ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΓΟΧ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 347/2020

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΑΡΙΣΗΣ & ΤΥΡΝΑΒΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ

Εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Ἀμφιλοχίου                

      

Ἀρ. φύλλου:  347

Κυριακή 20 Ἀπριλίου 2020

Τρίτη τῆς Β΄ ἑβδομάδος

Εὐαγγέλιον:  Ἰωάν. γ’ 16-21

     Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὑτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχη ζωήν αἰώνιον. Οὐ γάρ ἀπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὑτοῦ εἰς τόν κόσμον, ἵνα κρίνη τόν κόσμον, ἀλλ’  ἵνα σωθῆ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ. Ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν οὐ κρίνεται· ὁ δέ μή πιστεύων ἤδη κέκριται, ὅτι μή πεπίστευκεν εἰς τό ὄνομα τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τό φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον, καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς· ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα. Πᾶς γάρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς, καί οὐκ ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα μή ἐλεγχθῆ τά ἔργα αὐτοῦ· ὁ δέ ποιῶν τήν ἀλήθειαν ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα φανερωθῆ αὐτοῦ τά ἔργα, ὅτι ἐν Θεῶ ἐστιν εἰργασμένα.

Ἑρμηνεία τοῦ Εὐαγγελίου ὑπό Ι. Θ. Κολιτσάρα 

 Εἶπεν ὁ Κύριος εἰς τούς μαθητάς του· Τόσον πολύ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε παρέδωκεν εἰς σταυρικόν θάνατον τόν μονογενῆ του Υἱόν· διά νά μή καταδικασθῆ εἰς τήν αἰωνίαν ἀπώλειαν κάθε ἕνας πού θά πιστεύη εἰς αὐτόν, ἀλλά νά ἔχη ζωήν αἰώνιον. Διότι δέν ἔστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν του εἰς τόν κόσμον διά νά κρίνη καί καταδικάση τόν κόσμον, ἀλλά διά νά σωθῆ ὁ κόσμος μέ τήν θυσίαν αὐτοῦ. Κάθε ἕνας πού πιστεύη εἰς αὐτόν, εἰς ὁποιοδήποτε ἔθνος καί ἄν ἀνήκη, δέν καταδικάζεται. Ὅποιος ὅμως δέν πιστεύει, ἔχει καταδικασθῆ ἀπό τώρα, ἀκριβῶς διότι δέν ἐπίστεψε εἰς τό ὄνομα τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καί μέ τήν ἀπιστίαν του ἀπέκλεισεν αὐτός μόνος τόν ἑαυτόν του ἀπό τήν σωτηρίαν. Αὐτή δέ εἶναι καί ἡ αἰτία τῆς καταδίκης τῶν ἀπίστων· ὅτι δηλαδή τό φῶς, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἦλθεν εἰς τόν κόσμον, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι ἠγάπησαν καί ἔδωσαν μᾶλλον τήν καρδίαν τους εἰς τό σκοτάδι καί ὄχι εἰς τό φῶς. Καί τοῦτο, διότι τά ἔργα των ἦσαν πονηρά. Διότι κάθε ἕνας πού ἀμετανοήτως πράττει ἔργα κακά καί διεστραμμένα, ἀντιπαθεῖ καί ἀποστρέφεται τό φῶς καί δέν ἔρχεται εἰς τό φῶς, διά νά μή φανερωθοῦν τά φαῦλα ἔργα του. Καθένας δέ πού ζῆ καί πράττει σύμφωνα μέ τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται εἰς τό φῶς, πλησιάζει μέ ἐμπιστοσύνην εἰς τόν Κύριον Ἰησοῦν, διά νά φανερωθῆ ἡ ποιότης καί ἡ ἀξία τῶν ἔργων του, νά πληροφορηθῆ δέ καί ὁ ἴδιος ὅτι πράγματι αὐτά ἔχουν γίνει σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ».

Ἀπόστολος

Πράξεων τῶν Ἀποστόλων

Κεφάλαιον δ’ στίχοι ΄1-10

Προκείμενον. Ἦχος  βαρύς (ψαλμός ξγ’)

Εὐφρανθήσεται δίκαιος ἐν τῶ Κυρίω.

Στίχ. Εἰσάκουσον, ὁ Θεός, τῆς φωνῆς μου.

     Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, λαλούντων τῶν ἀποστόλων πρός τόν λαόν ἐπέστησαν αὐτοῖς οἱ ἱερεῖς καί ὁ στρατηγός τοῦ ἱεροῦ καί οἱ Σαδδουκαῖοι, διαπονούμενοι διά τό διδάσκειν αὐτούς τόν λαόν καί καταγγέλειν ἐν τῶ Ἰησοῦ τήν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν· καί ἐπέβαλον αὐτοῖς τάς χεῖρας καί ἔθεντο εἰς τήρησιν εἰς τήν αὔριον· ἦν γάρ ἑσπέρα ἤδη. Πολλοί δέ τῶν ἀκουσάντων τόν λόγον ἐπίστευσαν, καί ἐγενήθη ὁ ἀριθμός τῶν ἀνδρῶν ὡσεί χιλιάδες πέντε. Ἐγένετο δέ ἐπί τήν αὔριον συναχθῆναι αὐτῶν τούς ἄρχοντας καί τούς πρεσβυτέρους καί γραμματεῖς εἰς Ἱερουσαλήμ, καί Ἄνναν τόν ἀρχιερέα καί Καϊάφαν καί Ἰωάννην καί Ἀλέξανδρον καί ὅσοι ἦσαν ἐκ γένους ἀρχιερατικοῦ, καί στήσαντες αὐτούς ἐν τῶ μέσω ἐπυνθάνοντο· Ἐν ποία δυνάμει ἤ ἐν ποίω ὀνόματι ἐποιήσατε τοῦτο ὑμεῖς; Τότε Πέτρος πλησθείς Πνεύματι Ἁγίου εἶπε πρός αὐτούς· Ἄρχοντες τοῦ λαοῦ καί πρεσβύτεροι τοῦ Ἰσραήλ, εἰ ἡμεῖς σήμερον ἀνακρινόμεθα ἐπί εὐεργεσία ἀνθρώπου ἀσθενοῦς, ἐν τίνι οὗτος σέσωσται, γνωστόν ἔστω πᾶσιν ὑμῖν καί παντί τῶ λαῶ Ἰσραήλ, ὅτι ἐν τῶ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου, ὅν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε, ὅν ὁ Θεός ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, ἐν τούτω οὗτος παρέστηκεν ἐνώπιον ὑμῶν ὑγιής.

