ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΓΟΧ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ ΑΡ ΦΥΛΛΟΥ 348

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΑΡΙΣΗΣ & ΤΥΡΝΑΒΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ

Εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Ἀμφιλοχίου                

      

Ἀρ. φύλλου:  348

Κυριακή 27 Ἀπριλίου 2020

Τρίτη τῆς Γ΄ Ἑβδομάδος

Εὐαγγέλιον:  Ἰωάν. ς’ 27-33

    

Εἶπεν ὁ Κύριος πρός τούς ἐληλυθότας πρός αὐτόν Ἰουδαίους· ἐργάζεσθε μή τήν βρῶσιν τήν ἀπολλυμένην, ἀλλά τήν βρῶσιν τήν μένουσαν εἰς ζωήν αἰώνιον, ἥν ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ὑμῖν δώσει· τοῦτον γάρ ὁ Πατήρ ἐσφράγισεν, ὁ Θεός. Εἶπον οὖν πρός αὐτόν· τί ποιῶμεν, ἵνα ἐργαζώμεθα τά ἔργα τοῦ Θεοῦ; Ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς, καί εἶπεν αὐτοῖς· Τοῦτό ἐστι τό ἔργον τοῦ Θεοῦ, ἵνα πιστεύσητε εἰς ὅν ἀπέστειλεν ἐκεῖνος. Εἶπον οὖν αὐτῶ· Τί οὖν ποιεῖς σύ σημεῖον, ἵνα ἴδωμεν καί πιστεύσωμέν σοι; τί ἐργάζη; Οἱ πατέρες ἡμῶν τό μάννα ἔφαγον ἐν τῆ ἐρήμω, καθώς ἐστι γεγραμμένον· Ἄρτον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἔδωκεν αὐτοῖς φαγεῖν. Εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν· Οὐ Μωσῆς δέδωκεν ὑμῖν τόν ἄρτον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, ἀλλ’ ὁ Πατήρ μου δίδωσιν ὑμῖν τόν ἄρτον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ τόν ἀληθινόν. Ὁ γάρ ἄρτος τοῦ Θεοῦ ἐστιν ὁ καταβαίνων ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καί ζωήν διδούς τῶ κόσμω.

Ἑρμηνεία τοῦ Εὐαγγελίου ὑπό Ι. Θ. Κολιτσάρα 

 Εἶπεν ὁ Κύριος εἰς τούς Ἰουδαίους πού ἦρθαν πρός αὐτόν· Μή φροντίζετε ἀποκλειστικά καί μόνον καί μήν ἐργάζεσθε διά τήν ὑλικήν τροφήν, πού εἶναι προσωρινή καί χάνεται, ἀλλά διά τήν πνευματικήν τροφήν, ἡ ὁποία ἐξασφαλίζει τήν αἰωνίαν ζωήν. Αὐτήν δέ τήν τροφήν θά σᾶς τήν δώση ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου. Διότι ὁ Πατήρ αὐτόν μόνον μέ τά καταπληκτικά θαύματα, πού τοῦ ἔδωσε τήν ἐξουσίαν νά κάνη, τόν ἀπέδειξε ἐπισήμως καί σάν νά ἔβαλε τήν σφραγίδα του, ὅτι αὐτός εἶναι πού δίνει τήν πνευματικήν τροφήν καί τήν αἰώνιον ζωήν». Εἶπον, λοιπόν, πρός αὐτόν· «τί νά κάμωμεν, ὥστε νά ἐργαζώμεθα τά ἔργα, πού θέλει ὁ Θεός;» Ἀπήντησε ὁ Ἰησοῦς καί τούς εἶπε· «τοῦτο τό ἔργον, πού θέλει ὁ Θεός, νά πιστεύετε εἰς αὐτόν πού ἐκεῖνος ἔχει στείλει». Εἶπαν τότε εἰς αὐτόν· «ποῖον ὅμως ἀποδεικτικό θαῦμα κάμνεις σύ, διά νά ἴδωμεν καί πιστεύσωμεν εἰς τήν ἀποστολήν σου; Ποῖον ὑπερφυσικόν ἔργον ἐργάζεσαι; Οἱ Πατέρες μας ἔφαγαν τό μάννα εἰς τήν ἔρημον, ὅπως ἄλλωστε ἔχει γραφῆ καί εἰς τούς ψαλμούς: ἄρτον ἀπό τόν οὐρανόν ἔδωκεν εἰς αὐτούς νά φάγουν». Εἶπε, λοιπόν, εἰς αὐτούς ὁ Ἰησοῦς· «Σᾶς διαβεβαιώνω, ὅτι ὁ Μωϋσῆς δέν σᾶς ἔδωσε τόν ἀληθινόν καί αἰώνιον ἄρτον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, ἀλλά ὑλικόν, προεικόνισμα καί τύπον τοῦ πνευματικοῦ ἄρτου. Ὁ Πατήρ μου ὅμως, ὁ ὁποῖος καί τότε διά τοῦ Μωϋσέως σᾶς ἔδωσε τόν ὑλικόν ἐκεῖνον ἄρτον, σᾶς δίδει τώρα καί τόν ἀληθινόν πνευματικόν ἄρτον ἀπό τόν οὐρανόν. Διότι ὁ ἀληθινός ἄρτος τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτός, πού κατεβαίνει ἀπό τόν οὐρανόν καί δίδει ζωήν ἀτελεύτητον καί αἰώνιον εἰς ὅλον τόν κόσμον».

Ἀπόστολος

Πράξεων τῶν Ἀποστόλων

Κεφάλαιον η’ στίχοι 5-17

Προκείμενον. Ἦχος  βαρύς (ψαλμός ξγ’)

Εὐφρανθήσεται δίκαιος ἐν τῶ Κυρίω.

Στίχ. Εἰσάκουσον, ὁ Θεός, τῆς φωνῆς μου.

     Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, Φίλιππος κατελθών εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας ἐκήρυσσεν αὐτοῖς τόν Χριστόν. Προσεῖχον δέ οἱ ὄχλοι τοῖς λεγομένοις ὑπό τοῦ Φιλίππου ὁμοθυμαδόν ἐν τῶ ἀκούειν αὐτούς καί βλέπειν τά σημεῖα ἅ ἐποίει. Πολλῶν γάρ τῶν ἐχόντων πνεύματα ἀκάθαρτα βοῶντα φωνῆ μεγάλη ἐξήρχετο, πολλοί δέ παραλελυμένοι καί χωλοί ἐθεραπεύθησαν, καί ἐγένετο χαρά μεγάλη ἐν τῆ πόλει ἐκείνη. Ἀνήρ δέ τις ὀνόματι Σίμων προϋπῆρχεν ἐν τῆ πόλει μαγεύων καί ἐξιστῶν τό ἔθνος τῆς Σαμαρείας, λέγων εἶναί τινα ἑαυτόν μέγαν· ὧ προσεῖχον πάντες ἀπό μικροῦ ἕως μεγάλου λέγοντες· Οὗτός ἐστιν ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ ἡ μεγάλη. Προσεῖχον δέ αὐτῶ διά  τό ἱκανῶ  χρόνω ταῖς μαγείαις ἐξεστακέναι αὐτούς. Ὅτε δέ ἐπίστευσαν τῶ Φιλίππω, εὐαγγελιζομένω τά περί τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ὀνόματος Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐβαπτίζοντο ἄνδρες τε καί γυναῖκες. Ὁ δέ Σίμων καί αὐτός ἐπίστευσε καί βαπτισθείς ἦν προσκαρτερῶν τῶ  Φιλίππω, θεωρῶν τε δυνάμεις καί σημεῖα γινόμενα ἐξίστατο. Ἀκούσαντες δέ οἱ ἐν Ἱεροσολύμοις ἀπόστολοι ὅτι δέδεκται ἡ Σαμάρεια τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἀπέστειλαν πρός αὐτούς τόν Πέτρον καί Ἰωάννην· οἵτινες καταβάντες προσηύξαντο περί αὐτῶν ὅπως λάβωσι Πνεῦμα Ἅγιον· οὔπω γάρ ἦν ἐπ’ οὐδενί αὐτῶν ἐπιπεπτωκός, μόνον δέ βεβαπτισμένοι ὑπῆρχον εἰς τό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Τότε ἐπετίθουν τάς χεῖρας ἐπ’ αὐτούς, καί ἐλάμβανον Πνεῦμα Ἅγιον. 

Ἀλληλούϊα (γ΄) Ἦχος  β’ (ψαλμός   α΄).

Στίχ. Δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει, ὡσεί ἡ κέδρος ἡ ἐν τῶ Λιβάνω πληθυνθήσεται.

Πεφυτευμένοι ἐν τῶ οἴκω Κυρίου, ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν εξανθήσουσι.

Ἑρμηνεία τοῦ Ἀποστόλου ὑπό Ι. Θ. Κολιτσάρα   

 Εἰς τάς ἡμέράς ἐκείνας, ὁ Φίλιππος κατέβηκε εἰς κάποιαν πόλιν τῆς Σαμαρείας καί ἐκήρυττε εἰς τούς κατοίκους τόν Χριστόν. Ἐπρόσεχαν δέ πλήθη λαοῦ τό κήρυγμα τοῦ Φιλίππου, ὅλοι μαζί μέ μιά καρδιά ἤκουαν τά ὅσα ἔλεγε, ἀλλά συγχρόνως ἔβλεπαν καί τά θαύματα, πού ἔκανε ὁ Φίλιππος. Διότι ἀπό πολλούς, πού εἶχαν ἀκάθαρτα πνεύματα, ἔφευγαν αὐτά, ἀφοῦ ἔβγαζαν μεγάλην κραυγήν· πολλοί δέ παράλυτοι καί χωλοί ἐθεραπεύθησαν. Καί ἔγινε μεγάλη χαρά εἰς τήν πόλιν ἐκείνην. Ἐζοῦσε ὅμως εἰς τήν πόλιν ἐκείνην καί κάποιος ἄνθρωπος, ὀνόματι Σίμων, ὁ ὁποῖος ἔκανε μαγεῖες καί ἐξέπληττε τόν λαόν τῆς Σαμαρείας, λέγων διά τόν ἑαυτόν του, ὅτι εἶναι κάποιος μεγάλος. Ἐπρόσεχαν δέ εἰς αὐτόν ὅλοι, μικροί μεγάλοι, καί ἔλεγαν: Αὐτός εἶναι ἡ μεγάλη δύναμις τοῦ Θεοῦ. Ἐπρόσεχαν δέ εἰς αὐτόν, διότι ἐπί πολύν χρόνον τούς εἶχε καταπλήξει μέ τάς μαγείας του. Ὅταν ὅμως ἐπίστευσαν εἰς τόν Φίλιππον, πού ἐκήρυττε τό χαρμόσυνον μήνυμα περί τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί περί τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐβαπτίζοντο καί ἄνδρες καί γυναῖκες. (Οἱ καλοπροαίρετες ψυχές δέχονται, ὅταν ἀκούσουν, τήν ἀλήθειαν καί ἐλευθερώνονται ἀπό τάς πλάνας, εἰς τάς ὁποίας καλῆ τῆ πίστει εἶχαν παρασυρθῆ). Ἀλλά καί ὁ ἴδιος ὁ Σίμων ἐπίστευσε καί ἀφοῦ ἐβαπτίσθη, ἔμενε συνεχῶς καί μέ ἐπιμονήν κοντά εἰς τόν Φίλιππον. Βλέπων δέ τά ὑπερφυσικά θαύματα καί τά σημεῖα, πού ἐγίνοντο ἀπό τόν Φίλιππον, ἐθαύμαζε καί ἐξεπλήσσετο, διότι αὐτός δέν ἠμποροῦσε νά κάμη τά ἴδια. Ὅταν δέ ἤκουσαν οἱ Ἀπόστολοι, πού ἦσαν εἰς τά Ἱεροσόλυμα, ὅτι ἡ Σαμάρεια ἐδέχθη τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἔστειλαν πρός τούς Σαμαρείτας τόν Πέτρον καί τόν Ἰωάννην. Αὐτοί δέ, ἀφοῦ κατέβηκαν εἰς τήν Σαμάρειαν, προσευχήθηκαν ὑπέρ τῶν Σαμαρειτῶν, διά νά λάβουν τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Διότι δέν εἶχεν ἀκόμη κατεβῆ εἰς κανένα ἀπό αὐτούς τό Ἅγιον Πνεῦμα· ἦσαν δέ μόνον βαπτισμένοι εἰς τό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Τότε ἔβαζαν οἱ Ἀπόστολοι ἐπάνω εἰς αὐτούς τά χέρια των καί ἔπαιρναν ἐκεῖνοι Πνεῦμα Ἅγιον.

