Η ΑΠΟ ΤΟ 1998 ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΓΚΟΥΤΖΙΔΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΙΑ ΤΑ ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΑ ΦΡΟΝΗΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟΥ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΟΣ

ΕΠΙ ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ Ἐκδίδεαι ἀπό τό Κέντρο Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη, (Διεύθυνσις: Στρογγύλη 194.00 Κορωπί Τ.Θ. 54. Τηλ. 210 60 20 176) Ὑπεύθυνος: Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος ΑΡΙΘΜ. 253 - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2008

---

Η ΑΠΟ ΤΟ 1998 ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΓΚΟΥΤΖΙΔΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΙΑ ΤΑ ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΑ ΦΡΟΝΗΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟΥ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΟΣ (Τό παρόν κείμενον κατετέθη βελτιωμένον ὡς Καταγγελία πρός τήν Ϊεράν Σύνοδον κατά κατά τοῦ τότε Πειραιῶς Νικολάου) ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΓΚΟΥΤΖΙΔΗΣ                                          Θεολόγος Καθηγητής      Παιονίου 42 10440             ΑΘΗΝΑΙ                                          ᾿Εν ᾿Αθήναις τῇ  7)20-8-1998 ΑΝΟΙΚΤΗ (ΔΗΜΟΣΙΑ) ΑΝΑΦΟΡΑ – ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟΥ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΟΣ ΕΠΙ ΕΝΙΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΝΗΣΩΝ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΕΣΣΙΑΚΑΡΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΝΤΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ "ΠΕΙΡΑΪΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ ΑΓΓΕΛΙΑΝ" ("Π.Ε.Α." Α.Φ. 21/1998, σελ. 1 καί 3) ΥΠΟ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟΝ: "ΔΙΑΤΙ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ" Σύντομον Εἰσαγωγικόν Εἰς τό Περιοδικόν "Ε.Γ.Ο.Χ." ἀριθ. τεύχους 17/1997 καί εἰς τάς σελίδας αὐτοῦ 12-16, τῆς Φλωρινικῆς Παρατάξεως ὑπό τόν κ. Χρυσόστομον Κιούσην, ἐδημοσιεύθη ἄρθρον τοῦ "᾿Αχαΐας" κ. Καλλινίκου Σαραντοπούλου ὑπό τόν τίτλον "᾿Αδελφοί ἤ ψευδάδελφοι;".  Εἰς αὐτό διετυπώθησαν ποικίλαι ψευδοκατηγορίαι κατά τῆς ᾿Εκκλησίας, ἀλλά καί κατά προσώπων, ὡς τοῦ ὑποφαινομένου, πρός δημιουργίαν ἄλλοθι, καί κατά τοῦ κ. Δημ. Κάτσουρα.  Εἰς τό ἴδιον ὅμως ἄρθρον ἐκατηγορήθη καί ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Νικόλαος ὡς αἱρετικός, ἡμεῖς δέ ὅτι ἐπί ἔτη συγκαλύπτομεν τό γεγονός καί ἐπροκαλούμεθα εὐθέως νά λάβωμεν θέσιν. Κατόπιν τούτου, ἀπό τῶν στηλῶν τοῦ Κ.Γ.Ο. μηνός Μαΐου 1998, ἡμεῖς εἰς μακράν σειράν ἀπαντητικῶν ἄρθρων μας ἐκαλύψαμεν καί κατηγγείλαμεν τήν ἀήθη συμπεριφοράν τῶν ὑπευθύνων τοῦ Φλωρινικοῦ περιοδικοῦ, ἡ ὁποία ὡλοκληρώθη μέ τό τεῦχος τοῦ ᾿Οκτωβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους[1]. ῞Οσον ἀφορᾶ εἰς τήν ἐπί αἱρέσει κατηγορίαν κατά τοῦ Σεβ. ᾿Επισκόπου κ. Νικολάου, λόγῳ τῆς σοβαρότητος καί ὡς μείζονος σημασίας θέματος, προκειμένου νά ἀπαντήσωμεν, ἔπρεπε, νά εἴχομεν τόσον τήν τελικήν θέσιν - ἀπάντησιν τοῦ Σεβ/του κ. Νικολάου, ὅσον καί τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, διό ἐνεργήσαμεν ἐντός αὐτοῦ τοῦ Κανονικοῦ καί ὀρθοδόξου πλαισίου.Παραθέτομεν πρωτίστως αὐτό τό κείμενον, τό ὁποῖον ἀφεώρα τόν Σεβ/τον κ. Νικόλαον, ὅπως ἐγράφη εἰς τό περιοδικόν τῆς ὑπό τόν κ. Χρυσόστομον Κιούσην παρατάξεως:   "....... β)  Σοβαρώτερο ὅμως εἶναι τό δογματικό ὁλίσθημα τοῦ Ματθαιϊκοῦ ἐπισκόπου Πειραιῶς κ. Νικολάου Μεσιακάρη, ὁ ὁποῖος σέ ἀνεπίγραφον (!) βιβλίον του περί τῆς ῾Αγίας Τριάδος καί ἀχρονολόγητον[2], προσφάτως προφανῶς ἐκδοθέν, πέραν τῶν ἄλλων, ἀναφερόμενος εἰς τό ρητόν τοῦ Εὐαγ. ᾿Ιωάννου ὅτι "Θεόν οὐδείς ἑώρακε πώποτε", γράφει:   "῾Ο Εὐαγγελιστής ᾿Ιωάννης ὅστις καταφατικῶς (σιγ) λέγει ὅτι "οὐδείς τόν Θεόν ἑώρακε πώποτε", ὁ αὐτός Εὐαγγελιστής βλέπει δίς τόν Θεόν ἐν τῇ ᾿Αποκαλύψει καθήμενον ἐπί θρόνου (᾿Απ. δ' 2 καί κα' 5). ῾Ο πρωτομάρτυς Στέφανος βλέπει ὡσαύτως τόν Υἱόν ἐκ δεξιῶν τοῦ ᾿Ανάρχου Πατρός (Πράξ. ζ' 55). ῾Ο Μωϋσῆς κατ᾿ ἐπανάληψιν (᾿Εξοδ. δ' 5 καί λγ' 23)... ᾿Ενταῦθα, ὁ Εὐαγγελιστής γράφων τό ἐν λόγῳ χωρίον δέν εἶναι δυνατόν νά γίνη δεκτόν ὅτι δέν εἶχεν ὑπ᾿ ὄψιν του πάντα τ᾿ ἀνωτέρω.   ῾Επομένως γράφων διά τῆς περικοπῆς "Θεόν οὐδείς ἑώρακε πώποτε" ἀσφαλῶς δέν διενοήθη ἀπόλυτον τοῦ ὑπερφυοῦς θεάματος ἀποκλεισμόν. ῎Ηδη, προφανῶς ὅτι, οὐδείς εἶδε τόν Θεόν ἐν τῷ ᾿Απείρῳ Αὐτοῦ ὑποστάσει καί δόξῃ.  Εἰς τοῦτο θά παρατηρήσωμεν ὅτι τόσον ὁ ᾿Αβραάμ, ὅσον καί οἱ ἄλλοι προφῆται δέν εἶδαν βεβαίως τόν Θεόν ἐν τῷ ᾿Απείρῳ Αὐτοῦ ὑποστάσει καί δόξῃ, δηλαδή κατά τήν θείαν αὐτοῦ φύσιν, ἀλλ᾿ ἀμφότεροι εἶδον ἔκφανσιν τοῦ ᾿Απείρου Θεοῦ.  Διότι ἄπειρος ὤν ὁ Θεός κατά πάντα, λαμβάνει ἐν τῇ παντοδυναμίᾳ του, ὅταν βούλεται καί πεπερασμένας ἐκφάνσεις-μορφάς προκειμένου νά ἐκδηλωθῇ καί νά γίνη ἀντιληπτός εἰς τά εὐσυνείδητα πνευματικά κτίσματά του" (σελ. 3).   Τό κακοδοξώτατον αὐτό κείμενον τοῦ Ματθαιϊκοῦ ἐπισκόπου Νικολάου, τό ὁποῖον οὐδείς τῶν μέχρι τοῦδε αἱρετικῶν, μηδέ τῶν Βαρλαάμ καί ᾿Ακινδύνου ἐξαιρουμένων θά ἐτόλμα νά ὑποστηρίξει, δέν εἴδομεν νά καταγγέλει ὁ κ. Γκουτζίδης καί νά ζητεῖ τόν ἀναθεματισμό τοῦ συγγραφέως του ὡς φοβεροῦ αἱρεσιάρχου! ῎Ω, ἄν ὑπεστήριζε τίς ἀνωτέρω βλασφημίες ὁ ἀείμνηστος πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, τόμους ὁλόκληρους θά συνέγραφε ὁ θεολόγος κ. Γκουτζίδης γιά ν᾿ ἀποδείξῃ ὅτι οἱ θεούμενοι ἀξιώνονται νά ἴδουν τήν ἄκτιστον δόξαν τοῦ Θεοῦ καί σ᾿ αὐτήν νά διακρίνουν τίς ὑποστάσεις τοῦ Θεοῦ, ὄχι ὅμως καί τήν οὐσίαν τοῦ Θεοῦ.  Καί τό ἀκόμη χειρότερο ταυτίζει ὁ ἐπίσκοπος Νικόλαος τήν ἄκτιστον δόξαν τοῦ Θεοῦ μέ τήν θείαν φύσιν Του, ἀποδεχόμενος ἔτσι τήν παπική κακοδοξία τοῦ Θωμᾶ ᾿Ακινάτη ὅτι ὁ Θεός εἶναι αγτυσ πυςυσ, δηλαδή "καθαρά ἐνέργεια", αἵρεση πού ἐπολέμησε ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς!  Οἱ ἐκφάνσεις του Θεοῦ, πού πιστεύει ὁ σεβ. Νικόλαος ὅτι βλέπει ὁ ἄνθρωπος, εἶναι ἀποκυήματα τῆς φαντασίας του, τίς ὁποῖες προφανῶς ἐρανίσθη ἀπ᾿ τίς κακόδοξες διδασκαλίες τοῦ Βαρλαάμ γιά "γενόμενα κι᾿ ἀπογενόμενα" μέ τά ὁποῖα δῆθεν ἀποκαλύπτεται ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο.  Νά πῶς, ὁ παπισμός διεισδύει εἰς τόν χῶρον τῆς ᾿Ορθοδοξίας, καί δή τῆς γνησίας ᾿Ορθοδοξίας.  Θ᾿ ἀποτολμήσει ὁ κ. Γκουτζίδης, ἔστω καί τώρα, νά καταγγείλη στή Σύνοδό του τόν ἐκπεσόντα ἀπ᾿ τήν ὀρθή πίστη ἐπίσκοπό τους καί νά ζητήσει τήν καταδίκη του ὡς αἱρετικοῦ; ᾿Οψόμεθα!" (Ε.Γ.Ο.Χ. ᾿Αρ. φ. 17 1997, σελ. 12-16).   ῾Ημεῖς καί ὁ κ. Δημήτριος Κάτσουρας ἀγνοήσαντες τάς ἀνοήτους εἰς βάρος μας κατηγορίας ἀνεζητήσαμεν  τά κείμενα τοῦ  Σεβ. ᾿Επισκόπου  καί μελετήσαντες τό θέμα ὑπεβάλαμεν τήν 30-5-1998 κοινήν ᾿Αναφοράν πρός τήν ῾Ιεράν Σύνοδον, ἡ ὁποία ἐξητάσθη κατά τήν συνεδρίαν τῆς  Ιερᾶς Συνόδου τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς 30-5-98.,Κατ᾿ αὐτήν, ἐμοῦ κωλυομένου διά λόγους ὑγείας, ἐδόθη ἡ εὐκαιρία εἰς τόν κ. Κάτσουρα, ὅπως παραστῇ εἰς τήν συνεδρίασιν καί ἀναλύσῃ τό πρόβλημα ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως μέ προφορικήν εἰσήγησίν του, ἀπεφασίσθη δέ, ἄν εἴμεθα καλῶς πληροφορημένοι, ὅπως, λόγῳ τῆς σοβαρότητος τοῦ ἐγερθέντος θέματος, ἀντιμετωπισθῇ τοῦτο ἀπολύτως Κανονικῶς καί ὑπό τό φῶς τῆς ᾿Ορθοδοξίας.  Πρός τοῦτο ὁ Σεβ/τος ᾿Επίσκοπος κ. Νικόλαος ἐδεσμεύθη ἐνώπιον τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ῾Ιεραρχίας  νά μελετήσῃ καί ὁ ἴδιος τό θέμα καί νά ἀναφερθῇ εἰς τήν ῾Ιεράν Σύνοδον ἐντός 10 ἡμερῶν διά τά περαιτέρω. ᾿Επειδή ὅμως τό θέμα παρεκωλύετο ὑπό τοῦ Σεβ/του καί ἐλάμβανε ἀπειλητικάς διαστάσεις[3], ἡμεῖς, ὁ ὑποφαινόμενος ᾿Ελευθ. Γκουτζίδης καί Δημ. Κάτσουρας,τήν 16-6-1998 (π.ἡ.) ὑπεβάλαμεν Β' ΑΝΑΦΟΡΑΝ-ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΝ. Παραλλήλως τήν φορά αὐτή ὁ κ. Δημ. Κάτσουρας ὑπέβαλεν καί γραπτήν τήν ἐπί τοῦ θέματος εἰσήγησίν του, τήν ὁποίαν προφορικῶς εἶχεν ἀναπτύξει ἐνώπιον τῆς ῾Ι. Σ. τῆς ῾Ιεραρχίας τήν 30-5-1998. Τελικά ὁ Σεβασμιώτατος, παρά τάς ἀντιδράσεις του, ἀνεκάλεσεν ὡς κακόδοξα καί αἰρετικά τά φρονήματά του, διά τά ὁποῖα, προσοχή, κατ᾿ ἐπιλογήν κατηγγέλθη καί τά ὁποῖα περιέλαβεν εἰς τά βιβλία του "Προσκυνητή ἡ Εἰκών τῆς ῾Αγίας Τριάδος" (Τήν σχετικήν δήλωσιν μετανοίας κλπ. βλέπετε εἰς τό τεῦχος τοῦ Κ.Γ.