ΙΕΡΟΣ ΦΙΛΑΝΘΡ. ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ "ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο Ε ΚΑΙ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ Ο ΕΝ ΑΙΓΙΝΗ"

Η ΑΓΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ Η ΔΙΑΚΟΝΙΣΣΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕ ΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ, ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΚΑΙ ΜΟΙΧΟ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΡΣΑΚΙΟ, ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ "ΕΞΕΛΕΞΑΝ" ΚΑΙ «ΕΓΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ» ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΡΟΝΟΝ ΤΟΥ ΛΗΣΤΡΙΚΩΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ "ΚΑΘΑΙΡΕΘΕΝΤΟΣ" ΚΑΙ ΑΔΙΚΩΣ ΕΞΟΡΙΣΘΕΝΤΟΣ ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Εἰσαγωγικόν σημείωμα: Τό παρόν 17ον τεῦχος τῆς "ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ" γράφεται ἐξ᾿ ἀφορμῆς τοῦ γεγονότος, ὅτι τά τελευταῖα τρία ἔτη μᾶς προέκυψε ἕνας "νέος ᾿Αρσάκιος" καί ἕνας νέος "προβατόσχημος λύκος", (ἔτσι ἀπεκάλει ὁ ἱερός Χρυσόστομος τόν ᾿Αρσάκιον), καί αὐτός εἶναι ὁ ψευδοαρχιεπίσκοπος κ. Νικόλαος, ὁ ὁποῖος δέν ἐδίστασε, ἔτι ζῶντος τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν κ. ᾿Ανδρέου νά πάρη τόν Θρόνον του, καί νά ἐπικαθήση ὡς μοιχός εἰς αὐτόν, διά νά ἐξυπηρετήση καλύτερον τόν παλαιοημερολογιτικόν οἰκουμενισμόν, ὁ ὁποῖος ἀπήτει τήν ἄμεσον οἰκουμενιστικήν ἕνωσιν μετά τῶν Φλωρινικῶν, ἤτοι βάσει τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971, καί τήν ὑπαγωγήν ὑπό τόν Χριστόδουλον, ὡς δεκατριμεριτῶν

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΕΦΕΣΟΥ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΚΟΥ Εγώ με την Χάριν του Θεού τράφηκα με τα ευσεβή δόγματα και ακολουθώ σε όλα την Αγία και Καθολική Εκκλησία. Πιστεύω και ομολογώ τον Θεό Πατέρα, μόνον άναρχον και αναίτιον, πηγήν και αιτίαν του Υιού και του Αγίου Πνεύματος... Ακολουθώντας, λοιπόν, ολοκληρωτικά τις αποφάσεις των επτά Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και των θεοσόφων Πατέρων που διέλαμψαν εις αυτές, πιστεύω εις έναν Θεόν Πατέρα παντοκράτορα ποιητήν ουρανού και γης ορατών τε πάντων και αοράτων και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν. Και συνεχίζεται όλον αυτό. Αυτό το ιερό της πίστεως μάθημα και Σύμβολον, το οποίον διετυπώθη εις την Πρώτην και Δευτέραν Σύνοδον και στις υπόλοιπες επικυρώθηκε, το δέχομαι με όλη μου την ψυχή και το φυλάττω. Το αποδέχομαι και το ασπάζομαι όπως και τις προαναφερθείσες επτά Συνόδους και την επόμενη σύνοδο που έγινε επί του ευσεβούς βασιλέως των Ρωμαίων Βασιλείου και του Αγιωτάτου Πατριάρχου Φωτίου, η οποία και ονομάσθηκε ογδόη. Αυτή η σύνοδος, παρευρισ

