ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ EKKΛΗΣΙΑ

ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

Προσωρ. Διεύθ. Ἄστρους 86, 104 41 ΑΘΗΝΑΙ HELLAS (GREECE)

Τηλ.: +(30) 2105155565

E-mail: holysynodgoc@gmail.com

Ἀριθ. Πρωτ. 3634                                   Ἐν Ἀθήναις τῇ 4ῃ Ἰουνίου 2019 ἐκ.ἡμ.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ

ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΩΣ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ

Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὑπό τήν προεδρίαν τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί προέδρου αὐ-τῆς κ. Παχωμίου, συνεδριάσασα τήν 4ην Ἰουνίου 2019 καί εἰς τήν ἀγωνίαν καί τόν ἀγῶνα τῶν εὐλαβῶν καί πιστῶν Αὐτῆς τέκνων μετά φιλοστόργου καί πατρικῆς ἐπιμελείας συμπαρισταμένη καί ἐνεργῶς ἐπιβλέπουσα, διά τοῦ παρόντος Ἐγκυκλίου σημειώματος ἀπευθύνεται πρός ἅπαντα τά πνευματικά Αὐτῆς τέκνα τά ἐγγύς καί τά μακράν, τά ζῆλον ἔχοντα καί τά ἐν ἀσθενείᾳ καί ἀδυναμίᾳ πορευόμενα, τά εὐπειθῆ καί ὑπάκουα, τά βαρήκοα καί δυσήνια, ἵνα παράσχῃ λόγον πατρικῆς ἀρχιερατικῆς παρακαταθήκης διά τήν τήρησιν τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί παρά Θεοῦ εὐλογημένα,

Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία κατά τήν δισχιλιετῆ ἱστορική πορεία της ἠγωνίζετο διά νά διατηρήση καί τηρήση καθαράν, ἀκριβῆ καί ἀκεραίαν τήν ὀρθόδοξον πίστιν. Διά τοῦτο πᾶσαν αἵρεσιν ἤ ἑτεροδιδασκαλίαν ἀντιμετώ-πιζε μέ αὐστηρόν καί συνεπῆ τρόπον. Καί σκοπός αὐτῆς τῆς ἀντιμετωπίσεως ἦτο πάντοτε ἡ προφύλαξις καί προστασία τῶν τέκνων αὐτῆς ἐκ τῆς λύμης τῆς αἱρέσεως ἡ ὁποία ὡς ἄλλη λοιμική νόσος ἀπειλοῦσε τήν πνευματικήν ὐγείαν καί τήν σωτηρίαν τῶν πιστῶν χριστιανῶν.

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἀκολουθοῦντες πιστῶς τήν εὐαγγελικήν ἐντολήν «Τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; τίς δέ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαλ; ἤ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου;» (Β΄ Κορ. ς΄ 14-15), συνέστησαν εἰς τούς πιστούς «αἱρετι¬κόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξέστρα¬πται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. γ΄ 10-11). Καί ὁ εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης προσθέτει· «εἴ τις ταύτην τήν διδαχήν (τοῦ Χριστοῦ) οὐ φέρει, μή λαμβάνετε αὐτόν εἰς οἰκίαν καί χαίρειν αὐτῷ μή λέγετε· ὁ γάρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς» (Β΄ Καθολική Ἰωάννου 10-11). Διά τοῦτο καί εἰς τήν συνέχειαν διά τῶν Ἀπο¬στολικῶν Κανόνων «Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ, κἄν ἐν οἴκῳ συνεύ¬ξηται, οὗτος ἀφο¬ριζέσθω» (Ι΄ Ἀποστολικός) καί «Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύ¬τε¬ρος ἤ Διάκονος αἱρε¬τικοῖς συνευξάμενος, μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δέ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς Κληρι¬κοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω» (ΜΕ΄ Ἀποστολικός), ἀπαγόρευσαν μέ σοβα¬ρά ἐπιτίμια τήν πνευματι¬κήν ἐπικοινωνίαν καί αὐτήν τήν ἁπλῆν συμπρο¬σευ¬χήν μετά τῶν ἀκοινωνήτων. Τό ἴδιο ἐπανέ¬λαβαν καί μεταγενέστεροι Σύνοδοι (Ἀντιοχείας, Λαοδι¬κείας, Καρθα¬γένης) ἀπαγορεύσασαι τήν συμπροσευχήν καί πνευματι¬κήν ἐπικοινωνίαν μετά αἱρετικῶν καί σχισματικῶν.

Αὐτήν τήν σαφῆ καί ἀναντίρρητον εὐαγγελικήν ἐντολήν ἐτήρησεν ἡ Ἐκκλησία εἰς τούς αἰῶνας. Ἀντιμετώπισεν πειρασμούς καί διωγμούς, αἱρέ¬σεις καί ἑτεροδιδασκαλίες, ἀλλά παρέμεινε σταθερά καί ἀμετακίνητος εἰς τήν πέτραν τῆς πίστεως καί τάς Πατερικάς παραδόσεις. Ἔγραφε καί προέτρεπε τούς πιστούς ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ σοφός καί θεοδίδακτος δι¬δά-σκαλος τῆς Ἐκκλησίας· «ἀδελφοί, στῶμεν ἐν τῆ πέτρα τῆς πίστεως, καί τῇ παραδόσει τῆς Ἐκκλησίας· μή μεταίροντες ὅρια ἅ ἔθεντο οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἡμῶν, μή διδόντες τόπον τοῖς βουλομένοις καινοτομεῖν καί καταλύειν τήν οἰ-κοδομήν τῆς ἁγίας τοῦ Θεοῦ καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Εἰ γάρ δοθῇ ἄδεια παντί βουλο¬μένῳ, κατά μικρόν ὅλον τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας κα-ταλυθήσεται» (Ἔκδοσις Ὀρθοδόξου Πίστεως, PG 94, c722A, PG 94 c1356CD).

Διά τοῦτο καί ἡ Ἐκκλησία εἰς τήν προστασίαν τῶν πιστῶν ἀποβλέ-πουσα, ἀπέκοπτε ἀπό τό Σῶμα Αὐτῆς τούς πάσης φύσεως καί προελεύσεως αἱρετικούς, ἀπαγορεύουσα εἰς τούς πιστούς τήν μετ’ αὐτῶν πνευματικήν κοι-νωνίαν. Διά τοῦτο καί διέκοψε τήν πνευματικήν κοινωνίαν καί μέ τούς Δυτι-κούς ὅταν αὐτοί περιέπεσαν εἰς ἑτεροδιδασκαλίας καί αἱρέ¬σεις. Ἀργότερον κατά τόν 16ον αἰῶνα, διά Πανορθοδόξων Συνόδων ἀπέρριψε τήν εἰσαγωγήν τοῦ παπικοῦ καλενδαρίου καί κατεδίκασε δι΄ ἀνα¬θέματος πᾶσαν προσπά-θειαν ἀποδοχῆς αὐτοῦ, διότι διέβλεπε ὅτι εἰς αὐτήν τήν προσπάθειαν ὑπε-κρύπτετο ἡ προσβολή τῆς Ἀληθείας καί ἡ νόθευσις τῆς ὀρθῆς πίστεως.

Διά τοῦτο καί οἱ ἁπλοί πιστοί, ὀρθόδοξοι χριστιανοί, Κληρικοί, Μοναχοί καί Λαϊκοί, τό «λεῖμμα κατ’ ἐκλογήν χάριτος» (Ρωμ. ια΄ 5), μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀκολουθοῦντες πιστῶς αὐτήν τήν ἐκκλησιαστικήν τάξιν καί παράδοσιν, τό 1924 ἀντεστάθησαν καί δέν ἐδέχθησαν τήν καινοτομίαν τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου, ἡ ὁποία εἶχε καταδικασθεῖ ὑπό τριῶν Πανορθο¬δό-ξων Συνό¬δων, ἐπειδή κατενόησαν διά τῆς θρησκευτικῆς αὐτῶν συνειδήσεως ὅτι αὐτή ἡ καινοτομία δέν ἦτο μία ἁπλῆ διόρθωσις τῆς ἀστρονομικῆς ἀκρι-βείας τοῦ ἡμερο¬λογίου, ὅπως διεφημίζετο, ἀλλά μία κρυφή καί ὕπουλος αἵρε-σις ἡ ὁποία τότε μέν ἀπέκρυπτε τό πραγματι¬κόν πρόσωπόν της, ἀργό¬τερον δέ ἀπεκαλύφθησαν καί οἱ σκοποί καί τό πρόσω¬πον καί τό ὄνομά της. Καί αὐτή εἶναι ἡ φοβερά αἵρεσις ἡ ὁποία συνεχίζει τό φθοροποιόν ἔργον της μέχρι τῶν ἡμερῶν μας. Εἶναι ἡ αἵρεσις τοῦ οἰκουμε¬νισμοῦ.

Καί δυστυχῶς αὐτή ἡ αἵρεσις ἔχει διαβρώσει καί κυριεύσει τόν νοῦν καί τήν καρδίαν ἀνθρώπων τεταγμένων ἐκ τῆς θέσεως καί τῆς διακονίας νά ὑπηρετοῦν τό ταπεινόν καί σωτήριον θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀντί τούτου ὅμως ὑπηρετοῦν ὑπούλως καί κακοβούλως, ὑποκριτικῶς καί παραπλανητικῶς τό ἴδιον θέλημα, τό θέλημα τοῦ κόσμου τό ὁποῖον ἀντιτίθεται καί πολεμᾶ τό θέ-λημα τοῦ Πανοικτίρμονος Θεοῦ καί Πατρός ἡμῶν καί ὑπηρετεῖ τό πονηρόν θέλημα τοῦ ἀντιδίκου. Καί δέν εἶναι μόνον οἱ γνωστοί καί «πεφωνημένοι» ἡγήτορες τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ καί τοῦ οἰκουμενισμοῦ οἱ ὁποῖοι ὑπηρε-τοῦν αὐτό τό ἔργον. Εἶναι καί μερικοί «ἀδελφοί» καί νεόκοποι ἡγεμονίσκοι οἱ ὁποῖοι «ἀσφαλίσαντες» εἰς τήν φυλακήν τῆς λήθης τήν ἐντολήν τοῦ Χριστοῦ «ὅς ἐάν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος» (Ἰωάν. 10,44) περιεβλήθησαν τήν τήβεννον τῶν Ρωμαίων ἡγεμόνων καί δέν δέ¬χονται ὑπο-δείξεις οὔτε νά ὁμολογήσουν δημοσίως καί ἐγγράφως τήν ὀρθόδοξον πίστιν. Οὔτε τίς παραδὀσεις καί τήν τάξιν τῆς Ἐκκλησίας τηροῦν καί δια¬φυλάσσουν. Ἐν συνόδῳ ἐκήρυσσον καί ὑπεραμύνοντο τῆς καινοτόμου θεω¬ρίας ὅτι ἐπι-τρέπεται νά λαμβάνουν τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί συγκε¬κρι¬μένα τό Ἅγιον Εὐχέλαιον, ὅλοι ὅσοι προσέρχονται στίς πανηγύρεις τῶν ὀρθο¬δό¬ξων!!! Καί αὐτοί δυστυχῶς οἱ «ἀδελφοί» καί ἕτεροι, προσπαθοῦν διά τῶν ὀρ¬γάνων τους νά κατηγορήσουν ἡμᾶς ὡς δῆθεν οἰκουμενιστάς, διά νά καλύ¬ψουν τήν ἰδικήν τους προσφοράν καί ὑπηρεσίαν εἰς τό ἔργον τοῦ οἰκουμε¬νισμοῦ. Δέν κατενόησαν ὅμως ἤ δέν θέλουν νά κατανοήσουν ὅλοι αὐτοί, ἀρι¬στεροί καί δεξιοί πολέμιοι τῆς Ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ὅπου ὑπάρχει ὁμο¬λογία τῆς ὀρθοδόξου πίστεως μέ τόν λόγον καί τήν πρᾶξιν δέν ὑπάρχει οἰκου¬μενισμός. Τά σκότη τοῦ οἰκουμενισμοῦ διαλύονται ὡς πομφόλυγες ὅταν ὁμολογῆται καί τηρῆται ἡ ὀρθόδοξος πίστις, ἡ πίστις εἰς τόν Ἐσταυρωμένον Ἰησοῦν Χριστόν. Διά τοῦτο καί τινες ἐκ τῶν κατηγόρων οὐδόλως ἀντιφέ¬ρον¬ται ἤ ἀποκαλύπτουν τό ἔργον τῶν οἰκουμενιστῶν. Μόνον διαβάλλουν μέ κά¬θε τρόπον καί μέσον τήν διακονίαν καί τό σωτήριον ἔργον ἡμῶν τῶν Ὀρθο¬δό-ξων. Διαμαρτύρονται καί ἀνησυχοῦν ἐπειδή ὑπάρχει ἡ ὀρθό¬δοξος μαρτυρία καί ὁμολογία τῆς πίστεως τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλη¬σίας. Διαμαρτύ¬ρον-ται καί ἀπειλοῦν διά τίς σφραγίδες καί τούς τίτλους καί τούς ἀριθμούς. Δέν κατε¬νόησαν ὅμως ὅτι ἀπώλεσαν τήν σφραγίδα τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐπιβεβαίω-ση τῆς οὐρανίου δω¬ρεᾶς μέ τά ἔργα καί τίς πράξεις τους. Γιατί ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀρ¬νεῖται νά ὁμο¬λογήση τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἐνώπιον τῶν ἀνθρώ-πων, πρέπει νά γνωρίζη ὅτι καί ὁ Θεός ἀρνεῖται νά τόν δεχθῆ καί ἐπευλογήση ὡς διάκονον Του καί μαθητήν Του καί ὑπηρέτην τοῦ θείου θελή¬ματός Του καί κατ’ ούσίαν χάνει τήν σφραγίδα τῆς πίστεως καί γι’ αὐτό ἀναζητεῖ τίς σφραγίδες καί τούς τίτλους καί τά πρωτόκολλα τῶν ἀνθρώπων.

Διά τοῦτο ἡμεῖς, Ἀγαπητοί Ἀδελφοί καί τέκνα τοῦ Θεοῦ εὐλογημένα, νά μένωμεν πιστοί εἰς ὅσα ἐδιδάχθημεν καί παρελάβομεν ἐκ τῶν πατέρων ἡμῶν. Ὡς μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, νά ὁμο¬λογοῦμεν καί μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ παντοῦ νά κηρύττωμεν καί πάντοτε νά διαφυλάσσω-μεν μέ ζῆλον πίστεως, ὅσα ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία διά τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Πανα¬γίου Πνεύματος εἰς τάς Ἱεράς Συνόδους, Οἰκουμενικάς καί Τοπικάς, ἐδογμά¬τισεν καί οἱ Ἅγιοι Πα¬τέρες δι’ ἀγώνων ἱερῶν καί πολλάκις μαρτυ-ρικῶν διεφύ¬λαξαν. Καί ὁμοίως ὅσα ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία κατεδί-κασεν καί ἀνεθεμάτισεν, ὡς αἱρετικά καί βλάσφημα καί ἡμεῖς νά καταδικά-ζωμεν καί ἀνα¬θεμα¬τίζωμεν. Καί αὐτήν τήν λοιμικήν νόσον τῆς αἱρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ μέ φόβον Θεοῦ καί διάκρισιν φωτεινήν καί οὐράνιον νά ἀπο-φεύγωμεν καί ἀποστρεφώμεθα διά νά διαφυλάξωμεν τήν ψυχήν καί τήν καρδιάν μας, τόν νοῦν καί τήν θέλησίν μας καθαράν καί ἀνεπηρέαστον ἀπό τήν ἀπειλήν αὐτῆς τῆς φοβερᾶς αἱρέσεως.

Αὐτή εἶναι ἡ ἀσφαλής ὁδός διαφυλάξεως τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί τῶν δογμάτων τῆς Ἐκ¬κλησίας, αὐτή εἶναι ἡ ὁδός τῆς σωτηρίας, αὐτή εἶναι ἡ ἀσφαλής ὁδός κοινωνίας καί ἑνότητος μετά τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἁγίας Αὐτοῦ Ἐκκλησίας. Αὐτή εἶναι ἡ στενή καί τεθλιμένη ὁδός τῆς σωτηρίας, τήν ὁποία προανήγγειλεν ὁ Χριστός διά τούς «θέλοντας σωθῆναι». Αὐτή εἶναι ἡ ὁδός ἡ ὁποία ὁδηγεῖ ἀπό τό ζόφον καί τήν θλίψιν τοῦ κόσμου εἰς τό φῶς καί τήν χαράν τοῦ οὐρανοῦ.

Καί ἡμεῖς μέν ὡς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, μέ βαθεῖαν συν-αί¬σθησιν τῆς ἀρχιερατικῆς εὐθύνης ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἁγίας τοῦ Χρι-στοῦ Ἐκκλησίας ὑπέρ πάντων τῶν ἀνθρώπων, φίλων καί ἐναντίων, πι¬στῶν καί δυσπίστων, προσευ¬χόμεθα ἐντός τοῦ προσωπικοῦ ἡμῶν προσευχη¬ταρίου πρῶτον ὑπέρ τῶν διωκόν¬των καί λι¬θοβολούντων ἡμᾶς μέ τήν προσευχήν τοῦ Πρωτομάρτυρος Ἁγίου Στεφάνου «Κύριε, μή στήσῃς αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν ταύτην» (Πράξεων 7,60) παρακαλοῦντες ὑπέρ τοῦ φωτισμοῦ, τῆς μετανοίας καί τῆς ἐν Χριστῷ σωτη¬ρίας αὐτῶν, δεύτερον ὑπέρ τῶν ἐν ἀγνοίᾳ καί πλάνῃ εὑρισκομένων, μέ τήν φιλάδελφον προσευχήν «Κύριε, μή ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου τοῦ ἐν σκότει καί σκιᾷ καθημένου» καί τρίτον δεό¬με¬θα ἐνώπιον τοῦ Ἱε-ροῦ Θυσιαστηρίου φιλαδέλφως καί πατροποθήτως ὑπέρ τῶν πιστῶν ἀδελ-φῶν ἡμῶν καί εὐσεβῶν τέκνων τοῦ Παναγάθου καί Πανοι¬κτίρμονος Θεοῦ καί Πατρός ἡμῶν καί τῆς Ἁγίας Του Ἐκκλησίας, ἵνα μεθ’ ὑπο¬μονῆς πολλῆς καί καρτερίας ἀστειρεύτου ἀνέρχονται τίς βαθμίδες τοῦ «γολγοθᾶ» τῆς χριστια-νικῆς ζωῆς αὐτῶν, οἱ ὁποῖες ὁδηγοῦν εἰς τήν χαράν καί τό φῶς τῆς ἀναστά-σεως, τό φῶς τῆς αἰωνίου ζωῆς καί μακαριότητος.

Διά τοῦτο, τέκνα ἀγαπητά καί θεοφιλῆ, πρῶτοι ἡμεῖς οἱ ποιμένες ὑμῶν, μέ διαρκῆ προσπάθειαν καί ἄοκνον ἐγρήγορσιν, ὅσην ἔνε¬στιν ἡμῖν, ἀφ’ ἑνός μέν τηροῦμεν τούς Ἱερούς Κανόνας τῶν Ἁγίων Ἀποστό¬λων καί τῶν Οἰκου-μενικῶν Συνόδων τούς διακελεύοντας καί ἀπαγορεύοντας τήν κοι¬νωνίαν, ἐκκλησιαστικήν καί μυστηριακήν, μετά τῶν ἀκοινωνήτων ἐν τῇ πίστει καί τῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ, ἀφ’ ἑτέρου δέ διαφυλάσσομεν τήν ἀποστο¬λικήν δια¬δοχήν τήν ὁποίαν παρελάβομεν παρά τῶν ἀοιδίμων πατέρων καί προκατόχων ἡμῶν, ἀλ¬ληλοδιαδόχως ἐκ τῶν Ἁγίων Πατέρων καί δι’ αὐτῶν ἐκ τῶν Ἁγίων Ἀποστό¬λων, ἰδίᾳ δέ ἐπ’ ἐσχάτων ἐκ τῶν ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν τῶν γενομένων ἐν ἔτει 1935 ὑπό τῶν τριῶν Ἀρχιερέων τῶν ἐπιστρεψάντων ἐκ τοῦ νέου ἡμερο¬λογίου καί ὁμολογησάντων τήν ὀρθόδοξον πίστιν καί τήν καλήν ὁμολογίαν περί τοῦ γενομένου σχίσματος ἐν ἔτει 1924 καί ὁμοίως ἐκ τῶν χειροτονιῶν τῶν γενομένων ὑπό τοῦ ἀειμνήστου Ἀρχιεπισκόπου καί Πα-τρός ἡμῶν Ματθαίου ἐν ἔτει 1948. Αὐτήν τήν ἀποστολικήν πίστιν κηρύττο-μεν καί αὐτήν τήν ἀποστο¬λικήν διαδοχήν διαφυλάσσομεν.

Ὡς ἐκ τούτου ἡμεῖς οἱ Ἀρχιερεῖς, οἱ συγκροτοῦντες τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος περί τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀ-θηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος ΠΑΧΩΜΙΟΝ, τόν πολιόν καί πολύπειρον αἰωνόβιον ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, παραδίδομεν εἰς ὅλους ὑμᾶς τούς πιστούς Ἀδελ¬φούς καί εὐπειθῆ τέκνα τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τήν παροῦσαν Ἀρχιερατικήν Παρακαταθήκην καί παρακαλοῦμεν μετά πατρικῆς ἀγάπης καί ἀρχιερατικῆς ἐπιστασίας ὅπως καί ὑμεῖς μετά περισσῆς προσο¬χῆς καί πολλῆς συνέσεως διαφυλάσσετε τήν παραδοθεῖσαν ἡμῖν ὀρθό¬δοξον πίστιν καί ὁμολογίαν καί ἐπακριβῶς τηρεῖτε, ἵνα καί ὑμεῖς μεθ’ ἡμῶν λάβητε κατά τήν πα¬ροῦσαν ζωήν πλουσίαν τήν εὐλογίαν τοῦ Φιλανθρώπου Θεοῦ ἡμῶν καί κατά τήν ἡμέραν τῆς Κρίσεως τόν δίκαιον ἔπαινον καί τήν αἰώνιον ζωήν παρά τοῦ Δικαιοκρίτου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἐπί πᾶσι τούτοις, εὐχόμεθα καί προσευχόμεθα ὑπέρ πάντων τῶν πιστῶν καί εὐσεβῶν τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τέκνων, τῶν ἐγγύς καί τῶν μακράν, μετά πολλῆς ἀγάπης καί πατρικῆς μερίμνης.

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ὁ Πρόεδρος

†Ὁ Ἀθηνῶν ΠΑΧΩΜΙΟΣ

Τά Μέλη

†Ὁ Μεσογαίας, Λαυρεωτικῆς καί Ἀχαρνῶν

ΚΗΡΥΚΟΣ

†Ὁ Πατρῶν ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

Ὁ Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου

†Ἀρχιμανδρίτης Γεράσιμος Κοσμᾶς