ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ

Τετάρτη, 16 Σεπτεμβρίου 2015

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΕΥΚΟΒΟΥΝΟΓΙΑΤΡΙΣΣΗΣ

ΕΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΙΝ

Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΤΟΥΣ 1927 ΕΩΡΤΑΖΕΤΟ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗΝ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗΝ ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΕΥΚΟΒΟΥΝΟΓΙΑΤΡΙΣΣΗΣ ΕΙΣ ΚΕΡΑΤΕΑΝ ΑΤΤΙΚΗΣ, ΤΟ ΕΤΟΣ 2011, ΕΩΡΤΑΣΘΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΝ ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΟΥΜΕΛΑ (ΚΑΙ ΠΕΥΚΟΒΟΥΝΟΓΙΑΤΡΙΣΣΗΣ) ΕΙΣ ΠΕΡΙΟΧΗΝ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΑΧΑΡΝΩΝ ....  ΠΑΡΑΘΕΤΟΜΕΝ ΤΗΝ ΤΟΤΕ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΑΣΑΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΝ,  ΚΑΙ ΔΥΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΗΣ ΙΣTΟΡΙΚΗΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΕΥΚΟΒΟΥΝΟΓΙΑΤΡΙΣΣΗΣ, ΜΙΑΝ ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΗΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗΝ ΤΟΥ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΥ ΤΗΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ.

Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΝ ΑΧΑΡΝΩΝ από ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ την Παρασκευή, 30 Δεκέμβριος 2011 στις 4:50 μ.μ.

Η ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΘΕΙΣΑ ΤΟΤΕ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ

Εκ τοῦ Θεομητορικοῦ Προσκυνήματος ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ Η ΑΘΗΝΙΩΤΙΣΣΑ - ΠΕΥΚΟΒΟΥΝΟΓΙΑΤΡΙΣΣΑ πού εὑρίσκεται στήν περιοχή Πλάτωνας Ἀχαρνῶν ἀνακοινοῦνται τά ἑξῆς:

Εἰς τήν Μητροπολιτικήν Περιφέρειαν Ἀχαρνῶν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ἑορτή τῆς ΣΥΝΑΞΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, θά ἑορτασθῆ μέ θείαν Λειτουργίαν ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου,. τήν τρίτην ἡμέραν τῶν Χριστουγέννων ἤτοι τήν ΔΕΥΤΕΡΑΝ (27.12.2011 ἐ.ἡ.) εἰς τό ΕΟΡΤΑΖΟΝ Ἱερόν Προσκύνημα ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ (ΑΘΗΝΙΩΤΙΣΣΑ – ΠΕΥΚΟΒΟΥΝΟΓΙΑΤΡΙΣΣΑ), ὅπου θά τιμηθῆ καί ὁ Πρωτομάρτυς καί Ἀρχιδιάκονος Στέφανος. Τήν προτεραίαν (Κυριακήν 26.12.2011 ε.ἡ.) ἤτοι τήν δευτέραν ἡμέραν τῶν Χριστουγέννων ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος θά λειτουργήση εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Δημητρίου Ἀχαρνῶν καί θά ὁμιλήση ἐπικαίρως.

Κατά τήν Θεομητορικήν ἑορτήν τῆς Συνάξεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τιμᾶται ὑπό τῆς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς καί ἡ ἐφέστειος Εἰκών τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας Ἀττικῆς, ἡ ὁποία ὡς καί ἄλλοτε εἴπομεν εἶναι ἡ ΠΟΛΙΟΥΧΟΣ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΣ, τελεῖ ὅμως ἀπό 16ετίας εἰς τήν βαβυλώνειον αἰχμαλωσίαν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Καλοῦνται οἱ Ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά τιμήσουν τήν ΣΥΝΑΞΙΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ καί ιδιαιτέρως τήν Πολιοῦχον τῆς Μητροπόλεώς μας ΠΑΝΑΓΙΑΝ ΠΕΥΚΟΒΟΥΝΟΓΙΑΤΡΙΣΣΑΝ νά προσέλθουν εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν καί τοῦ ἑορτάζοντος Ἰεροῦ Προσκυνήματος Παναγίας Σουμελά τήν Δευτέραν, ἀλλά καί τήν Κυριακήν εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Δημητρίου, καθώς καί εἰς τόν Ἑσπερινόν καί Παράκλησιν τήν Κυριακήν τό ἀπόγευμα εἰς τό ἱερόν Παρεκκλήσιον Παναγίας Παραμυθίας καί Ὁδηγητρίας τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων, διά νά ἑνώσωμεν τάς προσευχάς μας «ὑπέρ τοῦ δεινῶς βασανιζομένου ὑπό τῶν κυμάτων» ἔθνους μας, ἀλλά καί «ὑπέρ τοῦ σύμπαντος κόσμου» καί «εὐσταθείας τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν».


Ἐκ τῶν Γραφείων τῆς Μητροπολιτικῆς Περιφερείας Ἀχαρνῶν
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς
τῆς ἀκαινοτομήτου Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ (ΞΕΝΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΙΣ)

ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

Επιμέλεια: Γιώτα.Α.Παμπάλου,agioritikovima.gr             

Ο Άγιος Σεραφείμ έζησε έδρασε και έλαμψε τον 18ον και 19ον αιώνα (1759— 1833). Γεννήθηκε στις 19 Ιουλίου του 1759 στην πόλη Κούρσκ και παρέμεινε εκεί μέχρι το 18ο έτος της ηλικίας του. Σε αυτήν την  ηλικία αποφάσισε να αφοσιωθεί στο Θεό και οδήγησε τα βήματα του στο Μο¬ναστήρι του Σάρωφ.

Στην μοναχική του κουρά ονομάσθηκε Σεραφείμ — προηγουμένως είχε το όνομα Πρόχορος.   Διάκονοςέγινε σε ηλικία 19 ετών και σε ηλικία 34 ετών Ιερέας. Όταν λειτουργούσε, πετούσε στα ουράνια, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που έβλέπε θαυμαστά οράματα άκουγε αγγελικές παρουσίες.

Αποσύρθηκε σε μια ερημική περιοχή ως ανάγκη αναζήτησης του Θεού. Έλαβε λοιπόν  από τη Μονή την άδεια πέντε χρόνια αφοσιώθηκε στην άσκηση και στην προσευχή. Βαθειά μέσα στο δάσος αγωνιζόταν να ανεβαίνει ημέρα με την ημέρα την κλίμακα που οδηγεί στον Ουρανό. Τότε έκανε και την γνωστή άσκηση, τις «χίλιες νύχτες προσευχής». Ανεβασμένος πάνω  σε μια μεγάλη πέτρα ,χίλιες νύχτες ξαγρύπνησε προσευχόμενος!

Με προσευχή διάβαζε ακατάπαυστα την Αγία Γραφή. Χαρακτηριστικά έλεγε:«Πρέπει να τρέφεις, την ψυχή με τον λόγον του Θεού, διότι ο λόγος του Θεού είναι ο «άρ¬τος των αγγέλων». Με αυτόν πρέπει να τρέφονται οι ψυ¬χές που αγαπούν με πάθος τον Θεόν». Αγαπούσε αφάνταστα την Θεοτόκο. Σε εκείνην εύρισκε πνευματική αγαλλίαση ,γαλήνη.Για εκείνον η Παναγία ήταν «η χαρά, η μεγαλύτερη απ' όλες τις χαρές».

Με τις ατέλειωτες  προσευχές , ασκήσεις  και μελέτες έγινε κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος, όλος από χάρη,σοφία και πνευματική δύναμη. Απέκτησε φήμη αγίου , ο κόσμος έτρεχε κοντά του να ξεδιψάσει. Στην αρχή απέφευγε τον κόσμο, αλλά αργό¬τερα, το 1815, σε ηλικία 56 ετών, κατόπιν οράματος και προσταγής της Θεοτόκου, άνοιξε το κελλί του και  δεχό¬ταν τους πάντας. Τώρα πια άρχισε το έργο του «στάρετς», του πνευματικού καθοδηγητού.
Η δράση του ως «στάρετς» υπήρξε καταπληκτική. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος έτρεχε κοντά του. Πήγαιναν να βρουν σ' εκείνον τη γαλήνη, τη σωτηρία.

Και όσοι δεν μπορούσαν να τον συναντήσουν από κοντά , τον κατέκλυζαν με  επιστολές. Καθώς προσευχόταν γι’ αυτούς, και τους ευλογούσε με το ση¬μείο του Σταυρού, καθώς εμύρωνε το μέτωπό τους με λάδι από την καντήλι της Παναγίας, τους έδινε πνευματικές συμβουλές.., ενώ μια  δύναμη απλωνόταν στις ψυχές τους και γαλήνη. «Οποιος ερχόταν στον στάρετς Σεραφείμ, ένοιωθε να τον εγγίζει η θεϊκή φλόγα που υπήρχε σ' αυτόν και να γεμίζει την ψυχή του».

Έλεγε  για την εσωτερική  ειρήνη: «Απόκτησε την πνευ¬ματική ειρήνη και τότε χίλιες ψυχές ολόγυρα σου θα βρουν τη λύτρωση» ,όπως και: «Σκοπός του ανθρώπινου βίου είναι να αποκτή¬σουμε μέσα μας το Άγιον Πνεύμα».  Χαιρετούσε τους επισκέ¬πτες του με τα λόγια: «Χαρά μου, Χριστός ανέστη» ! Kαι κάθε φορά που κοινωνούσε, απήγγελλε τον πασχαλινό κα¬νόνα «Αναστάσεως ημέρα...».

Τα πνευματικά χαρίσματα του; Τόσα πολλά! Είχε βλέμμα προφήτου. Προέβλεπε τα μέλλοντα. Απαν¬τούσε σε επιστολές, χωρίς να τις ανοίξει, καθώς γνώριζε το περιεχόμενο τους με Φώτιση Κυρίου!. Ήταν και θαυματουργός.Σκόρπιζε θεραπείες σε αρρώστους. Πολλές φορές το πρόσωπό του άστραφτε σαν ήλιος. Και μέσα στο δάσος, όταν ασκήτευε, είχε φιλίες με άγρια πουλιά και ζώα. Όπως με μια αρκούδα, που κάθε ήμερα ερχόταν να  κοντά του! Τα λόγια του και τα έργα του θα δυναμώνουν πάντα τους πιστούς και θα είναι φάρος πίστης στο πρόσωπο του Χριστού.

Ο θάνατός του υπήρξε οσιακός. Βρέθηκε 2 Ια¬νουαρίου τον 1833 νεκρός, γονατισμένος, με τα μάτια του στην εικόνα της Παναγίας, ενώ την προηγουμένη ημέρα είχε κοινωνήσει των Αχράντων Μυ¬στηρίων και είχε αποχαιρετήσει τους πατέρες του Μονα¬στηριού. Άγιος ανεκηρύχθηκε το 1903. Εορτάζεται η μνήμη Του στις 2 Ιανουαρίου και στις 19 Ιουλίου. Η αγιότητα  του γίνεται γνωστή , όλο και περισσότερο , σ'  όλο το χριστιανικό κόσμο.

Το παράδειγμά του ας μας εμπνέει και ας μας φωτίζει.Αμήν!

ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ, ΜΙΑ ΘΕΙΚΗ ΟΠΤΑΣΙΑ

ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ

Μαρτυρία του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, στον οποίον ο Θεός αποκάλυψε πώς θα αλλάξουν τα υλικά σώματα και θα αφθαρτοποιηθούν κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Ιησού Χριστού.
Μια μέρα, καθώς προσευχόταν (ο Αγιος Συμεών) με καθαρότητα και συνομιλούσε με τον Θεό, είδε πως ο αέρας άρχισε να φωτίζει το νου του, και ενώ ήταν μέσα στο κελί του, νόμιζε ότι βρισκόταν έξω, σ’ ανοιχτό χώρο. Ήταν νύχτα, που μόλις είχε ξεκινήσει.
Τότε άρχισε να φέγγει από ψηλά όπως το πρωινό ροδοχάραμα- ω των φρικτών οπτασιών του ανδρός!-, και το οίκημα κι όλα τ’ άλλα εξαφανίστηκαν, και νόμιζε ότι δεν ήταν καθόλου σε οίκημα.
Τον συνέπαιρνε ολότελα θεία έκσταση αντιλαμβανόμενος καλά με τον νου του το φως εκείνο που του εμφανιζόταν.
Αυτό μεγάλωνε λίγο –λίγο κι έκανε τον αέρα να φαίνεται πιο λαμπερός κι αισθανόταν τον εαυτό του μ’ ολόκληρο το σώμα του να βρίσκεται έξω από τα γήινα…
Αλλά επειδή εξακολουθούσε να λάμπει ακόμη περισσότερο εκείνο το φως και του φαινόταν σαν ήλιος που μεσουρανώντας έλαμπε από ψηλά, αισθανόταν σαν να στέκεται στο μέσο του φωτός και ότι ολόκληρος ο εαυτός του μαζί με το σώμα του ήταν γεμάτος από χαρά και δάκρυα λόγω της γλυκύτητας που του προξενούσε η παρουσία του.
Παράλληλα έβλεπε ότι το ίδιο φως κατά τρόπο θαυμαστό ήρθε σε επαφή με το σώμα του και σιγά-σιγά διαπερνούσε τα μέλη του.
Η έκπληξη αυτής της οπτασίας τον απομάκρυνε από την προηγούμενη θεωρία και τον έκανε να αισθάνεται μόνο αυτό το εξαίσιο πράγμα που συνέβαινε μέσα του.
Έβλεπε, λοιπόν, ότι το φως εκείνο σιγά-σιγά εισχωρούσε σ’ ολόκληρο το σώμα του, την καρδιά και τα έγκατά του και τον έκανε ολόκληρο σαν φωτιά και φως.
Και όπως προηγουμένως το οίκημα, έτσι και τώρα τον έκανε να χάσει την αίσθηση του σχήματος, της θέσεως, του βάρους και την μορφής του σώματος και σταμάτησε να κλαίει.
Τότε ακούει μια φωνή από το φως να του λέει: «Κατά τον ίδιο τρόπο είναι αποφασισμένο ν’ αλλάξουν οι Άγιοι που θα ζουν και θα βρίσκονται ακόμη εδώ κατά την ώρα της έσχατης σάλπιγγας, κι έτσι μεταμορφωμένοι θ’ αρπαγούν, όπως λέει και ο απόστολος Παύλος».
Για πολλές ώρες όντας ο μακάριος σ’ αυτήν την κατάσταση, ανυμνώντας μυστικά και ακατάπαυστα το Θεό και κατανοώντας τη δόξα που τον περιέβαλλε και την αιώνια μακαριότητα που πρόκειται να δοθεί στου Αγίους, άρχισε να σκέφτεται και να μονολογεί μέσα του: «Άραγε θα ξαναγυρίσω πάλι στην προηγούμενη κατάσταση του σώματος μου ή θα ζήσω έτσι συνέχεια;»
Μόλις έκανε τη σκέψη αυτή, αμέσως αισθάνθηκε να περιφέρει το σώμα του σαν σκιά ή σαν πνεύμα.
Καταλάβαινε ότι είχε γίνει, όπως είπαμε, ολόκληρος με το σώμα του φως χωρίς μορφή, χωρίς σχήμα και άυλο. Και το μεν σώμα του το αισθανόταν ότι υπάρχει, πλην όμως χωρίς υλικές διαστάσεις και σαν πνευματικό.
Αισθανόταν δηλαδή να μην έχει καθόλου βάρος ή όγκο κι απορούσε βλέποντας τον εαυτό του που είχε σώμα να είναι σαν ασώματος.
Και το φως που λαλούσε μέσα του, όπως και προηγουμένως, του έλεγε και πάλι: «Τέτοιοι θα είναι μετά την ανάσταση στον μέλλοντα αιώνα όλοι οι άγιοι περιβλημένοι ασωμάτως με σώματα πνευματικά ή ελαφρότερα και λεπτότερα και πιο αιθέρια ή παχύτερα και βαρύτερα και πιο γεώδη, από τα οποία θα καθορισθεί για τον καθένα η στάση και η τάξη και η οικείωση με το Θεό».
Αυτά όταν άκουσε ο θεοπτικότατος και θεόληπτος Συμεών κι αφού είδε το ανέκφραστο θεϊκό φως κι ευχαρίστησε τον Θεό, που δόξασε το γένος μας και το έκανε μέτοχο της θεότητας και της βασιλείας Του, ξαναγύρισε πάλι στον εαυτό του και βρέθηκε ξανά μες στο κελί του στην προηγούμενη ανθρώπινη φυσική κατάσταση.
Όμως με όρκους διαβεβαίωνε εκείνους με τους οποίους είχε θάρρος και φανέρωνε τα μυστικά του, ότι «για πολλές ημέρες αισθανόμουν αυτή την ελαφρότητα του σώματος χωρίς να καταλαβαίνω καθόλου ούτε κόπο, ούτε πείνα, ούτε δίψα».
Επειδή, λοιπόν, με αυτά ενωνόταν μόνο με το Πνεύμα κι ήταν γεμάτος από τα θεϊκά χαρίσματά Του- και φυσικά είχε καθαρίσει και ο ίδιος πλήρως το νου του-, έβλεπε οπτασίες και φρικτές αποκαλύψεις του Κυρίου όπως παλαιά οι Προφήτες.
Έτσι, έχοντας αποστολική διάνοια, επειδή την ύπαρξή του κατηύθυνε και κινούσε το θείο Πνεύμα, είχε και το χάρισμα του λόγου που έβγαινε από τα χείλη του και, ενώ ήταν όπως κι εκείνοι αγράμματος, θεολόγησε και με τα θεόπνευστα συγγράμματα του διδάσκει τους πιστούς την ακρίβεια της ευσεβούς ζωής.
Έχοντας ανέλθει σ’ ένα τέτοιο πνευματικό επίπεδο, αρχίζει να συγγράφει ασκητικούς λόγους κατά κεφάλαια για τις διάφορες αρετές και τα πάθη που αντίκεινται σ’ αυτές.
Από όσα αυτός έμαθε από την προσωπική του ασκητική ζωή και τη θεία γνώση που του δόθηκε, και περιγράφει με ακρίβεια τη μοναχική ζωή για όσους την ασκούν και έτσι γίνεται για τον ισραηλιτικό λαό των μοναχών ποταμός Θεού γεμάτος πνευματικά νερά.
Το κείμενο λήφθηκε από το βιβλίο: “Άγιος Συμεών Ο Νέος Θεολόγος”, ο βίος του Αγίου, από τον Νικήτα Στηθάτο, κριτική έκδοση του Αρχιμ. Συμεών Κούτσα, Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ, σελ. 189-193.
oodegr.com – pneumatoskoinwnia.blogspot.gr

