ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΥΝΤΑΧΘΕΙΣΑ ΥΠΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΗΡΥΚΟΥ ΒΑΣΕΙ ΤΗΣ ΓΕΝΟΜΕΝΗΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΤΟΥ 2006 ΟΜΙΛΙΑΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΜΩΝΥΜΟΝ ΙΕΡΟΝ ΝΑΟΝ ΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ

ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Δ/ΝΣΙΣ: ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ  ΑΓΙΑΣ  ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ

ΚΟΡΩΠΙ Τ.Κ.19400 Τ.Θ. 54 ΤΗΛ. 210.6020176

 

Ἀριθμ. Πρωτ. 35                       Ἐν Κορωπίῳ Ἰούνιος 2006

 

ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΥ (ΤΗΣ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΚΑΙ  ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ) ΣΥΝΤΑΧΘΕΙΣΑ ΒΑΣΕΙ ΤΗΣ ΓΕΝΟΜΕΝΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΑ ΙΕΡΟΝ ΝΑΟΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΞΑΝΘΗΣ ΕΝ ΕΤΕΙ 2006 ΚΑΙ ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΘΙ ΓΝΗΣΙΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΜΕΙΝΑΝΤΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΝ ΣΧΙΣΜΑ ΤΩΝ ΝΙΚΟΛΑΙΤΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΝΗΣΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ.

 

Ἀγαπητοί μου, καί τέκνα ἐν Κυρίῳ πνευματικά, ὁ Χριστός εἴη ποδηγετῶν καί διαφυλάττων ὑμᾶς καί ἡμᾶς ἐν τῆ Ὀρθοδόξῳ Πίστει πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς ἡμῶν.

Μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἐλεύσεώς μου εἰς τήν ἀκριτικήν πόλιν τῆς Ξάνθης διά τήν ἑορτήν τῶν Ἁγίων Πάντων, εἰς τό ὄνομα τῶν ὀποίων σεμνύνεται καί τιμᾶται ὁ ἐδῶ ὀρθόδοξος Ναός σας, σᾶς ἀπευθύνω τήν παροῦσαν ποιμαντικήν ἐπιστολήν, ὄχι διά νά σᾶς διδάξω, ἀφοῦ ἔχετε ἱκανόν καί ἐνάρετον ποιμένα, ὁ ὁποῖος θεαρέστως ὁδηγεῖ ὑμᾶς εἰς τήν ὁδόν τῆς σωτηρίας, ἀλλά διότι ὡς ὑπεύθυνος Ἐπίσκοπος διά τήν ἀκριτικήν αὐτήν ἐνορίαν, ἐπιθυμῶ νά σᾶς ἐκφράσω τάς εὐχάς μου ἐπί τῆ ἁγία ταύτῃ ἑορτῆ καί νά σᾶς ὑπομνήσω τό χρέος σας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος σᾶς ἐπεσκίασε μέ τήν Χάριν Του καί σᾶς ἀξίωσε νά παραμείνετε ἐντός τῆς Κιβωτοῦ, καί νά γίνετε οὕτω ὁμολογηταί τῆς ἀληθινῆς Πίστεως, ὅταν τόσοι καί τόσοι γύρω σας καί γύρω μας, παρασυρθέντες ὐπό τῆς συγχρόνου ἀποστασίας, τῆς ἀπιστίας, τῆς ἀρνήσεως καί τῆς κακοδοξίας, τά ὁποῖα συνοψίζονται εἰς τόν νεοημερολογιτικόν καί Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, εὑρέθησαν ἐκτός τῆς σωστικῆς Κιβωτοῦ καί κατεποντίσθησαν εἰς τόν κατακλυσμόν τῶν ὑδάτων, ὅπως συνέβη ἐν ἔτει 1924 μέ τούς νεοημερολογίτας, ἐν ἔτει 1937 μέ τούς Φλωρινικούς, τό 1976 μέ τόν τότε Κορινθίας Κάλλιστον, τό 1995 μέ τούς πέντε πρώην Μητροπολίτας ὑπό τόν πρώην Μεσσηνίας Γρηγόριον καί ἐν ἔτει 2005 μέ τόν πρώην Ἀρχιεπίσκοπον ‘Ανδρέαν καί τόν νῦν ψευδαρχιεπίσκοπον Νικόλαον καί τούς σύν αὐτοῖς.

Καί ὅταν σκεφθῶμεν ὑπό ποίου κατακλυσμοῦ ἀποστασίας, ἀπιστίας καί κακοδοξίας ἐλυτρώθημεν, χάριτι Κυρίου,  τί πρέπει νά πράξωμεν, «τί ἀνταποδώσωμεν τῶ Κυρίω»; Μᾶς τό λέγει ὁ Κύριος εἰς τό σημερινόν Εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα: «Ὅστις μέ ὁμολογήσει ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων θά τόν ὁμολογήσω κἀγώ ἐνώπιον τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν Οὐρανοῖς, ὅστις δ’ ἀρνήσηταί μου θά τόν ἀρνηθῶ κἀγώ ἐνώπιον τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν Οὐρανοῖς». Ὅπερ σημαίνει νά παραμείνωμεν μέχρι τέλους ἐν τῆ Ὁμολογία τῆς Πίστεως «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ» καί «ὁμολογοῦντες ἐν ὁμονοίᾳ» Πατέρα Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα Τριάδα Ὁμοούσιον καί ἀχώριστον, παραμένοτες ἐν τῆ ἀληθινῆ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, τήν μόνην σωστικήν Κιβωτόν.

Τοῦτο δε σημαίνει νά συνεχίσωμεν βαδίζοντες τήν ὁδόν τῆς Ἀληθείας, τῆς Ὁμολογίας, τῆς γνησίας καί ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ὅπως τήν ἐνεπιστεύθη ὁ Σωτήρ ἡμῶν εἰς τούς Ἁγίους Του μαθητάς καί ‘Αποστόλους, καί ὅπως ἐκεῖνοι τήν παρέδωσαν καί ὅπως καί οἱ διάδοχοί των τήν διεφύλαξαν μέχρις ἡμῶν, μέ τήν ἐντολήν νά τήν παραλάβωμεν καί τήν διαφυλάξωμεν μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος, διότι μέλλει νά ἀπαιτήση αὐτήν ὁ Κύριος ἀπό ἡμᾶς, καί νά μᾶς ἐλέγξη ἄν τήν ἐκρατήσαμεν ἀκεραίαν καί ἀμόλυντον, ὅπως μᾶς τήν παρέδωκεν.

Εἶναι ἑπομένως πολύ μεγάλη ἡ τιμή πού γίνεται σ’ ἐμᾶς νά παραμένωμεν σήμερον εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, ἀλλά καί μεγάλο τό χρέος μας. Ὁ Ἅγιος Κλήμης ‘Επίσκοπος Ρώμης λέγει: «Ποίαν ἀνταπόδοσιν, λοιπόν θά προσφέρωμεν εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, καί ποία πληρωμή θά εἶναι ἀντάξια ἐκείνων τά ὁποῖα ἐκεῖνος μᾶς ἔδωσεν δωρεάν. Πόσην καί πόσην ἱεράν ὑποχρέωσιν δέν τοῦ ὀφείλομεν; Μᾶς ἐχάρισε τό φῶς. Ὡς Πατήρ μᾶς ὠνόμασεν υἱούς. ‘Ενῶ εἴμαστε κολασμένοι μᾶς ἔσωσε. Ποῖον αἶνον τοῦ χρεωστοῦμε καί τί ἀνταπόδοσιν δι’ ὅσα μᾶς ἐχάρισε; Εἴμασταν πρῶτα χωλοί στήν διάνοια, προσκυνούσαμε πέτρες καί ξύλα καί χρυσάφι καί ἀσήμι καί χαλκό, ἔργα ἀνθρώπινα. Καί ὅλη ἡ ζωή μας ἄλλο δέν ἦτο παρά θάνατος. Παραπαίαμε μέσα σέ πηχτό σκοτάδι, καί ξαφνικά εἴδαμε τό φῶς. Διότι μᾶς ἀπάλλαξε ἀπό τήν τύφλωσί μας μέ τό δικό του θέλημα. Μᾶς ἐλέησε, μᾶς σπλαχνίσθηκε καί μᾶς ἔσωσε, βλέποντας πάνω μας πολλήν πλάνην καί ἀπώλειαν, βλέποντας ὅτι δέν εἴχαμε καμμιά ἐλπίδα σωτηρίας, παρά μονάχα τόν ἴδιο. Μᾶς κάλεσε ἀπό σωστή ἀνυπαρξία καί θέλησε νά πάρουμε ὀντότητα....».  (Εἶναι ἀπό τήν Β ‘Επιστολή τοῦ Κλήμεντος Ρώμης πρός Κορινθίους, κεφάλαιο 1, παράγραφος 11).

