Η «ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΓΟΧ ΓΕΝΕΥΗΣ» ΚΑΙ Ο «ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ».

Η «ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΓΟΧ ΓΕΝΕΥΗΣ» ΚΑΙ Ο «ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ». "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ" ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΙΣ: ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟΝ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ, ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΥ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ 19400, ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ, Τ.Θ. 54, ΤΗΛ. 210 6020176, 210. 6021467 ΤΟΜΟΣ ΕΒΔΟΜΟΣ ΤΕΥΧΟΣ 158 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2007 Η «ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΓΟΧ ΓΕΝΕΥΗΣ» ΚΑΙ Ο «ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ» Ἀπό τήν ἐλαχίστην ἐνασχόλησίν μου μέ τά ἐλάχιστα κείμενα πού ἔχω εἰς χεῖράς μου ἀπό τό Ἀρχεῖον τοῦ Ἀγῶνος, καί δή μετά τήν «ἕνωσίν» μας μέ τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, διεπίστωσα ὅτι διά τήν εἴσοδον, ἔστω καί ὑποχθονίως, εἰς τόν χῶρόν μας, τοῦ κινήματος τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μεγάλως «εἰργάσθη» ἀπό τό 1973 ὁ τότε Πρεσβύτερος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς κ. Βασίλειος Σακκᾶς, διά τῆς δημιουργίας ὑπ’ αὐτοῦ τῆς «Διεθνοῦς Ἀδελφότητος ΓΟΧ Γενεύης», ἡ ὁποία καθ’ ἡμᾶς, ὅπως καί ἄλλοτε ἔγραψα, ἐδημιουργήθη διά τήν παράλληλον πρός τόν «Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν» οἰκουμενιστικήν δρᾶσιν τῶν παλαιοημερολογιτῶν. Εἰς τό παρόν τεῦχος παραθέτομεν μικρόν ἀπόσπασμα ἀπό ἐπιστολήν τοῦ Βασιλείου Σακκᾶ σταλεῖσαν πρός τόν τότε Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν Ἀνδρέαν μέσω τοῦ τότε Μητροπολίτου Κορινθίας Καλλίστου, εἰς τήν ὁποίαν ἀναφέρει τήν ἐκκλησιολογικά θεμέλια τῆς Ὁμολογίας τῆς «Διεθνοῦς Ἀδελφότητος». Ἰδού τί γράφει εἰς τήν ἐν λόγω ἐπιστολήν του: «Ἡ ἡμετέρα ἀδελφότης ἐπιθυμοῦσα διά τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ν’ ἀποφύγη τόν ἐπαπειλοῦντα τίς παραεκκλησιαστικές ὀργανώσεις