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, ΑΝΑΘΕΜΑ ΕΣΤΩ

Η ΛΕΥΚΑΔΑ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

ΣΥΝΕΔΡΙΟ
ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΡΑΙΟΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ, ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ ΝΤΕ ΜΙΡΑΝΤΑ
ΘΕΜΑ: Η άμυνα της Λευκάδας, στα 1807 ως γενικό προανάκρουσμα του μεγάλου Αγώνα της Παλιγγενεσίας και ο ρόλος του Ιωάννη Καποδίστρια.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΣ, Κοινωνιολόγος, Οικονομολόγος, Πρόεδρος του Κέντρου
Unesco του Ιονίου
Με τον όρο ‘Άμυνα της Λευκάδας’ ορίζεται η αμυντική και οχυρωματική οργάνωση του Νησιού της Λευκάδας, στα 1807 από τον Ιωάννη Καποδίστρια και η νικηφόρα απόκρουση της επίθεσης των δυνάμεων του Αλή Πασά στηριζομένων από Γαλλικές δυνάμεις.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας απεστάλη στη Λευκάδα ως έκτακτος επίτροπος με απόλυτη πληρεξουσιότητα από την Επτανησιακή Γερουσία και τη σύμφωνη γνώμη του Ρώσου επιτετραμμένου στο Ιόνιο, Μοντσενίγου.
Η αποστολή του Ιωάννη Καποδίστρια καθίσταται αναγκαία μετά την αδυναμία συνεργασίας μεταξύ του Ρώσου στρατηγού Stadter και του τοπικού κυβερνήτη της Ιονίου Πολιτείας Στυλιανού Βλασσόπουλου, γεγονός που είχε παραλύσει τη διοίκηση και το συντονισμό Ρωσικών και Ιονίων Δυνάμεων.
Η μέχρι και σήμερα ιστορική θεώρηση της Άμυνας της Λευκάδας, την παρουσιάζει ως μια μεμονωμένη, τριτεύουσας σημασίας, πτυχή της Επτανησιακής Ιστορίας. Γι’ α
υτό το λόγο η επίσημη ιστοριογραφία δεντης αφιερώνει ένα κεφάλαιο.
Ακόμα και στη βραβευμένη με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» αναφέρονται μόνον δύο προτάσεις για την ευρύτερη σημασία της Άμυνας της Λευκάδας. Οι προτάσεις αυτές είναι οι ακόλουθες «Το ζήτημα της Άμυνας της Λευκάδας πήρε διαστάσεις πανελλήνιες. Οι δυνάμεις του Έθνους ενωμένες συνεργάζονται για την αντιμετώπιση του κοινού εχθρού».
Μια τέτοια προσέγγιση δεν μας αποκαλύπτει Πως προέκυψε αύτη η πανελληνίων
διαστάσεων συνεργασία, τι προηγήθηκε και την κατέστησε δυνατή. Δεν
αποκαλύπτει ούτε τους καρπούς αυτής της ιστορικής συνάντησης και συνεργασίας.. Δεν τίθεται καν το ερώτημα αν υπήρξε συνέχεια, αν υπήρξαν επιπτώσεις αυτής της εμπειρίας συνεργασίας των Αρματολών. Αν υπήρξε συνέχεια της συνεργασίας τόσο μεταξύ των Αρματολών όσο και μεταξύ αρματολών και Ιωάννη Καποδίστρια.
Αξιομνημόνευτη και τιμητική εξαίρεση σ’ αυτή την «παράδοση» αποτελούν ο Έλληνας της Διασποράς, Ιστορικός, Nicolas Charles Papas στην εργασία
του «Έλληνες στη Ρωσική Στρατιωτική Υπηρεσία στα τέλη του 18ου και τις αρχές του 19ου αιώνα» (Θεσ/νίκη 1991, Ινστιτούτο Βαλκανικών Μελετών) .
Ο ιστορικός Ν. Πάπας υποστηρίζει και αποδεικνύει ότι η αποκτηθείσα στρατιωτική πείρα, σε πλαίσιο και απαιτήσεις τακτικού (Ιονικού και του Ρώσικου) στρατού στα Ιόνια. η δράση των καπεταναίων στα Ιόνια Νησιά την περίοδο 1803 - 1807, η επαφή, η γνωριμία, η συνεργασία και ο συντονισμός, άγνωστων μεταξύ τους και διάσπαρτων αρματολών και κλεφτών, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στον απελευθερωτικό αγώνα του
1821.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας, ήταν σε θέση να αξιοποιήσει την τραγική πτώση του Σουλίου στα 1803, σε χρυσή ευκαιρία για την δημιουργία αξιόμαχου εθνικού στρατού, για την ένταξη των Σουλιωτών στο Ιονικό στρατό αλλά και στις Ρώσικ
ες δυνάμεις υπεράσπισης του κράτους των Ιονίων. Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν σε
θέση να αξιοποιήσει εθνικά τον άγριο διωγμό των αρματολών της Πελοποννήσου και της Στερεάς, όπως και τον τραγικό αφορισμό τους από τον Πατριάρχη, στα 1805, αγκαλιάζοντας τις ανυπόταχτες μάχιμες δυνάμεις του Έθνους. Μορφές όπως αυτές του Φώτη Τζαβέλα και Θεόδωρου Κολοκοτρώνη θα βρουν Εθνικό καταφύγιο και Εθνικό ορμητήριο στα Εφτάνησα. Υπό αυτό το πρίσμα φωτιζόμενη η άμυνα της Λευκάδας αποκτάει άλλες διστάσεις. Αν επίσης την συνδυάσουμε με:Την σύναξη των αρματολών, υπό τον Καποδίστρια στην Κέρκυρα στα1806, σύναξη προετοιμασίας της άμυνας της Λευκάδας. (βλ, υποσημειώσεις - επισυνάψεις)
Τις δύο καθοριστικής σημασίας συναντήσεις του Καποδίστρια με αρματολούς που ακολούθησαν την άμυνα και τον όρκο της Λευκάδας.(βλ, αμέσως κατωτέρω).
Α) Τη συνάντηση στην Πετρούπολη, στη Ρωσία το 1816. Η συνάντηση αυτή καταγράφεται μεν, από την ιστοριογραφία, αλλά δεν έχει μέχρι σήμερα αξιολογηθεί. Δεν έχει επισημανθεί ο καθοριστικός ρόλος αυτής της συνάντησης για την όλη εξέλιξη της Φιλικής εταιρείας και του 21.
Μια προσεκτική ανάγνωση των 5 διάσπαρτων αναφορών του Ιωάννη Φιλήμονα, σε αυτή τη συνάντηση, στο έργο του, ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ, (εκδόσεις Καραβία
,σελ 185,189,193,198,202) μας αποκαλύπτει ότι. Από τα αποτελέσματα αυτής της συνάντησης θα κρινότανε η τύχη της Φιλικής, η διάλυσή της, ή η μελλοντική της οργ
άνωση, κάτι που δεν ήταν και δίσκολη υπόθεση «Η διάλυσις των εις την περίστασιν τοιάυτην δεν ήτο δύσκολος δια το ολιγάριθμον των Προσλύτων
. Όλοι ούτοι μόλις ανέβαινον μέχρι τούδε τους τριάκοντα, οι περισσότεροι
μάλιστα ανήκοντες εις το σύστημα εκείνων των ανθρώπων, οι οποίοι ελπίζουν
όλα απ’ άλλους, αγαπώντες, κατά τον κοινόν λόγον,.»
Ποιοι συμμετείχαν στην καθοριστική αυτή συνάντηση; Ο Αναγνωσταράς, ο Ηλίας Χρυσοσπάθης, ο Παναγιώτης Δημητρακόπουλος, ο Χριστόφορος Περραιβός, Ιωάννης
Φαρμάκης, ο Γιωργάκης Ολύμπιος.
Β) Τη μεγάλη σύναξη στη Κέρκυρα το Πάσχα του 1819.(Π.Χιωτης Ιστορία του Ιονίου Κράτους. Τόμ Α,σελ,202).
Η συνεργασία τουΙωάννη Καποδίστρια με τους αρματολούς φωτίζεται επίσης μέσα από την καθολικά αποσιωπημένη, παραγνωρισμένη, μακρόχρονη συνεργασία του με τον Νέστωρα του 21, στενό συνεργάτη του Ρήγα, Χριστόφορο Περραιβό. Ο Περραιβός στα 1798 τυπώνει στην Κέρκυρα τα Θούρια του Ρήγα, (Ιστορία
του Ελληνικού Εύνους Εκδοτική Αθηνών, Τόμ, Ι. Α. σελ,448) Αυτόν τον Περραιβό διορίζει καθηγητή στην πρώτη σχολή Δημόσιας Διοίκησης, την Σχολή της Τενέδου, στην Κέρκυρα ο Ιωάννης Καποδίστριας. Ο Περραιβός θα συμμετέχει στην άμυνα της Λευκάδας ως αρχηγός Τάγματος ειδικών δυνάμεων και σε όλες τις μετέπειτα συναντήσεις του Καποδίστρια με τους αρματολούς. Από τις επιστολές του προς τον Τσάρο μέσω Καποδίστρια και Στούρτζα βλέπουμε ότι ο Περραιβός αντιπροσωπεύει, ηγείται μεγάλης μερίδας οπλαρχηγών.
Μπορούμε να υποστηρίξουμε , βάσει των ανωτέρω ότι ο Περραιβός αποτέλεσε τον συνδετικό κρίκο της οργάνωσης του Ρήγα με τον Καποδίστρια, ότι ο Περραιβός παρέδωσε τη σκυτάλη από το Ρήγα στον Καποδίστρια.
Αποκαλυπτική της κομβικής σημασίας της άμυνας της Λευκάδας στην εξέλιξη και την οργάνωση της πορείας προς το 21,είναι επίσκεψη του Καποδίστρια, στην Ιταλία την άνοιξη του 1819 ενώ βρισκόταν καθ’ οδόν προς την Κέρκυρα για την σύναξη των οπλαρχηγών. Στην Ιταλία θα συναντηθεί με τον Μοντσενίγο, (πρώην επίτροπο του Τσάρου στην Ιόνιο Πολιτεία), με τον οποίο συγκρότησαν την Ιόνιο Πολιτεία και τα στρατεύματα της, με τον Νεράτζη, (πρώην πρόξενο της Ιονίου Πολιτείας στη Πετρούπολη), με τον Α. Μουστοξύδη, με τον γραμματέα του Ιγνατίου Ουγγροβλαχίας, Μόστρα. Ο Ιγνάτιος, από το 1815 διαμένει στην Πίζα. Για
να κατανοηθεί ο ρόλος του Ιγνατίου αρκεί να θυμίσουμε ότι. Σε αυτόν κατέφυγε ο Τσακάλωφ μετά την εκτέλεση του Γαλάτη και ο Αναγνωστόπουλος, τον Απρίλιο του1820,μετα τη δεύτερη μεγάλη κρίση της Φιλικής στη Μολδοβλαχία.και την εποχή της επίσκεψης Καποδίστρια μεθόδευε σχέδιο ένοπλης αποστασίας του Αλή εναντίον του Σουλτάνου με χιλιάδες ενόπλων, με οικονομική στήριξη και στήριξη της Ρωσίας. Τις επαφές Καποδίστρια (μέσω Ιγνατίου και Ι. Παπαρηγόπουλου) με Αλή Πασά τεκμηριώνει ο Ι. Φιλήμων,Ιστορικόν Δοκίμιον περί Ελληνικής Επαναστάσεως
(Τόμ Β,σελ408 - 420).
Οι επαφές συνεχίστηκαν και μετά την αναχώρηση του Καποδίστρια από την Κέρκυρα με παράλληλη ενημέρωση Καποδίστρια και Υψηλάντη. Οι επαφές αυτές καθόρισαν, κατά τον Φιλήμωνα, εκτός των άλλων και τον τόπο έκρηξης της επανάστασης του 21.
Στην νικηφόρο άμυνα της Λευκάδας έχουμε την πρώτη (αν όχι και μοναδική) συνεργασία όλων των ενόπλων δυνάμεων του έθνους με ότι καλύτερο
διέθετε το έθνος ως πολιτική ηγεσία. Η άμυνα της Λευκάδας δεν αποτελεί ένα ξεκομμένο γεγονός, αποτελεί ένα καθοριστικής σημασίας κρίκο της αλυσίδας συγκρότησης της ενότητας στρατιωτικής και πολιτικής, εθνικής ηγεσίας. Σφυρηλάτησε δεσμούς, εδραίωσε φιλίες.Όπως ήδη κατανοεί ο αναγνώστης αυτό το άρθρο δεν γράφεται για να υπηρετήσει ακαδημαϊκούς ναρκισσισμούς. Γράφεται φιλοδοξώντας να αποτελέσει μια μικρή προσφορά στην ιστορική μας μνήμη. Γράφεται για να φωτίσει τη θαμμένη στη λήθη, τη σκόπιμα αποσιωπούμενη, άμεση προσωπική βαθιά και μακροχρόνια σχέση του Ιωάννη Καποδίστρια με τους καπεταναίους όλης της Ελλάδας, σχέση ριζωμένη από το 1803 στα 1807, σχέση που συνεχίζεται και βαθαίνει μέχρι και το 1821.(Για τη σχέση Καποδίστρια-Περραιβού και τη σημασία της και τις επιστολές Περραιβού προς τον Τσάρο Αλέξανδρο βλ Γ.Ι.Σκλαβούνου. Ο Άγνωστος Καποδίστριας .Εκδόσεις Παπαζήση,σελ162 - 172).
Η οργάνωση της Άμυνας της Λευκάδας:
Με την άφιξή του, ο Ι. Καποδίστριας αντικατέστησε τον Ρώσο στρατηγό Stadter, με τον καταξιωμένο Έλληνα στρατηγό στη Ρωσική Υπηρεσία Παπαδόπουλο, ο οποίος ανέλαβε τη διοίκηση τόσο των Ρώσων στρατιωτικών της άμυνας, όσο και των πολλαπλάσιων σε αριθμό Ελλήνων τακτικών, εθελοντών και των οργανω
μένων ομάδων αρματολών. Μετέθεσε επίσης τον Βλασσόπουλο.
Τα βασικά μέτρα που πήρε ο Ι. Καποδίστριας είναι τα εξής: -
Δημιούργησε ένα μικρό εθελοντικό στόλο υπεύθυνο για την άμυνα της Λευκάδας, την από θαλάσσης επίθεση στα παράλια αλλά και για την επικοινωνία μεταξύ των Νησιών. Στη δύναμη αυτού του στόλου εντάχθηκαν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (που αρμάτωσε την αρμάδα του με ελληνικά χρήματα) και οι Επτανήσιοι Ιωάννης Σβορώνος, Σπυρίδων Καλλιγάς, Νικόλαος Ποταμιάνος, Τιμόθεος Βουτσινάς, Ιωάννης Κούπας και Διονύσιος Κουντουρές.
- Οργάνωσε και συντόνισε τακτικές επιθέσεις πεζών στα απέναντι παράλια ώστε να καταπονούν τις αντίπαλες δυνάμεις. Σ’ αυτές τις επιθέσεις συμμετείχαν ελληνικές ειδικές δυνάμεις όπως η Ακαρνανική Μπριγκάτα και οι Μακεδόνες μαχητές. Επίσης ο Ιωάννης Καποδίστριας συντόνιζε τις ομάδες του Γιάννη Βαρνακιώτη και των Μπουκουβαλαίων, οι οποίοι έκαναν τις επιθέσε ις τους από τα νησάκια Κάλαμο και Μεγανήσι.
Η Οχύρωση
Με εθελοντές και τεχνικούς που συνόδευαν τον Ι. Καποδίστρια από την Κέρκυρα που συνέρευσαν από τα υπόλοιπα νησιά και την καθολική κινητοποίηση των κατοίκων της Λευκάδας: οικοδομήθηκαν δύο οχυρώματα με το όνομα Αλέξανδρος και Κωνσταντίνος.
- Επισκευάσθηκε το Φρούριο του νησιού
- Προστέθηκαν προμαχώνες στο Φρούριο