Ο. ᾿Οκτωβρίου 1998, σελ. 283, 288). Τό πρόβλημα ὅμως δέν ἔκλεισε μέ τήν ἐν λόγῳ δήλωσιν, ἀλλά περιεπλάκη καί παραμένει ὀξύ, διότι: α) Δέν ἐθίγησαν ὅλαι αἱ κακοδοξίαι τῶν βιβλιδίων τοῦ Σεβ. κ. Νικολάου, τά ὁποῖα γέμουν πλήθους αἱρετικῶν φρονημάτων, μέ συνέπεια νά δηλητηριάζωνται ψυχαί ἁπλῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν καί ὁ ἴδιος νά βαρύνεται μέ σοβαράς κακοδοξίας. β) ῾Ο Σεβ. κ. Νικόλαος (Μεσσιακάρης), ἤδη ἐνῶ ἦτο κατηγγειλμένος συνέχισε νά κηρύσσῃ ΔΗΜΟΣΙΩΣ καί ΓΥΜΝΗ ΤΗ ΚΕΦΑΛΗ μείζονας αἱρετικάς διδασκαλίας, διά τάς ὁποίας, ἐνῶ προφορικῶς τά ἐπεσημάναμεν ἀμέσως, οὐδείς ὅμως ἐθίγη, οὔτε ὁ "᾿Αχαίας" κ. Καλλίνικος, ὁ ὁποῖος ἐπροκαλεῖτο δι᾿ αὐτῶν, ἀλλά καί ὑβρίζετο, οὔτε ὁ κ. Κάτσουρας, οὔτε πολύ περισσότερον ἡ ῾Ιερά Σύνοδος. Συγκεκριμένως:Τήν Κυριακήν 22-6-1998, παρά πᾶσαν προσδοκίαν, ὁ Σεβ/τος κ. Νικόλαος, ἀντιθέτως πρός κάθε ἔννοιαν Κανονικῆς Τάξεως, ἀλλά καί ἀδιαφορῶν  διά τήν δέσμευσιν τήν ὁποίαν εἶχεν ἀναλάβει πρός τήν  ῾Ιεράν Σύνοδον, δημοσιεύει ἀπαράδεκτον ἀπό κάθε ἄποψιν ἄρθρον-ἀπάντησιν ἐπί τῶν ἐναντίον του κατηγοριῶν ἐπί αἱρέσει! Τό ἄρθρον ἐδημοσίευσεν εἰς τήν ἐφημερίδα του "Πειραϊκή ᾿Εκκλησιαστική ᾿Αγγελία" Π.Ε.Α. ᾿Αρ. Φ. 21/1998 σελ. 1 καί 3, ὑπό τόν τίτλον: "ΔΙΑΤΙ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ" καί διευκρινίζει ὅτι τό ἄρθρον αὐτό ἀποτελεῖ "᾿Απάντησιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικολάου, εἰς τόν "᾿Επίσκοπον ᾿Αχαΐας" κ. Καλλίνικον".  Παρατίθεται τό ἐν λόγῳ ἄρθρον: ............................................... ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΜΕΝ ΤΟ ΑΝΩΤΕΡΩ ΩΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΚΟΔΟΞΟΝ. ΒΑΣΙΚΑΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΕΙΣ   ῾Ο Σεβ/τος ἐνῶ κατηγορήθη δι᾿ ἕν αἱρετικόν φρόνημα καί μάλιστα κατ᾿ ἐπιλογήν, μέ τό νέον τοῦτο δημοσίευμά του (εἰς τήν "Π.Ε.Α." ᾿Αρ. φ. 21), ἐπιδίδεται εἰς τήν διατύπωσιν νέων κακοδόξων φρονημάτων, τά ὁποῖα προφασίζεται ὅτι εἶναι δῆθεν φρονήματα καί διδασκαλίαι τῆς ῾Αγίας Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἤ καί ἐτέρων ῾Αγίων Πατέρων! Τό τόλμημα αὐτό εἶναι μεῖζον θέμα, καί ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως, ἀλλά καί ἠθικῆς, τό ὁποῖον ἀπογυμνώνει τόν ᾿Επίσκοπο καί ἀποκαλύπτει τήν πνευματικήν του ἀσχημίαν ὡς ἠλλοτριωμένου ἐκ τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ πνεύματος. Τά κυριώτερα αἱρετικά φρονήματα αὐτοῦ τοῦ δημοσιεύματος εἶναι: Α' ᾿Αποδίδει εἰς τήν Ζ' Οἰκουμενικήν Σύνοδον τά ἰδικά του κακόδοξα φρονήματα. Διά τοῦ ἐν λόγῳ δημοσιεύματός του, ὁ Σεβ)τος ᾿Επίσκοπος κ. Νικόλαοςκατ᾿ ἀρχάς ἀπεπειράθη νά ἀποδώσῃ εἰς τήν ῾Αγίαν Ζ' Οἰκουμενικήν Σύνοδον:   " ῾Η ῾Εβδόμη Οἰκουμενική Σύνοδος εἰς τήν ἐπιστολήν ὅπου στέλνει εἰς τήν ᾿Αλεξανδρεων ᾿Εκκλησίαν, μακαρίζει μέν ἐκείνους ὅπου ἠξεύρουν καί ἀποδέχονται ἑπομένως δέ καί εἰκονίζουν καί τιμῶσι τάς ὁράσεις καί θεοφανείας τῶν προφητῶν, καθώς οὗτος ὁ Θεός ἐσχημάτιζε καί ἐτύπωνε ταύτας εἰς τό ἡγεμονικόν αὐτῶν, ἀναθεματίζει δέ ἐξ᾿ ἐναντίας ἐκείνους ὅπου δέν δέχονται τάς εἰκονογραφίας τῶν τοιούτων ὁράσεων πρό τῆς Σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου" (Πρακτικά σελίς 905 τοῦ Β' Τόμου) (Πηδαλ. σελ. 320)("Π.Ε.Α." ᾿Αρ. Φύλλ. 21, σελ. 1η στήλη β).  Καί πάλιν: "῾Η Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος μακαρίζει μέν ἐκείνους οἵτινες ἠξεύρουν καί ἀποδέχονται, ἑπομένως δέ καί εἰκονίζουν καί τιμῶσι τάς ὁράσεις καί θεοφανείας τῶν προφητῶν... ᾿Αναθεματίζει δέ ἐξ᾿ ἐναντίας ἐκείνους ὅπου δέν δέχονται τάς εἰκονογραφίας τῶν τοιούτων ὁράσεων..." (Αὐτόθι σελ. 3η, στήλη γ'). ῾Ο ᾿Επίσκοπος κ. Νικόλαος μέ ὅσα ἀνωτέρω σημειώνει; α) ᾿Ισχυρίζεται ὅτι δῆθεν ἡ ῾Αγία Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος, μακαρίζει ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δέχονται τάς εἰκονογραφίας τῶν ὁράσεων καί ἀναθεματίζει ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δέν τάς δέχονται. Τοῦτο εἶναι ἀναληθέστατον, ἀποτελεῖ δέ διαστροφήν τοῦ Συνοδικοῦ ῞Ορου τῆς ἁγίας Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, διότι ὡς θά ἀποδειχθῇ καί κατωτέρω, τό μέν "αἰωνία ἡ μνήμη", τό ὁποῖον ἀναφωνεῖ Αὕτη, ἀναφέρεται εἰς τούς δεχομένους τάς προφητικάς ὁράσεις  ὡς "τύπους καί εἰκόνας καί σχήματα τῆς ἀληθείας" (=τοῦ μέλλοντος ἐνανθρωπῆσαι) καί διά τοῦτο εἰκονίζουν "τά ἅγια" (δηλ. εἰκονίζουν ὁλόκληρον τήν θείαν οἰκονομίαν), τό δέ "ἀνάθεμα" ἀναφέρεται εἰς τούς πάσης φύσεως Εἰκονομάχους, οἱ ὁποῖοι εἶχον ποικίλα αἱρετικά φρονήματα περί τῶν προφητικῶν ὁράσεων, ἀλλά καί δέν ἐδέχοντο  "εἰκονογραφεῖν τόν ᾿Ενανθρωπήσαντα Λόγον". β)  ᾿Ισχυρίζεται, ἐπίσης ὅτι δῆθεν Αὕτη θεσπίζει τήν εἰκονογράφησιν τῶν Προφητικῶν ῾Οράσεων ὡς εἰκόνων τοῦ Θεοῦ, ἀνεξαρτήτως πρός τήν εἰκονογράφησιν τοῦ ᾿Εναθρωπήσαντος Λόγου, ἐνῶ κατά τήν Ζ' Οἰκουμενικήν Σύνοδον, καί τήν Καθολικήν διδασκαλίαν τῆς ᾿Εκκλησίας αἱ Προφητικαί ῾Οράσεις εἶναι τύποι, σύμβολα καί προεικονίσεις (προτυπώσεις), αἱ ὁποῖαι ἀναφέρονται εἰς τόν "μέλλοντα ἔσεσθαι", δηλαδή προτυπώνουν καί προεικονίζουν τόν μέλλοντα νά ἐνανθρωπήσῃ Θεόν Λόγον, εἰς τό Πρόσωπον τοῦ ῾Οποίου ἐπληρώθησαν αὗται. "῞Οτι σήμερον πεπλήρωται ἡ Γραφή ἐν τοῖς ὠσίν ἡμῶν" (Λουκᾶ Δ, 21). Κατά τήν Ζ' Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ἡ ὁποία ἐκφράζει τήν Καθολικήν ᾿Ορθοδοξίαν, αἱ Προφητικαί ῾Οράσεις ἔχουν ἀπολύτως χριστοκεντρικόν χαρακτῆρα καί ἀποτελοῦν "παιδαγωγόν εἰς Χριστόν".   γ)  Δέν ἀφήνει κανένα περιθώριον, ὁ Σεβασμιώτατος, νά ἐννοήσῃ τις, ὅτι ἡ ῾Αγία Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος ἐν προκειμένῳ, θεσμοθετεῖ ἀποκλειστικῶς καί μόνον τήν εἰκόνισιν τοῦ ᾿Ενανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου, δηλαδή  τοῦ Χριστοῦ, ὡς  εἶναι ἡ ἀπ᾿ ἀρχῆς μέχρι τέλους διήκουσα διδασκαλία καί ὁ ῎Ορος Αὐτῆς.  ᾿Αντιθέτως πρός τήν Ζ' Οἰκουμενικήν Σύνοδον, εἰς τό ἄρθρον τοῦ ἐν λόγῳ ᾿Επισκόπου, ἡ διήκουσα ἔννοια,  ἀπ᾿ ἀρχῆς μέχρι τέλους, εἶναι ὅτι δῆθεν ἡ ῾Αγία Ζ' Οἰκουμ. Σύνοδος, καθώς καί οἱ Πατέρες θεσμοθετοῦν ὡς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ τάς ῾Οράσεις τῶν Προφητῶν!  Πρός τοῦτο, ἐσφαλμένως ἀποφαίνεται ὅτι κατά τήν Ζ' Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ὁ "Παλαιός τῶν ῾Ημερῶν", ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται εἰς τάς ὁράσεις εἶναι ὁ ῎Αναρχος Πατήρ. Διά τοῦτο, πάντοτε κατά τόν Σεβ/τον κ. Νικόλαον, ρητῶς ἀποφαινομένου: "ἀπροκριματίστως (=ἀδιακρίτως) εἰκονίζομεν καί τά τρία πρόσωπα εἰς μίαν εἰκόνα"!  Αὐτά, ὅμως, εἶναι ἐσφαλμένα ἰδικά του κακόδοξα φρονήματα καί  "συμπεράσματα" καί ὄχι διδασκαλία τῆς ῾Αγίας Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Δηλαδή, ὁ Σεβασμιώτατος παραχαράσσει καί παρερμηνεύει τά Πρακτικά καί τόν ῞Ορο τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ἐναντιοῦται καί πρός τούς Πατέρας Αὐτῆς καί πρός αὐτό τό ῞Αγιον Πνεῦμα! (Κανών περί παραποιήσεως βλέπε Β' Τόμον Πρακτικῶν Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, σελ. 821 καί Συνοδικόν ᾿Ορθοδοξίας) ῾Η θεολογική ᾿Αλήθεια   ῎Ας ἴδωμεν, ὅμως, ἐν προκειμένῳ τί ἀληθῶς λέγει ἡ ῾Αγία Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος, διά νά μήν εἶναι κενή ἡ Καταγγελία μας καί διά νά διευκολύνωμεν τούς ἁρμοδίους καί κάθε ἀναγνώστην νά  ἀντιληφθοῦν τό μέγεθος τῆς κακοδοξίας τοῦ ᾿Επισκόπου κ. Νικολάου. ῾Η ῾Αγία Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος εἰς τήν πρός τήν ᾿Αλεξανδρέων ἐπιστολή της ἰδού τί λέγει: "Τῶν τάς προφητικάς ὁράσεις ὡς αὐτό τό θεῖον αὐτάς ἐσχημάτιζε καί διετύπου, εἰδότων καί ἀποδεχομένων, καί πιστευόντων ἅπερ ὁ τῶν προφητῶν χορός ἑωρακότες διηγήσαντο· καί τήν διά τῶν ἀποστόλων καί εἰς πατέρας διήκουσαν ἔγγραφόν τε καί ἄγραφον παράδοσιν κρατεινόντων, καί διά τοῦτο εἰκονιζόντων τά ῞Αγια, καί τιμώντων, Αἰωνία ἡ μνήμη (γ')." [4]   ῾Ερμηνεία τοῦ κειμένου:   "Εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν (κατανοοῦν εἰς βάθος) καί ἀποδέχονται μετά πίστεως, τάς προφητικάς ὁράσεις ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Θεός τάς ἐσχημάτιζε καί τάς διετύπωνε, καί πιστεύουν ὅλα ὅσα ὁ χορός τῶν Προφητῶν, ἀφοῦ ἠξιώθησαν νά ἴδουν, κατόπιν διηγήθησαν (περιέγραψαν), καί κρατοῦν γερά (=φυλάσσουν πιστά) τήν ἀδιάκοπον ἔγγραφον καί ἄγραφον παράδοσιν τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων καί ἡ ὁποία ἀδιάκοπα ἐσυνεχίσθη μέσω τῶν ῾Αγίων Πατέρων, καί διά τοῦτο, (πιστοί εἰς τήν ᾿Αποστολικήν Πατερικήν Παράδοσιν),  εἰκονίζουν τά ῞Αγια[5],  καί τιμητικῶς προσκυνοῦν (τάς εἰκόνας των), Αἰωνία ἡ μνήμη τρίς."   ᾿Ανωτέρω, ἡ ῾Αγία Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος εἶναι σαφεστάτη! Μακαρίζει ἐκείνους οἱ ὁποῖοι πιστεύοντες καί ἀποδεχόμενοι τάς ὁράσεις τῶν Προφητῶν (χριστοκεντρικῶς), κρατοῦν τήν ῾Αγίαν ᾿Αποστολικήν καί Πατερικήν Παράδοσιν ἔγγραφον καί ἄγραφον, καί εἰκονίζουν τά ῞Αγια καί τά τιμοῦν. ῾Υπό τόν ὅρον "῞Αγια" , ὅπως ἤδη προεσημειώθη, νοοῦνται, ὅλαι αἱ σωτηριώδεις ἐνέργειαι τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, δηλαδή ὁλόκληρος ἡ Θεία Οἰκονομία, τήν ὁποίαν ἐπλήρωσεν ὁ Χριστός, ὡς Σωτήρ καί Λυτρωτής, ἀπό τῆς ᾿Ενανθρωπήσεως μέχρι καί τῆς ᾿Αναλήψεως καί τῆς Πεντηκοστῆς.  ῾Η θεία Οἱκονομία, τήν ὁποίαν ἐπετέλεσεν ὁ Χριστός, αὕτη ἀπό τῆς Πεντηκοστῆς καί ἐντεῦθεν, συνεχίζεται μυστικῶς διά τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος διά καί ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ. "῞Αγια", λοιπόν, εἶναι ὅλαι αἱ Σωτήριοι καί λυτρωτικαί ἐνέργειαι τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, διά τῶν ὁποίων κατήργησε τό μεσότοιχον τῆς ἀμαρτίας καί ἔφερε τόν ἄνθρωπον εἰς ἑνότητα καί κοινωνίαν μετά τοῦ Θεοῦ. Αὐτά τά ῞Αγια εἶναι ἡ Γέννησις, τά Θαύματα, ὁ Μυστικός Δεῖπνος, ἡ Σταύρωσις,ἡ ᾿Ανάστασις, ἡ ᾿Ανάληψις, ἡ Πεντηκοστή.  Εἰς ὁποίαν σελίδα τῶν Πρακτικῶν τῆς ῾Αγίας Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ἄν ἀνοίξῃ τις, αὐτά θά ἴδῃ κεκηρυγμένα καί θεσμοθετημένα καί ὄχι ὅσα πεπλανημένα καί αἱρετικά κηρύσσει ὁ Σεβ/τος κ. Νικόλαος![6] Ποιούς ἀναθεματίζει ἡ Ζ' Οἱκουμενική Σύνοδος Καί πάλιν εἰς τήν ἰδίαν ἐπιστολήν ἡ ῾Αγία Σύνοδος λέγει: "Τοῖς τάς μέν προφητικάς ὁράσεις, κᾄν μή βούλοιντο, παραδεχομένοις· τάς δ᾿ ὀφθείσας αὐτοῖς εἰκονογραφίας (ὦ θαῦμα;) καί πρό σαρκώσεως τοῦ λόγου μή καταδεχομένοις, ἀλλ᾿ ἤ αὐτήν τήν ἄληπτόν τε καί ἀθέατον οὐσίαν ὀφθεῖναι τοῖς τεθεαμένοις κενολογοῦσιν· ἤ εἰκόνας μέν ταῦτα τῆς ἀληθείας καί τύπους καί σχήματα ἐμφανισθῆναι τοῖς ἑωρακόσι συντιθεμένοις, εἰκονογραφεῖν δέ ἐνανθρωπήσαντα τόν λόγον καί τά ὑπέρ ἡμῶν αὐτοῦ πάθη οὐκ ἀνεχομένοις, ἀνάθεμα." (Πρακτικά Ζ' Οἰκουμ. Συνόδου σελ. 907-407). Τό ἀνωτέρω κείμενον εἰς τήν συντακτικήν του σειρά ἔχει περίπου  οὕτω:  -  Τοῖς παραδεχομένοις μέν,  τάς προφητικάς ὁράσεις, κἀν μή βούλοιντο, μή καταδεχομένοις δέ τάς ὀφθείσας αὐτοῖς εἰκονογραφίας, ὦ θαῦμα, καί πρό σαρκώσεως τοῦ Λόγου, - ἀλλά κενολογοῦσι τοῖς τεθεαμένοις ὀφθῆναι  ἤ αὐτήν τήν ἄληπτον καί ἀθέατον οὐσίαν - ἤ συντιθεμένοις τοῖς ἑωρακόσι  ἐμφανισθῆναι εἰκόνας καί τύπους[7] καί σύμβολα τῆς ἀληθείας -  οὐκ ἀνεχομένοις δέ εἰκονογραφεῖν ἐνανθρωπήσαντα τόν Λόγον καί τά ὑπέρ ἡμῶν αὐτοῦ πάθη, ᾿Ανάθεμα.   Καί ἡ ἑρμηνεία αὐτοῦ ἔχει οὕτω: Εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι, ἀκόμη καί παρά τήν θέλησίν τους[8] παραδέχονται μέν τάς (ἐν τῇ Π.Δ. περιγραφομένας) Προφητικάς ὁράσεις, δέν ἀποδέχονται δέ τάς εἰκονογραφίας (=τήν δυνατότητα τῆς περιγραφῆς των) ὅπως ἀπεκαλύφθησαν εἰς αὐτούς (τούς Προφήτας), ὦ τοῦ θαύματος, καί πρό τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, - ἀλλά ἤ κενολογοῦν[9], ὅτι εἰς τούς ἀξιωθέντας νά ἴδουν αὐτάς τάς ὁράσεις, ἀπεκαλύφθη δῆθεν ἡ ἀκατάληπτος (καί ἀπερίγραπτος) καί ἀθέατος θεία οὐσία (ἡ ὁποία οὔτε ὁρᾶται, οὔτε συλλαμβάνεται, οὔτε περιγράφεται, οὔτε εἰκονίζεται). ἤ ἄλλοι πάλιν, συμφωνοῦν μέν[10] ὅτι εἰς τούς ἑωρακότας (ἀξιωθέντας νά ἴδουν αὐτάς τάς ὁράσεις) ἐνεφανίσθησαν εἰκόνες, τύποι καί σύμβολα τῆς ἀληθείας (τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ μέλλοντος ἔσεσθαι), δέν ἀνέχονται δέ (δέν ἀποδέχονται) ἐπ᾿ οὐδενί νά εἰκονογραφῆται ὁ Θεός Λόγος, ὅπως ἔγινε ὁρατός διά τῆς ἐνανθρωπήσεως καί ὑπέστη (ὡς ἄνθρωπος) τά πάθη διά τήν ἰδικήν μας σωτηρία, ᾿Ανάθεμα.   Σαφέστατα ἡ Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος ἀναφέρει καί ἐνταῦθα τάς διαφόρους ὁμάδας κατηγορίας τῶν αἱρετικῶν εἰκονομάχων, καί προηγουμένως αἱρετικῶν χριστομάχων, ἐκ τῶν ὁποίων ἄλλοι ἐδέχοντο καί ἐτίμων τάς ὁράσεις, παρά τήν θέλησίν των, ἄλλοι ἀπέρριπτον τήν περιγραφήν καί εἰκόνισιν, διότι ἔλεγον ὅτι εἰς τάς ὁράσεις ἐνεφανίζετο ἡ ἄληπτος θεία οὐσία (!),, ἄλλοι πάλιν τάς ἐδέχοντο ὀρθοδόξως, δηλαδή ὅτι ὄντως εἰς τάς ὁράσεις ἐνεφανίσθησαν τῦποι καί σύμβολα τοῦ μέλλοντος νά ἐνανθρωπήση Χριστοῦ[11], πλήν ὅμως, ὅλοι αὐτοί δέν ἐδέχοντο τήν εἰκονογράφησιν τοῦ Θεανθρώπου.  Δέν ἐδέχοντο νά εἰκονογραφοῦνται τά ὑπέρ ἡμῶν ἅγια αὐτοῦ Πάθη! ῞Ολους αὐτούς τούς ἀναθεματίζει. Αὐτά λέγει ἡ ἁγία Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος καί ὄχι ὅσα λέγει ἡ ἀπορριπτέα ἐσφαλμένη παπική παρεμβολή, ὑποσημείωσις ἐν τῷ Πηδαλίῳ[12], ἀπό τήν ὁποίαν προφανῶς ἠρύσθησαν τόσον ὁ Σεβασμιώτατος, ὅσον καί ἄλλοι τινές τάς τοιαύτας κακοδοξίας των, καί αἱ ὁποῖαι, καθ᾿ ἠμᾶς, δέν ἔχουν καμμίαν ἀπολύτως σχέσιν μέ τόν ἱερόν Νικόδημον τόν ῾Αγιορείτην, ἀφοῦ καταφανῶς πρόκειται περί παπικοῦ δακτύλου, μιάσματος.   ᾿Επίσης εἰς τήν ἰδίαν ἐπιστολήν ἡ ῾Αγία Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος εἶναι ρητή καί κατηγορηματική ὡς πρός ποίας εἰκόνας θεσπίζει, ὥστε νά ἀποκλείεται ἡ παρερμηνεία καί πλάνη:   "... ἐν γάρ ταῖς εἰκόσιν ὁρῶμεν τά ὑπέρ ἡμῶν τοῦ δεσπότου πάθη, τόν σταυρόν, τόν τάφον, τόν ἅδην νεκρούμενον καί σκυλευόμενον, καί μαρτύρων τούς ἄθλους, τούς στεφάνους, αὐτήν τήν σωτηρίαν, ἥν ὁ πρῶτος ἡμῶν ἀθλοθέτης καί στεφανίτης ἐν μέσῳ τῆς γῆς κατειργάσατο." (Αὐτόθι, σελ. 905/405).   "...Τῶν τήν ἔνσαρκον τοῦ θεοῦ λόγου παρουσίαν λόγῳ, στόματι, καρδίᾳ καί νοΐ, γραφῇ τε καί εἰκόσιν ὁμολογούντων, αἰωνία ἡ μνήμη.   "Τῶν εἰδότων τῆς τοῦ Χριστοῦ μιᾶς καί τῆς αὐτῆς ὑποστάσεως τό ἐν οὐσίαις διάφορον, καί ταύτῃ τό κτιστόν καί ἄκτιστον, τό ὁρατόν καί τό ἀόρατον, τό παθητόν καί τό ἀπαθές, τό περιγραπτόν καί ἀπερίγραπτον· καί τῇ μέν θεϊκῇ οὐσίᾳ τό ἄκτιστον καί τά ὅμοια προσαρμοζόντων, τῆ δέ ἀνθρωπίνῃ φύσει τά τε ἄλλα καί τό περιγραπτόν ἀνομολογούντων καί λόγῳ καί εἰκονίσμασιν αἰωνία ἡ μνήμη." (Αὐτόθι σελ. 905/405, στήλη β).   "... Τοῖς λόγῳ μέν τήν ἔνσαρκον οἰκονομίαν τοῦ Θεοῦ λόγου δεχομένοις, ὁρᾶν δέ ταύτην δι᾿ εἰκόνων οὐκ ἀνεχομένοις· καί διά τοῦτο ρήματι μέν δέχεσθαι κατασχηματιζομένοις, πράγματι δέ τήν σωτηρίαν ἡμῶν ἀρνουμένοις, ἀνάθεμα.   Τοῖς τῷ ρήματι τοῦ ἀπεριγράπτου κακῶς προσφυομένοις, καί διά τοῦτο μή βουλομένοις εἰκονογραφεῖσθαι τόν παραπλησίως ἡμῖν σαρκός καί αἵματος κεκοινωνηκότα, Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν, καί ἐντεῦθεν φαντασιασταῖς δεικνυομένοις, ἀνάθεμα." (Αὐτόθι, σελ. 907/407)   "... Τοῖς ἀκούουσι τοῦ κυρίου ὡς· εἰ ἐπιστεύετε Μωσεῖ, ἐπιστεύετε ἄν ἐμοί, καί τά ἑξῆς· καί τό· προφήτην ὑμῖν ἀναστήσει κύριος ὁ Θεός ἡμῶν ἐκ τῶν ἀδελφῶν ὑμῶν, ὡς ἐμέ· τοῦ Μωσέως λέγοντος συνιστῶσιν, εἶτα λέγουσι δέξασθαι μέν τόν προφήτην, οὐκ εἰσάγουσι δέ δι᾿ εἰκονισμάτων τήν τοῦ προφήτου χάριν, καί τήν παγκόσμιον σωτηρίαν, ὡς ὡράθη, ὡς συνανεστράφη ἀνθρώποις, ὡς πάθη καί νόσους ἰάσεως μείζονας ἐθεράπευσεν, ὡς ἐσταυρώθη, ὡς ἐτάφη, ὡς ἀνέστη, ὡς πάντα ὑπέρ ἡμῶν ἔπαθέ τε καί ἐποίησεν· τοῖς οὖν ταῦτα τά παγκ όσμια καί σωτήρια ἔργα ἐν εἰκόσιν ὁρᾷν μή ἀνεχομένοις, μηδέ τιμῶσιν αὐτά καί προσκυνοῦσιν, ἀνάθεμα.   Τοῖς ἐπιμένουσι τῇ εἰκονομάχῳ αἱρέσει, μᾶλλον δέ τῇ χριστομάχῳ ἀποστασίᾳ, ..." (Αὐτόθι, σελ. 907/407).   Αὐτά τά ἐλάχιστα, ἐκ τοῦ ῞Ορου τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου,  πλήν ἰκανά νά ἀποδείξουν ὅτι μόνον τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ θεσμοθετεῖ ἡ ῾Αγία Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί καμμίαν ἄλλην. ῎Αν τώρα περιγράφωνται λόγῳ ἤ καί σχήματι αἱ ὁράσεις εἶναι ἄλλο θέμα, ὅμως ἡ ἐν σχήματι ἀπόδοσις ὁποιασδήποτε προφητικῆς ὁράσεως ἐπ᾿ οὐδενί ἀποτελεῖ εἰκόνα Θεοῦ, ἄπαγε τῆς βλασφημίας. Διά τῆς εἰκονίσεως τοῦ Χριστοῦ ὁμολογοῦμεν τήν ἀληθῆ ἐνανθρώπησίν του, ὁμολογοῦμεν τήν ἐκπλήρωσιν τῶν προτυπώσεων καί τήν ἐπέλευσιν τῆς Χάριτος. ῾Η Ζ' λοιπόν Οἰκουμενική Σύνοδος τονίζει ὅτι βάσις τῆς εἰκόνος εἶναι ἡ ἐνανθρώπησις. Δέν λέγει πουθενά, ὅτι  εἰκονίζεται ὁ ῎Αναρχος Πατήρ, οὔτε ὅτι ἡ ὑπόστασις τοῦ Πατρός εἶναι αὐτή τοῦ "πολιοῦ γέροντος", οὔτε ὅτι ἡ ὑπόστασις τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος εἶναι αὐτή τῆς Περιστερᾶς.  Αὐτά εἶναι φρονήματα τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν καί δυστυχῶς, τά ἐπιβεβαιοῖ καί ὁ Σεβασμιώτατος ᾿Επίσκοπος κ. Νικόλαος! ῎Ετσι ὅμως βλασφημοῦν ὄχι ἕνα Πατέρα, ἀλλά τήν ῾Αγίαν Ζ' Οἱκουμενικήν Σύνοδον . Πρός αὐτήν γίνονται ἀσεβεῖς καί βλάσφημοι καί τελικά κατά τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Διατί τοιαύτη ἀλλοίωσις τοῦ γράμματος καί τοῦ πνεύματος τῆς  ῾Αγίας Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὑπό τοῦ Σεβ. κ. Νικολάου; Διατί ἀφρόνως διαστρέφει καί παρερμηνεύει καί τήν Ζ᾿ Οἱκουμενικήν Σύνοδον. Γνωρίζει ὅτι ἡ ἰδία Οἰκουμενική Σύνοδος δι᾿ αὐτήν τήν ἀσέβειάν του τόν ἀναθεματίζει: ᾿Ιδού: "................   