ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ
Αδικία είναι η συνήθεια να βλέπει κανείς τους νόμους με υπεροψία. Αδικία είναι η περιφρόνηση των νόμων, η καταπάτηση του δικαίου. Αδικία είναι η εναντίωση στο θείο θέλημα. Είναι ενέργεια για να επικρατήσει το κακό, ο πόλεμος, η ταραχή, η κακοδαιμονία, η βασιλεία του πονηρού.Η αδικία είναι ανοσιούργημα κι αυτόν πού την εργάζεται τον καθιστά ακάθαρτο μπροστά στον Θεό.Η αδικία είναι αποκρουστική στα μάτια τού Θεού, καθώς προσβάλλει το πρώτο των θείων χαρακτηριστικών πού είναι η θεία δικαιοσύνη.
Είναι δε μητέρα κάθε κακίας, αφού μέσα στην αδικία κρύβεται διαμιάς κάθε κακία. Η αδικία είναι πράξη ψυχής πού δεν συντάσσεται με τον Θεό αλλά με τον πονηρό.
Η αδικία φανερώνει ψυχή που δεν έχει καμιά επαφή των συναισθημάτων με τη λογική ούτε βέβαια μπορεί να κυριαρχήσει πάνω στα πάθη και τις επιθυμίες της.Η αδικία κρίνει προς το συμφέρον και όχι προς το δίκαιο. Αποδίδει το δίκαιο σ’ αυτούς πού αδικούν και το αφαιρεί απ’ αυτούς πού δικαιούνται να το λάβουν.
Η αδικία γεμίζει τη γη με θρήνους και ο στεναγμός των αδικημένων ανεβαίνει μέχρι τον ουρανό.Η αδικία, η οποία δεν έχει έλεος και οικτιρμούς, δεν δειλιάζει μπροστά σε τίποτα. Συνθλίβει τις καρδιές των αδικημένων και κάνει από τα μάτια τους να τρέχουν πηγές δακρύων. Δεν ελεεί το ορφανό και δεν λυπάται τη χήρα. Πάντοτε αδυσώπητη και ανελέητη, επιβάλλει τις θελήσεις της και εκτελεί τις αποφάσεις της.
Η τυραννία της είναι σκληρή όπου δε επικρατεί, κυριαρχεί ο στεναγμός και ο πόνος.Η αδικία αρνείται τον Θεό και δεν υπολογίζει το κράτος της δύναμής Του.Η εικόνα της προκαλεί φρίκη και τρόμος καταλαμβάνει αυτούς πού την αντικρίζουν. Είναι δύσμορφη και αποτρόπαιη και η όψη της μοιάζει με αρχαία ερινύα. Όπου κι αν εμφανιστεί, απομακρύνεται απ’ εκεί η ειρήνη, η χαρά και η ευθυμία.Η παρουσία της προμηνύει καταιγίδα και η φωνή της αναγγέλλει την καταστροφή. Απ’ όπου κι αν περάσει, η ερήμωση γίνεται ολοκληρωτική.Η αδικία είναι ο κακός δαίμονας πού αφαιρεί την ευτυχία από τους ανθρώπους.
Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΑΔΙΚΟΥ (κατά τή Σοφία Σολομώντος, κεφ. β’)
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ
Ο χαρακτήρας του αδίκου στη Σοφία Σολομώντος περιγράφεται ως εξής:«Είπαν λοιπόν στον εαυτό τους, σκεπτόμενοι παράλογα, ότι η ζωή μας είναι λίγη και λυπηρή και ότι δεν υπάρχει γιατρειά για τον θάνατο του ανθρώπου και πως δεν έχει φανερωθεί ακόμη αυτός που γύρισε από τον Άδη.
Ότι υπάρχουμε αυθύπαρκτοι και μετά απ’ αυτήν τη ζωή θα είναι σαν να μην υπήρξαμε ποτέ. Ότι η πνοή μας σαν καπνός θα βγει από τα ρουθούνια μας και ότι ο λόγος μας είναι σπινθήρας που βγαίνει από την κίνηση της καρδιάς κι όταν αυτός σβήσει, στάχτη θα γίνει και το σώμα, αλλά και το πνεύμα θα διαλυθεί σαν κενός αέρας.
Το όνομά μας θα ξεχαστεί με τον χρόνο και κανείς δεν θα θυμάται τα έργα μας. Η ζωή μας θα παρέλθει όπως τα σύννεφα και ή ομίχλη που διασκορπίζονται και χάνονται από τις ακτίνες και τη θερμότητα του ήλιου.Σκιά που παρέρχεται είναι η ζωή μας και δεν υπάρχει εμπόδιο στον θάνατό μας΄ ο Άδης είναι σφραγισμένος και κανείς δεν επιστρέφει απ’ εκεί.
Ελάτε λοιπόν να απολαύσουμε τα υπάρχοντα αγαθά, να χρησιμοποιήσουμε όσα αποκτήσαμε σαν νέοι, δίχως αργοπορία, να χορτάσουμε με ακριβό κρασί και αρώματα, πριν παρέλθει για μας το άνθος της άνοιξης΄ να στεφανωθούμε με κάλυκες ρόδων πριν μαραθούμε. Κανείς να μην αφήσει αχρησιμοποίητη την εποχή αυτή που η δύναμή μας είναι αγέρωχη. Να αρπάξουμε ότι υπάρχει και ότι συντελεί στο να γεμίσουμε ευφροσύνη, καθότι αυτή η μερίδα, ο κλήρος αυτός, μας ανήκει. Ας καταπιέσουμε τον φτωχό και τον δίκαιο, ας μη λυπηθούμε τις χήρες, ούτε να ντραπούμε τα πολλά χρόνια των γερόντων.
Για μας η δύναμή μας ας γίνει νόμος δικαιοσύνης΄ (εφόσον το ασθενές ελέγχεται σαν άχρηστο) ας παγιδεύσουμε τον δίκαιο, γιατί είναι εμπόδιο για μας΄ εναντιώνεται στα έργα μας, μας κατηγορεί για ατοπήματα νομικά, μας υπενθυμίζει τα αμαρτήματα της νεότητάς μας, μας λέει ότι έχει γνώση Θεού και ονομάζει τον εαυτό του παιδί του Κυρίου΄ γίνεται έλεγχος στις σκέψεις μας. Είναι βαρύ για μας ακόμη και να τον βλέπουμε, γιατί ο τρόπος της ζωής του δεν μοιάζει με τον δικό μας και οι δρόμοι του είναι τελείως διαφορετικοί.
Γι’ αυτόν λογιζόμαστε απατεώνες και φεύγει από τις συναναστροφές μας γιατί μας θεωρεί ακάθαρτους. Μακαρίζει τα τέλη των δικαίων και υπερηφανεύεται ότι έχει τον Θεό πατέρα. Θα δούμε αν είναι τα λόγια του αληθινά, θα εξετάσουμε τα αποτελέσματα της ζωής του. Διότι αν είναι δίκαιος υιός Θεού, ο Θεός θα τον προστατέψει και θα τον απομακρύνει απ’ αυτούς που τον πολεμούν. Θα ετοιμάσουμε γι` αυτόν ύβρεις και βάσανα και θα γνωρίσουμε την ειλικρίνειά του και θα δοκιμάσουμε την ανεξικακία του. Θα τον καταδικάσουμε σε εξευτελιστικό θάνατο και θα παρατηρούμε τα λόγια που θα λέει.
Αυτά σκεπτόμενοι πλανήθηκαν, γιατί τους τύφλωσε εντελώς η κακία τους, δεν γνώρισαν τα μυστήρια του Θεού, ούτε ήλπισαν να λάβουν μισθό αγιότητας, ούτε μπόρεσαν να διακρίνουν το βραβείο των αμόλυντων ψυχών, να καταλάβουν ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο άφθαρτο, κατ’ εικόνα της δικής Του αιωνιότητας και ότι εξαιτίας του φθόνου του διαβόλου, εισήλθε ο θάνατος στον κόσμο. Και όσοι ανήκουν στον διάβολο, θα υποστούν τον θάνατο».
ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ
ΠΕΡΙ ΑΔΙΚΙΑΣ
Όταν αδικείσαι και σκληραίνει η καρδιά σου και τα σπλάχνα σου, μη λυπάσαι, επειδή αυτό έγινε κατ’ οικονομίαν, αλλά με χαρά να ανατρέπεις τους λογισμούς που ξεσηκώνονται, γνωρίζοντας ότι με τον αφανισμό των λογισμών, μόλις αυτοί εμφανιστούν, αφανίζεται και το κακό. Αν όμως οι λογισμοί εξακολουθούν αδιάκοπα, τότε και το κακό μεγαλώνει.
→ Μάρκος ο Ασκητής (Άγιος)
Αν ωφελήσεις κάποιον, θα βλαφτείς από κάποιον άλλον. Κι αυτό για να πείς ή να κάνεις κάτι άπρεπο, επειδή αδικεύεσαι, και να σκορπίσεις έτσι άσχημα αυτό, που μάζεψες καλά. Αυτός είναι ο στόχος των πονηρών δαιμόνων. Γι’ αυτό πρέπει να προσέχεις μυαλωμένα και συνετά.
→ Νείλος ο Ασκητής (Άγιος)
ανεβαίνει σε λίγο καιρό σε υψηλό βαθμό προκοπής
20. Εκείνος που αγαπά με όλη του την ψυχή εκείνους που τον υβρίζουν ή τον αδικούν και του στερούν τα πράγματά του, και προσεύχεται γι' αυτούς, ανεβαίνει σε λίγο καιρό σε υψηλό βαθμό προκοπής.
Γιατί όταν αυτό γίνεται με αίσθηση της καρδιάς, κατεβάζει τον άνθρωπο σε άβυσσο ταπεινώσεως και σε πηγές δακρύων, όπου βυθίζεται το τριμερές της ψυχής, και ανεβάζει στον ουρανό της απάθειας το νου και τον κάνει θεωρητικό. Και με τη γεύση της ουράνιας αγαθότητας τον κάνει να θεωρεί σκύβαλα όλα τα πράγματα αυτής της ζωής, και να παίρνει ακόμη και αυτήν την τροφή και το νερό πιο αραιά και χωρίς ηδονική διάθεση.
→ Συμεών ο νέος Θεολόγος (Άγιος)
οπότε ως ατελής, εύλογα απορρίπτεται
45. Ο βίος των ανθρώπων διαιρείται σε δύο τρόπους, ενώ οι στόχοι του σε τρεις τάξεις. Ο ένας τρόπος είναι ο κοινωνικός και εγκόσμιος. Ο άλλος είναι έξω από την κοινωνία των ανθρώπων και υπερκόσμιος. Ο κοινωνικός διαιρείται σε σωφροσύνη και σε απληστία. Ο ακοινώνητος διαιρείται σε φιλοσοφία, σε φυσική γνώση και σε υπερφυσική ενέργεια. Ο πρώτος τώρα, ή συνάπτεται στο δίκαιο, οπότε έρχεται στην κατά φύση κατάσταση, ή στην αδικία, οπότε φτάνει στην αδικία, χάνοντας τη φυσική του κίνηση. Ο άλλος πάλι, αν βαδίσει προς τον επιδιωκόμενο σκοπό στοιχώντας στον κανόνα, καταλήγει στην άπειρη Φύση, με τελειότητα πάνω από τη φύση· αν όμως η άσκησή του γίνεται από φιλοδοξία, αποτυγχάνει το σκοπό του και καταντά σε αδόκιμο νου(Ρωμ. 1, 28), οπότε ως ατελής, εύλογα απορρίπτεται από την τάξη του τελείου.
→ Νικήτας ο Στηθάτος (Όσιος)
Ούτε υπάρχει μεγαλύτερη και τελειότερη μεταξύ των αρετών από την αγάπη του πλησίον.
Είναι σπουδαιότερο να ευεργετεί κανείς μιά ψυχή με το λόγο παρά με την προσευχή και να κάνει υπομονή όταν αδικείται από τον πλησίον του, για να μη στενοχωρείται αυτός που αδικεί, αλλά να του ικανοποιήσει το θέλημα στον καιρό της ταραχής του, όπως λέει ο άγιος Δωρόθεος, και έτσι να σηκώνει το βάρος του πλησίον από ευσπλαχνία για την ψυχή του και να προσεύχεται γι' αυτόν, ποθώντας τη σωτηρία του και οποιοδήποτε άλλο αγαθό, σωματικό και ψυχικό.
Και αυτή είναι η καθαρή ανεξικακία, η οποία καθαρίζει την ψυχή και την ανυψώνει στο Θεό. Γιατί η θεραπεία του ανθρώπου είναι ανώτερη από κάθε εργασία και κάθε αρετή. Ούτε υπάρχει μεγαλύτερη και τελειότερη μεταξύ των αρετών από την αγάπη του πλησίον. Σημάδι της αγάπης αυτής είναι όχι μόνο το να μην έχει κανείς κάτι που ο άλλος το έχει ανάγκη, αλλά και το θάνατο γι' αυτόν να υπομένει με χαρά, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου(Ιω. 15,13), και αυτά να τα θεωρεί σαν χρέος· και εύλογα.
Γιατί καθένας χρεωστεί να αγαπά τον πλησίον μέχρι θανάτου όχι μόνο γιατί έχει την ίδια φύση μ' αυτόν, αλλά και για το υπέρτιμο αίμα που έχυσε για μας ο Χριστός, που έδωσε και την εντολή της αγάπης του πλησίον. Μην είσαι φίλαυτος, λέει ο άγιος Μάξιμος, και θα είσαι φιλόθεος· μη γίνεσαι αυτάρεσκος, και θα είσαι φιλάδελφος.
→ Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ
Αδικία είναι η συνήθεια να βλέπει κανείς τους νόμους με υπεροψία. Αδικία είναι η περιφρόνηση των νόμων, η καταπάτηση του δικαίου. Αδικία είναι η εναντίωση στο θείο θέλημα. Είναι ενέργεια για να επικρατήσει το κακό, ο πόλεμος, η ταραχή, η κακοδαιμονία, η βασιλεία του πονηρού.Η αδικία είναι ανοσιούργημα κι αυτόν πού την εργάζεται τον καθιστά ακάθαρτο μπροστά στον Θεό.Η αδικία είναι αποκρουστική στα μάτια τού Θεού, καθώς προσβάλλει το πρώτο των θείων χαρακτηριστικών πού είναι η θεία δικαιοσύνη.
Είναι δε μητέρα κάθε κακίας, αφού μέσα στην αδικία κρύβεται διαμιάς κάθε κακία. Η αδικία είναι πράξη ψυχής πού δεν συντάσσεται με τον Θεό αλλά με τον πονηρό.
Η αδικία φανερώνει ψυχή που δεν έχει καμιά επαφή των συναισθημάτων με τη λογική ούτε βέβαια μπορεί να κυριαρχήσει πάνω στα πάθη και τις επιθυμίες της.Η αδικία κρίνει προς το συμφέρον και όχι προς το δίκαιο. Αποδίδει το δίκαιο σ’ αυτούς πού αδικούν και το αφαιρεί απ’ αυτούς πού δικαιούνται να το λάβουν.
Η αδικία γεμίζει τη γη με θρήνους και ο στεναγμός των αδικημένων ανεβαίνει μέχρι τον ουρανό.Η αδικία, η οποία δεν έχει έλεος και οικτιρμούς, δεν δειλιάζει μπροστά σε τίποτα. Συνθλίβει τις καρδιές των αδικημένων και κάνει από τα μάτια τους να τρέχουν πηγές δακρύων. Δεν ελεεί το ορφανό και δεν λυπάται τη χήρα. Πάντοτε αδυσώπητη και ανελέητη, επιβάλλει τις θελήσεις της και εκτελεί τις αποφάσεις της.
Η τυραννία της είναι σκληρή όπου δε επικρατεί, κυριαρχεί ο στεναγμός και ο πόνος.Η αδικία αρνείται τον Θεό και δεν υπολογίζει το κράτος της δύναμής Του.Η εικόνα της προκαλεί φρίκη και τρόμος καταλαμβάνει αυτούς πού την αντικρίζουν. Είναι δύσμορφη και αποτρόπαιη και η όψη της μοιάζει με αρχαία ερινύα. Όπου κι αν εμφανιστεί, απομακρύνεται απ’ εκεί η ειρήνη, η χαρά και η ευθυμία.Η παρουσία της προμηνύει καταιγίδα και η φωνή της αναγγέλλει την καταστροφή. Απ’ όπου κι αν περάσει, η ερήμωση γίνεται ολοκληρωτική.Η αδικία είναι ο κακός δαίμονας πού αφαιρεί την ευτυχία από τους ανθρώπους.
Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΑΔΙΚΟΥ (κατά τή Σοφία Σολομώντος, κεφ. β’)
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ
Ο χαρακτήρας του αδίκου στη Σοφία Σολομώντος περιγράφεται ως εξής:«Είπαν λοιπόν στον εαυτό τους, σκεπτόμενοι παράλογα, ότι η ζωή μας είναι λίγη και λυπηρή και ότι δεν υπάρχει γιατρειά για τον θάνατο του ανθρώπου και πως δεν έχει φανερωθεί ακόμη αυτός που γύρισε από τον Άδη.
Ότι υπάρχουμε αυθύπαρκτοι και μετά απ’ αυτήν τη ζωή θα είναι σαν να μην υπήρξαμε ποτέ. Ότι η πνοή μας σαν καπνός θα βγει από τα ρουθούνια μας και ότι ο λόγος μας είναι σπινθήρας που βγαίνει από την κίνηση της καρδιάς κι όταν αυτός σβήσει, στάχτη θα γίνει και το σώμα, αλλά και το πνεύμα θα διαλυθεί σαν κενός αέρας.
Το όνομά μας θα ξεχαστεί με τον χρόνο και κανείς δεν θα θυμάται τα έργα μας. Η ζωή μας θα παρέλθει όπως τα σύννεφα και ή ομίχλη που διασκορπίζονται και χάνονται από τις ακτίνες και τη θερμότητα του ήλιου.Σκιά που παρέρχεται είναι η ζωή μας και δεν υπάρχει εμπόδιο στον θάνατό μας΄ ο Άδης είναι σφραγισμένος και κανείς δεν επιστρέφει απ’ εκεί.
Ελάτε λοιπόν να απολαύσουμε τα υπάρχοντα αγαθά, να χρησιμοποιήσουμε όσα αποκτήσαμε σαν νέοι, δίχως αργοπορία, να χορτάσουμε με ακριβό κρασί και αρώματα, πριν παρέλθει για μας το άνθος της άνοιξης΄ να στεφανωθούμε με κάλυκες ρόδων πριν μαραθούμε. Κανείς να μην αφήσει αχρησιμοποίητη την εποχή αυτή που η δύναμή μας είναι αγέρωχη. Να αρπάξουμε ότι υπάρχει και ότι συντελεί στο να γεμίσουμε ευφροσύνη, καθότι αυτή η μερίδα, ο κλήρος αυτός, μας ανήκει. Ας καταπιέσουμε τον φτωχό και τον δίκαιο, ας μη λυπηθούμε τις χήρες, ούτε να ντραπούμε τα πολλά χρόνια των γερόντων.
Για μας η δύναμή μας ας γίνει νόμος δικαιοσύνης΄ (εφόσον το ασθενές ελέγχεται σαν άχρηστο) ας παγιδεύσουμε τον δίκαιο, γιατί είναι εμπόδιο για μας΄ εναντιώνεται στα έργα μας, μας κατηγορεί για ατοπήματα νομικά, μας υπενθυμίζει τα αμαρτήματα της νεότητάς μας, μας λέει ότι έχει γνώση Θεού και ονομάζει τον εαυτό του παιδί του Κυρίου΄ γίνεται έλεγχος στις σκέψεις μας. Είναι βαρύ για μας ακόμη και να τον βλέπουμε, γιατί ο τρόπος της ζωής του δεν μοιάζει με τον δικό μας και οι δρόμοι του είναι τελείως διαφορετικοί.
Γι’ αυτόν λογιζόμαστε απατεώνες και φεύγει από τις συναναστροφές μας γιατί μας θεωρεί ακάθαρτους. Μακαρίζει τα τέλη των δικαίων και υπερηφανεύεται ότι έχει τον Θεό πατέρα. Θα δούμε αν είναι τα λόγια του αληθινά, θα εξετάσουμε τα αποτελέσματα της ζωής του. Διότι αν είναι δίκαιος υιός Θεού, ο Θεός θα τον προστατέψει και θα τον απομακρύνει απ’ αυτούς που τον πολεμούν. Θα ετοιμάσουμε γι` αυτόν ύβρεις και βάσανα και θα γνωρίσουμε την ειλικρίνειά του και θα δοκιμάσουμε την ανεξικακία του. Θα τον καταδικάσουμε σε εξευτελιστικό θάνατο και θα παρατηρούμε τα λόγια που θα λέει.
Αυτά σκεπτόμενοι πλανήθηκαν, γιατί τους τύφλωσε εντελώς η κακία τους, δεν γνώρισαν τα μυστήρια του Θεού, ούτε ήλπισαν να λάβουν μισθό αγιότητας, ούτε μπόρεσαν να διακρίνουν το βραβείο των αμόλυντων ψυχών, να καταλάβουν ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο άφθαρτο, κατ’ εικόνα της δικής Του αιωνιότητας και ότι εξαιτίας του φθόνου του διαβόλου, εισήλθε ο θάνατος στον κόσμο. Και όσοι ανήκουν στον διάβολο, θα υποστούν τον θάνατο».
ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ
ΠΕΡΙ ΑΔΙΚΙΑΣ
Όταν αδικείσαι και σκληραίνει η καρδιά σου και τα σπλάχνα σου, μη λυπάσαι, επειδή αυτό έγινε κατ’ οικονομίαν, αλλά με χαρά να ανατρέπεις τους λογισμούς που ξεσηκώνονται, γνωρίζοντας ότι με τον αφανισμό των λογισμών, μόλις αυτοί εμφανιστούν, αφανίζεται και το κακό. Αν όμως οι λογισμοί εξακολουθούν αδιάκοπα, τότε και το κακό μεγαλώνει.
→ Μάρκος ο Ασκητής (Άγιος)
Αν ωφελήσεις κάποιον, θα βλαφτείς από κάποιον άλλον. Κι αυτό για να πείς ή να κάνεις κάτι άπρεπο, επειδή αδικεύεσαι, και να σκορπίσεις έτσι άσχημα αυτό, που μάζεψες καλά. Αυτός είναι ο στόχος των πονηρών δαιμόνων. Γι’ αυτό πρέπει να προσέχεις μυαλωμένα και συνετά.
→ Νείλος ο Ασκητής (Άγιος)
ανεβαίνει σε λίγο καιρό σε υψηλό βαθμό προκοπής
20. Εκείνος που αγαπά με όλη του την ψυχή εκείνους που τον υβρίζουν ή τον αδικούν και του στερούν τα πράγματά του, και προσεύχεται γι' αυτούς, ανεβαίνει σε λίγο καιρό σε υψηλό βαθμό προκοπής.
Γιατί όταν αυτό γίνεται με αίσθηση της καρδιάς, κατεβάζει τον άνθρωπο σε άβυσσο ταπεινώσεως και σε πηγές δακρύων, όπου βυθίζεται το τριμερές της ψυχής, και ανεβάζει στον ουρανό της απάθειας το νου και τον κάνει θεωρητικό. Και με τη γεύση της ουράνιας αγαθότητας τον κάνει να θεωρεί σκύβαλα όλα τα πράγματα αυτής της ζωής, και να παίρνει ακόμη και αυτήν την τροφή και το νερό πιο αραιά και χωρίς ηδονική διάθεση.
→ Συμεών ο νέος Θεολόγος (Άγιος)
οπότε ως ατελής, εύλογα απορρίπτεται
45. Ο βίος των ανθρώπων διαιρείται σε δύο τρόπους, ενώ οι στόχοι του σε τρεις τάξεις. Ο ένας τρόπος είναι ο κοινωνικός και εγκόσμιος. Ο άλλος είναι έξω από την κοινωνία των ανθρώπων και υπερκόσμιος. Ο κοινωνικός διαιρείται σε σωφροσύνη και σε απληστία. Ο ακοινώνητος διαιρείται σε φιλοσοφία, σε φυσική γνώση και σε υπερφυσική ενέργεια. Ο πρώτος τώρα, ή συνάπτεται στο δίκαιο, οπότε έρχεται στην κατά φύση κατάσταση, ή στην αδικία, οπότε φτάνει στην αδικία, χάνοντας τη φυσική του κίνηση. Ο άλλος πάλι, αν βαδίσει προς τον επιδιωκόμενο σκοπό στοιχώντας στον κανόνα, καταλήγει στην άπειρη Φύση, με τελειότητα πάνω από τη φύση· αν όμως η άσκησή του γίνεται από φιλοδοξία, αποτυγχάνει το σκοπό του και καταντά σε αδόκιμο νου(Ρωμ. 1, 28), οπότε ως ατελής, εύλογα απορρίπτεται από την τάξη του τελείου.
→ Νικήτας ο Στηθάτος (Όσιος)
Ούτε υπάρχει μεγαλύτερη και τελειότερη μεταξύ των αρετών από την αγάπη του πλησίον.
Είναι σπουδαιότερο να ευεργετεί κανείς μιά ψυχή με το λόγο παρά με την προσευχή και να κάνει υπομονή όταν αδικείται από τον πλησίον του, για να μη στενοχωρείται αυτός που αδικεί, αλλά να του ικανοποιήσει το θέλημα στον καιρό της ταραχής του, όπως λέει ο άγιος Δωρόθεος, και έτσι να σηκώνει το βάρος του πλησίον από ευσπλαχνία για την ψυχή του και να προσεύχεται γι' αυτόν, ποθώντας τη σωτηρία του και οποιοδήποτε άλλο αγαθό, σωματικό και ψυχικό.
Και αυτή είναι η καθαρή ανεξικακία, η οποία καθαρίζει την ψυχή και την ανυψώνει στο Θεό. Γιατί η θεραπεία του ανθρώπου είναι ανώτερη από κάθε εργασία και κάθε αρετή. Ούτε υπάρχει μεγαλύτερη και τελειότερη μεταξύ των αρετών από την αγάπη του πλησίον. Σημάδι της αγάπης αυτής είναι όχι μόνο το να μην έχει κανείς κάτι που ο άλλος το έχει ανάγκη, αλλά και το θάνατο γι' αυτόν να υπομένει με χαρά, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου(Ιω. 15,13), και αυτά να τα θεωρεί σαν χρέος· και εύλογα.
Γιατί καθένας χρεωστεί να αγαπά τον πλησίον μέχρι θανάτου όχι μόνο γιατί έχει την ίδια φύση μ' αυτόν, αλλά και για το υπέρτιμο αίμα που έχυσε για μας ο Χριστός, που έδωσε και την εντολή της αγάπης του πλησίον. Μην είσαι φίλαυτος, λέει ο άγιος Μάξιμος, και θα είσαι φιλόθεος· μη γίνεσαι αυτάρεσκος, και θα είσαι φιλάδελφος.
→ Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου