ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗΝ ΕΝΩΣΙΝ ΤΩΝ ΔΥΟ ΤΟΠΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΓΟΧ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΥ (ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΝ ΤΗΣ 9 ΙΟΥΛΙΟΥ 2007 ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΝΑΟΝ ΑΓΙΑΣ ΞΕΝΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ ΚΥΠΡΟΥ)

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗΝ ΕΝΩΣΙΝ ΤΩΝ ΔΥΟ ΤΟΠΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΓΟΧ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΥ (ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΝ ΤΗΣ 9 ΙΟΥΛΙΟΥ 2007 ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΝΑΟΝ ΑΓΙΑΣ ΞΕΝΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ ΚΥΠΡΟΥ)

Τό ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου 8.7.07 ἐγένετο ἐν μέσω πράγματι κατανυκτικῆς ἀτμοσφαίρας ὁ πανηγυρικός Ἑσπερινός, κατά τόν ὀποῖον ὡμίλησεν ἐπικαίρως ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, τονίσας ὅτι «ὅλοι οἱ ἀγῶνες καί αἱ ἀγωνίαι εἶναι πλέον κοιναί».

Τήν ἑπομένην ἡμέραν 9.7.2007 Κυριακήν ἐγένετο τό πανηγυρικόν Ἀρχιερατικόν καί Ἱερατικόν συλλείτουργον εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίας Ξένης Λεμεσοῦ. Ἦτο κάτι τό πολύ συγκινητικόν. Ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος ὁμιλήσας εἶπεν μεταξύ ἄλλων:

«’Αγαπητοί Πατέρες καί ἀγαπητοί Ἀδελφοί, τῆς μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου. Ἡ σημερινή ἡμέρα τόσον διά τήν μαρτυρικήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, ὅσον καί διά τήν γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος εἶναι καί θά παραμείνη ἱστορική. Πρώτην φοράν ἱερουργῶ εἰς Ναόν τῆς μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καί πρώτην φοράν ἴσταμαι ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ θρόνου, τόν ὁποῖον ἐκλέϊσαν γενεές ἁγίων καί Ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως Πατέρων, διά τοῦτο εἶναι πολύ συγκινητικόν δι’ ἐμέ. 

Ἡ θεία λειτουργία τῆς σημερινῆς Κυριακῆς, δέν διαφέρει ἀπό τάς λοιπάς θείας Λειτουργίας, ἔχει ὅμως μίαν ἰδιαιτέραν σημασία, διότι κατ’ αὐτήν ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ τήν καθαράν Ὁμολογίαν καί κηρύσσομεν ταύτην. Αὐτήν τήν μυστικήν ἑνότητα, τήν ὁποίαν ἐβιώναμε πάντοτε, Σεῖς μέν ὡς μέλη τῆς μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἡμεῖς δέ ὡς μέλη τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί ὅλοι τῆς Μίας, Ἁγίας. Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἡ σημερινή θεία Λειτουργία ἐπισφραγίζει τήν ἑνότητα καί τήν κοινωνίαν ἡμῶν ὡς γνησίων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, διότι Αὐτός ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν ἡμῶν καί μᾶς ἠλέησεν ἡ πολύ ἀγάπη καί ἡ εὐσπλαγχνία Του».

Ἀκολούθως ἔκαμε μίαν εἰδικωτέραν ἀναφοράν εἰς τό θέμα αύτό τῆς ἑνώσεως, εἰπών:

«Ἡ ἑνότης εἶναι τό πρῶτον καί βασικόν δόγμα τῆς Πίστεώς μας, καθόσον «εἰς Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν» πιστεύομεν καί αὐτήν ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ἐν τῶ Συμβόλῳ τῆς Πίστεως, «Ἐκκλησία» δέ, κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον, «ἑνώσεως καί οὐ χωρισμοῦ ἐστίν ὄνομα», διά τοῦτο αὐτό θά εἶναι καί τό θέμα τοῦ σημερινοῦ λειτουργικοῦ κηρύγματος. Διότι δι’ αὐτήν τήν ἐνότητα ὁμιλεῖ σήμερον καί ὁ πάντοτε ἐπίκαιρος Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθυνόμενος πρός τούς Κορινθίους. «Νά ἔχετε τό αὐτό φρόνημα, καί τό αὐτό νά λέγητε πάντες καί νά μή ὑπάρχουν μεταξύ σας σχίσματα».