Καί ἄν ἀκόμη, καθ᾿ ὑπόθεσιν, καταχρηστικῶς ἐγένετο δεκτόν τοῦτο τό πεπλανημένον φρόνημα, ὅτι δηλαδή ἡ Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος θεσμοθετεῖ ὡς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ τάς ὁράσεις τῶν Προφητῶν (ἀσχέτως ποῖος εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος "ὁμοιώνεται" ἑκάστοτε), ἔπρεπε νά διερωτηθῇ, τί εἰκονίζουν αἱ ὁράσεις;  Εἰκονίζουν πραγματικάς ῾Υποστάσεις - Πρόσωπα, ἤ εἶναι τύποι, σύμβολα καί σχήματα καί εἰκόνες τοῦ μέλλοντος ἔσεσθαι περί τῶν ὁποίων, ὅπως προείπομεν, ἡ ΣΤ' ῾Αγία Οἰκουμενική Σύνοδος διά τοῦ 82ου Κανόνος μᾶς λέγει ὅτι τῆς χάριτος ἐλθούσης καλόν εἶναι νά παύσουν οἱ τύποι; (Βλέπετε ἔμπροσθεν σημείωσιν 5 τῆς σελίδος 6) Β' ῎Αλλα αἱρετικά φρονήματα, τά ὀποῖα ἀποδίδει εἰς τήν Ζ' Οἰκουμενικήν Σύνοδον  ᾿Αλλά καί ἕτερον λανθασμένον ἰδικόν του συμπέρασμά - φρόνημα τό ἀποδίδει ὁ Σεβασμιώτατος κ. Νικόλαος, εἰς τήν Ζ' Οἰκουμενικήν Σύνοδον. ᾿Ιδού τί γράφει:   "᾿Επίσης ἡ ῾Εβδόμη Οἰκουμενική Σύνοδος (πρᾶξις ε'. σελίς 819 τοῦ Β'. Τόμου), ἀναθεμάτισεν τόν βλάσφημον Πέρσην Ξεναΐαν μαζί μέ τούς ἄλλους εἰκονομάχους, ἐπειδή ὁ τοιοῦτος ἔλεγε ὅτι εἶναι νηπιώδους γνώσεως τό νά ζωγραφῆται τό ῞Αγιον Πνεῦμα καθώς ἐφάνη εἰς τήν βάπτισιν τοῦ Χριστοῦ ἐν εἴδει Περιστερᾶς.   ᾿Εν προκειμένῳ λοιπόν, κατά τήν πράξιν ταύτην τῆς ῾Εβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐφ᾿ ὅσον καί τά τρία πρόσωπα τοῦ ἑνός Θεοῦ ἤτοι τῆς ῾Αγίας καί ῾Ομοουσίου Τριάδος συγκαταβατικῶς ἔχουν ἐμφανισθεῖ, ὁ μέν Πατήρ ὡς "Παλαιός ῾Ημερῶν", (προφήτης Δανιήλ), ὁ Υἱός ὡς Θεάνθρωπος (ΣΤ' Οἰκουμενική Σύνοδος) καί τό ῞Αγιον Πνεῦμα ἐν εἴδει Περιστερᾶς καθώς ἐφάνη εἰς τήν βάπτισιν τοῦ Χριστοῦ, ἀπροκριματίστως (=ἀδιακρίτως) εἰκονίζομεν καί τά τρία πρόσωπα εἰς μίαν Εἰκόνα." (Αὐτόθι, σελ. 1, στῆλες β' καί γ').   Καί πάλιν συνεχίζων γράφει ὁ Σεβ. ᾿Επίσκοπος κ. Νικόλαος: "... καταφρονεῖ ἐν προκειμένῳ ὅλα τά ἀνωτέρω κείμενα τῶν Πατέρων, (σ.σ.ἐννοεῖ  τόν κ. Καλλίνικον) ἀλλά καί κατ᾿ ἐξαίρεσιν τῆς ῾Εβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καθώς ἀνωτέρω ἐξεθέσαμεν, τά ὁποῖα, ὁμιλοῦν καταφατικῶς διά τάς ὁράσεις καί θεοφανείας τῶν προφητῶν, ἀλλά καί διά τήν εἰκονογράφησιν τοῦ ᾿Ανάρχου Πατρός ὡς "Παλαιοῦ τῶν ῾Ημερῶν" ἀπό τά ὁποῖα ἀποκόπτει ἕν κείμενον καί προσπαθεῖ ἐμπαθῶς νά προσδώσῃ εἰς αὐτό βλάσφημον κατηγορίαν.   Τό τοιοῦτον ὅμως φρόνημα τοῦ ἐπιστολογράφου εἶναι φοβερόν, διότι ὑποπίπτει εἰς ἑτέραν αἰχμήν μέ σκοπόν ἀνόσιον, τήν κατάργησιν τῆς εἰκόνος τῆς ῾Αγίας Τριάδος τῶν τριῶν προσώπων τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, δι᾿ αὐτό καί φέρεται μέ ἐπιδέξιον τρόπον καί ἐμπαθῆ ἐνέργειαν κατά τῶν ὀράσεων τῶν προφητῶν ἀλλά καί κατά τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ Πατρός ὡς "Παλαιοῦ τῶν ῾Ημερῶν". (Αὐτόθι, σελ. 3, στήλη γ')   Τί κηρύσσει ἐν προκειμένῳ ὁ Σεβ)τος ᾿Επίσκοπος κ. Νικόλαος διά τῶν ἀνωτέρω;   1) ῞Οτι, δῆθεν, κατά τήν Ζ' Οἰκουμ. Σύνοδον, ὁ Ξεναΐας ἀνεθεματίσθη διότι ἔλεγε ὅτι εἶναι νηπιώδους γνώσεως τό νά ζωγραφῆται τό ῞Αγιον Πνεῦμα καθώς ἐφάνη εἰς τήν βάπτισιν τοῦ Χριστοῦ ἐν εἴδει Περιστερᾶς. ῎Οχι, δέν λέγει αὐτό ἡ Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος, τόν λόγον δέ διά τόν ὁποῖον ἀναθεματίσθη ὁ Ξεναΐας θά τό ἴδωμεν ἀμέσως παρακάτω.   2) ῞Οτι κατά τήν ῾Αγίαν Ζ' Οἰκουμ. Σύνοδον, ἐφ᾿ ὅσον "συγκαταβατικῶς ἐνεφανίσθησαν καί τά τρία Πρόσωπα (σ.σ. ὑποστάσεις) τῆς ῾Αγίας καί ῾Ομοουσίου Τριάδος, διά τοῦτο εἰκονίζομεν καί τά τρία Πρόσωπα εἰς μίαν εἰκόνα." ᾿Ασφαλῶς δέν λέγει ἡ Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος τοιαύτας βλασφημίας, ἄπαγε τῆς τοιαύτης δεινῆς ἀσεβείας - αἱρέσεως. Εἰς τήν Π.Δ. διδάσκεται μέν καί συμβολικῶς ἀποκαλύπτεται τό τριαδικόν τῆς Θεότητος, ἤτοι τό τρισυπόστατον, καί  ῾Ομοούσιον, ἐνῶ ἐν τῇ Κ.Δ. πραγματοποιεῖται ὁλόκληρος ἡ Π.Δ. διά τῆς ᾿Ενανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, οὐδαμοῦ δέ ἡ ῾Αγία Γραφή, ο῾Ι Πατέρες καί ἰδιαιτέρως ἡ Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδοςοὔτε λέγει τά ἀνωτέρω, οὔτε ἐπιτρέπει εἰς ὅντινα ἀσεβῆ νά λέγῃ ὅσα λέγει ὁ πλανώμενος ᾿Επίσκοπος.   3) ῾Η Ζ' Οἰκουμ. Σύνοδος, πάλιν κατά τόν Σεβ. κ. Νικόλαον, εἶπεν δῆθεν ὅτι ὁ "Παλαιός τῶν ἡμερῶν" εἶναι ὁ Πατήρ καί ἑπομένως ὁ "῎Αναρχος Πατήρ", ζωγραφεῖται ὡς "Παλαιός τῶν ἡμερῶν", ὅστις δέ ἀρνεῖται ταῦτα "φέρεται μέ ἐμπαθῆ τρόπον κατά τῶν ὀράσεων καί κατά τοῦ Προσώπου τοῦ Θεοῦ Πατρός ὡς "Παλαιοῦ τῶν ῾Ημερῶν"! Καί ταῦτα ἀναληθῆ καί βλάσφημα, ἐνῶ καί γλωσσικῶς εἶναι ἀνόητα καί ἀπαράδεκτα. ῾Ωστόσον, ὅμως, ὁ ᾿Επίσκοπος σαφῶς καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ κηρύσσει τό ψεῦδος-αἵρεσιν, ὅτι δῆθεν ἡ Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος ἐθεσμοθέτησεντήν εἰκόνισιν τῶν τριῶν Προσώπων - ῾Υποστάσεων τῆς ῾Αγίας Τριάδος, εἰς μίαν εἰκόνα, ὅπερ ἀναληθές καί ἄκρως ἀσεβές. ῾Η ἁγία Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος δέν λέγει οὐδαμοῦ, ὅτι ὁ ὁμοιούμενος εἰς τάς ὁράσεις ὡς "παλαιός τῶν ἡμερῶν" εἶναι ὁ Πατήρ, ἤ ὅτι εἰκονογραφεῖται ὁ "ἄναρχος Πατήρ", ἤ ὅτι τό Πρόσωπον - ῾Υπόστασις τοῦ ᾿Ανάρχου Πατρός εἶναι ὁ "Παλαιός τῶν ἡμερῶν" ἤ ὅτι "εἰκονίζομεν τά τρία πρόσωπα εἰς μίαν εἰκόνα"[13]. ῾Η ἱστορική καί θεολογική ἀλήθεια ᾿Επειδή ὅσον ἀφορᾶ τόν εἰκονομάχο Ξεναΐα, ὅπως προελέχθη, ὁ Σεβ/τος κ. Νικόλαος δέν λέγει τόν ἀληθῆ καί πραγματικόν λόγον, διά τόν ὁποῖον οὗτος ἀνεθεματίσθη, ἄς ἴδωμεν, τί λέγει ἡ Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος. Εἰς  τήν σελίδα 819 τοῦ Β' τόμου τῶν Συνοδικῶν Πρακτικῶν τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς ἀναγινώσκομεν: "Πέρσης τις Ξεναΐας[14] ἐπικληθείς, ὅν ἐν τοῖς αὐτοῦ ἱερατικοῖς χρόνοις ὁ Καλενδίων εὑρηκώς τά ἐκκλησιαστικά νοθεύοντα δόγματα, καί τάς κώμας ἀναστατοῦντα, ἀπελαύνει τῆς χώρας...   Μή γάρ εἶναι θεμιτόν ἔλεγεν ὁ Ξεναΐας, ἀσωμάτους ὄντας ἀγγέλους σωματοποιεῖν, καί ὡς ἐν μορφαῖς ἀνθρωπίναις ὑπάρχοντας ἐνσωμάτους τυποῦν, ἀλλά μήν μηδέ κἀκεῖνο νομίζειν, τιμήν ἤ δόξαν ἐκνέμειν τῷ Χριστῷ τήν διά γραφῆς αὐτῷ τεχνιτευομένην εἰκόνα· εἶναι δέ μόνην αὐτῷ προσδεκτικήν εἰδέναι τήν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ προσκύνησιν[15].  Καί μεθ᾿ ἕτερα· εἰδέναι δέ λέγει κἀκεῖνο, νηπιώδους εἶναι φρενός τό πλαστουργεῖν ἐν περιστερᾶς εἰδώλῳ τό πανάγιον καί προσκυνητόν πνεῦμα· καίτοι τῶν εὐαγγελικῶν οὐδαμῶς παραδεδωκότων γραμμάτων, ὅτι γέγονε περιστερά τό ἅγιον πνεῦμα, ἀλλ᾿ ὅτι ἐν εἴδει περιστερᾶς ὤφθη ποτέ· τό δέ οἰκονομικῶς, ἀλλ᾿ οὐκ οὐσιωδῶς οὕτω πῶς ἐφάπαξ φανέν οὐδαμῶς ἁρμόδιον τοῖς εὐσεβοῦσι σώματος εἴδωλον ποιεῖν.  Ταῦτα Φιλόξενος διδάσκων, ὁμοῦ τῇ διδασκαλίᾳ καί τοὖργον ἐπέφερε.  Πολλαχόθεν γοῦν ἀγγέλων μέν εἰκόνας καταφέρων ἐξήλειφε, τούς δέ τόν Χριστόν τυπούσας εἰς ἀδύτους ἐταμίευε τόπους."       ᾿Εκ τοῦ ἀνωτέρω κειμένου τῶν Πρακτικῶν τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, σαφῶς προκύπτουν τά κάτωθι:   α) ῾Ο Πέρσης Ξεναΐας ἐνόθευε τά δόγματα καί ἀνεστάτωνε τάς πόλεις, δηλαδή ἦτο ἕνας αἱρετικός, ὁ ὁποῖος προσέβαλε πρωτίστως τό Χριστολογικόν δόγμα.   β) Δέν ἐδέχετο τήν εἰκόνισιν τῶν ᾿Αγγέλων, οὔτε τήν εἰκόνισιν τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Χριστοῦ, τῶν ὁποίων τάς εἰκόνας "καταφέρων ἐξήλειφεν", δηλαδή μέ μανίαν συνέτριβε καί ἐξηφάνιζε, τάς δέ εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ τάς "ἐταμίευε εἰς ἀδύτους τόπους", δηλαδή τάς ἔκρυπτε. ῾Ο Ξεναίας λοιπόν ἦτο ἕνας δεινός αἱρετικός, χριστομάχος καί ἐν ταυτῷ καί εἰκονομάχος.   - ῎Ελεγεν ἐκτός τῶν ἀνωτέρω ὅτι: "νηπιώδους εἶναι φρενός τό πλαστουργεῖν ἐν περιστερᾶς εἰδώλῳ τό πανάγιον καί προσκυνητόν Πνεῦμα".  Δηλαδή δέν ἐδέχετο τά ἐκ χρυσοῦ ἤ ἀργύρου ὁμοιώματα τῆς περιστερᾶς, τά ὁποῖα εὑρίσκοντο ἄνω τῶν θυσιαστηρίων καί τῶν κολυμβηθρῶν, κατηγορῶν ψευδῶς τήν ᾿Εκκλησίαν, ὅτι δῆθεν ἐδέχετο αὐτά τά ὁμοιώματα ὡς εἰκονίζοντα τήν ῾Υπόστασιν τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί ὅτι κατά τήν βάπτισιν τοῦ Κυρίου τό ἅγιον Πνεῦμα δέν ἐνεφανίσθη ἐν εἴδει περιστερᾶς, ἀλλ᾿ ὅτι δῆθεν ἔγινε περιστέρι. ῾Επομένως ἡ ἁγία Ζ' Οἰκουμενική κατεδίκασεν τόν Ξεναΐαν, διότι δέν ἐδέχετο τήν εἰκόνισιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καί τῶν ῾Αγίων ᾿Αγγέλων.  Τό θέμα τῶν γλυπτῶν (εἰδώλων ἐκ χρυσοῦ ἤ ἀργύρου) καί αὐτό τό ἀπέρριπτεν ὁ Ξεναΐας μέ τήν πρόφασιν, ὡς προείπομεν, ὅτι δῆθεν ὡμολογεῖτο ὑπό τῆς ᾿Εκκλησίας ὅτι τό ἅγιον Πνεῦμα κατά τήν βάπτισιν τοῦ Κυρίου ἔλαβε τήν ῾Υπόστασι τῆς περιστερᾶς, ὅπερ τελείως ἀναληθές. Αἱ περιστεραί δέν ἐθεωροῦντο εἰκόνες τῆς ῾Υποστάσεως τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, ὡς ἐσφαλμένως ἐσυκοφάντει τούς ᾿Ορθοδόξους ὁ Ξεναΐας καί οὔτε τότε, οὔτε τώρα τά γλυπτά τῶν περιστερῶν ἐπροσκυνοῦντο ἤ προσκυνοῦνται ὡς εἰκόνες τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. ῎Απαγε τῆς βλασφημίας. ῾Ως ἐκ τούτου ἡ Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος καταδικάζει τόν Ξεναΐαν ὡς Εἰκονομάχον καί Χριστομάχον. ᾿Επίσης ἡ ἁγία Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος εἶναι ρητή καί κατηγορηματική καί εἰς τά πρακτικά της ρητῶς ἀποφαίνεται ὅτι ὁ ῎Αναρχος Πατήρ δέν εἰκονογραφεῖται, λέγει δέ καί τόν λόγον διά τόν ὁποῖον δέν εἰκονογραφεῖται. ῾Ημεῖς θά ἀρνηθῶμεν αὐτό τό δόγμα; Εἰς ποῖον κατάντημα θέλουν νά μᾶς ὁδηγήσουν αἱ σκοτειναί δυνάμεις; Εἶναι σαφές καί ἐκ τοῦ ὅρου τῆς Συνόδου,  ὅτι ἡ ἁγία αὕτη Σύνοδος λέγει:  Δέν εἰκονίζεται ὁ ῎Αναρχος Πατήρ, δέν ὑπάρχει εἰκών τοῦ ᾿Ανάρχου Πατρός, ἀλλά μόνον τοῦ Υἱοῦ, ὡς ἐνηνθρώπησεν.  