ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ
ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ
kirykos at ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ* * *
Ἡ ἀπό τό 1924 ἀντιμετώπισις
τῶν ἐκ τῆς Παπικῆς-Νεοημερολογιτικῆς
Καίνοτομίας ἐπιστρεφόντων εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν
Τέλος ἡ Πανορθόδοξος Ἱερά Σύνοδος ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν καί τήν ἀπό 4/17.6.1983 ΑΠΟΦΑΣΙΝ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἥτις ἐδημοσιεύθη εἰς τόν Τόμον τοῦ «Κ.Γ.Ο.» 1983 ἐν σελ. 222-223 ἔχει δέ ὡς κάτωθι:
«ΑΠΟΦΑΣΙΣ 4/17.6.1983
Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς ἱεραρχίας τῆς ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατά τήν συνεδρίαν Αὐτῆς τῆς 17/6/1983 ἐπελήφθη τοῦ θέματος «Περί τοῦ δι' "ἐκχύσεως" ἤ "ραντισμοῦ" βαπτίσματος» τῶν νεοημερολογιτῶν.
Λαβοῦσα δέ ὑπ' ὄψιν:
α) Τόν Ν΄ Ἀποστολικόν Κανόνα, ὅστις ρητῶς διαγορεύει τήν τριπλῆν κατάδυσιν καί ἀνάδυσιν τοῦ βαπτιζομένου ἐν τῶ μυστηρίω τοῦ βαπτίσματος.
β) Ὅτι ἡ τριπλῆ κατάδυσις καί ἀνάδυσις ἐν τῶ ὕδατι, ἀποτελεῖ οὐσιαστικόν στοιχεῖον διά τήν ἐγκυρότητα τοῦ μυστηρίου, διότι: διά τῆς τριπλῆς καταδύσεως ὁμολογοῦμεν τό δόγμα τῆς θεαρχικῆς Τριάδος κατά τάς ἐπικλήσεις ἐκφωνούμενον, ἀλλά καί τό δόγμα τῆς οἰκονομίας Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν, οὗ τόν θάνατον μετά τῆς ταφῆς καί τήν τριήμερον ἀνάστασιν συμβολικῶς ἐκτυποῦσιν αἱ τρεῖς καταδύσεις καί ἀναδύσεις. Κατά τόν Ἅγιον Νικόδημον «δέν πρόκειται περί ἁπλοῦ συμβολισμοῦ, ἀλλά περί πραγματικότητος, διότι αὐτός ἐν αὐτῶ ἐνεργεῖ τον τοῦ Κυρίου θάνατον ὁ ἄνθρωπος. Τοὐτέστιν αὐτός ὁ βαπτιζόμενος ἀποθνήσκει καί συνθάπτεται τῶ Χριστῶ τῶ ὕδατι τοῦ βαπτίσματος (Ρωμ. 6, 9). Ἄνευ τῶν καταδύσεων εἷναι ἀδύνατον νά γένηται εἰς ἡμᾶς τό ὁμοίωμα τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ καί τῆς τριημέρου ταφῆς. Το Ὀρθόδοξον βάπτισμα εἷναι, ὅμως, συνάμα τύπος καί τῆς εἰς Ἅδου καταβάσεως τῆς ψυχῆς τοῦ Κυρίου. Οὕτω διά μέν τοῦ τύπου τῆς ταφῆς τοῦ Χριστοῦ θεουργεῖται τό σῶμα τοῦ βαπτιζομένου, διά δέ τοῦ τύπου τῆς εἰς Ἅδου καταβάσεως θεοῦται ἡ ψυχή του».
Καί πάλιν: «ἐπειδή αἱ τρεῖς καταδύσεις καί ἀναδύσεις, ἀναγκαῖαι εἰσίν ἐν τῶ βαπτίσματι, διά νά εἰκονισθῆ δι' αὐτῶν ὁ τριημερονύκτιος θάνατος, καί ταφή καί ἀνάστασις τοῦ Σωτῆρος, ἐν οἷς ἡ σωτηρία, καί ἄφεσις, καί καταλλαγή δίδοται παρά θεοῦ τοῖς ἀνθρώποις, ἄρα τό λατινικόν ράντισμα, τῶν καταδύσεων καί ἀναδύσεων ὄν ἔρημον, ἀκολούθως ἔρημον καί τοῦ τύπου τοῦ τριημερονυκτίου θανάτου, καί τῆς ταφῆς καί ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ὑπάρχει. Εἰ δε τούτων, δῆλον ἐστί καί ὁμολογούμενον, ὅτι, καί ἔρημον πάσης χάριτος ἐστι καί ἁγιασμοῦ, καί ἀφέσεως ἁμαρτιῶν». (Ἱερόν Πηδάλιον, σημ. εἰς Ν΄ Ἀποστολικόν Κανόνα).
