ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΗ ΕΥΧΗ 1971

ΣΧΟΛΙΟΝ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟΝ, ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΗ ΕΥΧΗ 1971

ΣΧΟΛΙΟΝ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟΝ
Είναι γνωστη η απ αρχης επιμονή του κ. Γκουτζιδη διά την συγχωρητικην ευχην του 1971, δια την οποίαν, ουτε λίγο ουτε πολύ θεωρουσε τον εαυτό του σωτηρα της Εκκλησίας, διότι με την «εφευρεσι», όπως ειπε και τελευταια ενωπιον της Συνοδου, εσωσε την Εκκλησία από τον δηθεν μολυσμό της «χειροθεσίας», θεσιν την οποία επέτυχε να περαση εις την Ιεράν Συνοδον, ως Ομολογίαν του 1981, όμως πρεπει να γνωριζετε, ότι προσωπικα αντεδρασα αντιδρασις η οποία κατεγραφη και εις τά Πρακτικά του 1981.
Το θεμα το επανεφεραν καποιοι, που τωρα δεν δεχονται την ενωσιν, οι οποιοι μου ελεγαν πριν από το 2015, να πω εις τον θεολογον Ελευθεριον, Γκουτζιδην νά σταματηση να γραφει περί της συγχωρητικης ευχής, ειδ αλλως θα φυγουν από την Συνοδο. Και προφερθησαν να συναντησουν τον κ. Γκουτζιδη να μιλήσουν μαζι του, να κανουν το πάν να μη δημιουργηθει κανένα σχίσμα λόγω του «συγχωρητικης ευχης». Ηλπιζα ότι εις τουτο θα εβοηθει τα μεγιστα ο Σεβ. Αμφιλόχιος. Αλλά τιποτα δεν εκανε κι αυτός, διοτι ηταν εγλωβισμένος.
Ετσι φτασαμε στην απόλυτη και στειρα δογματοποίησιν της θεσεως του αυτης, εις τροπον ώστε να απαιτει (ο θεολόγος Ελευθεριος Γκουτζίδης) να δεχθουμε τους Αρχιερεις Παχωμιον και Ευσταθιον ως μοναχούς, διοτι δηθεν εχασαν την Αρχιερωσυνην τους, λόγω του ότι δηθεν μετεποιησαν  την συγχωρητικην ευχήν εις χειροθεσίαν.
Αυτό το πνευμα πού πέρασε ανευ λόγου και εις τάς εναντιον των Νικολαιτων Καθαιρεσεις, παρα το γεγονός ότι εγενοντο μεγάλοι καυγάδες περί αυτού και εγω δεν επέμεινα διά να μη διαλυθουν τα πάντα, αφου αλλου ηταν το πρόβλημα των Νικολαιτων . Και ενώ ολη αυτή η επιμονή του ηταν κάπως δικαιολογημενη από πολλούς, διοτι όπως γνωριζουμε ο κ. Γκουτζίδης δεν ξερει να λέη ποτε ότι εκανε κάποιο λάθος, διδει όμως (η επιμονη του αυτή), μια ερμηνεια για την στασι του μετα το 2015…
Για να δουμε, όμως, τα πράγματα όπως είναι να πουμε ένα περιστατικό πού το εζησα και από το οποίο καταλαβα πράγματα τα οποία δεν εγνωριζα και τα οποια δινουν μια άλλη διάστασι των πραγματων.
Συγκεκριμενα: Ο από Πειραιως φερόμενος ως Αρχιεπίσκοπος Νικόλαος, εν ετει 2013 μου ειχε στειλει επιστολήν και με καλουσε να κάνουμε Συμβούλιο για τον ΟΔΑΠΙΕΓΟΧ εις το οποίον ημουν μέλος και μάλιστα Γραμματευς. Εις απάντησιν συνεταξα μίαν επιστολήν διά την οποίαν ενημερωσα και τον κ. Γκουτζίδη εις τα πλαίσια της συνεργασίας μας, οπω εγινετο πάντοτε, και συμφωνησε να την στειλω. Εις αυτήν την επιστολήν του εγραψα, ότι πρέπει να κάνουμε διάλογο για να συζητησουμε τα θεματα πού μας εχωρισαν. Καί την εστειλα.
Όμως επειδη ακουσα ότι είναι ασθενής,  (ο Νικόλαος) τον επεσκέφθην, με σκοπόν να τον ερωτησω αν ελαβε την επιστολή και να δω αν του την εδωκαν. Αφηνω, κατά μέρος τις ερμηνειες πού εδωσαν κάποιοι, ότι δηθεν πηγα για να ζητησω συγγνωμη από τον Νικόλαο, και παραμενω σ’ εκείνο πού μου ειπε: Ναι την ελαβα και τωρα κι εμείς αυτό κάνουμε, προσπαθουμε να διορθωσουμε κάποια πράγματα, και θα καλέσω τους Αρχιερεις να αποφασίσουμε για τον Διάλογο. Και εδειξε την χαρα του πού επηγα και μου εζητησα να ξαναπάω. Και ταυτα ελέχθησαν ενωπιον μαρτυρος. Δεν μπόρεσα βεβαιως να ξαναπάω, διότι μετα δυο ημερας απέθανε.