  

Ἀλληλούϊα (γ΄) Ἦχος  β’ (ψαλμός   α΄).

Στίχ. Δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει, ὡσεί ἡ κέδρος ἡ ἐν τῶ Λιβάνω πληθυνθήσεται.

Πεφυτευμένοι ἐν τῶ οἴκω Κυρίου, ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν εξανθήσουσι.

Ἑρμηνεία τοῦ Ἀποστόλου ὑπό Ι. Θ. Κολιτσάρα   

 Εἰς τίς ἡμέρες ἐκείνας ὅπου ὡμιλοῦσαν οἱ δύο Ἀπόστολοι εἰς τόν λαόν, ὥρμησαν ξαφνικά εἰς αὐτούς οἱ Ἱερεῖς καί ὁ ἀξιωματικός ἱερεύς, ὁ στρατηγός, πού ἦτο ἐπί κεφαλῆς τῆς φρουρᾶς τοῦ ναοῦ καί οἱ Σαδδουκαῖοι, στεναχωρούμενοι καί ἀγανακτοῦντες ἐπειδή οἱ Ἀπόστολοι ἐδίδασκαν τόν λαόν καί ἐκήρυτταν τήν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί ἅπλωσαν ἐπάνω εἰς αὐτούς τά χέρια των, τούς ἔπιασαν καί τούς ἔβαλαν ὑπό ἐπιτήρησιν εἰς τήν φυλακήν, διά νά τούς δικάσουν τήν ἑπομένην ἡμέραν. Διότι ἦτο πλέον ἑσπέρα καί δέν ἐπετρέπετι νά γίνη δίκη κατά τήν νύκτα. Ὅμως πολλοί ἀπό ὅσους ἤκουσαν τό κήρυγμα τοῦ Πέτρου ἐπίστευσαν καί ἔτσι ὁ ἀριθμός τῶν πιστῶν ἔγινε περίπου πέντε χιλιάδες, ἐκτός ἀπό τάς γυναῖκας καί τά παιδιά. Κατά τήν ἑπομένην ἡμέραν συνεκεντρώθησαν οἱ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων καί οἱ πρεσβύτεροι καί οἱ γραμματεῖς, πού κατοικοῦσαν εἰς τήν Ἱερουσαλήμ, ὅπως ἐπίσης καί ὁ Ἄννας ὁ ἀρχιερεύς καί ὁ Καϊάφας καί ὁ Ἰωάννης καί ὁ Ἀλέξανδρος καί ὅσοι κατήγοντο ἀπό οἰκογένειαν ἀρχιερατικήν. Ἀφοῦ, λοιπόν, ἔβαλαν τούς Ἀποστόλους νά σταθοῦν ὄρθιοι εἰς τό μέσον, τούς ἀνέκριναν καί τούς ἐρωτοῦσαν· «Μέ ποίαν δύναμιν ἤ διά μέσου ποίου ὀνόματος ἐκάματε σεῖς τοῦτο, δηλαδή τήν θεραπείαν τοῦ χωλοῦ;» Τότε ὁ Πέτρος, ἀφοῦ ἐγέμισε καί ἐφωτίσθη ἀπό τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τούς εἶπε· «Ἄρχοντες τοῦ λαοῦ καί πρεσβύτεροι τοῦ ἰσραηλιτικοῦ ἔθνους, ἐάν ἡμεῖς σήμερα ἀνακρινώμεθα διά τήν εὐεργεσίαν, πού ἐκάμαμεν εἰς τόν ἄνθρωπον αὐτόν, καί εἰδικώτερον διά μέσου τίνος ἔχει αὐτός σωθῆ καί θεραπευθῆ ἀπό τήν ἀσθένειάν του, ἄς γίνη γνωστόν εἰς ὅλους σας καί εἰς ὅλον τόν ἰσραηλιτικόν λαόν, ὅτι ὁ τέως χωλός ἐθεραπεύθη καί στέκεται τώρα ἐνώπιόν σας ὑγιής μέ τήν ἐπίκλησιν τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου, τόν ὁποῖον σεῖς μέν ἐσταυρώσατε, ὁ δέ Θεός ἀνέστησε ἐκ νεκρῶν.

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον τῆς Τρίτης

Περί τοῦ ὅτι πρέπει νά πιέζουμε τούς ἑαυτούς μας στόν πνευματικόν ἀγῶνα, καί νά μή καλλωπιζόμαστε.

Τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου

Πατέρες μου, ἀδελφοί καί τέκνα μου, ὅπως τά μικρά πουλιά, μένοντας στή φωλιά περιμένουν πάντοτε νά λάβουν τή μητρική τροφή, ἔτσι καθόσαστε καί σεῖς ἀκούοντας ἐμοῦ τοῦ ἀμαθοῦς τόν λόγο τῆς ταπεινότητάς μου. Ἀλλά ὅπως σ’ ἐκείνην, ἔτσι ἄς δώσει καί σέ μένα ὀ Κύριος, προσέχοντας ἐδῶ κι’ ἐκεῖ καί περιφερόμενος στά πνευματικά λειβάδια τῶν πατέρων, νά συλλέγω καί κατά κάποιον τρόπο νά ἀνθολογῶ καί νά σᾶς προσφέρω αὐτά πού πρέπει καί εἶναι ἀρκετά, γιά νά τρέφεστε καί νά μεγαλώνετε, γιά νά ζεῖτε καί νά κινεῖστε μέ τό Πνεῦμα, μέχρι πού κάποιοι ἀπό σᾶς νά πετάξετε, ἄν θέλει ὁ Θεός, μέ τέλεια ἀρετή, στό νά ἠγεῖσθε ἄλλων καί νά τροφοδοτεῖτε ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Καί μακάρι μέ τόν θάνατον μας νά πετάξουμε ὅλοι στά οὐράνια καί ὑπερουράνια, ἐκεῖ «ὅπου δέν ὑπάρχει ὀδύνη, λύπη καί στεναγμός». Γιατί ἔτσι ἐλπίζω ὁ ἀνάξιος, καί ἔτσι πιστεύω σταθερά καί χωρίς ἐνδοιασμό, ὅτι ἐκεῖ θά μεταβεῖτε, ἐκεῖ θά βρεθεῖτε, ὅπου «βρίσκεται ἡ κατοικία ὅλων ἐκείνων πού εὐφραίνονται», ὅπου ὑπάρχει ὁ χορός αὐτῶν πού ἀγάλλονται καί ὁ ἦχος αὐτῶν πού γιορτάζουν, ἀπολαμβάνοντας αὐτά πού ἔχει ὑποσχεθεῖ ὁ Κύριος σέ ὅλους τούς ἁγίους πού εὐαρέστησαν τόν Χριστό μέσα στό πέρασμα τῶν αἰώνων, γιά  τήν καλή σας διαδρομή, γιά τήν ἐπαινετή καί μακάρια πολιτεία σας, γιά τήν φυγή ἀπό τόν κόσμο, γιά τήν ἀπομάκρυνσή σας ἀπό τούς σαρκικούς γονεῖς σας, γιά τήν ἀποκοπή ἀπό τά θελήματά σας, γιά τήν καθημερινή σας ἀθλητική ἔνταση καί τήν ὑπομονή τῆς μαρτυρικῆς σας ὑποταγῆς, γιατί μ’ αὐτήν ὁμολογεῖτε τόν Κύριο καί ἀπαρνεῖστε στά σκάμματα, καί κομματιάζεστε καί ξεσκίζεστε μέ τις ὀρμητικές ἐπιθέσεις αὐτῶν πού νοητά καί αἰσθητά πέφτουν ἐπάνω σας, ἀπό τίς σαρκικές ἐπιθυμίες, ἀπό τίς δαιμονικές ἐπιβουλές, ἀπό τίς ἀδελφικές συγκρούσεις, τίς ὑβρολογίες, καί πολλές φορές τίς ἐπιπλήξεις πού γίνονται ἐπίτηδες ἤ ἐπιβάλλονται πειθαρχικά, ἐννοῶ τήν ἐγκράτεια, τήν ἀγρυπνίαν, τήν ψαλμωδία, τήν φιλοπονία καί κάθε ἄλλη ἐπιτηρούμενη διακονία, καθώς συμπιέζεστε καί βασανίζεστε καί συντρίβεστε, καί σέ καμμιά περίπτωση μέ  τίποτε δέν γίνεστε ἀρνητές τῶν ὁμολογιῶν καί τῶν συμφωνιῶν πού κάνατε μέ τόν Κύριο, οὔτε προσκυνᾶτε τόν Βάαλ, ἀλλά μέ θάρρος καί ἀνδρεία ὑπομένετε τήν ὁμολογία τῆς σωτηρίας σας, καταντροπιάζοντας τούς ἀντίθετους καί ἀνατρέποντας τούς δαιμονικούς πολέμους πού παρατάσσονται ἐναντίον σας. Ἔχετε λοιπόν ἀγώνα μεγάλο γι’ αὐτό, παιδιά μου, καί ἀγώνα ἱερώτατο, καί λέτε καί σεῖς μαζί μέ τόν ἀπόστολο· «Ποιός θά μᾶς χωρίζει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; Θλίψη ἤ στενοχώρια ἤ διωγμός ἤ πεῖνα ἤ γύμνια ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα; Γιατί πρός χάρη σου θανατωνόμαστε κάθε μέρα. Θεωρηθήκαμε σάν πρόβατα προορισμένα γιά σφαγή», ψάλλοντας μαζί μέ τόν Δαβίδ. Ἀλλ’ εἴσαστε μακάριοι καί τρισμακάριοι, ἐφόσον βέβαια συνεχίσετε στόν ἀγώνα σας μέχρι τό τέλος, παρουσιάζοντάς τον ἄψογο καί ἀνόθευτο μπροστά στόν Θεό, ἐπειδή ἡ θλίψη εἶναι καθημερινή καί στεφανώνεστε μέ τά στεφάνια τῶν μαρτύρων. Καί τό ἕνα βέβαια γιά ὅσα ἔγιναν, ἐνῶ τό ἄλλο γιά ὅσα εἶναι ἤδη παρόντα καί ὅσα πρόκειται νά συμβοῦν.

Καί τά παρόντα ποιά εἶναι (γιά νά σᾶς δώσω καί γι’ αὐτά ἐπάξια τή διαβεβαίωση); ὅτι μέ μιά δική μου ταπεινή ὑπόμνηση ἤρθατε καί συναθροιστήκατε καί διακόψατε τά χάλκινα εἴδη πού χρησιμοποιούσατε, καί ἐννοῶ βέβαια ὡς τέτοια τά ὄργανα γραφῆς, τά καλαμάρια, τίς δακτυλῆθρες, τά καλλιγραφικά ὄργανα μέ τίς δύο λαβές, τά βραχιόλια στά μαχαίρια, τούς χαλκάδες στά κλειδιά καί στίς μηλωτές, τίς σακκοράφες, τά κρεμαστάρια τῶν καντηλιῶν, ἐκτός τῆς ἐκκλησίας, καί ὅλα τά ἄλλα, ἀφοῦ καί χωρίς αὐτά εἶναι δυνατόν νά ἐξυπηρετοῦνται οἱ ἀνάγκες κάθε διακονήματος. Ἐκτός ἀπό αὐτά καί τά ἐλεφάντινα καί κοκκάλινα κουμπιά στούς μανδύες καί τούς ἱμάντες, καί στίς χειρολαβές τῶν μαχαιριῶν, ἐπίσης καί τίς ζῶνες τίς μεταξορραμμένες καί πολύγραμμες, καί μαζί μ’ αὐτές καί τίς πύξινες ζωγραφιστές καί ἀνάγλυφες πινακίδες. Καθόσον γι’ αὐτά καί ἐγώ ὁ ταπεινός κατά καθῆκον σᾶς ἔκανα παρατηρήσεις, καί σεῖς τίς δεχθήκατε ὑπάκουα. Κι ἄν μερικοί λυπηθήκατε, δέν εἶναι παράξενο, ὅτι ὅμως τά κόψατε γρήγορα καί τά πετάξατε, εἶναι ἀξιέπαινο, καί γι’ αὐτό ἐλάβατε στεφάνι μαρτυρίου.

