ΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΕΠΙ ΒΕΚΚΟΥ

Οἱ ἁγιορεῖται Πατέρες

ἔναντι τοῦ Λατινοφρονήσαντος

Πατριάρχου Βέκκου.

Οἱ ἁγιορεῖται ἀπευθυνόμενοι πρός τόν ἐπί Βέκκου Λατινόφρονα Βασιλέα τοῦ γράφουν: "Εἴ τις ἔρχεται πρός ὑμᾶς καί ταύτην τήν διδαχήν οὐ φέρει μεθ᾿ ἑαυτοῦ. χαίρειν αὐτῷ μή λέγετε καί εἰς οἰκίαν μή λαμβάνετε· ὁ γάρ λέγων αὐτῷ χαίρειν, κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς (Β ᾿Ιω. 10) Εἰ δέ ἁπλῶς ἐν ὁδῷ χαίρειν αὐτῷ κυλωόμεθα λέγειν, εἰς τό εἰσάγειν εἰς οἰκίαν κοινήν εἰργόμεθα, πῶς οὐκ ἐν οἰκίᾳ, ἀλλ᾿ ἐν ναῷ Θεοῦ, ἀλλ᾿ ἐν αὐτοῖς τοῖς ἀδύτοις ἐπί τῆς μυστικῆς καί φρικτῆς τραπέζης τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἀθύτως σφαγιαζομένου.

Εἰ γάρ τό ἁπλῶς χαίρειν εἰπεῖν, κοινωνίαν δίδωσι τοῖς ἔργοις τοῖς πονηροῖς, πόσον ἡ διάτορος αὐτοῦ μνημοσύνη καί ταῦτα Αὐτῶν τῶν μυστηρίων φρικτῶν προκειμένων. Εἰ δέ ὁ προκείμενος αὐτός ἐστιν ἡ αὐτοαλήθεια, πῶς ἄν τό μέγα τοῦτο ψεῦδος δέχηται εἰκάζειν εἰκός, τό συντάττειν αὐτόν ὡς ᾿Ορθόδοξον Πατριάρχην μεταξύ τῶν λοιπῶν ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν, ἐν καιρῷ φρικτῶν μυστηρίων, σκηνικῶς παίζομεν.

Καί πῶς ταῦτα (τήν μνημόνευσιν αἱρετικοῦ) ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή, καί οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνίας τῶν μνημονευσάντων αὐτίκα, καί ὡς καπηλεύοντας τά θεῖα, τούτους ἡγήσεται. "῎Ανωθεν γάρ ἡ τοῦ Θεοῦ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία τήν ἐπί τῶν ἀδύτων ἀναφοράν τοῦ ὀνόματος τοῦ ᾿Αρχιερέως, συγκοινωνίαν τελείαν ἐδέξατο τοῦτο.

Γέγραπται γάρ ἐν τῇ ἐξηγήσει τῆς θείας λειτουργίας, ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν τό τοῦ ἀρχιερέως ὄνομα, δεικνύων καί τήν πρός τό ὑπερέχον ὑποταγήν, καί ὅτι κοινωνός ἐστιν αὐτοῦ καί Πίστεως καί τῶν θείων Μυστηρίων διάδοχος" (᾿Επιστολή ἁγιορειτῶν πρός τόν Λατινόφρονα Βασιλέα).

Στήν δογματική αὐτή ἐπιστολή οἱ πατέρες διακηρύττουν ὅτι ἡ μνημόνευσις μή ὀρθοδόξου ᾿Επισκόπου εὐτελίζει καί ταπεινώνει τό μυστήριο, ὑποβαθμίζοντας αὐτό σέ ἁπλῆ σκηνική παράστασι καί ὀ ἱερουργός γίνεται κάπηλος (ἔμπορος) τῶν θείων καί συγκοινωνός μέ τήν πίστι τοῦ μνημονευομένου ᾿Επισκόπου.