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον τῆς Τρίτης

Περί ἐκείνων ὁποῦ κοινωνοῦν τά ἄχραντα μυστήρια ἀξίως , ἤ ἀναξίως.

Τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου

Ἀντί γιά τράπεζαν γεμάτην ἀπό διάφορα φαγητά, ἄς εἶναι εἰς ἐσένα μοναχός ὁ ἄρτος ὁ ζῶν. Ἐκεῖνος ὁποῦ φαίνεται αἰσθητῶς ψωμί, ὅμως εἶναι νοητῶς σῶμα Χριστοῦ· αὐτός ὁ καταβαίνων ἀπό τοῦ οὐρανοῦ, καί διδούς τῶ κόσμω ζωήν, τόν ὁποῖον ἐκεῖνοι ὁποῦ τρώγουν, δέν τρέφονται μοναχά, ἀλλά καί ζωοποιοῦνται, καί ἀνασταίνονται ὡσάν ἀπό τούς νεκρούς. Αὐτός ὁ ἄρτος ἄς εἶναι εἰς ἐσένα τροφή, καί τροφή ἀχόρταγος, καί ἀδαπάνητος. Οἶνος δέ ἄς εἶναι εἰς ἐσένα, ἐκεῖνος ὁποῦ φαίνεται αἰσθητῶς κρασί, ὅμως εἶναι νοητῶς τῆ ἀληθεία, αἷμα Θεοῦ, φῶς ἄφραστον, ἄρρητος γλυκασμός, εὐφροσύνη αἰώνιος. Καί ἄν πίνης ἀπό τοῦτον τόν οἶνον ἀξίως, δέν θέλει διψήσεις εἰς τόν αἰῶνα, μόνον νά τόν πίνης μέ αἴσθησιν ψυχῆς, μέ ἑτοιμασίαν τῆς εἰρήνης τῶν ψυχικῶν σου δυνάμεων. Καί πρόσεχε καλῶς εἰς τό νόημα τῶν λεγομένων. Ἀνίσως μεταλαμβάνης τόν οὐράνιον ἄρτον, καί οἶνον, ἤγουν τό σῶμα, καί αἷμα τοῦ Κυρίου, μέ αἴσθησιν καί γνῶσιν τῶν τοιούτων, ἴξευρε, ὅτι μεταλαμβάνεις ἀξίως. Εἰ δέ καί δέν μεταλαμβάνεις μέ τέτοιον τρόπον, ἀναξίως τρώγεις, καί πίνεις. Ἀνίσως ἐκοινώνησες μέ θεωρίαν σταθεράν, ἔγινες ἄξιος τῆς τραπέζης τῶν Μυστηρίων. Διατί ἀνίσως δέν γένης ἄξιος, δέν θέλει ἑνωθῆς μέ τόν Χριστόν.

Λοιπόν ἐκεῖνοι ὁποῦ μεταλαμβάνουν ἀναξίως τά θεῖα μυστήρια ἄς μή νομίζουν, πῶς ἔτζι ἁπλῶς δι’ αὐτῶν ἑνώνονται μέ τόν ἀόρατον Θεόν, ὅτι τοῦτο δέν γίνεται εἰς αὐτούς, οὔτε εἶναι δυνατόν νά γένη ποτέ. Διατί μόνοι ἐκεῖνοι ὁποῦ μέ τήν μετάληψιν τῆς θείας σαρκός τοῦ Κυρίου, ἀξιώνονται δι’ ἀποκαλύψεως νά ἰδοῦν μέ νοερόν μάτι, καί νά πιάσουν μέ νοεράν ἀφήν, καί νά γευθοῦν μέ νοερόν στόμα ἀπό τήν ἀόρατον, καί ἄψαυστον, καί ἄγευστον Θεότητα, οὗτοι γνωρίζουν, ὅτι χρηστός ὁ Κύριος. Οἱ ὁποῖοι δέν τρώγουν ἄρτον, καί πίνουν οἶνον μόνον αἰσθητόν, καί αἰσθητῶς, ἀλλά ἐν ταὐτῶ τρώγουν, καί πίνουν Θεόν ὀμοῦ νοητῶς μέ διπλᾶς αἰσθήσεις τῆς ψυχῆς, καί τοῦ σώματος. Καί τρώγουν τήν σάρκα αἰσθητῶς, τόν δέ Θεόν νοητῶς, καί ἑνώνονται, καί κατά τό σῶμα, καί κατά τήν ψυχήν μέ τόν Χριστόν, ὁποῦ εἶναι διπλοῦς κατά τάς φύσεις, ἥγουν Θεός καί ἄνθρωπος, καί γίνονται σύσσωμοι μέ αὐτόν, καί συγκοινωνοί τῆς δόξης, καί τῆς Θεότητός του. Διατί μέ τοῦτον τόν τρόπον ἑνώνονται μέ τόν Θεόν ἐκεῖνοι ὁποῦ μεταλαμβάνουν ἀξίως, μέ γνῶσιν, καί θεωρίαν τοῦ μυστηρίου, τρώγοντες ἀπό τόν ἄρτον, καί πίνοντες ἀπό τό ποτήριον, μέ αἴσθησιν τῆς ψυχῆς τους. Ἀμή ἐκεῖνοι ὁποῦ μεταλαμβάνουν ἀναξίως, εἶναι εὔκαιροι ἀπό τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί τρέφουν μοναχά τό κορμί τους, καί ὄχι τήν ψυχή τους.

