Η ΕΝ ΕΤΕΙ 1925 ΝΟΥΘΕΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 ΝΟΥΘΕΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΡΠΑΘΑΚΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΤΕΚΝΑ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

«« Ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης καὶ τῆς παρακλήσεως ὡς καὶ ἀγάπης εἴη μεθ' ὑμῶν. Ὁ μένων ἐν τῆ ἀγάπη ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ. Ἐν τούτῳ γνώσεται ὁ κόσμος, λέγει ὁ Χριστὸς ἐν Ἱερῷ Εὐαγγελίῷ, ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστέ, ἐὰν ἀγάπην πρὸς ἀλλήλους ἔχετε.Δώη ἡμῖν τὸ αὐτὸ φρονεῖν... ὠς καὶ εἴη μεθ' ἡμῶν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς Ζωῆς ἡμῶν μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.

Ἀδελφοί ἐν Κυρίω ἀγαπητοί καὶ περιπόθητά μας ἐν Κυρίῳ τέκνα, πατρικῶς τε καὶ ἐγκαρδίως ὀλοψύχως ἐπευχανασπαζόμενος ἐν Ἁγίω φιλήματι, πνευματικῶς οἱ ἐλάχιστοι εὐλογοῦμεν. Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἔνεκα ὅτι διὰ τῶν τῆς Κυρίας Θεοτόκου Παναγίας μας Π. ἀκοίμητων Πρεσβειών, ὑγιαίνομεν, τὸ αὐτὸ δὲ καί δι' ὑμᾶς ποθοῦμεν, μᾶλλον πνευματικῶς ἀδιαλείπτως εὐχόμεθα ἐνθέρμως πρὸς Φιλάνθρωπον Κύριον, καὶ ἡμερονυκτίως δεόμεθα ὑπέρ τῆς πολυτίμου ἀθανάτου ψυχῆς ὐμών σωτηρίας, ὡς καὶ τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Πολλῷ μᾶλλον ὑπὲρ τῆς ὁρθοδόξου ἡμῶν ἁγίας καί ἀμωμήτου πίστεως, τῆς Μητρός μας Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τῆς μιᾶς, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς, ἴνα ἐμμένετε στερεοί καὶ ἀκλόνητοι, μέχρι τέλους τῆς Ζωῆς ἠμῶν, ἔστω καὶ διὰ μυρίων κακώσεων, καὶ φυλακίσεων λέγω καὶ ἐξοριῶν καὶ παντοδαπῶν ἄλλων θλίψεων, ὡς καὶ αὐτού τοῦ διὰ Σταυροῦ μαρτυρικοῦ θανάτου, παρὰ νὰ δεχθήτε τὸ κακόδοξον, παρὰ τῶν σημερινῶν μισθωτῶν ποιμένων μᾶλλον προβατοσχήμων λατινοφράγκων, ἂς εἴπωμεν, ἱερέων καὶ ἀρχιερέων, τῶν βιαζόντων σήμερον τοὺς ὁρθοδόξους Χριστιανούς, ὅπως ἀφήσουν τὰ πάτρια αὐτῶν τῆς Ὁρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἀκολουθήσουν τὰ τῶν αἰρετικῶν δεινῶν Φράγκων κακοδόξων οἵτινες διὰ τῆς ἀπατηλῆς, μᾶλλον διαβολικῆς αὐτῶν πλάνης τε καὶ ἀπάτης, διὰ τῆς τοῦ νέου ἡμερολο-γίου ἐφαρμογῆς, ἐξηπάτησαν πολλούς, σχεδόν ἅπαντας.

Ἀλλὰ ἂς ἀκούσουν τὴν τοῦ Δεσπότου φωνήν : «Σύ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτη τῇ πέτρα οἱκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι Ἅδου, οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Καὶ ἂς ἀκούσουν τὴν τοῦ Θ. Παύλου, Α΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολήν, «εἴ τις εὐαγγελίζεται ὑμῖν, παρ' ὅ ὑμῖν εὐηγγελισάμην, κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ ἀνάμεθα ἔστω». Ὡς καὶ τὸ τῆς ἁγίας Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου : «Ὁστις ἀθετεῖ ἔγγραφον ἢ ἄγραφον παράδοσιν, ἐκκλησιαστικήν, ἀνάθεμα ἔστω». Καὶ ἀπόβλητος οὗτος νὰ γίνεται τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καὶ ὁμηγύρεως. Καὶ μετὰ τοῦ διαβόλου συγκαταδικασθήσεται.

Ὅμως μάθετε καὶ τοῦτο. Ὅτι μόνη ἡ πίστις οὐ σώζει τὸν ἄνθρωπον ἄνευ τῶν ἔργων. «Πίστις ἐκτὸς τῶν ἔργων νεκρὰ ἐστί». Διότι καὶ τὰ δαιμόνια πιστεύουσι καὶ φρίττουσι, καὶ δημοσίως τὴν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κηρύττουσιν. «Τί ἐμοί καὶ Σύ Ἰησοῦ, Ὑιὲ τοῦ Θεοῦ; Ἦλθες πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;» Ἀλλὰ ἡ πίστις μᾶλλον πρὸς περισσοτέραν αὐτῶν κατάκρισιν καὶ καταδίκην. Οὕτω πως, πολλῲ μᾶλλον πρὸς κατάκρισιν γίνεται καὶ αἰώνιαν κόλασιν τοῦ βαπτισθέντος ὁρθοδόξου Χριστιανοῦ, τοῦ μὴ φυλάττοντος τὰς συνταγὰς καὶ συνθήκας τοῦ ἁγίου αὐτοῦ βαπτίσματος. Ὅπου ἀπεδοκίμασε τὸν Σατανᾶν καὶ ἀπετάξατο αὐτῶ, καὶ πάλιν κάμνει τὰ ἔργα του, χορούς, θέατρα, μαγείας κλπ.

Ἐπίσης τοῦ μὴ φυλάττοντος τὰς 10 τοῦ Θεοῦ Ἁγίας Ἐντολάς, ὡς καὶ τὰς ἐν Ἱερῷ Εὐαγγελίῷ συμβουλὰς καὶ παραγγέλματα, ὡς καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ Θ. Πατέρων τοὺς κανόνας, ἀλλ' ἀθετούντος καὶ καταφρονοῦντος αὐτάς. Οὖτος ὡς ὁ ἐθνικὸς καταφρονεῖ καὶ ἄπιστος λογισθήσεται, κατὰ τὴν τοῦ προφήτου Ἡσαΐου φωνήν (ὅταν ὁ ἀσεβής φθάσει εἰς βάθος κακῶν καταφρονεῖ). Καὶ : Εἰς ἀσύνετου καρδίαν πνεῦμα Θεοῦ οὐκ εἰσελεύσεται· εἰ δὲ καὶ εἰσελεύσεται, ταχέως ἐξελεύσεται.

Καὶ διὰ τὴν αἰτίαν ταύτην, τῆς πρὸς τὰ θεῖα καταφρονήσεως, ἀπιστούντες τινές, καὶ μὴ παραδεχόμενοι τὰ ἐπτά δόγματα τῆς Ὁρθοδόξου Μεγάλης μας Χριστοῦ Ἐκκλησίας, (ἅτινα εἰσίν : α) Ἡ προσκύνησις τῆς Ἁγ. Τριάδος, β) Ἡ Θεότης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, γ) Ἡ ἔνσαρκος οἰκονομία, δ) Ἡ παρθενία τῆς Θεοτόκου (πρὸ τόκου, ἐν τόκῳ μετὰ τόκον Παρθέντος μείνασα). ε) Ἡ προσκύνησις τῶν Ἁγίων εἰκόνων, στ) Ἡ Ἀθανασία τῆς ψυχῆς καὶ ζ) Ἡ μέλλουσα ζωή), θεία ἐγκαταλείψει ἀλεί αὐτοκτονοῦσιν.

Οἱ ἀπιστοῦντες ὁμως καὶ μὴ παραδεχόμενοι τὴν ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς -6ον δόγμα- ἂς ἀκούσουν : «Οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δὲ τὰ φαύλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως». Καὶ περὶ τῆς μελλούσης ζωῆς -7ον δόγμα- ἂς ἀκούσουν: «Καὶ ἀπελεύσονται οἱ μὲν εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ εἰς ζωήν αἰῶνιον». Ἀλλ' ἄραγε ὁ βαπτισθείς ὁρθόδοξος χριστιανός, δικαιοῦται καὶ σώζεται ἄνευ ἔργων; Οὐχί.

Διὰ τοῦτο ὀφείλει : α) Νὰ κράτη τὴν πίστιν τὴν ὁρθόδοξον καθῶς τὴν παρέλαβεν, (οὐχί ὥς νῶν, οἴμοι, μὲ τὸ τῶν Φράγκων πορευόμενος λεγόμενον Νέον ἡμερολόγιον τῶν σχισματικῶν καὶ κακοδόξων, ὡς ἐξακολουθοῦν νὰ πράττουν πολλοὶ ἀρνηθέντες τὰ πάτρια τῆς Ὁρθοδόξου Ἐκκλησίας). β) Νὰ φυλάττη τὰς νομοθετημένας νηστείας ὑπὸ τῶν Ἀγίων Ἀποστόλων καὶ Θεῖων Πατέρων, τῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων 39 καί 69 λεγόντων: «Ὁ καταλύων τὰς Τετράδας καὶ Παρασκευάς ὅλου τοῦ ἐνιαυτοῦ ὥς καὶ τὰς ἀγίας Τεσσαρακοστάς, εἰ μὲν κληρικὸς καθαιρείσθω, εἰ δὲ λαϊκὸς ἀφοριζέσθω, ἐκτὸς μόνον σωματικῆς ἀσθενείας».

Ὡς γὰρ καὶ ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας λέγει : «Ὅτι διὰ τοὺς καταπατοῦντας τοὺς ἀνωτέρω Ἀποστολικοὺς κανόνας, καὶ καταφρονητικῶς ἄνευ ἀσθενείας καταλύοντας κρέας καὶ ὁψάριον, ἡ καταδίκη καὶ ἡ κόλασις εἶναι αἰώνιος, ἐν τῆ Β΄ φρικτῆ Χριστοῦ παρουσία καὶ ἡ μερίς αὐτῶν θὰ εἶναι ὡρισμένως μετὰ τῶν θεοκτόνων καὶ σταυρωσάντων, τὸν Κύριον». γ) Νὰ ἐξομολογήται τὰς ἀμαρτίας του καὶ νὰ συγχωρῇ τοὺς ἀδελφούς του.

Οἱ μὴ ἐξομολογούμενοι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν πνευματικοῖς πατράσιν (ἀλλ' ὡς οἱ διαμαρτυρόμενοι - προτεστάντες - λέγουσιν ὅτι εἰς τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ἐξομολογοῦνται) καὶ ἀνεξομολόγητοι τολμῶσιν, ὅπως μετάσχωσι τῶν Ἄχραντων Χριστοῦ Μυστηρίων, Ἀγίας Κοινωνίας, ὡς καὶ ἄνευ τῆς διαλλαγῆς καὶ συγχωρήσεως τῶν ἐχθρῶν αὐτῶν.

δ) Νὰ μὴ κατακρίνη : «Μὴ κρίνετε καὶ οὐ μὴ κριθῆτε». ε) Νὰ μὴν ορκίζεται : «Μὴ ὁμνύετε μήτε τὸν οὐρανόν, μήτε τὴν γήν, μήτε ἄλλον τινὰ ὅρκον· ἥτω ὑμῖν τὸ ναί, ναὶ καὶ τὸ οὐ, οὐ, τὸ δὲ περισσὸν ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστί». Ἐν γένει ὅσα ἐν Ἰερῶ Εὐαγγελίῷ καὶ Θεοπνεύστῳ γραφῆ φαίνονται αὐτὰ ἀκριβῶς νὰ τηρῆ καὶ φυλάττη καὶ οὐτῳ δυνηθῇ νὰ σώση τὴν ψυχὴν αὐτοῦ. «Διότι εἰ ὁ δίκαιος μόλις σώζεται, ὁ ἁμαρτωλὸς ποὺ φανεῖται;»

Καὶ ὡς ἐν Ἰερῷ Ἐυαγγελίῷ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς λέγει : «Τὶ γὰρ ὡφελήσει ἄνθρωπος, ἐὰν ὅλον τὸν κόσμον κερδήση καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Καὶ τὶ δώσῃ ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» Ὁ γὰρ προορισμὸς τοῦ ἀνθρώπου γεννηθέντος ἐν κόσμῳ οὖτος ἐστί : νὰ σώση τὴν πολυτίμητον καὶ ἀθάνατον ψυχήν του, ἦς καὶ ὅλος ὁ κόσμος οὐκ ἐστίν ἀντάξιος. Ὅμως, διὰ τῆς μεγάλης αὐτοῦ βίας, («ἡ γὰρ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται καὶ οἱ βιασταί αὐτὴν ἀρπάζουν») καὶ διὰ τῆς τηρήσεως καὶ ἐφαρμογῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ θεοῦ θὰ σώση τὴν πολυτίμητον ψυχή του.

Καὶ πάλιν τονίζω, διὰ τῆς πολλῆς καὶ μεγάλης βίας, διότι ὁ Κύριος μᾶς λέγει : «Βιασθήτε εἰσελθεῖν διὰ τῆς στενῆς πύλης, εἰς τὴν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν στενὴ γὰρ ἡ ὁδὸς ἠ εἰς οὐρανούς ἀνάγουσα, καὶ ὁλίγοι δι' αὐτῆς. Πολλοὶ γὰρ κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί. Πλατεία δὲ καὶ εὐρύχωρος ἡ εἰς ἀπώλειαν, καί πολλοὶ δι' αὐτῆς». Διὰ τοῦτο «γρηγορείτε», ἀκούομεν πολλάκις... Διότι γεννηθέντος μὲν τοῦ ἀνθρώπου διὰ δὲ τῆς ἐπαράτου ἀκηδείας, & θανάσιμου ἁμαρτίας, ἀμελείας τε καὶ ραθυμίας κολασθέντος, (ὅπερ μὴ γένοιτο! Χριστὲ Βασιλεῦ!), καλύτερον μυριάκις νὰ μὴ ἐγεννᾶτο, ἵνα μὴ αἰωνίως κολάζεται.

«Προσεύχεσθε, ἵνα μὴ πειρασθήτε», ὡς καὶ «αδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντὶ εὐχαριστείτε, τοῦτο γὰρ τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ ἐν ὑμῖν, ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ. Ἀδελφοί, τὸ πνεύμα μὴ σβέννυτε, πάντα δοκιμάζετε, τὸ καλὸν κατέχετε». Ὅμως τὰ πάντα διὰ τῆς ὑπομονῆς : «Ἐν τῇ ὑπομονῆ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν».