Καί γιατί, τέκνα μου, παραμέναμε δέσμιοι αὐτῶν ἀπό τά ὁποῖα δέν εἴχαμε κανένα ὄφελος, ἐνῶ ἡ ζημιά τῆς ψυχῆς ἦταν μεγάλη; Γιατί, ἐάν, σύμφωνα μέ τό θεῖο καί μακάριο Βασίλειο, «κάθε τί πού λαμβάνεται ὄχι ἀπό ἀνάγκη, ἀλλά γιά καλλωπισμό, ἀποτελεῖ ἀπόδειξη ἀλαζονείας, καί ἡ ἀλαζονεία εἶναι μέρος τῆς κακίας», καί ὅπως πάλι ὁ ἴδιος λέγει ἀλλοῦ, «Ὅτι πρέπει ὁ ἀληθινός Χριστιανός νά εἶναι ἀπαλλαγμένος ἀπό κάθε καλλωπισμό», πῶς ἐμεῖς θά ξεφύγουμε τήν καταδίκη,  ὅταν αὐτά τά χρησιμοποιοῦμε γιά καλλωπισμό; Ἄν ὅμως κάποιος πεῖ, «Αὐτό πού ἔχω, δέν τό ἔχω γιά καλλωπισμό, ἀλλά μέ ἁπλότητα, καί ὅτι ἡ συνείδηση εἶναι ἐκείνη πού κρίνει ὅτι ἡ ὕλη ὑπολογίζεται ἔτσι ἤ ἄλλιῶς», τοῦ ξεφεύγει ὅτι ἀπατᾶται, βρίσκοντας δικαιολογίες πού συνηγοροῦν στά πάθη του. Για  τί ἄλλος εἶναι αὐτός πού κάθεται πάνω σέ κοπριά, καί ἄλλος αὐτός πού κάθεται πάνω σέ θρόνο, σύμφωνα μέ αὐτό πού ἔχει γραφεῖ, καί ἀλλιῶς εὐχαριστεῖται τό μάτι μέ τήν πολυτιμώτερη ὕλη, καί ἀλλιῶς μέ τήν εὐτελῆ. Καί ἄν κάποιος πεῖ, ὅτι ἔφθασε στό ὅριο τῆς τελειότητος αὐτός πού βλέπει τόν χρυσό σάν μολύβι, πρᾶγμα γιά τό ὁποῖο ἐλέγχεται ἀπό τόν ἅγιο ἐκεῖνο γέροντα αὐτός πού καυχήθηκε, ἐπειδή αὐτό τό κατορθώνει κανείς βιάζοντας τόν λογισμό (γιατί λέγει, μόνο τά πάθη δένονται), πῶς ἄραγε θά ἀποφύγει τόν σκανδαλισμό τῶν ἄλλων, πρᾶγμα πού ἀποτελεῖ ἁμάρτημα βαρύ καί ἀπόλυτον; Γιατί, ἄν εἶναι ἰσότιμοι, ὁπωσδήποτε καί θά θέλουν  καί αὐτοί νά τόν μιμηθοῦν κάνοντας τά ἴδια. Γιατί ἡ κακία εἶναι πρᾶγμα πού εὔκολα βρίσκει μιμητές, καί γι’ αὐτό εἶναι ἀναγκασμένοι νά ἀναζητήσουν τόν ἄσπρο χαλκό πού χρυσίζει, καί τή γραμμική καί τεχνική ἐπεξεργασία του, καί τό στρογγυλόσχημα καί χρωματιστό σκάλισμα τῶν κουμπιῶν, καθώς ἐπίσης καί τήν πυξινοραμμένη, πολύχρωμη καί πολύγραμμη κατασκευή τῶν ζωνῶν. Ἄν μάλιστα εἶναι κοσμικοί, πόσο θά εἶναι τό γέλιο καί ὁ σκανδαλισμός; Γιατί τί θά ποῦν βλέποντάς μας; Δέν θά ποῦν, ὅτι «Καί αὐτοί κυλιοῦνται στά ἴδια πάθη μέ μᾶς»; Καί προτιμώντας τόν δικό τους καλλωπισμό, ἐξωραΐζονται μ’ αὐτά καί οἱ ἀφαρόκαυκοι (φαλακροί) καί ψευτομοναχοί, λέγοντας· «Πώ, πώ, οἱ γυναικᾶδες, πού χλιμιντρίζουν μέ τίς ὅμοιες μ’ αὐτούς». Καί τό ἀκοῦμε βέβαια αὐτό καί θά τό ἀκοῦμε, γιατί μᾶς ἀξίζει. Ἀλλά καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, ἐρωτῶ, ὅπως ὅταν ἤμασταν στόν κόσμο, δέν θά λέγαμε τά ἴδια; Ναί, ἐξομολογοῦμαι, ὅτι, ὅταν ἔβλεπα μοναχό καλοντυμένον μέ φορέματα χρωματιστά, κόκκινα, γυαλιστερά, λεπτότατα καί ψιλοδουλεμένα, καί νά φορεῖ καλίκια (εἶδος ὑποδημάτων πού φοροῦσαν οἱ ἱππεῖς), ἤ ὑποδήματα γυαλισμένα καί ἀνάλογα προσαρμοσμένα στά πόδια κ.ἄ. σκανδαλιζόμενος πολύ, μισοῦσα καί τό σχῆμα του. Ἀντίθετα μοῦ ἄρεσε νά βλέπω ἐκεῖνον πού φοροῦσε ροῦχα ἀπέριττα καί ἀδιακόσμητα, πού βάδιζε πεζός, πού εἶχε τό πρόσωπό του ἀκαλλώπιστο, τά χέρια του ἄνιφτα, καί ἀνέδειε ὀσμή ἀπό αὐτά, ἀλλά δέν μύριζε μέ ἄλλον τρόπο, φωτιζόμενος τότε ἀπό αὐτόν, δόξαζα τόν Θεό καί σκεφτόμουν τό μοναχικό σχῆμα ἅγιο καί ξένο ἀπό τή μάταιη δόξα τοῦ κόσμου, καί ποθοῦσα νά συγκαταλεγῶ στά ἴδια.