Πρίν παραθέσωμεν τόν ὅρον τῆς Συνόδου, παραθέτομεν ἀπόσπασμα ἐκ τῆς ἐπιστολῆς τοῦ ῾Αγ. Γρηγορίου Πάπα Ρώμης ἡ ὁποία, ἐστάλη εἰς τόν εἰκονομάχον Λέοντα ῎Ισαυρον καί τήν ὁποίαν ἐνέκρινε καί περιέλαβεν εἰς τά πρακτικά της ἡ ῾Αγία Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος:   "῾Ο Μωϋσῆς ἐκεῖνος ὁ μέγας φόβῳ συνεχόμενος, θέλων ἰδεῖν εἶδος καί ὁμοίωμα, μήπως πλανηθῇ, παρεκάλει τόν Θεόν, λέγων· κύριε, δεῖξόν μοι σεαυτόν γνωστῶς, ὡς ἴδωσε, καί ὁ Θεός ἀπεκρίνατο· ἐάν ἴδης με, ἀποθνήσκεις· ἀλλά διάβηθι διά τῆς ὀπῆς τῆς πέτρας, καί ὄψει τά ὀπίσθιά μου. ῎Εδειξεν αὐτῷ ὁ Θεός ἐν ὁράματι τό ἀποκεκρυμμένον μυστήριον ἀπό τῶν αἰώνων καί ἀπό τῶν γενεῶν. ᾿Αλλ᾿ ἐπί τῶν ἡμετέρων γενεῶν ἐν τοῖς ἐσχάτοις καιροῖς ἔδειξεν ἡμῖν ἑαυτόν φανερόν, καί τά ὀπίσθια καί τά ἔμπροσθεν, ὁλοτελῶς (σ.σ.᾿Ιδού ποῖον εἶναι τό ἀποκεκρυμμένον μυστήριον, τό ὁποῖον εἶδεν ὁ Μωϋσῆς!). ῞Οτε δέ εἶδεν ὁ Θεός τό γένος τῶν ἀνθρώπων εἰς τέλος ἀπολλύμενον σπλαχνισθείς εἰς τό ἴδιον πλάσμα, ἐξαπέστειλε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν πρό αἰώνων γεγενημένον.  Καί κατελθών ἐκ τῶν οὐρανῶν, εἰσῆλθεν εἰς τήν κοιλίαν τῆς ἁγίας παρθένου Μαρίας, ἐκλάμψας τό φῶς τό ἀληθινόν ἐν τῇ μήτρᾳ αὐτῆς, καί τό φῶς ἀντί σπόρου σάρξ ἐγένετο· καί ἐβαπτίσθη εἰς τόν ᾿Ιορδάνην ποταμόν, καί ἐβάπτισε καί ἡμᾶς. ῎Ηρξατο δοῦναι ἡμῖν ἐνέχυρα γνωρισμάτων, ἵνα μή πλανώμεθα.  Καί εἰσελθών εἰς τά ῾Ιεροσόλυμα, εἰς τό ὑπερῷον τῆς ἁγίας καί ἐνδόξου Σιών, εἰς τόν μυστικόν δεῖπνον παρέλαβεν ἡμῖν τό ἅγιον αὐτοῦ σῶμα καί ἐπότισεν ἡμᾶς τό τίμιον αὐτοῦ αἷμα. ᾿Εκεῖ καί τούς πόδας ἡμῶν ἔνιψε, καί συνεπίομεν καί συνεφάγομεν αὐτῷ, καί αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν αὐτόν, καί γνώριμος ἡμ ῶν ἐγένετο· καί ἐφανερώθη ἡμῖν ἡ ἀλήθεια, καί ἡ πλάνη καί ἡ ἀχλύς ἡ περικειμένη ἡμῖν ἐξέφυγε καί ἀφανής ἐγένετο· καί εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτοῦ, καί εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης τά ρήματα αὐτοῦ. ῎Ηρξαντο ἀπό ὅλου τοῦ κόσμου οἱ ἄνθρωποι πετόμενοι, ὡς ἀετοί εἰς τά ῾Ιεροσόλυμα παραγίνεσθαι, καθώς εἶπεν ὁ κύριος ἐν τοῖς Εὐαγγελίοις· ὅπου τό πτῶμα, ἐκεῖ συναχθήσονται καί οἱ ἀετοί.  ῾Ο Χριστός δέ τό πτῶμα, ἀετοί ὑψηλοπετεῖς οἱ θεοσεβεῖς καί φιλόχριστοι ἄνθρωποι. ᾿Ιδόντες τόν Κύριον, καθώς εἶδον, ἱστορήσαντες ἐζωγράφησαν. ᾿Ιδόντες ᾿Ιάκωβον τόν ἀδελφόν τοῦ Κυρίου, καθώς εἶδον, αὐτόν ἱστορήσαντες ἐζωγράφησαν. ᾿Ιδόντες τόν πρωτομάρτυρα Στέφανον, καθώς εἶδον, αὐτόν ἱστορήσαντες ἐζωγράφησαν· καί κατ᾿ ἔπος, ἰδόντες τά πρόσωπα τῶν μαρτύρων τῶν ἐκχυσάντων τό αἷμα ὑπέρ Χριστοῦ, ἐζωγράφησαν.  Καί θεωρήσαντες λοιπόν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ οἱ ἄνθρωποι, ἀφέντες τάς προσκυνήσεις τοῦ διαβόλου, ταύτας προσεκύνησαν οὐ λατρευτικῶς, ἀλλά σχετικῶς.  Ποῖόν σοι φαίνεται, βασιλεῦ, δίκαιον, ταύτας τάς εἰκόνας προσκυνεῖσθαι, ἤ τάς τῆς πλάνης τοῦ διαβόλου; ᾿Εν τῇ παρουσίᾳ τοῦ Χριστοῦ εἰς τά ᾿Ιεροσόλυμα, Αὔγαρος ὁ τότε κρατῶν καί βασιλεύων εἰς τήν πόλιν τῶν ᾿Εδεσηνῶν, ἀκούων τάς θαυματουργίας τοῦ Χριστοῦ, ἔγραψε τῷ Χριστῷ ἐπιστολήν· καί ὁ Χριστός ἀπέστειλεν ἰδιοχείρως ἀντίγραφον, καί τό ἅγιον καί ἔνδοξον αὐτοῦ πρόσωπον. Καί εἰς ἐκείνην τήν ἀχειροποίητον πέμψον, καί ἴδε.  Πλήθη λαῶν τῆς ἀνατολῆς ἐκεῖ συναθροίζονται, καί προσεύχονται, καί ἄλλα πολλά χειροποίητα τοιαῦτα εἰσιν, ἅπερ διακατέχουσι τά φιλόχριστα ἐκστρατεύματα των θεαμάτων, ἅπερ καθ᾿ ἡμέραν προσκυνεῖς, καί περιφρονεῖς;  Διά τί τόν πατέρα τοῦ κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ οὐχ ἱστοροῦμεν καί ζωγραφοῦμεν; ᾿Επειδή οὐκ οἴδαμεν, τίς ἐστιν, καί Θεοῦ φύσιν ἀδύνατον ἱστορῆσαι καί ζωγραφῆσαι.  Καί εἰ ἐθεασάμεθα καί ἐγνωρίσαμεν, καθώς τόν υἱόν αὐτοῦ, κᾀκεῖνον ἄν εἴχομεν ἱστορῆσαι καί ζωγραφῆσαι, καί ἵνα κᾀκείνου τόν χαρακτῆρα εἴδωλον ἀποκαλῇς.   Μαρτυρόμεθά σοι ὡς ἀδελφοί ἐν Χριστῷ, εἴσελθε πάλιν εἰς τήν ἀλήθειαν, ὅθεν ἐξῆλθες. ᾿Απόρριψον τήν ὑψηλοφροσύνην, καί τό πεῖσμά σου κατάργησον, καί γράψον παντί καί πανταχοῦ, καί διανάστησον οὕς ἐσκανδάλισας καί ἀπετύφλωσας..." (Πρακτικά Τόμος 3ος, σελ. 713/211)   Αὐτά λέγει ἡ ῾Αγία Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος διά τοῦ ῾Αγ. Γρηγορίου Πάπα Ρώμης. Ποῖος ᾿Επίσκοπος, ποῖος Θεολόγος, ποῖος Χριστιανός, ποία Σύνοδος θά ἀντιταχθῇ εἰς τήν ῾Αγίαν Ζ' Οἰκουμενικήν Σύνοδον;  Ποῖος θά τολμήσῃ νά κηρύξῃ ἐνάντια πρός τήν ῾Αγίαν Σύνοδον, εἰς αὐτό τό ῞Αγιον Πνεῦμα τό λαλῆσαν ἐν Αὐτῇ καί νά "δογματίσῃ" ὅτι εἰκονογραφεῖται ὁ ῎Αναρχος Πατήρ καί ὅτι τό Πρόσωπον τοῦ Πατρός (Πρόσωπον=῾Υπόστασις) εἶναι ὁ τύπος, τό σχῆμα τοῦ "Παλαιοῦ τῶν ῾Ημερῶν" τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅπως φρονεῖ καί κηρύσσει ὁ ᾿Επίσκοπος κ. Νικόλαος; [16]   Εἶναι αἱρετικόν καί ἀσεβές τό φρόνημα τοῦ Σεβ. κ. Νικολάου, ὅτι δῆθεν "ὁ Παλαιός τῶν ῾Ημερῶν εἶναι τό Πρόσωπον (=῾Υπόστασις) τοῦ Θεοῦ Πατρός" (Π.Ε.Α. τεύχος 21, σελ. 3η, στήλη 3η), ἤ ὅτι "ἀπροκριματίστως (=ἀδιακρίτως) εἰκονίζομεν καί τά τρία πρόσωπα εἰς μίαν εἰκόνα." (Π.Ε.Α. τεῦχος 21, σελ. 1η, στήλη 3η), ὡς φρονεῖ καί γράφει ὁ Σεβ. κ. Νικόλαος. ῾Η Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος λέγει ὅτι δέν εἰκονίζομεν τόν ῎Αναρχον Πατέρα,  διότι δέν γνωρίζομεν (οἴδαμεν) οὔτε τήν φύσιν του οὔτε τήν ὑπόστασιν ἤ τό πρόσωπον πῶς εἶναι, καί ὅτι ἡ φύσις τοῦ Θεοῦ δέν περιγράφεται καί δέν εἰκονίζεται.  Οὔτε ὅμως καί τά σύμβολα καί οἱ τύποι τῶν θείων ὁράσεων (καί ἄν καθ᾿ ὑπόθεσιν κάποιο ἀναφέρεται εἰς τόν Πατέρα) ὅπως περιγράφονται ἐν τῇ ῾Αγίᾳ Γραφῇ μπορεῖ νά ταυτισθοῦν πρός τάς θείας ῾Υποστάσεις-Πρόσωπα τοῦ Πατρός, ἤ τοῦ Υἱοῦ, ἤ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος καί νά θεωρηθοῦν ὡς εἰκόνες τῶν ὑποστάσεων τοῦ ῾Ομοουσίου Τριαδικοῦ Θεοῦ[17].  Διά τοῦτο ἡ ῾Αγία Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος οὔτε εἰκόνα τοῦ Πατρός ἐθέσπισεν, οὔτε τῆς ῾Αγίας Τριάδος! Λοιπόν, μήπως ἡ Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος καί ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐπερίμενε τούς πέντε σχισματοαιρετικούς ἤ τόν Σεβ/το κ. Νικόλαο, νά τήν διορθώσουν ἤ νά τήν συμπληρώσουν; ΑΠΑΓΕ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΤΑΥΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ Αἱ συνέπειαι αὐτῶν τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων τά ὁποῖα δόλια, ὕπουλα καί ἀθόρυβα εἰσῆλθον πολλούς αἰῶνας μετά τήν ῾Αγίαν Ζ' Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ὡδήγησαν τούς πέντε νά κηρύσσουν ὅτι: "Αὐτή εἶναι ἡ ῾Αγία Τριάδα καί ὄχι ἡ Φιλοξενία τοῦ ᾿Αβραάμ" ἤ "ἐδῶ εἶναι ἡ ῾Αγία Τριάδα καί ὄχι οἱ τρεῖς γυναικοπρόσωποι ἄγγελοι."!   Δηλαδή, εἰς τήν εἰκονογραφίαν τήν κακῶς λεγομένην "τῶν τριῶν προσώπων" δέν ἐταυτίσθησαν μόνον τά σύμβολα καί οἱ τύποι τοῦ "Παλαιοῦ τῶν ῾Ημερῶν" μέ τήν ῾Υπόστασιν-Πρόσωπον τοῦ ᾿Ανάρχου Πατρός, ἤ τό σύμβολον τῆς Περιστερᾶς μέ τήν ῾Υπόστασιν-Πρόσωπον τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, ἀλλά ἐπροχώρησεν ἡ αἵρεσις καί ἔφθασε καί εἰς καθαράν εἰδωλολατρείαν, διότι δέν περιγράφουν καί δέν μορφοποιοῦν μόνον τήν ῾Αγίαν Τριάδα, ἀλλά καί τήν περικλείουν εἰς τήν εἰκόνα, τήν ταυτίζουν μέ τήν τυπικήν εἰκονικήν παράστασιν καί ἐν τέλει "λατρεύουν" τήν εἰκόνα!(;) ὡς αὐτήν τήν ῾Αγίαν Τριάδα!!  Αὐτά εἶναι τά ἀποτελέσματα τῆς ὀρθολογιστικῆς καί αἱρετικῆς Δυτικῆς "Θεολογίας", τήν ὁποίαν πλέον ἐκφράζουν καί πολλοί ἐκ τῶν λεγομένων ὀρθοδόξων. Αὐτά εἶναι τά κατορθώματα τῆς ὀρθολογιστικῆς Δύσεως τοῦ Παπισμοῦ, τά ὁποῖα πέρασαν εἰς πολλούς Χριστιανούς καί θέλουν τινές νά τά ἐπιβάλουν εἰς τήν ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὡς "δόγματα" καί ὅποιος δέν τά δέχεται εἶναι "αἱρετικός" καί "εἰκονομάχος"! ᾿Ιδού οἱ "ἄγγελοι" τῆς ᾿Εκκλησίας (=οἱ ᾿Επίσκοποι) εἰς ρόλον αἰρετικῶν. Εἶναι ἄλλο νά δεχώμεθα οἰκονομικῶς πρός χάριν τῶν ἀδυνάτων, τήν συμβολικήν παράστασιν, τήν ἐκφράζουσαν, ὅπως τήν ἐκφράζει, τό τρισυπόστατον τῆς Θεότητος, καί ἄλλο νά ταυτίζωμεν τούς τύπους μέ τά Πρόσωπα καί τάς ῾Υποστάσεις τῆς ῾Αγίας Τριάδος, νά περιγράφωμεν καί νά μορφοποιῶμεν καί νά εἰδωλοποιῶμεν τό θεῖον. Μία ἀναγκαιοτάτη παρένθεσις Δέν νομίζομεν ὅτι θά εὑρεθῇ κάποιος, ὁ ὁποῖος νά ἐπικαλεσθῇ τήνπαπικήν ὑποσημείωσιν τοῦ Πηδαλίου (ἔκδοσις ᾿Αστέρος 1990, σελ. 320-321) ὅπου γράφει: "Εἰ δέ καί ὁ Πάπας Γρηγόριος ἐν τῇ πρός ῎Ισαυρον Λέοντα ἐπιστολῇ λέγει ὅτι δέν ἱστοροῦμεν τόν Πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ..." ἔπειτα καί ἄν θετέον ὁ Γρηγόριος λέγει τοῦτο, ἀλλ᾿ ἡ γνώμη μιᾶς πολυανθρώπου καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου προτιμᾶται περισσότερον ἀπό τῆς γνώμης τοῦ ἑνός..."  