Καὶ ἡ ἀδιάλειπτος προσευχή, καὶ ἐν τῷ νόι, καὶ ἐν τῇ καρδία καὶ ἐν τῆ γλώσση, ἠμέραν καὶ νύκτα, ὥραν τε καὶ στιγμὴν νὰ μελετάται καὶ νὰ εὐρίσκεται ἔκαστος ὁρθόδοξος χριστιανὸς ἀείποτε προσευχόμενος μετὰ μεγάλης εὐλάβειας καὶ ἀγάπης τοῦ γλυκυτάτου Παναγίου ὀνόματος τῆς κατανυκτικωτάτης καὶ ἀγιωτάτης εὐχῆς ταύτης. «Κύριε ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστέ, Ὑιὲ καὶ λόγε τοῦ Θεοῦ τοῦ ζώντος, διὰ τῆς Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν Ἀγίων ἐλέησόν με τὸν ἀμαρτωλόν». Ἢ καὶ συνοπτικώτερον; «Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με».

Πάντες γὰρ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, καὶ Θείοι Πατέρες λέγουσιν, ὅτι διὰ ταύτης τῆς ἀκαταπαύστου Παναγίας αὐτῆς εὐχῆς, οὐ μόνον τὰ πάθη τοῦ ἀνθρώπου θανατώνονται, καὶ τελείως ἐξαλείφονται, ἀλλὰ καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἁγιά­ζεται. Ὡς ὁ Ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρειοπαγίτης λέγει : «Ἐκτὸς τοῦ θεωθήναι σωθήναι, ἀδύνατον». Ὠς καὶ Δαβίδ ὁ Προφήτης : «Ἐγὼ εἴπα, θεοί ἐστέ καὶ ὑιοί Ὑψίστου πάντες (κατὰ χάριν), ἡμεῖς δὲ ὡς ἄνθρωποι ἀποθνήσκετε καὶ ὡς εἶς τῶν ἀρχόντων πίπτετε» (ἐννοεῖ τὸν ἐωσφόρον πεσόντα δι' ὑπερηφανείαν)· καὶ ὁ Θεολόγος Γρηγόριος περὶ τῆς εὐχῆς λέγει : «Μνημονευτέον Θεοῦ, μᾶλλον ἢ ἀναπνευστέον». Καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακας: «Ὁνόματι Ἰησοῦ, μάστιζε πολεμίους» (δέρνετε τοὺς δαίμονας).

Ὁ δὲ τῶν ἐθνῶν κήρυξ, Θεῖος Παύλος Ἀπόστολος, λέγει : Ἐν τῷ ὁνόματι αὐτοῦ, πὰν γόνυ κάμψει, ἐπουρανίων, καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθόνιων καὶ πάσα γλώσσα ἐξομολογήσεται, ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. Ὁ δὲ Χρυσορρήμων Ἅγιος Ιωάννης Χρυσόστομος λέγει (ταπεινούμενος) :

Ἕκαστος τῶν Χριστιανῶν, ὡς ἤκουσα παρὰ τῶν πατέρων, εἴτε ἐργάζεται, εἴτε περιπατει, ἢ ὁμιλεῖ, ἢ τρώγει καὶ εἴ τὶ ἄλλο ἔργον ποιεῖ, ἡμέραν τε καὶ νύκτα, ἀκαταπαύστως νὰ λέγη τὴν παναγίαν εὐχήν : Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ. Ἄλλως – φοβερὸς καὶ φρικτὸς ὁ τοῦ Ἁγίου λόγος - δὲν εἶναι Χριστιανός.

Ἡ σημερινὴ ὅμως ἐλεεινή, ἀξιοθρήνητος καὶ ἀξιοδάκρυτος κατάστασις τῶν χριστιανῶν, προέρχεται ἐκ πολλῶν αἰτιῶν, καὶ μᾶλλον ἐκείνης τῆς τοῦ φιλοσόφου Πλουτάρχου λέγοντος : «Δεινόν γε ἡ ἄγνοια καὶ πολλῶν κακῶν αἰτίαν ἀνθρώποις γίνεται». Πρὸ πάντων δηλ. ἐκ τῆς στερήσεως τῶν θείων θρησκευτικῶν Ἐκκλησίας μας Ὁρθοδόξων Ἰερῶν βιβλίων, πρὸς νουθεσίαν καὶ ὑποστήριξιν, ὡς καὶ ἡ ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ λέγει : «Ἐρευνάτε τὰς γραφάς, ὅτι ἐν αὐταῖς (Θ. Γραφαῖς) εὐρήσετε ζωὴν αἰώνιον».