λαϊκισμόν δέν ἀποσκοπεῖ νά ἐπηρεάζη τήν ποιμαντορίαν τῶν Ἁγίων Ἀρχιερέων, ἀλλά τουναντίον νά διευκολύνη τό ἔργον αὐτῶν διά τῆς κατηχήσεως τῶν πιστῶν κατά τάς αὐστηράς ἀπαιτήσεις τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως. Διά τόν λόγον αὐτόν καί πρός ἀποφυγήν παντός ἐκφυλισμοῦ τῆς ἡμετέρας προσπαθείας, ἡ ἡμετέρα ἀδελφότης δέν πρόκειται ν’ ἀσχοληθῆ μέ ἐνδεχομένας διαφοράς μεταξύ ἐκκλησιαστικῶν δικαιοδοσιῶν τῶν γνησίων ὀρθοδόξων χριστιανῶν, οὐδέ μέ πᾶν ὅ,τι ἀναφέρεται εἰς τήν ἁρμοδιότητα τῆς Ἱεραρχίας. Ἡ ἡμετέρα ἀδελφότης ἀπαιτεῖ ἀπό τά μέλη αὐτῆς, ἁπλῶς νά ὑπάγωνται ὑπό τήν κανονικήν ἐξάρτησιν ἀρχιερέων διατελούντων ὑπό Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον, καί οὐχί ἀκεφάλων, περιορίζεται δέ εἰς τήν ἀπαίτησιν καθαρᾶς καί κοινῆς ὁμολογίας Πίστεως, πεποιθυῖα ὅτι τό καθαρόν τῆς Ὁμολογίας δύναται διά τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, διά τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ὑπομονῆς, νά διευθετήση καί πᾶν ἄλλο πρόβλημα ἐκ τῆς ἀνθρωπίνης ἀτελείας προεχρόμενον. Ὅθεν εὐσεβάστως ὑποβάλλομεν Ὑμῖν, τόν σκοπόν,, τόν βασικόν κανονισμόν καί τήν Ὁμολογίαν Πίστεως τῆς ἡμετέρας Ἀδελφότητος, ταπεινῶς ἐξαιτούμενοι τάς Ὑμετέρας κρίσεις καί Εὐλογίαν, εὐγνώμονες ὄντες διά πᾶσαν ἐκ μέρους Ὑμῶν ἠθικήν καί πνευματικήν ὑποστήριξιν καί βοήθειαν». Ἐπίσης εἰς τήν «Ὁμολογίαν Πίστεως καί Αἴτησιν ἀποδοχῆς καί ἐγγραφῆς ὡς Κανονικοῦ μέουθς Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ εἰς τήν Διεθνῆ ἀδελφότητα τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἡ παραδοθεῖσα Πίστις» τήν ὁποίαν ὑπέγραψαν ‘Αρχιερεῖς, Ἱερεῖς, λαϊκοί καί ἐκπρόσωποι Μονῶν, καί εἰς τήν παράγραφον 8 γράφει: «Λαβόντες ὑπ’ ὄψιν ... δ) Τήν ἐπανειλημμένην ἀναγνώρισιν ἐν ἔτει 1969 καί 1971 τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος ὑπό τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ὑπερορίου Ὀρθοδόξου Λευκορωσικῆς Ἐκκλησίας ...» Αὕτη ἡ Ὁμολογία ἐγένετο ἀποδεκτή ὑπό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ‘Ανδρέου, ὡς ἐμφαίνεται ἀπό ἰδιόχειρον πρωτότυπον σημείωσιν τῆς ἡμερομηνίας 9 ἱουλίου 1973 καί ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι μεταβάς εἰς Γενεύην προσυπέγραψε καί τό Καταστατικόν καί ἐπευλόγησε τό ἔργον τῆς «Διεθνοῦς Ἀδελφότητος». Εἰς ἐμπιστευτικόν σημείωμα τῆς «Διεθνοῦς Ἀδελφότητος ΓΟΧ Γενεύης Η ΠΑΡΑΔΟΘΕΙΣΑ ΠΙΣΤΙΣ», τό ὁποῖον ἀπευθύνεται «Ἀποκλειστικῶς εἰς: Μακ. ‘Αρχιεπίσκοπον, Ἅγιον Κορινθίας, Ἅγιον Κιτίου, Ἅγιον Ἀττικῆς, Ἅγιον Πειραιῶς, π. Καλλίνικον καί Γερ. Εὐγενίαν», σημειώνονται τά ἑξῆς, εἰς τά ὁποῖα πρέπει νά δοθῆ ἰδιαιτέρα προσοχή: «Κατωτέρω ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς ἑνός πνευματικοῦ τέκνου τοῦ π. Ἀμβροσίου ὀνόματι Ἀθανασίου Διονυσίου Φραντώ, ὅστις μᾶς ζητεῖ ἐξηγήσεις ὅσον ἀφορᾶ τήν ... «ἀμφίβολον Ἱεραρχίαν τῆς ὁποίας τινές τῶν Ἐπισκόπων ἀναχειροτονηθέντες ὑπό τῆς Συνόδου δέν ἀναχειροτόνησαν ἀκολούθως τούς λοιπούς ἐπιχωρίους ἐπισκόπους οὔτε τούς ὑπ’ αὐτῶν κληρικούς» δεδομένου ὅτι ἀπό διάφορα μέρη τῆς Εὐρώπης μᾶς καταφθάνουν παρόμοιαι φῆμαι καί αἱ ἐξηγήσεις τῆς καθ’ ἡμᾶς ‘Αδελφότητος δέν ἔχουν τό δέον κῦρος ἕνεκα τῶν νῦν περιστάσεων, ἡ καθ’ ἡμᾶς ‘Αδελφότης ταπεινῶς ἐκφέρει τήν ἑξῆς γνώμην: 1ον. Θά ἦτο εὔλογον, ὅπως ἐκ μέρους τῶν ἑλλήνων αἰτηθῆ ἀπό τούς Ρώσους ἀπερίφραστος καί ἀνεπίδεκτος παρερμηνείας ὁμολογία Πίστεως, καθ’ ἥν οἱ νεοημερολογῖται τυγχάνουν σχισματικοί καί οὐδεμία μετ’ αὐτῶν συμπροσευχή ἐπιτρέπεται. Ἐάν τύχωμεν τοιαύτης ὁμολογίας ὀφείλομεν νά μήν χωρίσωμεν τῶν Ρώσων, καθ’ ὅτι πρόκειται περί παγκοσμίου κατόπιν προωθήσεως τοῦ Ἀγῶνος μέ τεραστίας συνεπείας. Ὕστερα ὅλαι αἱ ἄλλαι διατυπώσεις θά ἔλθουν πλέον ὡς φυσικόν ἐπακόλουθον. 2ον. Ἄν καί τοῦτο δέν δώσουν οἱ Ρῶσοι, περαιτέρω μετ’ αὐτῶν κοινωνία δέν εἶναι πλέον δυνατή. Πλήν ἄν καί τοῦτο ἀρνηθοῦν, ἠθικῶς δυνάμεθα νά τούς ἀπαντήσωμεν ὅτι διατελοῦν ἐν συγχύσει καί ὅτι εἰσελθόντες εἰς κοινωνίαν μετά τῶν Ἐλλήνων, οἵτινες τούς παρέθεσαν ἀπερίφραστον πιστεύω ἐκ τῶν πραγμάτων συνεμερίσθησαν τό πιστελυωτῶν Ἐλλήνων, καθ’ ὅτι ἐν τῆ Ἐκκλησία διπλοῦν πιστεύωκαί διπλῆ Ἱεραρχία οὐχ ὑπάρχουσι. Καίτοι μή δώσαντες ἔγγραφον τό πιστεύω των οἱ Ρῶσοι ἔδωσαν ὅμως τοῦτο ντέ φάκτο διά τῆς ἐπισήμου κοινωνίας. Ὅθεν ἐάν τώρα πού ἐπισήμως τούς αἰτεῖται καί ἡ ἔγγραφος κατοχύρωσις τοῦ πιστεύω των, ἀρνοῦνται ταύτην, τό τοιοῦτον ἀρνήσεως ἴδιον καί χωρισμοῦ αἴτιον καί ὁ χωρισμός ἐπιβαλλόμενος. 