Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΓΕΘΣΗΜΑΝΗ

Η αγωνία του Χριστού στη Γεθσημανή από μερικούς θεωρείται ως δειλία. Αλλά δεν είνε δειλία. Είνε η φυσική αντίδρασις της ανθρωπίνης φύσεως απέναντι στο θάνατο, και μάλιστα στο μαρτυρικό θάνατο. Ο Υιός και Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος, πραγματικός άνθρωπος. Και σαν πραγματικός άνθρωπος ήταν φυσικό ν᾿ αντιδρά στο θάνατο. Διότι ο άνθρωπος πλάσθηκε για τη ζωή, όχι για το θάνατο. Ο θάνατος εισέβαλε στον κόσμο βιαίως και ανωμάλως σαν ξένο σώμα λόγω της αμαρτίας. Ο θάνατος δεν είνε πράγμα κατά φύσιν, αλλά παρά φύσιν. Γι᾿ αυτό ο θάνατος είνε αποτρόπαιος και αποκρουστικός. Επί πλέον, ο θάνατος του Χριστού ήταν ο πλέον απάνθρωπος και φρικτός θάνατος. Ο δε Χριστός είνε ο μόνος, που γνώριζε εκ των προτέρων όλες τις φρικτές λεπτομέρειες του μαρτυρίου του. Αυτή δε η πρόγνωσις έκανε το Χριστό να προγεύεται και να ζη το μαρτύριό του ακόμη από την παιδική του ηλικία. Στη δε Γεθσημανή, λίγο πριν συλληφθή και σταυρωθή, ήταν φυσικό η αγωνία του να κορυφωθή. Αν ο Χριστός δεν είχε αγωνία εν όψει του φρικτού θανάτου του, δεν θα ήταν άνθρωπος. Οι αιρετικοί Δοκήτες έλεγαν, ότι ο Χριστός φαινόταν άνθρωπος, αλλά δεν ήταν. Η αγωνία της Γεθσημανή είνε μία από τις αποδείξεις της ανθρωπίνης φύσεως του Ιησού. - Νικόλαος Σωτηρόπουλος, Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, σ. 352-353Νι