ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 31 Δεκεμβρίου 2010 στις 10:11 μ.μ. ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Η ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤ’ ΑΥΤΩΝ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΥΠΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΙΤΟΥ ΩΣ «ΠΟΡΝΕΙΑ». ‘Αγαπητοί ἀδελφοί. Ἀς προσέξωμεν τά παρακάτω λόγια τοῦ Ἁγίου ‘Αναστασίου τοῦ Σιναϊτου. Εἶναι πολύ ἐπίκαιρα διά τούς χριστιανούς ὅλων τῶν ἐποχῶν, προπάντων διά τούς σημερινούς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν ἐκκλησιολογικόν φρόνημα, καί δέν διακρίνουν μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί κακοδοξίας. μεταξύ ἀληθείας καί ψεύδους, μεταξύ φωτός καί σκότους. Καί τοῦτο διότι δέν ἔχουν συνειδητοποιήσει ὅτι ἐάν θέλουν νά εἶναι γνήσια μέλη τῆς Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, δέν μποροῦν νά εἶναι παραλλήλως καί μέλη τῶν αἱρετικῶν καί σχισματικῶν παρασυναγωγῶν, διότι οἱ αἱρετικές ἤ σχισματικές παρασυναγωγές εὑρίσκονται ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας. Καί ἐκτός τῆς ‘Εκκλησίας δέν ὑπάρχει σωτηρία. Διδάσκει, λοιπόν ὁ ἅγιος ‘Αναστάσιος ὁ Σιναϊτης: «Ὅτι οὐ δεῖ κοινωνεῖν παντί ἐκτός τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ὁ θεῖος ‘Απόστολος ἡμᾶς διδάσκει λέγων. Εἶς Κύριος, τουτέστιν ὁ ἀληθής Κύριος, μία πίστις, τουτέστιν ἡ εὐσεβής. Αἱ γάρ λοιπαί οὐκ εἰσί πίστεις, ἀλλά θνήξεις. Ὥσπερ οὖν ἀποδημοῦντες τῆς ἰδίας γαμετῆς, ἐάν συγγενώμεθα ἄλλῃ, οὐκ ἔστι γάμος, ἀλλά πορνεία. Πολλῶ μᾶλλον φυλάξωμεν τήν σωφροσύνην ἡμῶν, καί τῆς ἁγίας ἡμῶν ἀμιάντου συζύγου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας μή χωρισθῶμεν» (‘Αναστασίου τοῦ Σιναϊτου, ‘Ερώτησις ριγ. PG 89, 765). Δηλαδή, ὅπως τό νά ἐγκαταλείψη ὁ σύζυγος τήν γυναῖκα του καί νά προσκολληθῆ σέ ἄλλη, αὐτό δέν εἶναι γάμος, ἀλλά πορνεία, ἔτσι ἀκριβῶς συμβαίνει καί μέ τούς χριστιανούς ἐκείνους πού ἐγκαταλείπουν τήν ἀμίαντον Νύμφην, χωρίζονται δηλαδή ἀπό τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί ἑνώνονται μέ ἄλλη «σύζυγο», ἤτοι ἐπικοινωνοῦν μέ τό σχίσμα καί τήν αἵρεσιν. Δυστυχῶς αὐτήν τήν βασικήν ἀλήθειαν τῆς Πίστεώς μας πολλοί ἐκ τῶν χριστιανῶν τῆς ἐνορίας μας (Ἁγίου Δημητρίου καί Παναγίας Σουμελᾶ - ‘Αθηνιωτίσσης ‘Αχαρνῶν) δέν τήν προσέχουν, μέ ἀποτέλεσμα ἐνὼ δέχονται τήν ἀλήθεια τῆς Πίστεως καί τήν ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν καί θεωροῦν τούς ἑαυτούς των γνήσια μέλη τῆς Γνησίας ‘Ορθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ὅμως δέν αἰσθάνονται κανένα ἔλεγχον «ὁσάκις παρίσταται ἀνάγκη» ἤ καί «ἄνευ ἀνάγκης», νά μεταβαίνουν καί εἰς Ναούς αἱρετικῶν ἤ σχισματικῶν πρός ἐκκλησιασμόν ἤ τέλεσιν τοῦ γάμου των ἤ τῆς βαπτίσεως τῶν τέκνων των, κλπ.. Καί ἐνῶ ξέρουν πώς κάποιοι στήν περιοχή μας παίζουν