Πῶς, λοιπόν, διασφαλίζεται ἡ ἑνότης κατά τόν Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν Παῦλο; Διά τοῦ αὐτοῦ φρονήματος. Ἐάν τό αὐτό λέγητε πάντες. Καί πῶς δημιουργοῦνται τά σχίσματα, τά ὁποῖα καταλύουν καί καταστρέφουν αὐτήν τήν ἑνότητα, καί ἑπομένως καί τήν σωτηρίαν ἐν τῆ Ἐκκλησία; Ἐάν δέν ὑπάρχει τό αὐτό φρόνημα. ‘Εάν εἰσβάλλουν εἰς τό ποίμνιον αἱρετικοί, πλανῶντες καί πλανώμενοι. Αὐτοί καταλύουν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Αἵρεσις σημαίνει ἄρνησις τῆς Πίστεως. Ἄρνησις τῆς Ὁμολογίας, ἄρνησις τῆς Ἐκκλησίας, ἑπομένως ἄρνησις τῆς σωτηρίας. Νά γιατί οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἠγωνίζοντο μέχρις ἐσχάτων δι’ αὐτήν τήν Ὁμολογίαν, ὅπερ σημαίνει διά τήν ‘Αλήθειαν. Νά διατί κατεπολέμουν τήν αἵρεσιν. Διότι αὕτη χωρίζει ἀπό τόν Χριστόν.

Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής ταυτίζει τήν Ὁμολογίαν μέ τήν Ἐκκλησίαν, καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς τήν Ἀλήθειαν μέ τήν Ἐκκλησίαν. Ἡ Ἐκκλησία ἐθεμελιώθη ἐπί τῆς Ὁμολογίας, καί «ὅστις τῆς ὁμολογήσεως ταύτης, ἔχεται» ὅποιος δηλαδή κρατᾶ αὐτήν τήν Ὁμολογίαν (ἡ ὁποία εἶναι Μϊα, ὅπως Μία εἶναι ἡ Ἐκκλησία) «οὗτος ἐστίν τῆς Καθολικῆς δηλαδή τῆς Ἀληθοῦς Ἐκκλησίας γνήσιος υἱός τε καί μέτοχος».

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν Ὁμολογίαν ὅπως τήν διετύπωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί Διδἀσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, μόλις δέ κατά τόν παρελθόντα αἰῶνα καί ὁ ὁμολογητής Ἱεράρχης Ματθαῖος ὁ ἀληθῶς νέος ὁμολογητής τῆς Πίστεως, αὐτήν τήν Ὁμολογίαν τήν ὁποίαν μᾶς παρέδωκαν νά διαφυλάξωμεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, αὐτήν τήν Πϊστιν ἠρνήθησαν οἱ ἐν Ἀθήναις περί τόν Νικόλαον Ἀρχιερεῖς μέ τας φοβεράς βλασφήμους «ὁμολογίας» καί πράξεις. Οὐχί δέ μόνον τοῦτο, ἀλλά καί διετύπωσαν αἱρετικά φρονήματα ἐπί τῶν δογμάτων τῆς Πίστεως, ἰδίως τοῦ πρώτου καί βασικοῦ δόγματος τῆς Ἑνότητος, (παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός) καί  βλασφημίας κατά τῆς Ἀποστολικῆς των Διαδοχῆς, ὡς δῆθεν προερχομένης ἐκ τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, διά τῆς «ὡς ἐπί σχισματικῶν χειροθεσίας». Αὐτός εἶναι ὁ λόγος διά τόν ὁποῖον τούς ἀπεκηρύξαμεν, διότι σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων, ὁ χωρισμός ἀπό τῶν αἱρετικῶν εἶναι ἐπιβεβλημένος. Ἐάν θέλωμεν νά εἴμεθα ἑνωμένοι μετά τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νά εἴμεθα χωρισμένοι ἀπό τούς αἱρετικούς. Διότι ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπό τόν Χριστόν».