3ον. Τό ὅτι οἱ Ἕλληνες δέχονται τήν χειροθεσίαν τῶν Ρώσων ἐπί ἐμπράκτου καί προφορικῆς ὁμολογίας πίστεως ἀνεπαρκές μέν πλήν οὐχί ἀντικανονικόν. «Χείλη ἱερέως δέν ψεύδονται»καί οὐχί «γραφίς ἱερέως», ὅθεν καί ἡ προφορική ὁμολογία εἶναι ὡς καί ἡ προφορική Παράδοσις. Ἀρνουμένων τῶν Ρώσων νά ὑπογράψουν αὐτήν δυνατόν οἱ Ἕλληνες ν’ ἀποχωρήσουν, νῦν δέ καί ἐπιβαλλόμενον. Ἡ ληφθεῖσα δέ χειροθεσία δέν ἀκυροῦται, διότι ἔγινεν ἐπί βάσει ὁμολογίας πίστεως, καίτοι δέ ἡ Συνοδική πρᾶξιςτῆς χειροθεσίας ἐκ μέρους τῶν Ρώσων καί ὁ τρόπος τῆς χειροθεσίας παρουσιάζουν σοβαρά τινά τρωτά σημεῖα, ἀφ’ ἑνός μέν τήν χειροθεσίαν οὐ μετατρέπουσι εἰς χειροτονίαν, ἀφ’ ἑτέρου δέ, δέν γεννᾶται τό θέμα εἰς τό «περί ἑνός» πλέον καί τά τρωτά σημεῖα τῆς χειροθεσίας δύνανται εὐχερῶς νά διευθετηθοῦν ἐκ μέρους τῆς ἑλληνικῆς ἱεραρχίας ὡρισμένα μέν δι’ ἁπλῆς ἀθετήσεως, ὡρισμένα δέ καί δι’ ὁμολογίας τῆς Ἱεραρχίας ὅτι ἔσφαλεν αὕτη. 4ον. Ἐπειδή ἡ χειροθεσία ἔγινεν ἐπί προφορικῆς ὁμολογίας πίστεωςὀφείλει τις διπλῆν προσοχήν εἰς τόν χειρισμόν τοῦ ὅλου θέματος. Ναί μέν οἱ ἕλληνες εἶχον γεγραμμένην τήν Ἔκθεσιν τήν ὁποίαν ὑπέβαλον εἰς τούς Ρώσους, διαθέτομεν δέ ἆραγε ἀπόδειξιν ὅτι οἱ Ρῶσοι παρέλαβον ἔγγραφον ἔκθεσιν ἐκ μέρους τῶν Ἑλλήνων, ἤ μήπως δυνατόν νά μᾶς εἴπη τις ὅτι μετά ἑορτῆς οἱ Ἕλληνες συνέγραψαν τήν /Εκθεσίν των; Διαφορετικά θ’ ἀπαντήση τις: ‘Εσύ τό εἶπες ἔτσι, ἐγώ τό κατάλαβα ἔτσι, ἀπάντησα ἔτσι καί τά κατάλαβες ἀλλοιῶς. 5ον. Τό ὀρθώτερον εἶναι νά θεωρήση τις ὅτι ἡ χειροθεσία ἔλαβε χώραν ἐπί προφορικῆς ὁμολογίας πίστεως οὐχί μόνον δέ ὀρθώτερον, ἀλλά καί ἀσφαλέστερον. Διότι πρό παντός ἄλλου οἱ Ἕλληνες ὀφείλουνμ νά μήν δώσουν ποτέ ἀφορμήν νά εἰπωθῆ κἄν τε σήμερον κἄν τε αὔριον, ὅτι ἐχωρίσθησαν τῶν Ρώσων ἐσπευσμένως, ἄνευ τῆς ἀπαιτουμένης διαδικασίας, ἄνευ τῆς ἀπαιτουμένης ὑπομονῆς, ἄνευ τῆς ἀπαιτουμένης μακροθυμίας. ‘Εάν εἶναι ἐκ Θεοῦ νά χωρισθῶμεν τῶν Ρώσων ὀφείλομεν νά ἀπαντήσωμεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί εἰς τήν Ἱιστορίαν ὅτι ὄντως δέν ἦτο δυνατόν νά γίνη διαφορετικῶς, ἀλλά καί ἡμεῖς νά ἔχωμεν καλήν καί ἀναπαυμένην συνείδησιν ὅτι ὄντως ἐπράξαμεν πᾶν ὅτι ἦτο δυνατόν διά τήν εἰρήνην καί ἐνότητα τῆς Ἐκκλησίας πλήν ἄνευ ἀποτελέσματος. 