Μετα από λίγες ημερες, από τον θανατον του Νικολάου, όπως προβλέπει το Καταστατικόν του ΟΔΑΠΙΕΓΟΧ εις το οποίον πρωτο μελος κατά σειραν ητο ο τοτε Αργολίδος (και νυν Αρχιεπίσκοπος) Παχωμιος, ελαβα νεαν επιστολήν πρόσκλησιν διά να κάνουμε Γενικήν Συνελευσιν και να αναδειξωμεν το νέον Διοικητικόν Συμβουλιον. Συνεταξα σχεδιον επιστολής προς τον Σεβ/τον τοτε και νύν Μακαριωτατον Παχωμιον, οπου του εγραφα τα ιδια περίπου πού εγραψα εις τον Νικόλαον. Και εκαλεσα και τον Σεβ/τον Αμφιλόχιον και ηρχισα να διαβάζω την επιστολήν εις την οικίαν του κ. Γκουτζίδη.
Ο κ. Γκουτζίδης  ηταν ασθενης και ξαπλωμενος εις το κρεββατι, αλλά μόλις αρχισα να διαβάζω και ακουσε τις πρωτος γραμμες της απαντητικης μου επιστολής και καταλάβαινε ότι ειχα σκοπό να συναντησω τον Σεβ. Παχωμιο, αρχισε να ωρυεται (κυριολεκτικα) Εξαπέλυσε πολλές υβρεις κατά του Σεβ. Παχωμιου και εν τελει τον απεκάλεσε καί «δαιμονισμένον». Όταν συνηλθε μου λέγει δεν θα πάς πουθενα χωρις εμένα. Και του ειπα: Τι σχεσι εχεις εσυ με τον ΟΔΑΠΙΕΓΟΧ. Είναι ενας Οργανισμός που μέλη του είναι μόνο οι Αρχιερεις. Εγω δεν μπορεσα να καταλάβω εκείνη την στιγμη τι συνεβη. Δεν μπόρεσα να καταλάβω γτιατι η τοιαυτη αδικαιολόγητος, καθ ημας, συμπεριφορα.
Ο Σεβ/τος Αμφιλόχιος που ηταν παρων δεν τολμησε να αρθρωπη λέξιν. Και όταν τον ρωτησα, εσεις Σεβασμιωτατε τι λετε. Να πάω να τον συνατησω η να μην πάω, εκείνος φοβισμένος μου ειπε: «Αι πήγαινε, αφου σε καλεί». Και όταν λίγο αργότερα ετοιμαζόμουν να φυγω  ειπα στον κ. Γκουτζίδη:  Ἑγω θα πάω να τον συναντησω και θα του ειπω για τον διάλογο και ελπίζω όλα να πάνε καλά. Και μού απάντησε νευριασμένος: « Ἑφτυσες στην Αρχιερωσυνη σου και μόνο που θα τον συναντησης και θα τον αναγνωρισεις »… Και εγω του απήντησα ότι είναι  βλάσφημος και εφυγα. Ο Σεβ/τος Αμφιλόχιος με παρακαλουσε να παραμείνω για να ειρηνευσουμε,  εγω όμως επικρανθηην τοσο πολύ πού ειπα: «Δεν θα ξαναπατησω εδώ μέσα»…
Με προβλημάτισε αυτό το σκηνικό, που δεν ηταν και το μοναδικό, και θελησα να βρω τα βαθυτερα αιτια. Ειχα ακούσει βεβαια από τον ιδιο σε μια τηλεφωνικη επικοινωνια να λέη εξαλλος: Δεν με ενδιαφέρουν οι Ναοί. (Να μη πω τι άλλες πεζοδρομιακες εκφρασεις ειπε). Εκεινο πού ενδιαφερει εμενα (συνέχισε να λέη εν εξαλοσυυνη) είναι η Ορθοδοξος Ομολογια και η Αποστολική Διαδοχή, την οποίαν αυτοι αρνηθηκαν.
Δεν μπορουσα, όμως να καταλάβω, ότι το θεμα της Αποστολικης Διαδοχής, το θεμα της συγχωρητικης, ευχης το θεμα ότι οι Ρωσοι ωρθοδοξησαν και υπό την προυπόθεσιν αυτην δεχθηκαμε την συγχωρητικη ευχή, αυτή ηταν η Ομολογια του, και αυτά τα εβαζε μπροστα, διά να θολώσει προφανως τα νερά. Μεχρις οτου την Μεγάλη Εβδομάδα του 2019, μου απεσταλη το εξωδικον του Κοσμα Σκρετα , ο οποιος μαλιστα μας ενημερωσε και προσωπικως διά το θεμα της Κληρονομίας Δασκαλοπούλου, με λεπτομερεις πού δεν τις ξεραμε, και δια την διαχειρισιν της οποίας η τοτε νόμιμος Διοικησις του ΟΔΑΠΙΕΓΟΧ ωρισε τον π. Αμφιλόχιον Ταμπουραν κλπ, αλλά απ ο,τι φαίνεται ουσιαστικός «διαχειριστης ηταν» ο Ελευθεριος Γκουτζίδης και όχι ο π. Αμφιλόχιος, ο οποιος δεν μπορουσε να κάνη τίποτα μόνος του. Υπάρχουν και αλλα, αλλά δεν θα τα ειπω διότι δεν θελω να ανοίξω το θεμα. Το αφηνω να εξελιχθη μόνο του.
Συμπερασματικως λεω το εξης: Τωρα με αυτά πού εμαθα για την Διαθηκη Δασκαλοπούλου μπορω κάλλιστα να ερμηνευσω την στασι του Ελευθεριου και του Σεβασμιωτατου Αμφιλοχιου και εις τα θεματα της Πίστεως.  Το μόνο πού δεν μπορω να ερμηνευσω πλέον είναι η εμμονη κάποιων αλλων και η επαναληψις των ιδιων και των ιδιων πραγματων. Δηλαδή η εμμονη στον  «αιρετικό Τόμο» στον επαίσχυντο Τόμο» στον «οικουμενιστικό Τόμο» και αλλα.