Ἀκολούθως ἀνεφέρθη εἰς τήν γνωστήν ψευδοκατηγορίαν καί παραπληροφόρησιν, τῆς ὁποίας θύματα ὑπῆρξαν καί πολλοί ἐκ Κύπρου ἀδελφοί, ὅτι ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος ἔκαμε σχίσμα. Εἶπε συγκεκριμένως:

«Εἶπον βέβαια, τινές ἀθεολόγητοι, ὅτι ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος καί οἱ μετ’ αὐτοῦ ἐδημιούργησαν σχίσμα. Ἀλλα ποῖοι δημιουργοῦν σχίσμα; Ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ὁμολογοῦν τήν Ἐκκλησιολογίαν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί χωρίζονται ἀπό τήν αἵρεσιν, ἤ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι φρονοῦν αἱρετικά καί κοινωνοῦν μετά τῶν αἱρετικῶν; Τά σχίσματα τόσον τοῦ 1937, ὅσον καί τοῦ 1995 καί τοῦ 2003 τό ἔκαμαν τοῦ με΄ν πρώτου ἡ βλασφημία τοῦ πρ.  Φλωρίνης καθ’ ἥν ἠρνήθη τήν Ἐκκλησιολογίαν - Ὁμολογίαν μέ τήν ὁποίαν τό 1935 έπέστρεψεν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος κηρύξας τήν περί δυνάμει νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος θεωρίαν, τῶν ἑτέρων δύο ἡ βλασφημία κατά τῆς Ἀποστολικῆς των Διαδοχῆς, ἡ ὁποία τελικῶς εἶναι βλασφημία καί κατά τῆς ‘Εκκλησιολογίας - Ὁμολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Οἱ ἀγαπητοί μας πρώην συνεπίσκοποι θέλησαν νά φανοῦν ἀρεστοί εἰς τόν νεοημερολογιτισμόν καί ὑπήκουσαν εἰς τά ὄργανά του, καί περιφρόνησαν τούς Ἁγίους Πατέρας. Δι αὐτό καί ἡ ἐλαχιστότης μου ὡς Μητροπολίτης, μετά τῶν περί ἡμᾶς ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν καί τοῦ μικροῦ ποιμνίου «ἐξήλθομεν ἐκ μέσου αὐτῶν, ἵνα μή ἐξέλθωμεν μετ’ αὐτῶν ἐκ τῆς σωστικῆς Κιβωτοῦ τῆς Ἐκκλησίας».

Ἔκαμεν ἀναφοράν καί εἰς τό ἐπίκαιρον Ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα:

«Ναί, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς εἶπε, ὅπως ἀκούσαμε εἰς τό σημερινό Ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα, νά μή εἶναι μεταξύ μας σχίσματα, δηλαδή νά μή χωρίζωμεν, ἀλλ’ ἅπαντες νά λέγωμεν τό αὐτό, πλήν ὁ ἴδιος Ἀπόστολος ἐντέλλεται καί τό: «Μἠ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους μᾶλλον δέ καί ἐλέγχετε». Αὐτά μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ κάμνει σήμερον καί ἡ μαρτυρική Ἐκκλησία τῆς Κύπρου.