τόν ρόλον τοῦ Οὐνίτου, δηλαδή γιορτάζουν καί μέ τό νέο καί μέ τό παλαιό, δέν διστάζουν νά ἐκκλησιασθοῦν καί εἰς αὐτούς, διότι «δέν χωρίζουν τίς ἐκκλησίες». Εἶναι φοβερόν τοῦτο καί ἀποτέλεσμα τῆς ἐκκλησιολογικῆς συγχύσεως τῶν ἡμερῶν μας, καί τῆς ἐπιρροῆς τοῦ οἰκουμενιστικοῦ πνεύματος. Εἶναι καί λυπηρόν, διότι εἶναι τόσον ἁπλά τά πράγματα καί αὐτοί δέν θέλουν νά τό κατανοήσουν. Προτιμοῦν τό σκοτάδι, παρά τό φῶς. Προτιμοῦν τό οἰκουμενιστικόν ψεῦδος, παρά τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Δηλαδή οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ποτέ δέν κατενόησαν τί σημαίνει Ὀρθοδοξία καί τί σημαίνει κακοδοξία; Ποτέ δέν κατενόησαν, ὅτι ἡ μόνη Κιβωτός σωτηρίας εἶναι ἡ Μϊα, Ἁγία, Καθολική καί ‘Αποστολική Ἐκκλησία, τήν ὁποίαν μετά τό 1924 ἐκφράζει ἡ πρός διάκρισιν ἀποκληθεῖσα ’Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ., τουτέστιν ἡ ‘Ακαινοτόμητος Γνησία ‘Ορθόδοξος Ἐκκλησία, ἀπό τήν ὁποίαν ἐξεβλήθησαν καί ἐξεκόπησαν οἱ νεοημερολογῖται τό 1924, οἱ σχισματικοί Φλωρινικοί τό 1937, καί εἰς τήν συνέχειαν ἄλλοι Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς καί λαϊκοί, ὡς ὁ ποτέ Κορινθίας Κάλλιστος, μέχρι καί τοῦ ἀποθανόντος ‘Αρχιεπισκόπου ‘Ανδρέου καί τῶν μετ’ ἐκείνου συνεκπεσόντων τήν 5.2.2003, ἤτοι ἡ ἡ ψευδοσύνοδος τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου. ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΑ ΑΥΤΑ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ Μέ τό ἴδιο πνεῦμα ὁμιλοῦν καί ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ ‘Εκκλησιαστικός συγγραφεύς Κλήμης ὁ ‘Αλεξανδρεύς καί ὁ Ἅγιος ‘Ιωάννης ὁ Δαμασκηνός. ‘Ας ἀκούσωμεν τί λέγει ἀπευθυνόμενος σέ ὅσους ἀφήνουν τήν κοινήν Μητέρα τῶν Ὀρθοδόξων, τήν ‘Εκκλησία τοῦ Θεοῦ καί τρέχουν σέ «κοινούς οἴκους», ὅπως χαρακτηρίζει τίς ἐκκκλησίες τῶν αἱρετικῶν καί τῶν σχισματικῶν, ὁ Μέγας Βασίλειος: «Ἀκούσατε οἱ τήν ‘Εκκλησίαν καταλιμπάνοντες, καί ἐν οἴκοις κοινοῖς συστρεφόμενοι, τά ἄθλια τοῦ τιμίου σώματος ἀπορρήγματα, ὅτι χρή τάς εὐχάς ἀποδιδόναι ἐν μέσω Ἱερουσαλήμ, τουτέστιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ. Οὐδέ γάρ κατά τήν παλαιάν λατρείαν ἴδιον ἐξῆν ἑκάστω πἠγνυται θυσιαστήριον, ἀλλ’ ἕν ἀποδέδεικτο τοῖς θυσιάζειν προαιρουμένοις». (Μ. Βασιλείου εἰς Ψαλμ. 115, Ὁμιλ. ε. P.G. 30, 113). Ἀλλά καί ὁ ‘Εκκλησιαστικός συγγραφεύς Κλήμης ‘Αλεξανδρεύς παρατηρεῖ ὅτι ὁ ἐμπεσών εἰς τήν αἵρεσιν «διέρχεται δι’ ἐρημίας ἀνύδρου» «τόν ὄντως Θεόν καταλιπών, μή μετέχων εἰς κοινωνίαν πραγματικοῦ σώματος καί αἵματος Χριστοῦ», ὡς (διότι) τῶν αἱρετικῶν «μή κατά τόν κανόνα τῆς ‘Εκκλησίας χρωμένων». (Στρωμ. Α, ΧΙΧ. ΒΕΠΕΣ 7, 274). Καί ὁ Ἅγιος ‘Ιωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Πάση θυσία φυλαξώμεθα, μή λαμβάνειν μετάληψιν αἱρετικῶν ἤ διδόναι» (Ἔκδ. Ὀρθ. Πίστ. IV, ΙΓ. PG 94, 1153).