Ἀλλ’, ὦ ἀγαπητέ, μή ταραχθῆς ἀκούωντας τήν ἀλήθειαν ὁποῦ σοῦ λέγομεν. Ὅτι ἄν πιστεύης, καί ὁμολογῆς, πῶς τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἄρτος ζωῆς, καί προξενεῖ ζωήν αἰώνιον εἰς ἐκείνους ὁποῦ τό τρώγουν· καί πῶς τό αἷμά του γίνεται εἰς ἐκείνους ὁποῦ τό πίνουν, ὡς πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον, εἰπέ μου σέ ἐρωτῶ, διατί σύ ὁποῦ μεταλαμβάνεις αὐτά τά θεῖα μυστήρια, δέν λαμβάνεις τίποτε περισσότερον εἰς τήν ψυχήν  σου ἀπό ἐκεῖνο ὁποῦ εἶχες πρίν μεταλάβης; ἀμή ἀνίσως αἰσθανθῆς καί ὀλίγην χαράν, ὅταν μεταλάβης, ὕστερα ἀπό ὀλίγην ὥραν μένεις πάλιν ὁ ἴδιος, ὅ,τι λογῆς ἤσουν καί προτήτερα; Καί δέν καταλαμβάνεις εἰς τόν ἑαυτόν σου καμμίαν προσθήκην ζωῆς, μήτε καμμίαν βρύσιν ὁποῦ νά ἀναβρύη, μήτε καμμίας λογῆς φῶς. Ὅτι οὗτος ὁ ἄρτος εἰς ἐκείνους ὁποῦ δέν ἔγιναν ἀνώτεροι τῶν αἰσθήσεων, φαίνεται αἰσθητῶς ψωμί, ὅμως νοερῶς, εἶναι φῶς ἀχώρητον, καί ἀπρόσιτον. Ὁμοίως καί τό κρασί εἶναι φῶς, καί ζωή, καί πῦρ, καί ὕδωρ ζῶν. Λοιπόν ὅταν τρώγης τόν θεῖον ἄρτον, καί ὅταν πίνης τόν οἶνον τῆς εὐφροσύνης, ἀνίσως δέν γνωρίσης, πῶς ἔζησες ζωήν ἀθάνατον, καί πῶς ἐδέχθης μέσα σου αὐτόν τόν ἄρτον φωτεινόν, καί πύρινον, ὡσάν τόν Προφήτην Ἡσαΐαν ὁποῦ ἐδέχθη τόν ἀναμμένον ἄνθρακα, καί πῶς ἔπιες τό δεσποτικόν αἷμα, ὡσάν ὕδωρ ἁλλόμενον, καί λαλοῦν· ἀνίσως, λέγω, δέν ἐκατάλαβες, πῶς ἔλαβες τελείως κἀνένα ἀπό αὐτά ὁποῦ εἴπαμεν, τί λογῆς νομίζεις, πῶς ἐκοινώνησες τήν αἰώνιον ζωήν; καί πῶς ἐπλησίασες εἰς τό ἀπρόσιτον πῦρ τῆς Θεότητος; ἤ πῶς ἐμετάλαβες παντελῶς τό ἀΐδιον φῶς; ὄχι, ἀδελφέ, ὄχι· τοῦτο δέν ἔγινεν εἰς ἐσένα, διατί εὑρίσκεσαι εἰς αὐτά τελείως ἀναίσθητος, ἤγουν δέν αἰσθάνεσαι τελείως εἰς τήν ψυχήν σου κἀνένα ἀπό αὐτά ὅπου εἴπαμεν. Ἀλλά τό φῶς ἐκεῖνο σέ φωτίζει, ὅμως ἐσύ εἶσαι τυφλός, καί δέν φωτίζεσαι. Καί τό πῦρ σέ θερμαίνει, ὅμως ἐσύ μένεις ψυχρός. Καί ἡ ζωή ἦλθεν εἰς ἐσένα, ὅμως ἐσύ δέν ἀνασταίνεσαι, ἀλλά μένεις νεκρός. Καί τό ζῶν ὕδωρ ἀπέρασεν ἀπό τήν ψυχήν σου, ὡσάν ἀπό αὐλάκι μά δέν ἔμεινεν, ἐπειδή δέν σέ ηὗρεν ἄξιον κατοικητήριον διά νά τό δεχθῆς, καί νά κατοικήση εἰς ἐσένα. Ὅθεν ἀνίσως μεταλαμβάνης τά ἄχραντα μυστήρια μέ αὐτόν τόν τρόπον, χωρίς νά αἰσθάνεσαι καμμίαν χάριν εἰς τήν ψυχήν σου, σοῦ φαίνεται πῶς μεταλαμβάνεις, ὅμως δέν παίρνεις εἰς τόν ἑαυτόν σου τελείως τίποτε. Ὅτι ὁ ἀπρόσιτος Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ὁ ἄρτος ὁ καταβαίνων ἐκ τοῦ οὐρανοῦ δέν περιλαμβάνεται αἰσθητῶς, ἀλλά μάλιστα αὐτός συμπεριλαμβάνει, καί ἅπτεται, καί ἑνώνεται ἀσυγχύτως μέ ἐκείνους ὁποῦ εἶναι ἄξιοι, καί καλά ἑτοιμασμένοι διά νά τόν δεχθοῦν. Ἀνίσως λοιπόν ἑορτάζης καθώς σοῦ ἐπαράγγειλα, καί μεταλαμβάνης τά θεῖα μυστήρια μέ τόν τρόπον ὁποῦ σοῦ εἶπα, ὅλη σου ἡ ζωή θέλει εἶναι μία ἑορτή, καί οὐδέ ἑορτή, ἀλλά ἀφορμή ἑορτῆς, καί ἕνα Πάσχα, ἥγουν μία μετάβασις ἀπό τά ὁρώμενα εἰς τά νοούμενα, ἐκεῖ ὁποῦ θέλει καταπαύσουν ὅλοι οἱ τύποι, καί οἱ ἴσκιοι, καί τά σύμβολα τῶν ἑορτῶν ὁποῦ γίνονται εἰς τήν παροῦσαν ζωήν. Καί ἐκεῖ ὁποῦ θέλει ἀπολαύσομεν αἰώνια καθαροί καθαρῶς τήν καθαρωτάτην θυσίαν, τόν Χριστόν ἐν τῶ Θεῶ, καί Πατρί καί τῶ Ὁμοουσίω Πνεύματι, βλέποντες πάντοτε τόν Χριστόν, καί βλεπόμενοι ἀπό αὐτόν. Ὄντες μαζή μέ τόν Χριστόν, καί συμβασιλεύοντες μέ τόν Χριστόν, ἀπό τόν ὁποῖον ἄλλο μεγαλήτερον δέν εὑρίσκεται εἰς τήν βασιλείαν του· ὧ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Τά κρίνα τοῦ ἀγροῦ

Τοῦ ὁσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ

Διδαχή προτρεπτική σέ συντριβή, ἡ ὁποία ξεριζώνει ὅλη τήν ἔπαρση καί τήν ὑπερηφάνεια τοῦ ἀνθρώπου, καί μεταβάλλει τήν ψυχή σέ πηγή δακρύων.

Τώρα, ἀδελφέ μου, ἀπολαμβάνεις τήν ἐπίγεια ὀμορφιά, τήν ἡδονή καί τή δόξα, σπαταλώντας τή ζωή σου σέ μάταια πράγματα, καί ἐλπίζοντας ὅτι ἔτσι θά περάσεις τήν κάθε ὥρα, τήν κάθε μέρα, τόν κάθε μήνα, τόν κάθε χρόνο σου. Ἄχ, ἀδελφέ! Ὁ βίος σου συνεχῶς πλησιάζει στό τέλος του. Ἡ ζωή προχωράει. Ὁ χρόνος λίγο – λίγο φεύγει. Ὁ φοβερός Θρόνος τοῦ Κυρίου ἑτοιμάζεται. Ὀ Δίκαιος Κριτής ἔρχεται…

Ἡ κρίση εἶναι κοντά. Περίμενε τή φοβερή ἀπόφαση! Ὁ πύρινος ποταμός βουΐζει καί σπινθηροβολεῖ, καθώς ἀναβράζει. Τά τρομερά κολαστήρια μαίνονται, περιμένοντας τήν τιμωρία τῶν ἁμαρτωλῶν…

Ἀδελφέ! Ἀγωνίσου, πάλεψε, πολέμησε! Κανείς δέν θά ἔρθει για νά σοῦ προμηνύσει τό θάνατό σου! Οἱ ἀμοιβές τῶν ἁγίων εἶναι κοντά. Τά στεφάνια τῶν δικαίων εἶναι ἕτοιμα. Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν εἶναι ἀνοιχτή γι’ αὐτούς πού ἀγωνίστηκαν καί ὑπέμειναν τίς θλίψεις. Ἡ ἀτελείωτη ἀνάπαυση ἔφθασε καί ἡ ἀνέκφραστη μακαριότητα περιμένει! «Ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὗς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α΄ Κορ.  2, 9).

Δέν ἔχεις ἀκούσει γιά τά αἰώνια βάσανα; Γιατί δέν τρέμεις, γιατί δέν φοβᾶσαι;

Δέν ἔχεις ἀκούσει γιά τήν ἀτελεύτητη χαρά; Γιατί δέν ἀγωνίζεσαι; Γιατί σπαταλᾶς τό χρόνο τῆς ζωῆς σου στήν τύρβη καί τή ματαιότητα τοῦ κόσμου; Ἀργότερα δέν θά βρεῖς χρόνο, ἀκόμα κι ἄν τόν ἀναζητᾶς μέ δάκρυα.

Ἀδελφέ! Καί ἑκατό ἤ καί χίλια χρόνια νά ζήσεις σ’ αὐτόν τόν κόσμο μέ ὅλες τίς τρυφές καί τίς ἀπολαύσεις, ὅταν θά ἔρθει τό φοβερό τέλος, ὁ θάνατος, τότε ἡ ζωή σου θά φαίνεται σάν μιά μονάχα μέρα, τότε ὅλος ὁ χορτασμός καί ὁ καλλωπισμός θά ἐξαφανιστοῦν χωρίς ν’ ἀφήσουν ἴχνη – «ὡς ἄνθος χόρτου» (Ἡσ.  40, 6), πού γρήγορα μαραίνεται καί πέφτει. Ἡ ζωή σου, ἀπό τή γέννηση ὥς τήν ὡριμότητα κι ὡς τά γηρατειά, εἶναι σάν μία μόνο μέρα. Καί μετά ἀπ’ αὐτή, τό ταχύ καί ἀπροσδόκητο τέλος σου!

Συλλογίσου, ποῦ εἶναι οἱ παπποῦδες καί οἱ προπαπποῦδες σου, ποῦ εἶναι ὁ πατέρας, ἡ μητέρα καί τ’ ἀδέλφια σου, ποῦ εἶναι οἱ συγγενεῖς καί οἱ φίλοι σου; Δέν ἔφυγαν ὅλοι ἀπ’ αὐτό τόν κόσμο; Δέν ἤθελαν κι αὐτοί νά ζήσουν λίγο περισσότερο, νά διασκεδάσουν, νά στολιστοῦν, νά χαροῦν μέσα στήν εὐημερία τους; Ἀλλά κοίτα, ἀντίθετα μέ τήν ἐπιθυμία τους, ἁρπάχτηκαν ἀπό τή ζωή αὐτή.

Θυμήσου πῶς εἶσαι γῆ, πώς τρέφεσαι ἀπό τή γῆ καί πώς θά ἐπιστρέψεις στή γῆ. Ἡ σάρκα θά ἀποσυντεθεῖ καί θά λιώσει καί θά φαγωθεῖ ἀπό τά σκουλήκια· τά ὀστά θά θρυμματιστοῦν…

Σκέψου τίς ἡμέρες τῆς αἰωνιότητος καί τά χρόνια τῶν περασμένων γενεῶν. Πόσοι βασιλιάδες καί ἄρχοντες ἔζησαν μέσα στήν τρυφή καί τήν πολυτέλεια! Κι αὐτό σέ τί τούς βοήθησε, ὅταν ἀναχωροῦσαν ἀπό τούτη τή πρόσκαιρη ζωή; Τί ἀπόγιναν ἡ τρυφή καί ἡ πολυτέλειά τους; Τώρα ὅλοι τους εἶναι «γῆ καί σποδός»!

Πόσοι δυνατοί, πλούσιοι, γενναῖοι ἄνθρπωοι, στολισμένοι μέ σπάνια χαρίσματα καί ξεχωριστή ὀμορφιά, ἔζησαν σ’ αὐτό τόν κόσμο! Σέ τί τούς βοήθησαν ὅμως ἡ μεγάλη τους δύναμη, τά ἐξαιρετικά τους χαρίσματα, ἡ ἀνθηρή τους ὀμορφιά; Λές καί δέν ὑπῆρξαν ποτέ ὅλα αὐτά.