6ον. Ὑπάρχουν δύο τρόποι διά νά αἰτηθῆ ἐκ μέρους τῶν Ρ΄σωων ἕν καί τό αὐτό πράγμα. Ὁ εἶς τρόπος εἶναι ΗΠΙΟΣ καί ὁ ἄλλος ΑΥΣΤΗΡΟΣ. Ὁ ἤπιος τρόπος εἶναι τό νά εἴπωμεν ὅτι «οἱ νεοημερολογῖται εἶναι σχισματικοί καί ὅτι οὐδεμία μετ’ αὐτῶν συμπροσευχή εἶναι δυνατή ἤ ἐπιτετραμένη». Ὁ δεύτερος τρόπος ὁ αὐστηρῶς τό νά εἴπωμεν:»Τά μυστήρια τῶν νεοημερολογιτῶν τυχγάνουν ἄκυρα καί .αμοιρα τῆς θείας Χάριτος». Εἴτε μέ τόν ἕνα τρόπον εἴτε μέ τόν ἄλλον ἡ στάσις μας ἔναντι τῶν νεοημερολογιτῶν παραμένει ἡ αὐτή, καί τά ὁροθέσια τῆς Ἐκκλησίας ποσῶς μετακινοῦνται. Ἡ δέσμευσις τῶν Ρώσων καί ἡ Κανονική κατοχύρωσις τοῦ πράγματος παραμένουν ἐπίσης αἱ αὐταί. Διότι καί τήν ἤπῖον ὁμολογίαν νά μᾶς ὑπογράψουν οἱ Ρῶσοι, ὕστερον μέν δεσμεύονται ἔναντι ὅλου τοῦ κόσμου, ἀλλά καί ὅταν κάμουν παρεκτροπάς δυνάμεθα νά ὑψώσωμεν φωνήν καί νά εἴπωμεν, σχισματικός ὤν ὁ δεῖνα καί οὐδεμία μ,ετ’ αὐτοῦ προσευχή ἐπιτρέπεται, πῶς τόν κοινωνᾶς, πῶς τόν παντρεύεις, πῶς τόν ἀρραβωνιάζεις;κλπ. 7ον. Ἐάν λοιπόν αἰτήσωμεν τήν ὁμολογίαν Πίστεως κατ’ αὐστηρόν τρόπον, δυνατόν νά μᾶς μεμφθῆ τις, ἀλλά καί ἡ ἰδία ἡμῶν συνείδησις, ὅτι ἐάν υἱοθετούσαμε τόν ἤπιον τρόπον, δυνατόν νά εἴχαμε φθάσει εἰς τό αὐτό ἀποτέλεσμα, τό ὁποῖον ἀποτέλεσμα καταστρέψαμε ἕνεκα τῆς αὐστηρότητός μας. Ἐνῶ, ἐάν αἰτήσωμεν κατά τόν ἡπιώτερον δυνατόν τρόπον χωρίς νά παραβλάψωμεν τό ἀποτέλεσμα τότε καί ὁ ἐνδεχόμενος χωρισμός μας ἐπιτελεῖται ἐν δυνάμει καί πρός οἰκοδομήν. Δυνάμεθα ὕστερον νά εἴπωμεν ὅτι καί εἰς τό στόμα τούς τό βάλαμε, ἀλλά δέν θέλησαν νά τό κρατήσουν ἄλλά τό ἔφτυσαν. Οὕτως οὔτε ἡ Ἐκκλησία, οὔτε ἡ Ἱστορία πρόκειται νά μᾶς μεμφθοῦν. 8ον. Πρέπει λοιπόν ἡ αἴτησις νά εἶναι συντεταγμένη κατά τρόπον ἤπιον καί ἀνεπίδεκτον θεολογουμένων συζητήσεων. Διότι ἐάν ὑπάρχη πτυχή πρός «συζήτησιν» τοῦ πράγματος, τότε ὡς φησίν καί ὁ Ἀπόστολος οἱ θέλοντες ἀφορμήν εὑρίσκουν ἀφορμήν καί ἐκφυλίζεται τό θέμα εἰς ἀπεραντολογίαν. Ἐνῶ ἐάν οἱ Ρῶσοι ὑπογράψουν ἀπεριφράστως ἡπίαν ὁμολογίαν, μεγάλη μάχη ἐκερδήθη καί ἐνεφράγη στόμα λαλούντων ἄδικα. ‘Ανοίγεται δέ πλέον οὐχί ὁδός ἀλλά ΛΕΩΦΟΡΟΣ διά τήν διόρθωσιν καί θεραπείαν τῶν διαφόρων δεινῶν, ὕστερον δέ ἐάν δέν ὀρθοποδήσωσι, τότε καί ὁ χωρισμός μας τυγχάνει οὐχί πλέον δικαιολογημένος, ἀλλ’ ἐξωφθάλμως ἐπιβεβλημένος. 