JUN 2 ΓΟΧ ΜΑΤΘΑΙΙΚΟΙ - Η ΑΠΟΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΛΛΙΣΤΟΥ "Α.Π. 141 ᾿Εν ῾Ιερᾷ Μονῇ τῇ 29η ᾿Ιουλίου 1977. ΠΡΟΣ τήν ῾Ιεράν Σύνοδον τῶν Γ.Ο.Χ. (παρατάξεως κυροῦ Ματθαίου (15). ῾Οδός Κωνσταντινουπόλεως 22-Ρούφ. ΑΘΗΝΑΣ Τυγχάνει γνωστόν εἰς πάντας ῾Υμᾶς, ὅτι κατά τά τελευταῖα ἔτη ἠναγκάσθην πολλάκις νά ταχθῶ ἃντιμέτωπος εἰς τήν γνώμην ῾Υμῶν ἐπί ἃρκετῶν καί σοβαρῶν θεμάτων, τά ὁποῖα ἃναφέρονται εἰς τό θέμα τῆς καθαρότητος τῆς πίστεως (16). ῞Εν δέ τῶν τοιούτων θεμάτων, τό ὁποῖον μέ εὗρεν ἐξ ὑπαρχῆς ἃντίθετον εἶναι καί ἡ ἄθεσμος, ἃντικανονική καί κακόδοξος διακοπή τῆς κοινωνίας ἡμῶν μετά τῆς ἃδελφῆς Ρωσικῆς ᾿Εκκλησίας ἐν ᾿Αμερικῇ τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου..... ᾿Ακολούθως ἐκυκλοφόρησεν ὁ ῾Υμέτερος ἃρχιμ. ᾿Ιωάσαφ ᾿Ανάγνου τό βιβλίον "Βίγλα ᾿Ορθοδοξίας", τό ὁποῖον προλογίζει μάλιστα ὁ Μακαριώτατος, καί ἐν τῷ ὁποίῳ αἰτιολογεῖται ἡ διακοπή τῆς κοινωνίας μετά τῆς ἃδελφῆς Ρωσικῆς ᾿Εκκλησίας ἐκ τοῦ ὅτι δῆθεν Ρῶσοι τινές δέν τηροῦν μέ ἃκρίβειαν τήν ᾿Ορθόδοξον ῾Ομολογίαν (17) καί ὅτι

ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ (1971) ΜΙΑ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ ΑΝΑΡΤΗΣΙΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ (ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 1971), Η ΟΠΟΙΑ ΕΤΕΘΗ ΥΠ' ΟΨΙΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΣΥΖΗΤΗΣΙΝ ΤΩΝ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΡΟΤΑΘΕΝΤΟΣ ΑΠΟ ΕΤΩΝ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΝΩΣΙΝ.... ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 1971, ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΕΠΙ ΜΙΑΝ ΠΕΡΙΠΟΥ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑΕΤΙΑΝ ΠΟΛΕΜΕΙΤΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ … ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΣΤΗΡΙΧΘΗ ΕΙΣ ΜΙΑΝ ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΙΝ ΤΟΥ ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟ 1950, ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΕΠΙ 48 ΕΤΗ ΠΟΛΕΜΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΛΛΕΤΑΙ (ΒΛΑΣΦΗΜΕΙΤΑΙ) ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΗΤΟΙ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΓΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΟΘΕΥΤΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ) ΑΠΕΡ ΔΙΗΚΟΝΗΣΕ ΠΙΣΤΩΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΜΑΤΘΑΙΟΣ … ΜΕ ΒΑΣΙΝ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΛΗΣΤΡΙΚΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΝ ΕΖΗΤΗΣΑΝ ΟΙ ΦΛΩΡΙΝΙΚΟΙ ΝΑ ΕΝΩΘΩΜΕΝ ΜΕΤ' ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΝΑ ΥΠΟΤΑΧΘΩΜΕΝ ΥΠ' ΑΥΤΟΝ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΩΣ ΔΕΚΑΤΡΙΜΕΡΙΤΑΙ, ΔΙΟΤΙ ΜΟΝΟΝ ΟΥΤΩ ΘΑ ΕΛΥΕΤΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟ

1)ΠΩΣ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ, 2) ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΜΑΡΤΙΑ) (ΚΑΤΗΧΗΣΕΙΣ ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ) Βαρύ κακό είναι η αμαρτία και βαριά αρρώστια της ψυχής η παρανομία. Αυτή αποδυναμώνει την ψυχή και γίνεται αιτία της κόλασής της στην αιώνια φωτιά. Η διαστροφή του αυτεξουσίου προς το κακό πηγάζει από την προαίρεση του ανθρώπου. Και το ότι αμαρτάνουμε, επειδή εμείς το θέλουμε, το επιβεβαιώνει ο προφήτης Ιερεμίας που λέει: «Εγώ σε φύτεψα απ’ άκρη σ’ άκρη αμπέλι γνήσιο και καρποφόρο. Γιατί, αμπέλι, αλλοτριώθηκες και μου κάνεις πικρά σταφύλια, λες και είσαι ξένο; (Ιερ. 2,21). Το φυτράδι είναι καλό, αλλά ο καρπός που βγαίνει από την προαίρεση είναι κακός. Γι’ αυτό και δεν θα φταίει ο φυτευτής, όταν το αμπέλι θα γίνει στάχτη από τη φωτιά. Επειδή, ενώ φυτεύτηκε για να βγάλει καλό καρπό, εξαιτίας της κακής προαίρεσης, καρποφόρησε κακή καρποφορία. Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ευθύ, όπως λέει στο βιβλίο του Εκκλησιαστή (Εκκλ. 7, 29)2, και αυτός σκόρπισε το λογισμό του σε πολλούς στόχους και κατευθύνσεις. «Εί