Δηλαδή κατά τήν ὡς ἄνω σημείωσιν,, ἄλλα λέγει  ἡ Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος καί ἄλλα ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος;! Τοῦτο εἶναι παραπλάνησις οὐχί τυχαία. Καί μόνη της ἡ ἀνωτέρω διατύπωσις δέν εἶναι ὀρθόδοξος ἀλλά ἀπηχεῖ καθαρά ἀντορθόδοξον αἱρετικόν φρόνημα, ἐνῶ κρύπτει καί τόν δόλον καί τήν ἀπάτη, διότι ὡς ἔχει, ἐπιτρέπει νά ἐξαχθῇ τό συμπέρασμα ὅτι ἡ ῾Αγία ῾Εβδόμη Οἰκουμενική Σύνοδος εἶναι ἀντίθετος πρός τήν γνώμη τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου καί ὡς νά ἀπέρριψε τήν ᾿Επιστολήν ἤ τήν θέσιν τήν συγκεκριμένην. Καί ἀκόμη ὅτι δῆθεν θεσμοθετεῖ τήν εἰκόνισιν τοῦ ᾿Ανάρχου Πατρός ὡς "Παλαιοῦ τῶν ἡμερῶν", ὅπερ ψευδές. Τῇ ἀληθείᾳ ἡ τε ῾Αγία ῾Εβδόμη Οἰκουμενική καί ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος ἐκφράζουν τό ἴδιον ᾿Ορθόδοξον Πνεῦμα, οὐδαμοῦ ποιουμένης λόγον τῆς Ζ᾿ Οἰκουμενικῆς Συνόδου περί εἰκονίσεως τοῦ Πατρός, ἐνῶ ρητῶς λέγει ὅτι δέν εἰκονίζεται ὁ Θεός Πατήρ, ἡ δέ ἐπιστολή κέκτηται τό κῦρος αὐτῆς τῆς Συνόδου.  Εἰδικώτερον: α) ῾Η ἐπιστολή τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου Πάπα Ρώμης εἶναι σύμφωνος πρός τό πνεῦμα τῆς Καθολικῆς ᾿Ορθοδοξίας, τό ὁποῖον ἐξέφρασεν ἡ Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος καί δέν εἶναι γνώμη ἑνός Πατρός, ὅπως κάκιστα ἀναφέρει ἡ ὑποσημείωσις τοῦ Πηδαλίου. β) ῾Η ἐπιστολή αὕτη ἐνεκρίθη καί ἐπεκυρώθη ὑπό τῆς ῾Αγίας Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί περιελήφθη εἰς τά Πρακτικά Αὐτῆς, ὡς κείμενον ᾿Ορθόδοξον ἐπί τοῦ ὁποίου δυνάμεθα νά στηριζώμεθα καί ὑποχρεούμεθα νά τό σεβώμεθα. Ποῖον Πηδάλιον, μέ μίαν ἔνθετον κακόδοξον σημείωσιν παπικοῦ δακτύλου  μπορεῖ νά ἀνατρέψῃ τήν Ζ' Οἰκουμενικήν Σύνοδον καί νά ἀσεβῇ κατά τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου; Καί ὡς ἁπλῆ σκέψις τοῦτο εἶναι παραφροσύνη. γ)  ῾Η ἀμφισβήτησις, ἡ ὁποία ἐπιχειρεῖται ἐν τῇ ὑποσημειώσει, εἶναι κακόδοξος καί ὡς πρός τόν συλλογισμόν, διότι θεωρεῖ ᾿Ορθόδοξον ὅ,τι οἱ πολλοί ἀποφασίζουν, ἐνῶ τοῦ κριτηρίου τούτου προηγεῖται (καί εἶναι ἀρκετόν) τό κριτήριον τῆς συμφωνίας τῶν ἀποφάσεων μιᾶς Συνόδου ἤ τῆς συμφωνίας τῆς γνώμης ἔστω ἑνός Πατρός πρός τήν Καθολικήν ᾿Ορθοδοξίαν, τήν ὁποίαν τό ἕν ῞Αγιον Πνεῦμα ἐσυστηματοποίησεν καί ὡλοκλήρωσεν ἀπό τῆς Α' ἕως καί τῆς Ζ' ῾Αγίας Συνόδου. ᾿Εν προκειμένῳ ὅμως οὔτε πρός τήν γνώμην τῶν πολλῶν ῾Αγίων Πατέρων τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πρός τήν ὁποίαν εἶναι σύμφωνος ἡ γνώμη τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου, συμφωνεῖ ἡ ὑποσημείωσις τοῦ Πηδαλίου, ἐκτός ἄν ὑπό τόν ὅρον "πολλῶν" ἐννοεῖ ὁ Παπικός δάκτυλος, ὁ ὁποῖος "ἐφύτευσεν" αὐτήν τήν ὑποσημείωσιν τούς "πολλούς τοῦ Παπισμοῦ". δ)  ᾿Εν προκειμένῳ, ἡ ᾿Επιστολή τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου πάπα Ρώμης, τά Πρακτικά καί κυρίως ὁ ῞Ορος τῆς ῾Αγίας Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου συνάδουν καί ἐκφράζουν ἁρμονικά  τό ἕνα καί τό αὐτό ᾿Ορθόδοξον Πνεῦμα. ε)  ῾Η ἀνωτέρω παρατεθεῖσα ὑποσημείωσις ἐν τῷ Πηδαλίῳ (σελ. 320-321) τόσον καθ᾿ ἡμᾶς, ἀλλά προηγουμένως καί κυρίως κατά πολλούς ἐρευνητάς, ἀλλά καί τούς ἐκδότας τοῦ ἰδίου τοῦ Πηδαλίου, δέν ἀνήκει εἰς τόν ῾Ιερόν Νικόδημον, ἀλλά προφανῶς εἰς κάποιον ᾿Αρχ/την Θεοδώρητον, ἤ ἄλλον παπικόν δάκτυλον, διότι ὁλόκληρος ἡ ὑποσημείωσις ἀποτελεῖ ἔκφρασιν δυτικῆς "θεολογίας". Περαιτέρω ἐπικαλούμεθα τάς μαρτυρίας τοῦ ἰδίου τοῦ Πηδαλίου, ἐν ἀρχῇ τοῦ ὁποίου σημειώνονται τά κάτωθι πολύ σημαντικά: "... Γενομένου ἐράνου μεταξύ τῶν ῾Αγιορειτῶν Πατέρων ἐστάλη ὑπό τοῦ Νικοδήμου πρός τόν ἐν Λειψίᾳ φίλον του Θεοδώρητον τόν καί ἐπιστατήσαντα τῆς ἐκτυπώσεως. ᾿Αλλ᾿ ὅμως ἄλλα φρονῶν ὁ Θεοδώρητος, (σ.σ. ὡς λατινόφρων) διάφορα τῶν τοῦ Νικοδήμου, προσέθεσέ τινας ὑποσημειώσεις, νοθεύσας οὕτω τό ἀπό πάσης ἀπόψεως ὀρθόδοξον ἔργον τοῦ ῾Αγίου Πατρός, ὅστις ἐλυπήθη τόσον, ὥστε εἶπεν ὅτι "εἶχεν κάλλιον νά τόν ἐκτύπα κανείς πολλάκις εἰς τήν καρδίαν μέ τό μαχαίρι, παρά νά προσθέσῃ ἤ νά ἀφαιρέσῃ εἰς τό βιβλίον".  Διό καί ἠναγκάσθη ὁ Πατριάρχης Νεόφυτος νά ἀπολύσῃ γράμμα, ἐν ᾧ, ἀναφέρων καί καθορίζων τάς προσθήκας, καταδικάζει ταύτας καί συνιστᾶ πρός τόν εὐσεβῆ καί ὀρθόδοξον λαόν νά καλύψῃ διά χρώματος τάς ἐπισημαινομένας κακοδοξίας". (῾Ορᾶτε Πηδάλιον ῎Εκδοσις ᾿Αστέρος 1990 ἐν τῷ προλόγῳ τῶν ἐκδοτῶν). Ποῖος ὅμως θεολόγος, ἤ ποία ᾿Ορθόδοξος Σύνοδος ἤλεγξεν καί ἀπεφάνθη ὅτι εἰς τάς διαφόρους ἐκδόσεις τοῦ Πηδαλίου δέν παρέμειναν αἱρετικαί ὑποσημειώσεις ἐκφράζουσαι καί καλλιεργοῦσαι καί σήμερον τόν δυτικόν ὀρθολογισμόν, ὁ ὁποῖος ἀναγκαστικά ὁδηγεῖ εἰς τήν αἵρεσιν; στ)  Εἴτε ὅμως, αἱ ἐν τῷ Πηδαλίῳ ἐναπομείνασαι  κακόδοξοι ὑποσημειώσεις, ἀνήκουν εἰς τόν Λατινόφρονα Θεοδώρητον, εἴτε εἰς ἄλλον παπικόν δάκτυλον, πρέπει νά γίνῃ ἀντιληπτόν, ὅτι εἶναι κακοδοξίαι, ἐκφράζουν δυτικόν ὀρθολογισμόν καί εὑρίσκονται μέσα εἰς τό γενικώτερον πλαίσιον τῆς παραχαράξεως τῆς ᾿Ορθοδοξίας ὑπό τοῦ συνεχίζοντος, νά εἰσβάλλῃ εἰς Αὐτήν καί σήμερον, δυτικοῦ ᾿Ορθολογισμοῦ. ζ)  ῾Ο ἰσχυρισμός ἐν τέλει, ὅτι δῆθεν τό Πηδάλιον ἐν τῷ συνόλῳ του εἶναι "θεόπνευστον" διότι δῆθεν ἐνεκρίθη ὑπό τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εἶναι καί οὗτος ὅλως ἐσφαλμένος. ῾Η ἔγκρισις μιᾶς ἐκδόσεως καί ἐν προκειμένῳ οὐχί τῆς συγκεκριμένης ἐκδόσεως, ἀλλά τῶν χειρογράφων τοῦ ῾Ιεροῦ Νικοδήμου, δέν προσδίδει εἰς αὐτήν ποτέ θεοπνευστίαν. Μετά καί ἀπό τήν ῾Αγίαν Ζ' Οἰκουμενικήν Σύνοδον, θεόπνευστον, ἄν ἐπετρέπετο ἡ φράσις, εἶναι μόνον ὅ,τι ἀποδέχεται καί ἐκφράζει τάς θεοπνεύστους ρήσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.  ᾿Εν προκειμένῳ ὅμως ἡ Πατριαρχική Σύνοδος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, οὐδέν ἕτερον ἐποίησεν, εἰ μή μόνον ἔλαβεν ὑπ᾿ ὅψιν της τήν "καλήν μαρτυρίαν" τοῦ ᾿Αρχιμανδρίτου Δωροθέου, τοῦ ᾿Αθανασίου τοῦ Παρίου καί τοῦ ῾Αγίου Μακαρίου τοῦ Κορίνθου τοῦ Νοταρᾶ καί ἐνέκρινε τά χειρόγραφα τοῦ ῾Ιεροῦ Νικοδήμου καί ὄχι τήν ἔκδοσιν τῆς Λειψίας (1800), τήν ὁποίαν κατόπιν ἐπεμελήθη ὁ Θεοδώρητος καί προφανῶς προσέθεσε τάς δυτικάς κακοδοξίας, ὅπως, καθ᾿ ἠμᾶς, μᾶλλον συμβαίνει καί μέ τήν ἐν λόγῳ ὑποσημείωσιν. Δυστυχῶς ἀπό αὐτάς τάς κακοδόξους ὑποσημειώσεις ἐπλανήθησαν καί πλανῶνται πολλοί ὀρθόδοξοι. Κατόπιν τούτου ὁ Σεβασμιώτατος κ. Νικόλαος ἔχει τό ἐλαφρυντικόν, ἐάν βεβαίως δέν ἐπιμείνῃ εἰς τάς κακοδοξίας αὐτάς. Πρός ἀποφυγήν πάσης παρεξηγήσεως, παραθέτομεν καί  τόν ὅρον τῆς Συνόδου διά νά δηλώσωμεν τήν πίστιν μας, ἀλλά καί διότι αὐτός ὁ ὅρος τῆς ῾Αγίας καί Οἰκουμενικῆς Ζ' Συνόδου, εἶναι κατηγορηματικός καί κατελέγχει ὅλα τά ψεύδη, τάς πλάνας, τάς περιστροφάς καί πρό πάντων τάς συγκεκριμένας κακοδόξους ξένας ὑποσημειώσεις τοῦ Πηδαλίου: "ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΕΝ ΝΙΚΑΙΑ ΣΥΝΟΔΟΥ": ῾Η ἁγία μεγάλη καί οἰκουμενική σύνοδος... ἀκολουθήσασα τῇ παραδόσει τῆς Καθολικῆς ᾿Εκκλησίας, ὥρισε τά ὑποτεταγμένα.....ἁπάσας τάς ἐκκλησιαστικάς ἐγγράφως ἤ ἀγράφως τεθεσπισμένας ἡμῖν παραδόσεις ἀκαινοτομήτως φυλάττομεν· ὧν μία ἐστί καί ἡ τῆς εἰκονικῆς ἀναζωγραφήσεως ἐκτύπωσις, ὡς τῇ ἱστορίᾳ τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος συνᾴδουσα, πρός πίστωσιν τῆς ἀληθινῆς καί οὐ κατά φαντασίαν τοῦ Θεοῦ λόγου ἐνανθρωπήσεως, καί εἰς ὁμοίαν λυσιτέλειαν ἡμῖν χρησιμεύουσα. Τά γάρ ἀλλήλων δηλωτικά, ἀναμφιβόλως καί τάς ἀλλήλων ἔχουσιν ἐμφάσεις.  Τούτων οὕτως ἐχόντων, τήν βασιλικήν ὥσπερ ἐρχόμενοι τρῖβον, ἐπακολουθοῦντες τῇ θεηγόρῳ διδασκαλίᾳ τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν, καί τῇ παραδόσει τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας· τοῦ γάρ ἐν αὐτῇ οἰκήσαντος ἁγίου πνεύματος εἶναι ταύτην γινώσκομεν· ὁρίζομεν σύν ἀκριβείᾳ πάσῃ καί ἐμελείᾳ παραπλησίως τῷ τύπῳ τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ σταυροῦ ἀνατίθεσθαι τάς σεπτάς καί ἁγίας εἰκόνας, τάς ἐκ χρωμάτων καί ψηφίδος καί ἑτέρας ὕλης ἐπιτηδείως ἐχούσης ἐν ταῖς ἁγίαις τοῦ Θεοῦ ἐκκλησίαις, ἐν ἱεροῖς σκεύεσι καί ἐσθῆσι, τοίχοις τε καί σανίσιν, οἴκοις τε καί ὁδοῖς· τῆς τε τοῦ κυρίου καί Θεοῦ καί σωτῆρος ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ εἰκόνος, καί τῆς ἀχράντου δεσποίνης ἡμῶν τῆς ἁγίας Θεοτόκου, τιμίων τε ἀγγέλων, καί πάντων ἁγίων καί ὁσίων ἀνδρῶν. ῞Οσῳ γάρ συνεχῶς δι᾿ εἰκονικῆς ἀνατυπώσεως ὁρῶνται, τοσοῦτον καί οἱ ταύτας θεώμενοι διανίστανται πρός τήν τῶν πρωτοτύπων μνήμην τε καί ἐπιπόθησιν, καί ταύταις ἀσπασμόν καί τιμητικήν προσκύνησιν ἀπονέμειν, οὐ μήν τήν κατά πίστιν ἡμῶν ἀληθινήν λατρείαν, ἥ πρέπει μόνῃ τῇ θείᾳ φύσει.  ᾿Αλλ᾿ ὅν τρόπον τῷ τύπῳ τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ σταυροῦ καί τοῖς ἁγίοις Εὐαγγελίοις καί τοῖς λοιποῖς ἱεροῖς ἀναθήμασι, καί θυμιασμάτων καί φώτων προσαγωγήν πρός τήν τούτων τιμήν ποιεῖσθαι, καθώς καί τοῖς ἀρχαίοις εὐσεβῶς εἴθισται. ῾Η γάρ τῆς εἰκόνος τιμή ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει· καί ὁ προσκυνῶν τήν εἰκόνα, προσκυνεῖ ἐν αὐτῇ τοῦ ἐγγραφομένου τήν ὑπόστασιν.  Οὕτω γάρ κρατύνεται ἡ τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν διδασκαλία, εἴτουν παράδοσις τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας, τῆς ἀπό περάτων εἰς πέρατα δεξαμένης τό Εὐαγγέλιον.  Οὕτω τῷ ἐν Χριστῷ λαλήσαντι Παύλῳ καί πάσῃ τῇ θείᾳ ἀποστολικῇ ὁμηγύρει καί πατρικῇ ἁγιότητι ἐξακολουθοῦμεν, κρατοῦντες τάς παραδόσεις ἅς παρειλήφαμεν· οὕτω τούς ἐπινικίους τῇ ἐκκλησίᾳ προφητικῶς κατεπάδομεν ὕμνους.  Χαῖρε σφόδρα θύγατερ Σιών, κήρυσσε θύγατερ ᾿Ιερουσαλήμ· τέρπου καί εὐφραίνου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου.  Περιεῖλε κύριος ἐκ σοῦ τά ἀδικήματα τῶν ἀντικειμένων σοι, λελύτρωσαι ἐκ χειρός ἐχθρῶν σου.  Κύριος βασιλεύς ἐν μέσῳ σου· οὐκ ὄψει κακά οὐκέτι, καί εἰρήνη ἐπί σοί εἰς τόν αἰῶνα χρόνον.   Τούς οὖν τολμῶντας ἑτέρως φρονεῖν ἤ διδάσκειν, ἤ κατά τούς ἐναγεῖς αἱρετικούς τάς ἐκκλησιαστικάς παραδόσεις ἀθετεῖν, καί καινοτομίαν τινά ἐπινοεῖν, ἤ ἀποβάλλεσθαί τι ἐκ τῶν ἀνατεθειμένων τῇ ἐκκλησίᾳ, Εὐαγγέλιον, ἤ τύπον τοῦ σταυροῦ, ἤ εἰκονικήν ἀναζωγράφησιν, ἤ ἅγιον λείψανον μάρτυρος· ἤ ἐπινοεῖν σκολιῶς καί πανούργως, πρός τό ἀναστρέψαι ἕν τι τῶν ἐνθέσμων παραδόσεων τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας· ἔτιγε μήν ὡς κοινοῖς χρῆσθαι τοῖς ἱεροῖς κειμηλίοις ἤ τοῖς εὐαγέσι μοναστηρίοις· ἐπισκόπους μέν ὄντας ἤ κληρικούς καθαιρεῖσθαι προστάσσομεν, μονάζοντας δέ ἤ λαϊκούς τῆς κοινωνίας ἀφορίζεσθαι." (Πρακτικά Ζ' Οἰκουμ. Συνόδου, τόμος Γ', σελ. 873/373).   Αὐτά λέγει ἡ ῾Αγία Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος καί ὄχι ὅσα κατ᾿ ἀπόλυτον ὀρθολογιστικόν αἱρετικόν συλλογισμόν "συμπεραίνονται" εἰς τήν ὑποσημείωσιν τοῦ Πηδαλίου, ἤ συμπεραίνει καί ὁ Σεβασμιώτατος κ. Νικόλαος. ῎Ας ἴδουν τήν ἀλήθειαν καί ἄς ταπεινωθοῦν ἐνώπιον αὐτῆς καί ἄς ἀποκηρύξουν ὅσα "σκολιῶς καί πανούργως" ἐπενόησαν καί ἐπεδίωξαν τινές νά ἐπιβάλουν εἰς τούς ᾿Ορθοδόξους, ἐξ  ὧν εἶς καί ὁ Σεβ. Πειραιῶς κ. Νικόλαος. Γ' Διαστρέφει καί παρερμηνεύει καί τούς ῾Αγίους Πατέρας Πάντοτε ἐπί τῷ ἰδίῳ σκοπῷ ὁ Σεβ. κ. Νικόλαος διαστρέφει καί παρερμηνεύει καί τούς Πατέρας! 1.Τόν ῞Αγιον Διονύσιον τόν ᾿Αρεοπαγίτην.    Μέ τήν ἰδίαν ἄνεσιν ὁ Σεβασμιώτατος παραποιεῖ καί τούς Πατέρας. Θά ἀναφερθῶμεν μόνον εἰς δύο περιπτώσεις ἐκ τῶν πολλῶν: ᾿Ιδού τί γράφει ὅτι δῆθεν κηρύσσει ὁ ῞Αγιος Διονύσιος ὁ ᾿Αρεοπαγίτης.  Θέτομεν ἐν παραλλήλῳ τό κείμενον τοῦ ᾿Επισκόπου καί τό τοῦ ῾Αγίου Διονυσίου. Τί γράφει ὁ ᾿Επίσκοπος  Πειραιῶς εἰς τό ὑπ᾿ἀριθμ. 21 φ. τῆς ᾿Εφημερίδος του. "᾿Ενταῦθα πρός πληρεστέραν βεβαιότητα ὅτι ὁ Παλαιός τῶν ῾Ημερῶν εἶναι ῎Αναρχος Πατήρ καί ὑμνεῖται ὡς αἴτιος τοῦ χρόνου καί τοῦ αἰῶνος δι αὐτό καί εἰς τάς ὁράσεις τῶν Προφητῶν ἐφάνη πολλάκις ὡς γέρων πολιός καί ἀσπρομάλλης (Διονυσίου τοῦ ᾿Αρεοπαγίτου) κηρύσσεται τό τοιοῦτον ἐκτός τῶν προφητῶν καί τῶν ᾿Αποστόλων, ἀλλά ἀκόμη καί ἀπό πολλούς πατέρας τῆς ᾿Εκκλησίας" (Αὐτόθι, σελ. 1, στήλη 8). Καί εἰς προηγούμενον φῦλον (᾿Αριθμ. 19 τῆς Π.Ε.Α.) ἔγραφε: "Ανατρέξαμε στόν ῞Αγιο Διονύσιο τόν ᾿Αρεοπαγίτην νά δοῦμε πῶς ἀκριβῶς ἀποφαίνεται διά τόν ῎Αναρχον Πατέρα. "Τόν δέ Θεόν καί ὡς αἰῶνα καί ὡς χρόνον  ὑμνεῖν ὡς χρόνον παντός τοῦ αἰῶνος αἴτιον, καί Παλαιός ῾Ημερῶν. Διό καί ἐν ταῖς ἱεραῖς τῶν μυστικῶν ὁράσεων θεοφανείαις καί Πολιός καί νέος... τοῦ μέν προτέρου τόν ἀρχαῖον καί ὄντα ἀπ᾿ ἀρχῆς, τοῦ νεωτέρου δέ τόν ἀγήρω (ἤτοι ἀγέραστον) σημαίνοντος (Διονυσίου Πατρολογία...Κεφ. 1, σελ. 937) Τί γράφει ὁ ἅγιος Διονύσιος "῾Ημερῶν δέ Παλαιός ὁ Θεός[18] ὑμνεῖται διά τό πάντων αὐτόν εἶναι καί αἰῶνα, καί χρόνον, καί πρό ἡμερῶν, καί πρό αἰῶνος, καί χρόνου. Καίτοι καί χρόνον, καί ἡμέραν, καί καιρόν καί αἰῶνα θεοπρεπῶς αὐτόν προσρητέον, ὡς ὄντα κατά πᾶσαν κίνησιν ἀμετάβλητον καί ἀκίνητον, καί ἐν τῷ κινεῖσθαι μένοντα ἐφ᾿ἑαυτοῦ, καί ὡς αἰῶνος , καί χρόνου καί ἡμερῶν αἴτιον. Διό καί ἐν ταῖς ἱεραῖς τῶν μυστικῶν ὁράσεων θεοφανείαις καί πολιός καί νέος πλάττεται· τοῦ μέν προτέρου τό ἀρχαῖον καί ὄντα ἀπ᾿ ἀρχῆς, τοῦ νεωτέρου δέ τόν ἀγήρω σημαίνοντος· ἤ ἀμφοῖν τό ἐξ᾿ ἀρχῆς διά πάντων ἄχρι τέλους αὐτόν προϊέναι διδασκόντων.... Τόν δέ Θεόν καί ὡς αἰῶνα καί ὡς χρόνον ὑμνεῖν, ὡς χρόνου καί αἰῶνος παντός αἴτιον, καί παλαιόν ἡμερῶν, ὡς πρό χρόνου καί ὑπέρ χρόνον, καί ἀλλοιοῦντα καιρούς καί χρόνους· καί αὖθις πρό αἰώνων ὑπάρχοντα, καθ᾿ ὅσον καί πρό αἰῶνος ἐστι, καί ὑπέρ αἰῶνα, καί ἡ βασιλεία αὐτοῦ πάντων τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ. (ΠΗ 94, σελ. 937)  ῾Απλῆ σύγκρισις τῶν κειμένων ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος προσπαθεῖ νά παρουσιάσῃ  ὅτι δῆθεν, ὁ ῞Αγιος Διονύσιος, ὅταν ἀνωτέρω λέγει: "῾Ημερῶν δέ Παλαιός ὁ Θεός" "τόν δέ Θεόν  ... Παλαιῶν ἡμερῶν" ἐννοεῖ  καί διδάσκει ὅτι αὐτός εἶναι ὁ ῎Αναρχος Πατήρ καί ὅτι πρέπει νά εἰκονογραφῆται ὡς πολιός γέρων! ῎Απαγε τῆς βλασφημίας, διότι οὔτε ὁ ῞Αγιος Διονύσιος, οὔτε ἄλλος τίς τῶν ῾Αγίων Πατέρων λέγει τάς ἀνωτέρω κακοδοξίας. ῾Ο ῞Αγιος Διονύσιος ὁμιλεῖ διά τόν ἕναν καί ῾Υπερούσιον τῇ φύσει Θεόν!     Λέγει ἀκριβῶς ὅτι "῾Ο Θεός ὑμνεῖται ὡς Παλαιός τῶν ἡμερῶν διότι (αὐτός) εἶναι αἰών ὅλων τῶν αἰώνων καί χρόνος ὅλων τῶν ἐγχρόνων, καί συγχρόνως εἶναι πρό ἡμερῶν καί πρό αἰῶνος καί πρό χρόνου.  Πρέπει ὅμως νά τόν ἀποκαλοῦμε θεοπρεπῶς χρόνο καί ἡμέρα, καιρό καί αἰῶνα, μέ τήν ἔννοιαν ὅτι σέ ὅλη τήν κίνησί του εἶναι ἀμετάβλητος καί ἀκίνητος, ὅτι κατά τήν ἀεικινησία του μένει στόν ἑαυτόν του καί ὅτι εἶναι αἴτιος καί τοῦ αἰῶνος καί τοῦ χρόνου καί τῶν ἡμερῶν.  Διά τοῦτο κατά τάς Θεοφανείας τῶν μυστικῶν ὁράσεων παριστάνεται ἄλλοτε ὡς γέρων, καί ἄλλοτε ὡς Νέος· ὁπότε τό μέν Πρεσβύτερος σημαίνει τό ἀρχαῖον πού εἶναι ἀπό τήν ἀρχή καί τό νεώτερος σημαίνει τό ἀγέραστον, ἤ καί τά δύο ὀνόματα διδάσκουν ὅτι αὐτός ἀπό τήν ἀρχή προχωρεῖ διά μέσου ὅλων μέχρι τέλους...  Τόν Θεόν δέ πρέπει νά τόν ὑμνοῦμε καί ὡς αἰῶνα καί ὡς χρόνο, διότι εἶναι αἴτιος κάθε χρόνου καί αἰῶνος, καί ὡς παλαιό τῶν ἡμερῶν, διότι εἶναι πρίν ἀπό τό χρόνο καί πάνω ἀπό τό χρόνο, καί ἀλλοιώνει καιρούς καί χρόνους, καί πάλι διότι ὑπάρχει πρίν ἀπό τούς αἰῶνας, διότι εἶναι πρό τοῦ αἰῶνος καί πάνω ἀπό τόν αἰῶνα, καί ἡ βασιλεία του εἶναι Βασιλεία ὅλων τῶν αἰώνων. ᾿Αμήν".       Δυστυχῶς, ὁ Σεβ/τος, μετ᾿ ἐπιμονῆς καί πάλιν, τά ἰδικά του αἱρετικά φρονήματα πειρᾶται νά ἀποδώση εἰς τόν ῞Αγιον καί πρός αὐτόν τόν σκοπόν ἀδιστάκτως παραχαράσσει τό κείμενον τοῦ ῾Αγίου καί τό παρερμηνεύει, μέ συνέπειαν καί πάλιν νά βαρύνεται μέ τό σχετικό ἀνάθεμα τῆς ῾Αγίας Ζ' Οἱκουμενικῆς Συνόδου. Ποῦ εἶδε ὁ Σεβ/τος ὅτι ὁ ἅγιος, καί ὅλοι οἱ ῞Αγιοι λέγουν, ὅτι ὁ Παλαιός τῶν ἡμερῶν εἶναι ὁ ῎Αναρχος Πατήρ καί ὅτι ὁ Πολιός καί ἀσπρομάλλης γέρων ζωγραφούμενος, κατ᾿ ἀποκλειστικότητα εἶναι ὀ ῎Αναρχος Πατήρ, δηλαδή τό Πρόσωπον ἤ ἡ ῾Υπόστασις τοῦ ᾿Ανάρχου Πατρός; ῎Απαγε τῆς δεινῆς βλασφημίας καί ἐσχάτης αἱρέσεως.         2. Τόν ῞Αγιον Συμεών Θεσσαλονίκης. Εἰς τό ἴδιον ἄρθρον του διατυπώνονται πάλιν τά ἴδια ἰδικά του κακόδοξα φρονήματα, τά ὀποῖα παρουσιάζει ὡς δῆθεν φρονήματα τοῦ ῾Αγίου Συμεών Θεσσαλονίκης! Γράφει πάλιν ὁ ᾿Επίσκοπος Πειραιῶς κ. Νικόλαος: "῾Ο Συμεών ὁ Θεσσαλονίκης ἀποφαίνεται καταφατικά: "ὅτι ὁ Πατήρ Θεός ζωγραφεῖται ὡς Γέρων ἀσπρομάλης καθότι αὐτός εἶναι ὁ "Παλαιός τῶν ῾Ημερῶν". ᾿Ιδού τί ἀκριβῶς λέγει: "ὁ Θεός εἶναι ἀόρατος καθώς εἶναι καί ἀσώματος καί ἄσαρκος καί ἀσχημάτιστος καί διά τοῦτο δέν εἶναι μήτε περιγραπτός πλήν μέ ὅλον τοῦτο τόν εἴδαμεν πολλάκις περιγραφόμενον εἰς τούς προφήτας καί εἰκονικῶς θεωρούμενον..". (κεφ. ΙΗ'. κατά πασῶν αἱρέσεων). (Αὐτόθι, σελ. 1, στήλη γ') Δυστυχῶς, ὡς προείπομεν, τό ἰδικόν του φρόνημα, ὁ Σεβ/τος ᾿Επίσκοπος κ. Νικόλαος,  πάλιν ἀσεβῶς τό ἀποδίδει εἰς τόν ῎Αγιον Συμεών Θεσσαλονίκης ἰσχυριζόμενος ὅτι δῆθεν "῾Ο Συμεών Θεσσαλονίκης ἀποφαίνεται καταφατικά: "ὅτι ὁ Πατήρ Θεός ζωγραφεῖται ὡς Γέρων ἀσπρομάλλης, καθότι αὐτός εἶναι ὁ "Παλαιός τῶν ῾Ημερῶν". ῾Ο ῞Αγιος Συμεών αὐτά, ἀλλά τουναντίον λέγει ὅτι ὁ ἀόρατος Θεός, ὁ τυπικῶς ἐμφανισθείς εἰς τόν ᾿Αβραάμ, ᾿Ισαάκ, ᾿Ιακώβ, Μωϋσῆς, ῾Ηλίας, ῾Ησαΐας, ῾Ιεζεκιήλ καί Δανιήλ "καί σύν αὐτοῖς οἱ λοιποί", ἦτο ὁ Λόγος, ἦτο ὁ τῆς μεγάλης βουλῆς ῎Αγγελος καί ὄχι ὁ ῎Αναρχος Πατήρ.  ᾿Ιδού τί ἀκριβῶς διδάσκει ὁ ῞Αγιος εἰς τό ΙΗ' Κεφάλαιον τοῦ "Διαλόγου ἐν Χριστῷ κατά πασῶν αἱρέσεων": "῾Ο Θεός ἀόρατός ἐστιν, ὡς ἀσώματος καί ἄσαρκος, ἀσχημάτιστος· καί διά τοῦτο οὐδέ περιγραπτός ἄρα. ᾿Αλλά τοῦτον εἴδομεν περιγραφόμενον τοῖς προφήταις καί σχηματιζόμενον, καί εἰκονικῶς θεωρούμενον.  Καί ᾿Αβραάμ γάρ Θεόν εἶδε, καί ᾿Ιακώβ ἐπί τῆς Κλίμακος, καί Μωϋσῆς ἐν τῇ βάτῳ καί ἐν τῷ ῎Ορει, καί ῾Ησαΐας ἐπί θρόνου ὑψηλοῦ καθήμενον καί ᾿Ιεζεκιήλ ὁμοίως ἐν μέσῳ ζώων, καί Δανιήλ ἐπί νεφελῶν ὡς παλαιόν ἡμερῶν, καί πλεῖστοι τῶν προφητῶν ἕτεροι..." ( ΠΗ, 155 σελ. 92 Β) Καί πάλιν ὁ ῞Αγιος εἰς τόν ἴδιον Λόγον του, εἰς τό Κεφ. ΛΒ' λέγει: "Καί ᾿Αβραάμ ἐπίστευσε τῷ Θεῷ καί πίστει Θεόν εἶδε.  