9ον. Τήν ἡπίαν ὁμολογίαν πίστεως οἱ Ρῶσοι δέν δύνανται νά τήν ἀρνηθοῦν ἀναμαρτήτως καί ἄνευ συνεπείας. Ἔχομεν δέ δικαίωμα νά ἀπαιτήσωμεν ταύτην. Διότι ὡς μέν περί τῆς ἀπωλείας τῆς Χάριτος διδασκαλίαν δυνατόν νά ἐπέλθη συζήτησις καί νά εἴπουν ναί μέν σᾶς ἐδέχθημεν μέ τήν γνώμην σας αὐτήν, ἀλλά ἐθεωρήσαμεν ταύτην ὡς θεολογουμένην γνώμην ἐκ μέρους σα, δέν ἕπεται ὅμως ὅτι καί τήν συμμεριζόμεθα. Ἐνῶ τό ὅτι οἱ νεοημερολογῖται εἶναι σχισματικοί ἐκ τῶν πραγμάτων ἐδέχθησαν χειροθετήσαντες ἡμᾶς καί εὐλογήσαντες τό πεπηγμένον δεύτερον θυσιαστήριον. Ἡ ἠπία αἴτησις τῆς ὁμολογίας των οὐδέν περισσότερον ἀπαιτεῖ τῶν ὅσων ἐμπράκτως ὡμολόγησαν. 10ον. Ἐνῶ ἐάν αὐστηρῶς αἰτήσωμεν τοῦτο, θά κατηγορηθῶμεν ὅτι ἠθέλαμε ὁπωσδήποτε νά χωρίσωμεν μετ’ αὐτῶν, διό καί δέν ἐζητήσαμεν ἐξ’ αὐτῶν κατά τά μέτρα τῆς πνευματικῆς των ὠιμότητος, καί ἐμπειρίας, ἀλλά ἐπίτηδες ἐφάνημεν αὐστηροί διά νά τούς ὑποχρεώσωμεν νά δώσουν ἀρνητικήν ἀπάντησιν. 11ον. Δέον δέ ὅπως ὁμολογήσουν ἐπί τοῦ ἡμερολογίου καί μόνον, χωρίς νά τεθῆ θέμα οἰκουμενισμοῦ καί ἄλλων, διότι ἐάν ἀνακατευθῆ τό θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μεγάλη ὕστερα ἐπέρχεται σύγχυσις. Πρέπει ἐκ τῆς ἀποφάσεως νά ἐξάγεται ὅτι ἕνεκα τοῦ ἑορτολογίου καί μόνον ἐχωρίσθημε, τά ἄλλα ἐξετάζονται κατόπιν καί ἐν ἰδιαιτέρω κεφαλαίῳ. Προσοχή δέ ἐπιβάλλεται εἰς τούς ὅρους καθ’ ὅτι διάκρισις δυνατόν νά ἐπέλθη μεταξύ τοῦ ὅρου «συλλειτουργία» καί τοῦ «συμπροσευχή» καθ’ ὅτι συμπροσευχή ἐνταῦθα τυγχάνει δυνατωτέρα. Διάκρισις ἐπίσης μεταξύ τῶν ὄρων: «Τό ἡμερολόγιο προυξένησεν σχίσμα» ὅρος λίαν ἀσθενής, καί τοῦ ὅρου «οἱ νεοημερολογῖται εἶναι σχισματικοί» ὅπερ ἀνεπίδεκτον παρερμηνείας. 12ον. Καλόν θά ἦτο νά μή θιχθῆ ἐπί τοῦ παρόντος τό θέμα τῆς χειροθεσίας, ἀλλά μόνον τό τῆς ὁμολογίας Πϊστεως περί τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ καί μόνου. ‘Εάν μέν δώσουν καλήν ὁμολογίαν τότε κατόπιν ἔχομεν ὅλον τόν καιρόν νά τούς ζητήσωμεν νά δώσουν καλυτέρας ἐξηγήσεις ἐπί τῆς σημασίας τῆς χειροθεσίας καί νά διορθώσουν τά τρωτά των. ‘Αλλ’ οὐδέ περί Αὐξεντίου εἰ δυνατόν νά