Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ

Θεοδοσίου του Καυκάσου για τι προσεύχονται. Θεοδοσίου του Καυκάσου. Εκκλησία της Μεσιτείας της Υπεραγίας Θεοτόκου στο Mineralnye Vody Ο μοναχός Θεοδόσιος (στον κόσμο Kashin Fyodor Fyodorovich) γεννήθηκε στην επαρχία του Περμ, σε μια φτωχή αγροτική οικογένεια. Πολλές πηγές ονομάζουν την ώρα της γέννησής του 1800 και την ημέρα - 3/16 Μαΐου. Οι γονείς του, Fedor και Catherine, ήταν καλοί άνθρωποι, ομολόγησαν την ορθόδοξη χριστιανική πίστη και ζούσαν ευσεβώς. Παρά τη φτώχεια και την απόκτηση πολλών παιδιών, δίδαξαν το ίδιο στα παιδιά τους. Όλη η οικογένεια παρακολουθούσε λειτουργίες στην εκκλησία, εκτελούσε το πρωί και το βράδυ κανόνες, ποτέ δεν κάθισε στο τραπέζι χωρίς προσευχή, χωρίς προσευχή δεν ξεπέρασε το κατώφλι, με προσευχή ξεκίνησαν κάθε επιχείρηση, στηριζόμενοι σε όλα στο θέλημα του Θεού. Κατά τη γέννηση του Φιοντόρ, η μαία είπε στους γονείς του ότι θα ήταν μεγάλος ιερέας. Ολόκληρη η απίστευτα μεγάλη ζωή του πατέρα Θεοδοσίου και οι πράξεις του έδειξαν πόσο προφητικά ήταν τα λόγια αυτής της ευσεβούς ηλικιωμένης γυναίκας. Το παιδί μεγάλωσε και αναπτύχθηκε ασυνήθιστα γρήγορα. Ο Κύριος από τη μήτρα της μητέρας τον έκανε τον εκλεκτό Του και του χάρισε ιδιαίτερα χαρίσματα. Σε πολύ νεαρή ηλικία, μόλις έμαθε πώς να περπατάει και να μιλάει, αγάπησε τον Δημιουργό του με όλη του την αγνή παιδική ψυχή και, ως βρέφος σε χρόνια, το μυαλό του ξεπέρασε κατά πολύ την ηλικία του. Η εύφορη γη, διακοσμημένη με δάση και ποτάμια, είχε ευεργετική επίδραση στην ψυχή του αγοριού. Έχοντας φτάσει στην ηλικία των δύο ετών, ο Φιοντόρ φουντώθηκε με μια φλογερή αγάπη για τον Θεό και εξέφρασε την αγάπη του σε μια προσευχή ενός παιδιού, την οποία απορρόφησε με το γάλα της μητέρας του. Inδη σε βρεφική ηλικία, όπως και ένας ενήλικας, πήγε στο δάσος για να προσευχηθεί. Εάν έμενε μόνος στο σπίτι, με τις πόρτες κλειστές, προσαρμόστηκε για να ανοίξει την πόρτα τοποθετώντας την καρέκλα σε έναν πάγκο που στεκόταν κατά μήκος του τοίχου και ακουμπά στη γωνία κοντά στην οποία ήταν η πόρτα: στέκεται στην καρέκλα, πήρε βγήκε από το μάνδαλο και άνοιξε την πόρτα. Έτσι, ακόμη και τη νύχτα, όταν, κουρασμένοι από τις ανησυχίες της ημέρας, όλο το νοικοκυριό αποκοιμήθηκε, το νεαρό βιβλίο προσευχής άνοιξε την πόρτα και βγήκε στο δάσος, στην άκρη του οποίου στεκόταν η καλύβα των Κασίνς, για να προσευχηθεί στους ακριβά αγαπημένος Θεός. Στο δάσος υπήρχε μια μεγάλη πέτρα στην οποία ο μικρός Φιοντόρ προσευχόταν θερμά για πολύ καιρό, σαν παιδί. Μια φορά κατά τη διάρκεια μιας προσευχής ακούστηκε μια φωνή: "Η πέτρα στην οποία προσεύχεσαι είναι ο Ράεβ". Αυτό το ονόμασε: "Πέτρα του παραδείσου". Η οικογένεια στην οποία μεγάλωσε ο Φιοντόρ ήταν μεγάλη και όλοι μαζεύονταν συνήθως κατά τη διάρκεια του γεύματος: τότε μια μικρή καλύβα δεν μπορούσε να φιλοξενήσει όλους τους κατοίκους. Κάποτε, όταν όλοι μαζεύτηκαν για δείπνο και κάθισαν στο τραπέζι, ένα περιστέρι πέταξε έξω από την Αγία Γωνία ακριβώς από τις εικόνες. Έχοντας κάνει τον κύκλο του, κάθισε στη λαβή του Φιοντόρ, τον χάιδεψε με αγάπη και η μητέρα του είπε: «Αφήστε το περιστέρι να φύγει, θα σταματήσετε να παίζετε μαζί του, πρέπει να φάτε». Ο Φιοντόρ σήκωσε το περιστέρι στο χέρι του όσο καλύτερα μπορούσε: το περιστέρι πέταξε από το χέρι του παιδιού και εξαφανίστηκε πίσω από τις εικόνες. Όλοι ήταν πολύ έκπληκτοι με έναν τόσο υπέροχο επισκέπτη και ήταν ευχαριστημένοι και μόνο μετά από πολλά χρόνια η μητέρα κατάλαβε τι υπέροχη επίσκεψη ήταν. Ο πατέρας και τα μεγαλύτερα παιδιά δούλευαν στην αυλή ή στο χωράφι και η μητέρα, έχοντας αντιμετωπίσει τις δουλειές στην κουζίνα, κάθισε στον περιστρεφόμενο τροχό. Κατά τη διάρκεια αυτής της δραστηριότητας, τραγουδούσε πάντα ψαλμούς και προσευχές με τη μελωδική, ευχάριστη φωνή της και ο Φιοντόρ, σκαρφαλωμένος στα πόδια της μητέρας του, αγαπούσε να τα ακούει και, χωρίς να την αφήσει, απομνημόνευε τις λέξεις. Στην παιδική ηλικία, όλοι τον αποκαλούσαν Πατέρα, θυμάται τα λόγια της μαίας. Έτσι μεγάλωσε στην οικογένειά του ως ένα ήσυχο, ήρεμο βιβλίο προσευχών, δυναμωμένο στο πνεύμα και το σώμα. Μετά την ηλικία των τριών ετών του συνέβη να πάει στην όχθη του ποταμού. εκεί είδε μια φορτηγίδα, στην οποία μεταφέρθηκε φορτίο και μπήκαν επιβάτες. Ο Φιοντόρ μπήκε επίσης μαζί τους στο κατάστρωμα. κανείς δεν του έδωσε καμία σημασία. Σαν ενήλικας, χωρίς να ενοχλεί κανέναν, καθόταν σιωπηλά, βαθιά μέσα του. Δεν είχε περάσει από το μυαλό κανενός ότι ήταν χωρίς γονείς. Μόλις δύο ημέρες αργότερα, όταν η φορτηγίδα ήταν μακριά από το σπίτι, του έδωσαν προσοχή και άρχισαν να ρωτούν πού ήταν οι γονείς του. Απάντησε ότι δεν είχε γονείς. Τότε τον ρώτησαν: "Πού πας;" «Στο Άγιο, στο ιερό μοναστήρι», απάντησε. Όλοι εξεπλάγησαν: το παιδί, αλλά δίνει μια τόσο έξυπνη απάντηση. Αποδείχθηκε ότι μεταξύ των επιβατών υπήρχαν προσκυνητές που πήγαιναν στα ιερά μέρη και επειδή το αγόρι ήταν τόσο ήσυχο και ταπεινό, κανείς δεν μπορούσε να τον απομακρύνει. έτσι αυτός, μαζί με τους προσκυνητές, ήρθε στο Άθω ως ορφανός. Στο Άγιο Όρος, οι προσκυνητές πλησίασαν την πύλη της «Θέσης της Ζώνης της Παναγίας». Ο θυρωρός στάθηκε στην πύλη. Το αγόρι έπεσε στα πόδια του, έσκυψε και ζήτησε να καλέσει τον ηγούμενο. Καταπληκτική είναι η Πρόνοια του Θεού, η οποία δίδαξε σε ένα παιδί μια τέτοια συμπεριφορά. Ο θυρωρός ήρθε στον ηγούμενο και είπε: «Κάποιο υπέροχο μικρό παιδί ζητά να καλέσει τον ηγούμενο». Ο ηγούμενος ξαφνιάστηκε και πήγε στην πύλη: ήταν αρκετοί άνδρες και ένα αγόρι μαζί τους, οι οποίοι έσκυψαν στον ηγούμενο και του είπαν: «Πήγαινέ με κοντά σου, θα προσευχηθώ στον Θεό και θα σου κάνω τα πάντα». Ο ηγεμόνας στράφηκε στους άντρες με μια ερώτηση, του οποίου είναι το αγόρι. αποδείχθηκε ότι κανείς δεν είναι μόνος. είπαν στον ηγούμενο ότι ταξίδευε με βαπόρι στο μοναστήρι ως ορφανός. Ο ηγεμόνας ξαφνιάστηκε ακόμη περισσότερο και, βλέποντας σε αυτή την ασυνήθιστη ιστορία την Πρόνοια του Θεού, τον πήγε στο μοναστήρι και κανόνισε μια κατοικία. Εκεί το αγόρι μεγάλωσε, έμαθε να διαβάζει και να γράφει και ήταν σε υπακοή. Η ζωή στο μοναστήρι ήταν σκληρή, αλλά το αγόρι άντεξε όλες τις δυσκολίες με αγάπη και ταπεινότητα. Όταν ο Fedor ήταν 14 ετών, ένας Ρώσος στρατηγός επισκέφθηκε τον Άθω. Έφερε την άρρωστη γυναίκα του, κυριευμένη από ένα ακάθαρτο πνεύμα, για να λάβει θεραπεία. Στην ασθενή σε όνειρο της είπαν ότι θα λάβει θεραπεία στον Άθω. Οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να εισέλθουν στον Άθω, και ήταν σε βαπόρι, και ο στρατηγός πήγε στο μοναστήρι στον ηγούμενο, του είπε τα πάντα και του ζήτησε βοήθεια, λέγοντας ότι σε ένα όνειρο η γυναίκα του είδε έναν νεαρό μοναχό που έπρεπε να προσευχηθεί στον Κύριο γι 'αυτήν, και τότε θα θεραπευόταν.… Ο ηγούμενος διέταξε όλους τους αδελφούς, εκτός από τον αρχάριο Φιοντόρ, να πάνε στο βαπόρι. Αλλά ανάμεσά τους η γυναίκα δεν βρήκε αυτόν που της έδειξαν στο όραμα: εξήγησε ότι είχε δει έναν πολύ νέο μοναχό. Ο ηγεμόνας διέταξε να καλέσει τον Φιοντόρ και όταν πλησίασε και η γυναίκα τον είδε, φώναξε με φωνή ταύρου: «Αυτός θα με διώξει». Όλοι ήταν πολύ έκπληκτοι, αφού τον θεωρούσαν τον τελευταίο μεταξύ των αδελφών. Ο ηγούμενος τον ρώτησε: "Σε ποιον προσεύχεσαι να είναι τόσο δυνατή η προσευχή σου;" - "Στη Χρυσή Μητέρα του Θεού". Ο ηγεμόνας διέταξε τον Φιοντόρ να πάρει την εικόνα της Μητέρας του Θεού, να ρίξει νερό πάνω του και να του φέρει αυτό το νερό. «Πατέρα, άφησέ με να νηστεύω τρεις μέρες», ρώτησε ο Φιοντόρ. Ο ηγούμενος τον ευλόγησε για μια τριήμερη νηστεία και μετά από αυτό ο Φιοντόρ πήρε την εικόνα της Θεοτόκου του Καζάν, προσευχήθηκε θερμά, έριξε νερό πάνω του και μαζί με τον ηγούμενο έφερε αυτό το νερό στο βαπόρι για την άρρωστη γυναίκα. Μόλις τα είδε η γυναίκα, άρχισε να φωνάζει δυνατά: "Πού με οδηγείς;" Υπηρέτησαν μια προσευχή πάνω στον ασθενή, την ράντισαν με νερό, την έβαλαν να πιει και θεραπεύτηκε. Ο στρατηγός, σε ευγνωμοσύνη για τη θεραπεία της γυναίκας του, έδωσε στον Fedor ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, αλλά δεν το πήρε, αλλά είπε: «Δώστε αυτό στον ηγούμενο στο ιερό μοναστήρι, και είμαι μεγάλος αμαρτωλός, ανάξιος τέτοια ανταμοιβή. Διότι ο Θεράπων της ψυχής και του σώματός μας, μέσω της πιο αγνής Μητέρας Του, βοήθησε τον ασθενή να απαλλαγεί από την ασθένειά της και τους ευχαριστώ ». Αυτό ήταν το πρώτο θαύμα που δημιουργήθηκε μέσω των προσευχών του αρχάριου Θεόδωρου. Στην αρχή, οι αδελφοί της μονής καταπίεσαν πολύ τον Θεόδωρο και μετά από ένα τόσο προφανές θαύμα απλώς επαναστάτησαν εναντίον του. Ο Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος (Ζαχάρωφ) έγραψε ότι στο Άθω οι μοναχοί υποβάλλονται σε έναν ισχυρό πειρασμό: "Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έφεραν μια θυσία, το όνομα της οποίας είναι:" Ο κόσμος σταυρώθηκε για μένα, και είμαι μιπιός "(Γαλ. 6, 14 ), Μετά από αυτή τη θυσία, χωρίς να φτάσει στο επιθυμητό, ​​ο μοναχός εκτίθεται σε έναν ιδιαίτερο πειρασμό - πνευματικό φθόνο, όπως και ο Κάιν, βλέποντας ότι η θυσία του αδελφού του έγινε δεκτή από τον Θεό, και απορρίφθηκε, από φθόνο έφτασε στην αδελφοκτονία, και μοναχοί, αν δεν σκοτώσουν σωματικά τον αδελφό τους, τότε συχνά δημιουργούν εξαιρετικά δύσκολες πνευματικές συνθήκες ». Πρέπει να ήταν δύσκολο για τους μοναχούς του μοναστηριού να δουν πώς ο νεαρός αρχάριος πέτυχε γρήγορα στην προσευχή και την πνευματική εργασία, δύο φορές ήθελαν να τον συκοφαντήσουν και να τον διώξουν, αλλά και οι δύο φορές η βασίλισσα των ουρανών και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ βοήθησαν τον εκλεκτό τους. Τέλος, όταν ο Φιοντόρ επρόκειτο να δώσει μοναστικούς όρκους, αποκαλύφθηκε στον ηγούμενο ότι ο Φιοντόρ είχε γονείς και θα έπρεπε να πάρει την ευλογία τους. Ο ηγεμόνας κάλεσε τον Φιοντόρ και του είπε όλα όσα του αποκαλύφθηκαν στο όραμα και, αφού τον ευλόγησε, τον άφησε να πάει στους γονείς του. Και ο Fedor πήγε στο μακρινό Περμ αναζητώντας τους γονείς του. Έχοντας βρει ένα μέρος όπου, σύμφωνα με το όραμα του ηγουμένου, θα έπρεπε να ζουν οι γονείς του, και αφού ρώτησε τους ντόπιους, τελικά πλησίασε το σπίτι του και, με δέος και ενθουσιασμό στο στήθος του, καθώς ένας περιπλανώμενος ζήτησε ένα βραδινό κατάλυμα. Ας θυμηθούμε ότι ο Φιοντόρ έφυγε από το σπίτι σε ηλικία τριών ετών και φυσικά, κανένας από τους συγγενείς του δεν μπορούσε να αναγνωρίσει τον μικρό Φιοντόρ στον νεαρό περιπλανώμενο. Και ο ίδιος δύσκολα μπορούσε να αναγνωρίσει κανέναν. Η μητέρα