- Κατασκευάστηκε στρατόπεδο «περιταφρωθέν» με πασσάλους από τα δάση των νησιών.
Όπως τεκμηριώνει ο Χιώτης, η δημιουργία της 2 μιλίων μήκους τάφρου που χώρισε οριστικά τη Λευκάδα από την Ηπειρωτική Ελλάδα αποτέλεσε ένα υπόδειγμα παλλαϊκής Άμυνας πατριωτικού ενθουσιασμού και αυτοθυσίας. Οκτακόσιους εργάτες πρόσφερε η Ζάκυνθος, 180 κυπαρίσσια και άφθονα πλέγματα. Τριακόσιους εργάτες και 6.000 πασσάλους η Κεφαλονιά. Αγρότες, αστοί, γυναίκες, παιδιά, αψηφώντας τα εχθρικά πυρά έσκαβαν μέρα - νύχτα αμισθί, για να οχυρωθεί η τάφρος.
Οι επιτιθέμενοι
Μία δύναμη 5.000 πεζών και 6.000 Αλβανών ιππέων, 18 μεγάλα κανόνια μεταφερμένα από Ναύπακτο, 50 Γάλλοι τεχνικοί και 30 πυροβολητές αποσταλέντες ειδικά από τον αδελφό του Ναπολέοντα, Ιωσήφ Β’. Αρχηγός της εκστρατείας, ο Βελής Πασάς, γιος του Αλή, ο οποίος αφού κατέλαβε την Πρέβεζα και Βόνιτσα
και τις άφησε στη λεηλασία των ορδών του στρατοπέδευσε στην περιοχή
«5 πηγάδια». Δημιούργησε οχυρωματικά έργα και επεχείρησε την κατάληψη από τα δύο νέοανεγερθέντα οχυρά Αλέξανδρος και Κωνσταντίνος. Οι επιθέσεις αιματηρότατες αλλά άκαρπες και μία Ρωσσοελληνική αντεπίθεση λόγω έλλειψης συνεννόησης δεν κατέλαβε την τελευταία στιγμή το οχυρό των Αλβανικών δυνάμεων.
Οι αμυνόμενοι
:
Η αρχική μικρή στρατιωτική δύναμη του νησιού αποτελούμενη από 250 Ρώσους και μια ομάδα 80 ατόμων της εθνικής φρουράς. Η υπό του στρατηγού Stadter Ρώσικη Ναυτική Μοίρα, που ελλιμενιζόταν στη Ζάκυνθο, η οποία ήλθε ενισχυμένη από το τμήμα της εθνικής φρουράς της Ιονίου Πολιτείας. Επίσης, από τα σώματα των Καπεταναίων και των Ελλήνων ατάκτων η ελληνική δύναμη υπολογίζεται σε 3.000 άνδρες.
Ποια σημαντικά πρόσωπα βρίσκονταν στην Λευκάδα με τον Ι.Καποδίστρια
:
Ο Περαιβός, συνεργάτης και σύντροφος του Ρήγα Φεραίου. Ο Περαιβός βρισκόταν από το 1803 στην Κέρκυρα όπου εργάστηκε ως διδάσκαλος στην πρώτη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, υπό τον Καποδίστρια, μαζί με τον Α. Μουστοξύδη και τον Α.
Ιδρωμένο, ενώ παράλληλα λειτουργούσε ως σύνδεσμος μεταξύ οπλαρχηγών της Ηπείρου, της Στερεάς, του Μοντσενίγου και του Καποδίστρια. Ο Περαιβός ανέλαβε με τον βαθμό του Major (με Ρωσική έγκριση) να συγκροτήσει στην Κέρκυρα δικό του στρατιωτικό σώμα 400 ανδρών που περιορίστηκε σε 250 με τον τίτλο Ειδικές Ελληνικές Δυνάμεις. Αξιωματικοί στο Σώμα του Περαιβού υπήρξαν οι καπεταναίοι Αθανάσιος Αβατσιώτης, Κώστας Χορμόβας, Σπυρίδων Βαράχας και Νικόλας Τζαβέλας γιος του Φώτη Τζαβέλα. Το Σώμα αποβιβάστηκε στη Λευκάδα τον Απρίλη του 1807.
Ο Μητροπολίτης Ιγνάτιος (μετέπειτα Ουγγροβλαχίας) επίσης φυγάς στην Κέρκυρα αποβιβάστηκε στη Λευκάδα μ’ ένα Σώμα περίπου 400 ανδρών μεταξύ των οποίων οι Καπεταναίοι Κ. Στράτος, Γ. Στράτος, Κ. Πουλής, οι αδελφοί Μπουκουβάλα και ο Δημήτρης Καραίσκος.
Ένα δεύτερο μέτωπο οργανώθηκε και λειτούργησε στα μετόπισθεν του Αλή σ’ ολόκληρη την έκταση από τον Όλυμπο την Θεσσαλία, την Μακεδονία, τη Σερβία και τις Παραδουνάβιες ηγεμονίες καθοδηγούμενο από την Κέρκυρα και τη Λευκάδα.
Τα επινίκια και ο Όρκος για την επανάσταση
Η ολοκλήρωση της οχύρωσης της Λευκάδας καθιστούσε το νησί απόρθητο. Παράλληλα υπήρξε και η από θάλασσα ενίσχυση της άμυνας από δυνάμεις της Ρωσικής Ναυτικής Μοίρας των Ελληνικών Ιονικών Ναυτικών δυνάμεων, Κολοκοτρώνης κλπ. Το αντάρτικο φθοράς στις δυνάμεις του Αλή και το δεύτερο Μέτωπο παρέλυσαν τους επιτιθέμενους Αλβανούς και Γάλλους του Αλή.
Στις 30 Ιουνίου 1807, ο Ι. Καποδίστριας με τους προεστούς του επαναστατημένου γένους, τον Περραιβό και τον Ιγνάτιο, με τους Καπεταναίους της Θάλασσας και της Πιερίας, του Ολύμπου και Μοριά, και με τους Ρώσους αξιωματικούς ελληνικής καταγωγής συγκεντρώθηκαν στο Μαγεμένο της Λευκάδας να γιορτάσουν. Μια γιορτή που άρχισε με Ομηρικού τύπου περιγραφές των μαχών για να συνεχιστεί με μουσική, τραγούδι και χορό και να ολοκληρωθεί με τον όρκο για την Εθνική Επανάσταση. Στην ιστορικής σημασίας αυτή γιορτή συμμετείχαν και 250 παλικάρια απ’ αυτούς που αποτελούσαν το αντάρτικο φθοράς στα μετόπισθεν του
Αλή. Αφού έσπασαν όλες τις γραμμές των Αλβανών αποβιβάστηκαν στη Λευκάδα για να πάρουν μέρος στη γιορτή της Εθνικής Αναγέννησης. Αρχηγοί τους ήταν ο Κατσαντώνης και ο Μπότσαρης.
Η Συνθήκη του Τιλσίτ (Ιούλιος 1807): Οι Γάλλοι προσαρτούν τα Επτάνησα στη Γαλλική Επικράτεια
.
Σε υλοποίηση της συνθήκης του Τιλσίτ,(8/81807) ο Γαλλικός στρατός φθάνει στην Κέρκυρα. Ο Ρώσσος ναύαρχος Σενιάβιν παρέδωσε στον Γάλλο στρατηγό
Berthier, τα νησιά του Ιονίου. Ο Berthier με διακήρυξη του (1/9/1807) διακηρύσσει ότι τα Επτάνησα αποτελούν τμήμα της Γαλλικής Αυτοκρατορίας, ότι οι κάτοι-
κοι των νησιών είναι υπήκοοι του Αυτοκράτορα των Γάλλων και Βασιλέα της Ιταλίας, ότι το εθνόσημο και η σημαία της Αυτοκρατορίας θα ήταν το εθνόσημο και η σημαία των Επτανήσων, (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών Α.Ε,σελ,400). Ο Γαλλικός επεκτατισμός είναι πια απροκάλυπτος., η μάσκα της Γαλλικής επανάστασης έχει ξεθωριάσει Η Ιερή Μέθη από τα επινίκια δεν είχε καταλαγιάσει όταν υπογραφότανε η συνθήκη του Τιλσίτ. Αυτό που παρέμενε ήταν η επίγνωση του πόσα λίγα μπορούσαν να αναμένουν από προστάτες και πάτρωνες. Παρέμενε ο Όρκος για την εθνική απελευθέρωση μαζί με την κατακτημένη
εμπειρία της νικηφόρας συνεργασίας, ως θεμέλιο της πίστης στις εθνικές δυνάμεις και δυνατότητες.
142