Λοιπὸν ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μὴ παρίδητε, πάνυ ἐκλιπαρῶ καὶ δέομαι, τὰς τοῦ ἐλαχίστου πνευματικοῦ σας Πατρὸς πνευματικὰς ψυχοσωτηρίους συμβουλὰς καὶ δι' ἀγάπην τοῦ δι' ἡμᾶς Σταυρὸν καὶ θάνατον ὑπομείναντος καὶ ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ ἐκχέοντος τὸ πολυτίμητον αὐτοῦ αἶμα, ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Φροντίσατε, ζητήσατε καὶ ἀγοράσατε τὰ 2 θεία καί θεόπνευστα ὡφελιμώτατα καὶ κατανυκτικώτατα βιβλία θρησκευτικά. Τὰ α) Θύρα Μετανοίας καὶ τὸ β) Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία.

Καὶ ἂν τοῦτο ποιήσητε, διὰ τὴν πρὸς ἡμᾶς τοὺς ἀναξίους ὑπακοὴν (ὑπακοὴ γὰρ ζωή, παρακοὴ δὲ θάνατος), διὰ τῆς ἐπιμελουμένης καθημερινῆς μελέτης τε καὶ προθυμοποιουμένης, μετὰ θείου ζήλου καὶ πόθου ἀδιάλειπτου ἀναγνώσεώς σας, οὐ μόνον ἐλπίζω εἰς τὴν μεγάλην καὶ ἄκραν φιλανθρωπίαν τοῦ Παναγάθου καὶ Φιλανθρώπου Θεοῦ, Ἰησοῦ Χριστοῦ , αλλα πιστεύω ἀκραδάντως καὶ ἀδιστάκτως, ὅτι ὅς τὰς ἐμᾶς συμβουλὰς τοῦ ταπεινοῦ ἀκούσει, ἀλλὰ καὶ ταχέως, διὰ τῆς θείας χάριτος, καὶ Παναγίων πρεσβειῶν τῆς Κυρίας Θεοτόκου Παναγίας μας, καὶ Ἁγίων Πάντων, ἐκ παλαιοῦ ἀνθρώπου νέος θὰ ἀναγεννηθῇ, καὶ τὴν καλὴν ἀλλοίωσιν, ἐν ταὐτῷ θὰ ἴδη, μετ' ἐκπλήξεως καὶ θαυμασμοῦ, καὶ μετὰ μεγάλης εὐχαριστήσεως ὡς καὶ δοξολογίας ἀγαλλόμενος καὶ ἐκθαμβούμενος γονυκλινῶς καὶ μετὰ δακρύων θὰ προσκυνῇ τὸν ἐν Τριάδι Ἕνα Θεόν, κραυγάζων : «Αὔτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιάς τοῦ Ὑψίστου».

Ἢν ἀείποτε εὐχόμενος, δεόμεθα ἐπιτυχεῖν, καὶ ἀξιωθήναι ἅπαντας τῆς οὐρανίου δόξης καὶ Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτήρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὦ πρέπει δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰώνας τῶν αἰῶνων. Ἀμήν. Γένοιτο!

Αὐτὰ ἐν συνόψει καὶ πολλὴ σπουδὴ καὶ μεγάλη βία γράφω καὶ αὗθις ἐπευχανασπαζόμενος ἅπαντας.

Ὁ ὑμέτερος Πνευματικὸς Πατήρ ὁ ἐν Ἰερομονάχοις ἐλάχιστος ΜΑΤΘΑΙΟΣ.

Ἁγιορείτης Ἐν Ἁγίω Ὄρει τῆ 16η Δεκεμβρίου 1925.