του τον συνάντησε και, κατόπιν αιτήματος για διανυκτέρευση, τον άφησε να μπει στο σπίτι. Η ίδια κάθισε σε έναν πάγκο δίπλα στο παράθυρο, όπου πάντα έστριβε νήματα και άρχισε να ρωτάει από πού ήταν και σε ποια δουλειά. Έχοντας αντιμετωπίσει τον ενθουσιασμό, ο Φιοντόρ μίλησε σύντομα για τον εαυτό του και, με τη σειρά του, άρχισε να την ρωτά για τη ζωή τους, ποιος έκανε τι, ποιος ήταν ζωντανός, που είχε φύγει στον Κύριο. Η μητέρα τηλεφώνησε σε όλους, είπε για όλους. Και στο τέλος, με δάκρυα, άρχισε να λέει πώς το μικρό παιδί τους είχε εξαφανιστεί στο δάσος και ότι ήταν σε θλίψη και δεν ήξερε πώς να τον θυμηθεί. Πέρασαν πολλά χρόνια, αλλά η καρδιά της μητέρας δεν θέλει να ηρεμήσει και δεν υπάρχει τέλος στη θλίψη: αν, λένε, ήξερε ότι είχε πεθάνει, θα την είχε θάψει όπως έπρεπε, τότε δεν θα είχε επιδοθεί σε τέτοια θλίψη. Ο Φιοντόρ ρώτησε για το αγόρι με συμπάθεια, ρώτησε τι σημάδια είχε, η μητέρα, δακρυσμένη από αυτές τις αναμνήσεις, είπε ότι είχε ένα μεγάλο τυφλοπόντικα πίσω από το δεξί του αυτί. Στη συνέχεια, ο Φιοντόρ, ανίκανος να αντέξει τον ενθουσιασμό, με το χέρι του πέταξε μια τρίχα από τη δεξιά πλευρά και έδειξε μια μεγάλη κρεατοελιά πίσω από το δεξί του αυτί. Η μητέρα, βλέποντας το σημάδι της γέννησης και κοιτάζοντας το πρόσωπό του, με δάκρυα χαράς και ενθουσιασμού, έπεσε στο στήθος του γιου που βρέθηκε και φάνηκε ότι η χαρά της δεν θα τελειώσει ποτέ. Ποιος μπορεί να μεταφέρει τη μητρική θλίψη και τη μητρική χαρά! Οι γονείς ευλόγησαν τον Φιοντόρ με την εικόνα της Θεοτόκου του Καζάν, και αυτός, χαρούμενος και ευτυχισμένος, με γονική ευλογία αναχώρησε ξανά για τον Άθω στο μοναστήρι του. Κατά την άφιξή του στο μοναστήρι, έγινε μοναχός με το όνομα Θεοδόσιος. Μετά από λίγο καιρό χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος και στη συνέχεια ιερομόναχος. Αργότερα, ο Ιερομόναχος Θεοδόσιος πήγε στην Ιερουσαλήμ. Φτάνοντας στους Αγίους Τόπους, περπάτησε στους ιερούς τόπους, υποκλίθηκε σε όλα τα ιερά. Παρακάμπτοντας τους Αγίους Τόπους, ο Θεοδόσιος ήρθε στην Ιερουσαλήμ και παρέμεινε να υπηρετήσει στον Πανάγιο Τάφο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Κύριος του είχε δώσει το χάρισμα να μιλά σε πολλές γλώσσες. Λένε ότι στον Πανάγιο Τάφο στην Ιερουσαλήμ ο π. Ο Θεοδόσιος υπηρέτησε για 60 χρόνια. Έχει διασωθεί μια φωτογραφία εκείνων των ετών, όπου η λάμψη πηγάζει από το ευλογημένο χέρι του πατέρα Θεοδοσίου. Το 1879, ο π. Θεοδόσιος πήγε στον Άθω - τον τόπο όπου ξεκίνησε την πνευματική του ζωή, τα παιδικά του χρόνια και τη λήψη του τόνου. Αφού επέστρεψε μετά από τόσο μεγάλη απουσία στο μοναστήρι της "Θέσης της Ζώνης της Θεοτόκου", αυτός, σύμφωνα με την αποκάλυψη από πάνω, παρέμεινε να υπηρετεί σε αυτό, όντας στην υπακοή του ηγουμένου π. Έγινε ο ηγούμενος της μονής. Ο πατήρ Θεοδόσιος επιβαρύνθηκε από τις νέες του ευθύνες, γιατί έπρεπε να εργαστεί σκληρά για τη διαχείριση του μοναστηριού, και έλκεται από μια ζωντανή προσευχή προς τον Θεό, και το 1907, "μετά από εντατικό αίτημα, ανακουφίστηκε της θέσης του ηγουμένου, και πήγε στην Ιερουσαλήμ, όπου πήρε το σχήμα. Τότε ήταν ήδη 107 ετών. Το 1908, με την Πρόνοια του Θεού, ένας συνταξιούχος στρατηγός ήρθε στην Ιερουσαλήμ από τη Ρωσία, από το χωριό Πλατνιρόφσκαγια και, αφού συναντήθηκε με τον πατέρα Θεοδόσιο, τον προέτρεψε να έρθει στη Ρωσία. Μετά από κάποιο πρόβλημα, έλαβε άδεια να αφήσει τον πατέρα Θεοδόσιο στη Ρωσία. Εδώ ο γέροντας έφερε μαζί του κειμήλια που ξεσήκωσαν τη σφοδρή οργή των δαιμόνων. Στη συνέχεια, όταν ο π. Ο Θεοδόσιος θα δεχτεί το κατόρθωμα της ανοησίας, θα μιλήσει για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο: «Θείε μου». Ιδού τι είπε σε μια από τις πνευματικές του κόρες: «Ο θείος μου υπηρέτησε στον Πανάγιο Τάφο στην Ιερουσαλήμ για εξήντα χρόνια και στη συνέχεια η μαμά Μποζένκινα του είπε να επιστρέψει σπίτι στη Ρωσία. Πήρε μαζί του τα λείψανα και οι δαίμονες τον κυνήγησαν, θέλησαν να τα πάρουν ». Αφού έζησε για αρκετό καιρό στο Τσελιάμπινσκ, ο πατέρας μετακόμισε στον Βόρειο Καύκασο. Ο Καύκασος ​​είναι ένα σημαντικό μέρος, όπως ο Άθως και η Ιερουσαλήμ. Όταν, μετά την Ανάληψη του Κυρίου, οι μαθητές και η Αγνή Μητέρα βρίσκονταν στο πάνω δωμάτιο της Σιών, οι απόστολοι έριξαν κλήρο: σε ποιον να κηρύξουν. Η Ιβηρική γη περιήλθε στη Μητέρα του Θεού. Immediatelyθελε αμέσως να πάει εκεί, αλλά ο Άγγελος την σταμάτησε: «Μην φύγεις από την Ιερουσαλήμ τώρα». Έτσι, τα καυκάσια σύνορα έγιναν κλήροι της Κυρίας, η οποία έστειλε την ισοδύναμη προς τους Αποστόλους Νίνα να κηρύξει στη θέση της. Αυτοί οι τόποι ανακοινώθηκαν από το αποστολικό κήρυγμα πολύ πριν από τη Βάπτιση της Ρωσίας. Ο Λόγος του Θεού διακηρύχθηκε εδώ από τον Ανδρέα τον Πρωτόκλητο και τον Σίμωνα τον Χαναναίο. Εδώ ο Καλός Τερματοφύλακας έφερε τον μοναχό Θεοδόσιο, συμμετέχοντα στη χάρη της πρώτης και δεύτερης κληρονομιάς της. Αυτή ήταν η τρίτη κληρονομιά της, και σε αυτό φαίνεται το μυστήριο της Αγίας Τριάδας, το οποίο ενσωματώθηκε στη διακονία του π. Θεοδοσίου στις τρεις κληρονομιές της Θεοτόκου. Ένα νέο αστέρι έλαμψε στο στερέωμα της Ρωσικής Εκκλησίας. Για λίγο, ο π. Ο Θεοδόσιος ζούσε στο αγρόκτημα Romanovsky, στο χωριό Kavkazskaya, και αργότερα, με την αποκάλυψη του Θεού, εγκαταστάθηκε στην έρημο Dark Buki, η οποία απέχει 27 χιλιόμετρα από την πόλη του Krymsk. Το μοναστήρι κατέφυγε στην κορυφογραμμή των βουνών του Καυκάσου, ανάμεσα στην Ανάπα και το Νοβοροσίσκ, σε ένα πυκνό δάσος οξιάς, από το οποίο προήλθε το όνομα της μονής. Ιδρυτής του ήταν ο Μοναχός Ιλαρίωνας, ο οποίος πέρασε 25 χρόνια στο Άγιον Όρος στη Ρωσική Μονή Παντελεήμονα. Είναι γνωστό ότι έζησε εκεί ταυτόχρονα με τον π. Ο Θεοδόσιος υπηρέτησε στο μοναστήρι "Η θέση της ζώνης της Μητέρας του Θεού". Perhapsσως ήταν γνωστοί ακόμη και στο Άγιο Όρος. Ο Shimonakh Ilarion κοιμήθηκε το 1916, θάφτηκε κάτω από το παρεκκλήσι στο Dark Buki, όπου τελούνταν οι λειτουργίες. Μετά την επανεγκατάσταση του μοναχού σχήματος Θεοδόσιου στο Dark Buki, η φήμη για τον εξαιρετικό γέρο διαδόθηκε αμέσως στους γύρω κατοίκους. Προσκυνητές άρχισαν να συρρέουν κοντά του. Οι άνθρωποι είδαν μέσα του έναν πραγματικό υπηρέτη του Θεού και ένα βιβλίο προσευχών προς τον Θεό για τις ανθρώπινες ανάγκες. Κατέχοντας το δώρο της πνευματικής ενόρασης, θεράπευσε πολλές ασθένειες, άλλες θεράπευσε με λόγια. Αντιμετώπισε τους πάντες με ευαισθησία και συμπάθεια, κατευθύνοντάς τους στο δρόμο της σωτηρίας. Στην έρημο, σε ένα φαράγγι πάνω σε μια μεγάλη πέτρα, ο γέροντας Θεοδόσιος προσευχόταν, χωρίς να τον αφήσει, για 7 ημέρες και νύχτες ώστε ο Κύριος να του δείξει πού πρέπει να χτιστεί η εκκλησία. Η Μητέρα του Θεού εμφανίστηκε σε αυτόν και έδειξε τον τόπο όπου πρέπει να είναι ο ναός και ο προορισμός. Σε αυτό το μέρος, το περικύκλιο έγινε πράσινο, και μέχρι σήμερα αυτές οι δύο θέσεις καλύπτονται με περικύκλιο και πουθενά αλλού στο φαράγγι. Είναι πιθανό ότι στην πρώτη εμφάνιση της Θεοτόκου ο π. Ο Θεοδόσιος σε αυτό το φαράγγι, ο πιο αγνός άφησε ένα αποτύπωμα του σωρού της σε μια πέτρα, το οποίο δεν ήταν γνωστό μέχρι τότε. Στη θέση που υπέδειξε η Μητέρα του Θεού, στην πλαγιά δύο υψωμάτων του βουνού, σε ένα μικρό ξέφωτο, ο πατήρ Θεοδόσιος, με τη βοήθεια αγροτών που ζούσαν εκεί κοντά, έκτισε μια μικρή εκκλησία και έναν προσφόρο, καθώς και κελιά με τη μορφή κουρέν από στύλους και άχυρο. Στον ελεύθερο χρόνο του, ο π. Ο Θεοδόσιος δίδαξε τα παιδιά της περιοχής να διαβάζουν και να γράφουν. Οι διψασμένοι και αναζητώντας τρόπους σωτηρίας, αναζητώντας καθοδήγηση και παρηγοριά στο λόγο του Θεού, έλκονται από την πηγή του ζωντανού νερού που πηγάζει από το στόμα του ευσεβούς γέροντα Θεοδοσίου. Έλαβε έως και πεντακόσια άτομα την ημέρα: από τον Καύκασο, το Κουμπάν, τη Σιβηρία, την Ουκρανία, τη Λευκορωσία, τη Ρωσία, μίλησε με όλους στη μητρική τους γλώσσα. Αρκετές φορές περπάτησε σιωπηλά πέρα ​​από τους όρθιους προσκυνητές. Στη συνέχεια άρχισε να μιλά, απαντώντας με τη σειρά του σε κάθε ανείπωτη ερώτηση: «Θα είσαι, θα είσαι σε μοναστήρι», ή: «Σας ευλογώ να παντρευτείτε» ή: «Σκέφτεστε το γάμο; Ξεχνάμε. Ζεις μόνος και θα πεθάνεις μόνος ». Κατήγγειλε μερικούς, θεράπευσε άλλους από ασθένειες, άλλους θεράπευσε με λόγια και άλλους παρηγόρησε σε λύπες. Αντιμετώπισε τους πάντες με συμπάθεια, τους οδήγησε στο δρόμο της σωτηρίας. Knewξερε εκ των προτέρων ποιος θα απευθυνθεί σε αυτόν και με ποιο αίτημα, προέβλεψε τη μελλοντική ζωή και θάνατο των συνομιλητών του. Εδώ, μέσα από τις προσευχές του πατέρα Θεοδοσίου, σφυρηλάτησε από το έδαφος μια πηγή με νερό πηγής, η οποία έχει την ικανότητα να θεραπεύει τα βάσανα. Ο πατέρας έκανε πολλά θαύματα εδώ, δίνοντας στον καθένα ανάλογα με την ανάγκη του για σωτηρία. Κάποτε έφεραν έναν άνθρωπο με πατερίτσες στην έρημο. Ο πατέρας του μίλησε για πολύ καιρό, κατήγγειλε τις αμαρτίες τις οποίες ο ασθενής είχε πάψει να θυμάται και ο τελευταίος έκλαιγε πικρά με δάκρυα μετανοίας. Ο γέροντας του έφερε μια κούπα λασπωμένο νερό και είπε: «Βαπτιστείτε αληθινά και πιείτε στον κατακάθι. Εδώ είναι όλες οι αμαρτίες σου ». Τον τράβηξε με ένα σταυρό και έδωσε τον σταυρό να φιλήσει. Και συνέβη ένα θαύμα - ο άντρας σηκώθηκε και, πετώντας τα δεκανίκια του, έκανε μερικά βήματα. Healthyταν υγιής. Έπεσε στα γόνατα ενώπιον του πατέρα Θεοδοσίου και ευχαρίστησε με δάκρυα τον Θεό και τον γέροντα. Ο πατέρας του είπε: «Πήγαινε στον κόσμο και μην αμαρτάνεις». Η ιστορία αυτού εξαπλώθηκε αμέσως σε ολόκληρη τη γειτονιά και η φήμη έκανε τη δουλειά της: ακόμη περισσότεροι προσκυνητές άρχισαν να συρρέουν στην έρημο. Οι φήμες για τον εξαιρετικό γέρο διαδόθηκαν και τόσο αγρότες όσο και ευγενείς άρχισαν να έρχονται σε αυτόν για ευλογίες και συμβουλές. Λένε ότι προσκυνητές - ενήλικες και παιδιά - συγκεντρώθηκαν κάποτε στον Γέροντα Θεοδοσίου. Περπατήσαμε για πολύ καιρό και δεν φτάσαμε στο δρόμο που οδηγεί στην έρημο μέχρι το βράδυ. Ξαφνικά τα σκυλιά πήδηξαν έξω, φυλάσσοντας το κοπάδι των προβάτων. Οι άνθρωποι σταμάτησαν με φόβο. Και ξαφνικά βλέπουν: ένας άντρας με ένα ραβδί τους πλησιάζει γρήγορα. Fatherταν ο πατήρ Θεοδόσιος. «Βγήκα να σε συναντήσω για να μην τρομάξεις». «Πατέρα, πώς το ήξερες ότι πηγαίναμε;» «Είπε η Ουράνια Βασίλισσα. Πηγαίνετε, λέει, συναντηθείτε, οι υπηρέτες του Θεού έρχονται σε εσάς, τρόμαξαν στο δρόμο ». Κάποτε ο π. Ο Θεοδόσιος προσευχόταν στην πέτρα μέχρι αργά το βράδυ. Εκείνη την εποχή, η πνευματική κόρη του μεγάλου, η Αικατερίνη από το Ροστόφ, έφερε την υπακοή ενός φύλακα. Παρακολούθησε ένα εξαιρετικό φαινόμενο. Ξαφνικά τα βουνά φάνηκαν να φουντώνουν και όλο το φαράγγι έλαμψε με ένα εξαιρετικό, ιριδίζον φως. Μια γυναίκα απόκοσμης ομορφιάς στις ακτίνες μιας υπέροχης λάμψης πλησίασε τον ιερέα και μίλησε μαζί του. Η Αικατερίνη έπεσε με τα μούτρα και έχασε την αίσθηση του χρόνου. Όταν ο ιερέας σηκώθηκε από την πέτρα, μια απαλή λάμψη βγήκε από αυτόν, η οποία σιγά -σιγά έλιωσε. Στην ερώτηση της Catherine σχετικά με. Ο Θεοδόσιος είπε: "Η μαμά Μποζένκινα ήρθε να μας επισκεφτεί". Και ζήτησε να σιωπήσει για λίγο. Η υπηρέτρια του Θεού Βαρβάρα ήρθε στην έρημο για να προσευχηθεί και να εργαστεί. Ταυτόχρονα, δύο προσκυνητές επισκέφθηκαν τον ιερέα, ο οποίος έζησε τρεις ημέρες στο κελί του γέροντα και είχε μυστικές συνομιλίες μαζί του. Η Βαρβάρα ήταν περίεργη. Τελικά, οι προσκυνητές ετοιμάστηκαν για το ταξίδι τους και η Βαρβάρα προσφέρθηκε εθελοντικά να τους συνοδεύσει. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ντυμένοι περίεργα, με κουρέλια και χωρίς παπούτσια - ξυπόλητοι, χωρίς τσάντες, μόνο ραβδιά στα χέρια τους. Η Βαρβάρα, μια απλή ευγενική ψυχή, νομίζοντας ότι μάλλον δεν είχαν χρήματα για ταξίδια, άρχισε να προσφέρει ένα ρούβλι για εισιτήρια, διακαώς πείθοντας. Οι άγνωστοι κοιτάχτηκαν και χαμογελώντας είπαν: «Ταξιδεύουμε χωρίς εισιτήρια». Στο σταθμό, η Βαρβάρα τους έχασε ξαφνικά από τη θέα, σαν οι σύντροφοί της να είχαν βυθιστεί στο έδαφος. Επιστρέφοντας στην έρημο, μοιράστηκε την αμηχανία της με τον ιερέα, στον οποίο είπε: «Αυτός στον οποίο δώσατε το ρούβλι είναι ο προφήτης Ιλιά και ο άλλος είναι ο Ιακώβ, ο αδελφός του Κυρίου, αλλά μην το αποκαλύψετε κανέναν μέχρι το θάνατό μου ». Όταν η περιπλανώμενη Μαρία επισκεπτόταν την ερημιά, ο ουρανός μέσα στη νύχτα άστραψε με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. "Φωτιά!" - τρόμαξε, έτρεξε έξω από το κελί και βλέπει: τον π. Ο Θεοδόσιος γονάτισε στην πέτρα, με τα χέρια ψηλά στον ουρανό. Σε κοντινή απόσταση, δύο όμορφοι σύζυγοι με πρόσωπα που μοιάζουν με κεραυνό, τόσο λαμπερά που είναι αδύνατο να φαίνονται, μιλούν με τον ιερέα. Έπεσε στη λήθη και δεν θυμάται τι συνέβη στη συνέχεια. Έχοντας ανακτήσει τις αισθήσεις της, η Μαρία πλησίασε την εκκλησία - ο ιερέας ήταν ήδη ντυμένος για τη λειτουργία. "Ποιοι ήταν αυτοί οι δύο;" ψιθύρισε. Ο γέροντας απαγόρευσε να ρωτάει σχετικά, αλλά μετά από επίμονη ερώτηση, εντούτοις ανακάλυψε ότι τον είχαν επισκεφθεί οι βιβλικοί προφήτες Ηλίας και Ενώχ. Ο Ενώχ - ο άντεδιλούβιος δίκαιος άνθρωπος, ο έβδομος άνθρωπος στη γη από τον Αδάμ, πιάστηκε στον ουρανό, παρακάμπτοντας τον θάνατο. Ο προφήτης Ηλίας, ο καταγγέλλων των πονηρών ηγεμόνων και των λαών τους, ανέβηκε στον ουρανό σε ένα άρμα φωτιάς. Και οι δύο προφήτες, που οδηγήθηκαν ζωντανοί στον ουρανό, εξακολουθούν να ζουν σαρκικά σε παραδεισένια χωριά. Έτσι θα γίνει με τους αγίους που έλαβε ο Κύριος, πριν από την έναρξη της παγκόσμιας θλίψης, πριν από την έναρξη της αποκαλυπτικής κρίσης. Αλλά πριν από αυτό, ο Κύριος θα στείλει τους ποιμένες Του Ηλία και Ενώχ να προσπαθήσουν για τελευταία φορά να μετατρέψουν ανθρώπους στον Θεό μπροστά στο θριαμβευτικό κακό. Ποια ήταν η συζήτηση με τον γέροντα; Δεν ξέρουμε. Αλλά ένα πράγμα μπορεί να ειπωθεί ότι ζούμε την προηγούμενη μέρα ... Ο Αντίχριστος δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί στον κόσμο, αλλά είναι ήδη στο δρόμο. Εκείνη την εποχή, σε όλη την Αγία Ρωσία, οι θεο-μαχητές-μπολσεβίκοι, που θαύμασαν άγρια ​​τις αρχές και βασάνισαν τον Άγιο Τσάρο-Μάρτυρα Νικόλαο και ολόκληρη την οικογένεια του Αυγούστου, ξεκίνησαν τους πιο σκληρούς διωγμούς κατά της Εκκλησίας του Χριστού. Πυροβολισμοί, βασανιστήρια, καταστροφή εκκλησιών, δήμευση εκκλησιαστικών αξιών, βεβήλωση ιερών λειψάνων. Δεν αρκέστηκαν σε προφανείς διωγμούς, οι θεομάχοι δημιούργησαν τη δική τους ψεύτικη εκκλησία - την ανακαινιστική, η οποία αντιτάχθηκε στον Άγιο Πατριάρχη Τίχων και στην Αληθινή Ορθοδοξία που διατήρησε. Στην αρχή, υπό τη σοβιετική κυριαρχία, το μικρό μοναστήρι ζούσε ειρηνικά. Αλλά στα μέσα της δεκαετίας του 1920, ευλογώντας το νερό στα Θεοφάνεια, ο π. Θεοδόσιος είπε ξαφνικά θλιμμένος, κοιτάζοντας το νερό: «Υπάρχουν τόσα πολλά ψάρια εδώ, αλλά θα μείνουν μόνο τέσσερα». Τι σήμαινε αυτό έγινε σαφές όταν ο γέροντας συνελήφθη και τα πνευματικά του παιδιά διασκορπίστηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις και μόνο τέσσερις γυναίκες παρέμειναν στην έρημο. Θρηνώντας για τις συμφορές που συνέβησαν στην Εκκλησία του Χριστού και της Αγίας Ρωσίας, ο Γέροντας Θεοδόσιος λειτούργησε ως ζήλος φύλακας της αγνότητας της Αληθινής Ορθοδοξίας, παραμένοντας πιστός στις εντολές του Αγίου Πατριάρχη-Ομολογητή Τίχων, απορρίπτοντας τον συμβιβασμό με τον Θεομαχία και την ανακαίνιση. Σύντομα μια νέα θλίψη έπληξε τη Ρωσική Εκκλησία: μετά από αίτημα των διωκτών, ο Μητροπολίτης Σέργιος (Στραγκορόντσκι) εξέδωσε μια θεϊκή δήλωση σχετικά με την αναγνώριση από την Εκκλησία της σοβιετικής αντιχριστιανικής δύναμης, που προηγουμένως αναθεματίστηκε από τον Σεβασμιώτατο Τίχον. Η ζήλια καρδιά του Γέροντα Θεοδοσίου δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με μια τέτοια αποχώρηση από τον Χριστό. Όταν του στάλθηκε η Διακήρυξη, την έκαψε μπροστά σε όλο τον κόσμο. Και σύντομα, τον Μάρτιο του 1927, δύο εβδομάδες πριν από το Πάσχα, ο πατέρας διέταξε τις μητέρες Ταλίδα και Έλενα να ψήσουν πασχαλινά κέικ και να βάψουν αυγά. Wereταν πολύ έκπληκτοι: τόσο γρήγορα και δώδεκα ημέρες πριν από τις διακοπές - και ξαφνικά ψήνουν το Πάσχα, αλλά εκπλήρωσαν την υπακοή τους και όλα σώθηκαν μέχρι τη Μεγάλη Παρασκευή, και τη Μεγάλη Παρασκευή, ο πατέρας υπηρέτησε τη Λειτουργία, ευλόγησε το Πάσχα και τα αυγά και είπε: «Θα σπάσεις τη νηστεία σου, αλλά δεν θα είμαι μαζί σου, μετά θα πας στο Mineralnye Vody και θα ζήσεις εκεί». Μόλις το είπε αυτό, τρεις αξιωματικοί ασφαλείας με μαύρα δερμάτινα μπουφάν μπαίνουν ξαφνικά και λένε: «Πατέρα, ετοιμάσου, ήρθαμε να σε πάμε για επίσκεψη». «Και σε περιμένω ήδη», απάντησε ο πατέρας. Ζήτησε από τη μητέρα Φιόνα μια λεκάνη με ζεστό νερό, έπλυνε τα πόδια των μαμάδων, τα τάισε, τα σέρβιρε ο ίδιος, μετά πήγε στο κελί του, προσευχήθηκε, πήρε το σταυρό, διέσχισε και τις τέσσερις πλευρές του κελιού, ευλόγησε όλους όσους ήταν εκεί από αυτοί που ήρθαν και έζησαν στην έρημο. Όλοι έκλαιγαν και είπε: "Γιατί κλαις, πρέπει να προσευχηθείς, ο Κύριος υπέφερε αυτές τις μέρες, προσευχήσου". Για άλλη μια φορά ευλόγησε τους πάντες και είπε στους Τσεκιστές: «Είμαι έτοιμος». Μεταφέρθηκε στο Νοβοροσίσκ. Οι ερευνητές, επιδιώκοντας να δυσφημήσουν τον γέροντα, προσπάθησαν να του αποδώσουν ένα έγκλημα σύμφωνα με τα εσωτερικά άρθρα του Ποινικού Κώδικα. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι τον Ιανουάριο του 1929, όταν ο γέροντας ωστόσο καταδικάστηκε σύμφωνα με το άρθρο 58 (αντισοβιετική διέγερση και προπαγάνδα). Με διάταγμα ειδικής συνάντησης στο κολέγιο OGPU, ο πατήρ Θεοδόσιος φυλακίστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης για περίοδο τριών ετών. Ο μεγαλύτερος εξομολογητής ουσιαστικά δεν είπε ποτέ τίποτα για τη διαμονή του στα στρατόπεδα και τη φυλάκιση. Λένε ότι τον έστειλαν σε ένα στρατόπεδο στο Solovki. Η σκηνή πέρασε από το Κρασνοντάρ, εκεί έμεινε για ένα μήνα, άλλο ένα μήνα στο Ροστόφ και στη συνέχεια έστειλε, χωρίς καθυστέρηση, στον προορισμό του. Αργότερα μεταφέρθηκε στα στρατόπεδα στο Καζακστάν. Αλλά ο γέροντας ήταν τότε ήδη εκατόν είκοσι εννέα ετών. Ο ερειπωμένος γέροντας Θεοδόσιος πέρασε 5 χρόνια στη φυλακή και την εξορία. Το 1932 αφέθηκε ελεύθερος και ήρθε στο Minvody. Εδώ οι μητέρες Ταβίδα και Έλενα, οι οποίες, με την ευλογία του γέροντα, μετακόμισαν από την έρημο στην πόλη αμέσως μετά τη σύλληψή του, με τη βοήθεια του Θεού, απέκτησαν μια καλύβα και έμειναν, περιμένοντας την επιστροφή του πατέρα. Έχοντας εγκατασταθεί σε μια δυσδιάκριτη καλύβα, ο ιερέας δέχτηκε το κατόρθωμα της ανοησίας για χάρη του Χριστού: περπάτησε στους δρόμους ντυμένος με ένα χρωματιστό πουκάμισο (που τότε θεωρούνταν αστείο), έπαιξε με τα παιδιά, έτρεξε και πήδηξε μαζί τους, για το οποίο τα παιδιά τον αποκάλεσε "παππού Κουζιούκ." η μόνη αληθινή απόφαση για εκείνη την εποχή και η θέση στην οποία βρέθηκε ο Γέροντας Θεοδοσίου, και η μόνη πιθανή, να συνεχίσει να υπηρετεί τον Κύριο. Πολλοί ομολογητές της Ορθοδοξίας τους επέτρεψαν όχι μόνο να επιβιώσουν στα πιο δύσκολα συνθήκες των σοβιετικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, αλλά και να κηρύξουν ανοιχτά τον Χριστό μεταξύ των αιχμαλώτων. Στο σπίτι του γέροντα, το ένα δωμάτιο ήταν σαλόνι και το άλλο στεγάζει μια μυστική εκκλησία. Στην εκκλησία του, ο παππούς Κουζιούκ μετατράπηκε σε αυστηρό γέροντα και καλοπροαίρετο πατέρα. Ο γέροντας δεν επέβαλε αυστηρές μετανοίες στα πνευματικά του παιδιά, εξήγησε πώς οι αμαρτίες διαφέρουν ως προς τη σοβαρότητά τους. «Υπάρχει αμαρτία από τη φύση της, και υπάρχει μέσω της φύσης», είπε. - Από τη φύση του - είναι σαν τυχαίο, αν κάποιος καταδίκασε, προσβλήθηκε. Το βράδυ διαβάστε "Πατέρα μας", "Θεοτόκο", "Πιστεύω", και ο Κύριος θα συγχωρήσει. Και μέσω της φύσης - αυτό είναι κλοπή, φόνος, μοιχεία και άλλες σοβαρές αμαρτίες, πρέπει να εξομολογηθούν από τον ιερέα, να διορθωθούν. «Κρυφά κάθε μέρα τελούσε τη Θεία Λειτουργία, κοινωνούσε ο ίδιος και έκανε κοινωνία στα πνευματικά του παιδιά. Λίγα μέτρα από την Batiushka, στην οδό Ozernaya, υπήρχε μια γυναίκα. Εξέτισε ποινή φυλάκισης για αρκετά χρόνια και η κόρη της ήταν σε ορφανοτροφείο. Επιστρέφοντας από τη φυλακή, πήρε την κόρη της, αλλά δεν υπήρχε τίποτα για να ζήσει και υπήρχαν στρατιώτες στο διπλανό διαμέρισμα, και έτσι σχεδίασε να φέρει την κόρη της εκεί για να τους πάρει φαγητό με πορνεία. Αργά το βράδυ, αυτή η γυναίκα έπαιρνε νερό από το πηγάδι και ξαφνικά είδε ότι ο παππούς του Κουζιούκ είχε πετάξει κάτι στην πόρτα της, μια δέσμη. Cameρθε και πήρε το πακέτο, και υπήρχαν πολλά χρήματα, τριάντα περίπου. Πίστευε ότι ο γέρος είχε ξεφύγει από το μυαλό του (συμπεριφερόταν σαν ανόητος), μπέρδεψε την αυλή του με τη δική της και πέταξε τα χρήματα κατά λάθος, σαν να τα είχε κρύψει - άλλωστε, είναι άγιος ανόητος και μοιάζει έτσι, λόγω της ανοησίας του δεν ξέρει πού να τα ρίξει λεφτά. Το πρωί πήγε κοντά του με αυτό το δέμα και του είπε: "Παππού, χθες μου έφερες μια δέσμη χρημάτων κατά λάθος, εδώ είσαι". «Όταν ο διάβολος βάζει κακές σκέψεις στο μυαλό του, ο Κύριος μιλά στον θείο μου (όπως έλεγε πάντα για τον εαυτό του) και τον στέλνει σε εκείνο το σπίτι για να αποτρέψει το κακό και την καταστροφή της ψυχής», της απάντησε ο πατέρας. Δεν κατάλαβε τι μιλούσε για τον εαυτό του και του είπε: "Αλλά δεν είδα κανέναν θείο, αλλά εσύ, παππού, είδες πώς έριξες αυτό το δέμα στις αισθήσεις μου". «Πάρτε αυτά τα χρήματα, ο Κύριος σας έστειλε βοήθεια για να μην βυθίσετε την κόρη σας στο κακό», της είπε ο πατέρας. Τότε η γυναίκα κατάλαβε ότι οι σκέψεις της ήταν γνωστές σε αυτόν, έκλαιγε, έπεσε στα γόνατά της, στα πόδια του ιερέα και με δάκρυα ευχαρίστησε τον Θεό και το έλεός Του, αγκάλιασε τα πόδια του ιερέα και τα έπλυνε με δάκρυα. Την ανέβασε και είπε: «Ευχαριστώ τον Κύριο και την Αγνή Μητέρα Του για το απέραντο έλεός τους προς εμάς, τους αμαρτωλούς, προσευχηθείτε στον Θεό και μεγαλώστε την κόρη σας με ευσέβεια». Η κόρη αυτής της γυναίκας μεγάλωσε πραγματικά ευσεβής και ταπεινή, παντρεύτηκε έναν καλό άντρα, είχε τρία παιδιά, τα οποία μεγάλωσαν ως έντιμους, αξιοσέβαστους ανθρώπους. Ο Κύριος μόνο ξέρει από πού έβγαλε ο Μπατιούσκα τόσο μεγάλο χρηματικό ποσό, επειδή ήταν ανόητος, ζούσε φτωχά, δεν είχε τίποτα, μερικές φορές δεν είχε ένα κομμάτι ψωμί για μια ολόκληρη μέρα, και στη συνέχεια ξαφνικά τέτοιος πλούτος, και άλλωστε, δεν άφησε ούτε ένα κομμάτι χαρτί για τον εαυτό του. Τη νύχτα, ο πατέρας ήρθε κάποτε στον σιδηροδρομικό εργάτη Πέτρο και είπε: "Πάμε στην αποθήκη άνθρακα το συντομότερο δυνατό". Η κόρη τους Lyuba σηκώθηκε και ακολούθησε την Batiushka, στο δρόμο που θυμήθηκε και είπε: "Δεν πήρα το βιβλίο άνθρακα" - "Σήμερα δεν χρειάζεται, πήγαινε πιο γρήγορα", απάντησε ο Batiushka. Πλησιάζουν την πύλη της αποθήκης και ένας νεαρός στέκεται στην πύλη. Ο ιερέας του λέει: «Τι θέλεις να κάνεις με τον εαυτό σου, έχεις σκεφτεί, πού θα πάει η ψυχή σου;! Μεγαλώστε τα παιδιά σας και προσευχηθείτε στον Θεό. Έχετε μια γυναίκα και δύο παιδιά και πρόκειται να δώσετε την ψυχή σας στον διάβολο ». Ο Λιούμπα κοίταξε τριγύρω και είδε ότι υπήρχε μια θηλιά σχοινιού στην πύλη πάνω από το κεφάλι του. Ο άντρας επρόκειτο να κρεμαστεί και ο πατέρας έσωσε την ψυχή του, χωρίς να δώσει το διάβολο στο διάβολο. Ο Κύριος δεν επέτρεψε την απώλεια, αλλά περιμένει μετάνοια. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο άγιος ανόητος με ασυνήθιστο τρόπο προσπάθησε να προειδοποιήσει τους ανθρώπους από τραγωδίες ... Κάποτε ο πατέρας πέταξε ένα λευκό σεντόνι στις αισθήσεις του γείτονά του. «Τρελός, τι να του πάρω. Ό, τι περνάει από το μυαλό της, το κάνει », σκέφτηκε η γυναίκα και δεν έδωσε σημασία στην προειδοποίηση, δεν ανησυχούσε. Και το πρωί, ο γιος της έφερε νεκρό: σκοτώθηκε από τη σύζευξη μιας άμαξας. Ο παππούς του Κουζιούκ ήρθε σε έναν άλλο γείτονα με μια σκούπα και άρχισε να εκδικείται από τις γωνίες, από τα περβάζια παραθύρων, τα ράφια. Ο ιδιοκτήτης εξοργίστηκε, έδιωξε ... Και το πρωί ένα αυτοκίνητο ανέβηκε σε αυτό το σπίτι. Η περιουσία κατασχέθηκε, η οικογένεια εκδιώχθηκε. Ένα χρόνο πριν από τον πόλεμο, η υπηρέτρια του Θεού Αλεξάνδρα ήρθε στον πατέρα Θεοδόσιο και της είπε: «Θα γίνει πόλεμος, τόσο φοβερός όπως η Τελευταία Κρίση: οι άνθρωποι θα χαθούν, θα φύγουν από τον Κύριο, θα ξεχάσουν Θεέ μου, και ο άνεμος του πολέμου θα τους σβήσει σαν στάχτη, και δεν θα υπάρχει κανένα σημάδι, και όποιος καλεί τον Θεό, ο Κύριος θα τον σώσει από τη συμφορά ». Ανόητος, κήρυξε με τόλμη, οικοδομώντας ανθρώπους και, πάλι, έκανε θαύματα. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, μια γυναίκα που ονομάζεται Έλενα εργάστηκε ως νοσοκόμα στο Minvody. Comeρθε η ώρα που η ζωή έγινε εντελώς αφόρητη γι 'αυτήν: δεν υπάρχει τίποτα για φαγητό, δύο παιδιά, μια αδελφή με αναπηρία και μια ηλικιωμένη μητέρα. Η γυναίκα είχε ήδη αρχίσει να σκέφτεται πώς να σώσει τον εαυτό της και την οικογένειά της από μάταια βασανιστήρια ... Και ξαφνικά χτύπησε το παράθυρο. Ανοίγει - υπάρχει ένας άγιος ανόητος. Κρατά γλυκά: «Προς το παρόν. Και θα έχεις ψωμί ». Η Έλενα δεν κοιμήθηκε όλη τη νύχτα και την επόμενη μέρα ήρθε στο σπίτι του γέροντα. «Τι αποφασίσατε να σκοτώσετε τέσσερα άτομα; - Ο πατήρ Θεοδόσιος συνάντησε τη γυναίκα. "Θα ήταν στον παράδεισο, αλλά πού θα πήγαινε η ψυχή σου;" Της είπε να δουλέψει και να προσευχηθεί. Τότε είπε αντίο και είπε ότι θα είχε πάντα ψωμί τώρα. Σύντομα τα λόγια του γέροντα άρχισαν να γίνονται πραγματικότητα. Βρέθηκε δουλειά για την Έλενα, της έδωσαν ψωμί και η οικογένειά της ήταν πάντα πάντα χορτάτη. Φέρνοντας το κατόρθωμα της ανοησίας του, έκανε θαύματα εξαιρετικής δύναμης. Όταν οι Γερμανοί πλησίασαν το Mineralnye Vody, υπήρξε μια τέτοια περίπτωση. Γρήγορα, γρήγορα ο παππούς Kuzyuk με το χρωματιστό πουκάμισό του τρέχει στο νηπιαγωγείο και φωνάζει: "Gulyu -gulyu, παιδιά, τρέξτε πίσω μου, τρέξτε" - και έτρεξε στο πλάι, σηκώνοντας τα πόδια ψηλά και αστεία. Τα παιδιά όρμησαν πίσω του γελώντας. για να τα πάρουν πίσω, οι εκπαιδευτικοί τελείωσαν. Ένα λεπτό αργότερα έγινε μια έκρηξη: ένα κέλυφος χτύπησε το κτίριο του νηπιαγωγείου και το κατέστρεψε, αλλά κανείς δεν τραυματίστηκε, όλοι έφυγαν μετά τον παράξενο γέρο, όλοι σώθηκαν από τον επιτήδειο γέρο. Και μια ακόμη περίπτωση. Υπήρχε ένα νοσοκομείο της πόλης κοντά στις σιδηροδρομικές γραμμές στο Mineralnye Vody. Στις ράγες στεκόταν μια τεράστια δεξαμενή με βενζίνη, και δίπλα τους ήταν βαγόνια με πυρομαχικά. Ξαφνικά οι διακόπτες παρατήρησαν έναν παππού που τρέχει γρήγορα, τον Κουζιούκ. Στο ένα χέρι έχει σταυρό, με το άλλο προσπαθεί να σπρώξει τα αυτοκίνητα από τη θέση του. «Τι υπέροχος παππούς, πρέπει να κινήσει τέτοιο βάρος;» Κοίταξαν - και δεν πίστευαν στα μάτια τους: τα αυτοκίνητα κινήθηκαν αργά και κύλησαν στις πίστες. Και μόνο που είχαν χρόνο να γυρίσουν πίσω - μια ισχυρή έκρηξη συγκλόνισε τον αέρα. Μια βόμβα έπεσε στο σημείο όπου βρίσκονταν οι άμαξες, χωρίς να προκαλέσει ζημιά ούτε στο νοσοκομείο ούτε στους ανθρώπους που εργάζονται εκεί κοντά. Η μνήμη των ανθρώπων κρατά πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Μερικές από τις μαρτυρίες είναι γραμμένες, άλλες μεταφέρονται από στόμα σε στόμα και πολλές είναι γνωστές μόνο από τον Θεό και από εκείνους τους ανθρώπους που ο γέροντας ήρθε να βοηθήσει σε μια δύσκολη στιγμή. Η κύρια αξία αυτών των μαρτυριών βρίσκεται στις περιγραφές της εμπειρίας της πνευματικής ζωής, η οποία μπορεί να ονομαστεί "φωνή προειδοποίησης φροντίδας". Ο πατήρ Θεοδόσιος έλεγε συχνά ότι αν οι άνθρωποι ήξεραν τι τους περίμενε μετά το θάνατο, θα προσευχόταν στον Θεό μέρα και νύχτα. Έδωσε οδηγίες να κάνουν την προσευχή του Ιησού και δίδαξε να βαφτίζεται όχι μόνο με το σταυρό, αλλά με μια έξυπνη προσευχή στα χείλη. Ο ίδιος γνώριζε από καρδιάς το Ευαγγέλιο. Μερικές φορές, χωρίς βιβλία, διάβαζα δυνατά χωρίς διακοπή. Η λάμπα και τα κεριά στο δωμάτιό του δεν έσβηναν για μέρες. Συμβούλεψε τα παιδιά του να διαβάζουν συχνότερα την αποκάλυψη του Ιωάννη του Θεολόγου: «Τότε θα έχετε τον φόβο του Θεού». Κάποτε η πνευματική κόρη Αντονίνα από το Νοβοροσίσκ ήρθε στον ιερέα και εκείνα τα χρόνια η σοβιετική κυβέρνηση άρχισε ξαφνικά να ανοίγει εκκλησίες. Και μοιράστηκε τη χαρά της: "Παππού, δίπλα στον ναό του Θεού, ευλόγησέ με να επισκεφτώ, αλλιώς ταξίδευα πολύ μακριά". Ο γέροντας κούνησε το κεφάλι του: «Υπάρχει ένας παχουλός ιερέας, πίνει βότκα, καπνίζει τσιγάρα. Ωστόσο, αν μπείτε μερικές φορές, δεν θα αμαρτήσετε. Ακούστε πώς τραγουδούν και διαβάζουν. Οι εικόνες δεν βεβηλώνονται, ο σταυρός δεν βεβηλώνεται, μπορείτε να φιλήσετε, αλλά μην πλησιάσετε την ευλογία ». Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Γέροντας Θεοδόσιος ζούσε με τους αρχάριους σε μια μικρή καλύβα με πολύ χαμηλά ταβάνια. Dταν υγρό μέσα του. Ο Μπατιούσκα ξάπλωσε σχεδόν όλη την ώρα και σηκώθηκε πάνω σε ένα κορδόνι δεμένο πάνω από το κρεβάτι. Σιωπούσε σχεδόν όλη την ώρα. Δίδασκε στα πνευματικά του παιδιά: «Πείτε όχι περισσότερες από επτά λέξεις την ημέρα - θα σωθείτε». Δίδαξε να βαφτίζεται όχι μόνο με έναν σταυρό, αλλά με μια έξυπνη προσευχή στα χείλη του: στο μέτωπο με τις λέξεις "Κύριε", στο στήθος "Ιησούς Χριστός", στα δεξιά "Υιός του Θεού", στα αριστερά «Ελέησέ με, έναν αμαρτωλό». «Και διαβάζετε πάντα την προσευχή του Ιησού, είτε περπατάτε, είτε στέκεστε, είτε κάθεστε. Ανεβείτε στο «πηγάδι» και κάντε μια προσευχή εκεί για να μην δείτε ή ακούσετε τίποτα », είπε ο γέροντας. Η ζωή του πατέρα Θεοδοσίου είναι μια συνεχής προσπάθεια για τον Θεό, ένα συνεχές επίτευγμα, η πιο υψηλή υπηρεσία. Όλες οι πράξεις που έκανε στην επίγεια ζωή του είναι πράξεις που έγιναν για χάρη του Χριστού. Κάποτε ο πατήρ Θεοδόσιος λέει: «Προσευχήθηκα στον Θεό:« Πάρε με, Θεέ μου, αρκετά για να ζήσω ». Και ο Θεός λέει: «Ζήσε λίγο περισσότερο, έχεις ένα εκατομμύριο πνευματικά παιδιά, τα αγαπάς όλα και λυπάσαι για κάθε πλάσμα». Οπότε θα ζήσω λίγο περισσότερο ». Ο Γέροντας Θεοδόσιος υπενθύμισε σε όλους ότι από την εποχή της επίγειας ζωής του Σωτήρα, τίποτα δεν άλλαξε μόνο στην Ορθοδοξία και είναι απαραίτητο να τηρούμε αυστηρά τις αποστολικές διδασκαλίες και κανόνες των Αγίων Πατέρων. Προέβλεψε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν θα στερούταν τη χάρη όσο προσφερόταν η αναίμακτη θυσία και η Θεία Ευχαριστία θα γινόταν χωρίς αποκλίσεις. Τον τελευταίο χρόνο της ζωής του, ο Γέροντας Θεοδόσιος προσκλήθηκε στη νόμιμη Σεργική Εκκλησία της Μεσιτείας για να δει πώς ήταν όλα όμορφα τακτοποιημένα εκεί. Wasταν χειμώνας, ο γέρος ήταν πολύ αδύναμος, αλλά πήγε, για κάποιο λόγο παίρνοντας ένα έλκηθρο μαζί του. Κοντά στην εκκλησία, μπροστά σε όλους, γλίστρησε και έπεσε άσχημα - ο γέροντας Θεοδόσιος οδηγήθηκε πίσω στο σπίτι με το δικό του έλκηθρο. Δεν υπήρχε θέληση του Θεού να επισκεφτεί τη σεργική εκκλησία ... Τότε πολλοί κατάλαβαν: δεν μπορείτε να επισκεφθείτε την κόκκινη εκκλησία, μπορείτε να διαλυθείτε πνευματικά. Αυτό ήταν ένα από τα τελευταία κηρύγματα-μαθήματα του αγίου ανόητου Χριστού για χάρη και για εμάς τους αδύναμους. Σύντομα, ο πατέρας είπε ότι ο κόσμος θα τελείωνε σε τρεις ημέρες. Όλοι σκέφτηκαν την Τελευταία Κρίση και εκείνος μίλησε για τον θάνατό του. Είπε ότι μετά το θάνατό του, κότες, και ένα κοκορέτσι, και φώκιες, και πουλιά θα κλαίνε. Η Μαρία εφημερεύει εκεί κοντά. Ο γέροντας την κοίταξε με προσοχή, κάπως με έναν ιδιαίτερο τρόπο και τη ρώτησε: "Πόσο χρονών νομίζεις ότι είμαι;" - «Ο Θεός μόνο ξέρει, αλλά εγώ δεν ξέρω». - "Αλήθεια σας λέω και δεν είναι ψεύτικο, ο Κύριος είναι μάρτυρας, είμαι χίλια χρόνια". Μετά λέει ξανά: "Πόσο χρονών νομίζεις ότι είμαι;" - «Ο Θεός ξέρει, δεν ξέρω». - "Αλήθεια μιλάω και δεν είναι ψεύτικο, ο Κύριος είναι μάρτυρας, είμαι εξακόσια χρονών". Αφού δίστασε λίγο, για τρίτη φορά ρωτάει: "Τι νομίζεις, Μαρία, πόσο χρονών είμαι;" - «Μόνο ο Θεός ξέρει, δεν ξέρω». Ποιο είναι το μυστικό πίσω από αυτούς τους αριθμούς; «Alreadyμουν ήδη νεκρός, αλλά παρακαλούσα τον Θεό να φύγει για να ζήσει λίγο περισσότερο», παραδέχτηκε ο πατέρας. «Τουλάχιστον ένα χρόνο», σκέφτηκε η Μαρία. «Όχι, όχι αρκετά, πολύ λίγο», απάντησε ο πατέρας στις σκέψεις της. Την έκτη μέρα, ανέβηκα στο σχοινί, βγήκα έξω, μάζεψα τα παιδιά, έτρεξα και έπαιξα μαζί τους. Την έβδομη μέρα πήγε για ύπνο και δεν σηκώθηκε ξανά. Πριν από το θάνατό του, ο γέροντας ζήτησε να πλύνει τα χέρια του με νερό των Θεοφανείων, τότε ευλόγησε τους πάντες. Είχε πέντε άτομα μαζί του και μίλησαν μεταξύ τους πώς να ταφούν αν πεθάνει; Ντρέπονταν να ρωτήσουν. Ο ίδιος ο πατέρας είπε: «Παιδιά, διαβάστε την προσευχή του Ιησού και βαπτιστείτε σωστά και ο ίδιος ο Κύριος θα με κυβερνήσει, θα στείλει έναν άνθρωπο». Λίγο πριν το θάνατο του π. Ο Θεοδόσιος είπε: «Δεν ξέρετε ποιος είμαι, και όταν ο Κύριος έρθει με δόξα τη στιγμή της δεύτερης ένδοξης Παρουσίας Του, δεν θα πιστεύετε πού θα βρίσκομαι». Και είπε επίσης: "Ποιος θα με καλέσει, θα είμαι πάντα μαζί του". Η Πωλίνα στάθηκε στην πόρτα. Ο πατέρας σήκωσε το χέρι του για ευλογία. «Πήγαινε γρήγορα, Φιλντς», ψιθυρίζουν όλοι, και εκείνη στέκεται, χλωμή σαν σεντόνι, δεν μπορεί να κουνηθεί. Ο Λιούμπα την τράβηξε στο κρεβάτι και ο ιερέας κατάφερε να την ευλογήσει. «Είδα ότι ο ίδιος ο Σωτήρας στεκόταν πίσω από τον ιερέα και κρατούσε την ψυχή του σαν μωρό». Όταν ο γέροντας έδωσε το φάντασμα του, πολλοί άκουσαν ότι στην ιερή γωνιά, όπως και το Πάσχα, ξαφνικά χτύπησαν καμπάνες, τόσο μακριές και ευφωνικές. Ο γέροντας τελείωσε το επίγειο ταξίδι του. Συνέβη στις 26 Ιουλίου / 8 Αυγούστου 1948. Πριν από την κηδεία, ένας άγνωστος περιπλανώμενος εμφανίστηκε με σανδάλια με ιμάντες σε σχήμα σταυρού, ένα ραβδί με ένα σταυρό στο τέλος στα χέρια του: «Ευλόγησέ με να τραγουδήσω», ρώτησε ο περιπλανώμενος. Έχοντας εκτελέσει την προδιαγεγραμμένη βαθμίδα με μια ασυνήθιστα όμορφη φωνή, προσκύνησε τον νεκρό με τις λέξεις: "Ο Σωτήρας πήγε να ετοιμάσει ένα μέρος για τους μαθητές Του και εσείς πρόκειται να ετοιμάσετε ένα μέρος για τα παιδιά σας". Η Τζουλιάνα πήγε να απογειώσει τον άγνωστο άγνωστο και ήθελε να του αγοράσει ένα εισιτήριο, αλλά είπε: «Ο Κύριος δεν θα μου πει να αγοράσω εισιτήρια». Και όταν η Τζουλιάνα πήγε ωστόσο στο ταμείο, ο άγνωστος εξαφανίστηκε. Πριν οδηγηθούν στο νεκροταφείο, οι άνθρωποι ήθελαν να φωτογραφηθούν με τον Πατέρα για τελευταία φορά, αλλά μια τέτοια ακτινοβολία ερχόταν από το φέρετρο που ήταν δύσκολο να γυριστεί. Ακόμη και ο φωτογράφος ρώτησε: "Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος, που υπάρχει τόσο πολύ φως γύρω του;" Καθώς η νεκρώσιμος ακολουθία πλησίασε στο νεκροταφείο, ένα παντρεμένο ζευγάρι επέστρεψε από τις εργασίες στο χωράφι. "Ο ήλιος δεν λάμπει από τον τάφο;" - έκπληκτη, είπε η γυναίκα στον άντρα της. Και εδώ είναι αυτό που κάτοικος του Mineralnye Vody S.G. Didik: «Ο κόσμος ήταν - να μην περάσει, να μην περάσει. Τραγουδούσαν έτσι ώστε όλα έτρεμαν. Κουβαλούσα το φέρετρο - ήταν τόσο ελαφρύ, γιατί ο παππούς μου ήταν μικρός. Υπήρχαν τόσοι πολλοί ανάπηροι στην κηδεία! Πηγαίνουμε και πέφτουν κάτω από το φέρετρο. Είχε ένα χρυσό σταυρό σε μια χορδή. Όταν το φέρετρο σφυροκοπούσε, είδα ότι ο σταυρός του παππού έλαμπε. Ξάπλωσε σαν να ήταν ζωντανός, στεγνός έτσι ». Λένε ότι όταν το φέρετρο μεταφέρθηκε και μεταφέρθηκε στα περίχωρα της πόλης, εμφανίστηκαν τέσσερις όμορφοι νεαροί άνδρες, με μαλλιά μέχρι τους ώμους, με λευκά μακρυμάνικα πουκάμισα, μαύρα παντελόνια και μπότες, τα οποία σε εκείνους τους μεταπολεμικούς χρόνους ήταν πολυτέλεια. Σήκωσαν το φέρετρο στην αγκαλιά τους και το μετέφεραν χωρίς αλλαγή στο νεκροταφείο. Όταν κατέβασαν το φέρετρο στον τάφο, έριξαν μια χούφτα γη, ισοπέδωσαν τον τύμβο και συγκεντρώθηκαν για να πάνε να τιμήσουν, ήθελαν να καλέσουν αυτούς τους νέους, αλλά δεν ήταν μεταξύ των παρευρισκομένων. Ταν πολύ αισθητά, αλλά κανείς δεν είδε πού είχαν πάει. Εν τω μεταξύ, ο χώρος γύρω είναι ανοιχτός, όλες οι πλευρές φαίνονται για αρκετά χιλιόμετρα. Πολλοί σκέφτηκαν τότε: οι άγγελοι, ίσως, τον μετέφεραν με τη μορφή νεαρών ανδρών και ο ίδιος ο Πρόδρομος πραγματοποίησε την κηδεία; Και μετά το θάνατο του πατέρα Θεοδοσίου δεν άφησε τα πνευματικά του παιδιά. Αμέτρητα θαύματα έχουν γίνει στον τάφο του μέχρι σήμερα. Οι χειριστές μηχανημάτων που εργάζονταν στο χωράφι κοντά στο νεκροταφείο έβλεπαν συχνά τον π. Η Θεοδοσία έχει έντονη λάμψη, σαν μια κολώνα φωτός να ανεβαίνει στον ουρανό. Όταν η υπηρέτρια του Θεού Αικατερίνη προσευχήθηκε εδώ μαζί με την αρχάρισσα μοναχή του γέροντα Λυδία, είδε τρεις πυλώνες φωτιάς. Ανέβηκαν και όσο πιο ψηλά ανέβαιναν τόσο πιο φωτεινά ήταν ορατά. Wasταν μια άσχημη γκρίζα μέρα, και πάνω από τον τάφο άνοιξε ο ουρανός: μια αβάσταχτα φωτεινή πλατεία, στην οποία ρέουν πυρακτωμένοι πυλώνες, σαν τρία φλογερά ρέματα. Μερικές φορές, όταν ανέτειλε ο ήλιος, οι άνθρωποι έβλεπαν ένα ουράνιο τόξο να λάμπει, τα πρόσωπα του Σωτήρα και του πιο καθαρού, περιστέρια. Υπέροχα πουλιά πέταξαν στον τάφο και κάθισαν στο φράχτη. Η υπηρέτρια του Θεού Αικατερίνη, που ζούσε κοντά, είδε πώς το πρωί ομίχλη πάνω από το νεκροταφείο εμφανίστηκε ένας καθεδρικός ναός με θόλους που δεν έμοιαζαν με τους ρωσικούς, πιο κολακευτικός και πιο κυρτός. Δεν είναι τίποτα που ο τάφος του Πατέρα ονομάστηκε «δεύτερη Ιερουσαλήμ». Όταν ήρθαν προσκυνητές στην Μπατιούσκα, είπε: «Φτάσαμε στην Ιερουσαλήμ». Σύμφωνα με τις προφητείες, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί που κρύβονται στις ερήμους θα συγκλίνουν στην Ιερουσαλήμ στο τέλος του χρόνου. Δεν είναι τίποτα που η Βασιλεία του Θεού ονομάζεται Νέα Ιερουσαλήμ - η ζωντανή σκηνή, το ιερό της σωστής πίστης, όπου κατοικεί η Αγία Τριάδα ... Υπέροχη περίπτωση. Όταν οι άνθρωποι επέστρεφαν από το νεκροταφείο, μετά την κηδεία της Μπατιούσκα, συνάντησαν ένα αγόρι που ρώτησε ένθερμα τους ανθρώπους που κάπως επισκιάστηκαν: "Από πού έρχεσαι;" - «Γιατί, τάφηκε ο πατήρ Θεοδόσιος». Και το αγοράκι ξαναρώτησε: "Παππού Κουζιούκου;" «Ναι», απάντησαν. Και το αγοράκι χαμογέλασε και είπε: «Μόλις τον είδα. Βγήκε από τον τάφο, τίναξε τη γη από τον εαυτό του και πήγε ». Ο μοναχός Θεοδόσιος, που ανέλαβε τα κατορθώματα του μοναχισμού, της γεροντικότητας και της ανοησίας, προικίστηκε από τον Κύριο με το χάρισμα των θαυμάτων. Οι άνθρωποι θυμούνται ότι μια μέρα, στην προσευχή του, κατά τη διάρκεια μιας καυτής ξηρασίας, έπεσε η πολυαναμενόμενη βροχή. Και εδώ είναι πώς μαρτυρεί ο Βλαντιμίρ Λιασενόκ από το Αρμαβίρ: «Μια φορά κι έναν καιρό ήμουν πολύ άρρωστη με φυματίωση και ως γιατρός, δεν μπορούσα να συνέλθω από αυτήν την ασθένεια. Εκείνη προχώρησε, εγώ χειροτέρεψα. Μια φορά πήγα στον τάφο του Γέροντα Θεοδοσίου, διάβασα ακαθιστές, κανόνες και προσευχήθηκα. Πήρα χώμα, νερό, λάδι από τον τάφο. Άρχισα να τα χρησιμοποιώ τακτικά. Σύντομα πήγα για ακτινογραφία. Και ο γιατρός ήταν έκπληκτος - οι πνεύμονες ήταν εντελώς καθαροί. Τώρα δεν θυμάμαι καν για την ασθένεια. Δόξα στον Κύριο και τον άγιό Του, τον Μοναχό Θεοδόσιο! ». Πολλά κατορθώματα και θαύματα που έκανε ο πατήρ Θεοδόσιος κατά τη διάρκεια της μακράς και μακράς ζωής του, μας κρύβονται. Μερικοί, με τη χάρη του Θεού, αποκαλύπτονται τώρα στο αμαρτωλό βλέμμα μας για οικοδόμηση και ενίσχυση. Πριν από το θάνατό του, ο γέροντας είπε: "Όποιος με καλέσει, θα είμαι πάντα μαζί του ..." Πόσους ακόμη θα θεραπεύσει, πόσους θα οδηγήσει στην πίστη, πόσους θα βοηθήσει ο σεβάσμιος πρεσβύτερος! "Όποιος με καλέσει, θα είμαι πάντα μαζί του ..." - κληροδότησε ο μεγάλος γέροντας. Θεοδοσίου του Καυκάσου, σεβασμιότατος. Εν συντομία για την εύρεση της Δύναμης του Αγίου Ο τάφος του μοναχού Θεοδοσίου του Καβκάζ έχει γίνει τόπος εθνικού προσκυνήματος από το 1948. Μετά την επίσκεψη στον τάφο της αγίας, αφού προσευχήθηκαν στη θέση της, πολλοί έλαβαν ανακούφιση: η ειρήνη ήρθε σε δυσλειτουργικές οικογένειες, η ασθένεια και η θλίψη έπαψαν. Μετά τον ευλογημένο θάνατο του γέροντα, οι άνθρωποι ήταν συχνά μάρτυρες τέτοιων ασυνήθιστων φαινομένων όπως το φως από τον τάφο του γέροντα και το λεπτό άρωμα που αναδύεται από αυτόν. Οι άρρωστοι ανάρρωσαν με το να φιλήσουν τον τάφο, να χρίσουν το πονεμένο σημείο με λάδι από το λυχνάρι που καίγεται στα λείψανα, διαβάζοντας τον ακάθιστο στον άγιο που είχε ήδη σημειώσει ο Κύριος, αλλά δεν είχε δοξαστεί ακόμη στη γη. Οι άνθρωποι επίσης θεραπεύτηκαν την αγία άνοιξη. Ο μοναχός Θεοδόσιος του Καυκάσου ανακάλυψε κάποτε την πηγή της εικόνας του Καζάν της Μητέρας του Θεού. Βρίσκεται κοντά στο χωριό Τατάρκα, δύο χιλιόμετρα από το περιφερειακό κέντρο. Πολλοί προσκυνητές έρχονται εδώ τόσο τις καθημερινές όσο και τις αργίες - προσεύχονται εδώ στο μικρό εικονοστάσι και λούζονται με νερό πηγής. Λένε ότι θεραπεύει πολλές ασθένειες, φέρνει ειρήνη και ηρεμία στην ψυχή. Περιγραφή της απόκτησης λειψάνων: Τον Δεκέμβριο του 1994, στη διοίκηση της Σταυρούπολης, στη συνεδρίαση του επισκοπικού συμβουλίου υπό την προεδρία του Σεβασμιωτάτου Γεδεών, τέθηκε το ζήτημα της μελέτης της ζωής και του έργου του πατέρα Θεοδοσίου και της πανελλαδικής του δόξας. Για την ευχαρίστηση του Θεού και το βιβλίο προσευχών για τη Ρωσική Γη, συντάχθηκε μια σύντομη ζωή, γράφτηκε ένας ακαθίστας, ένα τροπάριο, ένα κοντάκιο, μια εικόνα. 11 Απριλίου 1995 στον τάφο του Γέροντα Θεοδοσίουσυναντήθηκε η επισκοπική επιτροπή, με επικεφαλής τον πρόεδρο, Mitred Αρχιερέα πατέρα Pavel Rozhkov, και τους κληρικούς της Mineral-Vodny Deanery. Μετά από μια λιτιά για τον νεκρό, ο τάφος του άνοιξε. Το κεφάλι του γέροντα είχε μακριά μαλλιά, γένια και κόμμωση - σαν καμιλάβκα. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι, σύμφωνα με τη μαία, ο μελλοντικός γέροντας γεννήθηκε σε μια μοναστική καμιλάβκα, στην οποία ανακαλύφθηκε κατά την αποκάλυψη των λειψάνων. Στο φέρετρο βρισκόταν μια μικρή εικόνα και ένας σταφικός νεκρός, στο χέρι του γέροντα ήταν μια σημείωση αρχάριων με τα ονόματά τους, ζητώντας τους να προσευχηθούν για τους υπηρέτες του Θεού. Ακολούθησε η πομπή με τα τίμια λείψανα του μοναχού Θεοδοσίου προς την εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ στο χωριό Κράσνι Ουζέλ. Ο Βλαντίκα Γκίντεον ευλόγησε την τοπική λατρεία του Ιεροσάμοναχου Θεοδόσιου ως προστάτη και ζήλου προσευχητικού βιβλίου της Καυκάσιας γης. Η ευλογία δίνεται για να θεωρηθούν τα τίμια λείψανα του γέροντα ως λείψανα. Από τότε, σε όλες τις εκκλησίες της Επικράτειας της Σταυρόπολης, ο Γέροντας Θεοδόσιος τιμάται από την υπηρεσία των προσευχών, πριν από την ιερή εικόνα του διαβάσει έναν ακάθιστο στον Μοναχό Θεοδόσιο του Καυκάσου. Τώρα: Το παρεκκλήσι και ο τάφος του μοναχού Θεοδοσίου του Καυκάσου και της Ιερουσαλήμ βρίσκονται στο νεκροταφείο στο χωριό Krasny Uzel, στην περιοχή Mineralovodsky, στο έδαφος της Σταυρόπολης. Ο μελλοντικός άγιος γεννήθηκε σε μια φτωχή αγροτική οικογένεια στην επαρχία του Περμ. Το έτος γέννησής του είναι αμφιλεγόμενο - είτε το 1800 είτε το 1841 (16 Μαΐου μ.Χ.). Οι γονείς του αγίου, Theodore και Ekaterina Kashin, ονόμασαν το αγόρι Theodore. Σύμφωνα με τον μύθο, η μαία προέβλεψε την τύχη του μεγάλου ιερέα στο νεογέννητο όταν τον είδε στη "μοναστική καμίλαβκα". Και πράγματι - από την παιδική ηλικία η Fedya ερωτεύτηκε την προσευχή. Ακόμα και όταν ήταν μικρός, αποσύρθηκε στο δάσος, όπου περνούσε χρόνο μόνος με τον Θεό, προσευχόμενος σε μια μεγάλη πέτρα. Είχε μάλιστα μια φωνή: «Η πέτρα στην οποία προσεύχεσαι λέγεται Παράδεισος». Υπήρξε ένα άλλο περιστατικό που έδειχνε ότι το αγόρι σημαδεύτηκε από τον Θεό. Κάποτε ένα περιστέρι πέταξε από την κόκκινη γωνία, κάθισε στο χέρι του και, στη συνέχεια, φτερουγίζοντας και κυκλώνοντας, εξαφανίστηκε πίσω από τα εικονίδια. Η παράδοση λέει ότι ενώ ήταν ακόμη πολύ νέος, η Fedya έφυγε από το σπίτι και έφτασε στον Άθω με τους προσκυνητές. Εκεί, στις πύλες του μοναστηριού της Θέσης της Ζώνης της Θεοτόκου, ζήτησε να μπει: «Πάρτε με σε σας, θα προσευχηθώ στον Θεό και θα σας κάνω τα πάντα». Το αγόρι επιτράπηκε να μπει και ο ηγούμενος το πήρε ακόμη και στο κελί του. Ο δρόμος του ήταν ακανθώδης. Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, η νεολαία θεράπευσε τη σύζυγο του στρατηγού, κυριευμένη από έναν δαίμονα. Όταν ρωτήθηκε σε ποιον προσευχόταν, ο Φιοντόρ απάντησε: «Στη Χρυσή Μητέρα του Θεού». Για να εκπληρώσει το στρατιωτικό του καθήκον, ο ηγούμενος τον έστειλε στο σπίτι. Αλλά ο Φιοντόρ βρέθηκε ακατάλληλος για στρατιωτική θητεία και επέστρεψε στο μοναστήρι. Και το 1859 ο νεαρός αρχάριος έγινε μοναχός με το όνομα Θεοδόσιος. Για πέντε χρόνια υπηρέτησε στην Κωνσταντινούπολη (Κωνσταντινούπολη) στην αθωνική αυλή, που ονομάζεται "ρωσικός ξενώνας της θέσης της ζώνης της Θεοτόκου". Στη συνέχεια, σύμφωνα με το μύθο, ο άγιος υπηρέτησε στην Ιερουσαλήμ. Το 1879 επέστρεψε στον Άθω. Το 1901, μετά το θάνατο του Hegumen Ioannikiy, ο Θεοδόσιος έγινε επικεφαλής της μονής. Ωστόσο, αμέσως μετά την παραίτησή του από τα καθήκοντα του ηγουμένου, επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ, όπου δέχτηκε το σχήμα με το ίδιο όνομα. Από εκεί, μαζί με την πνευματική του κόρη, μοναχή Τατιάνα, ο γέροντας επέστρεψε στη Ρωσία, παίρνοντας μαζί του πολύτιμα λείψανα. Ο πατέρας Θεοδοσίου εγκαταστάθηκε 27 χιλιόμετρα από το χωριό Krymskaya, όπου βρίσκεται τώρα το χωριό Gorny, έχτισε μια μικρή εκκλησία, γύρω από κελιά, ξεκίνησε μια φάρμα - κατσίκες, ένα μελισσοκομείο. Από τα σπλάχνα της γης, σε ένα προηγουμένως ξηρό μέρος, αναβλύζει μια πηγή. Οι αρχάριοι παρασύρθηκαν στην έρημο, μεταξύ των οποίων ήταν πολλά παιδιά, συγκεκριμένα, ο Λιούμπα και δύο Άννα. Ένας από τους γονείς της Άννας αρνήθηκε να πάει στον γέροντα. Ο π. Θεοδόσιος έδωσε στη μητέρα της ένα αυγό: «Έχετε πάνω σας την Πέτκα, θα τραγουδήσει όπως ο Πέτρος αρνήθηκε τον Κύριο». Ένα καβγαδάκι κοκορέτσι που εκκολάπτεται από ένα αυγό. Και πράγματι, η Άννα παντρεύτηκε τον Πέτρο, μαχητή και μεθυσμένο, γέννησε δύο ανάπηρα από αυτόν. Ο έξυπνος ηλικιωμένος πρόβλεψε τη σύλληψή του. "Θα σπάσεις τη νηστεία σου, αλλά εγώ δεν θα είμαι μαζί σου. Πήγαινε στο Mineralnye Vody, ζήσε εκεί", είπε. Το 1927, στα Θεοφάνεια, εμφανίστηκαν πολλά υπέροχα ψάρια στο νερό, για τα οποία ο πατήρ Θεοδόσιος είπε ότι θα έμεναν μόνο τέσσερα. (Μετά τη σύλληψή του, μόνο τέσσερις αρχάριοι παρέμειναν στην έρημο.) Ο γέροντας που ήρθε να τον συλλάβει έπλυνα τα πόδια του και τα τάισε. Τον έστειλαν στην εξορία, όπου τον ακολούθησε ο Λιούμπα. Άλλοι αρχάριοι, οι M. Tabifa και M. Natalia, μετακόμισαν στο Minvody, όπου αγόρασαν ένα μικρό σπίτι. Μετά την εξορία, ο π. Θεοδόσιος. Εκεί έζησε μέχρι τον θάνατό του και εκεί δέχτηκε ανθρώπους που ήρθαν κοντά του. Έδωσε κοινωνία, θεράπευσε, έδωσε συμβουλές και ορισμένους από αυτούς τους χαρακτήρισε μοναχούς. Οι επισκέπτες έφεραν δώρα, αλλά ο μοναχός δεν πήρε από όλους. «Comeρθες στον Θεό;» - ρώτησε ο γέροντας όσους ήρθαν σε αυτόν. Μόλις έσωσε από την αυτοκτονία έναν άνδρα από τον οποίο έφυγε η γυναίκα του. Η γυναίκα επέστρεψε. Η Βάσε, η σύζυγος του διοικητή του Ροστόφ, θεράπευσε ένα κομμένο δάχτυλο. Και τάισε τη θαυμάστριά του Antonina Porfirievna Donchenko (στο σχήμα - Angelina) με την κόρη της Λάρισα με ένα εξαιρετικό πιλάφι. "Αλλά εδώ είναι ένα θαυμάσιο θαύμα, παίρνουμε και παίρνουμε με κουτάλια, αλλά το φαγητό δεν μειώνεται", θυμάται. Κατά τη διάρκεια μιας από τις επισκέψεις της, η Αντονίνα δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στα λόγια του γέροντα. Στη συνέχεια πήρε το σταυρό και άρχισε να περπατά στο δωμάτιο βαφτίζοντας κάθε γωνιά. Έδιωξε τον δαίμονα, τότε κατάλαβε αμέσως για τι μιλούσε ο μοναχός: για ποιους κήπους στον ουρανό, ποτάμια γάλακτος, ποτάμια μέλι, τι μεγάλα φρούτα, τι αρωματικά λουλούδια κουνάνε το κεφάλι τους χωρίς τον άνεμο και οι Άγγελοι πετούν και προσκολλώνται λουλούδια με τα πόδια τους. Ο π. Θεοδόσιος θεράπευσε την αδελφή της Αντωνίνας, Τζούλια, από φυματίωση, προβλέποντάς της μια πικρή ζωή στο γάμο. Ο Παρασκευάς, η μητέρα τους, ήθελε ακόμη και να τον κάνει, αλλά εκείνη δεν πρόλαβε να φτάσει και πάγωσε στο δάσος. Ο γέροντας έκοψε κρυφά πολλά από αυτά. Ο Γρηγόριος, ο στρατιωτικός επίτροπος των Καυκάσιων Ορυκτών Υδάτων, συνεννοήθηκε με την οικογένειά του, αφού προηγουμένως παντρεύτηκε τη σύζυγό του και βάφτισε την κόρη τους Ζόγια. Ζούσαν ήσυχα, τηρώντας τη μοναστική κυριαρχία ως οικογενειακή κοινότητα. Μοναχός Μιχαήλ - αυτό είναι το όνομα που έλαβε ως στρατιωτικός επίτροπος - και στον κόσμο ήταν παράδειγμα χριστιανικής αρετής. Η δεκαεξάχρονη Φέντια, ο μελλοντικός επίσκοπος Λάζαρος, μπήκε στο μοναστικό τάγμα από τον άγιο, λέγοντας: «Perhapsσως θα σου βάλω φτερά, Φέντια». Η μοναχή Μαριάμνα (στον κόσμο - Μαίρη) ήταν επίσης υποτονική από τον πατέρα Θεοδόσιο. Ο Κύριος της έδωσε την κατανόηση της σλαβικής παιδείας. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας, ο μοναχός ονόμασε την άρρωστη Βέρα Αφανάσιεβνα Μόζα προς τιμήν της Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας και συχνά είπε ότι όταν πέθανε, θα της άφηνε το ποίμνιό της. Πέθανε στον Κύριο το 1961 και θάφτηκε κοντά στον τάφο του γέροντα. Είναι γνωστό ως Fr. Ο Θεοδόσιος έσωσε τα παιδιά κατά τη διάρκεια του πολέμου. Τρέχοντας στο σχολείο, ο παππούς Κουζιούκ (αυτό ήταν και το όνομα του μοναχού), πήρε αστειευόμενος τα παιδιά μαζί του και στη συνέχεια έπεσε μια βόμβα στον τόπο του σχολείου. Else αλλιώς - η άμαξα είναι στις ράγες και ο γέροντας την σπρώχνει, λέγοντας: "Κύριε, ευλόγησε". Βγήκε μια περίπολος: "Τι κάνεις, παππού;" - «Έτσι διέταξε ο Θεός». Ο πατήρ Θεοδόσιος έφυγε και μετά από λίγο μια βόμβα χτύπησε στο σημείο όπου βρισκόταν η άμαξα και υπήρχαν οβίδες στο βαγόνι. Αν η βόμβα χτυπούσε την άμαξα, δεν θα είχε απομείνει τίποτα από την πόλη. Ο πρεσβύτερος προέβλεψε έναν επικείμενο λιμό για την Αντονίνα Πορφυρίεβνα και είπε σε όσους έχασαν τους συγγενείς τους κατά τη διάρκεια του πολέμου αν ήταν ζωντανοί. Αυτοαποκαλούσε τον εαυτό του «θείο μου» (τα τελευταία δεκαεφτά χρόνια της ζωής του έφερε το κατόρθωμα της ανοησίας): «Όταν τα παιδιά μου στέκονται, ο θείος μου αναπαύεται. Και όταν πέφτουν τα παιδιά μου, ο θείος μου προσεύχεται γι 'αυτά μέρα και νύχτα. " «Σε εμάς τα παιδιά είπαν: μην τον λέτε πατέρα, είναι παππούς», θυμάται η Αλεξάνδρα, αρχάριος του πατέρα Θεοδοσίου. Η Μαρία, ένας από τους θαυμαστές του, ο μοναχός ρώτησε κάποτε: "Πόσο χρονών νομίζεις ότι είμαι;" - «Μόνο ο Θεός ξέρει, δεν ξέρω». - "Αλήθεια σας λέω και δεν είναι ψεύτικο, ο Κύριος είναι μάρτυρας, είμαι χίλια χρόνια". Μετά λέει ξανά: "Πόσο χρονών νομίζεις ότι είμαι;" - «Ο Θεός ξέρει, δεν ξέρω». - "Αλήθεια μιλάω και δεν είναι ψεύτικο, ο Κύριος είναι μάρτυρας, είμαι εξακόσια χρονών". Αφού δίστασε λίγο, για τρίτη φορά ρωτάει: "Τι νομίζεις, Μαρία, πόσο χρονών είμαι;" - «Μόνο ο Θεός ξέρει, δεν ξέρω». - «Αληθινά, λέω ψευδώς, ο Κύριος είναι ο μάρτυράς μου, είμαι τετρακόσια χρονών». Έλαβε τα Άγια Μυστήρια με τον πατέρα Ευγένιο, επίσης αγιορείτη μοναχό, στο σταθμό του Καυκάσου. Ένα χειμώνα, τον τελευταίο χρόνο της ζωής του, ο Γέροντας Θεοδοσίου έπεσε και πληγώθηκε σοβαρά. Τον πήγαν σπίτι με έλκηθρο. Ο άγιος προέβλεψε επίσης τον δικό του θάνατο. Τρεις ημέρες πριν από το θάνατό του, είπε: «Σε τρεις ημέρες ο κόσμος θα τελειώσει». Και πάλι: «Όταν φύγει ο ιδιοκτήτης, όλα τα ζώα θα κλάψουν: και η αγελάδα και το κοτόπουλο». Και έτσι έγινε πραγματικότητα - μια αγελάδα μούγκρισε, κοτόπουλα κροτάλισαν, μια γάτα νιαούρισε καταγγελτικά. Μια γυναίκα, λίγο πριν από το θάνατό του, είδε ένα σύννεφο, και σε αυτό ο Κύριος κρατά την ψυχή του μοναχού. «Alreadyμουν ήδη νεκρός, αλλά παρακαλούσα τον Θεό να με αφήσει να ζήσω λίγο περισσότερο», εξομολογήθηκε ο γέροντας. Το καλοκαίρι του 1948, πέθανε. Τα έθαψαν χωρίς μουσική, γνωρίζοντας ότι δεν άρεσε στον παππού. Υπήρχε μια τέτοια ακτινοβολία από το φέρετρο που ήταν δύσκολο για τον φωτογράφο να τραβήξει. Όταν το φέρετρο μεταφέρθηκε στα περίχωρα της πόλης, εμφανίστηκαν τέσσερις όμορφοι νέοι, με μαλλιά μέχρι τους ώμους, με λευκά μακρυμάνικα πουκάμισα, μαύρα παντελόνια και ελαφρές μπότες. Σήκωσαν το φέρετρο και το μετέφεραν χωρίς αλλαγή στο νεκροταφείο. Όταν άρχισαν να καλούν για ένα γεύμα μνήμης, αποδείχθηκε ότι οι νεαροί άνδρες είχαν εξαφανιστεί. Ο Γέροντας Θεοδόσιος έλεγε συχνά στα πνευματικά του παιδιά: «Όποιος με καλέσει, θα είμαι πάντα μαζί του». Σχεδόν όλες οι έρημοι και τα μοναστήρια της Ρωσίας ιδρύθηκαν από μεγάλους ασκητές και βιβλία προσευχής για τη γενέτειρά τους. Καμία εξαίρεση και δίκαιη τιμωρία Θεοδοσία καυκάσιος. Οι δημοφιλείς φήμες λένε ότι μια θεραπευτική πηγή εμφανίστηκε εδώ μέσω της προσευχής του μοναχού Θεοδοσίου, όταν ήρθε εδώ για να ιδρύσει ένα νέο μοναστήρι. Το μεγάλο βιβλίο προσευχών στάθηκε σε μια πέτρα για 7 ημέρες και νύχτες, προσευχόμενος στον Κύριο για πειθαρχία. Στο κύμα του δεξιού χεριού της Θεοτόκου, το περικύκλιο έγινε πράσινο στις πέτρες, υποδεικνύοντας τη θέση της θαυματουργής πηγής και την κατασκευή της εκκλησίας. Σήμερα, στο υποδεικνυόμενο μέρος, υψώνεται μια εκκλησία στο όνομα της εικόνας της Μητέρας του Θεού "Ζωοδόχος πηγή", υπάρχει ένα μονοπάτι κατά το οποίο περπάτησε ο άγιος γέροντας, δίπλα στο μονοπάτι υπάρχει μια πέτρα όπου προσευχόταν ο Θεοδόσιος. Υπάρχει μια τέτοια πεποίθηση ότι αν καθίσετε σε αυτή τη μυστηριώδη πέτρα και επιθυμείτε ψυχικά κάτι, θα γίνει πραγματικότητα. Πολλοί άνθρωποι έρχονται εδώ για βοήθεια, θεραπεία και παρηγοριά στη θλίψη, ειδικά στο ημέρα μνήμη Θεοδοσία καυκάσιος 8 Αύγουστος... Επισκέπτεται συχνά την ιερή πηγή Αρχοντας Ισίδωρος, αρχιεπίσκοπος Yekaterinodarκαι Νοβοροσίσκ. Ο μοναχός Θεοδόσιος του Καυκάσου είναι ένας άνθρωπος με εκπληκτικό πεπρωμένο και δύναμη. Έζησε για πάνω από 100 χρόνια (Μάιος 1800 - 08/08/1948). Γεννήθηκε ο πατέρας Θεοδόσιοςσε μια φτωχή αγροτική οικογένεια στην επαρχία Περμ στο 1841 έτος... Στον κόσμο το όνομά του ήταν Kashin Fedor Fedorovich. Από την παιδική του ηλικία, μεγάλωσε θεοσεβούμενος, προσευχήθηκε με συγκέντρωση όχι σαν παιδί και φιλοδοξούσε για το μοναστήρι. Με τις πόρτες κλειστές, προσαρμόστηκε για να ανοίξει την πόρτα τοποθετώντας το σκαμνί σε έναν πάγκο που στεκόταν κατά μήκος του τοίχου και ακουμπά στο τέλος της γωνίας κοντά στην οποία βρισκόταν η πόρτα: όρθιος στο σκαμπό, έβγαλε το μάνταλο και άνοιξε το πόρτα. Έτσι, ακόμη και τη νύχτα, όταν όλοι, κουρασμένοι από τις ανησυχίες της ημέρας, αποκοιμήθηκαν, το νεαρό βιβλίο προσευχών άνοιξε την πόρτα και βγήκε στο δάσος, στην άκρη του οποίου στεκόταν η καλύβα των Κασίνς, για να προσευχηθεί στον πολύ αγαπημένο Θεό . Μετά την ηλικία των τριών ετών, του συνέβη να πάει στην όχθη του ποταμού, εκεί είδε μια φορτηγίδα, στην οποία μεταφέρθηκε το φορτίο και μπήκαν οι επιβάτες. Ο Φιοντόρ μπήκε μαζί τους στο κατάστρωμα. Κανείς δεν του έδωσε καμία σημασία. Σαν ενήλικας, χωρίς να ενοχλεί κανέναν, καθόταν σιωπηλά, βαθιά μέσα του. Μόλις δύο ημέρες αργότερα, όταν η φορτηγίδα ήταν μακριά από το σπίτι, του έδωσαν προσοχή και άρχισαν να ρωτούν πού ήταν οι γονείς του. Απάντησε ότι δεν είχε γονείς. Τότε τον ρώτησαν: «Πού πας;» - «Στο Άγιο, στο ιερό μοναστήρι», απάντησε. Όλοι εξεπλάγησαν από την απάντησή του: το παιδί, αλλά δίνει μια τόσο έξυπνη απάντηση. Αποδείχθηκε ότι μεταξύ των επιβατών υπήρχαν προσκυνητές που κατευθύνονταν σε ιερούς τόπους και επειδή το αγόρι ήταν τόσο ήσυχο και ταπεινό, κανείς δεν μπορούσε να τον απομακρύνει. Και πολύ νέος πήγε Ιβερσκι Αφόνσκι μοναστήριαρχάριος. Όταν ο Φιοντόρ επρόκειτο να δώσει μοναστικούς όρκους, αποκαλύφθηκε στον ηγούμενο ότι ο Φιοντόρ είχε γονείς και θα έπρεπε να πάρει την ευλογία τους. Ο ηγεμόνας κάλεσε τον Φιοντόρ και του είπε όλα όσα αποκαλύφθηκαν στο όραμα και, αφού τον ευλόγησε, τον έστειλε στους γονείς του. Και ο Fedorv πήγε στο μακρινό Περμ αναζητώντας τους γονείς του. Έχοντας βρει ένα μέρος όπου, σύμφωνα με το όραμα του ηγουμένου, θα έπρεπε να ζουν οι γονείς του, και αφού ρώτησε τους κατοίκους της περιοχής, τελικά πλησίασε το σπίτι του και, με δέος και ενθουσιασμό στο στήθος του, καθώς ένας περιπλανώμενος ζήτησε τη νύχτα. Η μητέρα του τον συνάντησε και, όταν του ζητήθηκε ένα κατάλυμα, τον άφησε να μπει στο σπίτι, κάθισε σε έναν πάγκο δίπλα στο παράθυρο, όπου πάντα έστριβε νήματα και άρχισε να ρωτάει από πού είναι και για ποια δουλειά. Ο Φιοντόρ μίλησε εν συντομία για τον εαυτό του και, με τη σειρά του, άρχισε να την ρωτά για τη ζωή τους, ποιος έκανε τι, ποιος ήταν ζωντανός, ποιος είχε πάει στον Κύριο. Η μητέρα ονόμασε όλους, μίλησε για όλους και στη συνέχεια με δάκρυα άρχισε να λέει πώς το μικρό παιδί τους είχε εξαφανιστεί στο δάσος και ότι, με θλίψη, δεν ήξερε πώς να τον θυμάται. Πέρασαν πολλά χρόνια, αλλά η καρδιά της μητέρας δεν θέλει να ηρεμήσει και δεν υπάρχει τέλος στη θλίψη, αν ήξερε ότι είχε πεθάνει, θα την είχε θάψει όπως έπρεπε, τότε δεν θα είχε επιδοθεί σε τέτοια θλίψη. Ο Φιοντόρ ρώτησε για το αγόρι με συμπάθεια. Ρώτησε τι σημάδια είχε. Η μητέρα, δακρυσμένη για αυτές τις αναμνήσεις, είπε ότι είχε ένα μεγάλο τυφλοπόντικα πίσω από το δεξί του αυτί. Στη συνέχεια, ο Fyodor, ανίκανος να αντέξει τον έντονο ενθουσιασμό, πέταξε πίσω με το χέρι του μια τρίχα μαλλιών από τη δεξιά πλευρά και έδειξε μια μεγάλη κρεατοελιά πίσω από το δεξί του αυτί. Η μητέρα, βλέποντας το σημάδι της γέννησης και κοιτάζοντας το πρόσωπό του, με δάκρυα χαράς και ενθουσιασμού, έπεσε στο στήθος του γιου που βρέθηκε. Φαινόταν ότι η χαρά της δεν θα τελείωνε ποτέ. Οι γονείς ευλόγησαν τον γιο τους με μια εικόνα Καζάν Του Θεού Της μητέρας... Χαρούμενος και χαρούμενος, με την ευλογία των γονιών του, αναχώρησε ξανά για τον Άθω στο μοναστήρι του. Κατά την άφιξή τους στο μοναστήρι, έκαναν έναν μοναχό με το όνομα Θεοδόσιος. Μετά από λίγο καιρό χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος και στη συνέχεια ιερομόναχος. Αργότερα, ο Ιερομόναχος Θεοδόσιος πήγε στο Ιερουσαλήμκαι έμεινε να σερβίρει Φέρετρο Του Κυρίου... Εκείνη την εποχή, ο Κύριος του έδωσε το χάρισμα να μιλά σε 14 γλώσσες. Κατά τη διάρκεια της μακράς, πλούσιας και γόνιμης ζωής του, ο Θεοδόσιος επισκέφτηκε την Κωνσταντινούπολη της Ιερουσαλήμ και επέστρεψε ξανά στον Άθω. Η παράδοση λέει ότι έζησε στην Ιερουσαλήμ για 60 χρόνια και προσευχήθηκε στην Εκκλησία του Αγίου Τάφου, για την οποία άρχισαν να τον αποκαλούν Ιερουσαλήμ. Αργότερα, ο πατήρ Θεοδόσιος επέστρεψε στη Ρωσία, πρώτα μετακόμισε στο Τσελιάμπινσκ και στη συνέχεια, στο έδαφος του Κρασνοντάρ. Κοντά στο χωριό Γκόρνι, ίδρυσε ένα ασκητήριο (ένα μικρό μοναστήρι). Στο φαράγγι, πάνω σε μια μεγάλη πέτρα, ο Μοναχός Θεοδόσιος προσευχόταν, χωρίς να τον αφήσει, για 7 ημέρες και νύχτες, ώστε ο Κύριος να του δείξει πού πρέπει να χτιστεί η εκκλησία. Η Μητέρα του Θεού εμφανίστηκε σε αυτόν και υπέδειξε το μέρος όπου πρέπει να βρίσκεται ο ναός. Hereταν εδώ που το περιβόλι έγινε πράσινο. Και τώρα αυτό το υπέροχο αειθαλές φυτό μεγαλώνει σε αυτό το μέρος, το μοναδικό στο φαράγγι. Στην έρημο, επίσης, στην προσευχή του πατέρα Θεοδοσίου, ξεκίνησε μια ιαματική πηγή. Η φήμη για τον γέροντα, που ήρθε από τους Αγίους Τόπους, εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την περιοχή. Και οι άνθρωποι πήγαν σε αυτόν: άλλοι για συμβουλές, άλλοι για θεραπεία, άλλοι για να βαφτίσουν ένα παιδί. Έτσι θα κυλούσε η ζωή της ερήμου Theodosievskaya σε προσευχή και φιλανθρωπικά έργα, αν όχι οι τρελοί και άψυχοι άνεμοι της επανάστασης που είχαν φτάσει και στον σοφό Καύκασο. Σήμερα, στην έρημο του Καυκάσου, μια πέτρα θλίψης θυμίζει εκείνη τη φοβερή περίοδο. Σε αυτό το σημείο, οι Μπολσεβίκοι σκότωσαν βάναυσα τις μοναχές, πήραν εκδίκηση από αθώες γυναίκες, χωρίς να βρουν τον Θεοδόσιο, που είχε φύγει για δουλειές, στην έρημο. Υπάρχει ένας σταυρός στην πέτρα, μπροστά από τον οποίο προσκυνητές και μοναχές προσεύχονται για αθώους ανθρώπους που σκοτώθηκαν. Τον Μάρτιο του 1927, δύο εβδομάδες πριν από το Πάσχα, ο πατήρ Θεοδόσιος διέταξε τον Ματούσκα Ταλίδα και την Έλενα να ψήσουν το Πάσχα και να βάψουν αυγά. Wereταν πολύ έκπληκτοι: τόσο γρήγορα και δώδεκα μέρες πριν από τις διακοπές - και ξαφνικά ψήνουν το Πάσχα, αλλά εκπλήρωσαν την υπακοή τους και όλα σώθηκαν μέχρι τη Μεγάλη Παρασκευή, και τη Μεγάλη Παρασκευή, ο πατέρας υπηρέτησε τη Θεία Λειτουργία, ευλόγησε το Πάσχα και τα αυγά και είπε : "Θα σπάσεις τη νηστεία σου και δεν θα είμαι μαζί σου, μετά θα πας στο Mineralnye Vody και θα ζήσεις εκεί". Μόλις το έκανε αυτό και είπε, ήρθαν τρεις στρατιωτικοί και είπαν: «Πατέρα, ετοιμάσου, ήρθαμε να σε πάμε για επίσκεψη». «Και σε περιμένω ήδη», απάντησε ο πατέρας. Ζήτησε από τη μητέρα Φιόνα μια λεκάνη με ζεστό νερό, έπλυνε τα πόδια των μαμάδων, τα τάισε, τα σέρβιρε ο ίδιος, μετά πήγε στο κελί του, προσευχήθηκε, πήρε το σταυρό, διέσχισε και τις τέσσερις πλευρές του κελιού, ευλόγησε όλους όσους ήταν εκεί από αυτοί που ήρθαν και έζησαν στην έρημο. Όλοι έκλαιγαν και είπε: "Γιατί κλαις, πρέπει να προσευχηθείς, ο Κύριος υπέφερε αυτές τις μέρες, προσευχήσου". Για άλλη μια φορά ευλόγησε τους πάντες και είπε στον στρατό: «Είμαι έτοιμος». Μεταφέρθηκε στο Νοβοροσίσκ. Οι ερευνητές, προσπαθώντας να δυσφημήσουν τον γέροντα, προσπάθησαν να του αποδώσουν ένα έγκλημα σύμφωνα με τα εγχώρια άρθρα του Ποινικού Κώδικα. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι τον Ιανουάριο του 1929, όταν ο γέροντας ωστόσο καταδικάστηκε σύμφωνα με το άρθρο 58 (αντισοβιετική διέγερση και προπαγάνδα). Με διάταγμα ειδικής συνάντησης στο κολέγιο OGPU, ο πατέρας Θεοδόσιος φυλακίστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Solovki για περίοδο τριών ετών. Στη συνέχεια, το στρατόπεδο συγκέντρωσης αντικαταστάθηκε από την εξορία Καραγκάντα. Αξίζει να σημειωθεί ότι αποκαταστάθηκε πλήρως από την Εισαγγελία Επικρατείας του Κρασνοντάρ στις 18 Οκτωβρίου 1991. Αφού αφέθηκε ελεύθερος στο 1932 έτοςεγκαταστάθηκε ο πατέρας Θεοδοσίου Ορυκτό Του νερούκαι δέχτηκε το κατόρθωμα της ανοησίας. Ο γέροντας περπατούσε στους δρόμους, ντυμένος με ένα χρωματιστό πουκάμισο, έπαιζε με παιδιά, που τον αποκαλούσαν «παππού Κουζιούκα». Του δόθηκε γνώση για τον μεγάλο επερχόμενο πόλεμο. Είναι γνωστό πώς έσωσε παιδιά κατά τη διάρκεια του πολέμου. Τρέχοντας στο σχολείο, ο Κουζιούκ (όπως τον έλεγαν και ο μοναχός), πήρε αστειευόμενος τα παιδιά μαζί του και στη συνέχεια έπεσε μια βόμβα στον τόπο του σχολείου. Else αλλιώς, το αυτοκίνητο στέκεται στις ράγες και ο γέροντας το σπρώχνει, λέγοντας: «Κύριε, ευλόγησε». Βγήκε μια περίπολος: "Τι κάνεις, παππού;" - «Έτσι ο Θεός διέταξε». Ο πατήρ Θεοδόσιος έφυγε και μετά από λίγο μια βόμβα χτύπησε στο σημείο όπου βρισκόταν η άμαξα και υπήρχαν οβίδες στο βαγόνι. Αν η βόμβα χτυπούσε την άμαξα, δεν θα είχε απομείνει τίποτα από την πόλη. Είπε σε όσους έχασαν τους συγγενείς τους κατά τη διάρκεια του πολέμου εάν ήταν ζωντανοί. Ο άγιος προέβλεψε επίσης τον δικό του θάνατο. Τρεις ημέρες πριν από το θάνατό του, είπε: «Σε τρεις ημέρες ο κόσμος θα τελειώσει». «Όταν φύγει ο ιδιοκτήτης, όλα τα ζώα θα κλάψουν: και η αγελάδα και το κοτόπουλο» και έγινε πραγματικότητα - η αγελάδα μούγκρισε, τα κοτόπουλα κροτάλισαν, η γάτα νιαούρισε καταγγελτικά. Τελείωσε γήινος τρόπος μεγάλος γέρος 8 Αύγουστος 1948 της χρονιάς, και σύμφωνα με τον μύθο, ο θάνατός του συνοδεύτηκε από θαυματουργές εκδηλώσεις και σημεία. Τα έθαψαν χωρίς μουσική, γνωρίζοντας ότι δεν άρεσε στον παππού. Υπήρχε μια τέτοια ακτινοβολία από το φέρετρο που ήταν δύσκολο για τον φωτογράφο να το πάρει. Όταν το φέρετρο μεταφέρθηκε στα περίχωρα της πόλης, εμφανίστηκαν τέσσερις όμορφοι νέοι, με μαλλιά μέχρι τους ώμους, με λευκά μακρυμάνικα πουκάμισα, μαύρα παντελόνια και ελαφρές μπότες. Σήκωσαν το φέρετρο και το μετέφεραν χωρίς αλλαγή στο νεκροταφείο. Όταν άρχισαν να καλούν για ένα γεύμα μνήμης, αποδείχθηκε ότι οι νεαροί άνδρες είχαν εξαφανιστεί. Τα λείψανά του αναπαύονται στην Εκκλησία των Μεταλλικών Υδάτων. Daysδη στις μέρες μας, ο Γέροντας Θεοδοσίου αγιοποιήθηκε μεταξύ των αγίων της Μητρόπολης Σταυρόπολης. Ενώ ξεκουράζεστε στο Gelendzhik, ξεχάστε την παραλία και τη θάλασσα για μια μέρα, πηγαίνετε στο χωριό Gorny στην ορεινή έρημο του Θεοδοσίου του Καυκάσου, αποκτήστε πνευματική ενέργεια που θα σας βοηθήσει να αντέξετε πιο εύκολα τις δοκιμασίες των δύσκολων, επίγειων μας ΖΩΗ. Ο Θεοδόσιος (στον κόσμο Fyodor Fedorovich Kashin) γεννήθηκε στις 3 Μαΐου 1841 στην επαρχία του Περμ, σε μια φτωχή αγροτική οικογένεια. Οι γονείς του, ο Φιοντόρ και η Αικατερίνη, ήταν ευσεβείς και βαθιά πιστοί Χριστιανοί και, παρά τη φτώχεια και την απόκτηση πολλών παιδιών, δίδαξαν στα παιδιά τους να ζουν με ευλάβεια. Όλη η οικογένεια παρακολουθούσε τις εκκλησιαστικές εκδηλώσεις, έκανε το πρωί και το βράδυ κανόνες, ποτέ δεν κάθισε στο τραπέζι χωρίς προσευχή, χωρίς προσευχή, δεν ξεπέρασε το κατώφλι, με προσευχή ξεκίνησε κάθε επιχείρηση, στηριζόμενη σε όλα στο θέλημα του Θεού. Ο μελλοντικός μεγάλος ασκητής απορρόφησε τα λόγια των ψαλμών και των ύμνων με το γάλα της μητέρας του. Κατά τη γέννηση του Fyodor, η μαία τον δέχτηκε "με πουκάμισο". "Θα είναι ένας μεγάλος ιερέας - γεννήθηκε σε μια μοναστική καμιλαβόσκα", είπε στους γονείς της. Τα λόγια ήταν προφητικά. Το παιδί μεγάλωσε και αναπτύχθηκε ασυνήθιστα γρήγορα. Ο Κύριος από τη μήτρα της μητέρας του τον έκανε τον εκλεκτό Του και τον προίκισε με ιδιαίτερα χαρίσματα χάριτος, έτσι ώστε σε πολύ νεαρή ηλικία, μόλις έμαθε να περπατά και να μιλά, αγάπησε τον Δημιουργό του με όλη του την αγνή παιδική ψυχή και βρέφος σε χρόνια, το μυαλό του ξεπέρασε κατά πολύ την ηλικία του. Inδη σε βρεφική ηλικία, όπως και ένας ενήλικας, πήγε στο δάσος για να προσευχηθεί. Στο δάσος υπήρχε μια μεγάλη πέτρα, στην οποία ερχόταν ο μικρός Φιοντόρ, ανέβαινε πάνω του και προσευχόταν για πολύ καιρό, παιδικά ενθουσιώδης. Μια φορά κατά τη διάρκεια μιας προσευχής άκουσε μια φωνή: "Η πέτρα στην οποία προσεύχεσαι είναι του παραδείσου". Έτσι το ονόμασε - "Πέτρα του παραδείσου". Σε πολύ νεαρή ηλικία, συγκινημένος από το Άγιο Πνεύμα, ο Φιοντόρ έφυγε από το σπίτι του και, ενώνοντας μια ομάδα προσκυνητών, πήγε μαζί τους στον Άθω. Ο ηγούμενος του μοναστηριού της θέσης της ζώνης της Θεοτόκου οργάνωσε τον Fedor να ζήσει. Εκεί το αγόρι μεγάλωσε, έμαθε να διαβάζει και να γράφει και έκανε μοναστικές υπακοές. Βρίσκοντάς τον επιμελή, ικανό και επιμελή στην προσευχή, ο ηγούμενος τον πήγε κοντά του, του έδωσε ένα κελί. Ο νεαρός ασκητής μίλησε μόνο όταν ήταν απολύτως απαραίτητο, προσευχήθηκε με έμπνευση, παρέμεινε ταπεινός, η προσευχή του Ιησού δεν έφυγε ποτέ από τα χείλη του, το μυαλό και η καρδιά του δόθηκαν στο πιο γλυκό Όνομα. Με εξαιρετική ζεστασιά, προσευχήθηκε με δάκρυα στην Υπεραγία Θεοτόκο και αυτή έγινε ο Ζηλωτής Μεσίτης και Βοηθός του για το υπόλοιπο της ζωής της. Όταν ο Φιοντόρ ήταν δεκατεσσάρων ετών, ένας Ρώσος στρατηγός έφτασε στο μοναστήρι. Έφερε μαζί του μια πολύ άρρωστη γυναίκα. Αφήνοντας την στο πλοίο, ο στρατηγός ήρθε να ζητήσει βοήθεια από τον ηγούμενο. Ο ηγεμόνας διέταξε να καλέσει τον Φιοντόρ και το νεαρό βιβλίο προσευχών έκανε το πρώτο θαύμα - θεράπευσε μια άρρωστη γυναίκα από μια ασθένεια. Η ευσέβεια και οι αρετές του Φιοντόρ έγιναν αντικείμενο φθόνου και ζήλιας των μοναχικών αδελφών, αλλά υπέμεινε ταπεινά όλες τις ταπεινώσεις. Κατά τη διάρκεια των δοκιμασιών, ο Κύριος τον βοήθησε ως εκ θαύματος. Κάποτε, δύο μοναχοί, δελεασμένοι από τον διάβολο, πέταξαν τον Φέντορ σε μια βαθιά τρύπα που είχε μια αποχέτευση στην ανοιχτή θάλασσα. Ο νεαρός άνδρας απευθύνθηκε στην Μητέρα του Θεού και στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, οι οποίοι τον έσωσαν από τον αναπόφευκτο θάνατο. Η ώρα του τόνου πλησίαζε. Ο ηγούμενος έστειλε τον νεαρό στο σπίτι για να λάβει την γονική του ευλογία. Ο Φιοντόρ επέστρεψε στο Περμ, αναζήτησε τον πατέρα και τη μητέρα του και, έχοντας λάβει την ευλογία τους, με καθαρή καρδιά αναχώρησε ξανά για τον Άθω, στο μοναστήρι του, όπου τον έβαλαν με το όνομα του Θεοδοσίου. Για περίπου πέντε χρόνια, ο Θεοδόσιος έφερε υπακοή στην αυλή του ρωσικού ξενώνα, αποδεχόμενος τους φτωχούς, τους ασθενείς και όλους όσους χρειάζονταν τη βοήθεια και την καθοδήγησή του. Με την ευλογία του εξομολογητή του, ο Θεοδόσιος έκανε προσκύνημα στους Αγίους Τόπους και επισκέφθηκε πολλά ιερά. Έμεινε στην Ιερουσαλήμ στον Πανάγιο Τάφο, αφού υπηρέτησε εδώ για περισσότερα από δώδεκα χρόνια. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο πατήρ Θεοδόσιος επέστρεψε στον Άθω. Με την ευλογία του Hegumen Ioannikiy, στις 12 Δεκεμβρίου 1897, χειροτονήθηκε ιερέας, όπως αποδεικνύεται από ένα πιστοποιητικό που εκδόθηκε στον Ιερομόναχο Θεοδόσιο στις 14 Δεκεμβρίου 1897, υπογεγραμμένο από τον Μητροπολίτη Νιλ. Ο ιερομόναχος Θεοδόσιος υπάκουσε στον Hegumen Ioannikiy μέχρι το 1901. Μετά το θάνατό του, διαδοχικά, έγινε ηγούμενος της μονής. Όμως τον βάρυναν οι νέες του ευθύνες στην ηγεσία του μοναστηριού. Το 1907, κατόπιν εντατικοποιημένου αιτήματος, απαλλάχθηκε από τη θέση του ηγουμένου και αποσύρθηκε ξανά στην Ιερουσαλήμ, όπου ανέλαβε το σχήμα. Με την Πρόνοια του Θεού, ένας συνταξιούχος στρατηγός έφτασε στην Ιερουσαλήμ από τη Ρωσία. Έχοντας συναντηθεί με τον πατέρα Θεοδόσιο, ο στρατηγός τον προέτρεψε να μετακομίσει στην πατρίδα του. Μετά από κάποια ταλαιπωρία, αφού έσκυψε στους Αγίους Τόπους, ο πατήρ Θεοδόσιος ξεκίνησε για τη Ρωσία. Έζησε μόνο ένα χρόνο στο κτήμα του στρατηγού στην Πλατνιρόβκα και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε 27 χιλιόμετρα από την πόλη Κρυμσκ, κοντά στο χωριό Τεμνιέ Μπουκί (αγρόκτημα Γκόρνι). Εδώ ίδρυσε ένα ασκητήριο, όπου άρχισαν να ζουν μαζί του αρκετές καλόγριες από το πλησιέστερο μοναστήρι, καθώς και δύο έφηβες κοπέλες που του έφερε η Πρόνοια του Θεού - η Άννα και ο Λιούμποφ, οι οποίοι για τριάντα χρόνια ήταν δίπλα στον πατέρα Θεοδόσιο και μετά τους δίκαιους του γέροντα ο θάνατος συνέταξε ένα χειρόγραφο για την εκπληκτική ζωή του. Στην περιοχή του Κρίμσκ, η φήμη για τον εξαιρετικό γέρο διαδόθηκε αμέσως. Οι άνθρωποι άρχισαν να έρχονται σε αυτόν για ευλογία και συμβουλές, αφού είχε το χάρισμα της πνευματικής διορατικότητας. Κατήγγειλε μερικούς, θεράπευσε άλλους από ασθένειες και άλλους θεράπευσε με λόγια. Αντιμετώπισε τους πάντες με συμπάθεια, κατευθύνοντάς τους στο δρόμο της σωτηρίας. Knewξερε εκ των προτέρων ποιος θα απευθυνθεί σε αυτόν και με ποιο αίτημα, προέβλεψε τη μελλοντική ζωή και θάνατο των συνομιλητών του. Εδώ, στην έρημο, μέσα από τις προσευχές του πατέρα Θεοδοσίου, έριξε μια πηγή με νερό πηγής, η οποία έχει την ικανότητα να θεραπεύει τα βάσανα. Ο πατήρ Θεοδόσιος τιμήθηκε κατά τη διάρκεια της ζωής του να επισκεφθεί τη Μητέρα του Θεού. Τον επισκέφθηκαν επίσης οι προφήτες του Θεού, ο Ηλίας και ο Ενώχ, που εκδηλώθηκαν στη δόξα. Ο προφήτης του Θεού Ηλίας, μαζί με τον Ιακώβ, τον αδελφό του Κυρίου κατά σάρκα, ήρθαν στον γέροντα υπό το πρόσχημα των απλών προσκυνητών και συνομίλησαν μαζί του στο κελί του για τρεις ημέρες. Τον Μάρτιο του 1927, δύο εβδομάδες πριν από το Πάσχα, ο πατήρ Θεοδόσιος συνελήφθη και οδηγήθηκε στο Νοβοροσίσκ. Wasταν υπό έρευνα μέχρι τον Ιανουάριο του 1929, μετά την οποία, αφού καταδικάστηκε σε τρία χρόνια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, στάλθηκε στην εξορία. Ο αρχάριος Lyubov πήγε εκεί για τον ιερέα και τον υπηρέτησε μέχρι το τέλος της θητείας του. Ο π. Θεοδόσιος έμεινε στην εξορία μέχρι το 1932. Μετά την αποφυλάκισή του, ήρθε στο Mineralnye Vody, έμεινε εδώ για να ζήσει και δέχτηκε το κατόρθωμα της ανοησίας: περπάτησε στους δρόμους, ντυμένος με ένα χρωματιστό πουκάμισο, έπαιξε με παιδιά, που τον αποκαλούσαν «παππού Κούζκα». Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, ο πατέρας Θεοδόσιος ήταν ένα από τα πιο ζηλωτά βιβλία προσευχής για τη νίκη της Ρωσίας, προσευχόμενος συνεχώς για την υγεία των υπερασπιστών της και για την ανάπαυση των πεσόντων στρατιωτών. Όταν οι Γερμανοί πλησίασαν το Mineralnye Vody, συνέβη ένα τέτοιο περιστατικό. Γρήγορα, γρήγορα, καθόλου σαν γέρος, ο πατέρας Φεοντόσυ τρέχει στο νηπιαγωγείο και λέει στα παιδιά που περπατούν στο δρόμο: «Γκούλια, γκουλιού, ακολούθησέ με, παιδιά! Τρέξε πίσω μου! » Για διασκέδαση, τα παιδιά έτρεξαν πίσω από τον παππού τους Kuzka, τους δασκάλους - μετά τα παιδιά. Εν τω μεταξύ, το κέλυφος χτύπησε το κτίριο του νηπιαγωγείου και το κατέστρεψε. Αλλά κανείς δεν πέθανε - όλα τα έβγαλε ο διορατικός γέρος. Συχνά ο γέροντας τους έδινε οδηγίες να κάνουν την προσευχή του Ιησού και είπε ότι αν οι άνθρωποι ήξεραν τι τους περίμενε μετά το θάνατο, θα προσευχόταν στον Θεό μέρα και νύχτα. Η ζωή του πατέρα Θεοδοσίου είναι μια συνεχής προσπάθεια για τον Θεό, ένα συνεχές επίτευγμα, η πιο υψηλή υπηρεσία. Όλες οι πράξεις που έκανε στην επίγεια ζωή του είναι πράξεις που έγιναν για χάρη του Χριστού. Ο θάνατος του πατέρα Θεοδοσίου, τον οποίο είχε προβλέψει εκ των προτέρων, είναι επίσης θαυμάσιος. Την ημέρα του θανάτου του, ένας άγνωστος περιπλανώμενος εμφανίστηκε στο σπίτι. Όλη τη νύχτα, απήγγειλε ψαλμούς και το Ιερό Ευαγγέλιο από καρδιάς. Κατά τη διάρκεια της ταφής, τέσσερις νέοι άνδρες προσφέρθηκαν εθελοντικά να μεταφέρουν το φέρετρο. Wereταν ντυμένοι με έναν ασυνήθιστο τρόπο: πουκάμισα με μακριά μανίκια, μπότες (μετά τον πόλεμο ήταν μεγάλη σπανιότητα). όλοι είχαν ξανθά μαλλιά τηγανίτας. Σήκωσαν το φέρετρο και το μετέφεραν στην αγκαλιά τους στο νεκροταφείο, μετά από το οποίο εξαφανίστηκαν χωρίς ίχνος. Στις 25 Απριλίου 1995, την Τρίτη της Λαμπρής Εβδομάδας, στην εκκλησία του Αρχαγγέλου του Θεού Μιχαήλ, που βρίσκεται στο χωριό Κράσνι Ουζέλ, κατά τη διάρκεια της πασχαλινής λειτουργίας, η τελευταία φορά τραγουδήθηκε "Αιώνια μνήμη" στον Γέροντα Θεοδοσίου. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γεδεών ευλόγησε την τοπική λατρεία του Ιεροσεμάρχου Θεοδόσιου την ημέρα του ευλογημένου θανάτου του στις 27 Ιουλίου / 8 Αυγούστου.