ασφάλεια δια την περαιτέρω εν Χριστώ πορείαν μας, συγχρόνως δε και έλεγχος προς τους προδώσαντας την Πίστιν Οικουμενιστάς και όλους αυτούς οι οποίοι τους ανέχονται, έτι δε προς τους παλαιοημερολογίτας οικουμενιστάς οι παρακάτω λόγοι του αγ. Θεοδώρου του Στουδίτου, οι οποίοι φαίνεται σαν να τους είπε δι' ημάς σήμερον: <<Ας ακούσουμε, Χριστιανοί μου, τα παλαιά κατορθώματα των Αγίων, πως αυτοί αγωνίζονταν δια την Ορθοδοξίαν και ας κλαύσουμε και ας θρηνήσουμε διότι αυτοί εδιώκοντο, εφυλακίζοντο, εξωρίζοντο και εμείς καθόμαστε αμέριμνοι>>.

 Επομένως αίτημα αλλά και πρωταρχικός σκοπός μας δια την ασφαλή πορεία - αντιμετώπισιν της πολυσυνθέτου Εκκλησιαστικής κρίσεως είναι η Κανονική Τάξις η Αλήθεια και η αγάπη την οποία πρώτοι οι Επίσκοποι και Κληρικοί αλλά και όλοι οι πιστοί πρέπει να σεβώμεθα και να εφαρμόζουμε, αγωνιζόμενοι μέχρι θανάτου και <<Κύριος ο Θεός πολεμήσει υπέρ ημών>>.

(Ελήφθη από τον Ομολογητην Ιεράρχην Ματθαίον οπου και εδημοσιεύθη)