Σεῖς οἱ ἐν Κύπρω Ὀρθόδοξοι ἀδελφοί μας, δέν ἐγνωρίζατε σχεδόν τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά, μέχρις ὅτου ἡ φωτιά τῆς παρανομίας ἔφτασεν καί ἐδῶ, καί ἐγευθήκατε τήν πικράν γεῦσιν τῆς ἀποστασίας, τούς καρπούς τῶν ἔργων καί τῶν κατορθωμάτων τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καί τά κατορθώματα τῶν ἐν Ἑλλάδι οἰκουμενιστῶν, ἡ ἀσέβεια πρός τήν Κανονικήν τάξιν καί τούς Ἐκκλησιαστικούς θεσμούς ἀπό αἰῶνας καθιερωμένους, ὁ αὐταρχισμός καί ὁ καισαροπαπισμός ὑπό τῶν περί αὐτόν Ἐπισκόπων, προώθησις ἀναξίων εἰς τό Ἐπισκοπικόν ἀξίωμα, ἀσυδοσία καί ἄλλα κακά ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός. Μέχρι καί αἵματα ἐχύθησαν, προκειμένου νά χειροτονηθοῦν ἀνάξιοι διά τήν Ἱερωσύνην, πολλῶ μᾶλλον διά τήν Ἀρχιερωσύνην, ἱκανοί ὅμως νά προωθήσουν τόν παλαιοημερολογιτικόν οἰκουμενισμόν εἰς τήν μαρτυρικήν νῆσον Κύπρον. Εἴθε τόν ἀγ[ῶνα τόν ὁποῖον ἀνελάβομεν ἀπό κοινοῦ νά τόν συνεχίσωμεν μέχρις ἐσχάτης μας ἀναπνοῆς».

Ἀναφερθείς καί εἰς τήν Εὐαγγελικήν περικοπήν εἶπε καί ταῦτα:

«Οἱ θεῖοι Εὐαγγελισταί, οἱ ὁποῖοι μᾶς περιγράφουν τό θαῦμα τῆς διατροφῆς τῶν πέντε χιλιάδων ἀκροατῶν τονίζοντες τήν λέξιν «εὐσπλαγχνία» Ὁ ἕνας Εὐαγγελιστής γράφει περί τοῦ Ἰησοῦ: «Ἰδών τόν ὄχλον εὐσπλαγχνίσθη ἐπ’ αὐτούς». Καί ὁ ἄλλος διά τό ἴδιον θέμα λέγει: «’Ιδών αὐτούς ὡς πρόβατα μή ἔχοντα ποιμένα». Ὁ κόσμος ἐκεῖνος (πέντε χιλιάδες ἄνδρες χωρίς τάς γυναίκας καί τά παιδία), ἔτρεξε ἐκεῖ στήν ἔρημο. Πεινασμένος καί ταλαιπωρημένος δέν ἤθελε νά φύγη. Ὁ Χριστός τούς εὐσπλαγχνίσθη, καί εἶπεν εἰς τούς μαθητάς Του. «Φέρετε αὐτοῖς φαγεῖν». Καί ἔφαγον καί έχορτάσθησαν καί ἐπερίσσευσαν δώδεκα κοφίνια πλήρη. Κατά τούς ἁγίους Πατέρας ἐδῶ βλέπουμε τήν ἀκένωτον εὐσπλαγχνίαν τοῦ Θεοῦ. Ἡ  ἰδία  εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ ἠλέησεν καί ὅλους ἡμᾶς, ὥστε νά ἐξέλθωμεν ἐκ μέσου τῆς πονηρᾶς καί σκολιᾶς ὁδοῦ τῶν πονηρῶν, καί νά ἀκολουθήσωμεν τόν Κύριον καί νά μεταβῶμεν εἰς τήν «ἔρημον», τήν ὁποίαν ὅμως ἡ παρουσία Του τήν καθιστᾶ ὅασιν, βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν!  Αὐτή εἶναι ¨η Έκκληγσία Του ...  ἐκεῖ πού ὑπάρχει ἡ ὄασις ἡ πνευματική, ἡ ἀλήθεια, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ χάρις καί ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ. Ἠλέησεν τόν μαρτυρικόν λαόν τῆς Κύπρου, ὁ ὁποῖος σήμερον εἶναι «ὡς πρόβατα μή ἔχοντα ποιμένα». Οἱ τότε ἄρχοντες θρησκευτικοί καί πολιτικοί κατεσπάραζαν τό ποίμνιον. Ἔθεταν εἰς τούς ὤμους των δυσβάστακτα βάρη. Καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἀπαγοητευμένος καί ἐγκαταλειλειμένος βρῆκε τήν παρηγοριά καί τήν ἀνακούφισίν του εἰς τήν ἔρημον, ἐκεῖ ὅπου ἐδίδασκεν ὁ Χριστός, ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀγάπη, ἡ Λύτρωσις;.... Αὐτός ὁ Κύριος καί τόν εὐσεβῆ λαόν τῆς μαρτυρικῆς Κύπρου, τόν εὐσπλαγνίσθη, τόν ἠλέησεν καί ἐντέλλεται εἰς τούς διαδόχους τῶν ἀγίων Μαθητῶν καί Ἀποστόλωντου λέγων «»φέρετε αὐτοῖς φαγεῖν».

