Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ π. ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΕΤΣΗΣ, ΕΝΑΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ Ἱεραποστολικόν, Ἑποικοδομητικόν καί Ἀντιαιρετικόν φυλλάδιον. ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 520 – ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2006 ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΕΤΣΗΣ ΕΝΑΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ( ‘Αντί ἄλλης ἀναφορᾶς παραθέτομεν Εἰσήγησιν - Ὁμιλίαν τοῦ ‘Επισκόπου Κηρύκου, ἡ ὁποία ἐγένετο κατά τήν Σύναξιν Νέων τῆς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἔλαβε χώραν τό ἔτος 2201. Α.Π. 197, τῆς 12-4-2001). ῾Η περίοδος 1955-1970 ἦσαν μία ἀπό τίς πιό κρίσιμες τοῦ ᾿Αγῶνος τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας. Οἱ γνήσιοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί ζοῦν ἀκόμη στόν ἀπόηχο τῶν μεγάλων διωγμῶν τοῦ 50. Μετά τίς ἱστορικές χειροτονίες τοῦ 1948 τά πράγματα δυσκολεύουν. Διότι ἐγείρεται ἄλλου εἴδους φοβερός διωγμός, ὁ ὀποῖος φέρει τούς ᾿Ορθοδόξους στήν ἀνάγκη διατυπώσεως βασικῶν θεμελιωδῶν θέσεων ᾿Εκκλησιολογίας - ῾Ομολογίας τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., καί ἀπολογητικῆς διά τάς ἱστορικάς ἐκείνας χειροτονίας. Τώρα ἀρχίζει νά προβάλλει ἡ ἀνάγκη καλυτέρας ἐκκλησιαστικῆς ὀργανώσεως, κατά τό ἀνθρώπινον, τῆς ᾿Εκκλησίας, καί πρός ἀντιμετώπισιν τῶν ἐξωτερικῶν ἐχθρῶν, ἀλλά καί διά τήν καλυτέραν ἐσωτερικήν ἀνασυγκρότησιν. Οἱ Κληρικοί τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ἦσαν κατά τό πλεῖστον ἁπλοϊκοί καί ἀγράμματοι ἄνθρωποι, μέ ζέουσαν ὅμως πίστιν καί ὁμολογίαν, ἕτοιμοι διά κάθε θυσίαν. Τό ἱεραποστολικό τους ἔργο εἶναι ζωντανό. ᾿Αγωνίζονται μόνοι γιά τήνν᾿Ορθοδοξία. Κάποιοι Κληρικοί πού γυρνᾶνε ἀπό τό νέο ῾Ημερολόγιο εἶναι γι᾿ αὐτούς πηγή χαρᾶς. Τούς δίδει νέες δυνάμεις. Τούς κάμνει νά ἀγωνίζωνται μέ περισσότερον ζῆλον. Καί οἱ χριστιανοί παίρνουν καινούργιες δυνάμεις. Γίνονται ἀκόμη πιό ζωντανοί στήν πίστι τους καί ἀγωνιστές στήν ζωή τους. Γι αὐτό, αὐτούς τούς Κληρικούς πού ἐπέστρεφαν τούς ὑπεδέχοντο μέ μιά ἰδιαιτέρα χαρά. Τό ἔβλεπαν σάν νίκη τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ῞Οταν μάλιστα ἐτύχαινε νά εἶναι ὁ Κληρικός αὐτός ζηλωτής καί ἀγωνιστής, τότε ἀκόμη περισσότερον ἐχαίροντο. Κάτι τέτοιο συνέβη μέ τόν π. ᾿Ιγνάτιο. ῏Ηταν ἕνας μορφωμένος Κληρικός, πρώην σπουδαστής τῆς Ιατρικῆς χειροτονημένος στήν ᾿Αγγλία ἀπό τόν ᾿Επίσκοπο Θυατείρων ᾿Αθηναγόρα, ὁ ὀποῖος ὅμως ἐλθών εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν ἐγένετο δεκτός μέ πολλές ἐλπίδες. ῾Η παρουσία του στόν ᾿Αγῶνα τῆς ᾿Ορθοδοξίας δυνάμωνε τόν ᾿Αγῶνα, κατά τό ἀνθρώπινον. Στήν ἀρχή προωθήθηκε εἰς τά Γραφεὶα τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου. ᾿Απεδείχθη, ὅμως, ὅτι ἡ θέσις του δέν ἦταν γιά κεῖ. ῾Η ἀποστολή του ἦταν στήν ῾Ιεραποστολή. ῏Ηταν ὁ Κληρικός πού σέ λίγο θά ὤργωνε καί θά συγκλόνιζε ὅλην τήν ῾Ελλάδα. Μέ τό ζωντανό του παράδειγμα. μέ τήν ἀσκητική του ζωή. ῞Οπου κι᾿ ἄν πήγαινε δημιουργοῦσε μιά ἀντίσταση κατά τοῦ κακοῦ, ἔφκιανε ἕνα πυρῆνα ἀγωνιστικό. Θύμιζε στό ζῆλο τόν ἅγιο Κοσμᾶ, στήν ἀγωνιστικότητα τόν Παπουλάκο, ἤ τόν Κοσμᾶ τόν Φλαμιάτο, καί στήν ἀσκητικότητα, ὅπως εἶπε ὁ ἀείμνηστος π. Εὐγένιος, τόν Μέγα Βασίλειο. ῏Ηταν αὐτός πού θά γινόταν ὁ ἱδρυτής πολλῶν ἐνοριῶν καί ὁ πνευματικός καθοδηγητής πολλῶν ᾿Ορθοδόξων σέ ὅλη τήν ῾Ελλάδα. ῏Ηταν ζηλωτής σέ ὅλους τούς τομεῖς καί ἄτεγκτος ὑπερασπιστής τῆς ἀληθείας καί τοῦ δικαίου. Δέν ἐδέχετο συμβιβασμούς. Γι᾿ αὐτό καί ἐδέχθη πολλούς διωγμούς. ῏Ηταν αὐτός τέλος πού ἔφυγε ἀπ᾿ αὐτή τήν ζωή τρόπον τινά σάν διωγμένος καί ἐξωρισμένος, καί μάλιστα ἀπό συναδέλφους του Κληρικούς. Μπορεῖ νά πῶ πώς ἡ ζωή του μᾶς θυμίζει ἐκεῖνο πού ἔλεγε ἕνας μεγάλος Πατέρας τῆς ᾿Εκκλησίας: "Εἶναι καλύτερον νά διώκωμαι εἰς τά φαράγγια καί τά βουνά καί εἰς τά πελάγη καί νά εἶμαι μαζί μέ τήν ἀλήθεια, παρά νά ἔχω δόξα μεγάλη καί εὐημερία καί νά ζῶ μέσα στό ψεῦδος. Διότι, ὅταν ἔχω μαζί μου τήν ἀλήθεια ἔχω τά πάντα, ὅταν ὅμως ἔχω τό ψεῦδος δέν ἔχω οὔτε τόν ἐαυτό μου...