ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ ΤΗΣ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

4/8/17

ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ, ΤΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ (19) «ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ». Σύντομον Προλογικόν Σημείωμα ὑπό τοῦ Ἐπιμελητοῦ τῆς Ἰστοσελίδος Ὁ Σεβ/τος Κήρυκος μοῦ ἔδωσε νά μελετήσω ἕνα φάκελλο μέ διάφορα ἔντυπα καί ἄν εὕρω κάτι χρήσιμο νά τό δημοσιεύσω στήν Ἰστοσελίδα. Ὁ φάκελλος εἶχε τόν τίτλον: «ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ». Ἐκ τῆς μελέτης τοῦ φακέλλου διεπίστωσα, ὅτι τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2000, ὅταν δηλαδή οἱ οἰκουμενιστές τῆς Ἑλλάδος προετοιμάζονταν πυρεττωδῶς διά νά φέρουν τόν ἀντίχριστο Πάπα στήν Ἑλλάδα, ἡ Ἱερά Μητρόπολις Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατόπιν προτάσεως τοῦ δημοσιογράφου καί συνεργάτου τῆς Μητροπόλεως Εὐαγγέλλου Στουραϊτη, καί μέ τήν ἐπιμέλειαν αὐτοῦ, ἐξέδωσε γιά λίγο καιρό, ἕνα ἀντιαιρετικό φυλλάδιο μέ τόν τίτλον «ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ», τό ὁποῖον βέβαια σήμερα δέν κυκλοφορεῖ, διότι μετωνομάσθη καί δημοσιεύεται στήν ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέ τόν τίτλον «ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ ΕΠΙ ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ». Ἀπό τά φυλλάδια, λοιπόν αὐτά, ἐπέλεξα ὡρισμένα σημειώματα, τά ὁποῖα παραθέτω εἰς τήν στήλην «ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ», ὡς μία συμβολή καί εἰς τόν σήμερον διεξαγόμενον «ἀνένδοτον ἀντιαιρετικόν ἀγῶνα», καί μέ τήν ἐλπίδα, ὅτι σέ κάποιους θά φανοῦν χρήσιμα. Ἐπιλέξαμεν καί παραθέτομεν τριάκοντα τρία «ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ» Ἱερεύς ‘Ανδρέας Σίντνιεβ Παραθέτομεν ἐν πρώτοις τό σημείωμα τό ὁποῖον ἐγράφη τόν Σεπτέμβριον τοῦ 2000 ὡς πρόλογος διά τήν Ἔκδοσιν: ΟΛΙΓΑ ΤΙΝΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΙΝ Μέ τήν ἔναρξιν τοῦ νέου ᾿Εκκλησιαστικοῦ ἔτους, τῆς νέας (τρίτης) ἀπό Χριστοῦ χιλιετίας, κάμνομεν τήν ἔναρξιν τοῦ παρόντος περιοδικοῦ, ὑπό τόν τίτλον μάλιστα "ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ", ἀφ᾿ ἑνός, διότι βλέπομεν ὅτι ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος διά τήν ᾿Ορθοδοξία, διά τό ῎Εθνος μας, διά τόν κόσμον ὁλόκληρον, κατά τήν ἀρχήν τῆς νέας χιλιετίας θά προέλθῃ ἀπό τάς αἱρέσεις, διότι εἴμαστε εἰς τόν καιρόν τῆς πλήρους ἀποστασίας, καί ἀφ᾿ ἑτέρου διότι πιστεύομεν, ὅτι ὁ ὑπέρ τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί κατά πασῶν τῶν αἱρέσεων ἀγών εἶναι τό πρώτιστον ἔργον καί καθῆκον τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ. Εἶναι, ἄλλωστε, ὁ τομεύς τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος, ὁ ζωτικώτερος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καί ἱεραποστολῆς. Διά τοῦτο πρέπει τό ἐνδιαφέρόν μας νά στρέφεται ἀμέριστον εἰς αὐτόν τόν ἀγῶνα, ἄν μάλιστα ληφθῇ ὑπ᾿ ὄψιν, ὅτι εἰς τήν ἐποχήν μας, ἐποχήν ἀποκαλυπτικήν, ὁ μέν ζῆλος τῶν ὀρθοδόξων σχεδόν ἔχει νεκρωθῇ, αἱ δέ αἱρέσεις καί αἱ πλάναι ἔχουν κατακλύσει κυριολεκτικά τήν κοινωνία μας. Οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας μας Βασίλειος ὁ Μέγας, Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος, ᾿Αθανάσιος ὁ Μέγας, Κύριλλος ὁ ᾿Αλεξανδρείας, Μάξιμος ὁ ῾Ομολογητής, ᾿Ιωάννης ὁ Δαμασκηνός, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Μάρκος ὁ Εὐγενικός, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, καί ὁ ὁμολογητής τοῦ αἰῶνός μας Ματθαῖος ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Αθηνῶν, ἠγωνίσθηκαν πρωτίστως κατά τῶν αἱρέσεων. Διά τοῦτο ἄς τούς μιμούμεθα καί ἄς μή παύωμεν νά τούς παρακαλοῦμε νά πρεσβεύουν δι ἡμᾶς νά μᾶς χαρίζῃ ὁ Θεός ζῆλον καί ἀγωνιστικόν φρόνημα, τά ὁποῖα εἶναι ἀπαραίτητα δι αὐτόν τόν ἀγῶνα. ᾿Ας μή ξεχνᾶμε δέ ὅτι ἡ Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία μᾶς καλεῖ πάντοτε εἰς αὐτόν τόν ἀγῶνα προτρέποντάς μας νά ἀγωνιζώμεθα ὑπέρ τῆς ἀληθείας: "Ἀγώνισαι περί τῆς ἀληθείας", μᾶς συνιστᾶ, δίδοντάς μας παράλληλα καί τήν ἐλπίδα ὅτι "Κύριος ὁ Θεός πολεμήσει ὑπέρ ἡμῶν". (Σοφία Σειράχ). Ὁ «ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ ΑΝΤΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ» κυκλοφορεῖ ἀπό τόν Σεπτέμβριον τοῦ 2000 εἰς τά πλαίσια τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος τῆς ῾Ιερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυερωτικῆς, διά νά ἀποτελέση τρόπον τινά ἕναν σύνδεσμον τοῦ ἀγῶνος, ὁ ὁποῖος ἔγινε κατά τήν ἀπελθοῦσαν δευτέραν χιλιετίαν, μέ τόν ἀγῶνα ὁ ὁποῖος εἶναι ἀπαραίτητον νά συνεχισθῇ καί νά εἶναι «ἀνένδοτος» καί κατά τήν νέαν τρίτην χιλιετίαν». Εὐχόμενος διαπύρως πρός Κύριον + Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ Παραθέτομεν τά τριάκοντα τρία «ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΑΝΤΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ» τά ὁποῖα ἐπελέξαμεν: 1 Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΣΙΝ ΙΕΡΑΣ ΑΓΡΥΠΝΙΑΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΝ ΙΕΡΟΝ ΝΑΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ Διά τήν κατάπαυσιν τοῦ πολέμου κατά τῆς Σερβίας καί ἐπί τῆ μνήμη ῾Αγίων Κυρίλλου καί Μεθοδίου, φωτιστῶν τῶν Σλάβων, εἰς τόν ῾Ιερόν Ναόν ῾Αγίας Αἰκατερίνης Κορωπίου ᾿Αττικῆς. ῾Η ῾Ιερά Σύνοδος τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ὕστερα ἀπό πρότασιν τοῦ Μακαριωτάτου ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος κ.κ. ᾿Ανδρέου, παραλλήλως μέ τήν ἐνημέρωσιν, δι᾿ ᾿Εγκυκλίου της πρός τόν λαόν, διά τήν βάρβαρον καί ἐγκληματικήν ἐπίθεσιν τῶν "ἰσχυρῶν λαῶν" (δηλ. τῆς Παπικῆς καί Προτεσταντικῆς Δύσεως) κατά τοῦ ἐκ παραδόσεως ὀρθοδόξου λαοῦ τῆς Σερβίας, ἔδωσε καί ἐντολήν νά τελεσθοῦν εἰς ὅλους τούς ῾Ιερούς Ναούς τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. (῾Ελλάδος καί ἐξωτερικοῦ) ἀγρυπνίαι διά τήν κατάπαυσιν αὐτοῦ τοῦ παρανοϊκοῦ, ὅπως ἔχει χαρακτηρισθῇ, πολέμου εἰς τήν γειτονικήν Σερβίαν καί τήν ἀποτροπήν γενικωτέρας συρράξεως εἰς τά Βαλκάνια. ᾿Εκάλεσε, δηλαδή, τόν ὀρθόδοξον Κλῆρον καί λαόν εἰς "συναγερμόν" προσευχῆς. Δέν παρέλειψε δέ, νά ὑπενθυμίσῃ, ὅτι ἡ καλυτέρα "ἄμυνα" εἶναι ἡ μετάνοια, καί ἡ καλυτέρα "ἀντεπίθεσις" πρός τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς εἶναι τά δάκρυα καί ἡ πρός Θεόν ἱκεσία. Μέσα εἰς αὐτά τά πλαίσια ἡ καθ᾿ ἡμᾶς Μητρόπολις (Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς) ἐκτός ἀπό ἄλλες λατρευτικές συνάξεις προσευχῆς (Παρακλήσεις καί ἀνάγνωσις τῶν Εὐχῶν ἐπί ἀπειλῇ πολέμου), ἐπραγματοποίησε σήμερον 11ην Μαΐου, ἑορτήν τῶν ῾Αγίων Κυρίλλου καί Μεθοδίου, φωτιστῶν τῶν Σλάβων, ΑΓΡΥΠΝΙΑΝ εἰς τόν Μητροπολιτικόν ῾Ιερόν Ναόν ῾Αγίας Αἰκατερίνης εἰς τό ὁμώνυμον ῾Ησυχαστήριον εἰς τό Κορωπί ᾿Αττικῆς. Κατ᾿ αὐτήν ἐτονίσαμεν, ὅτι: "Αὐτόν τόν ἀπάνθρωπον καί βάρβαρον πόλεμον τόν προγραμμάτισαν καί τόν κατευθύνουν οἱ σκοτεινοί ἐγκέφαλοι τοῦ διεθνοῦς Σιωνισμοῦ, μέ σκοπό νά πλήξουν τάς ἐκ παραδόσεως ὀρθοδόξους χώρας τῶν Βαλκανίων, διά νά φέρουν τήν "Νέαν Τάξιν Πραγμάτων", καί δι αὐτῆς τήν κυριαρχίαν τῆς ἀντιχρίστου "Νέας ᾿Εποχῆς". Προσθέσαμεν δέ μεταξύ ἄλλων καί ὅτι: "Αὐτήν τήν λεγεῶνα τῶν δαιμονίων πού θέλουν νά κατακαύσουν τά Βαλκάνια καί νά σπείρουν τόν ὄλεθρο καί τήν καταστροφή στούς ὀρθοδόξους λαούς μόνο ὁ Θεός δύναται νά ἐκδιώξῃ". Μέ τήν ῾Ιεράν ταύτην ᾿Αγρυπνίαν (῾Εσπερινόν, ῎Ορθρον, νυκτερινήν θείαν λειτουργίαν) ἡ ῾Ιερά Μητρόπολίς μας ἐτίμησε καί τήν μνήμην τῶν ἁγίων αὐταδέλφων Κυρίλλου καί Μεθοδίου, τῶν ῾Ιεραποστόλων καί φωτιστῶν τῶν Σλάβων, τῶν ὁποίων ἐψάλη ἡ ῾Ιερά ᾿Ακολουθία. Εἶναι δέ λίαν ἐπίκαιρος μία ἔστω καί σύντομος ἀναφορά εἰς τό τεραστίας σημασίας ἱεραποστολικόν αὐτῶν ἔργον εἰς τούς Σλαβικούς λαούς, διότι ἐκ Θεσσαλονίκης ἕλκοντες τήν καταγωγήν, καί ἐπιστήμονες ὄντες, μετέδωκαν εἰς τούς Σλαβικούς λαούς ὄχι μόνον τήν ᾿Ορθόδοξον Πίστιν, ἀλλά καί γενικώτερον τόν ῾Ελληνοχριστιανικόν Πολιτισμόν. Οἱ ἅγιοι οὗτοι ὑπῆρξαν ὄντως μεγάλοι ῾Ιεραπόστολοι, καί τό μέγα ἔργό των ἔμεινε ὡς ἕνα φωτεινό μετέωρο, διά νά ὑπενθυμίσῃ τήν ῾Ιεραποστολική δραστηριότητα τῶν Βυζαντινῶν στούς Σλαβικούς λαούς. Εἰς αὐτούς κυρίως ὀφείλεται τό γεγονός, ὅτι οἱ Σλαβικοί λαοί δέν ὑπέκυψαν εἰς τάς πιέσεις τῆς Δύσεως (τοῦ Παπισμοῦ), ἀλλά τουναντίον συνεδέθησαν μέ τήν ᾿Ορθοδοξίαν (τήν Κων/λι). Καί ἐπειδή προκλητικώτατα σήμερα ὁ Πάπας προσπαθεῖ νά οἰκειοποιηθῇ τούς ῾Αγίους τούτους καί τούς ἐπικαλεῖται προπαγανδιστικῶς ὑπέρ τῆς αἱρέσεως του, παραθέτομεν ἕν μικρόν εὔγλωττον ἀπόσπασμα ἀπό τήν ῾Ιστορίαν: "῾Ο Μεθόδιος δέν μποροῦσε νά λάβῃ βοήθεια ἀπό τήν Ρώμη, ὅπου οἱ διάδοχοι τοῦ ᾿Ανδριανοῦ ἄρχισαν νά στρέφωνται κατά τῶν μεθόδων τοῦ Κυρίλλου καί δυσανασχετοῦσαν διά τήν πείσμονα ἄρνησιν τοῦ Μεθοδίου νά προσθέσῃ τό ΦΙΛΙΟΚΒΕ στό Σύμβολο τῆς Πίστεως. ῾Ο Μεθόδιος πίστευε μαζί μέ τόν Φώτιο, ὅτι αὐτό ἦταν αἵρεσις. Μέχρι τοῦ θανάτου του τό 885 ὁ Μεθόδιος συνέχισε τόν ἀγῶνά του νά διατηρήσῃ τήν ᾿Εκκλησία τοῦ Κυρίλλου στήν Μοραβία διωκόμενος ἀπό τήν αὐλή καί μισοαποκηρυγμένος ἀπό τήν Ρώμη. ῏Ηταν ὅμως τόσο σεβαστή μορφή, ὥστε δέν διώχθηκε ὁ ἴδιος. ᾿Αλλά οἱ πιό σπουδαῖοι μαθηταί του ἐκδιώχθηκαν κάτω τοῦ Δουνάβεως πρός τήν Βουλγαρία, ἐνῶ οἱ πιό ἄσημοι ὁπαδοί του πωλήθηκαν ἀπό τήν Κυβέρνησι τῆς Μοραβίας στούς δουλεμπόρους τῆς Βενετίας" (῾Ιστορία τοῦ Ν.Η. ΒΕΪΝΕΣ - ΜΟΣ "ΒΥΖΑΝΤΙΟ, ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ", στό κεφάλαιο: "ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΣΛΑΒΟΙ", σελ. 479). Καί εἰς τό σχετικόν λῆμμα τῆς Θ.Η.Ε. διαβάζομεν, ὅτι : "Τό ἔργον τῶν δύο ἀδελφῶν ἐν Μοραβίᾳ ταχέως κατέρρευσεν ἕνεκα τῆς σφοδροτάτης κατά τούτου ἐπιθέσεως τοῦ φραγκικοῦ Κλήρου, ὁ ὁποῖος ἐπωφελούμενος τῆς ἰσχύος καί πολλάκις χρησιμοποιῶν βίαια μέσα, ἐξήρθρωσε τήν ὑπό τοῦ Μεθοδίου διοργανωθεῖσαν ᾿Εκκλησίαν τῆς Μοραβίας, ἡ ὁποία περιῆλθε πλέον ὑπό τήν πλήρη κυριαρχίαν τῶν Φράγκων" (Βλάσιος Φειδᾶς). ῞Οπερ σημαίνει, ὅτι οἱ δύο ἀδελφοί Κύριλλος καί Μεθόδιος, ὑπῆρξαν πολέμιοι τῶν Φράγκων καί διά τοῦτο καί ἐδιώχθησαν. Παρά ταῦτα ὁ προαιώνιος ἐχθρός τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί τοῦ ῎Εθνους μας ὁ ἀντίχριστος Πάπας ἐπιχειρεῖ ἀναισχύντως νά οἰκειοποιηθῇ αὐτούς τούς δύο μεγάλους ῾Αγίους, διαστρέφων τήν ἱστορικήν πραγματικότητα καί διαστρεβλώνων τήν ἐκκλησιαστικήν ἀλήθειαν. Καί αὐτό τό κάμνει, ὅπως πολλάκις ἔχομεν καταγγείλλει, διότι ἔχει καταστρώσει ἀπό ἑκατονταετηρίδος σατανικόν σχέδιον ὑποταγῆς ὑπό τήν ἐξουσίαν του τῶν ἐκ παραδόσεως ᾿Ορθοδόξων λαῶν τῆς ᾿Ανατολῆς (῾Ελλήνων, Ρώσων, Σέρβων, Βουλγάρων, ᾿Αλβανῶν, Ρουμάνων, Τσεχοσλοβάκων, Πολωνῶν, Φιλανδῶν, ᾿Αράβων) διά τῆς σπορᾶς ζιζανίων μεταξύ αὐτῶν τῶν λαῶν. Διά τόν λόγον αὐτόν ἡμεῖς οἱ ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί ἔχομεν χρέος νά τιμῶμεν πανδήμως τούς ῾Αγίους τούτους ῾Ιεραποστόλους Κύριλλον καί Μεθόδιον, ὄχι μόνον διότι εἶναι φωτισταί τῶν Σλάβων, ἀλλά καί διότι εἶναι καί σύμβολα τοῦ ἀντιπαπικοῦ ἀγῶνος, ὄντες βέβαιοι, ὅτι εἰς οὐδέν θά ἰσχύσουν τά ἀντίχριστα καί ἀνθελληνικά σχέδια τοῦ Παπισμοῦ. Καί μάλιστα τώρα πού οἱ λεγεῶνες τῶν δαιμόνων τῆς παπικῆς μαζί καί τῆς προτεσταντικῆς Δύσεως ἐπέπεσον ὡς "ἀκρίδες" τῆς ᾿Αποκαλύψεως κατά τοῦ Σερβικοῦ λαοῦ, νά τούς παρακαλέσουμε νά πρεσβεύουν διά τήν κατάπαυσιν τοῦ πολέμου καί νά μᾶς ἐνισχύουν εἰς τόν κατά τοῦ ἀντιχρίστου καί ἀνθέλληνος Πάπα ἀγῶνα. ᾿Εν Κορωπίῳ τῇ 11 Μαΐου 1999 (῾Αγίων Κυρίλλου καί Μεθοδίου) Πρός Κύριον εὐχέτης + ῾Ο Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος 2 29 Μαΐου 1453 Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΩΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΣΤΟΝ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗ ΠΑΠΑ ΕΙΧΕΝ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΙ ΤΗΣ ΚΩΝ-ΛΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΚΛΗΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΙΩΝΩΝ ῾Η πτῶσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως τήν 29ην Μαΐου 1453 ὑπῆρξε τό συγκλονιστικώτερο καί δραματικώτερο γεγονός τῆς νεώτερης καί τῆς παγκόσμιας ἱστορίας. ῏Ητο ἡ ἀρχή μιᾶς μεγάλης περιπέτειας διά τόν νεώτερο ῾Ελληνισμό, ἀφοῦ αὐτό τό γεγονός ἔφερε στούς μέν Τούρκους κατακτητές τήν νίκη, σέ μᾶς τούς ῞Ελληνες τόν ἀβάστακτο πόνο καί τήν σκληρή δουλεία αἰώνων, ἐνῶ διέκοψε μιά χιλιόχρονη ἔνδοξη πορεία τοῦ Βυζαντινοῦ Πολιτισμοῦ. ῎Εχουν γραφῇ πάρα πολλά γι αὐτή τήν "ἀποφράδα ἡμέρα" τοῦ Βυζαντινοῦ ῾Ελληνισμοῦ, εἰς τά ὁποῖα πρέπει νά δώσουμε ἰδιαίτερη προσοχή γιά νά βγάλουμε καί τά ἀπαραίτητα διδάγματα. Διότι ἡ ἱστορία εἶναι ὁ καλύτερος διδάσκαλος καί "ὄλβιος, ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχε μάθησιν". ῾Ο ἱστορικός Στέφαν Τσβάϊχ γράφει: "Χίλια χρόνια δέν μποροῦν νά ἐξαγοράσουν μιᾶς ὥρας ἀπερισκεψίαν". ῾Ο γνωστός Στῆβεν Ράνσιμαν γράφει: "῾Η κερκόπορτα, ἕνας κόκκος ἄμμου, ἔκρινε τήν ἱστορία τοῦ κόσμου". ῞Ενας ἀνώνυμος ποιητής γράφει τόν πόνο του σέ στίχους: "῾Ο νοῦς μου καί ὁ λογισμός συγχίζεται νά γράψει, νά στιχοπλέξει ἀστοχεῖ τήν ἅλωση τῆς Πόλης. ᾿Εσεῖς βουνά, θρηνήσετε καί πέτρες ραγισθῆτε, διότι ἐχάθη τό κλειδί ὅλης τῆς οἰκουμένης, τό μάτι τῆς ᾿Ανατολῆς καί τῆς χριστιανοσύνης". Καί ὁ ἱστορικός καί αὐτόπτης μάρτυς Μιχαήλ Δούκας θρηνεῖ γιά τήν τραγωδία τῆς δοξασμένης Πόλεως τοῦ Κωνσταντίνου: "῏Ω πόλις, πόλις, πόλεων πασῶν κεφαλή! ῏Ω πόλις, πόλις Χριστιανῶν καύχημα! Ποῦ σου ἡ τῶν χαρίτων τοῦ Πνεύματος εὐεργετική ρῶσις...". Καί ὁ καθένας μας, ὅ καθένας πού ἔχει ὀρθόδοξον καί ἑλληνικήν ψυχήν, εἶναι ἀδύνατο νά μή θρηνήσῃ, καί νά μή πενθήσῃ ἀναλογιζόμενος τήν τραγική καταστροφή καί τίς τρομακτικές συνέπειες αὐτῆς τῆς ἁλώσεως. ῾Ο Ρῶσος ἱστορικός Βασίλιεφ ἀναφέρει ὅτι: "Βάσει τῶν πληροφοριῶν τῶν πηγῶν, ἡ λεηλασία τῆς πόλεως ἐκράτησε, ὅπως εἶχε ὑποσχεθῇ ὁ Μωάμεθ στούς στρατιῶτές του, τρεῖς μέρες καί τρεῖς νύχτες. ῾Ο λαός ἐσφάγη ἀνελέητα. Οἱ ἐκκλησίες μέ ἐπικεφαλῆς τήν ῾Αγία Σοφία, καθώς καί τά μοναστήρια, μέ ὅλον τους τόν πλοῦτο, ἐλεηλατήθησαν καί ἐμολύνθησαν, ἐνῶ οἱ ἰδιωτικές περιουσίες ἔγιναν ἀντικείμενον ἁρπαγῆς καί λαφυραγωγίας. Κατά τήν διάρκεια αὐτῶν τῶν μοιραίων ἡμερῶν ἐχάθησαν ἀναρίθμητα προϊόντα τοῦ πολιτισμοῦ. Τά βιβλία ἐκάησαν, ἐκκοματιάσθησαν ἤ ἐπωλήθησαν σέ ἐξευτελιστικές τιμές". Παρόμοια γράφει καί ὁ ῎Αγγλος ἱστορικός Ράνσιμαν: "Μπῆκαν καί ἔπιασαν καλογήρους καί καλόγριες (....) Τά ἰδιωτικά σπίτια ἐλεηλατήθησαν συστηματικά (....) Μαζί μέ τά ὑπάρχοντά τους ἔπαιρναν καί τούς ἐνοίκους. ῞Οποιος λυποθυμοῦσε ἤ ἔπεφτε ἀπό ἀδυναμία σφαζόταν μέ μερικά μικρά παιδιά πού θεωρήθηκαν ὅτι δέν εἶχαν ἀξία". ῾Ο ἄλλος δέ αὐτόπτης μάρτυς τῆς ἁλώσεως ὁ ἱστορικός Γεώργιος Φραντζῆς πού εἶδε ἀπό κοντά αὐτές τίς φρικιαστικές σκηνές τῶν λεηλασιῶν, τῶν ἀτιμώσεων καί τῶν σφαγῶν γράφει: "Τίς διηγήσεται τούς τότε κλαυθμούς καί θρήνους; Εἰ καί ἀπό ξύλου ἄνθρωπος ἤ ἐκ πέτρας ἦν, οὐκ ἠδύνατο μή θρηνῆσαι". Τί ἦταν ἡ Κωνσταντινούπολις ἐπί χίλια χρόνια; ῏Ηταν ἕνα ἀπόρθητο κάστρο, ἦταν ἔνας κυματοθραύστης πάνω στόν ὁποῖο ἔσπαζαν τά κύματα τῶν βαρβαρικῶν ἐπιθέσεων. Κατά τά τελευταῖα δέ χρόνια ἦταν ἕνα προπύργιον κατά τῆς ἰσλαμικῆς βαρβαρότητος. Μέ τήν πτῶσίν της ἔπεσε αὐτό τό προπύργιον. ᾿Από τήν μικρή Κερκόπορτα μπῆκε μέσα στόν πολιτισμένο κόσμο ἕνας βάρβαρος κόσμος, ὁ ὁποῖος, ἀπό τότε, ὅπως καί σήμερα ἀπειλεῖ ὅλη τήν Εὐρώπη σκορπίζοντας παντοῦ τόν τρόμο καί τήν θηριωδία. Μέ τήν πτῶσι τῆς Κων/λεως ἕνας πολιτισμός 11 αἰώνων ἔγινε συντρίμμια. ῎Εσβησε τό φῶς πού ἔλαμπε καί ἐφώτιζε ὅλη τήν Οἰκουμένη. ῎Εμεινε, ὅμως, κάτι πολύ σημαντικό. ῎Επεσε ἡ Πόλις, άλλά παρέμεινε ζωντανή ἡ ψυχή της, ἡ ᾿Ορθοδοξία. Μέ τήν ᾿Ορθοδοξία οἱ ὑπόδουλοι ῞Ελληνες διατήρησαν μέσα στίς καρδιές τους ἄσβεστη τήν φλόγα τῆς παραδόσεως, τήν ἀγάπη τους στήν Βασιλεύουσα καί τήν ἐλπίδα τῆς ἐλευθερίας. ῾Η ᾿Εκκλησία στήν λατρεία Της τηρεῖ τό Βυζαντινό τυπικό. Καί τά τέκνα Της διατηροῦν μέ θρησκευτική εὐλάβεια τήν Βυζαντινή σημαία μέ τό δικέφαλο ἀετό πού κυματίζει στίς ἑορτές τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ῎Ετσι ἡ Βασιλεύουσα ἔπεσε μέν στά χέρια τῶν βαρβάρων κατακτητῶν, ζῇ ὅμως στίς καρδιές τῶν ῾Ελλήνων. Ζῇ μέ τό πνεῦμα τῆς ἀναμονῆς καί τῆς ἐλπίδος, ὅτι πάλι μέ χρόνια μέ καιρούς πάλι θά γίνῃ ῾Ελληνική. ῾Ο ῞Αγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός πρό διακοσίων ἐτῶν καί ὁ ὁμολογητής ῾Ιεράρχης Ματθαῖος εἰς τόν αἰῶνά μας προεφήτευσαν καί ἐφλόγισαν τίς ψυχές τῶν ὀρθοδόξων μέ αὐτήν τήν ἐλπίδα, ὅτι ἡ Πόλις πάλιν θά γίνῃ δικιά μας. Καί αὐτόν τόν προφητικό τους λόγο τόν κρατᾶμε γιά νά μᾶς ζεσταίνει μέσα στήν παγωμάρα καί τήν ἀπελπισία τῆς ἐποχῆς μας. Τόν κρατᾶμε καί γιά ἕνα ἄλλο λόγο. Διά νά ἐνθυμούμεθα καί τάς αἰτίας τῆς Πτώσεως καί νά παραδειγματιζώμεθα. Νά ἐνθυμούμεθα, ὅτι εἰς τήν Πτῶσιν τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων συνέβαλε πρωτίστως τό ἄσπονδον καί αἰώνιον μῖσος τῶν Παπικῶν κατά τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Αὐτοί προεκάλεσαν τήν πρώτη ἅλωσι τό 1204 καί τήν καταστροφή τοῦ μεγαλυτέρου τμήματος τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας μέ τίς ἐπαίσχυντες Σταυροφορίες καί τήν ἐν συνεχείᾳ ἀρνησίν των, ὅταν τούς ἐζητήθη, νά σπεύσουν εἰς βοήθειαν τῆς Κων/λεως πού ἐκινδύνευε ἀπό τούς Τούρκους. Σημειώνομεν, ὅτι, ὡς προκύπτει ἀπό τίς πηγές, οἱ Γενουᾶται, οἱ ὁποῖοι ἀπεστάλησαν ὑπό τοῦ Πάπα στήν Κων-πολι, διά νά βοηθήσουν δῆθεν εἰς τήν ὑπεράσπισιν αὐτῆς, αὐτοί κυρίως ἔκαμαν τήν ἀρχήν τῆς καταστροφῆς. Διότι ἐκεῖ ὅπου ἐτοποθετήθησαν νά φυλάξουν τά τείχη, ἄφησαν ἀφύλακτον τήν διάβασιν, καί ἔτσι κατώρθωσαν οἱ Τοῦρκοι νά εἰσβάλουν ἀπό τήν Κερκόρπορταν καί νά ἐπιφέρουν τήν ὁλοκληρωτική καταστροφή. ᾿Αλλά, ἴσως, τοῦτο τό παρεχώρησεν ὁ Θεός διά νά ἐπέλθη ἡ Πτῶσις ἀπό ἐκείνους ἀπό τούς ὁποίους οἱ Βυζαντινοί, προδώσαντες τήν πίστιν, περίμεναν βοήθεια. Νόμισαν, ὅτι ἐγκαταλείποντες τήν ἀληθινήν Πίστιν καί προσφεύγοντες εἰς τούς Παπικούς θά ἐγλύτωναν ἀπό τήν καταστροφή. ῞Ομως αὐτή ἡ ἀποστασία, αὐτή ἡ ἀπιστία, αὐτή ἡ ὑποταγή εἰς τήν αἱρετικήν Δύσιν (Σύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας, συλλείτουργον μετά Παπικῶν εἰς τήν ῾Αγίαν Σοφίαν κλπ.) ἔφεραν τήν ὀργήν τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐγκατάλειψιν. ῞Ολα, ὅμως, αὐτά πρέπει νά μᾶς προβληματίσουν καί νά μᾶς παραδειγματίσουν σήμερον ὅτε, δυστυχῶς, ἔχει ἐπέλθει ἀκόμη μεγαλυτέρα ἀποστασία ἀπό τήν ᾿Ορθοδοξία καί ἔγιναν οἱ περισσότεροι ῞Ελληνες τόσον λατινόφρονες, ὥστε νά κινδυνεύουμε νά χάσουμε τελείως καί ἐκεῖνο πού μέ τόση εὐλάβεια διεφυλάχθη τά τετρακόσια χρόνια τῆς σκλαβιᾶς. Τελειώνουμε μέ μιά πολύ σπουδαία παρατήρησι πού ἔκανε ὁ Πολωνός ἱστορικός Γιάν Ντλοῦγκοζ διά τήν πτῶσι τῆς Κων/λεως: "῾Η ἧττα τῆς Κωνσταντινουπόλεως...ὑπῆρξε μιά μεγάλη νίκη τῶν Τούρκων, μία τρομερή καταστροφή τῶν ῾Ελλήνων, ἕνα αἶσχος τῶν Λατίνων" 3 ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ. ΟΓΔΟΗΚΟΝΤΑ ΕΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΝ (19 ΜΑΪΟΥ 1919 - 19 ΜΑΪΟΥ 1999) Εἰς τόν ῾Ιερόν Ναόν ῾Αγίου Δημητρίου ᾿Αχαρνῶν Μενιδίου, ὅπου μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ ἀπό δεκαετίας ἐφημερεύω, τό σύνολο σχεδόν τῶν ἐνοριτῶν εἶναι ῞Ελληνες προερχόμενοι ἀπό τόν ῾Ελληνικώτατο Πόντο καί διά τοῦτο ἀπό ἐτῶν ἔχω καθιερώσει κάθε χρόνο κατά τήν ἡμέραν τῆς θλιβερᾶς μνήμης τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ ῾Ελληνισμοῦ, 19 Μαΐου μέ τό ᾿Εκκλησιαστικό ῾Ημερολόγιο, τήν τέλεσιν θείας Λειτουργίας εἰς τιμήν καί μνήμην τῶν ῾Αγίων Νεομαρτύρων τῆς Πίστεώς μας καί ἐπιμνημόσυνον δέησιν ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν "ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος ἀγωνισαμένων καί εὐκλεῶς πεσόντων πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν". Τοῦτο ἔχομεν προγραμματίσει καί ἐφέτος, καί μέ τήν εὐλογίαν τοῦ Μακαριωτάτου ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος κ.κ. ᾿Ανδρέου, Τοποτηρητοῦ τῆς ῾Ιερᾶς Μητροπόλεως ᾿Αττικῆς, θά τελέσωμεν τήν Τρίτην τῆς Πεντηκοστῆς, 19 Μαΐου (Ε.Η.), θείαν Λειτουργίαν. Διά τοῦτο, μέ τήν εὐκαιρίαν αὐτήν, θά κάνωμεν καί μίαν σύντομον ἀναφοράν εἰς τό θέμα τοῦτο τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ ῾Ελληνισμοῦ, ἀπό τῶν στηλῶν τοῦ παρόντος μικροῦ φυλλαδίου μας, ὥστε νά πάρουμε καί μερικά ἀπαραίτητα, γιά τήν ἑλληνοχριστιανική πορεία μας, διδάγματα. ᾿Εκεῖνο πού πρωτίστως δέν πρέπει ποτέ νά ξεχνᾶμε, εἶναι πώς γιά τήν Γενοκτονία τοῦ Πόντιακοῦ ῾Ελληνισμοῦ δέν εἶναι ἔνοχοι μόνον οἱ Τοῦρκοι. Ναί μέν, ὅπως ἔχει παρατηρηθῇ: "Οἱ Τοῦρκοι δέν μπῆκαν στή ζωή τῶν ἄλλων λαῶν παρά σκορπώντας χειμάρρους αἵματος καί δακρύων...Δέν ἐπιβεβαιώθηκε ἡ παρουσία τους μέσα στόν κόσμο παρά μέ τόν πόλεμο καί τίς ἁλυσίδες...Δέν ἔζησαν παρά μέ σκλαβωμένους", ὅμως, δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ποῖοι κρύπτονται πίσω ἀπό τούς Τούρκους. Νά μή ξεχνᾶμε πώς πίσω ἀπό τήν γενοκτονία τοῦ Πόντου, πίσω ἀπό τήν Νεοτουρκική ἐπανάσταση, πίσω ἀπό τόν Κεμάλ ᾿Αττατούρκ, ὑπῆρξε καί ἔδρασε ὁ διεθνής ῾Εβραϊκός Σιωνισμός καί ὁ ἀντίχριστος Παπισμός. (Βλ. ᾿Επισκόπου Κηρύκου, Τό ὁλοκαύτωμα τοῦ Πόντου..., ῾Ομιλία, ᾿Αθῆναι 1997). ῞Οταν ἄρχισαν νά προγραμματίζουν τίς σφαγές, τούς βίαιους ἐξισλαμισμούς, τίς λεηλατήσεις, τίς ἐκτοπίσεις, τίς ἐξορίες καί γενικά τήν Γενοκτονίαν τοῦ Ποντιακοῦ καί κατόπιν ὅλου τοῦ Μικρασιατικοῦ ῾Ελληνισμοῦ, ἀκούσθηκε μία πρότασις ἀπό Γερμανό ἀξιωματικό, ὄργανον τῆς αἱρετικῆς Δύσεως (τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ), ἡ ὁποία κυριαλεκτικά μέθυσε τούς Τούρκους: "Σᾶς βεβαιῶ..(πώς)...μέ τό σύστημα πού σᾶς προτείνω ὁ θάνατός τους εἶναι βέβαιος...ἡ μισητή καί ἄτιμη αὐτή ράτσα (τῶν ῾Ελλήνων) θά χαθεῖ γιά πάντα..." (Σημείωσις: ῎Ετσι ἐνεργοῦν οἱ "ἀδελφοί" τῶν Οἰκουμενιστῶν, τότε Μεταξάκη, μετέπειτα ᾿Αθηναγόρου καί σήμερα Βαρθολομαίου). Καί ἐνόσῳ ἡ Γενοκτονία προχωροῦσε ὁ Πάπας ἐκμεταλλευόμενος τήν δυστυχία τῶν ῾Ελλήνων τοῦ Πόντου ἔστελνε τούς "ἱεραποστόλους" του νά....διδάξουν τούς ῞Ελληνες (δηλαδή νά τούς παρασύρουν), καί ὅταν ὡλοκληρώθηκε ἡ καταστροφή, μέ τό ξερριζωμό ὅλων τῶν ῾Ελλήνων τοῦ Πόντου καί τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας ἀπό τίς πατρογονικές του ἐστίες, καί πάλιν ὁ Πάπας, ὁ διάδοχος τοῦ αἱμοσταγοῦς ἐκείνου Πάπα (τοῦ Πάπα τῆς νύχτας τοῦ ἁγίου Βαρθολομαίου), ἔκαμε αἰσυθητή τήν ἐγκληματική παρουσία του στέλνοντας συγχαρητήρια, ὅπως ἔχει καταγραφεῖ στήν ἱστορία, εἰς τόν αἱμοσταγῆ Κεμάλ. Δέν χρειάζονται ἐδῶ σχόλια, ἀντιλαμβάνεται κανείς, ποῖοι εἶναι οἱ αἰώνιοι ἐχθροί τοῦ ῾Ελληνισμοῦ καί τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί πόσον ἐγκληματοῦν ἐκεῖνοι πού τούς "ἀγκαλιάζουν" ἐν ὀνόματι τῆς "οἰκουμενιστικῆς" ἀγάπης. (᾿Επιτρέψτε μου καί μία παρένθεσι χωρίς σχόλια: Οἱ νεότουρκοι τοῦ Κεμάλ ᾿Αττατούρκ πού ὠργάνωσαν καί κατηύθυναν τήν Γενοκτονίαν τοῦ Ποντιακοῦ καί Μικρασιατικοῦ ῾Ελληνισμοῦ ἦσαν δημιούργημα τῆς ῾Εβραϊκῆς Κοινότητος τῆς Θεσσαλονίκης. ῾Ο ἐπισκεφθείς τήν ῾Ελλάδα Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶχε δηλώσει πρό δύο ἤ τριῶν ἐτῶν, ὅτι στήν ἀρχή τοῦ αἰῶνά μας ἤκμαζε εἰς τήν Θεσσαλονίκη μεγάλη ῾Εβραϊκή Κοινότης, μέ τήν ὁποία ζούσαμε εἰρηικά. Καί διηρωτήθη: Γιατί νά μή συμβαίνῃ καί σήμερα τό ἴδιο; ῾Ο ἴδιος, ὅταν πῆγε στήν Θεσσαλονίκη, στόν προηγούμενο ἐρχομό του στήν ῾Ελλάδα, πῆγε καί "προσκύνησε" στό σπίτι τοῦ Κεμάλ ᾿Αττατούρκ!!!). Καί τό δεύτερο πού θέλω νά τονίσω σ᾿ αὐτό τό μικρό ἄρθρο, εἶναι ὅτι οἱ ῞Ελληνες Πόντιοι ἀδελφοί μας δέν πρέπει νά ξεχνοῦν τήν ἑλληνοχριστιανική καταγωγή τους καί τό χρέος πού ἔχουν ἔναντι αὐτῆς. Διότι ἡ καταγωγή τους περιποιεῖ εἰς αὐτούς μεγάλην τιμήν, ἀφοῦ καί τότε καί σήμερα ἀποτελοῦν τό ζωντανώτερο κομμάτι τοῦ ῾Ελληνισμοῦ, ὅμως αὐτή ἀκριβῶς ἡ καταγωγή τους εἶναι πού τούς καθιστᾶ καί ὑποχρέους ἔναντι τῶν προγόνων τους νά διαφυλάξουν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τήν ἱεράν παρακαταθήκην τῆς Πίστεως καί νά συνεχίσουν νά ζοῦν, ὅπως ἐζοῦσαν οἱ πατέρες τους καί ὅπως ἐκεῖνοι, ὡς ἀληθινοί χριστιανοί γονεῖς τούς ὑπέδειξαν. Διότι ἡ γνησία κατά Χριστόν ζωή των, πού ἦταν πανθομολογούμενη, καί τά θερμά καί γεμάτα ἀγάπη διά τήν ᾿Ορθόδοξον πίστιν λόγια των, ὅπως αὐτά διεσώθησαν καί σέ ἐπιστολές των πού ἔστελναν σέ ἀγαπημένα τους πρόσωπα μέσα ἀπό τίς φυλακές, ἐνῶ περίμεναν τόν θάνατο γιά τήν πίστι καί τήν πατρίδα, εἶναι ἱερά παρακαταθήκη πού πρέπει νά ἀποτελέσουν πυξίδα πλεύσεως ὄχι μόνον διά τούς Ποντίους ἀδελφούς μας, ἀλλά δι᾿ ὅλους ἐμᾶς τούς νεώτερους ῞Ελληνας, ἐάν θέλουμε στά δύσκολα αὐτά χρόνια πού περνᾶμε νά παραμείνουμε πραγματικοί ῞Ελληνες καί γνήσιοι ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Εἶναι πολύ χαρακτηριστική ἐν προκειμένῳ μία ἐπιστολή, πού καί ἄλλοτε ἐδημοσιεύσαμε, ἑνός φυλακισμένου Ποντίου τοῦ Περικλέως Δ. Κουζουδζάκογλου, ἀπό τήν ᾿Αμάσεια, ὁ ὁποῖος μέσα ἀπό τήν φυλακή πού περίμενε μέ χριστιανική καρτερία, τήν θανατική του ἐκτέλεσι, ἔγραψε στήν γυναίκα του καί στά παιδιά του τίς τελευταῖες του συμβουλές: "᾿Αγαπητή καί ποθητή μοι Μαξιμιλιανή καί προσφιλέστατά μου τέκνα, γράφει στήν ἐπιστολή. ῎Ισως ὡς ἄνθρωποι καί χωρίς νά τό θέλωμεν ἐψυχράναμεν ὁ εἷς τόν ἄλλον. ῾Ο Πολυεύσπλαγχνος Θεός ἄς συγχωρήσῃ ἁπάσας τάς ἁμαρτίας ἡμῶν....Μή λησμονεῖτε νά πηγαίνετε τάς Κυριακάς καί ἑορτάς εἰς τήν ἐκκλησίαν. Ζῆτε ὡς γνήσιοι ᾿Ορθόδοξοι. Πάντοτε νά κάμνητε τό σημεῖον τοῦ Σταυροῦ...᾿Επιστήσατε τήν προσοχήν σας καί διά τήν ἀνατροφήν καί ἐκπαίδευσιν τῆς μικρᾶς κόρης μου Τριανταφυλλιᾶς (τό μικρό μου ἀηδονάκι)... ῾Ο Θεός νά μᾶς ἀξιώσῃ νά σχηματίσωμεν μίαν νέαν οἰκογένειαν ἐν τῷ Παραδείσῳ". Στά δύο ὡς ἄνω σημεῖα πού ἀναφερθήκαμε θά μᾶς βοηθήσῃ πιστεύω καί τό παρακάτω κείμενο τοῦ τότε Μητροπολίτου τῆς Τραπεζοῦντος καί μετέπειτα ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν (ὁ ὁποῖος δυστυχῶς δέν παρέμεινε στήν Γνησία ᾿Ορθοδοξία, ἀλλά ἐλθών εἰς τήν ῾Ελλάδα ἠκολούθησε τόν Νεοημερολογιτσιμόν). Γράφει διά τήν Γενοκτονίαν τοῦ Ποντιακοῦ ῾Ελληνισμοῦ τά ἑξῆς χαρακτηριστικά: "Τῇ ἐνόχῳ συνεργίᾳ τῶν συμμάχων χριστιανικῶν δυνάμεων τῆς Δύσεως κατά τά ἔτη 1919 - 1922, τό ἐθνικόν κίνημα τῶν Τούρκων τοῦ Μουσταφᾶ Κεμάλ πασᾶ συνεπλήρωσε τό ἔργον τῶν Νεοτούρκων καί κατά ἑκατοντάδας ἀπηγχονίζοντο ῞Ελληνες κληρικοί καί πρόκριτοι τοῦ Πόντου, ἐνῶ χιλιάδες ἄλλαι στρατευσίμων νέων κατεδικάζοντο εἰς τόν διά τῆς πείνης καί τῶν ταλαιπωριῶν θάνατον ἐν τῇ ἐξορίᾳ. Καί ἐπῆλθε κατά Αὔγουστον τοῦ 1922 ἡ Μικρασιατική καταστροφή καί ἐπηκολούθησεν ἐν ἔτει 1923 ἡ ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν καί ἡ ἐντεῦθεν ἐρήμωσις τοῦ Ποντου, Μικρᾶς ᾿Ασίας καί Θράκης καί ἡ καταστροφή ὁλοκλήρου χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ. Καί ἐσβέσθη ἡ ᾿Εκκλησία Τραπεζοῦντος "καί ἡ κληρονομία ἡμῶν μετεστράφη ἀλλοτρίοις, οἱ οἶκοι ἡμῶν ξένοις. ῾Οδοί Τραπεζοῦντος πενθοῦσι παρά τό μή εἶναι ἐρχομένους ἐν ἑορτῇ· πᾶσαι αἱ πύλαι αὐτῆς ἠφανισμέναι, οἱ ἱερεῖς αὐτῆς ἀναστενάζουσι, καί αὐτή πικραινομένῃ ἐν ἑαυτῇ... Οἱ παραπορευόμενοι ὁδόν, ἐπιστρέψατε καί ἴδετε εἰ ἐστίν ἄλγος κατά τό ἄλγος μου, ὅ ἐγεννήθη". (᾿Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου, ῾Η ᾿Εκκλησία τῆς Τραπεζοῦντος, σελ. 782.). Λογῳ τῆς σπουδαιότητος τοῦ θέματος θά ἐπανέλθωμεν, Θεοῦ θέλοντος. 4 Η ΔΗΛΩΣΙΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΗΣ ΝΕΟΗΜ/ΤΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ. Εἴδομεν εἰς τό περιοδικόν "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ" (τεῦχος 103, ᾿Ιαν-Φεβρ.-Μάρτ. 1999) τοῦ π. Νεκταρίου Μουλατσιώτη τήν δήλωσιν τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου τῆς Ν.Ε. κ. Χριστοδούλου περί Οἰκουμενισμοῦ καί ἐλυπήθημεν πραγματικά, διότι διεπιστώσαμε δι᾿ ἄλλην μίαν φοράν πόσον εὔκολα παγιδεύουν τόν κόσμο εἰς τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. ῾Η δήλωσις τοῦ κ. Χριστοδούλου περί Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ἔγινε σέ συνέντευξη του τήν 24-5-1998 ἔχει ὡς ἑξῆς: "῾Ο Οἱκουμενισμός, πραγματικά ἔτσι ὅπως ἔχει ἐπικρατήσει καί σηματοδοτεῖται ὁ ὅρος αὐτός, βεβαίως εἶναι αἵρεσις, διότι σημαίνει ἀπάρνησιν βασικῶν χαρακτηριστικῶν γνωρισμάτων τῆς ᾿Ορθοδόξου Πίστεως, ὅπως εἶναι φέρ᾿ εἰπεῖν, ἡ ἀποδοχή τῆς θεωρίας τῶν κλάδων... ᾿Εμεῖς πιστεύουμε, ὅτι ἡ ᾿Ορθοδοξία, εἶναι ἡ Μία, ῾Αγία, Καθολική καί ᾿Αποστολική ᾿Εκκλησία -τέρμα, σ᾿ αὐτό δέν γίνεται συζήτησις· καί ἑπομένως, πᾶς ὅστις πρεσβεύει τά ἀντίθετα μπορεῖ νά λἐγεται οἰκουμενιστής καί ἑπομένως εἶναι αἱρετικός". ῾Ο π. Νεκτάριος ἔχει καταγγείλει εἰς τό παρελθόν τόν ἐν τῇ πράξει Οἰκουμενισμόν τῆς νεοημερολογιτικῆς ᾿Εκκλησίας καί διά τοῦτο διά νά ἦτο ἔστω ὀλίγον συνεπής εἰς αὐτά πού εἶχε πῇ καί εἶχε γράψει κατά τό παρελθόν, θά ἔπρεπε, πρίν κάμει (πανηγυρικά μάλιστα) δεκτήν τήν δήλωσιν τοῦ κ. Χριστοδούλου, νά εἶχεν ἀπαιτήσει ἀπό αὐτόν καί τούς ὑπ᾿ αὐτόν, ἑπομένως καί ἀπό τόν ἑαυτόν του, νά ἀποκηρύξουν καί καταδικάσουν ἐμπράκτως τά ἔργα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τά ὁποῖα συνεσωρεύθησαν εἰς τήν Ν.Ε.. Καί ἄν δέν τό ἔπραξαν τοῦτο μέχρι σήμερα,, ἔστω καί τώρα διά νά εἶναι συνεπής εἰς ἑαυτόν ἄς ἀπαιτήσῃ: 1ον: Νά ἀποχωρήσουν άμέσως ἀπό τό αἱρετικόν συνονθύλευμα τοῦ ἀντιχρίστου "παγκοσμίου συμβουλίου τῶν ἐκκλησιῶν" καί νά προσκαλέσουν καί τάς λοιπάς "ἐκκλησίας" μεθ᾿ ὧν ἔχουν κοινωνίαν νά πράξουν τό αὐτό. 2ον: Νά καλέσουν τήν ᾿Εκκλησίαν τῆς Φιλανδίας, μεθ' ἧς ἔχουν κοινωνίαν νά παύσῃ νά ἑορτάζῃ τό Πάσχα μετά τῶν Παπικῶν, διότι μέ αὐτήν τήν Καινοτομίαν καταπατοῦν τόν Ζ' ᾿Αποστολικόν Κανόνα καί τήν ἀπόφασιν τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου. 3ον: Νά καταδικάσουν Συνοδικῶς τόν αἱρετικόν Παπισμόν, τήν ψευδοάρσιν τῶν ἀναθεμάτων καί τήν ἀπόφασιν τοῦ Μπελεμέντ, τήν ὁποίαν ὑπέγραψαν καί ἐκπρόσωποι τῆς κρατικῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ νέου ῾Ημερολογίου καί σύμφωνα μέ τήν ὁποίαν ἀναγνωρίζονται μυστήρια καί θεία Χάρις εἰς τούς Παπικούς. 4ον: Νά καταδικάσουν τήν αἵρεσιν τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ καί ὅσους κοινωνοῦν μετ᾿ αὐτῆς, ὅπως τό Πατριαρχεῖον ᾿Αντιοχείας, καί τήν ἀπαράδεκτον προσφώνησιν τοῦ κ. Χριστοδούλου πρός τόν Πατριάρχη τῶν Κοπτῶν, τόν ὁποῖον προσεφώνησε ὡς ᾿Ορθόδοξον Πατριάρχην, κατά τήν εἰς Συρίαν ἐπίσκεψίν του πρό δύο τριῶν μηνῶν. 5ον: Νά καταδικάσουν τούς θανόντας μασώνους καί φιλοτούρκους Πατριάρχας καί ἐν σχίσματι θανόντας ᾿Αρχιεπισκόπους ᾿Αθηνῶν. 6ον: Νά δηλώσουν ὁ κ. Χριστόδουλος καί οἱ ᾿Επίσκοποί του, ὅτι δέν ἔχουν σχέσι μέ τό Μασωνικόν Ρόταρυ, καί νά κάμουν Λίβελλον - ῾Ομολογίαν Πίστεως, διά τάς συμπροσευχάς των μετά αἱρετικῶν. (Σημειώνομεν, ὅτι ὁ κ. Χριστόδουλος τό θέρος τοῦ 1982 "μετέσχε εἰς τόν ἐν Ρώμῃ ἑσπερινόν τῶν οὐνιτῶν ἀναγνώσας τόν Προοιμιακόν"). 7ον: Νά καταδικάσουν τήν κηρυχθεῖσαν τήν 27-2-1988, ὑπό τοῦ Περγάμου ᾿Ιωάννου, αἵρεσιν, ὅτι "Παρῆλθεν πλέον ὁ καιρός τῆς ναρκισευομένης ᾿Ορθοδοξίας". (Τήν αἵρεσιν ταύτην ἐμμέσως ὑπεστήριξεν καί ὁ κ. Χριστόδουλος). 8ον: Νά καταδικάσουν τάς οἰκουμενιστικάς συμπροσευχάς ᾿Ασσίζης, Καμπέρας. (Εἰς τήν οἰκουμενιστικήν συμπροσευχήν τῆς Καμπέρας συμμετέσχε καί ὁ κ. Χριστόδουλος). 9ον: Νά καταδικάσουν Συνοδικῶς καί δι᾿ ἀναθέματος τήν αἱρετικήν ᾿Εγκύκλιον τοῦ 1920 τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως, τήν καινοτομίαν τοῦ νέου ῾Ημερολογίου (διά νά εἶναι σύμφωνοι καί μέ τάς ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων 1583,1587 καί 1593) καί τά λοιπά βήματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. 10ον: Νά καταδικάσουν Συνοδικῶς καί νά ἀποκλείσουν ἅπαξ διά παντός τήν ἀποδοχήν ὑπ᾿ αὐτῶν τοῦ συνεορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, καί 11ον: Νά ἀπαγορεύσουν εἰς τόν αἱρετικόν Βαρθολομαῖον νά ξαναεπισκεφθῇ τήν ῾Ελλάδα, ἐνόσῳ παραμένει εἰς τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί νά ἐμποδίσουν τόν αἱρεσιάρχην Πάπαν, νά ἔλθῃ, ὡς ἐδήλωσεν ὁ ἴδιος, τό ἔτος 2.000 εἰς τήν ῾Ελλάδα, διότι αὐτός εἶναι ὁ Πρόδρομος τοῦ ἀντιχρίστου καί κατά τόν ῞Αγιο Κοσμᾶ τόν Αἴτωλό: "Τόν Πάπα νά καταρᾶσθε, διότι αὐτός ειναι ἡ αἰτία" ὅλων τῶν κακῶν. 12ον: Νά ἀποπέμψῃ (ὁ κ. Χριστόδουλος) ἀπό τό ἄμεσον ᾿Αρχιεπισκοπικόν του περιβάλλον τούς δεδηλωμένους οἰκουμενιστάς κληρικούς, μεταξύ τῶν ὁποίων τόν ᾿Αρχιμ. Δανιήλ Πουρτσουκλῆν, ὁ ὁποῖος ἐξεταζόμενος ὡς μάρτυς εἰς ποινικήν ὑπόθεσιν ἐν Βόλῳ ἐβεβαίωσεν ἐνόρκως, ὅτι ὁ Πάπας δέν εἶναι αἱρετικός. Ταῦτα γράφομεν ἐξ᾿ ἀφορμῆς τοῦ ἀνωτέρω σχολίου τοῦ περιοδικοῦ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ", ἀλλά καί ἐπί τῇ συμπληρώσει ἑνός ἔτους ἀπό τῆς ἀναρρήσεως τοῦ κ. Χριστοδούλου εἰς τόν ᾿Αρχιεπισκοπικόν θρόνον τῆς Νεοημ. ᾿Εκκλησίας. Καί ἀφοροῦν τόν ἴδιον τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον (τῆς Ν.Ε.) κ. Χριστόδουλον, ἀλλά καί ὅλους τούς συμφρονοῦντας μέ αὐτόν. Τά γράφομεν, δέ, ὄχι διά νά τά γνωρίσῃ ὁ ἴδιος, ἀφοῦ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι τά γνωρίζει πολύ καλά, ἀλλά διά νά προσεχθοῦν ἀπό ἐκείνους πού τόν ἀκολουθοῦν. Διότι καί ὁ κ. Χριστόδουλος καί ὅσοι τόν ἀκολουθοῦν, (ὅπως καί ὁ π. Νεκτάριος) γνωρίζουν πολύ καλά τήν ἀλήθεια, ἀλλά ἐν γνώσει των ἐνεργοῦν κατά τῆς ἀληθείας. Τόσον πού ὁ κ. Χριστόδουλος, μάλιστα, προκειμένου νά φανῇ ἀρεστός εἰς τόν ῾Ελληνικόν λαόν, ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ τήν Παράδοσιν τῶν Πατέρων του, δέν διστάζει νά παρουσιάζεται εἰς τούς λόγους του (ὄχι εἰς τά ἔργα) ὡς δῆθεν δεινός ὑπερασπιστής τῆς γνησίας ὀρθοδόξου παραδόσεως καί πολέμιος τῆς αἱρετικῆς Δύσεως καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. ῾Ο κ. Χριστόδουλος, ἀφ᾿ ὅτου ἀνεδείχθη ᾿Αρχιεπίσκοπος τῆς Ν.Ε. τῆς ῾Ελλάδος, εἶπεν πολλά, ἀλλ᾿ οὐδέν ἔπραξε ἀπό ἐκεῖνα πού ἐπιβάλλουν ἡ ᾿Ορθοδοξία καί οἱ ῾Ιεροί Κανόνες. Θά ἦτο προτιμότερον δι᾿ αὐτόν καί δι᾿ ὅσους τόν ἀκολουθοῦν καί τόν ὑποστηρίζουν νά εἶχεν ὁμιλήσει ὀλιγώτερον καί νά ἔδιδε προτεραιότητα εἰς τά θέματα τῆς πίστεως, δηλαδή νά κατεδίκαζε ἐν τῇ πράξει τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέσα είς τήν ὁποίαν συμπεριλαμβάνεται καί ὁ Νεοημερολογιτισμός, νά ὕψωνε τήν ρομφαία τῆς ἀληθείας καί νά ἐπάτασσε τό ψεῦδος τῆς κακοδοξίας, νά ἐπανέφερε τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ νέου ῾Ημερολογίου εἰς τήν εὐθεῖαν ὁδόν τῶν Πατέρων ἀπό τήν ὁποίαν παρεξέκλινε ἀπό τό 1924, καί συνεχῶς παρεκκλίνει, νά ἐπέστρεφε, δηλαδή, εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθοδοξίαν. Τότε, πιστεύομεν, θά ἀνεδεικνύετο μία ὄντως μεγάλη προσωπικότης. Οὐδέν, ὅμως, τούτων ἔπραξε. Τουναντίον, παραμένῃ οἷος ἦτο, ὅτε ὑπέβαλε τήν Διδακτορικήν του Διατριβήν εἰς τό Παν/μιο Θεσσαλονίκης διά τό "παλαιοημερολογιτικόν", καί δέν ἤλλαξε καθόλου τήν ἐν τῇ πράξει πορείαν του πρός τόν Οἰκουμενισμόν, ὅσον δέ καί ἄν θέλῃ ὁ ἴδιος νά παρουσιάζεται ὡς ἀντίθετος πρός τόν Οἱκουμενισμόν, ἀποδεικνύεται ἐκ τῶν πράξεών του, ὅτι ὁ ἰσχυρισμός του αὐτός δέν ἀνταποκρίνεται εἰς τήν ἀλήθειαν. Μέ αὐτήν του ὅμως τήν τακτικήν, καί τόν ἑαυτόν του κολάζει, ἀλλά καί ὅσους τόν ἀκολουθοῦν ὁδηγεῖ εἰς ἀπώλειαν. Τό καθῆκον ὅμως ἐκείνου πού πραγματικά θέλει νά σωθῇ εἶναι: "φεῦγε αὐτόν καί παραίτησαι" . 5 ΕΠΙ ΤΗ ΘΛΙΒΕΡΑ ΕΠΕΤΕΙΩ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ-ΠΟΛΕΩΣ ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Γ.Ο.Χ. ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ (ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΘΕΝ ΤΗΝ 29ην ΜΑΪΟΥ 1999) Σήμερον Πέμπτην 11.6.99, κατά τό πολιτικόν νέον ἡμερολόγιον, 29ην Μαΐου 1999, κατά τό ὀρθόδοξον (παλαιόν) ἑορτολόγιον, ἀκριβῆ ἡμερομηνίαν τῆς 546ης ἐπετείου τῆς ῾Αλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐτιμήσαμεν δι᾿ ᾿Αρχιερατικῆς θείας Λειτουργίας, καί σχετικῆς ἀναφορᾶς-ὁμιλίας, εἰς τόν Μητροπολιτικόν μας ῾Ιερόν Ναόν ῾Αγίας Αἰκατερίνης Κορωπίου ᾿Αττικῆς, τούς ῾Αγίους Νεομάρτυρας τῆς Πίστεώς μας, τούς μετά τήν ῞Αλωσιν μαρτυρήσαντας ὑπό τῶν Τούρκων, τούς γνωστούς ὡς νεομάρτυρας, οἱ ὁποῖοι τοῖς ἴχνεσι τῶν ἁγίων μεγάλων καί πρώτων μαρτύρων βαδίσαντες, ἐπότισαν "ἐν τοῖς ἐσχάτοις καιροῖς" τό δένδρον τῆς Πίστεως καί ἐδόξασαν τήν ᾿Ορθοδοξίαν καί τό ῎Εθνος. Κατά τήν ἀναφοράν - ὁμιλίαν μας πέραν τῶν ὅσων εἴπομεν περί τῶν αἰτίων τά ὁποῖα ὡδήγησαν εἰς τήν πτῶσιν (φραγκική κυριαρχία 1204, ἀποστασία ἀπό τήν πίστιν (ἐνωτικοί-λατινόφρονες), ὑποταγή εἰς τόν Παπισμόν διά τῆς "ἑνώσεως" τῆς ψευδοσυνόδου Φερράρας - Φλωρεντίας 1438-39,κλπ.) ἐτονίσαμεν καί τά ἀκόλουθα, τά ὁποῖα θεωροῦμεν χρήσιμον νά δημοσιεύσωμεν καί εὐρύτερον: Τήν 29ην Μαίου 1453 ἡ Κων/λις ἔπεσεν εἰς χεῖρας τῶν Τούρκων. "῾Εάλω ὁ Πόλις". "῾Η Ρωμανία πάρθεν". ῾Η ἅλωσις αὕτη τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Βασιλευούσης, ὑπό τῶν Τούρκων, ἐσήμανε καί τήν κατάλυσιν τῆς ἐνδόξου Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ἤτοι τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ελληνικῆς Αὐτοκρατορίας (330-1453 μ.