ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ (ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΓΚΟΥΤΖΙΔΗ) β) Περιΰβρισις Βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διά τῆς καταπατήσεως ἀποφάσεων Πανορθοδόξων Συνόδων, ὡς τοῦ 1583, 1587 καί 1593 καί ὑπακοή καί σεβασμός εἰς ὑπαγορεύματα τοῦ Σατανᾶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως εἶναι ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1920, τό Συνέδριο τοῦ 1923, ἡ Ε’ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος τῆς 24/12/1923, ὡς καί λοιπαί σχετικαί ἐνέργειαι τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί τέλος ἡ ὑπ' ἀριθμ. 430/123/3.3.1924 τηλεγραφική βούλα τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου δι' ἦς ἐπέβαλε τήν Καινοτομίαν. Σημειώνεται δηλονότι ἐκτροπή ἐκ τῆς πορείας τῶν Πατέρων, διακοπή τῆς ἐσωτερικῆς πνευματικῆς ἀλληλουχίας τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως καί Πνεύματος καί στροφή καί συμπόρευσις πρός τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ ἡμερολογιακή ἑορτολογική καινοτομία περιέχει ἐν αὐτῇ τήν ἐκκλησιολογικήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά καί περιέχεται εἰς αὐτήν. ῎Εχομεν εἶδος τι ἀλληλοπεριχωρήσεως Νεοημερολογιτισμοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τανάπαλιν. Διότι ὁ Οἰκουμενισμός ἤ καλύτερον ἡ ἐν τῷ Οἰκουμενισμῷ ἕνωσις ἐκκινεῖ ἐκ τῆς νεοημερολογιτικῆς καινοτομίας καί δι' αὐτῆς πάλιν ἐκκινεῖ ὁ Οἰκουμενισμός εἰς τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ Οἰκουμενισμός περιέχεται εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν καί ὑπηρετεῖται καί προωθεῖται ὑπ' αὐτοῦ, ἀλλά καί ὁ Νεοημερολογιτισμός περιέχει τόν Οἰκουμενισμόν, ἀπο τελῶν τό πρῶτο βῆμα τῆς ἐν τῷ Οἰκουμενισμῷ συνυπάρξεως ἐν τῷ ἑορτολογίῳ καί τῇ λατρείᾳ τῶν αἱρετικῶν καί «Ὀρθοδόξων». Οἱ ἀνωτέρω λόγοι προεκάλεσαν τό Σχίσμα τοῦ 1924. Κατ' αὐτό ἡ Ἱεραρχία μετά τοῦ κλήρου, μοναχῶν καί τῶν λαὶκῶν, οἵτινες ὁμοῦ ἐδέχθησαν καί ἠκολούθησαν σταθερῶς τήν καινοτομίαν, προσέκρουσαν εἰς ἅπαντα τά ἀνωτέρω, ἤτοι εἰς Θείους καί Ἱερούς Κανόνας, εἰς Καθηγιασμένην ἑορτολογικήν παράδοσιν, εἰς ἀποφάσεις Ἁγίων Συνόδων. Τοῦτο δέ διά τήν ἐν τῷ Οἰκουμενισμῷ ἀπαρχήν τῆς ἑνώσεως Ὀρθοδόξων - αἱρετικῶν. Οἱ τοιοῦτοι ἀρνηθέντες καί ἐκτραπέντες τῆς Ὀρθοδόξου πορείας, ἐστράφησαν πρός τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. ῎Επαυσαν νά συνεορτάζουν μετά Ὀρθοδόξων (τῆς τε στρατευομένης καί θριαμβευούσης Ἐκκλησίας) καί συνεορτάζουν καί συμπορεύονται μετά τῶν αἱρετικῶν. Οὕτως ὅμως ἀπέκοιναν ἑαυτούς ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐξῆλθον Αὐτῆς καί ἐσύρθησαν ὡς δοῦλοι καί θύματα εἰς τό ἅρμα τοῦ Σατανοκινήτου Οἰκουμενισμοῦ. Ἀπεκόπησαν δι' αὐτῆς ταύτης τῆς καινοτομίας ἥτις δεδικασμένη καί κατακεκριμένη ὑπάρχει. Ἡ καταδίκη τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας ὑπό τῆς Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἀποτελεῖ ἐξωτερικήν αἰσθητήν πρᾶξιν ποιμαντικῆς φύσεως, ἡ ὁποία ὅμως ἀποκλείει τό ἐπιχείρημα περί δῆθεν ὑποδικίας τῆς καινοτομίας. Ἡ νεοημερολογιτική, οὕτως εἰπεῖν, Ἐκκλησία, διά αὐτήν