Καί πάλιν: «'Ἄς μάθωσιν, ὅτι δέν τελειοῦται τό βάπτισμα διά μόνων τῶν τῆς Τριάδος ἐπικλήσεων, ἀλλά δεῖται ἀναγκαίως καί τοῦ τύπου τοῦ θανάτου, καί τῆς ταφῆς, καί ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. ἐπειδή οὔτε μόνη ἡ εἰς τήν Τριάδα πίστις σώζει τον βαπτιζόμενον, ἀλλά σύν αὐτῆ ἀναγκαία ὑπάρχει καί ἡ εἰς τόν θάνατον τοῦ Μεσσίου πίστις, καί οὕτω δι' ἀμφοτέρων ἐντός τῆς σωτηρίας καί μακαριότητος γίνεται οὗτος: «Ἐν τρισί γάρ καταδύσεσι (καλόν γάρ το τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ἐπαναλαβεῖν) καί ἰσαρίθμοις ταῖς ἐπικλήσεσιν, τό μυστήριον τοῦ βαπτίσματος τελειοῦται, ἵνα καί ὁ τοῦ θανάτου τύπος ἐξεικονισθῆ, καί τῆ παραδόσει τῆς θεογνωσίας τάς ψυχάς, φωτισθῶμεν οἱ βαπτιζόμενοι» (αὐτόθι).
γ) Τήν Ὀρθόδοξον παράδοσιν, ἥτις οὔτε τό δι' «ἐκχύσεως», οὔτε το διά ραντισμοῦ «βάπτισμα» τῶν Λατίνων ἐδέξατο ἤ ποτέ ἀνεγνώρισεν.
δ) Τό γεγονός, ὅτι ἐν τοῖς κύκλοις τῶν σχισματικῶν Νεοημερολογιτῶν ἡ Παπική αὕτη καίνοτομία ἐστίν εὐρέως διαδεδομένη, ἐν δέ τοῖς οἰκουμενιστικοῖς κύκλοις τοῦ ἐξωτερικοῦ ἐπεβλήθη τό διά ραντισμοῦ ἤ δι' ἐπιχύσεως «βάπτισμα».
ε) Τήν δήλωσιν τοῦ P.C., δι' ἧς οὗτος δηλοῖ, ὅτι τό εἰς αὐτόν «βάπτισμα» ὑπό νεοημερολογίτου-οἰκουμενιστοῦ ἐτελέσθη δι' ἐκχύσεως.
ΣΥΣΚΕΨΑΜΕΝΗ ΕΝ ΑΓΙΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ
ΑΠΟΦΑΙΝΕΤΑΙ
α) Ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἕν καί μόνον Βάπτισμα ὁμολογεῖ διά τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως καί ἕνα μόνον δι' αὐτοῦ δέχεται, ἤτοι τό διά τριπλῆς καταδύσεως καί ἀναδύσεως καί τῆς ἐπικλήσεως τῆς ἁγίας Τριάδος. Τοῦτο τό Βάπτισμα ὡς θεοδίδακτον καί θεοπαράδοτον καί ὑπό τῶν ἁγίων Συνόδων καί τῶν Πατέρων βεβαιωθέν, ἡ Ὀρθόδοξος Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἀείποτε ἐδέξατο καί ἐφήρμοσεν.
β) Τό τῶν Νεοημερολογιτῶν-Οἰκουμενιστῶν Βάπτισμα, τελούμενον ἀπολύτως κατά τον Ὀρθόδοξον τύπον, δέχεται κατά τόν Ζ΄ Κανόνα τῆς Β΄ ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τόν Α΄ Κανόνα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, οἰκονομικῶς, ἤτοι τούς προσερχομένους τῆ ἀκαινοτομήτω ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, δέχεται μή ἐξ ὑπαρχῆς τελοῦσα τό Βάπτισμα αὐτοῖς, ἀλλά δι' ἁγίου Μύρου.
γ) Τό ὑπό τῶν Νεοημερολογιτῶν-Οἰκουμενιστῶν τελούμενον διά «ραντισμοῦ», ἤ δι' «ἐκχύσεως βάπτισμα», ἡ ἀκαινοτόμητος ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἀπορρίπτει καί οὐδόλως ἀποδέχεται καί ὁρίζει τούς προσερχομένους ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ τῆ ἀκαινοτομήτω ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, βαπτίζεσθαι ἐξ ὑπαρχῆς καί οὕτω προστιθεμένους Αὐτῆ.
Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
† Ὁ Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος
ΑΝΔΡΕΑΣ
ΤΑ ΜΕΛΗ
† Ὁ Κιτίου Ἐπιφάνιος † Ὁ Μεσσηνίας Γρηγόριος † Ὁ Ἀττικῆς-Μεγαρίδος
Ματθαῖος † Ὁ Πειραιῶς-Νήσων Νικόλαος † Ὁ Βρεσθένης Λάζαρος
† Ὀ Ἀργολίδος Παχώμιος † Ὁ Φθιώτιδος Θεοδόσιος † Ὁ Σερβίων-Κοζάνης
Τίτος † Ὁ Ἀρχιγραμματεύς Ἱερομ. Κήρυκος Κοντογιάννης
Ἡ ἀπό τό 1924 ἀντιμετώπισις
τῶν ἐκ τῆς Παπικῆς-Νεοημερολογιτικῆς
Καίνοτομίας ἐπιστρεφόντων εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν
Τέλος ἡ Πανορθόδοξος Ἱερά Σύνοδος ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν καί τήν ἀπό 4/17.6.1983 ΑΠΟΦΑΣΙΝ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἥτις ἐδημοσιεύθη εἰς τόν Τόμον τοῦ «Κ.Γ.Ο.» 1983 ἐν σελ. 222-223 ἔχει δέ ὡς κάτωθι:
«ΑΠΟΦΑΣΙΣ 4/17.6.1983
Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς ἱεραρχίας τῆς ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατά τήν συνεδρίαν Αὐτῆς τῆς 17/6/1983 ἐπελήφθη τοῦ θέματος «Περί τοῦ δι' "ἐκχύσεως" ἤ "ραντισμοῦ" βαπτίσματος» τῶν νεοημερολογιτῶν.
Λαβοῦσα δέ ὑπ' ὄψιν:
α) Τόν Ν΄ Ἀποστολικόν Κανόνα, ὅστις ρητῶς διαγορεύει τήν τριπλῆν κατάδυσιν καί ἀνάδυσιν τοῦ βαπτιζομένου ἐν τῶ μυστηρίω τοῦ βαπτίσματος.
β) Ὅτι ἡ τριπλῆ κατάδυσις καί ἀνάδυσις ἐν τῶ ὕδατι, ἀποτελεῖ οὐσιαστικόν στοιχεῖον διά τήν ἐγκυρότητα τοῦ μυστηρίου, διότι: διά τῆς τριπλῆς καταδύσεως ὁμολογοῦμεν τό δόγμα τῆς θεαρχικῆς Τριάδος κατά τάς ἐπικλήσεις ἐκφωνούμενον, ἀλλά καί τό δόγμα τῆς οἰκονομίας Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν, οὗ τόν θάνατον μετά τῆς ταφῆς καί τήν τριήμερον ἀνάστασιν συμβολικῶς ἐκτυποῦσιν αἱ τρεῖς καταδύσεις καί ἀναδύσεις. Κατά τόν Ἅγιον Νικόδημον «δέν πρόκειται περί ἁπλοῦ συμβολισμοῦ, ἀλλά περί πραγματικότητος, διότι αὐτός ἐν αὐτῶ ἐνεργεῖ τον τοῦ Κυρίου θάνατον ὁ ἄνθρωπος. Τοὐτέστιν αὐτός ὁ βαπτιζόμενος ἀποθνήσκει καί συνθάπτεται τῶ Χριστῶ τῶ ὕδατι τοῦ βαπτίσματος (Ρωμ. 6, 9). Ἄνευ τῶν καταδύσεων εἷναι ἀδύνατον νά γένηται εἰς ἡμᾶς τό ὁμοίωμα τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ καί τῆς τριημέρου ταφῆς. Το Ὀρθόδοξον βάπτισμα εἷναι, ὅμως, συνάμα τύπος καί τῆς εἰς Ἅδου καταβάσεως τῆς ψυχῆς τοῦ Κυρίου. Οὕτω διά μέν τοῦ τύπου τῆς ταφῆς τοῦ Χριστοῦ θεουργεῖται τό σῶμα τοῦ βαπτιζομένου, διά δέ τοῦ τύπου τῆς εἰς Ἅδου καταβάσεως θεοῦται ἡ ψυχή του».