Οἱ Ἅγιοι Ὁσιομάρτυρες οἱ ὑπό λατινοφρόνων μαρτυρήσαντες

"Οἱ Ἅγιοι Ὁσιομάρτυρες οἱ ὑπό λατινοφρόνων μαρτυρήσαντες"

Άγιοι Είκοσι Έξι Οσιομάρτυρες Ζωγραφίτες

Τό Ἅγιον Ὄρος, ἐκτός ἀπό Ὁσίους καί ἀσκητές Ἁγίους καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀνέδειξε καί πλῆθος Ὁσιομαρτύρων καί Νεομαρτύρων. Ἡ ὑπεράσπιση μέχρι θανάτου τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, χωρίς καμμία ὑποχώρηση καί παραχώρηση, συνόδευε πάντοτε τούς ἀσκητικούς καί νηπτικούς ἀγώνες τους, ἀφοῦ «οὐδέν ὠφελεῖ βίος ὀρθός δογμάτων διεστραμμένων» ( Ἅγ. Ἰωάννης Χρυσόστομος).

Ἔτσι, ὅταν τό 1274, στή Σύνοδο τῆς Λυών ὁ Αὐτοκράτορας Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος (1261-1282) ὑπέγραψε ψευδοένωση μέ τούς Λατίνους, προκειμένου νά ἐξασφαλίσει τήν πολιτική ὑποστήριξη τοῦ Πάπα καί νά μπορέσει νά ἀνασυγκροτήσει τήν ἀποδιοργανωμένη ἀπό τήν λατινική κατοχή Βυζαντινή Αὐτοκρατορία, οἱ Ἁγιορεῖτες ἀντέδρασαν, ὅπως ἄλλωστε καί ἡ πλειοψηφία τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ.

Κατ' ἀρχήν ἔστειλαν γενναία ὁμολογιακή ἐπιστολή πρός τόν Αὐτοκράτορα καί τήν Σύνοδο τῶν Ἱεραρχῶν, ἀφοῦ εἶχε, ἐν τῷ μεταξύ, ἐξοριστεῖ ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἅγιος Ἰωσήφ. Σ' αὐτήν ἐπικρίνουν μέ παρρησία τίς παπικές καινοτομίες, χαρακτηρίζουν τόν πάπα «αἰρετικό» καί «ἀπόστολο τοῦ σατανᾶ», τούς δέ Λατίνους «ἄθεους», ἐνῶ ἐκδηλώνουν τήν ἀπορία τους «πῶς ἄρα καί προσδεκτέοι καί ἑνωτέοι τῷ ἀμωμήτῳ καί ὀρθοδόξῳ σώματι τῆς ἁγίας καθολικῦς καί ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας» (Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, 'Ἅγιον Ὄρος, 2003).

Ταυτόχρονα διέκοψαν κάθε ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ ὅσους ἑνώθηκαν καί ἀποδέχτηκαν τούς Λατίνους.

Ὁ Μιχαήλ Η', ἀποφασισμένος νά ἐπιβάλει τήν ἕνωση μέ κάθε τρόπο, σέ συνεργασία μέ τόν Λατινόφρονα Πατριάρχη Ἰωάννη ΙΑ' Βέκκο (1275-1282) στράφηκε μέ μανία ἐναντίον τῶν Ἁγιορειτῶν. Οἱ δύο λατινόφρονες ἡγέτες Ἐκκλησίας καί Πολιτείας μετέβησαν στό Ἅγιον Ὄρος μέ παπική ἐπικουρία γιά νά ἀναγκάσουν τούς Ἁγιορεῖτες νά δεχθοῦν τήν ἕνωση.

Οἱ Μονές Μεγίστης Λαύρας καί Ξηροποτάμου ὑπέκυψαν πρός στιγμήν στήν βία τῶν Λατινοφρόνων καί ἀποδέχτηκαν τήν βδελυρή ψευδοένωση.

Οἱ Μοναχοί, τῆς Μονῆς τῶν Ἰβήρων ἀντιστάθηκαν μέ ἄκαμπτο καί ἀδιάλλακτο φρόνημα. Ἤλεγξαν μέ αὐστηρότητα καί παρρησία τόν δυσσεβῆ βασιλέα καί τούς ὁμόφρονές του ὡς αἰρετικούς καί παράνομους. Ὁ Μιχαήλ ἐξοργισμένος ἔδωσε ἐντολή στούς στρατιώτες του νά βάλουν σ' ἕνα πλοῖο τούς μοναχούς πού κατάγονταν ἀπό τήν Ἰβηρία καί ἀφοῦ ξανοιχτοῦν στό πέλαγος νά τό βυθίσουν μαζί μέ τούς ἐπιβάτες του. Ἔτσι οἱ ἅγιοι Ὁσιομάρτυρες ἔλαβαν τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου ἐπισφραγίζοντας μέ τή θυσία τους τήν ὅλη ὁσιακή βιωτή τους. Τούς Ἅγίους Ἰβηρίτες Ὁσιομάρτυρες ἑορτάζουμε στίς 13 Μαΐου.

Οἱ λατινόφρονες συνεχίζοντας τήν καταστροφική ἐπιδρομή τους ἔφθασαν στή Μονή Βατοπαιδίου, ἀλλά καί ἐκεῖ ἀντιμετώπισαν ἰσχυρή ἀντίδραση. Ἀφοῦ κατάλαβαν πώς δέν ὑπῆρχε περίπτωση νά λυγίσουν τούς μοναχούς πού ἀντίκρυσαν ὡς ἀκλόνητους βράχους τῆς Πίστεως, ἄρχισαν νά τούς κακοποιοῦν. Τέλος ἔσυραν ἔξω τόν ἁγιώτατο προηγούμενο Ὅσιο Εὐθύμιο καί δώδεκα ἀπό τούς μοναχούς καί τούς ἀπηγχόνισαν. Ἡ μνήμη αὐτῶν τῶν Βατοπαιδινῶν ὁσιομαρτύρων ἑορτάζεται στίς 4 Ἰανουαρίου.

Ἔπειτα ἀπό ὅλα αὐτά καί ἐνῶ οἱ Λατινόφρονες συνέχιζαν νά λεηλατοῦν τά πάντα στό πέρσμά τους, ἔφθασαν στή Μονή τοῦ Ζωγράφου.