ταύτην τήν καινοτομίαν καί διά τῆς ἀποδοχῆς τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κυρίως δέ τῆς αἱρετικῆς αὐτῆς Ἐκκλησιολογίας, ἡλλοτριώθη τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὄχι μόνον ὡς πρός τήν ἑορτολογικήν παράδοσιν, ἀλλά καί ὡς πρός τήν ἐσωτερικήν πνευματικήν ἀλληλουχίαν τοῦ ἑνός Ὀρθοδόξου Πνεύματος, τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως τῶν Πατέρων. Δέν ταυτίζεται καί ἐσωτερικῶς πρός τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἀφοῦ βαναύσως περιύβρισεν καί αὐτό τό ῞Αγιον Πνεῦμα τό λαλῆσαν εἰς τάς Οἰκουμενικάς Συνόδους εἰς τάς ὁποίας συμμετεῖχε καί ὡμίλει ἡ Καθολική Ὀρθοδοξία, ἀλλά καί εἰς αὐτάς τάς Πανορθοδόξους Συνόδους, αἱ ὁποῖαι διά τήν ἐσωτερικήν των ἀλληλουχία καί ταυτότητα δέον νά λογίζωνται ὡς Μία τοιαύτη συνεχής καί αἰωνία Σύνοδος. Ταυτίζεται ὅμως ἡ Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία πρός τόν Οἰκουμενισμόν, ἥτις ταύτισις ἤρξατο διά τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920. Ἀντιθέτως ὁ Ἱερός Κλῆρος μετά τῶν μοναχῶν καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος δέν ἀπεδέχθη τήν καινοτομίαν, ἀλλά παρέμεινε ἑδραῖος καί ἀμετακίνητος εἰς τήν δισχιλιετῆ παράδοσιν τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδοξίας. Παρέμεινε ἐν τῇ Μιᾷ, Ἁγίᾳ, Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ. Παρέμεινεν εἰς τό καθηγιασμένον ὑπό τῆς δισχιλιετοῦς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως ῾Εορτολόγιον. Ἐσεβάσθη τούς Ἱερούς Κανόνας, τά δόγματα καί τάς ἀποφάσεις Αγίων Συνόδων καί δέν παρεσύρθη εἰς τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ συνείδησις τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος τοῦ 1924 τό ὁποῖο δέν ἠκολούθησε τήν καινοτομίαν ἦτο ὅτι τοῦτο εἶναι «ΦΡΑΓΚΙΑ», ἡ ὁποία ΧΩΡΙΖΕΙ ἀπό τόν Χριστόν. Ἐκ τῆς φύσεως καί τῆς οὐσίας τοῦ Ἡμερολογιακοῦ σχίσματος τοῦ 1924, ὡς προσδιορίζεται ἐκ τῶν ἀνωτέρῳ προκύπτει ὅτι: Τό 1924 ἡ καινοτομία προεκάλεσεν σχίσμα, τό ὁποῖον βαρύνει τούς ἀποδεξαμένους αὐτήν. Ἡ φύσις καί οὐσία τοῦ Νεοημερολογιακοῦ Σχίσματος, ὡς ἐκ τῶν κανονικῶν καί δογματικῶν αἰτίων προκύπτει ὅτι, εἶναι σχίσμα τετελειωμένον. Ὁ Νεοημερολογιτισμός προκαλέσας διάσπασιν εἰς τό πλήρωμα τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, δέν προεξένησεν σχίσμα ἐξωτερικόν περί τά διοικητικά ἤ μικρά καί ἀσήμαντα, ἀλλά σχίσμα τῆς πλέον βαρυτάτης μορφῆς, ἀφοῦ δι' αὐτοῦ σημειώνεται ὄχι ἁπλῶς διαφοροποίησις ὡς πρός τήν ἑορτολογικήν τάξιν μετά τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλά καί συνεορτασμός μετά τῶν αἱρετικῶν καί κυρίως στροφή καί σταθερά πορεία πρός τόν Οἰκουμενισμόν. Δέν πρόκειται ἑπομένως περί διοικητικοῦ σχίσματος ἐντός τοῦ χώρου τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά περί σχίσματος, τό ὁποῖον ἔχει ὡς αἰτίας: καταπάτησιν καθηγιασμένης ἑορτολογικῆς παραδόσεως, καταπάτησιν Ἱερῶν Κανόνων, Πανορθοδόξων Συνόδων καί τέλος περιέχει τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐκ τῆς φύσεως λοιπόν καί τῆς οὐσίας τοῦ Ἡμερολογιακοῦ ῾Εορτολογικοῦ Σχίσματος τοῦ 1924 προκύπτει ὅτι αὐτό εἶναι σχισματοαίρεσις».