γίνη λόγος τό νῦν. Διότι ἐάν περί τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ ὀρθῶς ἀπαντήσουν οἱ Ρῶσοι, τά ἄλλα θέματα βρίσκουν τήν φυσικήν των συνέπειαν, ἐάν ὅμως ἐπί τούτου δέν ἀπαντήσουν ὀρθοδόξως τότε καί αἱ λοιπαί των ἀπαντήσεις ἐπί πλάνης βασιζόμεναι τί τό ὀρθόν περιέχουν, μᾶλλον δέ ἐπιδεινώνεται ἡ κατάστασις, ἐ΄λαν τούς θ΄’εσωμεν ὅλα τά ἐρωτήματα ἐν τῶ ἅμα. ΕΚ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ» Ἐκ τοῦ ἀνωτέρω ἐγγράφου, προκύπτει ὅτι τήν περίοδον πρό τοῦ χωρισμοῦ ἀπό τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἐπεχειρήθη παρά τοῦ Βασιλείου Σακκᾶ μέσω τῆς ἐπί τούτῳ δημιουργηθείσης «Διεθνοῦς ‘Αδελφότητος ΓΟΧ Γενεύης» νά μή διακόψωμεν κοινωνίαν μετά τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἀλλά νά παραμείνωμεν εἰς τόν ἐκ τῆς ἑνώσεως μετ’ αὐτῶν προκύψαντα Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, εἰς τόν ὁποῖον εἰσῆλθον οἱ δύο Ἀρχιερεῖς Κάλλιστος καί Έπιφάνιος καί οἱ ὁποῖοι ἠθέλησαν νά παρασύρουν ἀνεπιτυχῶς βεβαίως καί τούς ὑπολοίπους Ἀρχιερεῖς. Καί ὁ Παλαιοημερολογιτικός οὗτος Οἰκουμενισμός προἐκυψε ἀπό τήν οἰκουμενιστικήν ἕνωσιν μετά τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἡ ὁποία ἔλαβεν ἀρχήν ἀπό τήν ἀποδοχήν τῆς ἀποφάσεως τῶν Ρώσων περί χειροθεσίας, τήν ὁποίαν ὅμως οἱ δύο Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐξαρχίας τήν ἀπέκρυψαν, ὅταν ἐπέστρεψαν ἐξ’ Ἀμερικῆς, τήν ἐδημοσίευσαν ὅμως οἱ Φλωρινικοί διά τούς ἰδικούς των λόγους. Ἐκ τοῦ ἀνωτέρω κειμένου προκύπτει ἐπίσης καί ἡ συναφής προσπάθεια νά ἐμφανίσουν τήν λεγομένην χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν γενομένην (μέχρι καί ὡς ἀναχειροτονίαν τήν ἐχαρακτήρισαν) διά τήν ὀποίαν, ὡς προκύπτει καί ἀπό τήν ἐπιστολή τοῦ πνευματικοῦ τέκνου τοῦ π. Ἀμβροσίου, ἤτοι τοῦ Ἀθανασίου, ὑπῆρχε διάχυτος ἡ ἀντίληψις ὅτι ἐγένετο μόνον ἐν Ἀμερικῆ, οὐχί δέ ἐν Ἑλλάδι. Ἐν Ἑλλάδι ἀνεγνώσθη μόνον μία συγχωρητική εὐχή, καί οὐδαμῶς ἐφηρμόσθη ἡ Ἀπόφασις τῶν Ρώσων, ἀφοῦ ἀπεκρύβη ὑπό τῆς Ἐξαρχίας, ἀλλά καί ὅταν ἀπεκαλύφθη ὑπό τῶν Φλωρινικῶν καί ἐξ’ ἀνάγκης ἐδημοσιεύθη καί ὑπό τοῦ π. Εὐγενίου, τότε ἀπερρίφθη ὁριστικῶς καί κετεκρίθη ὑπό παντός τοῦ Κλήρου καί τοῦ λαοῦ.