Μή μᾶς στενοχωρῆ ὅτι εἴμεθα μέ τούς ὀλίγους. Μή μᾶς ἀπαγοητεύει ἡ σκέψις, ὅτι ἔχομεν νά ἀντιπαλαίσωμεν πρός τάς μυριάδας ὁρατῶν καί ἀοράτων ἐχθρῶν. Μή μᾶς προβληματίζη τό πῶς θά διαφυλάξωμεν αὐτήν τήν ἁγίαν ἑνότητα, ὅταν οἱ πάντες καραδοκοῦν νά μᾶς τήν ἀφαιρέσουν. ‘Εάν μείνωμεν εἰς τήν «Ἔρημον» δηλαδή ἄν ἐξέλθωμεν τοῦ κόσμου τούτου καί κυρίως ἐκ τῶν συνάξεωντῶν σχισματοαιρετικῶν λυκοποιμένων καί μείνωμεν τρώγοντες καί πίνοντες «τήν βρῶσιν καί τήν πόσιν», τήν ὁποίαν μᾶς προσφέρει εἰς τήν «ἔρημον» ὁ Κύριος μας διά τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων του, τότε δέν θά αἰσθανώμεθα ὡς ἐν ἐρήμῳ, διότι ὁ Κύριος τήν ἔρημον ἐποίησε Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.  Ναί, Πατέρες καί ‘Αδελφοί, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἐπί γῆς Βασιλεία τοῦ Θεοῦ!  ‘Ελθέτω, λοιπόν, ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν καί εἰς ὅλους ἤ ἀς προσέλθωμεν διά νά μείνωμεν εἰς αὐτήν τήν Οὐράνιον Βασιλείαν τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς, ἡ Ὁποία εἶναι ἡ Ἁγία Του Ἐκκλησία.

Καί κατέληξεν:

«Μή φοβούμεθα, μή δειλιῶμεν ὅτι εἴμεθα ὀλίγοι, διότι ὁ Κύριος λέγει: «Μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον῾ Διατί; Διότι ἡὐδόκησεν ὁ Πατήρ ἡμῶν δοῦναι ἡμῖν τήν βασιλείαν ( Ματθ. Γ, 12-31). Ἀλλά καί ἡ ἱστορική ἐκκλησιαστική ἀλήθεια μᾶς βεβαιοῖ ὅτι εἰς τά ἐκκλησιαστικά πράγματα ἀείποτε ἦτο προτιμότερος ὁ ἕνας, ἀλλά ἀληθινός, ὁ ἕνας καί γνήσιος ὁμολογητής, παρά οἱ μύριοι πού ἀσεβοῦν καί παραβαίνουν τόν νόμο τοῦ Θεοῦ. Μή ξεχνᾶμε πώς οἱ περισσότεροι ἀπό τούς μεγάλους ὁμολογητάς τῆς Πίστεως, εἰς τόν ἀγῶνά των ὑπέρ τῆς Ἀληθείας ἔμειναν μόνοι των. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Μάρκος ὁ Εὐγενικός, Ματθαῖος ὁ νέος Ὁμολογητής, ἔμειναν καί μόνοι καί διωκόμενοι. Καί μόνοι καί διωκόμενοι, ὅμως διότι ἐκήρυξαν τήν ἀλήθειαν καί ὡμολόγησαν μέ παρρησίαν τόν Χριστόν, ἐνίκησαν καί ἐδικαιώθησαν ἀπό τόν Θεόν καί τήν ἱστορίαν, ὡς οἱ «ἄτλαντες» , οἱ «στῦλοι» καί οἱ «πρόμαχοι» τῆς Ὀρθοδοξίας».