Καί πάλιν: «ἐπειδή αἱ τρεῖς καταδύσεις καί ἀναδύσεις, ἀναγκαῖαι εἰσίν ἐν τῶ βαπτίσματι, διά νά εἰκονισθῆ δι' αὐτῶν ὁ τριημερονύκτιος θάνατος, καί ταφή καί ἀνάστασις τοῦ Σωτῆρος, ἐν οἷς ἡ σωτηρία, καί ἄφεσις, καί καταλλαγή δίδοται παρά θεοῦ τοῖς ἀνθρώποις, ἄρα τό λατινικόν ράντισμα, τῶν καταδύσεων καί ἀναδύσεων ὄν ἔρημον, ἀκολούθως ἔρημον καί τοῦ τύπου τοῦ τριημερονυκτίου θανάτου, καί τῆς ταφῆς καί ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ὑπάρχει. Εἰ δε τούτων, δῆλον ἐστί καί ὁμολογούμενον, ὅτι, καί ἔρημον πάσης χάριτος ἐστι καί ἁγιασμοῦ, καί ἀφέσεως ἁμαρτιῶν». (Ἱερόν Πηδάλιον, σημ. εἰς Ν΄ Ἀποστολικόν Κανόνα).
Καί πάλιν: «'Ἄς μάθωσιν, ὅτι δέν τελειοῦται τό βάπτισμα διά μόνων τῶν τῆς Τριάδος ἐπικλήσεων, ἀλλά δεῖται ἀναγκαίως καί τοῦ τύπου τοῦ θανάτου, καί τῆς ταφῆς, καί ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. ἐπειδή οὔτε μόνη ἡ εἰς τήν Τριάδα πίστις σώζει τον βαπτιζόμενον, ἀλλά σύν αὐτῆ ἀναγκαία ὑπάρχει καί ἡ εἰς τόν θάνατον τοῦ Μεσσίου πίστις, καί οὕτω δι' ἀμφοτέρων ἐντός τῆς σωτηρίας καί μακαριότητος γίνεται οὗτος: «Ἐν τρισί γάρ καταδύσεσι (καλόν γάρ το τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ἐπαναλαβεῖν) καί ἰσαρίθμοις ταῖς ἐπικλήσεσιν, τό μυστήριον τοῦ βαπτίσματος τελειοῦται, ἵνα καί ὁ τοῦ θανάτου τύπος ἐξεικονισθῆ, καί τῆ παραδόσει τῆς θεογνωσίας τάς ψυχάς, φωτισθῶμεν οἱ βαπτιζόμενοι» (αὐτόθι).
γ) Τήν Ὀρθόδοξον παράδοσιν, ἥτις οὔτε τό δι' «ἐκχύσεως», οὔτε το διά ραντισμοῦ «βάπτισμα» τῶν Λατίνων ἐδέξατο ἤ ποτέ ἀνεγνώρισεν.
δ) Τό γεγονός, ὅτι ἐν τοῖς κύκλοις τῶν σχισματικῶν Νεοημερολογιτῶν ἡ Παπική αὕτη καίνοτομία ἐστίν εὐρέως διαδεδομένη, ἐν δέ τοῖς οἰκουμενιστικοῖς κύκλοις τοῦ ἐξωτερικοῦ ἐπεβλήθη τό διά ραντισμοῦ ἤ δι' ἐπιχύσεως «βάπτισμα».
ε) Τήν δήλωσιν τοῦ P.C., δι' ἧς οὗτος δηλοῖ, ὅτι τό εἰς αὐτόν «βάπτισμα» ὑπό νεοημερολογίτου-οἰκουμενιστοῦ ἐτελέσθη δι' ἐκχύσεως.
ΣΥΣΚΕΨΑΜΕΝΗ ΕΝ ΑΓΙΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ
ΑΠΟΦΑΙΝΕΤΑΙ
α) Ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἕν καί μόνον Βάπτισμα ὁμολογεῖ διά τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως καί ἕνα μόνον δι' αὐτοῦ δέχεται, ἤτοι τό διά τριπλῆς καταδύσεως καί ἀναδύσεως καί τῆς ἐπικλήσεως τῆς ἁγίας Τριάδος. Τοῦτο τό Βάπτισμα ὡς θεοδίδακτον καί θεοπαράδοτον καί ὑπό τῶν ἁγίων Συνόδων καί τῶν Πατέρων βεβαιωθέν, ἡ Ὀρθόδοξος Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἀείποτε ἐδέξατο καί ἐφήρμοσεν.