Αὐτά ὄχι μόνον ἐγώ ὁ ταλαίπωρος, ἀλλά ὅπως νομίζω, καί καθένας πού κατηγορεῖ, ἐάν ἔχει ἀληθινό τό κριτήριο τῆς συνειδήσεως, ἔτσι θά τά βρεῖ. Καί πῶς, ἐνῶ ὁ ἴδιος ὁ κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἀπαγόρευσε μαζί μέ τίς ἄλλες ὕλες οὔτε τήν ὕλη τοῦ χαλκοῦ νά ἔχουμε στή ζώνη, ἐμεῖς, σάν νά ξεχάσαμε τήν ἐντολή, τό κάνουμε αὐτό; Κι ἄν ἀκόμα βέβαια τό εἶδος τοῦ χαλκοῦ δέν ὑπάρχει στή ζώνη ἀλλά γύρω ἀπό τή ζώνη, ἤ στό μαχαίρι ἤ στό κλειδί. Καί ὁ ἴδιος λόγος ἀποδείχθηκε, ἔστω καί λίγο, ὅτι γενικά δέν τηροῦμε καθαρή τήν ἐντολή πού παραδόθηκε ἀπό τόν Θεό. Ἀφοῦ λοιπόν εἶναι δυνατόν νά κάνουμε τή δουλειά μας καί μέ μαχαίρι πού βρίσκεται σέ σιδερένια θήκη, τό ἴδιο καί μέ τό κλειδί καί μέ τό γραφικό ἐργαλεῖο καί μέ τά ἄλλα ὄργανα, ἐκτός ἀπό ἐκεῖνα πού εἶναι ἀναγκαῖα, ὅπως ἐπίσης καί μέ τά ξύλινα κουμπιά καί τά πινακίδια χωρίς ξύλο πυξίδας καί σκάλισμα, καί μέ τά λουριά χωρίς μετάξι καί γραμμωτές διακοσμήσεις, καί μέ τά ἄλλα κατά τόν ἴδιο τρόπο, γιατί ματαιοπονοῦμε καί πρτοτιμοῦμε αὐτά γιά τόν ἐξωραϊσμό καί τόν καλλωπισμό λαίμαργων ματιῶν, βγαίνοντας ἔξω ἀπό τό καλό καί τό ἀνεπιτήδευτο, καί, θά προσθέσω, ἔξω ἀπό τήν ἐντολή;

Ἀλλά ἄς εἶναι δοξασμένος ὁ Θεός καί πατέρας μου, πού ἔδωσε τή δύναμη στίς ψυχές σας νά σκεφθεῖτε τό καλό καί νά ἀπορρίψετε τά βλαβερά, καί ὄχι νά φθάνει κανείς νά λέγει, ὅτι αὐτά εἶναι μικρά καί εὐτελῆ, καί ὅτι «Πρέπει νά εἶναι πολύ πιό μεγαλύτερα τά κατορθώματά μας». Αὐτός πού τό λέγει αὐτό, μιλάει μέ ἀμάθεια καί ἀφροσύνη. Γιατί, ἀδελφέ μου ἀγαπητέ, ἄν δέν μπορεῖς νά σηκώσεις τό μικρό αὐτό φορτίο, καί ἄν δέν μπορεῖς νά ἀνέβεις τό πρῶτο σκαλοπάτι, πῶς θά μπορέσεις νά σηκώσεις βαρύτερα πράγματα, καί νά πηδήξεις στό δεύτερο σκαλοπάτι; Εἶναι διαβολική ἀπάτη αὐτό σέ κάθε ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Τί λέγει ὁ ἅγιος Δωρόθεος; Τό νά λέγει κανείς «Τί εἶναι αὐτό καί τί εἶναι ἐκεῖνο», παίρνει ἀπό αὐτό κακή καί βλαπτική τροφή καί ἀρχίζει νάπεριφρονεῖ καί τά μεγάλα καί βαρύτερα καί καταπατᾶ τή συνείδησή του. Τό ἴδιο βέβαια γίνεται καί ὅταν ἀνεβαίνουμε λίγο – λίγο στην ἀρετή, καί ὅταν κατεβαίνουμε κάτω στήν ἁμαρτία μέ τήν ἐπανάληψη τῶν μικρῶν, καί ἄν θέλεις νά ξέρεις, καί στά γράμματα πρῶτα πρέπει νά μάθεις τά στοιχεῖα, ἀλλά καί σέ κάθε ἄλλη περίπτωση, πρέπει ν’ ἀρχίσει κανείς μέ τόν ἴδιο τρόπο.

Σεῖς λοιπόν μέ τή χάρη τοῦ Χριστοῦ, παιδιά μου, καί ἀρχίσατε καί τρέξατε, καί ἐξακολουθεῖτε νά τρέχετε, ἀλλά καί εἴθε νά συνεχίσετε νά τρέχετε ἀκόμα μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, καί ἔτσι νά σταματήσετε, πρᾶγμα πού συμβαίνει μέ τόν θάνατο, γιά νά λάβετε καί τά ἔπαθλα τῆς νίκης ἀπό τόν ἀγωνοθέτη Δεσπότη Ἰησοῦ Χριστό τόν Κύριόν μας, στόν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα καί ἡ δύναμη μαζί μέ τόν Πατέρα καί τό ἅγιο Πνεῦμα, τώρα καί πάντοτε καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Τά κρίνα τοῦ ἀγροῦ

Τοῦ ὁσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ

Σύντομη ἔκθεση τῶν λογισμῶν πού ὁδηγοῦν σέ μετάνοια.