Θέλωμεν νά εἴμεθα συνεχισταί των; Θέλωμεν νά εἴμεθα ὄχι μόνον εἰς τό ὄνομα, ἀλλά καί ἐν τοῖς πράγμασιν ὀρθόδοξοι. Ἀς βαδίσωμεν ὀπίσω ἐκείνων κρατοῦντες καί κηρύσσοντες τήν καλήν αὐτῶν Ὁμολογίαν καί τήν ἀνόθευτον Ἀποστολικήν Διαδοχήν, μή παρεκκλίνοντες ἀπό τῆς γραμμῆς πλεύσεως αὐτῶν, καί «μή μεταίροντες ὅρια αἰώνια», ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν», καί μή δεχόμενοι συμβιβασμούς εἰς τά τῆς Πίστεως, ὅπως καί εἰς τά τῆς Κανονικῆς Τάξεως, ἀλλά ἐπικαλούμενοι τάς πρεσβείας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Ὁδηγητρίας τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων καί πάντων τῶν Ἁγίων τῶν ἐν τῆ ἁγιοτόκῳ ταύτη Νήσῳ διαλαμψάντων, ἀς ἀκολουθῶμεν «ὅσα ἐστίν ἀληθῆ καί δίκαια» ἀφορῶντες πάντοτε εἰς τόν τῆς Πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν. ΑΜΗΝ».   

Εἰς τό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας προσεφώνησε τόν Μητροπολίτην Κήρυκον ὁ Ἱερεύς π. Μιχαήλ, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ ἀπηύθυνεν τάς εὐχαριστίας του εἰς τόν Θεόν, διότι μᾶς ἐχάρισε μίαν τοιαύτην λαμπράν ἡμέραν, προσέθεσεν ὅτι «ἡ Ἐκκλησία ἔχει νόμους καί ἡ παράβασις τῶν νόμων εἶναι αὐτή πού δημιουργεῖ σχίσματα. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἀλήθεια, εἶναι ὁ Χριστός μακράν τοῦ Ὁποίου οὐκ ἔστι σωτηρία. Ἡ δική μας ἀγωνία καί ὁ δικός μας ἀγών εἶναι νά παραμείνωμεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν μακράν τῶν σχισμάτων, σεβόμενοι τήν Ἀλήθειαν τούς νόμους καί τάς παραδόσεις. ...»  

Ηὐχαρίστησε ἐπίσης τόν Μητροπολίτην Κήρυκο, διότι ὅπως εἶπε «ἀντιμετώπισε μέ πολλήν πνευματικότητα τό πρόβλημα τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου» καί ἐτόνισεν τό ἐπεῖγον ὅπως ἡ μαρτυρική Ἐκκλησία τῆς Κύπρου ἀποκτήση Ἐπίσκοπον, τόν ὁποῖον κατά τά παραδεδομένα θέσμια τῆς Αὐτοκεφάλου ‘Εκκλησίας τῆς Κύπρου, θά ἐκλέξη ἡ ἰδία καί θά χειροτονήση, ἀσφαλῶς πάντοτε μέ κριτήρια τήν Ὁμολογία τῆς Πίστεως καί τήν πιστότητα εἰς τήν ἀνόθευτον Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ὁ Σεβασμιώτατον Μητροπολίτης Κήρυκος.