Χ.) ῾Η ἡμέρα αὕτη 29 Μαΐου 1453, ἀποτελεῖ, μίαν ἀπό τάς θλιβερωτέρας ἡμέρας τῆς ῾Ιστορίας μας. ῞Ομως ἀποτελεῖ καί μίαν ἀπό τάς ἐνδοξοτέρας. Δέν θά ἐξετάσωμεν καί δέν θά ἀναφέρωμεν ἐδῶ τά σφάλματα καί τά αἴτια ἐν γένει τά ὁποῖα ὡδήγησαν εἰς τήν ῞Αλωσιν. ᾿Εδῶ περιοριζόμεθα νά τονίσωμεν, ὅτι ἡ ῞Αλωσις, ὅπως ἕνα νόμισμα ἔχει δύο ὄψεις: Τήν ὄψιν τῆς θλίψεως καί τήν ὄψιν τῆς δόξης. Εἰδικώτερον δέ, θά ἐξάρωμεν τήν ὄψιν τῆς δόξης, τήν ὁποίαν συνήθως δέν προσέχομεν. Εἰς τί λοιπόν συνίσταται ἡ δόξα τῆς ἡμέρας ἐκείνης; ῾Η δόξα καί ἡ λαμπρότης τῆς ἡμέρας ἐκείνης συνίσταται εἰς τήν ἡρωϊκήν ἀπόφασιν τῶν προγόνων μας νά ἀγωνισθοῦν καί νά θυσιασθοῦν διά τήν ἐλευθερίαν των παρά νά σώσουν τήν ζωήν των καί τήν περιουσίαν των διά τῆς ὑποδουλώσεως καί τῆς ὑποταγῆς. Εἰς τό δίλημμα, δηλαδή, ἀντίστασις ἤ ὑποταγή ἐπέλεξαν τό πρῶτον. ᾿Απεφάσισαν νά ἀντισταθοῦν ἀκόμη καί μέ θυσίαν τῆς ζωῆς των, διά τήν ἐλευθερίαν των. Συγκεκριμένως ὁ σουλτάνος τῶν Τούρκων, ὁ Μωάμεθ, ἐζήτησεν ἀπό τόν βασιλέα τῶν ῾Ελλήνων, τόν Κωνσταντῖνον Παλαιολόγον, νά τοῦ παραδώσῃ τήν Πόλιν, χωρίς ἀντίστασιν. Αὐτός δέ (ὁ Μωάμεθ): Πρῶτον μέν, ἀνελάμβανε τήν ὑποχρέωσιν νά μή πειράξῃ τούς κατοίκους της, ἠγγυᾶτο, δηλαδή, διά τήν ζωήν καί τήν περιουσίαν των. Δεύτερον δέ, παρεχώρει εἰς τόν Κωνσταντῖνον τήν Πελοπόννησον διά νά ζῇ ἐκεῖ ὡς ἡγεμών, παραλαμβάνων μάλιστα ἀπό τήν Πόλιν τούς συγγενεῖς του, τούς αὐλικούς του καί τά ὑπάρχοντά του. ῞Ομως, ὁ Κωνσταντῖνος εἰς τήν πρότασιν ταύτην τοῦ Μωάμεθ ἀπήντησεν ὡς ἑξῆς: "Τό δέ τήν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ᾿ ἐμόν ἐστίν, οὔτ᾿ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν αὐτῇ· κοινῇ γάρ γνώμῃ, πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν". Δηλαδή "τό νά σοῦ παραδώσω τήν Πόλη, οὔτε στίς δικές μου προθέσεις εἶναι, οὔτε σέ κανενός ἄλλου ἀπ᾿ ὅσους κατοικοῦν σ᾿ αὐτή, γιατί ὅλοι μέ τήν ἀπόφαση (πού πήραμε) μέ τήν δική μας ἀβίαστη θέληση θά πεθάνουμε καί δέν θά ὑπολογίσουμε τήν ζωή μας" (Γ. Φραντζῆς, ῾Ιστορικός τῆς ἁλώσεως). ᾿Ακολούθως ἔπεσεν ἡρωϊκῶς μαχόμενος διά τήν ἐλευθερίαν τῆς Πατρίδος του ὡς ἁπλοῦς στρατιώτης. ῾Η ἡρωϊκή αὕτη ἀντίστασις καί θυσία τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου καί τῶν συμμαχητῶν του εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν ἦτο σύμφωνος μέ τό αἰώνιον φρόνημα τῶν ῾Ελλήνων, καθ᾿ ὅλην τήν διάρκειαν τῆς ῾Ιστορίας των ἀπό τῶν ἀρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερον. Μέ τό φρόνημα, δηλαδή ἐκεῖνο, τό ὁποῖον ὑπαγορεύει εἰς αὐτούς πάντοτε νά θέτουν τήν ἐλευθερίαν πάνω καί ἀπό αὐτήν τήν ζωήν των. Μέσα ἀπό τά ἀναρίθμητα παραδείγματα τῶν ἡρωϊκῶν ἀγώνων καί θυσιῶν τῶν προγόνων μας ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας ἀναφέρομεν τό: "Μολών λαβέ" τοῦ Λεωνίδα καί τῶν 300 Σπαρτιατῶν εἰς τάς Θερμοπύλας, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν μαχόμενοι ἅπαντες ἐναντίον πολυαρίθμων δυνάμεων τῶν Περσῶν (480 π.Χ.), καθώς καί τό "ΟΧΙ" τοῦ 1940-1941 κατά τῶν ᾿Ιταλῶν καί τῶν Γερμανῶν καί ἀκολούθως τήν ᾿Εθνικήν ἀντίστασιν κατά τῆς φασιστικῆς καί ναζιστικῆς Κατοχῆς. Εἰδικώτερον, καθ᾿ ὅσον ἀφορᾶ εἰς τήν ἡρωϊκήν ἀντίστασιν καί θυσίαν τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου καί τῶν συμμαχητῶν του παρατηροῦμεν τά ἐξῆς: Μέσα εἰς τόν ὄλεθρον καί τόν θρῆνον τῆς ῾Αλώσεως, μέσα ἀπό τήν τεραστίαν ταύτην καταστροφήν, ἐξεπήγασεν ἀμέσως ἡ αἰσιοδοξία καί ἡ προσδοκία ὅτι δέν ἐχάθη τό πᾶν, ὅτι ἡ πτῶσις καί ἡ δουλεία θά εἶναι προσωρινή, ὅτι θά ἔλθουν καλύτεραι ἡμέραι, ὅτι "Πάλι μέ χρόνους μέ καιρούς πάλι δικά μας θἆναι". ῾Η ἡρωϊκή θυσία τοῦ Κωνσταντίνου καί τῶν σύν αὐτῷ, συνωδεύθη ἀμέσως ὄχι μόνον ἀπό τόν θρῆνον, ἀλλά καί ἀπό τόν θρῦλον τοῦ Μαρμαρωμένουυ Βασιλιᾶ" καί ἄλλους συναφεῖς. ᾿Απετέλεσε τήν φλόγα, ἡ ὁποία συντηρεῖται ἄσβεστος εἰς τήν ψυχήν τοῦ Γένους καί διέσωσε τήν ὕπαρξίν του. ᾿Ακολούθως ἀναφέρομεν χαρακτηριστικά παραδείγματα, ἀπό τά ὁποῖα πιστοποιοῦνται αὐτά τά ὁποῖα εἴπομεν ἀνωτέρω. ῞Οτι δηλαδή, ἡ ἐθνική συνείδησις ἀντέδρασεν ἀμέσως, μέ τόν θρῆνον μέν, ὄχι ὅμως μέ τήν ἀπελπισίαν, ἀλλά μέ τήν ἐλπίδα. Μέ τήν ἐλπίδα δηλαδή, ὅτι καί τοῦ Γένους τόν Γολγοθᾶν θά ἠκολούθει ἡ ᾿Ανάστασις. Τά παραδείγματα αὐτά τά λαμβάνομεν ἀπό τήν λαϊκήν μοῦσαν, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ, ὡς γνωστόν, τήν πλέον γνησίαν ἔκφρασιν τῆς λαϊκῆς ψυχῆς. ῞Οπως ἀπό τόν Θρῆνον τῆς "῾Αγιά Σοφιᾶς": "Σώπασε Κυρά Δέσποινα καί μή πολυδακρύζεις, πάλι μέ χρόνους μέ καιρούς πάλι δικά μας θἆναι...", καθώς καί ἀπό ἕνα Ποντιακό λαϊκό τραγοῦδι γιά τήν ἅλωσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως: "῞Ενα πουλίν, καλόν πουλίν, ἐβγαίν᾿ ἀπό τήν Πόλην, οὐδ᾿ ᾿σ ἀμπέλια ᾿κόνεψεν, οὐδέ σα περιβόλα ἐπῆγεν καί ν᾿ ἐκόνεψεν καί ᾿σ του ᾿Ηλί τόν κάστρον ἔδειξεν τ᾿ ἕναν τό φτερόν ᾿σ τσο αἷμαν βουτεμένον ἔδειξεν τ᾿ ἄλλο τό φτερόν, χαρτίν ἔχει γραμμένον. ᾿Ατό κανείς ᾿κ ἀνέγνωσεν, οὐδ᾿ ὁ μητροπολίτες ἕναν παιδίν, καλόν παιδίν, ἔρχεται κι᾿ ἀναγνώθει. Σεΐτ᾿ ἀναγνώθ᾿ σεΐτα κλαίγει, σείτα κρούει τήν καρδίαν "᾿Αϊλί ἐμᾶς, καί βάϊ ἐμᾶς πάρθεν ἡ Ρωμανία" Μοιρολογοῦν τά ἐκκλησάς, κλαῖγ᾿ νε τά μοναστήρια κι᾿ ἄϊ Γιάννες ὁ Χρυσόστομον κλαίει δερνοκοπᾶται. "Μή κλαῖς, μή κλαῖς ῎Αϊ Γιάννε μου, καί δερνοκοπισκάσαι" - ῾Η Ρωμανία ᾿πέρασεν, ἡ Ρωμανία πάρθεν - ῾Η Ρωμανία κι᾿ ἄν πέρασεν, ἀνθεῖ καί φέρει κι᾿ ἄλλο". ᾿Από τά ἀνωτέρω προκύπτει κατά τόν πλέον παραστατικόν καί εὔγλωττον τρόπον, τό ἠθικόν μεγαλεῖον τῆς ἡρωϊκῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς.. Βλέπομεν, δηλαδή, ὅτι οἱ ῞Ελληνες καί εἰς τάς πλέον δυσκόλους στιγμάς των καί εἰς τάς πλέον θλιβεράς περιόδους τῆς ἱστορίας των δέν χάνουν τήν πίστιν των, δέν χάνουν τό θάρρος των, δέν χάνουν τό ἠθικό των, δέν ἀποθαρρύνονται καί δέν ἀπελπίζονται. ᾿Αντιθέτως, πρῶτον μέν ἀντιστέκονται μέχρις ἐσχάτων καί κατά τῶν πλέον ἰσχυρῶν ἐχθρικῶν δυνάμεων, ὅταν κινδυνεύῃ ἡ ἐλευθερία των, δεύτερον δέ ἀκόμη καί ὅταν ἡττῶνται εἰς τούς ἀγῶνάς των αὐτούς, δέν παρραιτοῦνται ποτέ, ἀλλά πάντοτε μέ θάρρος καί αἰσιοδοξίαν, ἀμέσως μετά τήν ἧτταν, ἀναζητοῦν τήν νίκην, ἀμέσως μετά τήν πτῶσιν ἀναζητοῦν τήν ἀνόρθωσιν, ἀμέσως μετά τόν Γολγοθᾶν, προσδοκοῦν τήν ᾿Ανάστασιν. Δέν ἀποβάλλουν, δηλαδή, ποτέ τήν ἀγωνιστικότηταν καί τήν ἐλπίδα. Πρός τοῦτο .εχουν φωτεινούς ὁδηγούς, ἀφ᾿ ἑνός μέν τήν μακραίωνα ἱστορικήν των παράδοσιν, ἀφ᾿ ἐτέρου δέ τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον Χριστιανικήν των Πίστιν. ᾿Ιδού, λοιπόν, ποῖον εἶναι τό ἠθικόν δίδαγμα καί τό ἡρωϊκόν μεγαλεῖον τῆς ἐπετείου τήν ὁποίαν ἑορτάζομεν σήμερον. ᾿Εκ τῆς ῾Ιερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς 6 Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ῏Ητο ἀδιανόητον παλαιότερον νά μή ἐγνώριζον οἱ ᾿Ορθόδοξοι ὅτι ὁ Παπισμός εἶναι αἵρεσις καί μάλιστα ἡ χειροτέρα τῶν αἱρέσεων. Σήμερα ἐάν ἐρωτήσῃς κάποιους τί γνώμη ἔχουν γιά τόν Παπισμό θά ἀπαντήσουν, ὅτι οἱ παπικοί εἶναι τό ἴδιο, ὅπως καί μεῖς. Θά ἐπικαλεσθοῦν μάλιστα τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ὅτι αὐτά πρεσβεύει καί αὐτά κηρύττει. Θά ἐπικαλεσθοῦν τά συλλείτουργα καί τάς συμπροσευχάς τῶν Πατριαρχῶν του καί τῶν ᾿Επισκόπων του κ.ο.κ. Δηλαδή ἐχάθηκεν ἡ συνείδησις τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί ἀλλοιώθηκαν τά κριτήρια ἀπό τούς περισσοτέρους.῎Ετσι ἐκεῖνο πού ἦταν ἀδιανόητο παλαιότερον, τώρα ἔχει γίνει συνείδησις καί φρόνημα τῶν λεγομένων ὀρθοδόξων. ᾿Αποτέλεσμα αὐτοῦ εἶναι ὅτι οἱ νεοημερολογῖται ἔχουν φτάσει σέ τέτοια πτῶσιν, ὥστε νά τούς ἁρμόζῃ περισσότερον ὁ τίτλος τοῦ φράγκου, παρά τοῦ ὀρθοδόξου. Καί αὐτό, βεβαίως, εἶναι ἡ συνέπεια τοῦ νεωτεριστικοῦ - οἰκουμενιστικοῦ πνεύματος τῶν ἡγετῶν τοῦ νέου ἡμερολογίου, τό ὁποῖον ξεκίνησε μέν μετά τήν ᾿Επανάστασιν τοῦ 1821 μέ τήν ἀνασύστασιν τοῦ ῾Ελληνικοῦ Κράτους, τό ὁποῖον ἀνέλαβον νά διαμορφώσουν δυτικοί πράκτορες, ὡλοκληρώθηκε ὅμως μέ τό νεωτεριστικό πνεῦμα πού ἐκυριάρχησε ἀπό τάς ἀρχάς τοῦ αἰῶνος καί κυρίως μέ τήν ἀλλαγήν τοῦ ῾Ημερολογίου (1924). Εἶναι δέ τόση ἡ ἐπίδρασις αὐτοῦ τοῦ νεωτεριστικοῦ πνεύματος, ὥστε νά θεωροῦν μεγάλη τους τιμή, οἱ νεοημερολογῖται ἡγέται, ὅτι θά ὑποδεχθοῦν τόν αἱρεσιάρχη Πάπα στήν ῾Ελλάδα, ὅπου σημειωτέον ἐπί χίλια ὁλόκληρα χρόνια ἀπό τό σχίσμα δέν ἐτόλμησε νά πατήσῃ τό πόδι του. Καί ἐπειδή ὑπάρχει μεγάλη ἄγνοια, ὅσον ἀφορᾶ τόν ρόλο τοῦ Παπισμοῦ, θά καταγράψωμεν σέ σειρά ἄρθρων τοῦ παρόντος ἀγωνιστικοῦ φυλλαδίου, τόν ἀντίχριστον ρόλο τοῦ Παπισμοῦ, μέ σκοπό νά ἐνημερωθοῦν οἱ χριστιανοί καί νά ἀντιδράσουν σέ κάθε ἐνδεχόμενη προσπάθεια νά τόν φέρουν. Πρέπει ὅλοι νά συνειδητοποιήσωμεν, ὅτι μία τέτοια ἔλευσις θά σημάνῃ τήν ἀπαρχήν τοῦ τέλους, θά εἶναι ἕνα σημεῖον, ὅτι πλησιάζει ἡ ἔλευσις τοῦ ἀντιχρίστου. ῾Ημεῖς δέ οἱ ᾿Ορθόδοξοι δέν πρέπει νά ξεχάσωμεν ποτέ τό τοῦ ῾Αγίου Κοσμᾶ: "Τόν Πάπα νά τόν καταρᾶσθε, αὐτός θά εἶναι ἡ αἰτία". Καί ἀκόμη νά μή ξεχνᾶμε τά στυγερά ἐγκλήματα πού διέπραξαν οἱ παπισταί εἰς βάρος τῶν ᾿Ορθοδόξων λαῶν καί τοῦ ῎Εθνους μας, καί ὅσα καθημερινῶς ἀποκαλύπτονται, ὅτι πρόκειται νά διαπράξουν εἰς βάρος τῆς ἀνθρωπότητος. Δηλαδή νά μή ξεχνᾶμε, ποτέ, ὅτι οἱ σκοτεινές δυνάμεις φιλοδοξοῦν νά τοποθετήσουν τόν Πάπα σέ προδρομικό ρόλο προετοιμασίας τῆς παγκοσμίου κυριαρχίας τοῦ ᾿Αντιχρίστου. Εἰς τό παρόν φύλλον θά παρουσιάσωμεν δύο ἀπό τάς σοβαρωτέρας παρεκκλίσεις τοῦ Παπισμοῦ, πού ἀφοροῦν τήν περί Θεοῦ πίστιν καί διδασκαλίαν. Εἶναι αἱ σοβαρώτεραι παρεκκλίσεις, διότι αὗται τούς καθιστοῦν ἀθέους καί εἰδωλολάτρας. ᾿Ιδού αὗται: 1)῾Η Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία, ὡς γνωστόν, κατέκρινε τόν Παπισμόν ὡς αἵρεσιν καί τούς ὁπαδούς τοῦ παπισμοῦ ὡς αἱρετικούς. ῾Ο Παπισμός διαφέρει πρός τήν ᾿Εκκλησίαν εὐθέως "περί αὐτῆς τῆς εἰς Θεόν πίστεως" (Α' Κανών τοῦ Μ. Βασιλείου). Διά τοῦτο θεωρεῖται αἵρεσις παρομοία μέ τήν παλαιάν μεγάλην αἵρεσιν τοῦ ᾿Αρειανισμοῦ. ῞Οπως ὁ ᾿Αρειανισμός, ἔτσι καί ὁ Παπισμός "προσβάλλει τό μέγα μυστήριον τῆς ῾Αγίας Τριάδος".(βλ. Δελήμπαση, ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,᾿Αθῆναι 1972, σελ. 70). Οἱ παπικοί προσέβαλον τήν περί Θεοῦ διδασκαλίαν τῆς ᾿Εκκλησίας παραχαράξαντες τό Σύμβολον τῆς Πίστεως τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, μέ τήν προσθήκην τοῦ λατινικοῦ ΦΙΛΙΟΚΒΕ, πού σημαίνει, ὅτι, κατά τό φρόνημά των τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον ἐκπορεύεται "καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ". ῾Ο Μέγας Φώτιος ἀναφέρει ὅτι οἱ Παπικοί διδάσκουν καινούργια διδασκαλία, ξένη πρός τήν ῾Αγία Γραφή καί τήν Πατερική διδασκαλία. "Τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον οὐκ ἐκ τοῦ Πατρός μόνον, ἀλλά γε καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορεύεσθαι (ὅτι ἐκπορεύεται) καινολογοῦσιν", πράγμα τό ὁποῖον σημαίνει, ὅτι κηρύττουν "ἐναντίον τῆς ρητῆς ἑρμηνείας τοῦ Κυρίου" ("ὅ παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται" ᾿Ιω. ιε, 26) καί "ἐναντίον τῆς ὁμολογίας συμπάσης τῆς Καθολικῆς ᾿Εκκλησίας "(Βλ. ᾿Εγκύκλιος ᾿Ορθοδόξων Πατριαρχῶν 1848 καί Μ. 40, 381). 2) Καί μέ ἄλλον τρόπον προσέβαλον τήν περί Θεοῦ διδασκαλίαν τῆς ᾿Εκκλησίας οἱ παπικοί. Κηρύξαντες, ὅτι μόνον ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄκτιστος. "῞Εν εἶναι μόνον ἄκτιστόν φασι τήν οὐσίαν τοῦ Θεοῦ", αἱ δέ θεῖαι ἐνέργειαι, διδάσκουν, εἶναι κτισταί (Γρηγορίου Παλαμᾶ 3,40). Οὗτοι τήν μέν θείαν "θέλησιν ταυτόν τῇ οὐσίᾳ" λέγουν, ταυτίζουν, δηλαδή, τήν θείαν θέλησιν πρός τήν θείαν οὐσίαν, "τήν δέ θείαν ἐνέργειαν κτιστήν", κἄν "θεότης" ὀνομάζεται, κἄν "θεῖον καί ἄϋλον φῶς", κἄν "Πνεῦμα ἅγιον" (Μάρκου ᾿Εφέσου, Μ.31 Β, 1334). Φρονοῦν, ἐν ἄλλοις λόγοις, ὅτι "αἱ ἐνέργειαι" τοῦ Θεοῦ "εἰσί κτίσματα", ὅπως διεκήρυξαν καί εἰς Σύνοδον τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας (᾿Ιωάννου Παπικοῦ ἐν Συνόδῳ Φερράρας Φλωρεντίας, Μ.31 Α, 825). ῞Οταν ὅμως κτιστάς τάς θείας ἰδιότητας καί ἐνεργείας "τά κτίσματα θεούς ποιοῦσιν" καί "κτίσμα ποιοῦσι τόν Θεόν", ὅπως ἔκαμναν καί οἱ ᾿Αρειανοί. (Μάρκου ᾿Εφέσου, Μ. 31 Β,1334). Αὐτό, ὅμως, τό φρόνημα ἑρμηνεύεται ἀπό τούς Πατέρας, ὡς ἕνα εἶδος ἀθεΐας καί εἰδωλολατρείας. Μέ αὐτή τους τήν διδασκαλία, ὅμως, ἀπορρίπτουν τήν ὀρθόδοξον περί Θεοῦ πίστιν, καθότι ἡμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι: "Τῆς ἀκτίστου καί θείας φύσεως ἄκτιστον καί τήν θέλησιν καί τήν ἐνέργειαν εἶναι φαμέν (λέγομεν) κατά τούς Πατέρας". Κατά δέ τόν ῞Αγιον Γρηγόριον Παλαμᾶν: "᾿Εκ γάρ τῆς ἐνεργείας ἡ οὐσία χαρακτηρίζεται" (Γρηγ. Παλαμᾶ 3,55) καί ὅπως ἄκτιστος εἶναι ἡ θεία οὐσία, ἔτσι ἄκτιστος νοεῖται καί ἡ θεία ἐνέργεια. ᾿Επίσης κατά τόν Μέγαν Βασίλειον: " ᾿Αλλ᾿ αἱ μέν ἐνέργειαι ποικίλαι, ἡ δέ οὐσία ἁπλῆ. ῾Ημεῖς δέ ἐκ μέν τῶν ἐνεργειῶν γνωρίζειν λέγομεν τόν Θεόν ἡμῶν, τῇ δέ οὐσίᾳ αὐτῇ προσεγγίζειν οὐκ ὑπισχνούμεθα. Αἱ μέν γάρ ἐνέργειαι αὐτοῦ πρός ἡμᾶς καταβαίνουσιν, ἡ δέ οὐσία αὐτοῦ μένει ἀπρόσιτος" (Μ. Βασιλείου, ΒΕΠΕΣ 55, 283). Καί πάλιν ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς κηρύσσει: "Εἰσίν ἄκτιστοι Θεοῦ ἐνέργειαι κοινῶς τοῖς τρισίν προσώποις ἐνθεωρούμεναι", τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ ῾Αγίῳ Πνεύματι (Γρηγ. Παλαμᾶ, 3,44). Διά τοῦτο ἡ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία ἀναθεμάτισε τήν παπικήν αὐτήν δυσσέβειαν περί κτιστῶν θείων ἐνεργειῶν ἤ ἰδιοτήτων, διότι δι αὐτῆς προσβάλλονται "αὐτά τά καίρια τῆς εὐσεβείας", δηλαδή τῆς ᾿Ορθοδόξου Πίστεως. ᾿Αναθεμάτισε καί τούς ἀμετανοήτους παπικούς. τούς δέ "κοινωνοῦντας τούτοις ἐν γνώσει ἀκοινωνήτους" ἐκήρυξε (Τόμος Συνοδικός τοῦ 1351, Μ. 26,191, καί Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα, 1,404). ῞Επεται καί συνέχεια. ᾿Επί τοῦ παρόντος ἐρωτῶμεν τούς ἐν ῾Ελλάδι ὁπαδούς τῆς Νεοημερολογιτικῆς Καινοτομίας, μέ πρῶτον τόν κ. Χριστόδουλον, γνωρίζουν ὅτι ἐνδεχομένη ὑποδοχή εἰς ῾Ελλάδα τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα θά σημάνῃ ἀμνήστευσιν ἐκ μέρους των τῶν αἱρέσεών του καί συνεργίαν εἰς τό ἔργο τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων πρός ἐγκαθίδρυσιν τῆς παγκοσμίου κυριαρχίας τοῦ ἀντιχρίστου Πάπα, ὡς προδρόμου τοῦ ᾿Αντιχρίστου; + Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ 7 Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ "ΑΙΡΕΣΙΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ" ῾Ο παπισμός, ὡς εἴπομεν εἰς τό προηγούμενον φύλλον, παρεμόρφωσε καί ἀλλοίωσε τήν περί Θεοῦ πίστιν, ὡς αὕτη ἐδιδάχθη, ἡρμηνεύθη καί ἐβιώθη ὑπό τῆς ᾿Εκκλησίας. Δηλαδή: 1) Παρεχάραξε τό Σύμβολον τῆς Πίστεως, προσθέσας εἰς αὐτό τό αἱρετικόν ΦΙΛΙΟΚΒΕ, φρόνημα τό ὁποῖον εἶναι ἀντίθετον πρός τήν ὁμολογίαν τῆς Καθολικῆς ᾿Εκκλησίας καί τό ὁποῖον εἰσάγει διθεΐαν, καί 2) ᾿Εκήρυξεν, ὅτι οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ εἶναι κτιστές, φρόνημα τό ὁποῖον σημαίνει, ὅτι: "τά κτίσματα θεούς ποιοῦσιν" καί "κτίσμα ποιοῦσι τόν Θεόν", τά ὁποῖα δέν ἀπέχουν πολύ ἀπό τήν ἀθεΐα καί τήν εἰδωλολατρεία. ᾿Επ᾿ αὐτῶν τῶν δύο αἱρετικῶν φρονημάτων ἐστηρίχθη ὅλη ἡ φραγκική θεολογία τοῦ Παπισμοῦ καί ἐξ αὐτῶν προῆλθον καί ὅλα τά αἱρετικά καί ἑωσφορικά ἀμέτρητα δυσσεβήματα αὐτῶν. ᾿Αλλά καί εἰς τήν περί ᾿Εκκλησίας διδασκαλίαν των οἱ παπικοί ἐκαινοτόμησαν. ῾Ημεῖς οἱ ᾿Ορθόδοξοι διαφυλάσσοντες τήν μίαν καί ἀληθῆ ἀκαινοτόμητον πίστιν πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν, ὅτι: "Μία ἡ ᾿Εκκλησία ἐν οὐρανοῖς, ἡ αὐτή καί ἐπί γῆς. ᾿Εν ταύτῃ τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον ἐπαναπέπαυται" ("Περί τῶν ᾿Εκκλησιαστικῶν Διατυπώσεων", Μ. 2, 889) καί ὅτι "ὁ Χριστός κεφαλἠ τῆς ᾿Εκκλησίας" (᾿Εφεσ. ε, 23). ῾Ο Παπισμός καί εἰς τοῦτο ἐκαινοτόμησε. Κάμνει διάκρισιν τῆς ὁρατῆς πλευρᾶς τῆς ᾿Εκκλησίας ἀπό τῆς ἀοράτου καί δέχεται κατ᾿ οὐσίαν "δύο ᾿Εκκλησίας, τήν ἀόρατον ἐν οὐρανῷ καί τήν ὁρατήν ἐπί γῆς" (Α. Δελήμπαση, "῾Η αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ", ᾿Αθῆναι 1972, σ. 74, 75 καί Χ. ᾿Ανδρούτσου, "Συμβολική", ἐν ᾿Αθήναις 1930, σ. 82). Πέραν τούτου φρονεῖ, ὅτι "ἰθύντωρ καί κυβερνήτης τῆς ᾿Εκκλησίας εἶναι ἀόρατος μέν ὁ Χριστός, ὁρατός δέ ὁ κατέχων τήν Ρωμαϊκήν ἕδραν" ὁ Πάπας. (῾Ομολογία Πίστεως τῆς ἐν Τριδέντῳ Συνόδου, παρά Χ. ᾿Ανδρούτσου, "Συμβολική", σελ. 90), ὁ ὁποῖος κατά τήν ἰδίαν ῾Ομολογίαν εἶναι "ἀληθής Τοποτηρητής τοῦ Χριστοῦ καί πάσης τῆς ᾿Εκκλησίας κεφαλή καί πάντων τῶν Χριστιανῶν πατέρας καί διδάσκαλος, "᾿Αρχιερέας εἰς πᾶσαν τήν Οἱκουμένην τό πρωτεῖον" κατέχων, "ἀναμάρτητος" (Βλ. ᾿Εγκύκλιον ᾿Ορθοδόξων Πατριαρχῶν 1848, Μ. 40, 383) καί "ἀλάθητος" (Βλ. ᾿Εγκύκλιον Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ᾿Ανθίμου 1895, ᾿Εκκλησίας ῾Ελλάδος ῾Ιστορία ἐκ πηγῶν ἀψευδῶν, Θεοκλήτου Α. Στράγκα ᾿Αρχιμανδρίτου, ᾿Αθῆναι 1969-1980, τ. Α', σ. 454) καί κείμενος ὑπεράνω τῶν ἐπισκόπων, τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί αὐτῆς τῆς ᾿Εκκλησίας. (῾Ι. Καρμίρη, παρά Σ.Σ. Μπιλάλη, "᾿Ορθοδοξία καί Παπισμός", ᾿Αθῆναι 1969, τόμ. Α', σ. 134). Δηλαδή ἡ δυσσεβής αἵρεσις τοῦ Παπισμοῦ ἐταύτισε τόν ἄνθρωπο Πάπα, τόν ἁμαρτωλόν καί αἱρεσιάρχην Πάπαν, πρός τόν Κύριον ἡμῶν ᾿Ιησοῦν Χριστόν. ῾Ο δέ Πάπας ἀντικατέστησε τόν Χριστόν, γενόμενος ἀντ᾿ αὐτοῦ ὁ μέγας ᾿Αρχιερεύς τῆς ᾿Εκκλησίας, ὁ μοναδικός διδάσκαλος τῆς Οἰκουμένης καί ὁ βασιλεύς τοῦ κόσμου (Μπιλάλη, "᾿Ορθοδοξία καί Παπισμός", τ. Α', σ. 145). ῞Οπως ὁ ἐρχόμενος ᾿Αντίχριστος "καθεσθήσεται" "καί εἰς τάς πανταχοῦ ᾿Εκκλησίας" (Χρυσοστόμου, Μ. 62, 482), οὕτω καί ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας ἐπεβλήθη εἰς τήν πάλαι ποτέ ᾿Ορθόδοξον Δυτικήν ᾿Εκκλησίαν, τήν ὁποίαν ἰδιοποιήθη καί τήν ἐκοσμικοποίησε διά τῆς διττῆς ἐξουσίας πνευματικῆς καί πολιτικῆς (Παποκαισαρισμός). ῎Εχει ἑπομένως διαστρέψει καί κατά τοῦτο ὁ Παπισμός τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί ἔχει καταστῇ μία καθαρά ἐκκοσμικευμένη ὀργάνωσις, πού δέν ἔχει καμμίαν σχέσιν μέ τόν Χριστό, ἔχει καταστῇ δηλαδή "αἵρεσις ἀπωλείας" (2 Πέτρ. β', 1). Διά τοῦτο καί ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἀπεκάλεσε τόν Πάπα τῆς Ρώμης ἀντίχριστον. 8 ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ "ΝΕΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ" ΔΙΑ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Παραθέτομεν ᾿Επιστολήν πρός τήν ᾿Εφημερίδα "Νέοι ῎Ανθρωποι" σχετικῶς μέ τό ἀντίχριστον ἔργον τοῦ Πάπα, ἡ ὁποία ἐδημοσιεύθη τήν 27 Αὐγούστου 1999. Κύριε Διευθυντά Μετά τό πρόσφατο βομβαρδισμό κατά τῆς Σερβίας ἐγράφη σέ μία ἐφημερίδα, ὅτι κερδισμένοι ἀπό τό ᾿Αμερικανατοϊκό φρενοκομεῖο τοῦ Κοσσυφοπεδίου βγῆκαν ἡ ᾿Αμερική, ἡ ᾿Αγγλία, ἡ Γαλλία, ἡ Γερμανία καί τό Βατικανό. Καί σέ ἕνα περιοδικό διάβασα νά ἐκφράζεται ἡ ἀπορία: Καλά οἱ ὑπόλοιποι δικαιολογημένα ἀναφέρονται ὡς κερδισμένοι ἀπό τήν ὑπόθεσιν αὐτήν, ἀλλά τό Βατικανό γιατί τό ἀνακατεύουν; Καί ἡ ἀπάντησις ἡ ὁποία ἐδόθη ἀπό τό ἴδιο περιοδικό: Μήπως κρυφίως ἔπαιξε τόν ρόλον τοῦ ᾿Ιούδα καί συνήργησε εἰς τά ἀποτρόπαια καί εἰδεχθῆ ἐγκλήματα εἰς βάρος τοῦ Σερβικοῦ λαοῦ; ῾Ημεῖς πιστεύομεν ὅτι τό Βατικανόν ἔπαιξε πρωταρχικόν ρόλον εἰς τήν ὑπόθεσιν αὐτήν, καί ὅτι συνήργησε μέ τό δικό του μυστικό τρόπο, ὅπως κατά τόν Β' Παγκόσμιον Πόλεμον, ὅταν οἱ Παπικοί Οὐνῖται ἐφόνευσαν περίπου 800.000 Σέρβους, καί ὅπως κατά τό πρόσφατον παρελθόν, μέ τά ἐγκλήματα τῶν Παπικῶν καί Μουσουλμάνων Κροατῶν κατά τῶν Σέρβων, εἰς τό νά συνεχισθοῦν καί σήμερα τά ἀποτρόπαια καί εἰδεχθῆ ἐγκλήματα εἰς βάρος τοῦ Σερβικοῦ λαοῦ. ῎Ετσι ἐξηγεῖται καί ἡ σιωπή του γιά τούς σχιζοφρενικούς βομβαρδισμούς κατά τῆς Σερβίας. ῾Ολόκληρος ἡ διεθνής γνώμη ἐξηγέρθη καί διεμαρτυρήθη καί τό Βατικανόν ἐτήρησε προκλητικώτατα σιωπήν. ῎Αλλωστε πῶς νά ὁμιλήσῃ ὁ Πάπας καί τί νά πῇ, ἀφοῦ καί οἱ βομβαρδισμοί αὐτοί ἐντάσσονται μέσα στό πρόγραμμα τῆς ἐπιβολῆς τῆς Νέας Τάξεως πραγμάτων εἰς τήν περιοχήν τῶν Βαλκανίων, τό σχέδιον τῆς ὁποίας (Νέας Τάξεως) προβλέπει νά "ἐξοντωθοῦν" οἱ λαοί ἐκεῖνοι, μεταξύ τῶν ὁποίων ἀκούεται ἀκόμη τό κήρυγμα τῆς ᾿Ορθοδοξίας, καί νά ἐνισχυθῇ ἡ ἐπιρροή τοῦ Πάπα, ἔτσι ὥστε νά προχωρήσῃ εὐκολώτερον τό ἀπώτερον σχέδιον τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων τοῦ Σιωνισμοῦ νά ἀναδειχθῇ ὁ Πάπας ὁ θρησκευτικός πλανητάρχης ἐφ᾿ ὅλης τῆς Οἱκουμένης, ὁ ὁποῖος εἰς τήν συνέχεια θά παραδώσῃ τήν ἐξουσίαν (κατά τά Πρωτόκολλα τῶν Σοφῶν τῆς Σιών) εἰς τόν ἀναμενόμενον "Μεσσίαν" τῶν Σιωνιστῶν, τόν ᾿Αντίχριστον. Μέσα εἰς αὐτά τά πλαίσια, ἀσφαλῶς, κινεῖται καί ἡ πρόθεσις τοῦ Πάπα νά ἐπισκεφθῇ τήν ῾Ελλάδα καί "νά ἀκολουθήσῃ τό δρομολόγιο τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος ἔφερε τό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ στόν Εὐρωπαϊκό χῶρο". Δηλαδή ὁ Πάπας θά ἔλθῃ μέ σκοπό ἀντίθετο ἀπό τό σκοπό τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου. ῾Ο ᾿Απόστολος Πᾶυλος, ὅταν ἦλθε ἐκήρυξε Χριστόν "καί τοῦτον ᾿Εσταυρωμένον", ὁ Πάπας θέλει νά ἔλθῃ διά τό ἐπιβάλῃ τό κήρυγμα τῆς Νέας ᾿Εποχῆς, δηλαδή τοῦ ᾿Αντιχρίστου. Θά ἔλθῃ, δηλαδή ὡς ἀντίχριστος, κατά τό "καί νῦν ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν" καί ὡς πρόδρομος τοῦ ᾿Αντιχρίστου (μέ ῎Αλφα κεφαλαῖο). Δι αὐτό καί ὅλοι οἱ ῞Ελληνες πρέπει νά ἀκούσωμε τήν φωνή τοῦ ᾿Εθναποστόλου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὁ ὁποῖος ἔλεγε: "Τόν Πάπα νά καταρᾶσθε, αὐτός θά εἶναι ἡ αἰτία" ὅλων τῶν κακῶν. Καί νά ἀντιδράσουμε.... Μετά τιμῆς + Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ 9 ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ᾿Εν Κορωπί ᾿Αττικῆς 4-6-99 (Πολιτ. ῾Ημερ.) Κύριε Διευθυντά Εἰς τό ὑπό τόν τίτλον "ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ" ἔνθετον τῆς "Καθημερινῆς" "῾Επτά ἡμέρες" τῆς 23 Μαΐου 1999, ἰδίᾳ ἀπό τῆς σελίδος 24 καί ἐφεξῆς, φιλοξενεῖται προπαγάνδα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. ῾Η ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι μία, ἤτοι ἡ Μία, ῾Αγία, Καθολική καί ᾿Αποστολική ᾿Εκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Αὕτη δέ εἶναι ἡ ᾿Ορθόδοξος. ᾿Εκτός τῆς ᾿Εκκλησίας, ἤτοι τῆς ᾿Ορθοδοξίας, δέν ὑπάρχουν "ἄλλαι χριστιανικαί ᾿Εκκλησίαι ἤ ῾Ομολογίαι", ὡς λέγουν οἱ οἰκουμενισταί, ἀλλά μόνον αἱρέσεις. Πᾶσαι αἱ αἱρέσεις, οἷον μονοφυσιτισμός, παπισμός, προτεσταντισμός κλπ. δέν εἶναι ἐντός, ἀλλά ἐκτός καί κατά τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ συνόλῳ της, ἡ ὁποία ἀποτελεῖται ἀπό μόνην τήν ᾿Ορθοδοξίαν. ῾Η ᾿Εκκλησία, διά τῶν ῾Αγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν ῾Αγίων Πατέρων ἐν γένει, ἐντέλλεται "ἀναθεματισθῆναι πᾶσαν αἵρεσιν" (Β' Οἰκουμενικῆς Συνόδου) καί "ὅλοις τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα" (Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου) ῾Ο ῞Αγιος Μάρκος ᾿Εφέσου ὁ Εὐγενικός λέγει ὅτι ὁ Παπισμός εἶναι αἵρεσις καί "νά φεύγωμεν τούς παπικούς, ὡς φεύγει τις ἀπό ὄφεως" (ΜΑΝΣΙ,31 Β,1323), ὁ δέ ῞Αγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός "τόν Πάπαν νά καταρᾶσθε, αὐτός θά εἶναι ἡ αἰτία", ῾Ο ῞Αγιος ᾿Αθανάσιος ὁ Μέγας λέγει ὅτι οἱ αἱρετικοί δέν εἶναι χριστιανοί "οἱ δέ τούτους λέγοντες χριστιανούς πολύ καί λίαν πλανῶνται" ( Μ. ᾿Αθαν. ΒΕΠΕΣ, 30,297) ᾿Αντιθέτως οἱ Οἰκουμενισταί λέγουν ὅτι καί αἱ "ἄλλαι χριστιανικαί ᾿Εκκλησίαι καί ῾Ομολογίαι" ἔχουν ἀλήθειαν καί χάριν καί ἀποστολικήν διαδοχήν καί ἀποκαλοῦν τόν αἱρεσιάρχην Πάπαν κλπ. "ἀγαπητούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς", ἀντιτασσόμενοι εὐθέως εἰς τούς ῾Αγίους Πατέρας καί εἰς τάς ῾Αγίας Οἰκουμενικάς Συνόδους. Μόνη ὁδός σωτηρίας τῶν αἱρετικῶν εἶναι ἡ ἕνωσίς των μέ τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἐν πίστει καί ἀληθείᾳ, ἤτοι ἡ ἀποκήρυξις ὑπ᾿ αὐτῶν τῶν αἱρέσεων καί ἡ προσέλευσίς των εἰς τήν ᾿Ορθοδοξίαν. Γράφομεν ταῦτα ἐν ἄκρᾳ δυνατῇ συντομίᾳ, πρός ἐνημέρωσιν τῶν τυχόν ἀπληροφορήτων καί εὐελπιστοῦμεν ὅτι δέν θά στερήσετε ἀπό τό ἀναγνωστικόν Σας κοινόν τήν φωνήν ταύτην τῆς ἀληθείας. Μετά τιμῆς + Ο Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος 10 Η ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΜΕΛΟΥΣΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ ᾿Απόσπασμα ἀπό τήν μεγάλης σημασίας δικαστικήν ἀπόφασιν, ἡ ὁποία ἐξεδόθη ὑπό τοῦ Πολυμελοῦς Πρωτοδικείου ᾿Αθηνῶν, διά τῆς ὁποίας κατεδικάσθησαν οἱ αἱρετικοί Πεντηκοστιανοί, οἱ ὁποῖοι ἐσυκοφάντησαν τόν Σεβ. Μητροπ. Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκον. ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΤΜΗΜΑ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ 8321/1998 ΤΟ ΠΟΛΥΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ᾿Αποτελούμενο ἀπό τούς Δικαστές ᾿Αβρακόμη Θούα, Πρόεδρο Πρωτοδικῶν, Οὐρανία Κουζέλη, Πρωτοδίκη - Εἰσηγήτρια, Εὐγενία Καλαμπόκα, Πρωτοδίκη καί ἀπό τόν Γραμματέα ᾿Αναστάσιο Χατζηγεωργίου. Συνεδρίασε δημόσια στό ἀκροατήριό του στήν ᾿Αθήνα, στίς 30 ᾿Απριλίου 1998 γιά νά δικάσει τήν ὑπόθεση μεταξύ: Τοῦ ἐνάγοντος Κηρύκου Κοντογιάννη τοῦ Θωμᾶ, Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων, κατοίκου Περιστερίου ᾿Αττικῆς, τόν ὁποῖο ἐκπροσώπησε ὁ πληρεξούσιος δικηγόρος του Θεόδωρος Σαρ. Θεοδωρόπουλος. Τῶν ἐναγομένων: 1) Τοῦ σωματείου μέ τήν ἐπωνυμία "᾿Αδελφότης μαθητῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ" πού ἔχει τήν ἕδρα του στήν ᾿Αθήνα καί ἐκπροσωπεῖται νόμιμα. 2) Λεωνίδα Φέγγου, κατοίκου ᾿Αθηνῶν, τούς ὁποίους ἐκπροσώπησε ὁ πληρεξούσιος δικηγόρος τους Χρῆστος ᾿Αντωνόπουλος. ῾Ο ἐνάγων ζητεῖ νά γίνῃ δεκτή ἡ ἀπό 27/5/1997 ἀγωγή του πού κατατέθηκε μέ αὔξ. ἀριθμ. 4913/1997, προσδιορίσθηκε γιά τή δικάσιμο πού ἀναφέρεται στήν ἀρχή τῆς παρούσης ἀπόφασης (30-4-1998) καί γράφτηκε στό πινάκιο. Κατά τή συζήτηση τῆς ὑποθέσεως οἱ πληρεξούσιοι δικηγόροι τῶν διαδίκων ζήτησαν νά γίνουν δεκτά ὅσα ἀναφέρονται στίς προτάσεις τους. ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΝΟΜΟ... ᾿Από τά ἔγγραφα πού οἱ διάδικοι προσκομίζουν κι᾿ ἐπικαλοῦνται καθώς καί ἀπόλη γενικά τήν ἀποδεικτική διαδικασία ἀποδείχθηκαν τά παρακάτω. Τό περιοδικό "Χριστιανισμός" δημοσιογραφικό ὄργανο τῆς αἱρέσεως τῶν "Πεντηκοστιανῶν" ἀποτελεῖ ἰδιοκτησία τοῦ πρώτου ἐναγομένου σωματείου μέ τήν ἐπωνυμία "᾿Αδελφότης Μαθητῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ". Τόν ᾿Ιούνιο τοῦ ἔτους 1992 ἐκδότης καί διευθυντής τοῦ περιοδικοῦ αὐτοῦ ἦταν ὁ δεύτερος ἐναγόμενος. Στό τεῦχος ᾿Ιουνίου μέ ἀριθμό 103 καί στή σελίδα 4, δημοσιεύθηκε κείμενο ἀνυπόγραφο ὑπό τόν τίτλο "῾Η ἐκκλησία τῶν παλαιοημερολογιτῶν" μέ δηλώσεις ἐμφανιζόμενες ὅτι προέρχονται ἀπό τόν ἐνάγοντα καί συγκεκριμένα: "α) Διαβάζω τήν θαυμάσια ἐφημερίδα σας πού ὑπηρετεῖ τόν Χριστιανισμό. β) Πιστεύω ὅτι ἐσεῖς οἱ Πεντηκοστιανοί σάν καλοί Διαμαρτυρόμενοι ἀγαπᾶτε τή Γραφή καί τήν ἀλήθεια ὅσο κι᾿ ἐμεῖς. γ) Παρόλο τό ὅτι μεταξύ τῆς παλαιοημερολογήτικης καί τῆς ᾿Ορθόδοξης ᾿Εκκλησίας τά ὅσα τίς ἑνώνουν εἶναι περισσότερα ἀπό ὅσα τούς χωρίζουν. δ) ᾿Εμεῖς σάν γνήσιοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί πιστεύουμε ὅτι τό ῞Αγιο Πνεῦμα ἤ ῞Αγιο Φάντασμα ὅπως συνηθίζουμε νά τό λέμε ἐμεῖς ἐκπορεύεται ἀπό τόν Πατέρα. ε) ῾Η ᾿Εκκλησία μας τελεῖ θεῖες λειτουργίες σέ πολλές γλῶσσες γιά τούς ἄθεους καί ἀλλόθρησκους ἐπισκέπτες τουρίστες τῆς χώρας μας, στ) Παρακαλῶ μή σταματήσετε νά μοιράζετε καινές διαθῆκες ἔστω καί ἄν ζημιώνεστε, γιατί ὁ κόσμος βρίσκεται σέ πλήρη ἄγνοια. Μέ τίς ὡς ἄνω δηλώσεις, πού ἀναφέρθηκε φέρονται ὅτι προέρχονται ἀπό τόν ἐνάγοντα, ἐμφανίζεται ὁ τελευταῖος ὅτι ἐξυμνεῖ καί ἐπιβραβεύει τό ἐν λόγῳ αἱρετικό ἔγγραφο, ὅτι υἱοθετεῖ καί διακηρύσσει τήν βλάσφημη ἄποψη ὅτι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί καί οἱ πεντηκοστιανοί ἀγαποῦν ἐξίσου τήν ῾Αγία Γραφή, ὅτι θεωρεῖ τούς Παλαιοημερολογῖτες μή ὀρθοδόξους, ὅτι ἀποκαλεῖ τό ῞Αγιο Πνεῦμα ῞Αγιο Φάντασμα, ὅτι διακηρύσσει ὅτι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί βρίσκονται σέ πλήρη ἄγνοια περιμένοντας νά τούς διαφωτίσει ἡ θρησκευτική αἱρετική κοινότητα τῶν πεντηκοστιανῶν, καθώς καί ὅτι οἱ γνήσιοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί συμπορεύονται μέ ἄθεους καί ἀλλόθρησκους. Πρέπει ἐδῶ νά σημειωθεῖ ὅτι ὡς συντάξας τό πιό πάνω κείμενο φέρεται βεβαίως ὅτι εἶναι κάποιος Κήρυκος Κοντογεῶργος κι᾿ ὄχι Κοντογιάννης πού εἶναι τό ὀρθό ἐπώνυμο τοῦ ἐνάγοντα ὑπό τήν ἰδιότητά του ὅμως ὡς Πρωτοσυγκέλου τῶν ὀρθοδόξων τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου, τοῦ ἱερέως τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τοῦ παλαιοῦ ῾Ημερολογίου καί τοῦ ἱερέως τῆς Παλαιοημερολογιακῆς ἐκκλησίας, ἔτσι ὥστε οὐδεμία ἀπολύτως ἀμφιβολία νά καταλείπεται περί τοῦ ὅτι τό ἐν λόγῳ δημοσιευμένο κείμενο φέρεται προερχόμενο ἀπό τόν ἐνάγοντα ἀφοῦ κανένας ἄλλος ὀρθόδοξος ἱερέας μέ τό ὄνομα Κήρυκος καί μάλιστα κατέχων τήν θέση τοῦ Πρωτοσυγκέλου τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γνησίων 'Ορθοδόξων Χριστιανῶν τῆς ῾Ελλάδος προέκυψε ὅτι ὑπάρχει. ᾿Επί πλέον τό προαναφερόμενο κείμενο πού εἶναι διατυπωμένο σέ χαμηλό ἐπίπεδο καί περιέχει πληροφορίες καί στατιστικά στοιχεῖα ἀνακριβῆ, τά ὁποῖα ἐμφανίζουν τόν φερόμενο σάν συντάκτη τους χαμηλοῦ ἐπιπέδου ὅπως: Α) Οἱ "Παλαιοημερολογῖται" εἶναι μέν θρησκευτική μειονότητα, ἀλλά δέν ἀποτελοῦν ἐθνικήν μειονότητα", "ὀνόματα καί ἐπίθετα εἶναι ὅπως καί στούς ἄλλους ἕλληνες", "μητρική γλῶσσα τῶν παλαιοημερολογιτῶν δέν ὑπῆρξε ἄλλη ἀπό τήν ἑλληνική, ἡ συμβολή τους στήν νεοελληνική λογοτεχνία εἶναι σημαντική", Β) "ὅλοι οἱ πιστοί αὐτοί ἔστω καί γιά ἕνα μή ἕλληνα φαίνεται παράξενο, ἀκολουθοῦν τό βυζαντινό τυπικό στή θεία Λατρεία", Γ) "ἡ ἱεραρχία τοῦ Βυζαντινοῦ τυπικοῦ ἀποτελεῖται ἀπό τόν ᾿Αρχιεπίσκοπο Κερκύρας μέ ἕδρα τήν Κέρκυρα, τόν ᾿Αρχιεπίσκοπο τῶν ἐν ᾿Αθήναις Παλαιοημερολογιτῶν μέ ἕδρα τήν ᾿Αθήνα, τόν ᾿Αποστολικό Διαχειριστή τῆς ᾿Αρχιεπισκοπῆς Ρόδου μέ ἕδρα τή Ρόδο καί τόν ᾿Αποστολικό Διαχειριστή τοῦ Βικαριάτου Θεσσαλονίκης μέ ἕδρα τή Θεσσαλονίκη" Τά περιεχόμενα στό δημοσιευμένο κείμενο - ἐπιστολή εἶναι ψευδῆ καθόσον ὅπως προέκυψε ἀπό τά προσκομιζόμενα ἀποδεικτικά μέσα ὁ ἐνάγων εἶναι ὀρθόδοξος ᾿Αρχιμανδρίτης Πρωτοσύγκελος τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν γνησίων ὀρθοδόξων χριστιανῶν τῆς ῾Ελλάδος (Παλαιοημερολογιτῶν), ἐπικεφαλῆς τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγώνα αὐτῆς κι᾿ ἑπομένως πολέμιος τῆς αἵρεσης τῶν Πεντηκοστιανῶν, διευθυντής ὀρθοδόξων περιοδικῶν καί ἐντύπων, ὀρθόδοξος συγγραφέας καί πτυχιοῦχος τῆς Θεολογικῆς καί Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου ᾿Αθηνῶν. Στή συνέχεια ἀποδείχθηκε ὅτι τά ἀνωτέρω ψευδῆ δημοσιεύματα χρησιμοποιήθηκαν ἀπό τόν ἐκδότη - συντάκτη τοῦ ἐναγομένου σωματείου μέ ἀποκλειστικό σκοπό νά βλάψει τήν τιμή καί τήν ὑπόληψη τοῦ ἐνάγοντος καί νά ἀμφισβητήσει γενικά τήν προσωπικότητά του. Τό γεγονός βέβαια αὐτό ἐπιτεύχθηκε ἀφοῦ μέ τήν κυκλοφορία τοῦ ἐντύπου σέ πανελλήνια κλίμακα, ἔλαβε γνώση αὐτῶν μεγάλος ἀριθμός ἀτόμων καί κυρίως πολλοί γνήσιοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί τούς ὁποίους ἐκπροσωπεῖ, μέ συνέπεια νά δημιουργηθεῖ στό ἀναγνωστικό κοινό λανθασμένη καί μή ἀνταποκρινόμενη στό πρόσωπό του ἐντύπωση καί νά προσβληθεῖ ἔτσι ἡ προσωπικότητα του ἀφοῦ ἐμφανίζεται ὡς προτρέπων τούς πεντηκοστιανούς νά συνεχίζουν τήν προσηλυτιστική δραστηριότητά τους εἰς βάρος τῶν ᾿Ορθοδόξων, νά καθυβρίζει τό ῞Αγιο Πνεῦμα καί νά τό ἀποκαλεῖ "Φάντασμα" καί νά ἀποτελεῖ ἰσχυρό ὅπλο προσηλυτισμοῦ καί προπαγάνδας στά χέρια τῶν αἱρετικῶν Πεντηκοστιανῶν. Μέ βάση, λοιπόν, τά ἀνωτέρω, τό Δικαστήριο κρίνει ὅτι ὁ ἐνάγων ὑπέστη σημαντική ἠθική βλάβη ..., ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ Δικάζει ἀντιμωλία τῶν διαδίκων. ᾿Απορρίπτει ὅ,τι κρίθηκε ἀπορριπτέο. Δέχεται τήν ἀγωγή ..... ᾿Αναγνωρίζει (Τ.Σ. Υ.) Κων/νος Μάρκου 11 ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΙΔΗ Εἰς τόν ᾿Ορθόδοξον Τύπον φ. 1266, σελ. 6 ἐγράφη ὅτι ἡ ἐκλογή τοῦ κ. Χριστοδούλου δέν ἐγένετο δι ῾Αγίου Πνεύματος "ἐλέῳ Θεοῦ", ἀλλά διά "δελφινικῶν συναλλαγῶν", "ἐλέῳ ἐξευτελιστικῶν προσυνεννοήσεων". Νεοημερολογίτης ᾿Αρχιμανδρίτης ἔγραψεν ὅτι ἡ πολυσυζητημένη ἐκλογή Χριστοδούλου ἐγένετο κατόπιν "προσυνεννοήσεως μέ Μασωνικούς, ῾Εβραϊκούς, Παπικούς καί ᾿Αμερικανικούς παράγοντας" (῞Ορα περιοδικόν: "῞Αγιος ᾿Αγαθάγγελος" φ. 167,σελ. 36-41). Νεοημερολογίτης Μητροπολίτης εἰς ἐρώτησιν ποῖος θά εἶναι ὁ ἑπόμενος ᾿Αρχιεπίσκοπος εἶπεν: "Δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τούς ᾿Επισκόπους τῆς ῾Ελλάδος", καί καλῶς εἶπεν, διότι αὕτη ὡς ἀπέδειξαν τά πράγματα ἐξαρτᾶται ἀπό τούς ᾿Αμερικανούς, τόν Πάπα κλπ. 12 ΕΓΡΑΦΗ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΧΕΤΙΚΟΝ ΣΧΟΛΙΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΜΕΝ ΑΥΤΟΥΣΙΟΝ ΠΡΟΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΝ ΤΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ ΜΑΣ. ᾿Από τούς συνολικά 11 ἕως σήμερον ᾿Αρχιεπισκόπους ᾿Αθηνῶν τῆς Νεοημ. ᾿Εκκλησίας οἱ 5 (Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, Χρύσανθος, Δαμασκηνός, ῾Ιερώνυμος καί Σεραφείμ) ἐξελέγησαν ἐλέῳ δικτατορικῶν Κυβερνήσεων καί ἄλλων πολιτικῶν παραγόντων. Οἱ 4 (Σπυρίδων, Θεόκλητος, ᾿Ιάκωβος, Χριστόδουλος) ἐξελέγησαν ἐλέῳ δελφινικῶν, φανερῶν καί ἀφανῶν προσυνεννοήσεων καί ὑποσχέσεων καί μόνον οἱ 2 (Δωρόθεος καί Χρυσόστομος Χατζησταύρου) ἐξελέγησαν μέ σχετικῶς ἐλευθέραν βούλησιν καί ψῆφον τῆς Νεοημερολογιτικῆς ῾Ιεραρχίας. Ταῦτα ἀναφέρονται εἰς τήν ῾Ιστορίαν τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος τοῦ ᾿Αρχιμ. Θεοκλήτου Στράγκα. Πρέπει νά σημειωθῇ ὅτι οἱ διά πολιτικῶν ἀρχόντων ἐκλεγόμενοι ᾿Επίσκοποι καθαίρονται καί ἀφορίζονται. ῾Ομοίως καί οἱ μετ᾿ αὐτῶν ἐπικοινωνοῦντες. 13 ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΔΙΑΚΡΙΝΟΝΤΑΝ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΙΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΝ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ. Οἱ τρεῖς ῾Ιεράρχαι, Βασίλειος ὁ Μέγας, ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος καί Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός διακρίνονται διά τόν ἀγῶνά των κατά τῶν αἱρετικῶν. ᾿Ωνομάσθηκαν Μεγάλοι διά τήν ποιμαντική καί συγγραφική τους δράση, διά τόν συνεπέστατο χριστιανικό τους βίο καί γενικώτερα διά τήν πολύτιμη προσφορά τους στήν ᾿Ορθοδοξία. Στά συγράμματά τους εὑρίσκει κανείς πλούσιο ὑλικό διά τόν ἀντιαιρετικόν ἀγῶνα. Στούς Μεγάλους Καππαδόκες ἀνήκει καί ὁ ἀδελφός τοῦ Μεγάλου Βασιλείου Γρηγόριος ἐπίσκοπος Νύσσης πολυγραφότατος καί μέ βαθιά φιλοσοφική μόρφωση. ᾿Ανεδείχθη οὗτος ὁ φιλοσοφικώτερος τῶν πατέρων, ὅπως χαρακτηριστικά εἰπώθηκε γι αὐτόν. 14 Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΕΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΚΙΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ: "Καί καθάπερ τῆς ροδωνιᾶς τοῦ ἄνθους δρεψάμενοι τάς ἀκάνθας ἐκκλίνομεν, οὕτω καί ἐπί τῶν τοιούτων λόγων, ὅσον χρήσιμον καρπωσάμενοι, τό βλαβερόν φυλαξόμεθα". Δηλαδή: ῞Οπως κόβουμε τό τριαντάφυλλο ἀποφεύγοντας τά ἀγκάθια τῆς τριανταφυλλιᾶς, ἔτσι καί ἀπό τά συγγράμματα (τῶν ἀρχαίων) νά παραλαμβάνουμε ὅ,τι εἶναι ὠφέλιμο καί νά προφυλασσώμεθα ἀπό τά βλαβερά. Αὐτό πρέπει νά κάμνουν οἱ νέοι πού θέλουν νά μείνουν προσηλωμένοι στήν Πίστι τῶν Πατέρων μας καί νά μή παρασύρωνται ἀπό τίς διάφορες αἱρετικές προπαγάνδες. Διά νά προφυλαχθοῦν ὅμως ἀπό τάς αἱρέσεις χρειάζεται καί ἡ προφύλαξις ἀπό τήν σαρκολατρεία καί λοιπάς ἁμαρτίας. Διότι ὁ σαρκολάτρης σκοτίζεται καί δέν μπορεῖ νά διακρίνῃ τό καλόν ἀπό τό κακόν. "Καί τῆς σαρκός πρόνοιαν μή ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας" παραγγέλλει ὁ ᾿Απόστολος τῶν ᾿Εθνῶν". (Ρωμ. ιγ,14). 15 Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΠΡΟΩΘΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΗΝ ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΥΣΙ ᾿Ακόμη ἐγένετο ἀναφορά καί στόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο ὁ ὁποῖος ἐπεκρίθη, ὅτι προωθεῖ τήν ὑποταγή τῆς ᾿Ορθοδοξίας στόν Παπισμό καί τήν Δύση καί ὅτι εἶναι ὀπαδός καί θιασώτης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (ἐξίσωσις τῆς ᾿Ορθοδοξίας μέ τίς διάφορες αἱρέσεις). (᾿Από τήν ᾿Εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ" 20-1-1999) 16 ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΗΣ ΠΡΟ 150 ΕΤΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΝ ΕΠΙΒΟΛΗΝ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ. "῾Ο Υἰός τῆς ἀνομίας τῆς Δύσεως οὐ μόνον ἐνεργεῖ καί θέτονται νόμοι ὀλεθριώτατοι καί συστήματα διά τήν ἀπονέκρωσιν τῆς γεωργίας, τῆς κτηνοτροφίας, τῆς βιομηχανίας, τῆς ναυτιλίας καί τοῦ ἐμπορίου, διά τήν κοινήν ἔνδειαν καί διά τά ναυάγια τῶν ἐπιβουλευομένων, οὐ μόνον ἐνεργεῖ καί καταδυναστεύεται τό ὑπήκοον, καί αὐτός ὑποκρίνεται πρός αὐτό τόν φίλον καί σύμμαχον εἰς διόρθωσιν τάχα τοῦ ἐπικειμένου δεινοῦ, οὐ μόνον ἐνεργεῖ καί φέρει τήν χρεωκοπίαν εἰς τά ταμεῖα, ἀλλά καί πρός τούτοις ἅπασι καί ἄλλοις πολλοῖς ἐνεργεῖ καί βραβεύονται ὡς ἐπί τό πλεῖστον καί μισθοδοτοῦνται ἐκ τοῦ Ταμείου τοῦ Κράτους καί ἐκ τῶν ἰδρώτων τοῦ ἐπιβουλευομένου λαοῦ πολλά ὄργανα τῆς προδοσίας". (Βλέπε "῞Απαντα Κοσμᾶ Φλαμιάτη", ᾿Αθήνα 1976, ἤ ὅπως ἦτο ἀπ᾿ ἀρχῆς ὁ πλήρης τίτλος: "Κοσμᾶ Μοναχοῦ Φλαμιάτου, Φωνή ᾿Ορθόδοξος καί σπουδαία περιεκτική πολλῶν γνώσεων καί τά μέγιστα περίεργος εἰς ἀνακάλυψιν τῆς κατά τῶν ᾿Ορθοδόξων ἐπιβουλῆς εἰς ὀρθόφρονα συμβουλήν διά τήν ἐκ τοῦ ἐπικειμένου κινδύνου ἀσφάλειαν καί κοινήν σωτηρίαν καί περί τῆς μελλούσης καταστάσεως τῶν καθ᾿ ἡμᾶς πραγμάτων, τό ὁποῖον τό πρῶτον ἐξεδόθη ἐν ᾿Αθήναις τῷ 1849 ὑπό τοῦ Ι.Μ....πρός γνῶσιν παντός ὀρθοδόξου ῞Ελληνος, ἔτι δέ καί τῶν λοιπῶν ὀρθοδόξων ὠφέλιμος, ᾿Αθῆναι 1910, σελ. 203 εἰς τό κεφάλαιον "Ο ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ") Σχόλιον: Τά ἀνωτέρω ἐγράφησαν πρό 150 ἐτῶν. Νομίζει κανείς ὅτι λέγονται διά τήν σημερινή ἐποχή. Τά ὅσα συμβαίνουν σήμερα ἀποδεικνύουν, ὅτι τίποτα δέν ἄλλαξε. ῾Η ἴδια προδοσία συνεχίζεται, ὅπως καί τότε. 17 Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ῾Ο Οἰκουμενισμός εἶναι ἐφεύρημα ἐκατό τοῖς ἑκατό τῶν Προτεσταντῶν τῆς ᾿Αγγλίας καί τῆς ᾿Αμερικῆς. Γι αὐτούς βεβαίως ἦτο μία κίνησις φυσιολογική, ἀφοῦ γι αὐτούς ἡ θρησκεία ἀποτελεῖ "ἐμπόριο" καί οἱ "ἐπίσκοποί" των εἶναι κατά τό πλεῖστον μασῶνοι πού ἔργον τους εἲναι νά προάγουν τούς σκοπούς τῆς Μασωνίας. ῾Η "κίνησις" αὐτή ἄρχισε ἀπό τόν περασμένον αἰῶνα, κυρίως δέ διωργανώθηκε ἀπό τό Συνέδριο τοῦ Λάμπεθ (1897) εἰς τό ὁποῖον οἱ 194 "ἐπίσκοποι" τόν ἀριθμόν "ὁμοῦ συνελθόντες μιᾷ φωνῇ ἐψήφισαν ἐνέργειαν ἀποβλέπουσαν εἰς τήν ἕνωσιν τῶν ἐκκλησιῶν". (Σημ. Θεωρητικά ὁ Οἱκουμενισμός ἔχει ζωήν 102 χρόνια). 18 ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ ΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ Χρέος ὅλων μας νά ζῶμεν ἀληθῶς ὡς πραγματικά γνήσιοι ὀρθόδοξοι, τό ὁποῖον σημαίνει νά προσευχώμεθα ἀληθῶς, νά ἀγωνιζώμεθα πατερικῶς καί ὀρθοδόξως, νά ἀγωνιζώμεθα δηλ. νά εἴμεθα πάντοτε ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν, νά δοξάζωμεν δηλαδή ὀρθῶς τόν Θεόν. Νά εἴμεθα, δηλαδή, κατά τήν διατύπωσιν τοῦ Εὐαγρίου ἀληθῶς "θεολόγοι", δηλαδή ἀληθινά ὀρθόδοξοι. . "Εἰ θεολόγος εἶ, προσεύξῃ ἀληθῶς· καί εἰ ἀληθῶς προσεύχῃ, θεολόγος εἶ" (Εὐάγριος ὁ Ποντικός, ΠΗ. 79, 1180 Β) Διότι αὐτή εἶναι ἡ ἀληθής θεολογία. Καί αὐτήν τήν θεολογίαν ἔχει σήμερα, ὅσο ποτέ ἄλλοτε ἀνάγκη ὁ σημερινός ἄνθρωπος, ὁ ἄνθρωπος τοῦ ἄγχους καί τῶν τεχνητῶν παραδείσων, ὁ ἄνθρωπος πού κατέκτησε τήν σελήνη, ἀλλά πού ἔχασε τόν ἑαυτό του, ὁ ἄνθρωπος πού δηλώνει "ἀπελευθερωμένος" καί ὅμως εἶναι δοῦλος στήν τεχνολογία καί στίς ὅποιες ἀνθρωποκεντρικές φιλοσοφίες καί θεωρίες, αὐτές πού ἐπαγγέλλονται "σωτηρίαν" διά τοῦ ἀνθρώπου καί ἀρνοῦνται τήν σωτηρίαν διά τοῦ Θεανθρώπου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. ᾿Εκεῖνος πού ζῆ πνευματικά, καί ἀσκητικά εἶναι ἀληθινός θεολόγος, διδάσκει μέ τήν ἀσκητικήν του ζωήν, μέ τήν πνευματικήν του ἐμπειρίαν, μέ τήν ἀσκητικήν του θεολογίαν, προσφέρεί λόγον πνευματικόν "ἅλατι ἠρτυμένον", λόγον μεστόν θείας χάριτος, ἁγίου Πνεύματος πεπληρωμένον. 19 ΠΩΣ ΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΝΕΡΓΟΥΝ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ Χαρακτηριστικόν γνώρισμα τῶν αἱρετικῶν εἶναι ὁ λανθάνων ὀρθολογισμός, ἡ αὐθαίρετος φαντασἰα καί ὁ ψυχικός συλλογισμός, ἐν ἄλλοις λόγοις ἡ ἀχαλίνωτος θεωρία.῞Ομως "῾ἡ ἀχαλίνωτος θεωρία ὤσειεν ἄν κατά κρημνῶν" λέγει ὁ Θεολόγος Γρηγόριος. ῾Η μεγάλη καί παντοτεινή πληγή γιά τούς ἀνθρώπους εἶναι ὁ λανθάνων ὀρθολογισμός, οἱ αὐθαίρετες φαντασίες, οἱ ψυχικοί συλλογισμοί, πού δέν προέρχονται ἀπό "νόμιμη ἄθληση" δηλαδή ἀπό τήν "πράξη", πού ἀποτελεῖ τήν προϋπόθεση τῆς "ἐπιβάσεως" στήν θεωρία. 20 ΥΠΕΡΤΑΤΟΝ ΚΡΙΤΗΡΙΟΝ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΒΑΣΕΙ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΙ ΑΙ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΗΜΙΑΛΗΘΕΙΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ, Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ. ῾Υπέρτατο κριτήριο ἀληθείας εἶναι ἡ πνευματική ἑνότης τῶν ῾Αγίων, ἡ λεγομένη "συμφωνία τῶν Πατέρων", ἡ ὁποία ἐκφράζεται ἐν ταῖς Οἰκουμενικαῖς καί ᾿Ορθοδόξοις Συνόδοις. Μέ αὐτό τό κριτήριο ἐλέγχονται οἱ παραχαράξεις, οἱ ἠμιαλήθειες, πού εἰσάγουν στόν περίβολο τῆς ᾿Εκκλησίας "οἱ ἔχοντες τήν μόρφωσιν τῆς εὐσεβείας, τήν δέ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι" (β'Τιμ. 3,5) καί προκαλοῦν σύγχυσι μεταξύ τῶν πιστῶν, πού ἀκόμη δέν ἔχουν "τά αἰσθητήρια γεγυμνασμένα πρός διάκρισιν τοῦ καλοῦ". 21 Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΙΣΤΙΣ ΚΑΘΙΣΤΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΞΙΟΝ ΝΑ ΣΥΓΚΑΤΑΡΙΘΜΗΘΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ "Οὐ γἀρ οἷόν τε συνόδῳ συναριθμηθῆναι τούς περί τήν πίστιν ἀσεβοῦντας". 22 Η ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΟΥ 1724 ΛΕΓΕΙ ΟΤΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΟΠΟΥ ΑΠΕΣΚΙΡΤΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ. ΟΥΤΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΔΥΝΑΝΤΑΙ ΝΑ ΟΝΟΜΑΖΩΝΤΑΙ. ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΑΤΑ ΨΩΡΙΩΝΤΑ ΚΑΙ ΜΕΛΗ ΣΕΣΗΠΟΤΑ. "᾿Εκεῖνοι ὁποῦ ἀποσκιρτήσουσιν ἀπό τήν εὐσέβειαν καί ἀφήσουσι μέν τά πάτρια καί ὀρθά τῆς πίστεως ἡμῶν δόγματα καί τάς κοινάς παραδόσεις τῆς ᾿Εκκλησίας, περιπέσωσι δέ καί ἐξολισθήσωσιν εἰς νεωτερισμούς καί ἀλλοκότους ὑπολήψεις καί ἔθη ἑτερόδοξα, καί παραχαράξωσι καί νοθεύσωσι τήν τῆς εὐσεβείας ἀλήθειαν, οἱ τοιοῦτοι οὔτε πλέον εἶναι, οὔτε ὀνομάζονται τῇ ἀληθείᾳ χριστιανοί, ἀλλ' ὡς ἑτερόδοξοι καί νεωτερισταί ἐκκόπτονται καί χωρίζονται τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί χριστιανικῆς ὁλομελείας, καί τῆς ἱερᾶς μάνδρας ἐκβάλλονται, ὡς πρόβατα ψωριῶντα καί μέλη σεσηπότα" (Σύνοδος ἐν Κων)λει 1724, Μάνσι 37,209). 23 "ΤΟΙΑΥΤΗ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΩΝ Η ΦΥΣΙΣ". "Τό ὁλόκληρον, ὅταν εἰς πολλά διαιρεθῇ, οὐ μόνον πολλά οὐ γίνεται, ἀλλά καί τό ἕν ἀπόλλυται". (Χρυσ. Π. 61,23). "᾿Εν γάρ μικρᾷ πλάνῃ πολύς ἠμάρτηται λόγος" (Μ. Βασίλειος, Π. 32,1076). "῎Εστιν ὁδός, ἥ δοκεῖ παρά ἀνθρώποις ὀρθή εἶναι, τά δέ τελευταῖα αὐτῆς ἔρχεται εἰς πυθμένα ἅδου" (Παρ. ιδ,12). 24 Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΝ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΚΟΝ ΚΡΙΤΗΡΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΟΡΕΙΑΣ "Πίστιν ἡμεῖς οὔτε παρ᾿ ἄλλων γραφομένην ἡμῖν νεωτέραν παραδεχόμεθα, οὔτε αὐτοί τά τῆς ἡμετέρας διανοίας γεννήματα παραδιδόναι τολμῶμεν, ἵνα μή ἀνθρώπινα ποιήσωμεν τά τῆς εὐσεβεἰας ρήματα· ἀλλ᾿ ἅπερ παρά τῶν ἁγίων Πατέρων δεδιδάγμεθα, ταῦτα τοῖς ἐρωτῶσιν ἡμᾶς διαγγέλλομεν" (Μ. Βασιλείου, Π. 32,588). 25 ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΩΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ. ΔΙ ΑΥΤΗΣ ΛΑΛΕΙ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ. Ο ΑΝΤΙΦΕΡΟΜΕΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΕΝΑΝΤΙΩΝΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ. ΥΠΑΚΟΗ ΟΜΩΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΥΠΑΚΟΗΝ ΕΙΣ ΟΣΑ ΕΔΙΔΑΞΑΝ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ, ΕΙΣ ΟΣΑ ΠΑΡΕΛΑΒΟΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΑΡΕΔΩΚΑΝ ΟΙ ΘΕΟΦΟΡΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ, ΕΙΣ ΟΣΑ ΕΔΟΓΜΑΤΙΣΑΝ ΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ. "Οὐδείς δύναται νά ἐναντιωθῇ εἰς τάς Οἰκουμενικάς Συνόδους, μένων εὐσεβής καί ὀρθόδοξος... ῾Ο γάρ ἀντιφερόμενος εἰς αὐτάς καί ἀντιπίπτων εἰς αὐτό ἀντιφέρεται καί ἀντιπίπτει τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον, τό λαλοῦν διά τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καί αἱρετικός καί ἀναθεματισμένος γίνεται... Τί λέγω αἱρετικός; ὡς ἐθνικός καί ἀσεβής λογίζεται ὁ παρακούων τῆς ᾿Εκκλησίας, ἧς πρόσωπον ἐπέχει ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος. "᾿Εάν γάρ, φησίν ὁ Κύριος, καί τῆς ᾿Εκκλησίας παρακούσῃ, ἔστω σοι ὥσπερ ὁ ἐθνικός καί ὁ τελώνης, ἐπειδή ἡ ὑστάτη ψῆφος καί κρίσις τῆς ᾿Εκκλησίας ἡ Οἰκουμενική ἐστί Σύνοδος" (Πηδάλιον σελ. 120). 26 ΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑΙ - ΦΙΛΟΑΙΡΕΤΙΚΑΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΕΡΟΜΕΝΩΝ ΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΚΛΠ. ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΤΡΑΝΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΟΤΙ ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΥΠΑΚΟΥΟΥΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ΔΙΑ ΤΟΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩΝΤΑΙ ΩΣ Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΕΛΩΝΗΣ. ῾Ο ῾Ελβετίας Δαμασκηνός κηρύττει, ὅτι "μία ᾿Εκκλησία ἤ ἕνα τέμενος.....ἀποβλέπουν στήν ἴδια πνευματική καταξίωση τοῦ ἀνθρώπου". ῾Ο ᾿Αλεξανδρείας Πέτρος δηλώνει ὅτι: "ἡ Οἰκουμενική πορεία εἶναι ἡ φύσις καί ἡ παράδοσις τῆς ᾿Εκκλησίας μας... Εἰς αὐτήν τήν πορείαν μας πρός τήν ῞Ενωσιν, δέν πρόκειται ἡ μία ᾿Εκκλησία νά ὑποτάξῃ τήν ἄλλην, ἀλλά ὅλαι μαζί νά ἐπανιδρύσωμεν τήν ἀρχαίαν Μίαν, ῾Αγίαν, Καθολικήν καί ᾿Αποστολικήν ᾿Εκκλησίαν" (Βλ. ᾿Εφημερίδα ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ, φ. 529, σελ. 5) ῾Ο Γερμανίας Αὐγουστῖνος ἀπαγγέλλει ἐν ᾿Εκκλησίᾶ παναιρετικόν "Σύμβολον Πίστεως". (᾿Εφημ. ᾿Ορθόδοξος Τύπος, φ. 1286, σελ. 1). ῾Ο "Κωνσταντινουπόλεως" Βαρθολομαῖος εἰς "διαθρησκευτικόν συνέδριον τῶν πλέον γνωστῶν τῆς ἀνθρωπότητος..." ἐκφωνεῖ, ὅτι: "Προσεδώκκαμεν εἰς τόν Θεόν ἰδιότητας ἀρεστάς εἰς ἡμᾶς. Καθαιρόμενοι δέ ἀπό τάς λόιπάς ἐπιθυμίας, πλήν τῆς ἐπιθυμίας τῆς ᾿Αποκαλύψεως τῆς σωζούσης ἀληθείας, θά φθάσωμεν εἰς τήν σύλληψιν μιᾶς ἰδέας περί Θεοῦ κοινῶς ἀποδεκτῆς, διότι ὁ Θεός εἶναι πράγματι εἷς". (ὅρα Δελτίον "᾿Επίσκεψις" φ. 555, σελ. 8) Καί εἰς τήν "Β' Εὐρωπαϊκήν Οἰκουμενικήν Συνέλευσιν εἰς τό Κράζ Αὐστρίας τό 1997 ἡ ἀντιπροσωπεία τῶν λεγομένων"ὀρθοδόξων" οἰκουμενιστῶν συνυπογράφει μετά τῶν ἄλλων αἱρετικῶν, ὅτι "Στό βαπτισματικό ὕδωρ ἀναγνωρίζουμε τήν παρουσία τοῦ Πνεύματος, ἡ ὁποία εἶναι πηγή ὅλης τῆς ζωῆς καί μᾶς καθιστᾶ μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ" καί "ὁ Θεός εἶναι πάντοτε ἐρχόμενος σ᾿ ἐμᾶς τούς χριστιανούς ἐπίσης καί τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, τῶν πολιτισμῶν των καί τῶν θρησκειῶν τωνν...Θά ἐμπλουτισθῶμεν ἀπό τόν διάλογο μέ τούς ἄλλους, διότι θά μᾶς δείξῃ μιά νέα πλευρά τῆς ἀνεξαντλήτου ατυθεντίας τοῦ Θεοῦ" (ὅρα "Βασικόν κείμενον" τελικοῦ κειμένου νούμερο 2 παράγρ. Α14,Α16,Α33 καί κείμενον "προϊστορία τῶν συστάσεων γιά πράξι" παργ. Β' 11). 27 ΠΟΙΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ᾿Ασφαλῶς ὄχι μέ κριτήριον τήν ὀρθόδοξον παράδοσιν, ἀλλά βάσει τῆς παναιρετικῆς ᾿Εγκυκλίου τοῦ 1920. Παρά ταῦτα "οἱ ἐκπρόσωποι πασῶν τῶν ᾿Ορθοδόξων Κανονικῶν ᾿Εκκλησιῶν" (ὅπως θέλουν νά ὀνομάζουν τούς ἑαυτούς των οἱ λεγόμενοι "ὀρθόδοξοι" οἰκουμενισταί) ἀνακοινώνουν ἐπίσημα καί χωρίς ντροπή,κατά τήν συνδιάσκεψί των στήν Θεσσαλονίκη ἀπό 29)4-2)5)98 ὅτι: "Η συμμετοχή τῆς ᾿Ορθοδοξίας στήν Οἰκουμενική Κίνησι ἐστηρίχθη πάντοτε ἐπί τῆς ᾿Ορθοδόξου Παραδόσεως" καί ὅτι "διαρκούσης τῆς ᾿Ορθοδόξου συμμετοχῆς ἐν τῇ Οἰκουμενικῇ ΚΙνήσει ἐπί πολλάς δεκαετίας, ἡ ᾿Ορθοδοξία οὐδέποτε ἐπροδόθη παρά τῶν ὀρθοδόξων ἀντιπροσώπων τῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν", καί ἀκόμη ὅτι: "οἱ ἐκπρόσωποι οὗτοι...ἐνήργησαν ἐν πλήρει συμφωνίᾳ πρός τήν κανονικήν τάξιν, τήν διδασκαλίαν τῶν οἰκουμενικῶν Συνόδων, τῶν Πατέρων καί τῆς ῾Ιερᾶς Παραδόσεως..." (῞Ορα τελικόν κείμενον τῆς "διορθοδόξου συναντήσεως" εἰς περιοδικόν τῆς ν. Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης "Χριστιανική Καταφυγή νέων" φ. 74,κεφ. 17-18). ῎Ετσι μετά ἀπό 70 καί πλέον ἔτη "οἰκουμενιστικῆς πορείας" οἱ Οἰκουμενισταί ἄν καί συνεχίζουν ἀπτόητοι τό καταστροφικόν των ἔργον κατά τῶν ἱερῶν καί ὁσίων τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ἄν καί ἐπιδίδονται ὁλονέν καί περισσότερον εἰς παρεκτροπάς καί ἀρνήσεις τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ὅμως ἔχουν τό θράσος νά ἐμπαίζουν ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί διακηρύσσουν, ὅτι ὅλα πᾶνε καλά. 28 ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΛΕΝΕ: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΑΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΦΟΡΑ. ΚΑΝΤΕ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΗ, Η ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΑΠΟΒΗ ΩΦΕΛΙΜΟΣ. ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ: ΑΥΤΟ ΜΟΙΑΖΕΙ ΣΑΝ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΛΕΓΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ. ΚΑΤΣΕ ΝΑ ΣΟΥ ΚΟΨΩ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΦΟΡΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΗΓΑΙΝΕ ΟΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ. Οἱ μή ἔχοντες κριτήρια ᾿Ορθοδοξίας Οἰκουμενισταί λέγουν, ὅ,τι ἀκριβῶς ἔλεγαν οἱ Παπισταί εἰς τόν ῞Αγιον Μάρκον ᾿Εφέσου τόν Εὐγενικόν: "Μικρή εἶναι ἡ διαφορά, ἄς γίνῃ μία μικρή συγκατάβασις, ἡ ὁποία θά μᾶς ἑνώσῃ". Οἱ ᾿Ορθόδοξοι, ὅμως, σ᾿ αὐτό τό ἐπιχείρημα ἀπαντοῦν, ὅπως ἀπάντησε ὁ ῞Αγιος Μάρκος. ῾Ο ῞Αγιος Μάρκος τούς ἀπάντησε, ὅτι αὐτό πού ζητοῦν εἶναι παρόμοιο μέ ἐκεῖνο πού εἶπεν ὁ ἔπαρχος εἰς τόν ῞Αγιον Θεόδωρον τόν Γραπτόν. Εἶπε δηλ. ὁ ἔπαρχος εἰς τόν ἅγιον, ὅτι μίαν καί μόνην φοράν συγκοινωνήσατε μέ ἡμᾶς καί ἄλλο τίποτα πλέον δέν ζητοῦμεν ἀπό λόγου σας. Πορεύεσθε δέ ὅπου ἀγαπᾶτε. ῾Ο δέ ἅγιος ἀπεκρίθη πρός αὐτόν· ὦ ἔπαρχε, παρόμοια λέγεις, ὡς ἄν τις ἤθελεν εἰπεῖ εἰς ἄλλον τιν: δέν σοῦ ζητῶ τίποτα ἄλλο, παρά τήν κεφαλήν σου νά κόψω μίαν καί μόνην φοράν καί μετά ταῦτα πήγαινε ὅπου ἀγαπᾶς. Τοῦτο τώρα ζητεῖτε καί ἐσεῖς ἀπό λόγου μου, ἀλλά τοῦτο νά ἠξεύρετε εἶναι ἀδύνατον, ἐπειδή εἰς τά τῆς Πίστεως δέν εἶναι μικρόν, ἐκεῖνο ὅπου φαίνεται εἰς ἡμᾶς μικρόν". (᾿Αθανασίου Παρίου: "῾Ο ᾿Αντίπαπας"). 29 ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ. Εἰς τό λεγόμενο Πανορθόδοξο Συνέδριο τοῦ 1923, τό ἀληθῶς ληστρικό καί μασωνικό ἐκεῖνο συνέδριο, εἰς τό ὁποῖο ἀποφασίσθηκε ἡ ἀλλαγή τοῦ ῾Ημερολογίου καί συζητήθηκε καί τό θέμα τῆς ἀποδοχῆς τοῦ νέου Πασχαλίου, ἐπεκράτησε καί διά τίς δύο περιπτώσεις τό κοσμικό πνεῦμα, ὁ ἀνθρώπινος ὑπολογισμός. ῞Οχι τί λέγει ἡ ᾿Ορθοδοξία, ἀλλά τί ἐντύπωσι θά παραγάγῃ ἡ ἀποδοχή τοῦ νέου Πασχαλίου στόν ψευδοπολιτισμένο κόσμο τῆς Δύσεως. Στήν ἐρώτησι τοῦ Μητροπολίτου Δυρραχίου: "Εἶναι ἀνάγκη νά μεταρρυθμισθῇ καί τό Πασχάλιον ἤ ἀρκεῖ μόνη ἡ προσαρμογή τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν πρός τάς ἀντιστοίχους ἡμερομηνίας τοῦ Πολιτικοῦ ἡμερολογίου;" ἐδόθη ἡ ἀπάντησις: "Μετά τήν ἀποδοχήν ὑπό τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ νέου ῾Ημερολογίου, διά τάς βιοτικάς ἀνάγκας, ἡ προσαρμογή πρός αὐτό καί δή ταχέως καί τοῦ ῾Εορτολογίου ἀποβαίνει ἀναπόφευκτος. ῎Αλλος λόγος ἐπί πλέον πρός ἄμεσον προσαρμογήν καί τοῦ Πασχαλίου εἶναι ἡ μεγάλη ἠθική σημασία καί ἐντύπωσις, ἥν θά παραγάγῃ εἰς ὅλον τόν πεπολιτισμένον κόσμον ἡ διά τῆς ἀβιάστου πρωτοβουλίας ταύτης προσέγγισις τῶν δύο χριστιανικῶν κόσμων τῆς ᾿Ανατολῆς καί τῆς Δύσεως ἐν τῷ ἑορτασμῷ τῶν μεγάλων Χριστιανικῶν ἑορτῶν" (Εὐστρατιάδου, ῾Η Πραγματική ᾿Αλήθεια περί τοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ ῾Ημερολογίου, ᾿Αθῆναι 1929). 30 ΠΩΣ ΕΝΕΡΓΟΥΝ ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ ΔΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΣΥΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΠΛΑΝΑΣ ΤΩΝ "Πολλούς καί ποικίλους τρόπους μεταχειρίζονται αὐτοί οἱ ᾿Απόστολοι τῆς Ρώμης διά νά ἁρπάσουν ἀπό τάς ἀγκάλας τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Ανατολικῆς ᾿Εκκλησίας εἰς τόν παπισμόν τά γνήσια τέκνα της. Εἶναι δυνατόν ὅμως τούς πολλούς τρόπους νά τούς ἀνακεφαλαιώσῃ εἰς τρεῖς... ἤ μέ τήν δύναμιν τοῦ λόγου, ἤ μέ τά θέλγητρα τῶν ὑποσχέσεων, ἤ μέ τήν βίαν τῶν ἀπειλῶν". 31 ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗΝ ΦΥΛΑΞΟΝ "῏Ω Τιμόθεε τήν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τάς βεβήλους κενοφωνίας, καί ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως, ἥν τινες ἐπαγγελλόμενοι, περί τήν πίστιν ἠστόχησαν" (Α' Τιμ. , κεφ. ΣΤ). 32 ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΥ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ. Ποῖα κριτήρια εἶχον, ὅταν τό 1920 ἐξαπέλυαν τήν πατριαρχικήν ἐκείνην ᾿Εγκύκλιον διά τῆς ὁποίας διεκήρυσσον ὅτι οἱ αἱρετικοί εἶναι "ἐκκλησίες Χριστοῦ" "συγκληρονόμοι τῆς Χάριτος καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ" καί ἀνήγγειλαν τήν δημιουργίαν ἑνός νέου Καλενδαρίου πρός συνεορτασμόν μετά τῶν αἱρετικῶν; Ποῖα κριτήρια εἶχον, ὅταν τό 1924 ἔθεταν εἰς ἐφαρμογήν τό ἀνόσιον τοῦτο σχέδιον καί ἔφεραν τό νέον καλενδάριον καί ἔκαμαν τά ἄνω κάτω; Ποῖα κριτήρια εἶχον, ὅταν ἀσυστόλως καί βλασφήμως οἱ Πατριάρχαι τῶν νεοημερολογιτῶν μετά τοῦ Πάπα ἐπροχώρησαν εἰς τήν δῆθεν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων, τά ὁποῖα τυγχάνουν ἐκ φύσεως αἰώνια; Ποῖα κριτήρια ἔχουν, ὅταν ᾿Αθηναγόρας, ᾿Ιάκωβος, Στυλιανός Χαρκαινάκης ἐκστομοῦν φοβεράς βλασφημίας κατά τῆς ᾿Ορθοδοξίας, κατά τοῦ Χριστοῦ; Ποῖα κριτήρια ἔχουν, ὅταν ἐπί δεκαετίας οἱ ποιμένες τῶν νεοημερολογιτῶν συμπροσεύχονται μετά τῶν πάσης φύσεως αἱρετικῶν; Ποῖα κριτήρια ἔχουν, ὅταν ἐπανειλημμένως καί κατά συρροήν ἐπιτρέπουν εἰς τούς πάσης φύσεως αἱρετικούς νά ἐνεργοῦν ὡς Κληρικοί εἰς τήν Κων/λιν, εἰς τήν Ρώμην, εἰς τήν Οὐψάλαν, εἰς τήν Γενεύην, εἰς τό Λονδῖνον κλπ. καί παρουσίᾳ τῶν Πατριαρχῶν των δέχονται τήν "εὐλογίαν" ἤ μᾶλλον ἀλογίαν τοῦ Πάπα, τῶν Καρδιναλίων, καθώς καί τῶν ἀρχηγῶν τῶν προτεσταντν, ἀγγλικανῶν, Μονοφυσιτῶν; Ποῖα κριτήρια ἔχουν, ὅταν ἐσχάτως προχωροῦν εἰς τήν ἐπίσημον ἕνωσιν μέ τούς Μονοφυσίτας ἐπί καταφρονήσει τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων; Ποῖα κριτήρια ἔχουν ὅταν παρά τά ὅσα κατά καιρούς ἔχουν γραφῇ ἀπό τούς ἁγίους περί τοῦ τρόπου τελέσεως τοῦ βαπτίσματος αὐτοί τό ἀκρωτηριάζουν καί ἀπό τήν τριήμερον συνταφήν καί συνανάστασιν μετά τοῦ Χριστοῦ τό μεταβάλλουν σέ ἁπλῆν ἐπίχυσιν ὕδατος ἐπί τῆς κεφαλῆς καί τοῦ σώματος (ράντισμα) κατά τά παπικοπροτεσταντικά πρότυπα; ᾿Επ᾿ αὐτοῦ τοῦ ἐρωτήματος θά κάνωμεν ἕν ἐκτενέστερον σχόλιον: ᾿Αγαπητοί μου, μή μᾶς παραπλανοῦν οἱ οἰκουμενισταί λέγοντες, ὅτι δῆθεν τό ἴδιο εἶναι τό ράντισμα καί τό βάπτισμα. Κατά τήν ᾿Εγκύκλιον τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως τοῦ 1895, ἡ διδασκαλία καί ἡ πράξις τῆς ᾿Εκκλησίας ἐπ᾿ αὐτοῦ εἶναι σαφεστάτη: "῾Η Μία ἁγία καθολική καί ἀποστολική ᾿Εκκλησία τῶν ἐπτά Οἱκουμενικῶν Συνόδων ἐβάπτιζε διά τριῶν καταδύσεων ἐν τῷ ὕδατι, ὁ δέ Πάπας Πελάγιος ἀποκαλεῖ διαταγήν τοῦ Κυρίου τήν τριττήν κατάδυσιν, καί κατά τόν ΙΓ' αἰῶνα ἐκράτει ἐν τῇ Δύσει τό διά τριῶν καταδύσεων βάπτισμα καί κήρυκες τούτων διαπρύσιοι αὐταί αἱ ἐν ταῖς ἀρχαιοτέροις ναοῖς τῆς ᾿Ιταλίας σωζόμεναι ῾Ιεραί Κολυμβῆθραι· ἀλλ᾿ ἐν χρόνοις μεταγενεστέροις παρεισαχθέν ἐγένετο παραδεκτόν τό ράντισμα καί τό ἐπίχυμα ἐν τῇ παπικῇ ᾿Εκκλησίᾳ· ἥτις καί ἐμμένει εἰσέτι ἐν τῇ Καινοτομίᾳ, εὐρύνουσα καί οὕτω τό ἀνορυχθέν ὑπ᾿ αὐτῆς χάσμα· Οἱ δέ ὀρθόδοξοι ἐμμένοντες πιστοί ἐν τῇ ἀποστολικῇ παραδόσει καί τῇ πράξει τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων, "ὑπέρ τοῦ κοινοῦ κτήματος τοῦ πατρικοῦ θησαυροῦ τῆς ὑγιαινούσης πίστεως ἐστήκαμεν ἀγωνιζόμενοι". (᾿Εγκύκλιος Πατριαρχική καί Συνοδική, ἤτοι ἀπάντησις εἰς τήν ᾿Εγκύκλιον τοῦ Πάπα Λέοντος τοῦ ΙΓ'περί ἑνώσεως, ἐκδοθεῖσα ἐν ἔτει 1895 ὑπό τῆς Μεγάλης ἐν Κων/λει ᾿Εκκλησίας ἐπί Πατριαρχείας Κων/λεως ᾿Ανθίμου) Οὗτοι ὅμως μή ἔχοντες τά ἀνωτέρω κριτήρια θεολογικῶς καί ἐκκλησιολογικῶς ἐκπίπτουν αὐτομάτως ἀπό τῆς Καθολικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας καί καί δέν ἔχουν καμμίαν σχέσιν μέ τό ἐκκλησιαστικόν ὀρθόδοξον βίωμα, ὅπως μᾶς τό ἐδίδαξαν καί τό παρέδωκαν οἱ ἅγιοι τῆς ᾿Εκκλησίας. Αὐτό πού ἀποκαλοῦν ᾿Ορθοδοξία, δέν εἶναι ᾿Ορθοδοξία. Δέν εἶναι ἡ αὐθεντική ᾿Ορθοδοξία, ἀλλά μία παραλλαγή, μία ἀπομίμησις ᾿Ορθοδοξίας, εἶναι ἀντιποίησις τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ἡ ὁποία ἐν τέλει καταλήγει νά εἶναι ὁ ἀντίποδας τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Αὐτό πού ἀποκαλοῦν ᾿Εκκλησία δέν εἶναι ἡ ἀληθινή τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησία. Εἶναι μία ψευδοεκκλησία, ἡ ὁποία ὅπως προσφυῶς ἐλέχθη ἔχει Ρωμαιοκαθολικήν δοίκησιν, προτεσταντικήν σκέψιν καί Βυζαντινόν τυπικόν. ῞Ολα τά "ἀγαθά" τῆς Δύσεως τά ἔχει. Μόνον ἕνα δέν ἔχει. Τήν θείαν Χάριν. Δέν εἶναι, δηλαδή, ἡ ἁγιαστική Κιβωτός τῆς θείας Χάριτος. Καί ἄν κάποιος διακρίνεται στήν ἀσκητική ζωή, στήν νηστεία, στήν προσευχή, ἄν κάμνῃ θαύματα καί ἀνήκει σέ αὐτήν τήν ᾿Εκκλησία; Αὐτό δέν ἔχει καμμίαν σημασίαν. ῾Η νηστεία, ἡ παρθενία καί γενικά ὁ ἀγών δέν εἶναι ὁ σκοπός τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Σκοπός τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτησις τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, ἡ σωτηρία, ἡ θέωσις. Καί αὐτά ἀκόμη τά θαύματα δέν εἶναι κριτήρια γνησιότητος τῆς πίστεως, κατά τόν ῞Αγιο ᾿Ιγνάτιο τόν Θεοφόρο, εἶναι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ πού "ἀνατέλλει τόν ἥλιον ἐπί πονηρούς καί ἀγαθοὐς καί βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους. ᾿Ιδού τί λέγει ὁ ῞Αγιος ᾿Ιγνάτιος ὁ Θεοφόρος: "Κἄν νηστεύει, κἄν παρθενεύει, κἄν σημεῖα ποιεῖ, ἐάν ποιεῖ παρά τά διατεταγμένα λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ, φθοράν προβάτων κατεργαζόμενος". ΔΙά τοῦτο χριστιανοί μου: Νά ἔχωμεν "τά αἰσθητήρια γεγυμνασμένα πρός διάκρισιν καλοῦ τε καί κακοῦ" (῾Εβρ. ε', 13-14) 33 ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΔΙΑΚΡΙΝΟΝΤΑΝ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΙΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΝ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ. Οἱ τρεῖς ῾Ιεράρχαι, Βασίλειος ὁ Μέγας, ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος καί Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός διακρίνονται διά τόν ἀγῶνά των κατά τῶν αἱρετικῶν. ᾿Ωνομάσθηκαν Μεγάλοι διά τήν ποιμαντική καί συγγραφική τους δράση, διά τόν συνεπέστατο χριστιανικό τους βίο καί γενικώτερα διά τήν πολύτιμη προσφορά τους στήν ᾿Ορθοδοξία. Στά συγράμματά τους εὑρίσκει κανείς πλούσιο ὑλικό διά τόν ἀντιαιρετικόν ἀγῶνα. Στούς Μεγάλους Καππαδόκες ἀνήκει καί ὁ ἀδελφός τοῦ Μεγάλου Βασιλείου Γρηγόριος ἐπίσκοπος Νύσσης πολυγραφότατος καί μέ βαθιά φιλοσοφική μόρφωση. ᾿Ανεδείχθη οὗτος ὁ φιλοσοφικώτερος τῶν πατέρων, ὅπως χαρακτηριστικά εἰπώθηκε γι αὐτόν.