Χιλιάδες χιλιάδων καί μυριάδες μυριάδων, σάν τήν ἄμμο τῆς θάλασσας, ἦταν οἱ ἄνθρωποι πού πέρασαν ἀπ’ αὐτήν τή ζωή. Μερικοί δέν μπόρεσαν νά βγάλουν ἄχνα τήν ὥρα τοῦ θανάτου τους, ἀλλά ἀπροσδόκητα, ἐκεῖ πού στεκόνταν ἤ κάθονταν, τούς ἅρπαξε ὁ θάνατος. Μερικοί παρέδωσαν τό πνεῦμα τήν ὥρα πού ἔτρωγαν καί ἔπιναν. Ἄλλοι πέθαναν ξαφνικά ἐνῶ ταξίδευαν. Ἄλλοι κοιμήθηκαν τόν αἰώνιο ὕπνο τήν ὥρα πού, ξαπλωμένοι στό κρεβάτι τους, λογάριαζαν νά ξεκουραστοῦν μ’ ἕναν ἐλαφρό ὕπνο. Κάποιοι γνώρισαν τελευταῖες ὧρες ἐλεεινές καί ἀγωνιώδεις, βλέποντας φοβερά καί τρομακτικά ὁράματα, πού καί ἡ ἁπλῆ ἐξιστόρησή τους μπορεῖ νά μᾶς προξενήσει μεγάλο φόβο. Καί πόσοι ἄλλοι διάφοροι καί ξαφνικοί θάνατοι ἔχουν συμβεῖ!

Ἀλλοίμονο! Πῶς θρηνεῖ ἡ ψυχή πρίν ἀπό τό θάνατο, πῶς σηκώνει τά μάτια της πρός τούς ἀγγέλους, πῶς τεντώνει τά χέρια της πρός τούς ἀνθρώπους, πῶς ἱκετεύει ἀξιολύπητα, ἀλλά δέν παίρνει καμιά βοήθεια. Πραγματικά, ἡ ματαιότητα τοῦ ἀνθρώπου!

Φοβερός καί τρομερός εἶναι γιά ὅλους ὁ βίαιος χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα. Ἡ ψυχή ἀναχωρεῖ θρηνώντας καί τό σῶμα παραδίδεται στή γῆ. Τότε ὅλη ἡ ἐλπίδα στή ματαιότητα, τά θέλγητρα, τή δόξα καί τήν ἀπόλαυση τῶν ἐπιγείων ἐξαφανίζεται. Μέγας θρῆνος καί ὀδυρμός, μέγας στεναγμός καί πικραμός εἶναι ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς.

Ἀλλοίμονο! Πόσο σύντομο εἶναι τοῦτο τό μονοπάτι πού διαβαίνουμε μέ τό σῶμα! Καπνός, ἀτμός, βρωμιά, στάχτη, σκόνη, δυσοσμία εἶναι ἡ ζωή αὐτή. Ὅπως ὁ καπνός διαλύεται στόν ἀέρα, ὅπως τό λουλούδι μαραίνεται καί πέφτει, ὅπως τό νερό κυλάει καί φεύγει, ὅπως ἡ ὀμίχλη ἀνεβαίνει ἀπό τή γῆ, ὅπως ἡ πρωινή δροσιά ἐξαφανίζεται, ὅπως τό πουλί πετάει καί χάνεται, ἔτσι περνάει καί ἡ παροῦσα ζωή. Σάν τόν ἄνεμο φεύγει ὁ χρόνος καί τελειώνουν οἱ μέρες τῆς ζωῆς μας.

Καλύτερα λοιπόν νά ὑποφέρουμε περισσότερο, καλύτερα ν’ ἀγαπήσουμε τίς σκληρές θλίψεις σ’ αὐτό τόν κόσμο, παρά νά ἔχουμε χίλια χρόνια χαρᾶς καί ἀναπαύσεως στόν παρόντα ἀιώνα, πού δέν συγκρίνονται μέ μιά μόνο μέρα τοῦ ἐρχομένου. Γιατί τό μονοπάτι τῆς ἐπίγειας βιοτῆς μας δέν εἶναι μακρύ· προβάλλει γιά λίγο καί γρήγορα χάνεται.

Πραγματικά, ματαιότητα καί φθορά εἶναι κάθε τι εὐχάριστο, ὡραῖο καί φημισμένο σ’ αὐτό τόν κόσμο. Σάν σκιά ἐναλλάσσονται ὅλα καί σάν ὄνειρο φεύγουν. Τώρα ζεῖ κοντά μας ἕνας ἄνθρωπος, καί σέ λίγο πεθαίνει. Ἀπόψε εἶναι στή ζωή, καί τό πρωί παραδίνεται στόν τάφο.

Στ’ ἀλήθεια, «μάτην ταράσσεται πᾶς ἄνθρωπος» (Ψαλμ. 38, 11). Ὅλα ἀλλάζουν καί ὅλοι θά πεθάνουμε: βασιλιάδες καί ἄρχοντες, κριτές καί ἐξουσιαστές, πλούσιοι καί φτωχοί καί κάθε ἄνθρωπος. Σήμερα κάποιος χαίρεται μαζί μας καί διασκεδάζει, καί τό πρωί τόν κλαῖμε καί τόν πενθοῦμε.

Ὦ ἀδελφέ!  Ἔλα σ’ ἕνα μνῆμα. Παρατήρησε τόν νεκρό πού εἶναι ἐκεῖ ξαπλωμένος. Δέν ἔχει δόξα, δέν ἔχει ζωντάνια, δέν ἔχει ὀμορφιά. Κοίτα πῶς εἶναι πρησμένος καί δύσοσμος! ἡ σάρκα λιώνει καί φθείρεται καί κατατρώγεται ἀπό τά σκουλήκια. Τά κόκκαλα κείτονται γυμνά καί ὅλο τό σῶμα γίνεται σκόνη.

Τί φοβερό θέαμα, ἁμαρτωλή ψυχή! Πλουτισμένος, ἄνθρωπε, μέ ψυχικές καί σωματικές αἰσθήσεις, πλασμένος μέ ἀνυπέρβλητη σοφία, δέν ἔχεις τώρα καμιά λαμπρότητα, καμιά χάρη, καμιά ὀμορφιά. Ποῦ πῆγαν ἡ σωματική σου εὐρωστία καί τά ζωηρά σου νιάτα; Ποῦ εἶναι τό χαμογελαστό πρόσωπο; Ποῦ τά λαμπερά καί φωτεινά μάτια; Ποῦ ἡ ἀριστοτελική ρητορεία καί εὐφράδεια; Ποῦ ἡ ἀναπνοή; Ποῦ ἡ γλυκειά, ἁπαλή καί εὐγενική φωνή; Ποῦ ἡ σοφή ἐπιχειρηματολογία, τό ἀγέρωχο βάδισμα, τά ὄνειρα καί οἱ πόθοι καί οἱ μάταιες μέριμνες; Ὅλα αὐτά χάθηκαν, φαγώθηκαν ἀπ’ τά σκουλήκια. Κοίτα πῶς βγαίνουν μερικά ἀπό τό στόμα καί τά ρουθούνια, ἄλλα ἀπό τά μάτια καί τ’ αὐτιά, καί πῶς ὅλα τά ἔχει καλύψει ἡ ἀσχήμια καί ἡ βρωμιά!

Ἀλλοίμονο!  Βλέποντας τή σκόνη, πού κείτεται μέσα στόν τάφο, ἄς μονολογήσουμε: Ποιός ὁ φτωχός; Ποιός ὁ κύριος καί ποιός ὁ δοῦλος; Ποιός ὁ ἔνδοξος καί ποιός ὁ ἄδοξος; Ποιός ὁ σοφός καί ποιός ὁ ἄσοφος; Ποῦ εἶναι ἡ ὀμορφιά καί ἡ ἀπόλασυη αὐτοῦ τοῦ κόσμου; Ποῦ ἡ δύναμη καί ἡ σοφία «τοῦ παρόντος αἰῶνος»; Ποῦ τά ὄνειρα καί τά πρόσκαιρα θέλγητρα; Ποῦ ὁ φθαρτός καί μάταιος πλοῦτος; Ποῦ τά χρυσά καί τά ἀργυρά σκεύη; Ποῦ τό πλῆθος τῶν ὑπηρετῶν; Ποῦ ὅλες οἱ μέριμνες τοῦ ματαίου τούτου βίου; Τίποτα δέν ἔχει μείνει. Ὅλα τά στερήθηκε ὁ ἄνθρωπος.

Πραγματικά, «μάτην ταράσσεται πᾶς ἄνθρωπος» (Ψαλμ.  38, 11). Σέ βλέπω στόν τάφο, καί μέ πιάνει τρόμος στή θέα σου. Σέ παρατηρῶ, καί τρέμω καί κλαίω μ’ ὅλη μου τήν καρδιά.

Ὦ σκληρέ καί ἀνελέητε θάνατε, ποιός μπορεῖ νά σ’ ἀποφύγει; Καταβροχθίζεις τό ἀνθρώπινο γένος σάν ἄμεστο σιτάρι…

Ἔτσι, ἀδελφοί, ἔχοντας πιά διαπιστώσει πόσο σύντομη εἶναι ἡ ζωή μας καί πόσο μάταια τά ἐπίγεια, ἄς φροντίσουμε γιά τήν ὥρα τοῦ θανάτου μας, ἀφήνοντας τήν τύρβη τοῦ κόσμου καί τίς ἄχρηστες κοσμικές μέριμνες. Γιατί οὔτε πλοῦτος οὔτε δόξα οὔτε ἡδονή θά μείνουν μαζί μας μετά τό θάνατο, καί κανένα δέν θά κατεβεῖ μαζί μας στό μνῆμα. Μόνο τά καλά ἔργα θά μᾶς ἀκολουθήσουν καί θά μᾶς ὑπερασπιστοῦν καί θά μείνουν μαζί μας.

Γυμνοί γεννηθήκαμε καί γυμνοί θά ξαναφύγουμε. Ἔτσι λοιπόν θά πρέπει ὄχι μόνο νά καθήσουμε μέσα στή σιωπή τῶν κελλιῶν μας, νά συγκρατήσουμε τή γλώσσα μας, νά κοιτάξουμε τίς ψυχές μας καί νά προσευχηθοῦμε μέ δάκρυα γιά τις ἁμαρτίες μας, ἀλλά καί νά κρυφτοῦμε, θά λέγαμε, κάτω ἀπ’ τή γῆ, θρηνώντας ἐκεῖ γιά τίς ἀνομίες μας καί πεθαίνοντας στόν ἀγώνα γιά τό Θεό.

Γνωρίζοντας ὅτι πολύ σύντομα θ΄ ἀναχωρήσουμε, ἄς ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τό σῶμα μας πρίν ἀκόμα πεθάνουμε – τό σῶμα πού μετά τό θάνατο εἶναι καταδικασμένο στή φθορά -, ὥστε κατά τήν «ἐσχάτη ἡμέρα» ὁ Κύριος νά μᾶς χαρίσει τήν ἀθάνατη ζωή καί τήν αἰώνια Βασιλεία Του. Ἀμήν.

Περί τοῦ πῶς καί πότε πρέπει νά ἐπιζητοῦμεν ἰατρείας καί ποίας ἰατρείας.

Ἐκ τοῦ «Εὐεργετινοῦ»

Διά τόν Ἐπίσκοπον τῆς Ὀξυρρύγχου, τόν Ἀπφύ, διηγοῦναι, τά ἑξῆς: ὅταν οὗτος ἠσκήτευεν εἰς τάς ἐρήμους πάρα πολύ ἐσκληραγωγεῖτο. ὅταν ἔγινεν Ἐπίσκοπος ἠθέλησε καί ἐντός τῆς πόλεως νά ἐφαρμόση εἰς τήν ζωήν του τήν αὐτή σκληραγωγίαν· πλήν ὅμως δέν ἠδυνήθη. 