ἐκεῖνος πού ἔχει μαζί του τήν ἀλήθεια εἶναι ἀγέραστος καί ἀμάραντος, ἔχει ζῆλον πιό θερμόν ἀπό τόν ἥλιον καί ὁ λόγος του εἶναι πιό κοφτρεός ἀπό τό ξίφος, ὁ δέ βίος του εἶναι πιό ἐλαφρύς καί ἀπό τόν ἀετό". Καί πραγματικά ὁ π. ᾿Ιγνάτιος ἀγαποῦσε τόσο πολύ τήν ἀλήθεια πού ἔμεινε ἀγέραστος. Τό σῶμά του ἀπό τήν νηστεία καί τήν ἄσκησι ἦταν γερασμένο, ἔστω καί ἄν ἦταν ἀκόμη νέος, ὅμως ἡ ψυχή του ἦταν ἀγέραστη. Γι αὐτό καί τό παράδειγμά του συγκινοῦσε, καί ὁ λόγος του καί ἡ ζωή του εἶναι καί μέχρι σήμερον ὑπόδειγμα ἀγωνιστικότητος γιά πολλούς. Τόν ῾Ιερομ. π. ᾿Ιγνάτιο τόν γνώρισαν πολλοί πρίν τόν δοῦν. ῾Η φήμη του προέτρεχε παντοῦ. Αὐτό συνέβη καί μέ μένα. Στήν Λευκάδα πού ἤμουν, ὅταν πήγαινα στό Γυμνάσιο, μοῦ φαίνεται πώς κάποια βιβλία πού εἶχαν πέσει στά χέρια μου, ἦταν βιβλία καί ἔντυπα τοῦ π. ᾿Ιγνατίου. Θυμᾶμαι ἕνα μικρό βιβλιαράκι πού ἦταν ἑρμηνεία καί σχόλια σέ μιά ἐπιστολή τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωσι ὁ τρόπος πού ἔγραφε καί ἐσχολίαζε. ᾿Εκδήλωνε πάντα τόν θαυμασμό του στόν ᾿Απόστολο τῶν ᾿Εθνῶν Παῦλο. ῞Οπως διεπίστωσα ἀργότερα ἀπό τά γραπτά του θαύμαζε τόν ᾿Απόστολο τῶν ᾿Εθνῶν, καί ἴσως στίς μικρές περιοδεῖές του νά εἶχε ἐκεῖνο πρότυπο ζωῆς. Εἶναι πολύ χαρακτηριστικόν κάτι πού ἔγραψε σέ ἕνα ἄρθρου του: "῏Ω Παῦλε, Παῦλε! Πόσον σέ θαυμάζω! Θαυμάζω τήν δύναμίν σου, τό θάρρος σου, τόν ἡρωϊσμόν σου! ᾿Εσύ ζῶντας ἀκόμη τοὐς κάμνεις νεκρούς. ᾿Εσύ δέν ξέρεις συμβιβασμούς, ὑποχωρήσεις, ὑποκρισίες, ὑποχωρήσεις.᾿Εσύ κτυπᾶς κατ᾿ εὐθεῖαν. Θαυμάζω, θαυμάζω στ᾿ ἀλήθεια τό μεγαλεῖόν σου.". ᾿Επίσης κάνα δυό τεύχη τῆς ᾿Ορθοδόξου Πνοῆς βρίσκονταν στό σπίτι μας. ᾿Από τότε θυμᾶμαι τήν ᾿Ορθόδοξο Πνοή. Γύρω στά 1956-57. Μικρός ἤμουν καί δέν καταλάβαινα πολλά. Κάποιοι ὅμως χαρακτηριοστικοί τίτλοι μοῦ ἔμεναν στό μυαλό. Τόν γνώρισα λοιπόν μέσα ἀπό τά ἔντυπά του. Θαύμαζα διά τά γραπτά του, ὅταν ὅμως τόν εἶδα γιά πρώτη φορά τό 1967 στά Γραφεῖα τῆς Βερατζέρου, θαύμασα γιά τό ἀσκητικό του παράστημα. ῏Ηταν κάτι συγκλονιστικό γιά μένα. ῎Ακουγα πολλά γι᾿ αὐτόν γιά τίς ἀγρυπνίες πού ἔκανε. Προπάντων μοῦ εἶχε μείνει ὅτι ἦταν πρώην γιατρός καί ἔγινε Κληρικός. ῞Οτι ἀγάπησε τήν ᾿Ορθοδοξία καί τάς ἅγιες παραδόσεις. ῞Οπως ἀργότερα ἀνεζήτησα καί βρῆκα τά τεύχη τῆς ᾿Ορθοδόξου Πνοῆς, εἶδα πώς πραγματικά εἶχε θερμό ζῆλο γιά τήν ᾿Ορθοδοξία. Μετέδιδε μέσα ἀπό τίς σελίδες της τόν ζῆλο γιά ἀγῶνα. ῎Εγραφε στό πρῶτο: "Εἶναι καιρός πλέον νά πνεύσῃ στόν πονεμένο αὐτόν τόπο πού ἄλλοτε ἐδροσίζετο ἀκατάπαυστα κάτω ἀπό τούς γηραιούς πλατάνους, τούς θαλερούς γίγαντας τῆς ᾿Ορθοδοξίας μας, εἶναι καιρός, λέμε, νά πνεύση ξανά, στόν ἱστορικό αὐτό τόπο ἡ ζωογόνος αὖρα μιᾶς "᾿Ορθοδόξου Πνοῆς". Καί συνέχιζε: "῏Ω θεία ᾿Ορθοδοξία, δέν θά σέ ἀρνηθοῦμε! Τά πιστά τέκνα σου θά ἁρπάξουν καί πάλιν τά ὅπλα καί θά τεθοῦν ὑπό τήν ἔνδοξον σημαίαν σου ἕτοιμα καί πάλιν νά δώσουν τό πᾶν γιά Σένα. Τό αἷμα μαρτύρων σου μή ξεχνᾶς, ὅτι εἶναι βαρειά κληρονομιά γιά μᾶς... Ναί ἡ ζωογόνος δύναμίς του ρέει ἀκόμα στούς ἀπογόνους των. ῎Οχι, οὐκ ἀρνησόμεθα'σου φίλη ᾿Ορθοδοξία, οὐκ ἀρνησόμεθά σου, θά μᾶς ἐπιτρέψῃς μέ ταπείνωση ν᾿ ἀναφωνήσωμεν κι᾿ ἐμεῖς μαζί μέ τόν σοφό Βρυέννιο. Αὐτή ἡ ἀγάπη του γιά τήν ᾿Ορθοδοξία, ὁ ἀγνός ζῆλός του καί τό ἀσκητικό του πνεῦμα προέτρεχε παντοῦ. ῞Οταν τόν συνήντησα γιά πρώτη φορά, περίμενα νά δῶ ἕναν ἱερέα, μέ φανταχτερή ἐμφάνισι, δέν μποροῦσα νά πιστέψω πώς αὐτός ἦταν ὁ π. ᾿Ιγνάτιος, ὁ πρώην σπουδαστής τῆς ῾Ιατρικῆς. ᾿Ενθυμοῦμαι, ὅτι μοῦ μίλησε σάν νά μέ γνώριζε χρόνια. Μιά δεύτερη φορά πού εἶχα τήν εὐτυχία νά τόν συναντήσω καί νά τόν ἀκούσω ἦταν τό 1971, τήν Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, στόν ἅγιο ᾿Ιωάννη τόν Πρόδρομο στό Ρούφ, αὐτή τήν φορά ὡς ὁμιλητή. Μοῦ ἔκανε τότε φοβερή ἐντύπωσι ὁ λόγος του. Πρώτη φορά εἶχα ἀκούσει τέτοιο δυνατό καί βαθύ σέ νοήματα λόγο. ῾Η ὁμιλία του ἐκείνη ἔμοιαζε σάν ἐγερτήριο σάλπισμα. ῎Ετσι μοῦ φάνηκε. ῞Οπως κατάλαβα τό νόημα τῶν ὁμιλῖῶν του ἦταν αὐτό πού ἔγραφε στήν ᾿Ορθόδοξη Πνοή. "Ποῦ θά ὁδηγηθοῦμε λοιπόν ἐάν ἀδρανήσωμεν; ᾿Αλλά ὄχι. Φθάνει πλέον. Καιρός νά ἐξυπνήσωμεν. ἐκ τοῦ ληθάργου καί νά δράξωμεν τά ὅπλα. ᾿Ιδού . ᾿Εμπρός στόν ἀγῶνα ὅλοι. Τό παράστημά του, ὅπως ἦταν ἀσκητικό, ἡ φωνή του σχεδόν σβυσμένη, λές καί ἔβγαινε ἀπό ἕναν ἄλλο κόσμο, τά λόγια του ὅμως ἦταν δυνατά πού συγκλόνιζαν. ῎Ημουν τότε πρωτοετής στό Πανεπιστήμιο. Εἶχα ἀκούσει μέχρι τότε πολλές ὁμιλίες, ἀλλ᾿ αὐτήν τήν ὁμιλία, τήν ἐχαρακτήρισα ἀνεπανάληπτη. Μοῦ ἔκαμε ἐντύπωσι