Καί ᾿Ισαάκ τε καί ᾿Ιακώβ ὅς καί τρανώτερον Θεόν εἶδεν, ὅτε τήν κλίμακα ἔβλεψεν, ἐν ἧ Κύριος ἐστήρικτο, καί ἀγγέλῳ ἐπάλαιεν, ὅς ἔλεγεν εἶναι Θεός τῶν Πατέρων αὐτοῦ.  Οὗτος δέ ἦν ὁ λόγος ὁ τῆς μεγάλης βουλῆς ἄγγελος.  Καί Μωϋσῆς ἐν πυρί τῆς Βάτου καί ἐν γνόφῳ καί ἐν φωτί κατά τό Σινᾶ ὄρος Θεόν εἶδε, καί κατελάμφθη.  Καί ῾Ηλίας ἐν πυρίνῳ ἠρπάγη ἅρματι· καί ῾Ησαΐας ἐπί θρόνου δόξης τόν Θεόν εἶδε· καί ᾿Ιεζεκιήλ, καί Δανιήλ, καί σύν αὐτοῖς οἱ λοιποί διά πίστεως.  Οἱ ᾿Απόστολοι δέ τῷ Θεῷ σαρκωθέντι δῆλον ὡς πίστει ἐξυπηρέτησαν." ( ΠΗ, 155 σελ. 169 Γ-Δ) Αὐτά διδάσκει ὁ ῞Αγιος Συμεών  καί ὄχι τάς ἰδικάς του κακοδοξίας, τάς ὀποίας προκειμένου νά τάς ἀποδώση εἰς τόν ῞Αγιον περιστρέφει καί παρερμηνεύει τά κείμενά τους.  Τό ἐν λόγῳ ἄρθρον τοῦ Σεβ/του κ. Νικολάου, ἔχει καί ἄλλα ἐπιλήψιμα, κατά ἄλλων ῾Αγίων Πατέρων καί γενικῶς εἰπεῖν ἀποτελεῖ ἄλλην ἔκδοσιν τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων, τά ὁποῖα προσεπάθησαν νά ἐπιβάλουν εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν οἱ πέντε σχισματοαιρετικοί. Κατόπιν τούτων, καθ᾿ ἡμᾶς, προκύπτει ὅτι ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικόλαος Μεσσιακάρης μέ τό ἄρθρο του: "Διατί πολεμοῦν τήν εἰκόνα τῆς ῾Αγίας Τριάδος" τό ὁποῖον ἐδημοσίευσεν εἰς τήν ᾿Εφημερίδα του "Πειραϊκή ᾿Εκκλησιαστική ᾿Αγγελία", ᾿Αρ. Φ. 21 1998, διέπραξεν καί Κανονικά ἀδικήματα καί Δογματικά, διά τά ὁποῖα θά ἔδει ἀμέσως νά εἶχεν ἐπιληφθεῖ ἡ ῾Ιερά Σύνοδος καί ἀποφανθῇ ἀποφασίζουσα Κανονικῶς καί ᾿Ορθοδόξως. ῾Ημεῖς φρονοῦμεν καί εἰσηγούμεθα, ὅτι τό ἐν λόγῳ δημοσίευμα εἶναι ἐπιβεβλημένον νά ἀνακληθῇ καί νά καταδικασθῇ ἐν τῷ συνόλῳ του καί εἰς τά ἐπί μέρους. Δ Η Λ Ω Σ Ι Σ ῾Υποβάλλοντες τήν παροῦσαν ᾿Αναφοράν - Δήλωσιν προσεπιδηλοῦμεν καί τά κάτωθι: α) ῎Εχομεν ὑπ᾿ ὄψιν μας τόν ΣΤ' Κανόνα τῆς Β' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τόν προβλέποντα τά "περί ταυτοπαθείας", ὁ ὁποῖος ἀπαραιτήτως πρέπει νά ἐφαρμόζεται ἐπί παντός καταγγέλοντος ψευδῶς καί παραμένοντος ἀμετανοήτου. β) Διά τῆς παρούσης δέν κατεστήσαμεν ἑαυτόν τιμητήν τοῦ ᾿Επισκόπου, ἄν δέ που ἠδικήσαμεν Αὐτόν ἤ ἠστοχήσαμεν ὡς ἄνθρωπος, θά ἐπανορθώσωμεν καί θά ζητήσωμεν συγνώμην κατά τήν ἀπολύτως ἠτιολογημένην ὑπόδειξιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου.  Τό ζητούμενον εἶναι ὁ σεβασμός πρός τήν ἀλήθειαν τῆς  ᾿Ορθοδοξίας. γ) ᾿Αναγνωρίζομεν τιμητήν ὅλων, τήν Κανονικήν καί ᾿Ορθοτομοῦσαν ῾Ιεράν Σύνοδον, τῆς ὁποίας εἶναι ἀρμοδιότης, καθῆκον καί ὑποχρέωσις νά ἀποφανθῇ καί νά ἀποφασίσῃ, ἐν προκειμένῳ μέ γνώμονα τήν Κανονικήν τάξιν, τά Πρακτικά τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τά κείμενα τῶν ῾Αγίων Πατέρων, δηλαδή τήν ᾿Ορθοδοξίαν. ᾿Εναπόκειται εἰς τήν ἁρμοδιότητα καί εὐθύνην τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, ἐφ᾿ ὅσον τό κρίνει ἀπαραίτητον νά ζητήση καί μαρτυρίας θεολόγων. ῾Ο Καταγγέλλων ᾿Ελευθέριος Χ. Γκουτζίδης [1] (Βλέπετε αὐτά ἐν Τόμῳ 1998, τοῦ "Κ.Γ.Ο.", ἐν σελίσι.... [2] Προφανῶς ἔχουν ὑπ᾿ ὄψιν τους μίαν ὄντως ἀχρονολόγητον ἔκδοσιν τοῦ Σεβ/του κ. Νικολάου, τήν ὁποίαν, ὡς μή ὤφειλε, συνέγραψε καί ἐκυκλοφόρησε ἐπιλεκτικῶς περί τό τέλος τοῦ 1996. [3] Διότι ὁ Σεβασμιώτατος διέδιδεν, ὅτι διά τά θέματα τά ὁποῖα κατηγορήθη, προσέφυγε καί εἰς Πανεπιστημιακούς Καθηγητάς, οἱ ὁποῖοι ἀπεφάνθησαν ὅτι αὐτά διά τά ὁποῖα κατηγορεῖται εἶναι ὀρθόδοξα καί ἑπομένως κακῶς κατηγορεῖται, ἰσχυρίζετο δέ ὅτι ἔχει καί σχετικήν Γνωμοδότησιν, Πανεπιστημιακοῦ Καθηγητοῦ, [4] Πρακτικά τῶν ῾Αγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἔκδοσις Καλύβης Τιμίου Προδρόμου ῾Ι. Σ. ῾Αγ. ῞Αννης, ῞Αγιον ῎Ορος 1986, Τόμος Γ' σελ. 905/405.  [5] ῞Ο,τι συνθέτει τήν θείαν Οἰκονομίαν,  ἤτοι Γέννησιν, λόγον, θαύματα, Σταύρωσιν, ᾿Ανάστασιν, ᾿Ανάληψιν, ἀλλά καί τήν Κυρία Θεοτόκον, τούς ᾿Αγγέλους καί τούς ῾Αγίους. [6] ᾿Εφιστᾶται ἡ προσοχή εἰς ὅλους μας, διότι ἐφθάσαμε εἰς τό σημεῖον, ὥστε διά τόν "φόβον" μή μᾶς εἴπουν οἱ πέντε "εἰκονομάχους", αὐτοί οἱ ὁποῖοι οὐσίᾳ εἶναι καί είκονομάχοι καί ἐκκλησιομάχοι, νά ἀρνούμεθα νά ὁμολογήσωμεν τήν ᾿Ορθοδοξίαν τῶν Πατέρων μας, τήν Καθολικήν ᾿Ορθοδοξίαν μέ ἀποτέλεσμα νά εἴμεθα ὡς νά ἀποδεχώμεθα βλασφημίας καί αἱρέσεις. [7] (Π.Η. 94 1341Α) Βλέπετε καί Π.Η. 1341Α καί 1345 Γ καί 1353 Δ καί 1356 [8] ῎Η ἐξ ἀνάγκης ἤ διότι δέν μποροῦν νά κάνουν διαφορετικά. [9] Φλυαροῦν, ἀνοηταίνουν, βλασφημοῦν. [10] Συνομολογοῦν ὀρθοδόξως, παραδέχονται. [11] Κατά τήν ΣΤ' καί Ζ' Οἰκουμενικάς Συνόδους, τῆς Χάριτος ἐλθούσης δέν πρέπει νά προτιμῶνται οἱ τύποι καί τά σύμβολα, τά ὁποῖα προετύπωναν καί προεικόνιζαν τόν μέλλοντα νά ἐνανθρωπήσῃ Χριστόν καί τήν Θεοτόκον. ᾿Ιδού καί ὁ σχετικός (82ος) Κανών τῆς ῾Αγίας ΣΤ᾿ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: "῎Εν τισι τῶν σεπτῶν εἰκόνων γραφαῖς, ἀμνός δακτύλῳ τοῦ Προδρόμου δεικνύμενος ἐγχαράττεται, ὅς εἰς τύπον παρελήφθη τῆς χάριτος, τόν ἀληθινόν ἡμῖν διά νόμου προϋποφαίνων ἀμνόν Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν.  Τούς οὖν παλαιούς τύπους, καί τάς σκιάς, ὡς τῆς ἀληθείας σύμβολά τε, καί προχαράγματα, τῇ ἐκκλησίᾳ παραδεδομένους κατασπαζόμενοι, τήν χάριν προτιμῶμεν, καί τήν ἀλήθειαν, ὡς πλήρωμα νόμου, ταύτην ὑποδεξάμενοι. ῾Ως ἄν οὖν τό τέλειον κᾄν ταῖς χρωματουργίαις, ἐν ταῖς ἁπάντων ὄψεσιν ὑπογράφηται, τόν τοῦ αἵροντος τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου ἀμνοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, κατά τό ἀνθρώπινον, χαρακτῆρα, καί ἐν ταῖς εἰκόσιν ἀπό τοῦ νῦν, ἀντί τοῦ παλαιοῦ ἀμνοῦ, ἀναστηλοῦσθαι ὁρίζομεν.  Δι᾿ αὐτοῦ τό τῆς ταπεινώσεως τοῦ Θεοῦ λόγου κατανοοῦντες, καί πρός μνήμην τῆς ἐν σαρκί πολιτείας, τοῦ τε πάθους αὐτοῦ, καί τοῦ σωτηρίου θανάτου, χειραγωγούμενοι καί τῆς ἐντεῦθεν γενομένης τῷ Κόσμῳ ἀπολυτρώσεως." ᾿Ε ρ μ η ν ε ί α    ᾿Επειδή μερικοί ζωγραφίζουσι, τόν μέν Χριστόν, ὡς πρόβατον καί ᾿Αμνόν, τόν δέ Πρόδρομον δεικνύοντα αὐτόν μέ τόν δάκτυλόν του καί λέγοντα· "῎Ιδε ὁ ᾿Αμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ Κόσμου." (᾿Ιωάν. α'29).  Διά τοῦτο προστάζει ὁ παρών Κανών, τό τοιοῦτον εἰς τό ἑξῆς νά μή γίνεται, ἀλλά νά ζωγραφίζεται ὁ Χριστός, ὡς ἄνθρωπος τέλειος, κατά τόν ἀνθρώπινον χαρακτῆρα. ῞Ινα διά τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους ἐρχόμεθα εἰς ἐνθύμησιν τῆς ἐν σαρκί πολιτείας αὐτοῦ, καί τοῦ πάθους καί τοῦ θανάτου, καί τῆς διά τούτων γενομένης σωτηρίας τοῦ Κόσμου.  Διότι, τούς μέν παλαιούς ἐκείνους τοῦ νόμου τύπους τιμῶμεν, καθ᾿ ὅ ἐπροεικόνιζαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς χάριτος, ἀπό τούς ὁποίους ἕνας ἦτο καί ὁ ἐν τῷ Πάσχᾳ σφαγιαζόμενος ᾿Αμνός, εἰς εἰκόνα Χριστοῦ παραλαμβανόμενος, τοῦ ἀληθινοῦ ᾿Αμνοῦ, τοῦ αἴροντος τήν ἁμαρτίαν τοῦ Κόσμου.  Τώρα δέ ὁποῦ ἦλθεν ἡ ἀλήθεια αὐτή καί τά πράγματα, μᾶλλον τῶν τύπων προτιμῶμεν αὐτήν καί ὑποδεχόμεθα.    ᾿Ηδύνατο ποτέ ἡ Ζ' ῾Αγία Οἰκουμ. Σύνοδος νά θεσπίσῃ ἀντίθετα πρός τήν ΣΤ' Οἰκουμενικήν;  Δηλαδή νά ὁρίσῃ τήν εἰκόνισιν τῶν συμβόλων καί τῶν τύπων τῆς Π.Δ., ὡς αύτάς τάς ὑποστάσεις τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ὅλα προεικόνιζον καί προεφήτευον τόν μέλλοντα νά ἐνανθρωπήσῃ Χριστόν; [12] Ποιοῦμεν λόγον κατωτέρω ἐν σελ.11. [13] ῾Η εἰκονική παράστασις ἡ χαρακτηριζομένη, ἐσφαλμένως βεβαίως, ὡς τῶν "τριῶν προσώπων", ἡ ὁποία ἀπαντᾶται κατά τούς νεωτέρους χρόνους, γίνεται δεκτή (μᾶλλον ἀνεκτή) μόνον ὡς μία συμβολική καί τυπική παράστασις τῆς Τριαδικότητος τοῦ Θεοῦ, καί οὐδέν πέραν τούτου. Εἴπομεν καταχρηστικῶς, διότι αύτή καθ᾿ ἑαυτή ἡ παράστασις προσβάλλει καί τό ὁμοούσιον, ἐνῶ εἰσάγει τό διηρημένον καί ἑτερούσιον τῆς ὁμοουσίου ῾Αγίας Τριάδος καί ἐν τέλει διδάσκει τό περιγραπτόν, ὅπερ εἰδωλοποίησις. ᾿Εν αὐτῇ μόνον ἡ Εἰκών τοῦ ᾿Ενανθρωπήσαντος Θεοῦ εἶναι πραγματική Εἰκών εἰκονίζουσα τήν ῾Υπόστασιν τοῦ Χριστοῦ. [14] Τό Ξεναΐας προφανῶς εἶναι παρωνύμιον (παρατσούκλι) τοῦ εἰκονομάχου Φιλοξένου. [15] ᾿Ιδού ὅτι ἦτο εἰκονομάχος καί διά τοῦτο καθηρέθη, ἀναθεματίσθη. [16] ῎Ασχετα μέ τό ποῖος εἶναι κατά τούς Πατέρας ὁ "Παλαιός τῶν ἡμερῶν" [17] Διευκρινίζομεν καί πάλιν ὅτι τόσον ἡ εἰκονική παράστασις ἡ λεγομένη "τῶν τριῶν Προσώπων", ὅσον καί ἡ φιλοξενία τοῦ ᾿Αβραάμ, δέν ἀποτελοῦν πραγματικάς εἰκόνας τῆς ῾Αγίας Τριάδος. ῾Η μέν φιλοξενία εἰκονίζει πραγματικόν ἱστορικόν γεγονός δι᾿ οὗ ἀποκαλύπτεται τό Τριαδικόν τῆς Θεότητος, ἡ δέ ἑτέρα εἶναι νεωτέρα σύνθεσις, ἡ ὁποία ἐνεφανίσθη πολλούς αἰῶνας μετά τήν Ζ' Οἰκουμ. Σύνοδο, καί ἡ ὁποία, ὡς γνωστόν, ἠμφισβητήθη ὑπό δύο ᾿Ορθοδόξων Συνόδων. ᾿Εν αὐτῇ μόνον ἡ εἰκών τοῦ Υἱοῦ εἰκονίζει τήν ῾Υπόστασιν τοῦ Χριστοῦ, τά ἕτερα είκονιζόμενα εἶναι σύμβολα καί τύποι καί δέν εἰκονίζουν Πρόσωπα ἤ ῾Υποστάσεις. Αὗται γίνονται ἀνεκταί ἀπολύτως διά τούς ἀδυνάτους  τῇ πίστει καί ὁπωσδήποτε  ὡς συμβολίζουσαι τό Τριαδικόν τῆς Θεότητος καί τοῦτο πάντως οὐχί ὀρθοδόξως. [18] ῾Ο εἷς ἀδιαίρετος καί ὁμοούσιος Τριαδικός Θεός.