Καί αὐτά μέν ἀναφέρονται εἰς χριστιανούς πού ἦσαν προηγουμένως εἰδωλολάτρες καί ἄπιστοι, ἁρμόζουν ὅμως καί εἰς τήν ἰδικήν μας περίπτωσιν. Δηλαδή τί εἴμεθα ἔξω ἀπό τήν Κιβωτό. Χωλοί στήν διάνοια, θά προσκυνούσαμε γιά θεούς πέτρες καί ξύλα, ὅπως κάμνουν καί οἱ ὑλιστές καί σαρκικοί ἄνθρωποι, τῶν ὁποίων Θεός εἶναι ἡ κοιλιά τους, θά παραπαίαμε μέσα σέ φοβερό σκοτάδι, ὅπως εἶναι οἱ πλανεμένοι ἄνθρωποι. Ὁ ἄνθρωπος πού δέν εἶναι κοντά στόν Θεό, πού ζῆ χωρίς ὀρθόδοξο φρόνημα, βρίσκεται στό ζοφερό σκοτάδι, ἐνῶ στήν Ὀρθοδοξία εἶναι ὅλος φωτεινός καί λάμπει περισσότερο καί ἀπό τόν αἰσθητό ἥλιο.

Πράγματι, ἠ ‘Ορθοδοξία εἶναι Φῶς, εἶναι Ζωή, εἶναι ἀλήθεια. Εἶναι τό φῶς πού διαλύει τά σκοτάδια τῆς ἀπιστίας, εἶναι ἡ Ζωή πού καταργεῖ τό θάνατο, εἶναι ἡ ἀλήθεια, πού ἀποκαλύπτει τό ψέμα, εἶναι ἡ ‘Εκκλησία πού ἁγιάζει, εἶναι ὁ Χριστός πού σώζει. ‘Ανεστήθη ὁ Χριστός καί συνανέστησε καί μᾶς, ἀνελήφθη εἰς τούς οὐρανούς «μηδαμόθεν χωριζόμενος», ἀλλά «βοῶν τοῖς ἀγαπῶσί σε ἐγώ εἰμί μεθ’ ὑμῶν καί οὐδείς καθ’ ὑμῶν. Ἔδωσε ὅμως καί τήν ἐλπίδα ὅτι δέν θά τούς ἀφήση ὀρφανούς, ἀλλά θά στείλη τόν Παράκλητον, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, ὁ Ὁποῖος Παράκλητος θά τούς διδάξη περί τῆς Ἀληθείας, καί θά τούς στερεώση καί μέσω τοῦ Παρακλήτου θά εἶναι πάντα μαζί των. Καί ἀφοῦ καί χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας, παραμένει πάντοτε μεθ’ ὑμῶν, ἐφ’ ὅσον καί ἡμεῖς παραμένομεν πάντοτε μετ’ Αὐτοῦ εἰς τό Ζωοποιόν Του Σῶμα, τήν Ἐκκλησίαν.

Παραμένομεν δέ εἰς τήν ‘Εκκλησίαν, ἐάν διά τῆς Πίστεως μας, ἐάν διά τῆς Ὁμολογίας μας, μένωμεν ἀκλόνητοι ἐν τῆ ‘Αληθεία, ὅπως ἔμειναν οἱ Ἅγιοι Πάντες, τούς Ὁποίους ἑορτάζομεν σήμερον, ἐάν παραμένωμεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἡ ὁποία διαφυλάσσει τά δύο βασικά γνωρίσματα τῆς ἀληθοῦς ‘Εκκλησίας, τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν καί Πίστιν –‘Εκκλησιολογίαν, ὅπως λέγουν οἱ δογματικοί θεολόγοι, καί τήν ἀνόθευτον καί γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Εἴμεθα «γνήσιοι υἱοί καί μέτοχοι» τῆς ‘Εκκλησίας τέκνα, ἐάν «ἀκαινοτομήτως καί ἀμειώτως» πάντα τά τῆς Ἐκκλησίας φυλάττομεν, κατά τήν Ζ΄ Ἁγίαν Οἰκουμενικήν Σύνοδον. Παραμένομεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν, καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἐάν ζῶμεν ὅπως ἔζησαν οἱ Ἅγιοι, ἤτοι μιμούμενοι τήν ζωήν τῶν Ἁγίων καί ἀγωνιζόμενοι, ἔχοντες καί ὡς πρότυπα τούς Ἁγίους νά βαδίσωμεν μετά τῶν Ἁγίων πρός τό καθ’ ὁμοίωσιν, ἤτοι «ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἱησοῦν» καί νά ἀνεβαίνωμεν πνευματικῶς μέχρις ὅτου «φθάσωμεν εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ». Παραμένομεν εἰς τήν ‘Εκκλησίαν «ἥτις ἐστίν καί ἐν τρισίν ὀρθοδόξοις», ὅταν φεύγωμεν μακράν τῶν αἱρετικῶν, μακράν τῆς πλάνης, μακράν τῶν σχισμάτων καί κάμνομεν ἀγῶνα συνεχῆ νά βιώσωμεν γνησίως τό λυτρωτικόν μήνυμα τῆς Ἐκκλησίας. «Φεῦγε καί σώζου» λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Φεῦγε ἀπό τούς αἱρετικούς, καί σώθητι ἐν τῆ Κιβωτῶ. «Ἔρχου καί ἴδε» εἶπεν ὁ Φίλιππος εἰς τόν Ναθαναήλ.

Αὐτό ἔκαμναν διά μέσου τῶν αἰώνων οἱ ἅγιοι. ‘Εφευγαν μακράν τοῦ κόσμου, καί προσετίθεντο εἰς τούς σωζομένους. Καί οἱ σωζόμενοι, ἤτοι οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ὀλίγοι, εἶναι τόσοι, ὥστε ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Μεταφραστής ἀπεκατέστησαν τό ἐκπεσών τάγμα τῶν Ἀγγέλων, καί τό ξεπέρασαν.  Ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Μεταφραστής λέγει ὅτι  τό Πανάγιο Πνεῦμα ἐφώτισε καί ἐχαρίτωσε τοῦτο τό νέφος τῶν Ἁγίων «εἰς ἀπολήρωσιν τοῦ ἐκπεπτωκότος ἐκείνου τάγματος ἀγγελικοῦ, τούτους ἀποκαταστῆσαν καί Θεῶ διά τοῦ Χριστοῦ παραπέμψαν».

Ὁ ἴδιος ἀναφέρει τόν λόγο διά τόν ὁποῖον τούς τιμᾶμε ὅλους τούς Ἁγίους κατά τήν Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πάντων: «’Επειδή πολλοί μέν εὐηρέστησαν τῶ Θεῶ, δι’ ἀρετήν δέ ἄκραν, καί ἀλλοτρόπως ἀνώνυμοι παρ’ ἀνθρώπων ἐγένοντο».

Ὁ Κύριος εἶπεν: «Ἐν τῆ οἰκία τοῦ Πατρός μου μοναί πολλαί εἰσίν». Ὑπάρχουν εἰς τόν Παράδεισο πολλοί τόποι διαμονῆς. «Ἀστήρ γάρ ἀστέρος διαφέρει ἐν δόξῃ».

Διαφέρει ἡ δόξα τῶν ἁγίων εἰς τόν Παράδεισο, ἀνάλογα μέ τήν προσφορά τους, ἀνάλογα μέ τήν ἀγάπη πού ἔδειξαν στόν Κύριο. Παραδείγματος χάριν ἡ θέσι τῶν Ἀποστόλων εἶναι ἡ πιό τιμητική: «Καθήσεσθε ἐπί δώδεκα θρόνων κρίνοντες τάς δώδεκα φυλάς τοῦ ‘Ισραήλ».

Ποιά ἡ ἱεραρχική τάξις τῶν Ἁγίων εἰς τόν Παράδεισο, ὅπως τούς κατατάσσει ἡ Ἐκκλησία μας.

Στήν πρώτη θέσι εἶναι ἡ βασίλισσα τῶν Οὐρανῶν ἡ «λαμπροτέρα ὑπέρ τόν φαίνοντα ἥλιον» (Δαμασκηνός). Κατά τόν ψαλμωδό: «Παρέστη ἡ Βασίλισσα ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ περιβεβλημένη, πεποικιλμένη».

Ὕστερα ἔρχονται τά Τάγματα τῶν Ἀγγέλων καί ‘Αρχαγγέλων πού δέν ἐγνώρισαν ποτέ τήν πτῶσι καί τήν ἁμαρτία καί εἶναι ἀνώτερα στήν ἀρετή ἀπό κάθε ἄνθρωπο, ἐκτός ἀπό τήν Παναγία.