Οἱ μοναχοί τῆς Μονῆς Ζωγράφου, εἶχαν εἰδοποιηθεῖ ἀπό ὅραμα τῆς Παναγίας γιά τόν ἐπερχόμενο κίνδυνο. Ἕνας μοναχός πού ἀσκήτευε σέ κοντινό κελλί, τήν ὥρα πού διάβαζε τούς Χαιρετισμούς τῆς Παναγίας, ἄκουσε τή φωνή τῆς Θεομήτορος ἐπιτακτική: «Ἀπελθών ταχέως εἰς τήν Μονήν, ἀνάγγειλον εἰς τούς ἀδελφούς καί τόν Καθηγούμενον ὅτι οἱ ἐχθροί ἐμοῦ τε καί τοῦ Υἱοῦ μου ἐπλησίασαν. Ὅστις λοιπόν ὑπάρχει ἀσθενής τῷ πνεύματι, ἐν ὑπομονῇ ἄς κρυφθῇ, ἕως ὅτου παρέλθει ὁ πειρασμός. Οἱ δέ ἐπιθυμοῦντες μαρτυρικούς στεφάνους ἄς παραμείνωσιν ἐν τῇ Μονῇ. Ἄπελθε λοιπόν ταχέως».

Κάποιοι ἀπό τούς μοναχούς φοβισμένοι κατέφυγαν στά γύρω βουνά. Οἱ ὑπόλοιποι κλείσθηκαν μέσα στόν πύργο τῆς Μονῆς. Ἀπό ἐκεῖ ἤλεγξαν μέ παρρησία τούς Λατινόφρονες ὡς αἱρετικούς καί παράνομους. Τότε ὁ βασιλέας ἐξοργισμένος διέταξε καί τούς ἔκαψαν ζωντανούς μαζί μέ τόν πύργο πού χρησίμεψε σάν ὀχυρό τους. Ἔτσι κέρδισαν καί αὐτοί τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου. Τά ὀνόματά τους εἶναι Θωμᾶς, ἡγούμενος τῆς Μονῆς, Βαρσανούφιος, Κύριλλος, Μιχαήλ, Σίμων, Ἰλαρίων, Ἰώβ, Κυπριανός, Σάββας, Ἰάκωβος, Μαρτινιανός, Κοσμᾶς, Σέργιος, Μηνᾶς, Ἰωάσαφ, Ἰωαννίκιος, Παῦλος, Ἀντώνιος, Εὐθύμιος, Δομετιανός, Παρθένιος. Μαζί τους μαρτύρησαν καί τέσσερεις λαϊκοί, τῶν ὁποίων δέν διεσώθηκαν τά ὀνόματα. Ἡ μνήμη τῶν Ζωγραφιτῶν Ὁσιομαρτύρων ἑορτάζεται στίς 22 Σεπτεμβρίου.

Ἀφοῦ ὁ Μιχαήλ ἀνεχώρησε ἀπό ἐκεῖ, ἔφθασε στήν κελλιώτικη Λαύρα τῶν Καρεῶν, στήν ὁποία εἶναι ἐγκατεστημένη καί ἡ ἔδρα τοῦ Πρῶτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὁ δέ Πρῶτος, ὁ Κοσμᾶς καί οἱ συνασκητές του ἐναντιώθηκαν στόν βασιλέα μέ γενναιότητα, ἐλέγχοντάς τον ὅπως καί οἱ προηγούμενοι Πατέρες. Ὁ βασιλέας ἔκανε ἐπίμονες προσπάθειες νά τούς μεταπείσει. Ὅλες ὅμως ἀπέβησαν ἄκαρπες καθώς καί ἐδῶ οἱ μοναχοί ἀποδείχθηκαν σταθεροί, καί ἀμετάπειστοι. Τά βασανιστήρια πήραν τή θέση τῶν λόγων ἀλλά οἱ εὐλογημένοι μοναχοί μέ ὅλο καί περισσότερη δύναμη ὁμολογοῦσαν τήν Ὀρθόδοξη Πίστη ὡς μόνη ἀληθινή καί σωτήρια.

Ἔτσι διατάχθηκε καί γι' αὐτούς ὁ θάνατος. Ἀγχόνη γιά τόν Πρῶτο Ὅσιο Κοσμᾶ καί σφαγή γιά τούς μοναχούς. Τό αἷμα τῶν Ἁγίων σφράγισε καί ἐδῶ τήν ὁμολογία τους καί μαζί μέ τις ψυχές τους ἀνέβηκε στό θρόνο τοῦ Θεοῦ ὡς ἡ ὕστατη αἱματηρή θυσία τους.

Ἡ ἀνακομιδή τῶν λειψάνων τοῦ ὁσίου Κοσμᾶ τοῦ Πρώτου ἔγινε στίς 5 Δεκεμβρίου τοῦ 1981. Τότε ἑορτάστηκε καί γιά πρώτη φορά ἡ μνήμη τῶν Καρεωτῶν Ὁσιομαρτύρων καί ἔκτοτε καθιερώθηκε.

Οἱ Ἅγιοι Ὁσιομάρτυρες πού μαρτύρησαν ὑπό τῶν Λατινοφρόνων ἀποτελοῦν μιά συνέχεια στήν ἁλυσίδα τοῦ μαρτυρικοῦ καί ἀσκητικοῦ φρονήματος τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ὁμολογία καί μαρτυρία ὑπέρ τῆς πίστεως εἶναι ἀδιάρρηκτα συνδεδεμένα μέ τό μοναδικό ἀγγελικό πολίτευμα καί ἀποδεικνύουν τήν εἰλικρίνεια τῶν ἀσκητικῶν ἀγώνων καί τήν πιστότητα στήν Ὀρθοδοξία καί τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἡ θυσία τῶν Ὁσιομαρτύρων ἀποτελεῖ ὁδοδείκτη γιά τήν πορεία τῶν ἀνά τούς αἰῶνες μοναχῶν καί κυρίως τῶν Ἁγιορειτῶν, πού ὀφείλουν νά μή συμβιβαστοῦν ποτέ μέ ὁποιαδήποτε ἔκπτωση ἀπό τίς ἀλήθειες τῆς πίστεως, ἐάν θέλουν νά εἶναι πραγματικά συνεχιστές τῆς Παραδόσεώς τους.

Κοντάκιον τῶν Ὁσιομαρτύρων

Ἀνωνύμου μοναχοῦ. Ἦχος πλ.δ'. Τῇ 'Ὑπερμάχῳ.

Λατινοφρόνων καθαιρέτας εὐφημήσωμεν, Κοσμᾶν τόν «Πρῶτον», Ὄρους Ἄθω τό προτείχισμα, πυρικαύστους τε Ζωγράφου Χριστοῦ ὁπλίτας, Βατοπαιδίου συνοδίαν τήν ἀήττητον, καί Ἰβήρων οὐρανόσθενον ὁμήγυριν· τούτοις κράζοντες· χαίρετε στῦλοι τῆς πίστεως.

--------------------------------------------------------------------------

πηγή: Ἀπό τό περιοδικό "Ἅγιον Ὄρος, Διαχρονική μαρτυρία στούς ἀγῶνες ὑπέρ τῆς πίστεως", ἔκδ. Ἁγιορειτῶν Πατέρων - Ἅγιον Ὄρος 2014