Θυμήσου, ψυχή μου, τό φοβερό καί τρομερό θαῦμα: Ὅτι ὁ Πλάστης σου ἔγινε ἄνθρωπος γιά σένα καί καταδέχτηκε νά πάθει γιά τή δική σου σωτηρία. Οἱ ἄγγελοί Του τρέμουν, τά Χερουβείμ ριγοῦν, τά Σεραφείμ φρίττουν, καί ὅλες οἱ οὐράνιες δυνάμεις ἀκατάπαυστα Τόν δοξολογοῦν -ἐσύ ὅμως, ταλαίπωρη ψυχή, παραμένεις στή ραθυμία. Ἀπό δῶ καί ἐμπρός τουλάχιστο, ψυχή μου ἀγαπημένη, σήκω καί μήν ἀναβάλλεις ἄλλο τήν Ἁγία μετάνοια, τήν καρδιακή συντριβή καί τήν αὐτοκαταδίκη γιά τίς ἁμαρτίες σου. Γιατί, ἀναβάλλοντας χρόνο μέ τό χρόνο, μήνα μέ τό μήνα, μέρα μέ τή μέρα, τελικά θά χάσεις κάθε ἐπιθυμία ὁλόψυχης μετάνοιας, καί δέν θά βρεῖς κανέναν γιά νά σέ σπλαχνιστεῖ. Ὤ, μέ τί ὀδύνη θ’ ἀρχίσεις τότε νά μετανοεῖς, μάταια ὅμως πιά!

 Ἄν σοῦ δοθεῖ σήμερα ἡ εὐκαιρία νά κάνεις ἕνα καλό ἔργο, μήν ἀναβάλλεις γιά αὔριο τήν Ἁγία μετάνοια, γιατί δέν ξέρεις τί θά σοῦ φέρει ἡ ὑπόλοιπη νύχτα. Δέν ξέρεις ἄν ἔχεις ἀκόμα μπροστά σου ἀρκετή ζωή ἤ ἄν θά σέ βρεῖ ξαφνικά καί ἀπροσδόκητα ἕνας κακός καί ἀκαριαῖος θάνατος. Τώρα εἶναι ἡ ὥρα τῆς καρτερίας· τώρα εἶναι ὁ καιρός γιά νά ὑπομείνεις τή θλίψη· τώρα εἶναι ὁ καιρός γιά νά τηρήσεις τίς ἐντολές καί νά καλλιεργήσεις τίς ἀρετές· τώρα εἶναι ὁ καιρός τοῦ λυτρωτικοῦ θρήνου καί τοῦ δακρύρροου πένθους.

Ἄν πραγματικά θέλεις νά σωθεῖς, ψυχή μου, ἀγάπησε τή λύπη καί τό στεναγμό, ὅπως πρίν ἀγαποῦσες τήν ἀνάπαυση. Ζῆσε σάν νά πεθαίνεις κάθε μέρα. Σύντομα ἡ ζωή σου θά περάσει σάν τήν σκιά πού ρίχνουν τά σύννεφα, ὅταν περνοῦν μπροστά ἀπό τόν ἥλιο, καί θά λησμονηθεῖς. Θαρρεῖς καί σκορπίζονται στόν ἀέρα οἱ μερες τῆς ζωῆς. Μή λιποψυχήσεις λοιπόν μπροστά καί στήν πιό βαρειά θλίψη.

Ἄν, στή σχέση σου μέ τούς ἀνθρώπους, συμβεῖ εὔλογη λύπη –δέν συζητᾶμε κάν γιά παράλογη λύπη-, μήν παραδοθεῖς στήν κατάθλιψη, μή δυσανασχετίσεις, μή λιποτακτήσεις. Θεώρησε τόν ἑαυτό σου σάν χῶμα κάτω ἀπό τά πόδια τῶν ἄλλων. Ἄλλιῶς δέν θά προκόψεις πνευματικά, κι ἔτσι δέν θά μπορέσεις νά σωθεῖς καί νά γλυτώσεις τήν αἰώνια κόλαση.

Η ζωή σου τελειώνει γρήγορα καί περνάει σάν μία μόνο ἡμέρα. Ἄν λοιπόν δέν συντρίψεις τόν ἑαυτό σου μέ τήν εὐλάβεια καί μέ τήν ἄσκηση τῶν ἀρετῶν, ἄν δέν θυσιάσεις τήν ἴδια σου τή ζωή γιά τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί τῶν παραγγελμάτων τῶν πατέρων, δέν θά μπορέσεις νά σωθεῖς.

Θυμήσου, ἀγαπημένη μου ψυχή, ὅλους τούς Ἁγίους: τούς προφῆτες, τούς ἀποστόλους, τούς μάρτυρες, τούς ἱεράρχες, τούς ὁσίους καί τούς δικαίους, τούς διά Χριστόν σαλούς καί ὅλους, ὅσοι στό πέρασμα τῶν αἰώνων εὐαρέστησαν στό Θεό. Βρῆκες ποτέ ἁγίους, πού δέν ὑπέταξαν τή σάρκα στό πνεῦμα, καί πού δέν γνωρισαν σκληρές δοκιμασίες καί βαρειές θλίψεις; Ἀντίθετα, κάθε μέρα δοκίμαζαν πλῆθος δεινῶν. Καί ἐπιπλέον, ὑπέμεναν τήν πείνα καί τή δίψα. Μέρα καί νύχτα προσεύχονταν καί ἀγρυπνοῦσαν. Εἶχαν ταπείνωση καί συντριβή καρδιᾶς, παιδική ἀκακία, ἀπέραντη εὐσπλαχνία, συμπόνοια στίς συμφορές καί τίς ἀνάγκες τῶν ἄλλων, κάνοντας προσφορές καί ἐλεημοσύνες κατά τή δύναμή τους. Κοντολογῆς, εἶχαν ὅλες τίς ἀρετές, μαζί μέ ἀνυπόκριτη ἀγάπη. Ὅ,τι οἱ ἴδιοι δέν ἤθελαν, ὅ,τι ἀποστρέφονταν, δέν τό ἔκαναν οὔτε στούς ἄλλους. Καί ζοῦσαν πάντα μέσα στήν ὑπακοή, σάν ἀγορασμένοι δοῦλοι, σάν νά ὑπηρετοῦσαν ὄχι ἄνθρωπο ἀλλά τόν ἴδιο τό Θεό, μέ σοφή ἁπλότητα, δείχνοντας ὅμως ἄσοφοι καί ἀσήμαντοι καί φροντίζοντας μόνο γιά τή σωτηρία τους.