Ἀκολουθεῖ ὁ οὐράνιος ἄνθρωπος καί ἐπίγειος Ἄγγελος, ὁ «μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν», ὁ ὁποῖος μαζί μέ ὅλους τούς Προφήτας προανήγγειλαν τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ καί σάν σάλπιγγες διετράνωσαν τό θέλημά τοῦ Θεοῦ.

Ὕστερα ἔρχονται οἱ «πνευματορρήμονες ‘Απόστολοι», οἱ σαγηνευταί τῶν ἐθνῶν» οἱ ἁλιεῖς τῶν ἀνθρώπων».

Ἀκολουθοῦν οἱ Οἰκουμενικοί διδάσκαλοι, οἱ Ἱεράρχαι, οἱ Πατέρες τῆς ‘Εκκλησίας, αἱ «μυστικαί τοῦ πνεύματος σάλπιγγες», τά «μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου», τά «πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου», οἱ «πρόμαχοι τῆς ‘Ορθοδοξίας», οἱ «στῦλοι τῆς ‘Εκκλησίας».

Παρατάσσεται ὁ «δῆμος τῶν μαρτύρων», οἱ «ὑπομείναντες βασάνους καί αἰκισμούς (πληγάς)». Αὐτοί πού ἐβαπτίσθηκαν στό αἷμα τοῦ μαρτυρίου τους.

Ἀκολουθεῖ ὁ τῶν «Πατέρων μελισσών», οἱ ἀσκηταί, οἱ «νεκρώσαντες τά πάθη τῆς σαρκός», οἱ «πτερώσαντες τόν νοῦν μέ τό θεῖον ἕρωτα», οἱ «μάρτυρες τῆ συνειδήσει», οἱ «βαπτισθέντες ἐν δάκρυσιν».

Ἀκολουθοῦν οἱ ὁμολογηταί καί οἱ Ἀπολογηταί τῆς Πἰστεως, οἱ σπουδαῖοι καί μεγάλοι ὑπερασπισταί τῆς ‘Ορθοδοξίας, καί θεοφιλῶς πολιτευσάμενοι, οἱ ὑπέρμαχοι τῆς Ὀρθοδοξίας οἱ ὁμολογήσαντες τόν Χριστόν ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων.

Λέγει ὁ ψαλμωδός: «Ἐμοί λίαν ἐτιμήθησαν οἱ φίλοι σου ὁ Θεός, λίαν ἐκραταιώθησαν αἱ ἀρχαί αὐτῶν. Ἐξαριθμήσομαι αὐτούς καί ὑπέρ ἅμμον πληθυνθήσονται». Πιό πολλοί καί ἀπό τήν ἅμμο τῆς θαλάσσης. Εὐλογητός ὁ Θεός ὁ ἐνδοξαζόμενος ἐν ταῖς μνήμαις τῶν ἀγίων».

Σέ μιά ἀπό τάς παραπάνω τάξεις καλούμεθα νά καταταγοῦμε καί ἐμεῖς. Ἄλλοι μέ τήν διδασκαλία, στήν τάξι καί τόν χορό τῶν Προφητῶν καί Διδασκάλων, ἄν ἀναδειχθοῦμε κήρυκες και μάρτυρες τῆς ἀληθείας. Ἄλλοι μέ τήν Ἱερωσύνη στήν τάξι τῶν Ἱεραρχῶν καί διδασκάλων, ἄν τήν τιμήσουμε καί φανοῦμε ἄξιοι τῆς ἀποστολῆς μας. Ἄλλοι μέ τήν αὐτοθυσία στό νέφος τῶν μαρτύρων, ἐάν γίνωμε μιμηταί τῶν μαρτύρων, ὅιπως ἐκεῖνοι ἔγιναν μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ. Ἄλλοι μέ τήν ὁσιότητα τοῦ βίου, τήν ἄσκησι καί τήν ἐγκράτεια εἰς τό σύστημα τῶν Ἀσκητῶν καί τῶν ὁσίων, ἐάν ἐπακολουθήσωμεν ταῖς ἴχνεσι τῶν ὁσίων και ἀσκητῶν. Οἱ πάντες καλούμεθα νά γίνωμεν κάτοικοι τοῦ Παραδείσου. 

 

Ευχόμενος προς Κύριον

+ Ὁ Μεσογαίας και Λαυρεωτικῆς

Κήρυκος