ὁ πολύς κόσμος πού συγκεντρώθηκε, πού δέν ἦταν καθόλου συνηθισμένο τότε στόν χῶρό μας. ῏Ηταν μιά ἐπιβεβαίωση γιά μένα, γι αὐτό αὐτοῦ πού ἄκουα συχνά, ὅτι ὁ π. ᾿Ιγνάτιος παρά τό γεγονός, ὅτι δέν εἶχε τακτική ἐνορία εἶχε μαζί του τόν περισσότερο κόσμο. Εἶχε τήν ἀγάπη τοῦ κόσμου. Αὐτή ἡ ὁμιλία σέ ἀνέβαζε πραγματικά στά ὕψη. ῎Εβλεπες ἕνα ταπεινό καί ἀπέριττο στήν ἐξωτερική ἐμφάνιση Κληρικό, πού τά λόγια σέ ἀνέβαζαν σέ πνευματικά ὕψη, σέ ἔκαμναν νά στέκης ἀνάμεσα στόν φθαρτό καί στό αἰώνιο. Μίλησε τότε ἀπ᾿ ὅτι θυμᾶμαι γιά τήν ματαιότητα τοῦ κόσμου, γιά τά φθαρτά καί τά αἰώνια, διά τήν ζωή τῶν ἁγίων πού ζοῦσαν τό παρόν καί προγεύονταν τό μέλλον, γιά τήν σημερινή κοινωνία, γιά τούς νεωτερισμούς. ῞Ολα αὐτά τά εἶχε συνδυάσει ἀριστοτεχνικά μέσα σέ ἕνα θέμα, μέ ἕνα χάρισμα λόγου πού τοῦ ἔδινε μία χροιά λογοτεχνική καί πολύ σαγηνευτική. Τά λόγια πού ἔλεγε τά ζοῦσε. ῎Εβγαιναν μέσα ἀπό τἠν καρδιά του. Μιλοῦσε μέ ἐνθουσιασμό, μέ πίστι, ἔμοιαζε σά νά σκίρταγε ὁλόκληρος, σάν νἀ ἕτοιμος νά πετάξῃ. ῞Ολα αὐτά θυμᾶμαι συγκλόνιζαν. Θυμᾶμαι μαζί μου τότε ἦταν καί ἔνα κοσμικό παιδί φοιτητής, πού ἐξέφρασε τόν θαυμασμό του γιά τήν ρητορική του δεινότητα. Εἶχε πράγματι πλούσια τήν δύναμη τοῦ λόγου πού ἄγγιξε καί ἀναμόχλευε καί τίς πιό ἀδιάφορες χριστιανικές συνειδήσεις. Τά κήρυγμά του, ὅπως διεπίστωσα ἀκούοντας καί ἄλλες ὁμιλίες ἀπό κασσέττες, δέν ῆσαν μόνον βιώματα καί ἐμπειρίες ἐσωτερικές, ἀλλά μαρτυροῦσαν καί βαθειά παιδεία καί γνώση τῶν ἀσκητικῶν Πατέρων, τῶν βίων τῶν ῾Αγίων, τῆς ῾Αγίας Γραφῆς. ῾Η ζωή του καί ὁ λόγος του γενικῶς τοποθετούμενος μέσα στό γενικώτερο πλαίσιο τοῦ ὑπέρ τῆς ᾿Αληθείας ᾿Αγῶνος, ἐμ,φανίζει πολλές ἀναλογίες μέ τίς μορφές καί τή δράση ἀνδρῶν πού σέ κρίσιμες στιγμές ἀπεστάλησαν ἀπό τήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ , διά νά διασώσῃ τήν πνευματική ταυτότητα τοῦ λαοῦ μας. ῞Οταν ἤμουν στήν Κοίμησι (Καλλιθέα), ἄκουα τά πνευματοκοπαίδια του, νά μιλοῦν μέ τά καλύτερα λόγια γι᾿ αὐτόν. Αἰσθάνονταν ἀπορφανισμένα ἀπό τότε πού ἀπεδήμησε πρός Κύριον. ᾿Από τίς διηγήσεις των γνώρισα ἀκόμη πιό πολύ τό μεγαλεῖον τοῦ Κληρικοῦ καί δή τοῦ πνευματικοῦ Πατρός. ῞Οταν καμμιά φορά πήγαινα σέ ἀκριτικές περιοχές, ὅπως στήν Ξάνθη, στήν Κάλυμνο, νόμιζα ἀπό ὅσα μοῦ διηγοῦντο γιά τό πέρασμά του, πώς βρίσκονταν ἐκεῖ κοντά τους, ἀνάμεσά τους. Ζοῦσαν πολύ ἔντονα τήν παρουσία του. Τό πνεῦμά του τούς καθοδηγοῦσε καί τούς δυνάμεωνε. Γι᾿ αὐτό διεπίστωνα ἔτι καί ἔτι πώς αὐτό πού ἐλέγετο, ὅτι ἦταν ξακουστός καί ἀγαπητός σ᾿ ὅλη τήν ῾Ελλδα, δέν ῆταν ὑπερβολή, ἦταν μιά πραγματικότης. Σήμερα θά ἀκούσουμε πολλές φορές πώς ὁ π. ᾿Ιγνάτιος ἦταν ἕνα ἀσκητής. Καί ἦταν πράγματι. Αὐτό διεπίστωνε ἐκεῖνος πού τόν συναντοῦσε ἔστω καί μιά φορά.Καί δέν τό διεπίστωνε μόνον ἐκεῖνος πού τόν .ἔβλεπε. Τό ἀσκητικό του πνεῦμα ἐφαίνετο καί μέσα ἀπό τά γραπτά του, τά ἄρθρα του, τά κείμενα πού ἐδημοσίευε καί κυκλοφοροῦσαν σέ ὅλα τήν ῾Ελλάδα, σέ ὅλη τήν Οἰκουμένη. ῎Αν ρίξουμε μιά ματιά σέ κείμενά του πού ἔχουν δημοσιευθῇ θά διαπιστώσουμε σέ ὅλα νά περνάει αὐτό τό πνεῦμα. Παντοῦ βλέπουμε νά περνάει τό μήνυμα πώς στήν ἄσκησι τοῦ χριστιανοῦ εἶναι τό πραγματικό νόημα καί ἡ οὐσία τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Καί ἦταν τόσο χαριτωμένοι οἱ τίτλοι τους, ὅπως: " Η εὐλογημένη στράτα πού ἐβάδισεν ὁ Κύριός μας». ῎Εγραφε σέ ἕνα ἄρθρο του: "Εἶναι ἀλήθεια πώς ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι πολύ δύσκολα κατορθώνομεν νά συλλάβωμεν τό νόημα καί τήν οὐσία τῆς ᾿Ορθοδοξίας μας πού εἶναι ὅλως διόλου πνευματική. Ξεχνοῦμε ὅτι σκοπός της τελικός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τοῦ νά ἀνυψώσῃ τόν ἄνθρωπον ἀπό τήν γῆν αὐτήν εἰς τήν ὁποίαν κατ᾿ ἀνάγκη ζῇ γιά λίγο, πρός τόν οὐρανόν εἰς τόν ὁποῖον ὅμως θά ζήση αἰώνια. Μικρή ἅρα προετοιμασία πού ἀποτελεῖ τρόπον τινά καί πρόγευση τῆς μελλούσης ὁλοκληρωμένης πνευματικῆς ζωῆς εἶναι νά ἀρχίσουμε τήν πνευματική ζωή, ἔστω καί κατά μέρος, ἀπ᾿ αὐτήν ἐδῶ τήν ζωήν". Καί συνεχίιζει: "Πῶς ξεχνοῦμε λοιπόν τόν σκοπόν μας;...Δέν βλέπομεν τί λέγει τό Εὐαγγέλιον, τί λέει ὁ Κύριος, τί λένε οἱ ᾿Απόστολοί του, τί λένε οἱ Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας; ῎Επαυσαν ποτέ νά κηρύττουν τήν ἀνάγκην τῆς ἀπονεκρώσεως τῆς σάρκας διά νά ἐπικρατήσῃ τό πνεῦμα; Κάθε ἄλλο! Δέν ἀφήνουν εὐκαιρία πού νά μή τό διακηρύξουν μέ ὅλην των τήν δύναμιν. ῾Ο μεγάλος ᾿Απόστολος, ὁ βαθύς ἑρμηνευτής τῶν λόγων τοῦ Κυρίου, δέν παύει νά τονίζῃ εἰς τάς ἐπιστολάς του. Οὕτω γράφει π.χ. πρός τούς Γαλάτας: "Λέγω δέ πνεύματι περιπατεῖτε καί ἐπιθυμίαν σαρκῶς οὐ μή τελέσητε. ῾Η γάρ σάρξ ἐπιθυμεῖ κατλα τοῦ Πνεύματος, τό δέ πππΠνεῦμα κατά τῆς σαρκός. Ταῦτα δέ ἀντίκεινται ἀλλήλοις" (Γαλ. ε, 16-17). Καί ἰδού πώς τό ἐρμηνεύει στήν συνέχεια καί ἀσφαλῶς καί πῶς τό ἐβίωνε: "῾Υπάρχει, ἀδέλφιά μου ἀγαπητά, ἕνας νόμος, ἕνας νόμος ἀπαράβατος στόν χριστιανισμό πού ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος καθώς βλέπομεν μᾶς τόν καθορίζει: «Ἡ σάρξ ἐπιθυμεῖ κατά τοῦ Πνεύματος".. ῞Οσον δηλαδή ἐπικρατεῖ μέσα μαςτό ὑλικόν φρόνημα, γινώμαστε ὑλόφρονες, χονδροειδεῖς ὑλισταί. Καί ἀντιστρόφως ῞Οσον ζῶμεν πνευματικήν ζωήν , τόσον ἐξαυλωνόμαστε καί ἀγόμεθα ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ". Καί ἀλλοῦ πάλιν γράφει: "᾿Ας μή γελοιώμαστε εὐλογημένοι χριστιανοί! ῎Αλλη λύσις ἐκτός ἀπό αὐτήν δέν ὑπάρχει. ῎Αλλο Εὐαγγέλιον ἐκτός αὐτοῦ πού μᾶς ἄφησαν οἱ μαθηταί τοῦ Κυρίου μας δέν ἔχομεν. Αὐτοί πού φκιάχνουν ἰδικά τους Εὐαγγέλια καί λένε ὅτι τούς συμφέρει κατά πῶς αἱ ἐπιθυμίαι των τούς διδάσκουν, ε ἶναι βέβηλοι καί ἱερόσυλοι, οἰκτρά ὄργανα τοῦ σατανᾶ πού προσπαθοῦν νά παρασύρουν καί ἐμᾶς στόν ἀμαρτωλό τους κατήφορο". Σ᾿ αὐτό τό θέμα χρησιμοποιεῖ πολύ τά λόγια τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου: Καί πάλιν εἰς τήν πρός Κολοσαεῖς δέν διστάζει ὁ τολμηρός ἀυτός ᾿Απόστολος, ὁ γἰγας τοῦ Πνεύματος" μέ ἐκφράσεις πού θά προκαλέσουν σήμερα ἐπανάστασιν νά τούς πῆ: "ἀπεθάνετε γάρ". \» Τά ἄνω φρονεῖτε μή τά ἐπί τῆς γῆς". Σταματάω ἐδῶ, λέγοντας πώς ὁ π. ᾿Ιγνάτιος δέν θαύμαζε μόνο τόν ᾿Απόστολο Παῦλο πού ἀνέφερα πρίν, ἀλλά καί τούς μεγάλους ἀσκητάς. Καί τούς μάρτυρας. Καί προσπαθοῦσε ὅλους αὐτούς νά τούς μιμηθῇ. Δεχθῆτε τα αὐτά σάν προσωπικές μαρτυρίες γιά τόν τιμώμενον σήμερον ἀείμνηστον Κληρικόν π. ‘Ιγνάτιον Μπέτσην, καί σάν μιά ταπεινή εἰσαγωγή στήν σημερινή ἐκδήλωσι. ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ @ ΓΟΕΕ 2006