Ἄνθρωπε! Ὁ θάνατος βρίσκεται μπροστά σου. Ἄν ἀγωνιστεῖς, θά ἀμειφθεῖς στό μέλλοντα αἰώνα μέ τήν αἰώνια ζωή. Ἡ ἀρετή ἀποκτᾶται μέ πολλή βία. Γι’ αὐτό, ἄν θέλεις νά νικήσεις τά πάθη, χτύπησε τή φιληδονία. Ἄν ἀγαπᾶς τό φαγητό, θά περάσεις τή ζωή σου μέσα στά πάθη. Ἡ ψυχή δέν θά ταπεινωθεῖ, ἄν ἡ σάρκα δέν στερηθεῖ τό ψωμί.

Δέν εἶναι δυνατό νά γλυτώσεις τήν ψυχή ἀπό τήν ἀπώλεια, ὅταν προφυλάσσεις τό σῶμα ἀπό τήν κακοπάθεια. Γι’ αὐτό ἄς ἐπανέλθουμε στό πιό σπουδαῖο: Ἄν θέλεις, ψυχή μου, νά σωθεῖς, ἄν θέλεις νά ἀκολουθήσεις πρῶτα τό μονοπάτι τῶν θλίψεων, πού σοῦ ὑποδεικνύεται ἐδῶ, ἄν θέλεις νά εἰσέλθεις στήν οὐράνια βασιλεία καί ν’ ἀποκτήσεις τήν αἰώνια ζωή, τότε ἐξάγνισε τή σάρκα σου, δοκίμασε ἑκούσια πικρία καί ὑπόμεινε βαρειές θλίψεις, ὅπως δοκίμασαν καί ὑπέμειναν ὅλοι οἱ ἅγιοι. Καί ὅταν ἕνας ἄνθρωπος προετοιμάζεται καί ἀναγκάζει τόν ἑαυτό του νά ὑπομείνει γιά τό Θεό τίς θλίψεις πού τόν βρίσκουν, τότε τοῦ φαίνονται ἐλαφρές καί ἀνώδυνες ὅλες οἱ λύπες, οἱ κακοπάθειες καί οἱ ἐπιθέσεις τῶν δαιμόνων καί τῶν ἀνθρώπων. Δέν φοβᾶται τό θάνατο, καί τίποτα δέν μπορεῖ νά τόν χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Ἔχεις ἀκούσει, ἀγαπημένη μου ψυχή, πῶς ἔζησαν οἱ ἅγιοι Πατέρες; Ἄχ, μιμήσου τους ἔστω καί λίγο. Δέν εἶχαν δάκρυα; Ἀλλοίμονό σου, ψυχή μου! Δέν ἦταν θλιμμένοι, ἀδύνατοι καί ἐξουθενωμένοι σωματικά; Ἀλλοίμονό σου, ψυχή μου! Δέν εἶχαν σωματικές ἀσθένειες, μεγάλες πληγές, καί συνάμα ψυχικό πένθος; Ἀλλοίμονό σου, ψυχή μου! Δέν εἶχαν τό ἴδιο, ὅπως κι ἐμεῖς, ἀδύναμο σῶμα; Ἀλλοίμονό σου, ψυχή μου!

Δέν εἶχαν τήν ἐπιθυμία τῆς ἑλκυστικῆς, γλυκειᾶς καί εὔκολης ἀπολαύσεως αὐτοῦ τοῦ κόσμου, καθώς καί κάθε σωματικῆς ἀναπαύσεως; Ναί, μά ἄν καί τά σώματά τους θλίβονταν ἀπό τή στέρηση τῶν κοσμικῶν ἡδονῶν ἐκεῖνοι ὅμως ἀντάλλαζαν τίς ἐπιθυμίες τους μέ τήν ὑπομονή, καί τίς θλίψεις τους μέ τή μέλλουσα χαρά. Τά ἀπαρνήθηκαν ὅλα, μιά γιά πάντα. Θεωροῦσαν τούς ἑαυτούς τους νεκρούς καί τούς ἀσκοῦσαν ἀδυσώπητα μέ πνευματικά παλαίσματα. Βλέπεις, ψυχή μου, πῶς ἀγωνίστηκαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, χωρίς νά βρίσκουν καμιά ἀνάπαυση καί ὑπομένοντας κάθε κακό; Ὑπέταξαν τή σάρκα στό πνεῦμα, ἐκπλήρωσαν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, καί ἔτσι σώθηκαν. Ἐσύ ὅμως, ἐλεεινή ψυχή, δέν θέλεις καθόλου νά βιάσεις τόν ἑαυτό σου. Μέ λίγο κόπο ἐξαντλεῖσαι καί λιποψυχεῖς. Δέν θυμᾶσαι τήν ὥρα τοῦ θανάτου καί δέν θρηνεῖς γιά τίς ἁμαρτίες σου. Ἔχεις συνηθίσει, ἄθλια ψυχή μου, νά παρατρῶς, νά παραπίνεις καί νά ραθυμεῖς. Δέν ξέρεις ὅτι ἔχεις κληθεῖ στό ἑκούσιο μαρτύριο; Καί ὅμως, δέν ὑπομένεις τίποτε. Πῶς τότε θέλεις νά σωθεῖς; Ξύπνα τώρα τουλάχιστον, ἀγαπημένη μου ψυχή, καί κάνε ὅ,τι θά σοῦ πῶ: Ἄν δέν μπορεῖς ν’ ἀγωνιστεῖς ὅσο οἱ ἅγιοι Πατέρες, ἄρχισε ν’ ἀγωνίζεσαι ὅσο μπορεῖς. Ὅλους νά τούς ὑπηρετεῖς μέ ταπείνωση καί ἁπλότητα καρδιᾶς. Ἀναγνωρίζοντας τήν ἀδυναμία σου καί ταπεινώνοντας τόν ἑαυτό σου, λέγε: «Ἀλλοίμονό σου, ἐλεεινή ψυχή! Ἀλλοίμονό σου, ἀχρεία! Ἀλλοίμονό σου, καταμολυσμένη, ὀκνηρή, ἀπρόσεκτη, νυσταλέα, σκληρή! Ἀλλοίμονό σου, κολασμένη!»

Ἔτσι λίγο – λίγο ἡ ψυχή θά μαλακώσει, θά κλάψει, θά συνέλθει καί θά μετανοήσει.

Περί τοῦ ὅτι δέν πρέπει νά ἐπιδιώκωμεν τάς φιλίας τῶν κατά κόσμον ἐπιφανῶν.

Ἐκ τοῦ «Εὐεργετινοῦ»

Ἕνας Μοναχός ἀπό τήν Αἴγυπτον διέμενεν εἰς ἕνα προάστιον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, κατά τήν ἐποχήν, πού ἐβασίλευεν εἰς τό Βυζάντιον ὁ αὐτοκράτωρ Θεοδόσιος ὁ Μικρός.

Μίαν λοιπόν ἡμέραν διήρχετο ἐκ τοῦ δρόμου, ὅπου ἦτο ὁ οἰκίσκος τοῦ Μοναχοῦ, ὁ αὐτοκράτωρ. Οὗτος ἀμέσως ἐγκατέλειψε τήν συνοδείαν του καί ἐκτύπησε τήν θύραν τοῦ μοναχικοῦ καταλύματος. Εἰς τοῦτο προέβη ὁ αὐτοκράτωρ ἐξ ἑνός αἰσθήματος σεβασμοῦ πρός τό μοναχικό σχῆμα. Ὁ Μοναχός ἤνοιξε καί ἀντελήφθη ἀμέσως τήν ἰδότητα τοῦ ἐπισκέπτου του, πλήν ὅμως τόν ὑπεδέχθη ὡς ἕνα κοινόν ἄνθρωπον, χωρίς ἰδιαιτέρας φιλοφρονήσεις. Ἀφοῦ εἰσῆλθεν ὁ αὐτοκράτωρ καί ὁ Γέρων ἔκαμε τήν καθιερωμένην εὐχήν, ἐκάθισαν καί ἤρχισαν νά συζητοῦν.

-Πῶς περνοῦν, Γέροντα, οἱ Πατέρες εἰς τήν Αἴγυπτον; ἠρώτησεν ὁ αὐτοκράτωρ.

-Ὅλοι εὔχονται διά τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς σου, ἀπήντησε μέ ἁπλότητα ὁ Γέρων.

Ἐνῶ δέ συνεζήτουν, ἠγέρθη ὁ Γέρων καί ἔβρεξεν ὀλίγα παξιμάδια· αὐτά τά παξιμάδια μέ ὀλίγον ἔλαιον καί ἁλάτι τά παρέθεσεν ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορος, διά νά τόν φιλεύση.

-Φάγε ὀλίγον, εἶπεν ὁ Γέρων πρός τόν αὐτοκράτορα.

Ὁ αὐτοκράτωρ μέ εὐχαρίστησιν καί προθυμίαν ἔφαγε τά προσφερθέντα· τοῦ προσέφερε δέ καί ὕδωρ καί ἔπιεν. Εἰς μίαν στιγμήν ἐρωτᾶ ὁ αὐτοκράτωρ τόν Μοναχόν;

-Γνωρίζεις ποῖος εἶμαι;

-Ὁ Θεός σέ γνωρίζει, ἀπήντησε χωρίς ταραχήν ὁ Μοναχός.

-Εἶμαι ὁ βασιλεύς Θεοδόσιος.

Τοτε ὁ Μοναχός ὑπέβαλε τόν ὀφειλόμενον σεβασμόν πρός τόν αὐτοκράτορα, χωρίς ἄλλας δουλοπρεπεῖς ἐκδηλώσεις.

Κατόπιν αὐτοῦ συνέχισε πάλιν ὀ αὐτοκράτωρ:

-Σεῖς οἱ Μοναχοί εἶσθε πράγματι μακάριοι, διότι δέν ἐνοχλεῖσθε ἀπό τάς μέριμνας τοῦ βίου. Πραγματικά σοῦ λέγω, Γέροντά μου, ὅτι ἄν καί ἔχω γεννηθῆ μέσα εἰς τά βασιλικά παλάτια, ἐν τούτοις ποτέ δέν ἔφαγα μέ τόσην εὐχαρίστησιν ψωμί καί νερό, ὅπως σήμερα, πού μέ τήν καρδιά μου τά ἀπήλαυσα.

Ἀπό τότε ὁ βασιλεύς περιέβαλε μέ ἰδιαιτέραν εὔνοιαν καί τιμήν τόν Μοναχόν. Ὁ Μοναχός ὅμως, στενοχωρούμενος διά τήν εὔνοιαν αὐτήν, ἀνεχώρησεν ἀμέσως καί ἦλθε πάλιν εἰς τήν Αἴγυπτον.

===============================================================================================

                                                                                   «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ»                                                          

Ἑβδομαδιαῖον Θρησκευτικόν Περιοδικόν Ὀρθοδόξου Οἰκοδομῆς.

Ἐκδότης:  +  Ὁ Λαρίσης & Τυρνάβου Ἀμφιλόχιος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Εὐλογίας χάριν.

                                                                              Συντάσσεται ὑπό Επιτροπῆς.                                                                             

================================================================================================