Ἀπαντῶν ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος ἐξέφρασε τήν ἐλπίδα του ὅτι ὅλα θά ἀποβοῦν κατά Θεόν, ὁ Ὁποῖος, κατά κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο «καί δι’ αὐτῶν τῶν κωλυόντων, τά πράγματα αὐξάνεσθαι παρασκευάζει», ὅπως καί κατά τήν κρίσιμον περίοδον ἔκαμε τό θαῦμά Του. Εἶπε χαρακτηριστικά: «Ὅταν εἰς τήν Ἀθήνα, ἐπί μίαν δεκαετίαν ἐγράφομεν καί διεμαρτυρόμεθα διά τήν παραβίασιν τῆς Κανονικῆς τάξεως καί γενικώτερον διά τήν προδοσίαν, ἐλάχιστοι συνεκινοῦντο. Τότε ἐνεθυμούμην τόν Προφήτη Ἠλία, ὁ ὁποῖος παρεπονεῖτο εἰς τόν Θεόν ὅτι ἔμεινε μόνος «μονώτατος». Καί ὅταν ἦλθα εἰς τήν Κύπρον καί εἶδα τήν θερμή σας πίστι, ἐνεθυμήθην πάλιν τόν παρηγορητικό λόγο τοῦ Θεοῦ πρός τόν μονώτατον Ἠλίαν, ὅτι δέν εἶναι μόνος, ὑπάρχουν καί ἄλλοι «ἑπτά χιλιάδες», οἱ ὁποῖοι «δέν ἔκλιναν γόνυ στόν Βάαλ». Αὐτό βλέπομεν σήμερον καί αὐτό μᾶς παρηγορεῖ. Ὅσον ἀφορᾶ τήν χειροτονίαν Ἐπισκόπου, πιστεύω ὅτι ἡ ἄρνησις χειροτονίας ἀξίων Ἐπισκόπων, ὅταν ἡ Ἐκκλησία τό ἀπαιτεῖ, τότε ἡ ἄρνησις ἀναφέρεται εἰς τόν Χριστόν καί τό λυτρωτικόν ἔργον Του, τό ὁποῖον ὁ ἴδιος διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνεχίζει ἐν καί διά τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἡ ‘Εκκλησία εἶναι πορευομένη... Καί ἐμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι καί Πρεσβύτεροι, ἔχομεν χρέος ὓπακούωμεν εἰς τόν Χριστόν καί νά συμπορευώμεθα μετά πάντων τῶν Ἁγίων, καί ὡς ἐκεῖνοι ἔπραξαν νά πράττωμεν καί ἡμεῖς. Εἰς δόξαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. ΑΜΗΝ».

Τό ἴδιον ὀρθόδοξον, ἀγωνιστικόν καί ὁμολογιακόν μήνυμα ἐπεκράτησε καί κατά τήν Ἀγρυπνίαν,  ἡ ὁποία ἐγένετο πρός τιμήν τῆς Ἁγίας Εὐφημίας εἰς τόν ἱερόν Ναόν Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου εἰς Ἅγιον Μάμμαν, ὅπου λειτουργοῦν αἱ Κατασκηνώσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου. Ὡμίλησεν καί πάλιν ὁ Μητροπολίτης καί κατέληξεν:

«Ἡ Ἁγία Εὐφημία ἡ ὁποία μέ τό θαῦμα πού ἐπετέλεσε τό ἱερόν λείψανό της κατά τήν διάρκειαν τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, λίαν ηὔφρανε τούς Ὀρθοδόξους καί κατήσχυνε τούς κακοδόξους. Καί σήμερον πού βιώνουμε τήν πνευματικήν συγκίνησιν ἀπό τό συλλείτουργο καί τήν ἀποκατάστασι τῆς κοινωνίας καί ἑνότητος τῶν δύο τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, εὐχόμεθα μέ τάς πρός Κύριον πρεσβείας της καί μέ τάς πρεσβείας ὅλων τῶν Ἁγίων Ὀμολογητῶν νά μᾶς καταστήση μόνιμον αὐτήν τήν ἀγίαν εὐφροσύνην...».