Ἡ ἀδυναμία του αὐτή τόν ἐλύπησε καί προσπίπτων εἰς τόν Θεόν μετά πόνου ἔλεγε· «Μήπως, ἆραγε, ἐξ αἰτίας τοῦ Ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος ἀπεμακρύνθη ἀπ’ ἐμοῦ ὁ Χάρις τοῦ Θεοῦ;»

Τότε ὁ Θεός τοῦ ἀπεκάλυψεν, ὅτι δέν ἀπεμακρύνηθη ἡ Χάρις ἀπό αὐτόν, ἀλλ’ εἰς τήν ἔρημον ἐφρόντιζε δι’ αὐτόν ὁ Θεός, ἐπειδή δέν εἶχε κανένα πλησίον του· ἐδῶ ὅμως εἰς τήν πολιτείαν ὑπάρχουν ἄνθρωποι νά φροντίζουν δι’ αὐτόν!

*****

Ἕνας Γέρων παρέμενεν εἰς σκήτην· κάποτε λοιπόν περιέπεσεν εἰς σωματικήν ἀσθένειαν καί ἐξυπηρετεῖτο ἀπό τούς ἀδελφούς. Ἔπειδή ὅμως ἔβλεπεν, ὅτι ἐξ  αἰτίας του κουράζονται οἱ ἀδελφοί, εἶπε· θά μεταβῶ εἰς Ἀλεξάνδρειαν, διά νά μή ἐξαντλῶ τούς ἀδελφούς.

Τήν ἀπόφασίν του αὐτήν καταδικάζων ὁ Ἀββᾶς Μωϋσῆς τοῦ εἶπε μέ αὐστηρότητα:

-Πρόσεξε, μή ἀναχωρήσης εἰς Ἀλεξάνδρειαν, διότι πρόκειται νά πέσης εἰς πορνείαν.

-Λόγω τοῦ γήρατος (ἀπήντησεν ὁ Γέρων μέ λύπην) ἀπώλεσε τόν σῶμά μου τήν ἀκμήν, καί εἶναι ὡς νεκρόν· τί εἶναι αὐτά, πού μοῦ λέγεις;

Πράγματι λοιπόν ὁ Γέρων ἔφυγε διά τήν Ἀλεξάνδρειαν, παρά τάς συστάσεις τοῦ Ἀββᾶ Μωϋσῆ. Οἱ κάτοικοι τῆς πόλεως, ἐκ σεβασμοῦ, τόν ἐπεριποιήθησαν πολύ, μόλις ἐπληροφορήθησαν τήν ἄφιξίν του. Μεταξύ αὐτῶν προσήρχετο καί ἐξυπηρέτει τόν Γέροντα καί μία εὐλαβής γυνή, προετοιμαζομένη διά τήν μοναχικήν πολιτείαν. Μέ τό πρόσωπον αὐτό ἐξοικειώθη ὁ Γέρων. Ἰδού ὅμως τό ὀλέθριον ἀποτέλεσμα τῆς ἐξοικειώσεως αὐτῆς· ἀφοῦ μετά ἀπό ὡρισμένον χρόνον ἔγινεν καλά ὁ Γέρων, συνεσκοτίσθη ἡ διάνοιά του καί ἐκοιμήθη μαζί μέ τήν γυναῖκα καταστήσας αὐτήν ἔγκυον.

Οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι τήν ἔβλεπον εἰς τήν κατάστασιν αὐτήν τῆς κυοφορίας καί ἐγνώριζον τόν ἀρχικόν της σκοπόν κατάπληκτοι τήν ἠρώτων:

-Ποῖος σέ κατέστησεν ἔγκυον;

-Ἐκεῖνος ὁ Γέρων ἀσκητής, ἀπήντα αὕτη.

Τόσον ὅμως ὁ κόσμος ηὐλαβεῖτο τόν Ἀσκητήν, ὥστε δέν τήν ἐπίστευε.

Τότε ὁ Γέρων κατησχυμμένος καί συντετριμμένος ἔλεγεν:

-Ἐγώ διέπραξα τοῦτο· ἀλλά,  παρακαλῶ, νά μοῦ διαφυλάξετε τό παιδίον, διά νά τό ἀναλάβω μετά τήν γέννησίν του.

Πράγματι λοιπόν, ἀφοῦ ἐγεννήθη τό παιδίον καί ἀφοῦ ἔπαυσε πλέον νά τρέφεται ἀπό τό μητρικόν γάλα, τό παρέλαβεν ὀ Γέρων καί ἀνεχώρησε μαζί μέ αὐτό  εἰς τήν σκήτην. Εἰς μίαν δέ ἐπίσημον ἑορτήν ἔβαλε τό παιδί εἰς τόν ὧμόν του καί μετ’ αὐτοῦ εἰσῆλθεν εἰς τόν Ναόν, κατά τήν ὥραν τῆς Θείας Λειτουργίας, γενόμενος οὕτω θέατρον ἐνώπιον ὁλοκλήρου τοῦ λαοῦ. Τό θλιβερόν αὐτό θέαμα προεκάλεσε τά δάκρυα τῆς συμπόνοιας τῶν ἀδελφῶν, ἀναλογισθέντων τήν τραγικήν πτῶσιν. Ὁ δέ Γέρων, συναισθανόμενος πλήρως τήν πτῶσίν του καί ἐνθυμούμενος τούς προφητικούς λόγους τοῦ Ἀββᾶ Μωϋσῆ, εἶπε πρός ὅλους μέ συντετριμμένην φωνήν.

-Βλέπετε, ἀδελφοί μου, τό παιδί αὐτό; Εἶναι υἱός τῆς παρακοῆς μου! Περιφρουρήσατε λοιπόν τόν ἑαυτόν σας καί μή ἔχετε ποτέ αὐτοπεποίθησιν, διότι ἐγώ διέπραξα τό ἔγκλημα αὐτό κατά τό γῆράς μου. Καί τώρα σᾶς παρακαλῶ κάμετε προσευχήν δι’ ἐμέ.

Μετά ταῦτα ἀνεχώρησεν εἰς τό κελλίον του καί ἤρχισε πάλιν ἐξ ἀρχῆς τό ἔργον τῆς μοναχικῆς ἀσκήσεως.

===============================================================================================

                                                                                   «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ»                                                          

Ἑβδομαδιαῖον Θρησκευτικόν Περιοδικόν Ὀρθοδόξου Οἰκοδομῆς.

Ἐκδότης:  +  Ὁ Λαρίσης & Τυρνάβου Ἀμφιλόχιος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Εὐλογίας χάριν.

                                                                              Συντάσσεται ὑπό ἐπιτροπῆς.                                                                             

================================================================================================