Ομιλία του Αγίου νέου Ιερομάρτυρος και Ισαποστόλου Κοσμά του Αιτωλού, εις την παραβολήν του Σπορέως Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και Θεός, αδελφοί μου, έχει πολλά και διάφορα ονόματα. Λέγεται Θεός, λέγεται Υιός Θεού, λέγεται και υιός ανθρώπου, λέγεται και σοφία, λέγεται και ζωή, λέγεται και ανάστασις΄ και ανάμεσα εις τα άλλα λέγεται και γεωργός, επειδή σπείρει τον σπόρον. Όπως ο ίδιος είπεν εις την παραβολήν του αγίου και ιερού Ευαγγελίου: Ηταν ένας γεωργός και εβγήκεν από το σπίτι του, επήρε σπόρον και επήγε να σπείρη εις τα χωράφια του. Και εκεί που έσπερνε δεν έπεσεν εις ένα μέρος ο σπόρος εκείνος. Άλλος έπεσεν εις την στράταν, άλλος εις την πέτραν, άλλος εις τα ακάνθια και άλλος εις την καλήν γην. Εκείνος ο σπόρος που έπεσεν εις την στράτα δεν εφύτρωσε, διατί η γη ήταν σκληρά και καταπατημένη από τους διαβάτας, και ήλθαν τα πετεινά του αέρος και τον έφαγαν τον σπόρον εκείνον, και έμεινεν η στράτα άκαρπη. Έπεσε και άλλος σπόρος επάνω εις την πέτραν, είχεν ολίγον χώμα, εφύτρωσε και

«ἐκ τῶν κρυφίων μου καθάρισόν με» (Ψαλμ.18,12) Τα κρυφά της καρδιας… Λέγεται ότι η εποχή μας χαρακτηρίζεται από ψυχικές ασθένειες ποικίλες, αλλά και σε πολλούς ανθρώπους. Η ταλαιπωρία είναι φανερή στο πρόσωπό τους, πασχίζοντας να λυτρωθούν από τη μελαγχολία, τη θλίψη, τον ψυχικό πόνο. Βιώνεται η μοναξιά ως απουσία Θεού και ανθρώπων. Δεν υπάρχει η χαρά και το νόημα της ζωής. Από την άλλη ακούμε να λέγεται ότι ο Χριστός είναι «ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών», ότι η Εκκλησία είναι νοσοκομείο κι ότι οι άγιοι Πατέρες μάς δείχνουν τον τρόπο της θεραπείας μας. Αν και τα πιο πάνω είναι αληθινά, εν τούτοις δεν κατανοούνται ορθά. Χρειάζεται, για να έχει αποτέλεσμα ένας λόγος ή μια έννοια, να έχουμε την ίδια αντίληψη με αυτόν που εκφέρει το λόγο ή την έννοια, αλλιώς παρατηρείται παρερμηνεία και σύγχυση. Αν ο γιατρός π.χ. μιλά για την αιτία μιας ασθένειας και εμείς θεωρούμε άλλη, βρισκόμαστε σε λάθος δρόμο και θεραπεία δεν υπάρχει. Όταν η Εκκλησία μιλά για ασθένεια εννοείται λάθος τρόπος ζω

https://www.facebook.com/katerina.ventouri.39/posts/3183093471788782

Κανενας δεν ειναι πιό μισητος από αυτόν πού λεει την αληθεια. (Πλάτων)

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΗΤΟΙ Ο ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΝ ΝΙΚΑΙΑ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΣΥΝΕΛΘΟΥΣΗΣ ΤΟ ΕΤΟΣ 787. "Η ἁγία μεγάλη καὶ οἰκουμενικὴ σύνοδος ἡ κατὰ θεοῦ χάριν καὶ θέσπι­σμα τῶν εὐσεβῶν καὶ φιλοχρίστων ἡμῶν βασιλέων Κωνσταντίνου καὶ Εἰρή­νης τῆς αὐτοῦ μητρὸς συναθροισθεῖσα τὸ δεύτερον ἐν τῇ Νικαέων λαμπρᾷ μητροπόλει τῆς Βιθυνῶν ἐπαρχίας, ἐν τῇ ἁγίᾳ τοῦ θεοῦ ἐκκλησίᾳ τῇ ἐπονο­μαζομένῃ «σοφίᾳ», ἀκολουθήσασα τῇ παραδόσει τῆς ἐκκλησίας ὥρισε τὰ ὑποτεταγμένα. [1] ῾Ο τὸ φῶς τῆς αὐτοῦ ἐπιγνώσεως ἡμῖν χαρισάμενος καὶ τοῦ σκότους τῆς εἰδωλικῆς μανίας ἡμᾶς λυτρωσάμενος Χριστὸς ὁ θεὸς ἡμῶν, νυμφευσάμενος τὴν ἁγίαν αὐτοῦ καθολικὴν ἐκκλησίαν μὴ ἔχουσαν σπῖλον ἢ ῥυτίδα, ταύτην ἐπηγγείλατο διαφυλάττεσθαι τοῖς τε ἁγίοις αὐτοῦ μαθηταῖς διεβεβαιοῦτο λέγων· «μεθ᾿ ἡμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως συντελείας τοῦ αἰῶνος»· ταύτην δὲ τὴν ἐπαγγελίαν οὐ μόνον αὐτοῖς ἐχαρίσατο, ἀλλὰ καὶ ἡμῖν τοῖς δι᾿ αὐτῶν πιστεύσασιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ. [2] τῆς οὖν δωρεᾶς ταύτης ἀλογήσαντές τινες ὡς ὑπὸ τοῦ ἀπ

ΕΚΘΕΣΙΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ τῆς ἑβδόμης οἰκουμενικῆς συνόδου ᾿Απόσπασμα ἐκ τῶν πρακτικῶν τῆς 4ης συνεδρίας ῾Ημεῖς δὲ κατὰ πάντα τῶν αὐτῶν θεοφόρων πατέρων ἡμῶν τὰ δόγματα καὶ πράγματα κρατοῦντες, κηρύσσομεν ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ, μηδὲν προστιθέντες, μηδὲν ἀφαιροῦντες τῶν ἐξ αὐτῶν παραδοθέντων ἡμῖν, ἀλλὰ τούτοις βεβαιούμεθα, τούτοις στηριζόμεθα· οὕτως ὁμολογοῦμεν, οὕτω διδάσκομεν, καθὼς αἱ ἅγιαι καὶ οἰκουμενικαὶ ἓξ σύνοδοι ὥρισαν καὶ ἐβεβαίωσαν. Καὶ πιστεύομεν εἰς ἕνα θεὸν πατέρα, παντοκράτορα, πάντων ποιητήν, ὁρατῶν τε καὶ ἀοράτων· καὶ εἰς ἕνα Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν, τὸν μονογενῆ υἱὸν καὶ Λόγον αὐτοῦ, δι᾿ οὗ τὰ πάντα γέγονε· καὶ εἰς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ Κύριον καὶ ζωοποιόν, ὁμοούσιόν τε καὶ συναΐδιον αὐτῷ τε τῷ πατρὶ καὶ τῷ συνανάρχῳ αὐτῷ υἱῷ· τριάδα ἄκτιστον ἀμέριστον ἀκατάληπτον ἀπερίγραπτον, τὴν αὐτὴν ὅλην καὶ μόνην λατρευτήν τε καὶ προσκυνητὴν καὶ σεβάσμιον· μίαν θεότητα, μίαν κυριότητα, μίαν ἐξουσίαν, μίαν βασιλείαν καὶ δύναμιν, ἥ τις ταῖς ὑποστάσεσι διαιρεῖται ἀ

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΕΒ/ΤΟΥ κ. ΚΗΡΥΚΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ BLOG ''ΚΑΤΑΚΟΜΒΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ'' Η συγχωρητικη ευχη του 1971, ηταν αποτελεσμα του ψευδους της επιστρεψασης Εξαρχιας (Καλλιοπιος γαρ ο μεσολαβητης), οτι "οι Ρωσοι ωρθοδοξησαν", ἑδεχθησαν την Ομολογιαν μας", ενω ποτε δεν ωρθοδοξησαν, ποτε δεν εδεχθησαν την Ομολογιαν μας, καί ουδεποτε εχωρισαν από τους Νεοημερολογιτας οικουμενιστας του Πατριαρχειου Κωνσταντινουπόλεως καί των λοιπων Νεοημερολογιτικων Εκκλησιων, εκτος του Πατριαρχειου Μοσχας δια πολιτικους λόγους, οπως μου ειπε ο Μητροπολιτης των Ρωσων της Διασπορας Λαυρος, ενωπιον πολλών μαρτυρων Κληρικων του, εις μίαν τυχαίαν συναντησιν μας εις τόν Αγιον Νεκταριον Αιγινης. Το ετερον ψεμμα του Καλλιοπίου ητο οτι δεν εδιαβασαν καμμίαν χειροθεσίαν, αλλά μίαν απλήν συγχωρητικην ευχην, ενω οπως λεγει η απόφασις την οποίαν ΑΠΕΚΡΥΨΑΝ ΟΙ ΕΠΙΣΤΡΕΨΑΝΤΕΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ, καί οπως μου ειπε καί ο Μητροπολιτης των Ρωσων Λαυρος, εφηρμοσθη ο Η Κανόνα της Α Οικουμενικης Συνοδου.