β) Τό τῶν Νεοημερολογιτῶν-Οἰκουμενιστῶν Βάπτισμα, τελούμενον ἀπολύτως κατά τον Ὀρθόδοξον τύπον, δέχεται κατά τόν Ζ΄ Κανόνα τῆς Β΄ ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τόν Α΄ Κανόνα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, οἰκονομικῶς, ἤτοι τούς προσερχομένους τῆ ἀκαινοτομήτω ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, δέχεται μή ἐξ ὑπαρχῆς τελοῦσα τό Βάπτισμα αὐτοῖς, ἀλλά δι' ἁγίου Μύρου.
γ) Τό ὑπό τῶν Νεοημερολογιτῶν-Οἰκουμενιστῶν τελούμενον διά «ραντισμοῦ», ἤ δι' «ἐκχύσεως βάπτισμα», ἡ ἀκαινοτόμητος ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἀπορρίπτει καί οὐδόλως ἀποδέχεται καί ὁρίζει τούς προσερχομένους ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ τῆ ἀκαινοτομήτω ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, βαπτίζεσθαι ἐξ ὑπαρχῆς καί οὕτω προστιθεμένους Αὐτῆ.
Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
† Ὁ Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος
ΑΝΔΡΕΑΣ
ΤΑ ΜΕΛΗ
† Ὁ Κιτίου Ἐπιφάνιος † Ὁ Μεσσηνίας Γρηγόριος † Ὁ Ἀττικῆς-Μεγαρίδος
Ματθαῖος † Ὁ Πειραιῶς-Νήσων Νικόλαος † Ὁ Βρεσθένης Λάζαρος
† Ὀ Ἀργολίδος Παχώμιος † Ὁ Φθιώτιδος Θεοδόσιος † Ὁ Σερβίων-Κοζάνης
Τίτος † Ὁ Ἀρχιγραμματεύς Ἱερομ. Κήρυκος Κοντογιάννης
Ἡ Ἱερά Σύνοδος μετά μακράν συζήτησιν, ἐπεφυλάχθη νά λάβη ἀμέσως ἀπόφασιν προκειμένου νά μελετηθῆ ὑφ' ὅλων τό θέμα καί διότι ὅπως ἐτονίσθη μία νέα ἀπόφασις ἐπί τῆς γραμμῆς τῆς ἀκριβείας, πρωτίστως πρέπει νά διακονῆ τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπίσης ἐλήφθη ὑπ' ὄψιν τό ἐν ἀρχῆ λεχθέν περί κοσμικοῦ πνεύματος ἐπί τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας καί ὅτι ἐν ὄψει τῆς πληθύος τῶν σχισματοαιρετικῶν παλαιοημερολογιτικῶν Παρατάξεων, ἀπαιτεῖται μεγάλη Κατηχητική-Ποιμαντική ἱεραποστολή, προκειμένου νά συνειδητοποιήσουν πρῶτα οἱ «παλαιοημερολογῖται» καί ἐν ταυτῶ καί οἱ προτιθέμενοι νά ἐπιστρέψουν Νεοημερολογῖται, τί εἷναι ὀρθοδοξία, τί εἷναι Ἐκκλησία καί ὑπό ποίων σήμερον αὕτη ἐκπροσωπεῖται καί ἐκφράζεται. ἐξαιρέτως δέ ἐτονίσθη ὅτι τό κακόν εἰς τούς θέλοντας νά ἐπιστρέψουν προκαλεῖ ἡ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΗ ΟΥΝΙΑ, ἤτοι, αἱ Παλαιοημερολογιτικαί Σχισματικαί Παρατάξεις, την ἀρχήν τῶν ὁποίων ἐποίησεν τό 1937 ὁ Νεοημερολογιτισμός, καί συνέχισεν μέ τάς δύο τελευταίας Σχισματοαιρετικάς Παρατάξεις «τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν» καί αὐτήν τῶν Νικολαϊτῶν.
Τό θέμα θά συνεχισθῆ καί θά ὁλοκληρωθῆ εἰς προσεχῆ Ἱεράν Σύνοδον, ἐνῶ ἐξητάσθησαν καί τρέχουσαι περιπτώσεις κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι ἐζήτησαν νά προσχωρήσουν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ὡς ὁ ἐκ Σερβίας π. Χαράλαμπος, ὁ π. Ἐλισσαῖος καί π. Δαυίδ. ἐπ' αὐτῶν ἐλήφθησαν εἰδικαί ἀποφάσεις.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου