ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΡΙΑΝΟ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (ΙΓ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΚΑΤΗ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Α΄ Κορ. ιστ΄ 13-24) Αδελφοί, γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε. Πάντα ὑμῶν ἐν ἀγάπῃ γινέσθω. Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί· οἴδατε τὴν οἰκίαν Στεφανᾶ, ὅτι ἐστὶν ἀπαρχὴ τῆς Ἀχαΐας καὶ εἰς διακονίαν τοῖς ἁγίοις ἔταξαν ἑαυτούς· ἵνα καὶ ὑμεῖς ὑποτάσσησθε τοῖς τοιούτοις καὶ παντὶ τῷ συνεργοῦντι καὶ κοπιῶντι. Χαίρω δὲ ἐπὶ τῇ παρουσίᾳ Στεφανᾶ καὶ Φορτουνάτου καὶ Ἀχαϊκοῦ, ὅτι τὸ ὑμῶν ὑστέρημα οὗτοι ἀνεπλήρωσαν· ἀνέπαυσαν γὰρ τὸ ἐμὸν πνεῦμα καὶ τὸ ὑμῶν. Ἐπιγινώσκετε οὖν τοὺς τοιούτους. Ἀσπάζονται ὑμᾶς αἱ ἐκκλησίαι τῆς Ἀσίας. Ἀσπάζονται ὑμᾶς ἐν Κυρίῳ πολλὰ Ἀκύλας καὶ Πρίσκιλλα σὺν τῇ κατ' οἶκον αὐτῶν ἐκκλησίᾳ. Ἀσπάζονται ὑμᾶς οἱ ἀδελφοὶ πάντες. Ἀσπάσασθε ἀλλήλους ἐν φιλήματι ἁγίῳ. Ὁ ἀσπασμὸς τῇ ἐμῇ χειρὶ Παύλου. Εἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ἤτω ἀνάθεμα. Μαρὰν ἀθᾶ. Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ μεθ' ὑμῶν. Ἡ ἀγάπη μου μετὰ πάντων ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ἀμήν. ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ Προκειμένου νὰ ὑπογράψῃ καὶ ἀποστείλῃ τὴν πρώτην πρὸς Κορινθί ους ἐπιστολὴν του ὁ ἀπόστολος Παῦλος, προσθέτει εἰς τὸ τέλος παραγγε λίας καὶ προτροπάς σπουδαιοτάτας, τὰς ὁποίας ἡκούσαμεν καὶ ἡμεῖς σὴν μερον εἰς τὸ ἀποστολικὸν ἀνάγνωσμα. Ἐπειδὴ δὲ πολλοὶ ψευδοδιδάσκα λοι ἐνόθευον τὴν ἀλήθειαν τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν ἀνεκάτευαν μὲ πλά νας διαφόρους, ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐφιστᾷ τὴν προσοχὴν τῶν Χριστι ανῶν καὶ τοὺς λέγει. Μὴ λησμονῆτε, ἀδελφοί μου, ὅτι εἶσθε μέλη τῆς στρατευομένης ἐπὶ γῆς Ἐκκλησίας. Εἰσθε στρατιῶται τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι πρέπει συνε χῶς νὰ ἀγωνίζεσθε κατὰ τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας. Προσέχετε λοι πὸν ὡσὰν ἄγρυπνοι φρουροί. Όσο περισσότεροι εἶναι οἱ κίνδυνοι ἕνεκα τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς διαφθορᾶς ποὺ ἐπικρατοῦν, τόσο μεγαλυτέρα πρέπει νὰ εἶναι ἡ προσοχή σας, μήπως τυχόν κλονισθῇ ἡ πίστις σας. Μένετε σταθεροί καὶ ἀμετακίνητοι εἰς τὴν πίστιν. Μὲ ἀνδρείαν καὶ γενναιότητα νὰ ἀνθίστασθε, να πολεμήτε και νὰ ἀποκρούετε κάθε ἐχθρόν, ὁ ὁποῖος προσπαθεί νὰ σᾶς ἀπομακρύνη ἀπὸ τὴν πίστιν καὶ ἐπιβουλεύεται τὴν σωτηρίαν σας. Ζητείτε ἀπὸ τὸν Θεὸν νὰ σᾶς δίδη δύναμιν καὶ θάρρος. "Ολα τα καθήκοντά σας καὶ ὅλα τὰ ἔργα σας ἂς γίνωνται μὲ ἀγάπην χριστιανικήν. Φίλοι καὶ ἐχθροί, τότε διδάσκονται καὶ ὠφελοῦνται, ὅταν βλέπουν τοὺς Χριστιανούς νὰ συμπεριφέρωνται πρὸς ὅλους μὲ ἀγάπην, μὲ ἐπιείκειαν, μὲ πραότητα, μὲ καλωσύνην. Προσέξατε ὅμως, ἀδελφοί μου, καὶ τοῦτο. Γνωρίζετε σεῖς πολύ καλά, ὅτι ἡ οἰκογένεια τοῦ Στεφανά, τοῦ συμπολίτου σας, εἶναι ἡ πρώτη οἶκογένεια τῆς Πελοποννήσου καὶ ἐν γένει τῆς νοτίου Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ὁλόκληρος ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ τῆς ὁποίας τὰ μέλη ἀφιέρωσαν τὸν ἑαυτόν τους εἰς τὸ νὰ ὑπηρετοῦν τοὺς Χριστιανούς. Εἰς τοὺς τοιού τους ζηλωτάς Χριστιανούς, καθὼς καὶ εἰς κάθε ἄλλον ποὺ συνεργάζεται καὶ κοπιάζει εἰς μίαν τόσον θεάρεστον διακονίαν, εἶναι δίκαιον κατὰ πάντα λόγον νὰ ὑποτάσσεσθε καὶ νὰ τοὺς μιμήσθε. Χαίρω δὲ διότι εἶναι ἐδῶ παρόντες καὶ ὁ Στεφανᾶς καὶ ὁ Φουρτουνά τος καὶ ὁ ᾿Αχαϊκός. Οἱ τρεῖς αὐτοὶ συμπατριῶται σας ἀνεπλήρωσαν τὸ κενὸν ποὺ αἰσθάνομαι ἐπειδὴ εὐρίσκομαι μακράν σας. Μὲ τὴν παρουσίαν των καὶ μὲ τὰς εὐχαρίστους πληροφορίας καὶ εἰδήσεις ποὺ μοῦ ἔφεραν διὰ τὸν ζῆλον σας καὶ τὴν ἀγάπην σας, μὲ ἐχαροποίησαν καὶ ἀνέπαυσαν τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου. Μὲ τὴν ἐπιστολήν μου δὲ αὐτὴν ποὺ θὰ σᾶς φέρουν εἶμαι βέβαιος, ὅτι θὰ χαροποιήσουν καὶ σᾶς και θὰ ἀναπαύσουν καὶ τὴν ἰδικὴν σας ψυχήν. Τοὺς τοιούτους ἐκλεκτοὺς Χριστιανοὺς νὰ τοὺς ἐκτιμᾶτε πολὺ καὶ νὰ ἀναγνωρίζετε τὴν ἀξίαν των. Σᾶς στέλλουν ἐγκαρδίους χαιρετισμούς αἱ Ἐκκλησίαι ποὺ εὑρίσκον ται εἰς τὰς διαφόρους πόλεις τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας. Πολλούς χαιρετισμούς ἐν Κυρίῳ σᾶς στέλλουν καὶ ὁ ᾿Ακύλας μὲ τὴν συζυγόν του Πρίσκιλλαν μαζὴ μὲ τοὺς Χριστιανοὺς ποὺ συναθροιζονται εἰς τὸ σπίτι των. Ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ ἀδελφοὶ σὰς στέλλουν ἐγκαρδίους χαιρετισμούς. Μὲ φίλημα ἅγιον ἀσπασθῆτε καὶ σεῖς μεταξύ σας. Ἕως ἐδῶ τὴν ἐπιστολὴν τὴν ἔγραψεν ὁ ὑπογραφεύς, τὸν χαιρετισμὸν ὅμως αὐτὸν, σᾶς τὸν γράφω ἐγὼ μὲ τὸ χέρι μου, σημειώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἐὰν κανεὶς δὲν ἀγαπᾷ μὲ θερμὴν καὶ εἰλικρινὴ ἀγάπην τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν, ἂς εἶναι χωρισμένος ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Κύριος θὰ ἔλθῃ καὶ θὰ καταδικάσῃ εἰς τὴν αἰωνίαν κόλασιν κάθε χωρισμένον ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν. Διὰ σᾶς ὅμως, τοὺς ἀγαπητούς μου Κορινθίους Χριστιανοὺς εὔχομαι νὰ εἶναι μαζή σας ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Βεβαιωθῆτε ὅτι σᾶς περιβάλλω ὅλους μὲ τὴν ἀγάπην τὴν ὁποίαν μᾶς ἐδίδαξε καὶ τὴν ἐξηγίασε ὁ Κύριός μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. ᾿Αμήν. Υποδειγματικόν εἶναι τὸ τέλος τῆς πρώτης πρὸς Κορινθίους έπιστο λῆς τοῦ θείου Παύλου. Ὑποδεικνύει τὸν κίνδυνον νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὴν ὀρθὴν πίστιν. Τοὺς φοβίζει μὲ τὸν αἰώνιον ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ χωρισμόν. Ἀλλὰ συγχρόνως δὲν παραλείπει νὰ τοὺς ἐκδηλώσῃ ὅλην τὴν θερμότητα τῆς πατρικῆς του ἀγάπης, διὰ νὰ τοὺς ἐνισχύσῃ εἰς τοὺς πνευματικούς των ἀγῶνας. Τελικῶς δὲ τοὺς εὔχεται νὰ εἶναι μαζῆ τους ἡ χάρις του Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία περιλαμβάνει ὅ,τι πολυτιμότερον ἀγαθὸν μπορεῖ νὰ ὑπάρξῃ διὰ τὸν παρόντα καὶ τὸν μέλλοντα βίον. Τὴν εὐχὴν αὐτὴν ἂς ἀναπέμπωμεν καὶ ἡμεῖς εἰς τὸν Θεὸν πάντοτε ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μας Χριστιανῶν. ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟΝ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ (Ματθ. και 33-42) Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολὴν ταύτην· Ἂνθρωπος τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε καὶ ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνὸν καὶ ᾠκοδόμησεν πύργον, καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν γεωργοῖς, καὶ ἀπεδήμησεν. Ὃτε δὲ ἤγγισεν ὁ καιρὸς τῶν καρπῶν, ἀπέστειλε τοὺς δούλους αὐτοῦ πρὸς τοὺς γεωργοὺς λαβεῖν τοὺς καρποὺς αὐτοῦ. Καὶ λαβόντες οἱ γεωργοὶ τοὺς δούλους αὐτοῦ ὃν μὲν ἔδειραν, ὃν δὲ ἀπέκτειναν, ὃν δὲ ἐλιθοβόλησαν. Πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλους δούλους πλείονας τῶν πρώτων, καὶ ἐποίησαν αὐτοῖς ὡσαύτως. Ὓστερον δὲ ἀπέστειλε πρὸς αὐτοὺς τὸν υἱὸν αὐτοῦ λέγων· ἐντραπήσονται τὸν υἱόν μου. Οἱ δὲ γεωργοὶ ἰδόντες τὸν υἱὸν εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ. Καὶ λαβόντες αὐτὸν ἐξέβαλον ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος καὶ ἀπέκτειναν. Ὃταν οὖν ἔλθῃ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος, τί ποιήσει τοῖς γεωργοῖς ἐκείνοις; Λέγουσιν αὐτῷ· Κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς, καὶ τὸν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοις γεωργοῖς, οἵτινες ἀποδώσουσιν αὐτῷ τοὺς καρποὺς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν. Λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Οὐδέποτε ἀνέγνωτε ἐν ταῖς γραφαῖς, «λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας· παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν»; ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ Τὰς τρομερὰς συνεπείας τῆς ἀπιστίας εἰς τὸν Σωτῆρα, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἰδοὺ τί θέλει νὰ μᾶς διδάξῃ ὁ φιλάνθρωπος Ἰησοῦς μὲ τὴν παραβολὴν τῶν κακῶν γεωργῶν, ποὺ ἠκούσαμεν εἰς τὸ σημερινὸν ἱερὸν εὐαγγέλιον. Ἦτο κάποιος οἰκοκύρης, εἶπεν ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος ἐφύτευσεν ἀμπέλι καὶ διὰ νὰ τὸ ἀσφαλίσῃ ἔβαλε τριγύρω ἀπὸ αὐτὸ φράκτην. Διὰ νὰ πατοῦνται τὰ σταφύλια, ἔσκαψε καὶ ἔκαμε ληνόν. Δια να μένουν δε οί καλλιέργητές και οἱ φύλακές ἔκτισε και πύργον. Το αμπέλι του αύτό ο καλός οἰκοδεσπότης, ἀφοῦ τὸ ἡτοίμασε, τὸ ἐνεπισιεύθη εἰς μερικούς γεωργούς καὶ αὐτὸς ἔφυγε καὶ ἐπῆγεν εἰς ἄλλην χώραν. "Όταν τέλος πάντων ἐπλησίασεν ὁ καιρὸς τῆς ἐσοδείας ἔστειλε τους δούλους του να παραλάβουν ἀπὸ τοὺς γεωργούς τοὺς καρποὺς ποὺ παρήγαγε τὸ ἀμπέλι ᾿Αλλὰ οἱ γεωργοί, ἄνθρωποι κακοί, ἐπῆραν τους δούλους τοῦ οἰκοδεσπότου καὶ ἄλλον μὲν τὸν ἔδειραν, ἄλλον τὸν ἐφόνευσαν καὶ ἄλλον τὸν ἐλιθοβόλησαν. Ελυπήθη βεβαίως ὁ κύριος τοῦ ἀμπελιοῦ καὶ ἐστενοχωρήθη. Παρὰ ταῦτα ὅμως ἔστειλεν ἄλλους δούλους περισσοτέρους ἀπὸ τοὺς πρώτους, ἀλλ' οἱ γεωργοί συμπεριεφέρθησαν καὶ πρὸς αὐτούς κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον. Τέλος ἔστειλεν εἰς τοὺς γεωργούς τὸν υἱόν του μὲ τὴν σκέψιν ὅτι θὰ τὸν ἐντραποῦν καὶ θὰ τὸν σεβασθοῦν. Οἱ γεωργοί όμως, ὅταν εἶδαν τὸ παιδὶ τοῦ κυρίου των, εἶπαν μεταξύ των. Αὐτὸς θὰ κληρονομήση τὸ ἀμπέλι. Ἐλᾶτε, λοιπόν, νὰ τὸν θανατώσωμεν και να πάρωμεν ἡμεῖς τὴν κληρονομίαν του. Αὐτὸ δὲ τὸ τρομερόν ἔγκλημα ἀφοῦ ἐσκέφθησαν καὶ ἀπεφάσισαν, τὸ πραγματοποίησαν. Ἔπιασαν τὸν υἱὸν τοῦ οἰκοδεσπότου των, τὸν ἔβγαλαν ἔξω ἀπὸ τὸ ἀμπέλι και τὸν ἐφόνευσαν. Ἀφοῦ ὁ Κύριος εἶπεν ἕως ἐδῶ τὴν παραβολήν, ἐστράφη πρὸς τοὺς ἄρχοντας τοῦ λαοῦ, οἱ ὁποῖοι ἦσαν καὶ αὐτοὶ ἐκεῖ καὶ ἤκουσαν τὴν παρα βολὴν καὶ τοὺς ἠρώτησε. "Ὅταν θὰ ἔλθῃ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελιοῦ, τί εἶναι δίκαιον νὰ κάμῃ πρὸς τοὺς γεωργοὺς ἐκείνους; Ἐκεῖνοι, ἐπειδή, ἴσως δὲν εἶχαν ἀκόμη ἐννοήσει τὸ βαθύτερον νόημα τῆς παραβολῆς, μὲ προθυμίαν ἀπήντησαν. Τόσον κακοὶ ποὺ ὑπῆρξαν οἱ γεωργοί ἐκεῖνοι, μὲ θάνατον κακὸν θὰ τοὺς ἐξολοθρεύσῃ, τὸ δὲ ἀμπέλι θὰ τὸ ἐνοικιάσῃ εἰς ἄλλους, καλούς γεωργούς, οἱ ὁποῖοι θὰ τοὺς δώσουν τοὺς καρποὺς εἰς τὸν καιρόν των. Ὤ, οἱ δυστυχεῖς ! Δὲν ἠνόησαν ὅταν ἔλεγαν αὐτά, ὅτι μόνοι των διε-τύπωναν τὴν δικαίαν ἀπόφασιν τοῦ Θεοῦ ἐναντίον των. Διότι εἰς τὴν παι ραβολὴν αὐτὴν οἰκοκύρης ποὺ ἐφύτευσεν ἀμπέλι εἶναι ὁ Θεός. ᾿Αμπέλι δὲ εἶναι τὸ Ἰσραηλιτικὸν ἔθνος, τὸ ὁποῖον μὲ θαυμαστοὺς τρόπους τὸ ἐπροστάτευσεν ὁ Θεὸς καὶ τοῦ ὁποίου τὴν πνευματικὴν καλλιέργειαν ἐνεπιστεύθη εἰς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς ἄρχοντας τοῦ λαοῦ. ᾿Αλλ' αὐτοὶ δυστυχῶς παρημέλησαν καὶ ἀδιαφόρησαν διὰ τὸ ἔργον αὐτό. Ὅταν δὲ ὁ πανάγαθος Θεὸς ἔστειλεν ὡς ἄλλους δούλους τοὺς προφήτας, διὰ νὰ δια-πιστώσουν τὴν πίστιν καὶ τὴν ἀρετὴν τοῦ περιουσίου λαοῦ, οἱ ἄρχοντες τοῦ λαοῦ τοὺς ἐκακοποίησαν καὶ κατὰ ποικίλους τρόπους τοὺς ἐφόνευσαν. Τὸ δὲ χειρότερον ἀπὸ ὅλα εἶναι ὅτι, ὅταν ἀπέστειλε τὸν Μονογενή Υϊόν Του, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, οἱ ἄρχοντες τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ τὸν ἔβγαλαν ἔξω ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ καὶ τὸν ἐσταύρωσαν. Καὶ ἡ συνέχεια ἔγινεν ὅπως οἱ ἴδιοι οἱ ἄρχοντες τοῦ λαοῦ εἶχον εἴπει. Διότι ἐκεῖνοι μὲν ἀπεδοκιμάσθησαν ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, ἀντὶ δὲ αὐτῶν ἀνεδείχθησαν οἱ ᾿Απόστολοι καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι καλλιεργοῦν πνευ ματικῶς τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ, τοὺς πιστοὺς καὶ εὐσεβεῖς Χριστιανούς. Μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν δὲ ἔγινεν ἐκεῖνο ποὺ εἶπεν ἐν συνεχείᾳ τῆς παραβολῆς ὁ Κύριος πρὸς τοὺς ἄρχοντας τῶν Ἰουδαίων. Δὲν ἐδιαβάσατε ποτέ, τοὺς εἶπεν, εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην τί λέγεται εἰς τοὺς Ψαλμούς; Πράγματι δὲ εἶναι πολὺ παραστατικά ὅσα ὁ προφητάναξ Δαβίδ λέγει εἰς τὸν 117ον ψαλμόν. Ο λίθος, τὸν ὁποῖον οἱ κτίσται τὸν παρεμέρισαν ὡς ἀκατάλληλον, ἔγινεν ἀγκωνάρι καὶ θεμέλιον τῆς ὅλης οἰκοδομῆς. Τὰ λόγια αὐτὰ ἀναφέρονται καὶ ἐφαρμόζουν πλήρως καὶ τελείως εἰς τὸν Κύριον Ἰησοῦν. Διότι αὐτός, τὸν ὁποῖον ἠρνήθησαν καὶ ἐθανάτωσαν οἱ Ἰουδαῖοι, ἔγινε Κεφαλὴ καὶ θεμέλιον καὶ ᾿Αρχηγός τῆς πνευματικῆς οἰκοδομῆς τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ τὸν τρόπον δὲ αὐτόν, λόγῳ τῆς ἀπιστίας τοῦ Ἰουδαϊκοῦ ἔθνους πρὸς τὸν Σωτῆρα, ἔφυγεν ἀπὸ αὐτοὺς ἡ βασιλεία καὶ ἡ ἰδιαιτέρα προστα-σία τοῦ Θεοῦ καὶ ἐδόθη εἰς τοὺς Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι τώρα πλέον ἀποτελοῦν τὸν εὐλογημένον λαὸν τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ ὁποῖοι πρέπει νὰ παι ράγουν τοὺς καρπούς, δηλαδὴ τὰ ἀγαθὰ ἔργα τῆς πίστεως, τὰ ὁποῖα δικαίως ὁ Θεὸς περιμένει ἀπὸ ἡμᾶς. ★★★ Σπουδαῖον τὸ δίδαγμα, ἀδελφοί. Ο Θεὸς μὲ πολλοὺς καὶ ποικίλους τρόπους μᾶς καλλιεργεῖ, διὰ νὰ παράγωμεν ἔργα πίστεως καὶ ἀγάπης, ὑπομονῆς καὶ ἐλπίδος. Ας μὴ ὁμοιάσωμεν μὲ τὸ ἔθνος ποὺ τόσον πολύ ἠγάπησε καὶ ἐπροστάτευσεν ὁ Θεός, ἀλλὰ τὸ ὁποῖον ἀπηρνήθη τὸν Σωτῆρα. "Ας μένωμεν πιστοὶ εἰς Αὐτόν. "Ας μελετῶμεν τὸν ἅγιον νόμον Του. "Ας ἐφαρμόζωμεν τὰς θείας ἐντολάς Του. Θὰ μᾶς ζητήσῃ κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς κρίσεως νὰ παρουσιάσωμεν καρποὺς εὐσεβείας καὶ ἀρετῆς. Ἐὰν τώρα ἀδιαφορῶμεν, τί καρποὺς θὰ παρουσιάσωμεν τότε; Εργασία λοιπὸν πνευματική, προσευχή, μετάνοια, ἐξομολόγησις, ἔργα ἀγάπης καὶ δικαιοσύνης, θεία Κοινωνία διὰ νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὁ πανάγαθος Κύριος τῆς Ἐπουρανίου Βασιλεία, Του.