Αναρτήσεις
ΞΕΝΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΙΣ Αντιαιρετική Ημερίδα με θέμα: «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ» Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Θεολόγου, Συγγραφέως, Διευθυντού του Γραφείου Αιρέσεων καί Παραθρησκειών τῆς Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς Εν Πειραιεί τη 28η Απριλίου 2018 Εισήγηση με θέμα: «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ» που δόθηκε σε Αντιαιρετική Ημερίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς την 26η Απριλίου 2018 στην Αίθουσα του «Πειραϊκού Συνδέσμου Πειραιώς» με γενικό θέμα «ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ» Σεβασμιώτατε ποιμενάρχα μας, σεβαστοί πατέρες, κυρίες και κύριοι. Πριν να ξεκινήσω θα ήθελα να εκφράσω τις θερμές ευχαριστίες μου προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ.κ. Σεραφείμ για την τιμή της αναθέσεως της παρούσης ομιλίας, στα πλαίσια της παρούσης Ημερίδος με γενικό θέμα «Πτυχές του Αποκρυφισμού της Νέας Εποχής». Το θέμα μου έχει τίτλο: «Νέα Εποχή και Οικουμενισμός» και περιλαμβάνει μια σύντομη εισαγωγή, μια συνοπτική παρουσίαση των δύο σπουδαιοτέρων σκοτεινών και αντιχρίστων κινημάτων της εποχής μας, της λεγόμενης Νέας Εποχής και του Οικουμενισμού, την διαλεκτική σχέση μεταξύ Νέας Εποχής και Οικουμενισμού και τέλος κάποια συμπεράσματα. Εισαγωγικά Οι αιρέσεις και γενικότερα τα ποικίλα συστήματα των σκοτεινών και αντιχρίστων δυνάμεων πάντοτε υπήρξαν ο μεγαλύτερος εχθρός στη ζωή της Εκκλησίας, το πιο επικίνδυνο όπλο του προαιωνίου αντιδίκου και αντιπάλου της σωτηρίας μας, του διαβόλου. Η αγία μας Εκκλησία κατά την μακραίωνα δισχιλιετή ιστορική πορεία της κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια πλειάδα αιρέσεων και παραθρησκευτικών ομάδων, οι οποίες επιχειρούσαν με πολλούς και ποικίλους τρόπους και μεθόδους προσηλυτισμού, να προσελκύσουν τα θύματά τους στην πλάνη και εν τέλει στην απώλεια. Διά των αγίων Πατέρων και με την συγκρότηση Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων αντιμετώπισε με επιτυχία, συνεργούσης της Χάριτος, όλες αυτές τις αιρέσεις. Σήμερα η Εκκλησία μας καλείται κυρίως να αντιμετωπίσει δύο νέες ύπουλες και επικίνδυνες αιρέσεις, δύο πολυκέφαλα θηρία, δύο σκοτεινά, δαιμονικά και αντίχριστα κινήματα παγκοσμίων διαστάσεων, τη λεγόμενη Νέα Εποχή και τον Οικουμενισμό. Τα δύο αυτά κινήματα αποτελούν την μεγαλύτερη απειλή στη ζωή της Εκκλησίας, διότι κινούνται ευέλικτα και παραπλανητικά σε πολλά επίπεδα συγχρόνως, γι’ αυτό και είναι πολύ δύσκολο να προσδιορίσει ο ερευνητής τα όριά τους και να αξιολογήσει πλήρως την διαβρωτική τους δράση. Νέα Εποχή Έχει ήδη αναφερθεί προηγουμένως στην εισήγησή του ο π. Κυριακός σχετικά με τον όρο Αποκρυφισμός και το νοηματικό περιεχόμενο του κινήματος της Νέας Εποχής και επομένως, θα είμαι πολύ περιληπτικός στο κεφάλαιο που αναφέρεται στη Νέα Εποχή. Κατ’ αρχήν η Νέα Εποχή είναι ένα παγκόσμιο κίνημα, αντίχριστο ως προς τον χαρακτήρα, αποκρυφιστικό ως προς την προέλευση και πολυσύνθετο ως προς την διάρθρωση. Ο όρος είναι παρμένος από την αστρολογία, σύμφωνα με την οποία, κατά την αντίληψη των αποκρυφιστών και θεοσοφιστών, ο ήλιος γυρίζει γύρω από ένα κεντρικό άξονα και η περιστροφή του διαρκεί χιλιάδες χρόνια. Η τροχιά του διαιρείται σε 12 μέρη και αποτελεί τον ζωδιακό κύκλο. Για να περάσει από το ένα ζώδιο στο άλλο, χρειάζεται γύρω στα δύο χιλιάδες χρόνια. Αυτές είναι οι εποχές. Σε κάθε εποχή κυριαρχεί ένας νέος διδάσκαλος, ένας «αβατάρ»-Μεσσίας, που φέρνει νέες αλήθειες στη γη. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, η εποχή του Χριστιανισμού, η εποχή των Ιχθύων, πέρασε και μπήκαμε σε μια νέα εποχή, την εποχή του Υδροχόου. Σύμφωνα με την ιδεολογία των οπαδών της Νέας Εποχής, περιμένουμε ένα νέο Μεσσία, τον Μεσσία της Νέας Εποχής, ο οποίος θα είναι συγχρόνως, ένας παγκόσμιος πολιτικός ηγέτης, που θα κυβερνήσει την ανθρωπότητα, αλλά και θρησκευτικός, που θα ενώσει όλες τις θρησκείες. Θα εγκαταστήσει μια νέα τάξη πραγμάτων, τόσο σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο όσο και σε θρησκευτικό. Αυτοί είναι οι δύο κεντρικοί στόχοι της Νέας Εποχής. Στο κίνημα αυτό συστεγάζονται και αλληλοπεριχωρούνται η θεοσοφία και ο αποκρυφισμός με μια ποικιλία εκδηλώσεών του, η μασονία, ο διεθνής σιωνισμός, ο νεογνωστικισμός, και πολλές άλλες αντίχριστες οργανώσεις. Οι ίδιοι οι εκφραστές του κινήματος της Νέας Εποχής αυτοπροσδιορίζονται, σύμφωνα με ένα ελληνικό νεοεποχίτικο περιοδικό[1] ως «ένα δυναμικό ρεύμα πνευματικής αναζήτησης, που αναπροσανατολίζει την ανθρώπινη συνείδηση σε νέες πηγές αληθείας», και που ως γνώρισμα έχει την «πύρινη αγάπη», την «πνευματικότητα» και «την καθολική ελευθερία μέσα στην αναδυόμενη παγκόσμια κοινότητα πέρα από διακρίσεις φυλετικές, θρησκευτικές, πολιτικές, ή ιδεολογικές». Οι παρά πάνω θέσεις και απόψεις, φαίνονται βέβαια πολύ ελκυστικές, εντυπωσιάζουν, και γίνονται εύκολα αποδεκτές. Κατά βάθος όμως δεν αποτελούν τίποτε άλλο, παρά το προσωπείο της Νέας Εποχής, στην προσπάθειά της να παραπλανήσει και να διαβρώσει τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Πίσω από το προσωπείο κρύβεται μια άλλη σκοτεινή και εφιαλτική πραγματικότητα. Διότι τίποτε από όσα επαγγέλλεται και διακηρύσσει η Νέα Εποχή, δεν είναι νέο. Απολύτως τίποτα. Αντιθέτως η Ορθόδοξη Εκκλησία, το μόνο αληθινά νέο και καινό το οποίο βιώνει και ομολογεί από καταβολής κόσμου είναι η ενσάρκωση του Θεού Λόγου, όπως παρατηρεί ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: Με την ενσάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού, «επιτελείται το πάντων καινών καινότατον, το μόνον καινόν υπό τον ήλιον».[2] Ιστορική αναδρομή Ένας μεγάλος αριθμός ερευνητών του φαινομένου της Νέας Εποχής τοποθετούν τις απαρχές της εμφανίσεως και εξαπλώσεως του κινήματος στα τέλη του 19ου αιώνα. Όπως παρατηρεί σύγχρονος ερευνητής ο πρωτοπρ. π. Βασίλειος Γεωργόπουλος, ως όρος αλλά και ως κίνημα, κυοφορήθηκε και ανδρώθηκε μέσα στους κόλπους της Θεοσοφίας και του Αποκρυφισμού, έτσι ώστε να μπορούμε να βεβαιώσουμε με σιγουριά, ότι η Θεοσοφία και ο Αποκρυφισμός είναι ο χώρος που γέννησε και τρέφει τη Νέα Εποχή, ή αν θέλετε, η πνευματική μήτρα της Νέας Εποχής. Τούτο αποδεικνύεται πέραν των άλλων και από το γεγονός, ότι οι επιφανέστεροι διεθνώς γνωστοί εκφραστές του κινήματος της Νέας Εποχής, είχαν όλοι τους κάτι κοινό μεταξύ τους. Ήταν όλοι τους βαθιά διαποτισμένοι από την ιδεολογία και τα δόγματα της Θεοσοφίας και του Αποκρυφισμού. Ήδη έγινε προηγουμένως λόγος για την πρώτη διάσημη θεοσοφίστρια, την ρωσικής καταγωγής Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκυ, και επομένως δεν θα επεκταθώ στο πρόσωπο και τη δράση της. Το έργο της Μπλαβάτσκυ συνέχισαν οι Henry Olcott, η Annie Besant, και η Αλίκη Μπέϋλη, μεγάλοι θεοσοφιστές του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνος. Το γεγονός επίσης ότι τόσο ο Olcott, όσο και η Annie Besant ήταν μασόνοι, μαρτυρεί τη βαθιά ιδεολογική συγγένεια μεταξύ Θεοσοφίας και Μασονίας. Μάλιστα η Annie Besant αργότερα έγινε αρχηγός της γυναικείας Μασονίας στην Αγγλία και στις χώρες που εξηρτώντο από αυτήν, όπως μας πληροφορεί ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, στο έργο του «Ο αποκρυφισμός στο φως της Ορθοδοξίας».[3] Από τους διασημότερους θεοσοφιστές του 20ου αιώνος μνημονεύουμε τον αμερικανό αποκρυφιστή Λήβι Ντόουλιγκ, τον Γάλλο Πολ λε κουρ, τον Πέτερ Κάντυ και τη σύζυγό του Έϊλιν, την ηθοποιό Σίρλεϋ Μακλέϊν, τον Δαυϊδ Σπάνγκλερ, συγγραφέα και εκδότη πολλών νεοεποχίτικων βιβλίων, τον Άγγλο γεωπόνο Τζωρτζ Τρεβαλιάν, μεγάλο θιασώτη και θεωρητικό της Νέας Εποχής, την διάσημη Μάριλιν Γκράσσο Φέρκουσον, πασίγνωστη για το βιβλίο της με τίτλο «Η συνομωσία του Υδροχόου» και θεωρουμένη ως προφήτιδα της Νέας Εποχής κ.α. Βασικές θεοσοφικές διδασκαλίες Οι βασικές θεοσοφικές αντιλήψεις της Μπλαβάτσκυ και των διαδόχων της περί Θεού, κόσμου και ανθρώπου είναι ουσιαστικά ένα συνοθύλευμα γνωστικισμού, πνευματισμού, μεντιουμισμού, ινδουϊσμού, και βουδισμού, ενώ παράλληλα διαφαίνεται στα έργα της, στα οποία αναλύει τις βασικές διδασκαλίες της Θεοσοφίας, α) το φοβερό μίσος της κατά του Χριστιανισμού, και β) η φανερή και δεδηλωμένη προσήλωσή της στην αξία και στις πρακτικές της σατανολατρείας. Πρώτη βασική αρχή, η αν θέλετε, βασικό δόγμα της Θεοσοφίας είναι ότι δεν υπάρχει θρησκεία ανώτερη από την αλήθεια. Όλες οι θρησκείες, μαζί και ο Χριστιανισμός, έχουν μέρος μόνον της αλήθειας, οπότε όλες θα πρέπει να συνεισφέρουν το μερίδιό τους, ώστε η κάθε μια να εμπλουτίσει τις άλλες και να εμπλουτιστεί από τις άλλες. Ο αληθινός ερευνητής της αλήθειας οφείλει να χάσει τελείως από τα μάτια του όλες τις δογματικές πίστεις και όλες τις θρησκείες. Συμφιλιώνει όλες τις θρησκείες, αποφλοιώνει την κάθε μια τους από τα εξωτερικά ανθρώπινα ενδύματα και αποκαλύπτει ότι η ρίζα της κάθε μιας ταυτίζεται με τη ρίζα κάθε άλλης μεγάλης θρησκείας. Έχοντας λοιπόν χάσει από τα μάτια του τις πίστεις και τις θρησκείες είναι πλέον οπαδός της παν-ιδεολογίας, της θεοσοφικής, η νεοεποχίτικης πανθρησκείας. Η θεοσοφική διδασκαλία, ισχυρίζεται η Μπλαβάτσκυ, «είναι η αποθήκη από όλες τις αλήθειες, που κήρυξαν όλοι οι μύστες και προφήτες των ιστορικών και προϊστορικών χρόνων…Είναι πάνω στη γη ό,τι το λευκό φως για το ηλιακό φάσμα. Κάθε θρησκεία είναι ένα από τα επτά χρώματα του φάσματος. Κάθε χρωματιστή ακτίνα αγνοεί όλες τις άλλες και τις θεωρεί ψεύτικες, απατηλές. Η ανθρωπότητα δεν θα βασανίζεται στο μέλλον απ’ την κατάρα του χωρισμού της τεχνητής πόλωσης, αλλά θα βυθιστεί μες το αγνό χωρίς απόχρωση λευκό φως της αιώνιας αλήθειας».[4] Περαιτέρω και σαν συνέπεια των προηγουμένων η Μπλαβάτσκυ προτείνει τη συναδέλφωση όλων των λαών, πέρα από διαφορές θρησκείας, χρώματος και φυλής και προβλέπει λαμπρό το μέλλον της Θεοσοφίας. Έτσι θέτει τις βάσεις για την ανοικοδόμηση της πανθρησκείας και τη διάβρωση του χριστιανικού κόσμου. Μια άλλη βασική αρχή της θεοσοφίας που αποτελεί γνήσια έκφραση του θρησκευτικού συγκρητισμού, είναι ο λεγόμενος δογματικός πλουραλισμός, η συνύπαρξη δηλαδή και η αποδοχή διαφορετικών δογμάτων και πίστεων. Σύμφωνα με την αρχή αυτή όλες οι θρησκείες και όλες οι πίστεις αποτελούν νόμιμες εκφάνσεις του θρησκευτικού φαινομένου και είναι δρόμοι που οδηγούν στον ίδιο θεό και κατ’ επέκταση όλες οι θρησκείες προσφέρουν λύτρωση και σωτηρία. Επομένως μπορεί κανείς να πιστεύει σε όποια θρησκεία θέλει, αρκεί να μην είναι αποκλειστικός. Για τη Θεοσοφία και τη Νέα Εποχή κάθε αντίληψη περί μοναδικότητος του ευαγγελίου, κάθε αντίληψη που δεν κατανοεί ισοπεδωτικά και εξισωτικά όλες τις πίστεις και τις θρησκείες θεωρείται φανατισμός και μισαλλοδοξία. Το πνεύμα της συγκρητιστικής πανθρησκείας εκφράστηκε άριστα στο «Α΄ Κοινοβούλιο των Θρησκειών του κόσμου», που πραγματοποιήθηκε το 1893 στο Σικάγο στην ομιλία του ινδού Γκουρού Βιβεκανάντα: «…Οι χριστιανοί δεν πρέπει να γίνουν ινδουϊστές, ούτε βουδιστές, ούτε και αυτοί να γίνουν χριστιανοί. Αλλά κάθε θρησκεία θα πρέπει να αφομοιώσει το πνεύμα των άλλων θρησκειών, διατηρώντας ωστόσο τις ιδιαιτερότητές της…».[5] Επιγραμματικά μόνον μνημονεύουμε ορισμένες ακόμη βασικές διδασκαλίες της θεοσοφίας και της Νέας Εποχής, στις οποίες δεν θα επεκταθούμε λόγω ελλείψεως χρόνου: Την πίστη στη μετενσάρκωση και το κάρμα, την πίστη σε απρόσωπο θεό, την δυνατότητα μετεξελίξεως του ανθρώπου σε κατ’ ουσίαν θεό με τις δικές του μόνο δυνάμεις, κ.α. Θα κλείσουμε το κεφάλαιο αυτό παραθέτοντας μερικά στοιχεία από την «Χριστολογία» της Νέας Εποχής. Όταν ομιλούμε για «Χριστολογία» της Νέας Εποχής βασικά εννοούμε α) ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός κατά την Νέα Εποχή και β) ποιος είναι ο Χριστός της Νέας Εποχής. Όπως αναλύει σε σχετική μελέτη του[6] ο πρωτ. π. Κυριακός Τσουρός Γραμματέας της Σ.Ε. επί των αιρέσεων, «ο υδροχοϊκός Χριστός της Νέας Εποχής δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τον Χριστό των ευαγγελίων και της αγίας Γραφής γενικότερα. Κατά τη θεοσοφία ο Ιησούς Χριστός είναι ο «Χριστός» της εποχής των ιχθύων…Είναι μια ακόμη ενσάρκωση της θείας ουσίας, ένας αβατάρ, όπως πολλοί άλλοι προ αυτού (Ώρος, Βούδας, Κρίσνα, Ιμάμ Μάχντι κ.α.). Ήταν ένας από μια μακρά συνέχεια τελείων θείων ανθρώπων».[7] Ως προς το δεύτερο ερώτημα: ποιος είναι ο Χριστός της Νέας Εποχής, αναφέρουμε ότι υπάρχει μια πληθώρα «Χριστών», αφού οι πολυάριθμες ομάδες της Νέας Εποχής διεκδικούν η κάθε μια για τον εαυτό της την αυθεντία και ένα δικό της τύπο «Χριστού». Όπως παρατηρεί ο π. Κυριακός «δεν συμφωνεί φερ’ ειπείν ο Χριστός της Θεοσοφίας με τον Χριστό του Υδροχόου, ή ο Χριστός της Ενωτικής Εκκλησίας του Μουν με τον Χριστό του Σάϊ Μπάμπα. Εξ’ άλλου κατά καιρούς εμφανίστηκαν πολλοί ψευδόχριστοι και ψευδομεσσίες, ιδιαίτερα τα τελευταία έτη της δεύτερης μ. Χ. χιλιετίας».[8] Για παράδειγμα η θεοσοφίστρια Αλίκη Μπέϋλυ μας δίδει την εξής εικόνα περί του Χριστού σε ένα βιβλίο της με τίτλο «Η επανεμφάνισις του Χριστού», το οποίο δημοσίευσε στην Αγγλία το 1948: «Ο Χριστός της Νέας Εποχής έχει να επιτελέσει, κατά την Θεοσοφία, ένα πολύ σημαντικό έργο…Οραματιζόμεθα μιαν νέαν και ζωτικήν παγκόσμιον θρησκείαν… Αυτή η ιδέα μιας παγκόσμιας θρησκείας…βραδέως σήμερον γίνεται ευρέως επιθυμητή και εργασία συντελείται δια την πραγματοποίησίν της. Η συγχώνευσις των πίστεων αποτελεί τώρα έδαφος συζητήσεων. Της νέας παγκοσμίου θρησκείας τα βάθρα θα τα καθορίζουν όσοι εργάζονται εις τον τομέα της θρησκείας».[9] Ωστόσο προς το παρόν κατά την Μπέϋλυ υπάρχουν εμπόδια για την επανεμφάνιση του Χριστού της Νέας Εποχής και κατά συνέπεια για την εγκαθίδρυση της νέας παγκόσμιας θρησκείας. Και το πρώτο και μεγαλύτερο εμπόδιο είναι ο ίδιος ο Χριστιανισμός. Οικουμενισμός Ερχόμαστε τώρα στο δεύτερο σκέλος της εισηγήσεως μας, που αφορά τον Οικουμενισμό και στα σύντομα χρονικά περιθώρια που έχουμε θα προσπαθήσουμε να δώσουμε τα σπουδαιότερα βασικά γνωρίσματά του, για να δούμε στη συνέχεια, πως τα δύο αυτά μεγέθη, Νέα Εποχή και Οικουμενισμός, συγκλίνουν μεταξύ τους και τελικά υπηρετούν ένα κοινό στόχο, την σταδιακή πολιτική, οικονομική, πολιτισμική και θρησκευτική ενοποίηση της ανθρωπότητος, την πραγματοποίηση και εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας θρησκείας. Κατ’ αρχήν ο Οικουμενισμός είναι ένα παγκόσμιο κίνημα, που έχει σαν μοναδικό σκοπό την δημιουργία μιας νέας τάξεως πραγμάτων, δηλαδή την πολιτική, οικονομική, πολιτισμική και θρησκευτική κυριαρχία του πάνω σ’ όλο τον πλανήτη, σ’ όλη την οικουμένη. Η όλη διαδικασία αυτής της σταδιακής μεταβολής της ανθρωπότητος λέγεται και παγκοσμιοποίηση. Το κίνημα αυτό, όπως φάνηκε και από τον ορισμό που δώσαμε, κινείται και δραστηριοποιείται σε τέσσερα κυρίως επίπεδα, (κατ’ επέκταση όμως επηρεάζει όλους τους τομείς της ανθρωπίνης δραστηριότητος): Στο πολιτικό, το οικονομικό, το πολιτισμικό και τέλος το θρησκευτικό. Και στο μεν πολιτικό επίπεδο προωθούνται όλες εκείνες οι διεργασίες, που είναι απαραίτητες για την δημιουργία όλων εκείνων των προϋποθέσεων και υποδομών, που απαιτούνται για την ανάδειξη μιας παγκόσμιας κυβερνήσεως με ένα παγκόσμιο ηγέτη. Η ιδέα ενός πλανητάρχη, ενός παγκόσμιου ηγέτη που θα λύσει όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητος, ήδη καλλιεργείται εδώ και πολλά χρόνια και προωθείται από διεθνή σιωνιστικά και μασονικά κέντρα. Η προϊούσα καταστροφή του περιβάλλοντος σε παγκόσμιο επίπεδο, οι πόλεμοι, οι φυσικές καταστροφές, οι άνωθεν κατευθυνόμενες και προγραμματιζόμενες οικονομικές κρίσεις, οι αθρόες μεταναστεύσεις των λαών κ.λ.π. θα δημιουργήσουν το πρόσφορο εκείνο κλίμα που απαιτείται για να φθάσει κάποτε η ανθρωπότης, ταλαιπωρημένη από τα δεινά και την εξαθλίωση, να αναζητήσει ένα παγκόσμιο κυβερνήτη, ένα σωτήρα, που θα την λυτρώσει από όλα τα κακά. Αυτός ο ηγέτης –πλανητάρχης, όμως όπως γνωρίζουμε από την αγία Γραφή δεν θα είναι άλλος από τον Αντίχριστο. Θα είναι για μεν τους οπαδούς της Νέας Εποχής ο νέος Χριστός –Αβατάρ της εποχής του Υδροχόου, για δε τους Εβραίους Σιωνιστές ο «Μεσσίας», που διακαώς περιμένουν επί αιώνες τώρα, αφού γι’ αυτούς ο Μεσσίας δεν ήταν ο Χριστός, τον οποίο αρνήθηκαν και εσταύρωσαν. Ο αναμενόμενος Μεσσίας των Εβραίων θα είναι ένας επίγειος παγκόσμιος κυβερνήτης με έκτακτα υπερφυσικά χαρίσματα, ο άνθρωπος που δεχθή μέσα του όλη την ενέργεια του σατανά, και ο οποίος θα υπόσχεται ότι θα χαρίσει ευημερία και ειρήνη σ’ όλους τους λαούς της γης. Στο οικονομικό επίπεδο προωθούνται όλες εκείνες οι διεργασίες που απαιτούνται για τη ανοικοδόμηση και καθιέρωση ενός παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, μιας παγκόσμιας οικονομίας. Την διαδικασία αυτή προωθούν εκ του αφανούς τα διεθνή σιωνιστικά κέντρα με την συγκέντρωση του παγκόσμιου πλούτου στα χέρια ολίγων οικογενειών, ως επί το πλείστον Εβραίων στην καταγωγή, της λεγομένης ελίτ των μεγαλοκεφαλαιούχων του χρήματος, οι οποίοι σήμερα κατέχουν στα χέρια τους το 90% και πλέον του παγκοσμίου κεφαλαίου, με την δύναμη του οποίου κατορθώνουν να ασκούν στις κυβερνήσεις των λαών ισχυρότατες πιέσεις, ώστε να κατορθώνουν τελικά να επιβάλλουν την θέλησή τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μετατοπίζεται η εξουσία από τις κυβερνήσεις στους ισχυρούς του χρήματος, ενώ οι δημοκρατικοί θεσμοί εξασθενούν σταδιακά. Η εξουσία ασκείται τυπικά μόνον από τους ηγέτες των χωρών, οι οποίοι έχουν μετατραπεί σε απλούς υπαλλήλους αυτών, που ελέγχουν το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Το χρήμα ανυψώνεται πλέον σε υπέρτατη αξία, γίνεται ο κυρίαρχος προσδιοριστικός παράγων που καθορίζει και διαμορφώνει όλους τους επί μέρους θεσμούς και κρατικές λειτουργίες, όπως η παιδεία, η οικογένεια, η κοινωνική δικαιοσύνη, η εθνική άμυνα, η εξωτερική πολιτική της χώρας, τα ΜΜΕ, μέσω των οποίων επιδιώκεται η χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Παράλληλα με κριτήρια καθαρά οικονομικά, με στόχο την ελεύθερη διακίνηση προϊόντων και κεφαλαίων, όπως γνωρίζουμε προωθήθηκε η ίδρυση της Ε.Ε., της Βορειοαμερικανικής Ενώσεως κ.λ.π., ενώ σταδιακά καταργούνται τα εθνικά κράτη, τα οποία παραχωρούν την εξουσία των σε ομοσπονδίες χωρών, οι οποίες όμως ελέγχονται και από τους αριστοκράτες του χρήματος. Σε πολιτιστικό επίπεδο καλλιεργείται και προωθείται η ιδεολογία της πολυπολιτισμικότητος. Της διαμορφώσεως δηλαδή και της επιβολής ενός ανανεωμένου Δυτικοευρωπαϊκού-Αμερικανικού πολιτισμού, ο οποίος θα κατασκευάζει πολίτες με μια παγκόσμια πλανητική συνείδηση. Προς επίτευξη του στόχου αυτού καταβάλλεται συντονισμένη προσπάθεια, κυρίως μέσω της παιδείας και των ΜΜΕ, για την αποδυνάμωση της εθνικής αυτοσυνειδησίας των λαών και την ισοπέδωση των πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων των επί μέρους εθνών. Μέσα στα πλαίσια αυτά οι τοπικές παραδόσεις προσβάλλονται ως οπισθοδρομικές, τα ήθη και τα έθιμα των λαών γελοιοποιούνται και συκοφαντούνται ως απηρχαιωμένα, τα ιστορικά γεγονότα διαστρεβλώνονται και παραποιούνται, κάθε έννοια υγιούς φιλοπατρίας διαβάλλεται και υβρίζεται ως ρατσισμός και μισαλοδοξία, τα δικαιώματα των μειονοτήτων και των αλλοδαπών πληθυσμών αποκτούν προνομιακή θέση και προστασία έναντι του υπολοίπου πληθυσμού. Τέλος σε θρησκευτικό επίπεδο προωθείται μέσω της παναιρέσεως του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού η ανοικοδόμηση μιας παγκόσμιας θρησκείας. Ιστορική αναδρομή Ας έλθουμε τώρα να δούμε ειδικότερα τον σύγχρονο Οικουμενισμό σε θρησκευτικό επίπεδο και ας κάνουμε πρώτα μια σύντομη ιστορική αναδρομή. Ο θρησκευτικός Οικουμενισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά η παγκοσμιοποίηση σε θρησκευτικό επίπεδο. Η προσπάθεια δηλαδή δημιουργίας μιας παγκόσμιας θρησκείας, η πανθρησκείας, που θα είναι αποτέλεσμα της ομογενοποιήσεως και ισοπεδώσεως όλων των θρησκειών. Χαρακτηρίζεται έντονα από το στοιχείο του θρησκευτικού συγκρητισμού και διακρίνεται α) στον Διαχριστιανικό Οικουμενισμό και β) στον Διαθρησκειακό Οικουμενισμό. Αν δούμε τον Οικουμενισμό από καθαρά εκκλησιολογική άποψη θα τον χαρακτηρίσουμε ασφαλώς ως αίρεση και μάλιστα ως μια από τις φοβερότερες αιρέσεις όλων των αιώνων. Είναι μια «παναίρεση», όπως την χαρακτήρισε μία μεγάλη οσιακή μορφή της εποχής μας ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, η οποία έχει αναπτύξει μέσα στους κόλπους της συγκεκριμένες αιρετικές θεωρίες, οι οποίες, βέβαια είναι τελείως ξένες προς την Ορθόδοξη πίστη και παράδοση. Διαχριστιανικός Οικουμενισμός Ως προς το πρώτο σκέλος του Οικουμενισμού τον Διαχριστιανικό Οικουμενισμό πολύ σύντομα αναφέρουμε ότι εμφανίστηκε κατά τα τέλη του 19ου αιώνα σαν ένα κίνημα μέσα στους κόλπους του Προτεσταντισμού στην εναγώνια προσπάθειά του να ξαναβρεί την ενότητά του μέσα στη διάσπασή του, μετά την συνειδητοποίηση του συνεχώς αυξανόμενου πολυκατακερματισμού του, αλλά και σαν μία αναγκαιότητα των τότε πολιτικών ανακατατάξεων της Ευρώπης. Το 1948 ιδρύεται το γνωστό Π.Σ.Ε., το οποίο αποτέλεσε τον κύριο φορέα και όργανο του Οικουμενισμού για την προώθηση και πραγματοποίηση των σκοπών του. Τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία και οι κατά τόπους Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, προσκληθέντα να συμμετάσχουν ως μέλη του Π.Σ.Ε., έδειξαν στην αρχή μεγάλη επιφυλακτικότητα. Στην πρώτη Γενική Συνέλευση του Π.Σ.Ε. στο Άμστερνταμ το 1948 εκπροσωπήθηκαν μόνο το Οικουμενικό Πατριαρχείο και οι Εκκλησίες της Κύπρου και της Ελλάδος. Στον Ορθόδοξο χώρο ο Οικουμενισμός κάνει την εμφάνισή του στις αρχές του 20ου αιώνος με τις γνωστές πατριαρχικές εγκυκλίους του 1902, 1904 και 1920 που εξέδωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο προς όλα τα Πατριαρχεία και τις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, τις οποίες προσκαλεί σε διάλογο και προσέγγιση με τις άλλες χριστιανικές ομολογίες. Είναι άξιον προσοχής, ότι στην Εγκύκλιο του 1920 για πρώτη φορά χαρακτηρίζονται επισήμως οι αιρετικοί, (Παπικοί και Προτεστάντες), ως Εκκλησίες, που δεν είναι αποξενωμένες από την (Ορθόδοξη), Εκκλησία, αλλά «συγκληρονόμοι» των υποσχέσεων του Θεού εν Χριστώ. Είναι γεγονός ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αρνείται, ούτε φοβάται τον διάλογο προς πάντας, είτε ετεροδόξους είτε ετεροθρήσκους, ακολουθώντας τον θεόπνευστο λόγο του απ. Πέτρου «έτοιμοι προς απολογίαν παντί τω αιτούντι…». Ωστόσο από την εμπειρία των μέχρι σήμερα γενομένων διαλόγων, (με τους προτεστάντες επί 70 χρόνια ενώ με τους Ρωμαιοκαθολικούς επί 38), διαπιστώθηκε το αμετακίνητο της γνώμης και η πεισματώδης επιμονή τους στις ποικίλες αιρετικές διδασκαλίες τους. Γι’ αυτό όπως ήταν αναμενόμενο οι διάλογοι έφθασαν σε αδιέξοδο. Το δε πλέον τραγικό είναι το γεγονός, ότι όχι μόνο δεν κατορθώσαμε μέσω των διαλόγων να επαναφέρουμε τους ετεροδόξους στην Ορθοδοξία, αλλά τελικά έγινε το ακριβώς αντίθετο. Φθάσαμε στο σημείο, μετά από αλλεπάλληλες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, να αναγνωρίσουμε τους ετεροδόξους ως Εκκλησίες. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα πλέον πρώτον μεν από τα κείμενα κοινής αποδοχής, τα οποία υπέγραψαν Ορθόδοξοι και ετερόδοξοι στα παγκόσμια συνέδρια και στις μικτές θεολογικές επιτροπές επί των θεολογικών διαλόγων, όπως για παράδειγμα του Πόρτο Αλέγκρε, του Μπουσάν, του Μπαλαμάντ και της Ραβέννας. Και δεύτερον από τις επίσημες συνοδικές αποφάσεις της ψευδοσυνόδου της Κρήτης, (Ιούνιος 2016). Γνήσια έκφραση του θρησκευτικού συγκρητιστικού πνεύματος, που κυριαρχεί στον Οικουμενισμό αποτελούν οι αιρετικές θεωρίες, τις οποίες ανέπτυξε. Αναφέρουμε επιγραμματικά τις κυριώτερες από αυτές, χωρίς να προχωρούμε σε αναλύσεις, διότι δεν μας παίρνει ο χρόνος. Την θεωρία των κλάδων, του δογματικού μινιμαλισμού, της περιεκτικότητος, της βαπτισματικής ενότητος, των αδελφών Εκκλησιών, των δύο πνευμόνων, της μεταπατερικής θεολογίας κ.α. Διαθρησκειακός Οικουμενισμός Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, ο Οικουμενισμός δεν περιορίστηκε μόνο σε διαχριστιανικό επίπεδο, αλλά σύντομα επεκτάθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, και σε διαθρησκειακό. Το πρώτο επίσημο άνοιγμα προς τις άλλες θρησκείες πραγματοποιεί ο Παπισμός κατά την Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο, (1962-1965), με την γνωστή Συνοδική Εγκύκλιο Nostra Aetate, όπου διακηρύσσεται: «Με εκτίμηση ατενίζει η Εκκλησία και τους Μουσουλμάνους, οι οποίοι λατρεύουν τον ένα και μοναδικό Θεό τον ζώντα… τον εύσπλαγχνο και παντοδύναμο, τον δημιουργό ουρανού και γης, που μίλησε στους ανθρώπους».[10] Προς τον σκοπό αυτό μάλιστα διοργάνωσε Διαθρησκειακές Συναντήσεις στην Ασσίζη (1986, 1994, 2002, 2011 κ.α.) και Διαθρηκειακές Συνελεύσεις στη Ρώμη, όπως αυτή που έγινε στο Βατικανό τον Οκτώβριο του 1999, με εκπροσώπους όλων των θρησκειών. Ο διάλογος και η προσέγγιση κατ’ αρχήν με τις δύο άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες, τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ, (για τις οποίες έγινε γενικά παραδεκτό, ότι πιστεύουν στον ίδιο Θεό), θεωρήθηκε ως έκφραση αγάπης, ως «αγαπητική έξοδος» προς τον πλησίον προς μετάδοση του μηνύματος της χριστιανικής πίστεως. Θεωρήθηκε ακόμη ως μία αναγκαιότητα για την αντιμετώπιση του θρησκευτικού και ιδιαίτερα του ισλαμικού φανατισμού, την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, των ποικίλων κοινωνικών προβλημάτων που μαστίζουν την ανθρωπότητα, την ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία των θρησκειών στις σύγχρονες πολυθρησκευτικές κοινωνίες και την προώθηση της παγκόσμιας ειρήνης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της αδελφοσύνης μεταξύ των λαών. Στην πραγματικότητα όμως εξυπηρετεί και προωθεί τα σκοτεινά σχέδια του Διεθνούς Σιωνισμού και της Νέας Εποχής, την ομογενοποίηση όλων των θρησκειών, προκειμένου έτσι να οικοδομηθεί το νέο θρησκευτικό μοντέλο της πανθρησκείας του Αντιχρίστου. Το παράδειγμα του Βατικανού ακολούθησε στη συνέχεια το Π.Σ.Ε. και η Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία στην Α΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη (Σαμπεζύ 1976), «εκφράζουσα την επιθυμίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας να συμβάλη εις την διαθρησκειακήν συννενόησιν και συνεργασίαν, δι’ αυτής δε εις την απάλειψιν του φανατισμού από πάσης πλευράς και τοιουτοτρόπως εις την συμφιλίωσιν των λαών και επικράτησιν των ιδεωδών της ελευθερίας και της ειρήνης εις τον κόσμον προς εξυπηρέτησιν του συγχρόνου ανθρώπου, ανεξαρτήτως φυλής και θρησκεύματος, απεφάσισεν, όπως η Ορθόδοξος Εκκλησία συνεργασθή προς τούτο μετά των άλλων, εκτός του Χριστιανισμού θρησκευμάτων».[11] Την ίδια αυτή απόφαση επανέλαβε και η Γ΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη στο Σαμπεζύ το 1986.[12] Με βάση τις προαναφερθείσες Πανορθόδοξες Διασκέψεις το Οικουμενικό Πατριαρχείο διοργάνωσε αφ’ ενός μεν διμερείς Ακαδημαϊκές Διασκέψεις με τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ και αφ’ ετέρου Διαθρησκειακά Συνέδρια και Συναντήσεις ηγετών και εκπροσώπων των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών, όπως το Συνέδριο στις Βρυξέλλες το 2001, στη Θεσσαλονίκη το 2003, στην Αθήνα το 2004 κ.α. Σ’ όλα αυτά τα Διαθρησκειακά Συνέδρια και Διαλόγους έγινε προσπάθεια να ευρεθούν κοινά σημεία πίστεως με τις άλλες θρησκείες, διακηρύχθηκε μάλιστα, ότι και οι άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες πιστεύουν στον ίδιο Θεό (κατά το παράδειγμα της Β΄ Βατικανής Συνόδου) και επομένως και σ’ αυτές υπάρχει σωτηρία. Νέα Εποχή και Οικουμενισμός Όπως τονίσαμε και προηγουμένως η Νέα Εποχή και ο Οικουμενισμός, οι δύο αυτές σκοτεινές και αντίχριστες δυνάμεις αλληλοπεριχωρούνται, συγκλίνουν μεταξύ τους και τελικά υπηρετούν ένα κοινό στόχο, τη σταδιακή πολιτική, οικονομική, πολιτισμική και θρησκευτική ενοποίηση της ανθρωπότητος και την πραγματοποίηση και εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας θρησκείας. Πιο συγκεκριμένα μεταξύ του Οικουμενισμού και της «Νέας Εποχής» υπάρχει μια πολύ βαθιά και στενή ιδεολογική συγγένεια και μία αιτιώδης σχέση. Αναφέραμε προηγουμένως ότι βασική αρχή της Θεοσοφίας και της Νέας Εποχής είναι ο λεγόμενος δογματικός πλουραλισμός. Την ίδια όμως αυτή αντίληψη και αρχή, την ομολογούν επίσης πολλοί εκπρόσωποι του Οικουμενισμού. Αναφέρουμε αποκαλυπτικές δηλώσεις ορισμένων εξ’ αυτών: α) του Μητροπολίτου πρώην Ελβετίας Δαμασκηνού: «Όλες οι θρησκείες θεωρούνται ηθελημέναι οδοί από τον Θεόν για την δόξαν του Θεού και την σωτηρίαν των πιστών τους».[13] «Κατά βάθος μία εκκλησία, η ένα τέμενος αποβλέπουν στην ίδια πνευματική καταξίωση του ανθρώπου».[14] «Η ουσιαστική ανεξιθρησκεία δεν περιορίζεται σε απλή ανοχή, αλλά συνίσταται πέραν αυτής και σε μια θετική αναγνώριση μιας ξένης θρησκείας ως γνησίας δυνατότητος συναντήσεως με το ιερό».[15] β) του πρώην Πατριάρχου Αλεξανδρείας κυρού Παρθενίου: «Για μένα το θέμα της γνώσεως αν το Ισλάμ είναι, ή δεν είναι μια εμπνευσμένη θρησκεία δεν τίθεται: Είναι βεβαίως εμπνευσμένη…Ο Μωάμεθ είναι άνθρωπος του Θεού, ο οποίος έκαμε τους Άραβας της ερήμου να πιστεύουν στον ένα Θεόν, ικανούς να νηστεύουν, να προσεύχονται, να αγαπούν τους γείτονές τους και να εργάζονται για το καλό. Και αυτό είναι καλό πράγμα».[16] γ) του καθηγητού κ. Σάβα Αγουρίδη «Ο Ιουδαϊσμός και το Ισλάμ πρέπει να γίνουν αποδεκτοί από τους Ορθοδόξους ως ίσοι και όμοιοι με την Ορθοδοξία, και ο Βουδισμός, όπως προφανώς και άλλες θρησκείες αποτελούν θρησκευτικά φαινόμενα όπως η Ορθοδοξία».[17] Επίσης όπως αναφέραμε παρά πάνω κύριος στόχος της Νέας Εποχής είναι ομογενοποίηση και ο συγκερασμός όλων των θρησκειών του κόσμου και η συναδέλφωση όλων των λαών, πέρα από διαφορές θρησκείας, χρώματος και φυλής. Αυτήν όμως την ανάγκη συναδελφώσεως και περαιτέρω συνεργασίας όλων των λαών και θρησκειών διακήρυξε, όπως είδαμε παρά πάνω η Α΄ και η Γ΄ Προσυνοδικές Πανορθόδοξες Διασκέψεις. Τα Διαθρησκειακά Συνέδρια και Συναντήσεις που διοργανώθηκαν στη συνέχεια μεταξύ της Ορθοδοξίας και των άλλων θρησκευμάτων, βάδισαν με συνέπεια και πιστότητα πάνω στη γραμμή αυτή που χάραξε η Α΄ και η Γ΄ Προσυνοδική. Καλλιέργησαν την ιδέα ότι η προσέγγιση και ο διάλογος με τις άλλες θρησκείες, αποτελεί μία αναγκαιότητα προκειμένου έτσι να συστρατευθούν από κοινού σε μια κοινή μαρτυρία για το καλό του κόσμου. Για να καταπολεμίσουν, όπως ισχυρίζονται, τα ποικίλα κοινωνικά προβλήματα που μαστίζουν την ανθρωπότητα, όπως ο πόλεμος, η μόλυνση του περιβάλλοντος, η φτώχεια, κ.λ.π. Για να προωθήσουν την παγκόσμια ειρήνη, την ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία των θρησκειών στις σύγχρονες πολυθρησκευτικές κοινωνίες, την δικαιοσύνη, την ελευθερία και την αδελφοσύνη μεταξύ των λαών. Είναι αποκαλυπτικές οι δηλώσεις ορισμένων κυρίων εκπρόσωπων του Οικουμενισμού, που εκφράζουν ακριβώς αυτή την ιδεολογία: α) του πρώην Αρχιεπισκόπου Βορείου και Νοτίου Αμερικής κυρού Ιακώβου, ο οποίος διετέλεσε για ένα διάστημα συμπρόεδρος του Π.Σ.Ε.: «…Το Π.Σ.Ε. προχωρεί προς πραγματοποίηση του σκοπού του δια του συγκερασμού πολιτισμών, θρησκειών και λαών».[18] β) Ορθοδόξου Πατριάρχου ο οποίος στην Παγκόσμια Διάσκεψη Θρησκείας και Ειρήνης στην Riva del Garda της Ιταλίας στις 4 Νοεμβρίου 1994 διεκήρυξε ότι: «…Ρωμαιοκαθολικοί και Ορθόδοξοι, Προτεστάντες και Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Ινδοί, Βουδιστές και Κομφουκιανοί, ήλθε ο καιρός όχι απλώς για προσέγγιση, αλλά για μια συμμαχία και συλλογική προσπάθεια προς τον σκοπόν της καθοδηγήσεως του κόσμου, μακράν των ψευδοπροφητών του εξτρεμισμού και της μισαλλοδοξίας».[19] Συμπεράσματα Με βάση τα όσα παρά πάνω ελέχθησαν, το πρώτο που θα πρέπει να τονίσουμε, σαν γενικό συμπέρασμα, είναι ότι η ανθρωπότητα σήμερα βιώνει μια πρωτοφανή πνευματική σύγχυση, που δεν έχει προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία. Ζούμε σε μια εποχή που έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των εσχάτων χρόνων, όπως αυτά έχουν προφητευθεί από το αδιάψευστο στόμα του Κυρίου μας, από τους ιερούς συγγραφείς της Αγίας Γραφής και από αγίους και χαρισματούχους Γέροντες, που ομίλησαν προφητικά για τα έσχατα. Κυρίαρχο και πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτή την πρωτοφανή αποστασία των ημερών μας παίζουν τα δύο πολυκέφαλα θηρία της πλάνης, η Νέα Εποχή και ο Οικουμενισμός. Και τα δύο εργάζονται παράλληλα, υπηρετούν με συνέπεια το πανθρησκειακό όραμα και προετοιμάζουν με γοργούς ρυθμούς την εφιαλτική πανθρησκεία, η οποία θα στρώσει το χαλί για την έλευση του αντιχρίστου. Ο κλήρος και ο πιστός λαός του Θεού βρίσκεται ήδη αναπόφευκτα αντιμέτωπος με τα δύο αυτά πολυκέφαλα θηρία, τα οποία αποτελούν την μεγαλύτερη απειλή και τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ζωή της Εκκλησίας. Απέναντι στην διπλή αυτή απειλή καλείται να θωρακιστεί με την παντοδύναμο Χάρη του Θεού, με την πνευματική εκείνη πανοπλία, για την οποία κάνει λόγο ο απόστολος Παύλος στην προς Εφεσίους Επιστολή του, (6,10-17). Προ πάντων καλείται σήμερα η Εκκλησία δια του κλήρου και του πιστού λαού της, να επαγρυπνεί και να διακρίνει τα «σημεία των καιρών» (Ματθ.16,3). Να υπερασπιστεί την ακεραιότητα του δόγματός της και να διακηρύξει την σταθερή και αταλάντευτη πεποίθησή της, ότι αυτή μόνη παραμένει η Εκκλησία των αγίων αποστόλων και των θεοφόρων Πατέρων, η Μία, Αγία, Καθολική, και Αποστολική Εκκλησία, εντός της οποίας και μόνον ο άνθρωπος πραγματοποιεί την σωτηρία και την θέωσή του. Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας. [1] «Δώρα για τη ζωή», τευχ.13, Σεπτ.-Οκτ. 2004, εξώφυλλο [2] Έκδοσις Ακριβής Ορθοδόξου Πίστεως, Γ΄1, PG. 94,984. [3] Ο αποκρυφισμός στο φως της Ορθοδοξίας, Αθήνα 1996, τομ, Ε΄, σελ.113. [4] The Secret Doctrine, Έκδοση- ανατύπωση του 1974, από το Theosophical University Press, Pasadena Kalifornia, σελ. ΧΧ. [5] Βλ. περιοδ. «Διάλογος» του «Διορθοδόξου Συνδέσμου πρωτοβουλιών Γονέων», τευχ. 1, σελ.16. [6] «Ο Χριστός της Νέας Εποχής», στο συλλογικό τόμο με τίτλο «Πτυχές της Νέας Εποχής. Απειλή αλλοιώσεως του Ορθοδόξου φρονήματος από το πνεύμα της Νέας Εποχής», Πρακτικά ΙΖ΄ Πανορθοδόξου Συνδιασκέψεως Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων για θέματα Αιρέσεων και Παραθρησκείας, Κλάδος Εκδόσεων της Επικοινωνιακής και Μορφωτικής Υπηρεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 2007, σελ. 163-198 [7] Από τη βηθλεέμ στο Γολγοθά, σελ. 211. [8] Ο.π. σελ. 177. [9] Αλίκη Μπέϊλυ, Η επανεμφάνιση του Χριστού, σελ. 169. [10] Βλ. Διάταγμα Β΄ Συνόδου του Βατικανού, τευχ. 7, Εκδ. «Γραφείου Καλού Τύπου, Αθήνα, σελ. 43-44 [11] Μητροπολίτου πρώην Ἑλβετίας Δαμασκηνοῦ, Πρὸς τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον, Προβλήματα καὶ προοπτικαί, Ἀθῆναι 1990, σελ. 29. [12] Βλ. Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, «Η προετοιμαζόμενη Αγία και Μεγάλη Σύνοδος πιστή διάκονος του παναιρετικού Οικουμενισμού, Πειραιεύς 2015, σελ. 22. [13] Μητρ. Ελβετίας Δαμασκηνού Λόγος Διαλόγου, σελ. 16 [14] Μητρ. Ελβετίας Δαμασκηνού, εν «Ορθοδοξία και Ισλάμ», εκδ. Ι. Μονής Οσίου Γρηγορίου, 1997, σελ.17. [15] Μητρ. Ελβετίας Δαμασκηνού, εν περιοδ. «Επίσκεψις», αριθ. 426/1.10.1989, σελ. 6. [16] Πατρ. Αλεξανδρείας Παρθενίου, στο «You Shall Be My Witnesses», Επιμέλεια Γεωρ. Λαιμοπούλου, Εκδ. «Τέρτιος», Κατερίνη 1991, σελ. 19. [17] Π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου, « Διαλογισμός και Προσευχή, Ορθόδοξη θεώρηση», Αθήναι 1993, σελ. 236. [18] Πρωτ. Γεωρ. Μεταλληνού , Ομότιμου Καθ. Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, «Οι διάλογοι χωρίς προσωπείο», Διαδικτυακός τόπος Ορθόδοξος Λόγος, www.orthodox.net.gr, σ. 4-5 [19] Περιοδ. «Επίσκεψις», αρ.511/30.11.1994, σελ. 28.
Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ ΤΟΥ ΙΣΚΑΡΙΩΤΗ ΕΚ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΙΒΗΡΩΝ “Και απελθών απήγξατο…” (Ματθαίος 27,5).Το κείμενο που ακολουθεί, προέρχεται από χειρόγραφο της Ιεράς Μονής Ιβήρων, αντίγραφο του οποίου απόκειται στο Κελλί του του Αγίου Γοβδελά του Πέρσου της Ιεράς Μονής Ιβήρωνν, το οποίο αντέγραψε και εξέδωσε δίς ο Αγιορείτης (+) Ιερομόναχος Αβέρκιος το 1895 και 1896 στην Βάρνα. Κατάγονταν από την Ισκάρια και ο πατέρας του ονομάζονταν Ρόβελ. Μια νύκτα η μητέρα του ξύπνησε έντρομη με φωνές. μετά από έναν εφιάλτη που είχε δει στον ύπνο της και διαλογίζονταν περί αυτού. Ο Ρόβελ την ρώτησε τι συμβαίνει, για να λάβει την απάντηση ότι εάν συλλάβει παιδί και είναι αρσενικό, τότε αυτό θα είναι ο χαλασμός της γενιάς των Εβραίων. Πράγματι, κατά σύμπτωση, τη νύχτα εκείνη συνέλαβε η γυναίκα του Ρόβελ και γέννησε μετά από καιρό αγόρι. Φοβούμενοι την πραγματοποίηση του εφιάλτη, κατασκεύασαν ένα κιβώτιο, σαν αυτό που είχαν κάμει στην Αίγυπτο για τον Μωϋσή, τοποθέτησαν το παιδί τους μέσα σε αυτό και το άφησαν στη θάλασσα της Γαλιλαίας. Απέναντι της Ισκαρίας, υπήρχε μικρή νήσος όπου ποιμένες ξεχειμώνιαζαν τα κοπάδια τους. Εκεί έφτασε με τα κύματα το κιβώτιο, το οποίο ανέσυραν από τα νερά οι ποιμένες και βρήκαν το μικρό παιδί. Το μεγάλωσαν και του έδωσαν το όνομα Ιούδας. Μόλις αναπτύχθηκε και άρχισε να βαδίζει, το μετέφεραν στην Ισκάρια, προκειμένου να βρουν άνθρωπο για να το δώσουν προκειμένου να το αναθρέψει. Εκεί συμπτωματικά, συνάντησαν τον Ρόβελ και του έδωσαν το μικρό παιδί, δίχως να γνωρίζουν ότι είναι ο φυσικός του πατέρας, ο δε Ρόβελ το ανέλαβε, και το αγάπησε, ενθυμούμενος το δικό του παιδί το οποίο πριν από χρόνια είχε αφήσει μέσα σε κιβώτιο στη θάλασσα της Γαλιλαίας. Η μητέρα του Ιούδα, εν τω μεταξύ, είχε γεννήσει κι άλλον υιό, μαζί με τον οποίο ανέτρεφε και τον Ιούδα, ο οποίος κακοποιούσε συχνά τον αδελφό του αναλογιζόμενος πονηρά την διανομή της πατρικής περιουσίας. Κάποια ημέρα, αποφάσισε – συνεπεία της φιλαργυρίας – να φονεύσει τον αδελφό του για να γίνει μελλοντικά ο κύριος όλης της περιουσίας του πατέρα του. Έτσι, ενώ βρίσκονταν τα δυο αδέλφια μακριά από το σπίτι, τον φόνευσε χτυπώντας τον με πέτρα στο κεφάλι. Αναλογιζόμενος τις συνέπειες, αναχώρησε για τα Ιεροσόλυμα, αφήνοντας τους γονείς του περίλυπους και απαρηγόρητους, μάταια να τους αναζητούν. Εκεί γνώρισε τον Ηρώδη, ο οποίος τον τοποθέτησε επιμελητή στην υπηρεσία του με αποστολή να προμηθεύεται τα αναγκαία προϊόντα και πράγματα για τα ανάκτορα. Κατόπιν αρκετών ετών, οι γονείς του Ιούδα, πούλησαν την περιουσία τους στην Ισκάρια και εγκαταστάθηκαν στα Ιεροσόλυμα, σε μια μεγάλη οικία με μεγάλους και ωραίους κήπους δίπλα στο παλάτι του Ηρώδη. Εκεί, κάποια ημέρα, ενώ ο Ηρώδης αμέριμνος απολάμβανε την ομορφιά των κήπων του Ρόβελ, ο Ιούδας για να τον ευχαριστήσει του είπε ότι μπορεί να πάει και να του φέρει καρπούς και άνθη από τον κήπο του Ροβελ. Πράγματι, πήδηξε και μπήκε παράνομα στους κήπους του πατέρα του, έκοψε άνθη και καρπούς, επιστρέφοντας όμως έπεσε πάνω στον πατέρα του Ρόβελ, ο οποίος τον ήλεγξε για την παρανομία του, χωρίς να καταλάβει ότι ήταν ο χαμένος υιός του, λέγοντάς του ότι αν όσα έκοψε ήταν για τον βασιλιά, τότε ο ίδιος θα του έδινε τα καλύτερα. Τότε ο πανούργος Ιούδας, τον φόνευσε με τον ίδιο τρόπο που είχε σκοτώσει και τον μικρό του αδελφό. Ανέβασε τους καρπούς και τα άνθη στον Ηρώδη, του διηγήθηκε τα συμβάντα, αλλά ο βασιλιάς σιώπησε για τον θάνατο του Ρόβελ. Μετά παρέλευση λίγου χρόνου, διέταξε τον Ιούδα να πανδρευτεί τη χήρα του Ρόβελ, για να γίνει κληρονόμος της περιουσίας της. Ανακοινώθηκε η προσταγή του βασιλιά στη σύζυγο του Ρόβελ, λάβει ως δεύτερο σύζυγό της τον Ιούδα, και εκείνη δέχθηκε από φόβο και χωρίς να γνωρίζει ότι πρόκειται για τον χαμένο υιό της. Με το πέρασμα δε του χρόνου ο Ιούδας τεκνοποίησε με αυτήν. Κάποια δε ημέρα που αυτή έκλαιγε, ενθυμούμενη τα βάσανα που πέρασε και τα οποία διηγήθηκε στον Ιούδα. Τότε ο Ιούδας θυμήθηκε ότι τον βρήκαν οι ποιμένες σε ένα κιβώτιο στα νερά, θυμήθηκε τους φόνους του αδελφού και του πατέρα του Ρόβελ που διέπραξε, και απεκάλυψε στη μητέρα του όλα τα εγκλήματα που είχε διαπράξει. Αυτή, διέρρηξε τα ιμάτιά της, και θρήνησε απαρηγόρητη για την αμαρτία που είχε κάμει, ούτως ώστε να έχει ως άνδρα το ίδιο της το παιδί. Είπε λοιπόν στον Ιούδα ότι πλέον είναι αδύνατον να ζήσει μαζί του. Τότε ο Ιούδας, αναλογιζόμενος τα μεγάλα κακουργήματα που είχε διαπράξει, έφυγε και πήγε να συναντήσει τον Χριστό, για τον οποίον είχε ακούσει, προκειμένου να εξιλεωθεί η ψυχή του. Ο Χριστός, ως πολυεύσπλαχνος, δίκαιος και αγαπών τους αμαρτωλούς, τον έκαμε μαθητή του και του ανέθεσε να κρατάει το ταμείο, τα χρήματα που κάλυπταν τις ανάγκες της ιεράς συνοδείας του Χριστού και των Αποστόλων του. Ο παμμίαρος όμως Ιούδας, έκλεβε από τα χρήματα αυτά και τα έστελνε στην μητέρα και γυναίκα του, για να πληρωθεί η ρύση του Δαβίδ : «γενηθήτωσαν οἱ υἱοὶ αὐτοῦ ὀρφανοὶ καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ χήρα» (Ψαλμός 108, 9). Ακολούθως, το πάθος της φιλαργυρίας τον οδήγησε να πωλήσει τον Διδάσκαλό του και Θεό για τριάκοντα αργύρια. Μεταμεληθείς για την ανίερη πράξη του, επέστρεψε τα τριάκοντα αργύρια στους Γραμματείς και Φαρισαίους, και απελπισμένος κρεμάστηκε, έπεσε μπρούμυτα και χύθηκαν έξω τα σπλάχνα του, λαμβάνοντας ως αμοιβή τα επίχειρα της κακίας και της φιλαργυρίας του. Ως πονηρός, κρεμάσθηκε, για να προλάβει να κατέβει στον Άδη, πριν κατέλθει ο Κύριος, και να ελευθερωθεί κι αυτός μαζί με τους προπάτορες. Έμεινε όμως κρεμασμένος στο δένδρο ως την στιγμή που αναστήθηκε ο Κύριος και τότε ξεψύχησε. ΠΗΓΗ : Αβερκίου Ιερομονάχου Αγιορείτου, Ιστορία ακριβής περί των κατά την Σταύρωσιν και Ανάστασιν του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού τελεσθέντων, Συγγραφείσα το πρώτον υπό Ιουδαίου τινός Αινέα, συγχρόνου του Σωτήρος Μεταφρασθείσα δε εις την Λατινίδα γλώσσαν υπό Νικοδήμου τοπάρχου του εκ Ρώμης, Σώζεται εν τινι χειρογράφω εν τω Αγίω Όρει, Εν Βάρνη 1896, σσ. 78 – 85.
ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΓΚΟΥΤΖΙΔΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΗΓΟΥΜΕΝΟΝ ΣΤΕΦΑΝΟΝ Ἀπεστάλη τἠν 4.12.1999, καί ἀναφέρεται εἰς τά οἰκουμενιστικά φρονήματα τοῦ πρός ὅν ἀπευθύνεται, τά ὁποῖα μόλις ἤρχισαν νά ἀποκαλύπτωνται. ᾿Εν ᾿Αθήναις τῇ 4-12-1999 (Π.Η.) ῾Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας καί ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ ΠΡΟΣ τόν Πανοσιολογιώτατον ᾿Αρχιμ. π. Στέφανον Τσακίρογλου Καθηγούμενον τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Κρονίζης Κουβαρᾶ 'Αττικῆς Κοινοποίησις: Μακαριώτατον ᾿Αρχιεπίσκοπον καί Σεβ/τους ᾿Αρχιερεῖς Πανοσιολογιώτατε πάτερ Στέφανε. Εὐλογεῖτε. Ποτέ μέχρι σήμερον δέν ἐχρειάσθη νά σᾶς γράψω, ἐνῶ γνωρίζετε πόσον σᾶς ἠγάπησα, ἀλλά καί πόσον σᾶς ἐξετίμησα ὡς Κληρικόν, καί ποίας προσδοκίας εἶχον καί θέλω νά ἔχω εἰς τό πρόσωπόν σας. Πιστεύω, ὅτι καί ἡ Πανοσιολογιότης σας ἐγνωρίσατε πολύ καλά καί εἰς βάθος τόν ὑποφαινόμενον μέσα ἀπό τήν φιλίαν καί προπάντων μέσα ἀπό τόν ᾿Αγῶνα τῆς ᾿Εκκλησίας. Τό περιστατικόν, ὅμως, τῆς Πέμπτης (5-11-99), ὅτε συνηντήθημεν ὡς ᾿Επιτροπή ἐπί τῆς προωθήσεως καί συνεχίσεως τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μετά τῆς ὑπό τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον κ. Χρυσόστομον Κιούσην Φλωρινικῆς παρατάξεως, μέ ἔθλιψε βαθύτατα. Διευκρινίζω δέ ἐκ τῶν προτέρων, ὄχι δι᾿ ἄλλους πραγματικούς λόγους, ἀλλά πρωτίστως διότι δέν ἐβοηθήσατε τό συγκεκριμένο πρόσωπο νά ἀναθεωρήσῃ τήν συμπεριφορά του, ἐνῶ δώσατε καί τήν ἐντύπωσι ὅτι ἐπηρεάσθητε καί παρεσύρθητε! Γίνομαι σαφέστερος. ᾿Εφανταζόμην, ὅτι σεῖς ὡς πρεσβύτερος τῇ ἡλικίᾳ, καί ὡς ῾Ιερεύς καί ὡς Καθηγούμενος, θά "τραβούσατε τό αὐτί", κατά τό κοινῶς λεγόμενον τοῦ Δημητρίου καί θά τόν ἐπαναφέρατε εἰς τήν τάξιν, καί ὄχι μόνον αὐτό...᾿Αντιθέτως ἐνεργήσατε τόσον ἀντιδεοντολογικά, ὥστε νά ἀνησυχῶ διά τό γεγονός μέ τό ὁποῖο συμβάλατε εἰς τήν καταπάτησιν μιᾶς Συνοδικῆς ἐντολῆς, τήν μή ἀποστολήν τοῦ ἐγγράφου καί τήν ματαίωσιν τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου! Μέ μία λέξι συμβάλατε εἰς τό νά ἐκτεθῇ ἡ ῾Ιερά Σύνοδος καί δι αὐτῆς ἡ ᾿Εκκλησία! ῾Ως γνωστόν, κατά τήν ὡς ἄνω ἡμερομηνίαν, κατόπιν προσκλήσεως τοῦ Σεβ/του Προέδρου κ. Κηρύκου, συνηντήθημεν διά νά ἀποφασίσωμεν ἐπί τοῦ μοναδικοῦ θέματος τῆς ἐγκρίσεως καί ἀποστολῆς τοῦ σχεδίου τῆς ἀπαντητικῆς ἐπιστολῆς πρός τήν Φλωρινικήν παράταξιν, τό ὁποῖον ἤδη εἶχε τεθεῖ ὑπ᾿ ὄψιν καί τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ῾Ιεραρχίας τήν 20-10-99, καί ἡ ὁποία ἀνεπιφυλάκτως καί μετ᾿ ἐπαίνου τήν ἐνέκρινεν. Βεβαίως, ἡμεῖς ὡς ᾿Επιτροπή, εἴχομεν ὅλην τήν διακριτικήν εὐχέρειαν ὁποιασδήποτε φραστικῆς βελτιώσεως τοῦ κειμένου. Τό γεγονός, ὅμως, ὅτι τό σχέδιον ἐτέθη ὑπ᾿ ὄψιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου κατεκρίθη ὑφ᾿ ὑμῶν, τοῦ π. Στεφάνου, π. Νεοφύτου καί κ. Δ. Κάτσουρα, διότι ὅπως σαφῶς ὑπαινίχθη ἡ πλευρά σας, μετά τό γεγονός τῆς ὑπό τῆς Ι.Σ. ἐγκρίσεως αὐτοῦ τοῦ κειμένου, δέν ἦτο δυνατόν νά ἀλλάξῃ τοῦτο ἐπί τῆς οὐσίας. Δέν ἐδέχθητε ἀρχικῶς διά τόν λόγον αὐτόν νά ἔλθῃ κἄν πρός ἐξέτασιν καί νά ἐγκριθῇ ἡ ἀποστολή του, καίτοι ἦτο καί ἀναγκαῖον καί ἐπεῖγον, ἐνῶ κατεκρίνατε τό γεγονός ὡς τυπικῶς πρωθύστερον. Σημειωθήτω, ὅτι σᾶς ἐδόθη ἀντίγραφον τοῦ σχεδίου τῆς ἐπιστολῆς ἀρκετάς ἡμέρας πρό τῆς συνεδριάσεώς μας. Πέραν τούτου ἕτερος λόγος τόν ὁποῖον προεβάλατε καί διά τόν ὁποῖον δέν ἐδέχθητε ἐπ᾿ οὐδενί νά ἔλθωμεν εἰς τήν ἐξέτασιν τοῦ θέματος, διά τό ὁποῖον συνεδριάσαμε, ἦτο ὅτι ὁ κ. Κάτσουρας ἔχει κατηγορηθῇ ὑπ᾿ ἐμοῦ ὡς "φιλοφλωριναῖος" ἤ ὅτι "συνεργάζεται" μετ᾿ αὐτῶν κλπ., οὐσιαστικά δέ ἐπί τετράωρον ἀπητήσατε νά ἀνακαλέσωμεν τά σχετικά κείμενά μας. ᾿Εξ ἀρχῆς σᾶς διευκρινίσαμεν καί ἐδηλώσαμεν ρητῶς, ὅτι δέν συνεκλήθημεν δι᾿ αὐτά τά θέματα, ἀλλά εἰς ἐκτέλεσιν τῆς Συνοδικῆς ἐντολῆς νά συνεχίσωμεν τόν Θεολογικόν Διάλογον. ῾Ημεῖς πάντως σᾶς ἐζητήσαμεν νά προγραμματίσετε εἰδικήν συνάντησιν νά ἐξετασθῆ τό θέμα τῶν διαφορῶν μας μέ τόν κ. Κάτσουρα, καί ὄχι μόνον μέ αὐτόν. Σᾶς ἐπιστήσαμεν τήν προσοχήν, ὅτι ὑποχρεούμεθα νά ἐνεργήσωμεν κανονικῶς τά καθήκοντά μας ὡς ῾Ιεροσυνοδικῶς ἐντεταλμένη ᾿Επιτροπή, ἔνθεν μέν ἐνημερώνοντες πλήρως τήν ῾Ιεράν Σύνοδον ἐπί τοῦ ἰδιαίτερα σοβαροῦ θέματος τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου, διότι ἐν πολλοῖς τό ἀγνοοῦν, ἀφ᾿ ἐτέρου δέ νά ἀποσταλῇ ἀμέσως ἡ ἀπάντησις πρός τούς Φλωριναίους διά νά μή ἐκτιθέμεθα καί παραβλάπτετε τό ὅλον ἔργον. Παράλληλα σᾶς ἐπρότεινα καί ἐτόνισα ὅτι πρέπει μέ ὅλην τήν ἄνεσίν σας νά μελετήσετε τά κείμενα καί νά συνεδριάσωμεν ἄλλην φοράν, καί ἐκεῖ νά θέσωμεν τόν δάκτυλον ἐπί τῶν τύπων τῶν ἥλων καί ὄχι ἀοριστολογοῦντες καί ἀγνοοῦντες, ὡς ἐδηλώσατε, τά κείμενα. ῾Η πρότασίς μου δυστυχῶς ἀπερρίφθη, διότι ἡ σύνθεσις τῆς ᾿Επιτροπῆς, ὅπως διεφημίσθη ἀπό τό περιβάλλον σας ἔχει ἀναλογίαν δύο πρός τρεῖς. Δηλαδή εἶσθε τρεῖς καί ἡμεῖς δύο (!) ἑπομένως σεῖς ἀποφασίζετε καί ματαιώνετε καί δέν προχωρεῖ ὁ Θεολογικός Διάλογος. ῞Οταν τό ἤκουσα, Πανοσιολογιώτατε, δέν τό ἐπίστευσα, ἕως ὅτου τό ἔζησα, καί τό εἶδα. Κοινῶς "κλῖκες", "φατρίες"! Διατί; Καί πρός χάριν ποίων; Πρότασιν οὐσιαστικήν δέν εἴχατε, ἀλλά ἐπενοήθη τό συγκεκριμένον ἀδιέξοδον, διά νά μή ἔλθωμεν εἰς τό θέμα, διότι τῇ ἀληθείᾳ δέν θέλατε νά ἐγκριθῇ αὐτό τοῦτο τό σχέδιον, οὔτε νά ἀποσταλῇ λόγῳ τοῦ περιεχομένου αὐτοῦ. Σημειωτέον, ὅτι σᾶς εἶχε δοθῇ πρό πολλῶν ἡμερῶν καί εἴχατε ὅλην τήν ἄνεσιν τοῦ χρόνου, ὄχι ἁπλῶς νά τό μελετήσετε, ἀλλά καί κάτι περισσότερον νά κάνετε... Πανοσιολογιώτατε καί τήν εἰλικρίνειά μου καί τήν εὐθύτητά μου, συγχωρεῖστέ με, καί τήν σχετικήν νοημοσύνην μου γνωρίζετε, ἐπομένως ἦτο λάθος σας νά μή ἐπιδείξετε εἰλικρίνεια καί εὐθύτητα ἀπέναντί μου. ῎Αν λοιπόν, λόγῳ διαφωνιῶν μας μέ τόν κ. Κάτσουρα, δέν ἦτο δυνατή ἡ μεθ᾿ ἡμῶν συνεργασία, τόσον ὑμῶν τοῦ π. Στεφάνου, ὅσον καί τοῦ αὐταδέλφου σας π. Νεοφύτου, εἴχατε πολλές λύσεις, ὥστε νά ἐπιλέξετε τήν καλυτέραν, καί νά μή ἐκτεθεῖτε, διότι, ἐπαναλαμβάνω, ὅπως ἐνεργήσατε, οὔτε τήν ῾Ιεροσυνοδικήν ἀπόφασιν, , οὔτε τήν δεοντολογίαν τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου καί τήν τοιαύτην τῆς ἀποστολῆς τοῦ συγκεκριμένου ἐγγράφου ἐσεβάσθητε,, ἐκθέσαντες οὕτω καί ὅλους ἡμᾶς ὡς ἀναξίους τῆς ὑψηλῆς ῾Ιεροσυνοδικῆς ἐντολῆς, τήν ὁποίαν ἐλάβομεν νά ἐκτελέσωμεν. Μέ ποῖον δικαίωμα προσήλθατε καί ἰταμῶς ἀπαιτήσατε καί ἐθέσατε ὡς ὅρον τήν διαπραγμάτευσιν τῆς ἀποστολῆς τοῦ ἐγγράφου καί τῆς προωθήσεως τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μέ ἀντάλλαγμα τήν ἀνάκλησιν τῶν κειμένων μας καί τήν οὕτω ἀθώωσιν τῶν κ.κ. Δ. Κάτσουρα, τοῦ ἄλλου αὐταδέλφου ὑμῶν μ. Μαξίμου, ἀλλά καί τοῦ κ. Καλλινίκου; Εἶναι σωστή αὐτή ἡ συμπεριφορά σας, ἔτσι ἐννοεῖται ἀπό ὑμᾶς ὁ σεβασμός καί ἡ συνεργασία; Λυποῦμαι, ἀλλά δυστυχῶς πρός τό παρόν μέ τόν ἐκβιασμόν σας δέν ματαιώσατε ἁπλῶς τόν Θεολογικόν Διάλογον , ἀλλά "ἐπετύχατε" νά περιφρονήσετε καί νά ἀθετήσετε ἐντολήν ῾Ιεροσυνοδικήν, διά λόγους σκοπιμότητος καί ταύτης κακῆς.῞Ολα αὐτά, ἀφοῦ προηγουμένως μελετήσατε καί τό ἔγγραφον ἤ τό ἔλαβον ὑπ᾿ ὄψιν καί ἄλλοι τινές. ῞Οταν μετά ἀπό ταλαιπωρία τριῶν καί πλέον ὡρῶν καί ἀφοῦ δέν καταθέσατε συγκεκριμένην καί σαφῆ ἰδικήν σας πρότασιν, καί ἀφοῦ σᾶς ἐπιστήσαμε τήν προσοχήν, ὅτι ἐπωμίζεσθε τάς βαρυτάτας εὐθύνας τῆς περιφρονήσεως τῆς Συνοδικῆς ἐντολῆς, ὡς καί τήν εὐθύνην τῆς ματαιώσεως τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου , τότε καί ἀφοῦ ἡμεῖς ἐζητήσαμε νά γραφοῦν τά ἀνωτέρω εἰς τά Πρακτικά, ἐζητήσατε καί ὑμεῖς ὁ Παν/τος π. Στέφανος, (ἐκτός ἄλλων ἀτυχῶν προκλητικῶν διατυπώσεων σας), νά γραφῇ εἰς τά Πρακτικά καί αὐτό πού θά εἴπητε, καί ὅπως ἐνθυμοῦμαι εἴπατε ὅτι: "Νά γραφῇ καί ἡ ἰδική μου ἄποψις, ὅτι ὅλα αὐτά θέλουν νά γραφοῦν στά Πρακτικά, διότι πάλι θά κυκλοφορήσουν φυλλάδια εἰς τόν λαόν πρός δημαγωγίαν του" . ῎Ετσι, Πανοσιολογιώτατε, ἐδοκίμασα ὅλην τήν πικρίαν, ἀπό ἕναν ἐπιστήθιον φίλον, ἕναν σεβαστόν Κληρικόν, τόν ὁποῖον τόσον ἠγάπησα καί βαθύτατα ἐξετίμησα καί ἔτρεφα, καί θέλω ἀκόμη νά τρέφω τάς καλυτέρας μου προσδοκίας. ᾿Από ἕναν Κληρικόν πρός τόν ὁποῖον, ὁσάκις τό ἐπεδίωξεν ἀνεπιφυλάκτως "ἐξωμολογήθην ἐκ βαθέων" διά τά ἀφορῶντα τόν ῾Ιερόν τῆς ᾿Εκκλησίας ᾿Αγῶνα, ἐδοκίμασα λέγω ἀπό αὐτόν τόν Κληρικόν τήν πικρίαν νά μέ ἀποκαλέσῃ "δημαγωγόν" καί τά κείμενά μου "δημαγωγικά"!. Ποίαν ἄλλην ἀποκάλυψιν πρέπει νά περιμένω διά νά βγάλω τά συμπεράσματά μου; Ξέρετε, Πανοσιολογιώτατε, τί σημαίνει ὁ χαρακτηρισμός "δημαγωγός" καί "δημαγωγία" ἀπό τήν ἄποψιν, τήν ὁποίαν ἐχρησιμοποιήσατε τόν ὅρον; Σημαίνει ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος, μέ μίαν λέξιν, ἀσελγεῖ πνευματικῶς ἐπί τῆς νοήσεως καί τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως τῶν ἀνθρώπων. ῾Ο δημαγωγός δέν σέβεται καμμίαν ἠθικήν, κοινωνικήν ἤ ἄλλην ἀρχήν, ἀλλά ἔχει ἕναν καί μοναδικόν σκοπόν, ἤτοι τό ἴδιον συμφέρον καί μέ τήν δύναμιν τοῦ λόγου παραπληροφορεῖ καί παραπλανᾶ τόν λαόν. ῾Ο δημαγωγός ἀσεβεῖ πρός τήν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου, ποδοπατεῖ τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. ᾿Αγαπητέ καί σεβαστέ μοι π. Στέφανε,παρακαλῶ νά μοῦ εἴπητε πότε διαπιστώσατε αὐτήν τήν ἰδότητά μου, δηλαδή τοῦ δημαγωγοῦ; Μήπως τότε, πρίν τριάντα χρόνια, ὅταν ἐζήσαμε ὀλίγας ἡμέρας ὡς συμπροσκυνηταί εἰς τό ῞Αγιον ῎Ορος; Μήπως ἀπό τότε "δημαγωγικῷ" τῷ τρόπῳ εἶχα παραπλανήσει τινάς ἐκ τῶν Ζηλωτῶν; Μήπως μερικά χρόνια ἀργότερα, ὅταν ἀρχίσαμε ἀπό τῶν στηλῶν τοῦ "Κήρυκος" νά γράφωμεν τά "ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ" μέ τά ὁποῖα ἐνῶ συστηματοποιήσαμε, κατά τό μέτρον τῶν δυνατοτήτων μας τήν ᾿Εκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ἐπιτρέψτε μου οὕτως εἰπεῖν, ἐθέσαμε εἰς τήν θέσιν των τούς Φλωριναίους, ἀλλά καί τόν Νεοημερολογιτισμόν; Μήπως τήν διαπίστωσίν σας τήν ἐκάνατε ὕστερα ἀπό ὅσα ἐγράψαμε κατά τήν περίοδο τοῦ 1991-95 διά τό κίνημα καί τούς σκοτεινούς μηχανισμούς τῶν πέντε; Μήπως εἶναι δημαγωγία καί τά βιβλία μας "ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΜΕΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ...", .ἤ "ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ..." ἤ τό "ΑΠΑΝΤΩΜΕΝ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ...", τά ὁποῖα, ὅπως δηλώνετε, δέν τά ἔχετε μελετήσει; ῎Η μήπως πιστεύετε, ὅτι εἶναι δημαγωγικόν καί τό τελευταῖον ἄρθρον μας, τό ὁποῖον ἀπέρριψεν ὁ αὐτάδελφος ὑμῶν μ. Μάξιμος καί ὁ κ. Κάτσουρας ὡς "ἀμαρτύρου" οὔσης τῆς διατυπώσεως, καθ᾿ ἥν τήν κοινωνίαν τῆς ῾Αγίας Τριάδος ἐχαρακτηρίσαμεν ὡς πρώτην ῎Αναρχον καί τελείαν ᾿Εκκλησίαν; ῎Εχω λόγον νά ἐρωτῶ, διότι, πλήν ἄλλων, τά βιβλία αὐτά τά "μπλοκάρατε" καί ἐσεῖς καί δέν τά κυκλοφορεῖτε διά νά μή χαλάσῃ τό προφίλ, τῶν πέντε καί τῶν Φλωριναίων καί δέν προχωρήσῃ ἡ ἕνωσις. Μήπως δημαγωγία εἶναι καί τό νά δημοσιευθῇ τό σχέδιον τῆς πρός τούς Φλωριναίους ἐπιστολῆς, τό ὁποῖον ὄχι ἁπλῶς δέν ἐγκρίνατε, ἀλλά οὐδέ κἄν νά ἀναγνωσθῇ ἐπιτρέψατε; (τρεῖς πρός δύο γάρ) . Μήπως δημαγωγία θά εἶναι καί τό νά δημοσιευθοῦν πρός πληροφόρησιν τῶν πιστῶν, Κλήρου καί Λαοῦ, τόσον τό σχέδιον, ὅσον καί ὅλαι αἱ ἀπό τοῦ Αὐγούστου τοῦ 1998 ἐπιστολαί, αἱ σχετικαί μέ τόν θεολογικόν Διάλογον; ᾿Ενταῦθα πάντως διά νά σᾶς διευκολύνω είς τήν πληροφόρησιν ἐκ τῶν πηγῶν καί ὄχι διά νά "δημαγωγήσω" πρός τήν Πανοσιολογιότητά σας, συνημμένως σᾶς ἀποστέλλω, καί τάς προηγηθείσας σχετικάς ἐπιστολάς μέ τήν χρονολογικήν σειράν πού ἀπεστάλησαν: 1) Τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. 525/Γ/5-8-98 ἐπιστολήν τοῦ κ. Καλλινίκου πρός τόν κ. Κάτσουρα. 2) Τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. 3091/23-6-1999 ἐπιστολήν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου πρός τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον τῆς ᾿Ακακιακῆς Παρατάξεως κ. Χρυσόστομον Κιούσην. 3) Τήν ὑπ᾿ ἀριθ. 641/24-7-1999 ἐπιστολήν τοῦ κ. Χρυσοστόμου πρός τήν Α.Μ. τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον κ. ᾿Ανδρέαν. 4) Τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. Δ.Υ./30-8-99 ἐπιστολήν τοῦ κ. Καλλινίκου πρός τήν Α.Μ. τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον κ. ᾿Ανδρέαν, καί τέλος 5) Τά δύο σχέδια τῶν ᾿Απαντητικῶν ἐπιστολῶν, τό ἕν τοῦ Μακαριωτάτου καί τό ἕτερον τῆς ᾿Επιτροπῆς, τά ὁποῖα ἀμφότερα ἐνεκρίθησαν ὑπό τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, ἀλλά δυστυχῶς ἀπερρίφθησαν ὑφ᾿ὑμῶν. Τέλος σᾶς ἀποστέλλω καί πάλιν τό τεῦχος "ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ" διά νά τό μελετήσετε αὐτή τήν φορά καί νά ἔλθετε εἰς προσεχῆ συνάντησιν μελετημένος καί μέ συγκεκριμένας προτάσεις διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἐνότητα τῆς ᾿Εκκλησίας. Διατελῶν τῇ ἐν Χριστῷ τιμῇ καί ἀγάπῃ ἀσπάζομαι τήν δεξιάν σας ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ Χ. ΓΚΟΥΤΖΙΔΗΣ
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟΝ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ Πρωταρχικόν καθῆκον τοῦ χριστιανοῦ εἶναι καί σήμερον ὁ πόλεμος κατά τῶν αἱρέσεων. ῾Ο ῞Αγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης λέγει σχετικῶς:" Καιρός τοῦ λαλεῖν, ἀλλ᾿ οὐ τοῦ σιγᾶν ἐστί... ἐπειδάν τις αἵρεσις ἐνίσταται καθυλακτοῦσα τῆς ἀληθείας" .Δηλαδή εἶναι καιρός διά νά ὁμιλῇ ὅποιος ἠμπορεῖ, καί ὄχι διά νά σιωπᾶ, ὅταν παρουσιάζεται κάποια αἵρεσις καί γαυγίζει ἐναντίον τῆς ἀληθείας.(Θεοδώρου Στουδίτου Μίγνε 99,328-329) ῾Ο δέ ῞Αγιος ᾿Εφραίμ ὁ Σῦρος λέγει:"ἀπαραίτητος ἀγών ἐπί θύρας ἐστί" Δηλαδή εἶναι ἐνώπιόν μας ἀγών ἀπό τόν ὁποῖον δέν χωρεῖ παραίτησις, ἤτοι δέν ἔχομεν τό δικαίωμα νά παραιτηθῶμεν καί νά μή λάβωμεν μέρος εἰς αὐτόν. ᾿Αλλά τί εἶναι αἱ αἱρέσεις καί διατί ὁ ἐναντίον αὐτῶν πόλεμος ἀποτελεῖ διά τούς χριστιανούς πρωταρχικόν καθῆκον; ῎Ας εἴπωμεν ὀλίγα περί αὐτῶν "ἀρχίζοντες ἀπό τήν ἀρχήν". ῞Οπως γνωρίζομεν, ὁ Θεός ἐποίησε τόν κόσμον "ὁρατά τε πάντα καί ἀόρατα" (Σύμβολον τῆς Πϊστεως). "Καί ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, κατ᾿εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν" (Γεν. Α,27). "Καί εἶδεν ὁ Θεός τά πάντα, ὅσα ἐποίησε, καί ἰδού καλά λίαν" (Γεν. Α' 31). Εἶδε, δηλαδή, ὁ Θεός ὅλα ὅσα ἐποίησε καί ἦσαν πάρα πολύ ὡραῖα. "Καί ἔβαλε τόν ἅνθρωπο στόν Παράδεισο νά χαίρεται πάντοτε" (῾Αγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ) ῞Ομως ὁ ἀρχέκακος Διάβολος ἀπό φθόνον καί μῖσος , ἠπάτησε τόν ἄνθρωπον καί τόν ἔβγαλεν ἀπό τόν Παράδεισον. ᾿Αλλά ὁ Θεός, ἐν τῇ ἀπείρῳ εὐσπλαγχνίᾳ του, δέν ἄφησε τόν ἄνθρωπον ἐσαεί εἰς τήν ἀπώλειαν, ἐκτός τοῦ Παραδείσου. ᾿Αλλά ἀπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ, τόν Κύριον ημῶν ᾿Ιησοῦν "τόν δι᾿ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καί σαρκωθέντα ἐκ πνεύματος῾῾Αγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐνανθρωπήσαντα. Σταυρωθέντα τε ὑπέρ ἡμῶν ἐπί Ποντίου Πιλάτου καί παθόντα κΧριστόν αί ταφέντα καί ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ κατά τάς Γραφάς. Καί ἀνελθόντα εἰς τούς οὐρανούς καί καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός καί πἀλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας ούκ ἔσται τέλος" (Σύμβολον τῆς Πίστεως). Κατά δέ τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς κατῆλθε τό ῞Αγιον Πνεῦμα ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν καί ἐφώτισε τούς ᾿Αποστόλους ( Πράξ. 2,3). Οὕτως ἱδρύθη ἡ ᾿Εκκλησία, πού ἀποτελεῖ τόν ἀποκλειστικόν φορέα τῆς μοναδικῆς ᾿Αληθείας τοῦ ἑνός καί μόνου τριαδικοῦ Θεοῦ καί τήν μόνην ὁδόν σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί ἐπανόδου του εἰς τόν Παράδεισον. ᾿Αλλ᾿῾ ὁ ἀρχέκακος Διάβολος ὁ πατήρ τοῦ μίσους καί τοῦ ψεύδους, ἀκοίμητος εἰς τό κακόν, ἔσπευσεν ἀμέσως διά νά πλανήσῃ καί πάλιν τόν ἄνθρωπον, νά τόν ἀπομακρύνῃ ἀπό τήν ἀλήθειαν, νά τόν παρασύρῃ ἔξω ἀπό τήν ᾿Εκκλησίαν καί νά τόν ἀποκλείσῃ ἀπό τήν σωτηρίαν, δηλαδή ἀπό τόν Παράδεισον. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν, χωρίς καμμίαν καθυστέρησιν ἀμέσως μετά τήν ἵδρυσιν τῆς ᾿Εκκλησίας, ἔσπειρε τάς αἱρέσεις, αἱ ὁποῖαι, κατά τούς ῾Αγίους Πατέρας τῆς ᾿Εκκλησίας μας, εἶναι ὅλες "φυτεῖαι" τοῦ Διαβόλου. Εἰς ἑκατοντάδας ἀνέρχονται αἱ ἐπί μέρους αἱρέσεις, τάς ὁποίας ἔσπειρεν ὁ Διάβολος ἀπό τῆς ἱδρύσεως τῆς ᾿Εκκλησίας μέχρι σήμερον. Πλέον γνωσταί ἐξ᾿ αὐτῶν ειναι σήμερον ὁ Μονοφυσιτισμός, ὁ Παπισμός καί ὁ Προτεσταντισμός μέ τάς διαφόρους παραφυάδας του. ῾Η ᾿Εκκλησία ἐπολέμησε πάντοτε τάς αἱρέσεις καί τάς ἐνίκησε πάντοτε. Καί τώρα ἐρχόμεθα εἰς τό ἐρώτημα: Ποία εἶναι σήμερον ἡ κατάστασις ὡς πρός τό ζήτημα τῶν αἱρέσεων; Σήμερον, ὡς πρός τό ζήτημα τῶν αἱρέσεων, συμβαίνει κάτι ξεχωριστόν. ῾Η ἐποχή μας, ὡς πρός τό ζήτημα τοῦτο εἶναι χειροτέρα πάσης προηγουμένης. ᾿Εν ὧ, δηλαδή, μέχρι τοῦ παρόντος αἰῶνος, "τοῦ ἀπατεῶνος", αἱ αἱρέσεις ένεφανίζοντο κάθε μία αὐτοτελῶς καί μεμονωμένως καί ἡ ᾿Εκκλησία μας τάς ἔχει ὅλας καταδικάσει, εἰς τόν παρόντα αἰῶνα παρατηρεῖται μία κίνησις διά νά "ἀθωωθοῦν" ὅλαι αἱ ὑπό τῆς ᾿Εκκλησίας καταδεδικασμέναι αἱρέσεις καί νά θεωρηθῆ ὅτι αὗται δέν εἶναι τάχα αἱρέσεις, ἀλλά διάφοροι "χριστιανικαί ᾿Εκκλησίαι καί ὁμολογίαι" ἔχουσαι δῆθεν ἀλήθειαν καί χάριν καί δυνάμεναι νά σώσουν τόν ἄνθρωπον! ῾Η κίνησις αὐτή τοῦ ψεύδους καί τῆς ἀσεβείας, εἶναι γνωστή ὑπό τό ὄνομα "οἰκουμενισμός". ῾Ο Οίκουμενισμός, λοιπόν, εἶναι αἵρεσις, μᾶλλον δέ παναίρεσις, ἀφοῦ ἀναγνωρίζει καί περιλαμβάνει εἰς τούς κόλπους της ὅλας τάς αἱρέσεις. Εἶναι, διά τοῦτο, πολύ ἐπικίνδυνος καί οἱ χριστιανοί πρέπει νά τόν πολεμοῦν συνεχῶς μέ ὅλας των τάς δυνάμεις. Ποῖοι δέ εἶναι χριστιανοί; Εἶναι αὐτονόητον, ὅτι χριστιανοί εἶναι μόνον οἱ ὀρθόδοξοι. Διατί δέ τοῦτο; Διότι οἱ αἱρετικοί δέν εἶναι χριστιανοί. Κατά τόν Μέγαν ᾿Αθανάσιον, ὅποιος λέγει τούς αἱρετικούς χριστιανούς "πολύ καί λίαν πλανᾶται". ᾿Εν ὧ, λοιπόν, ταῦτα οὕτω ἔχουν, τί λέγουν καί τί πράττουν οἱ ὀρθοδοξόσχημοι οἰκουμενισταί; Οἱ οἰκουμενισταί, δηλαδή, ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζονται ὡς ὀρθόδοξοι; Καί ἰδιαιτέρως ἐκεῖνοι άπό αὐτούς , οἱ ὁποῖοι φέρουν μέν ὄνομα καί σχῆμα ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν, Μητροπολιτῶν, ῾Ιερέων κλπ. χωρίς νά εἶναι εἰς τήν πραγματικότητα τίποτε ἀπό αὐτά. Διότι, ἀφοῦ ἀκολουθοῦν καί κηρύσσουν τήν παναίρεσιν τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί θεωροῦν τάς αἱρέσεις ὡς ἐπί μέρους ᾿Εκκλησίας, εἶναι καί αὐτοί αἱρετικοί, οὕτως ὥστε δέν εἶναι τῇ ἀληθείᾳ ὀρθόδοξοι, ἤτοι, κατά τόν Μέγαν ᾿Αιθανάσιον, δέν εἶναι κἄν χριστιανοί. Οἱ τοιοῦτοι λέγουν, ὅτι ἡ ᾿Ορθοδοξία μόνη δέν ἀποτελεῖ τάχα τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ συνόλῳ της πού εἶναι τό ἀληθές, ἀλλά μέρος μόνον τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ συνόλῳ της, ἐνῶ ἄλλα μέρη ἤ κλάδους ἀποτελοῦν αἱ "ἄλλαι ᾿Εκκλησίαι ἤ ὁμολογίαι", ἤτοι αἱ αἱρέσεις. Τοῦτο εἶναι "φρικτόν καί ἀκουόμενον"! Διότι, κατ᾿αὐτόν τόν τρόπον, οἱ ὀρθοδοξόσχημοι καί οἱ ψευδοορθόδοξοι οὗτοι οἰκουμενισταί, θεωροῦν τάς αἱρέσεις "ἀδελφάς ᾿Εκκλησίας" (!) καί τούς αἱρεσιάρχας "ἀγαπητούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς" (!) καί "διαδόχους τῶν ᾿Αποστόλων" (!) ὡς λ.χ. πράττουν οἱ ἀπό τοῦ ἔτους 1920 καί ἐφεξῆς μέχρι σήμερον ψευδοπατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως διά τόν αἱρεσιάρχην τοῦ Βατικανοῦ, τόν ἀντίχριστον καί ἀνθέλληνα Πάπαν! Ταῦτα δέ, ἐνῶ αἱ ῞Αγιαι Οἰκουμενικαί καί ἄλλαι μεγάλαι ᾿Ορθόδοξοι Σύνοδοι καί ὅλοι οἱ ῞Αγιοι Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας καταδικάζουν καί ἀναθεματίζουν ὅλους τούς αἱρετικούς καί ὅλας τάς αἱρέσεις! Οὕτως, ἡ μέν Β' ῾Αγία Οἰκουμενική Σύνοδος ἐντέλλεται διά τοῦ Α' αὐτῆς Κανόνος "ἀναθεματισθῆναι πᾶσαν αἵρεσιν", ἡ δέ Ζ' ῾Αγία Οἰκουμενική Σύνοδος "ὅλοις τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα". Σημαίνει δέ ἀνάθεμα χωρισμόν ἀπό τήν ᾿Εκκλησίαν. Καί τοῦτο, ὄχι διότι ἡ ᾿Εκκλησία χωρίζει τούς ἀνθρώπους ἀπό αὐτήν, ἀλλά διότι οἱ ἴδιοι οἱ αἱρετικοί μέ τό νά ἀκολουθοῦν τήν αἵρεσιν χωρίζουν ἀπό μόνοι των τόν ἑαυτόν των ἀπό τόν Θεόν καί τόν ὑποδουλώνουν εἰς τόν Διάβολον. Διά νά χωρίζωνται, λοιπόν, οἱ ὀρθόδοξοι, ἤτοι οἱ μόνοι ἀληθινοί χριστιανοί ἀπό αὐτούς καί διά νά μή ἑνώνωνται μέ αὐτούς καί πηγαίνουν μαζί μέ αὐτούς εἰς τόν Διάβολον, λέγει ἡ ᾿Εκκλησία τό ἀνάθεμα. ᾿Αλλά καί διά τούς ἰδίους τούς αἱρετικούς, μήπως μετανοήσουν καί σωθοῦν. ῎Οχι, λοιπόν, ἀπό ἔλλειψιν ἀγάπης, ὡς ὡρισμένοι νομίζουν ἀμαθῶς,ἤ λέγουν κακοβούλως, ἀλλά ἀπό μεγάλην ἀγάπην διά τούς ἀνθρώπους, λέγει ἡ ᾿Εκκλησία τό ἀνάθεμα. Διότι ποία ἀγάπη μεγαλυτέρα ὑπάρχει ἀπό ἐκείνην τῆς ᾿Εκκλησίας, πού φροντίζει διά τήν αἰώνιον σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου μέ τό νά τόν προφυλάσσῃ ἀπό τήν αἵρεσιν; ῎Ας τά ἀφήσουν, λοιπόν, τά περί "ἀγάπης" οἱ ἀμαθεῖς ἤ δόλιοι οἰκουμενισταί! Αὐτό πού αὐτοί λέγουν ἀγάπην δέν εἶναι τῆ ἀληθείᾳ ἀγάπη, ἀλλά "ἀγαπώνυμον ψεῦδος", ἤτοι εἰς τήν πραγματικότητα μῖσος, διότι ποῖον μῖσος ὑπάρχει μεγαλύτερον, ἀπό τό νά κλείουν κάποιοι τήν θύραν τοῦ Παραδείσου είς τούς ἀνθρώπους, οὕτως ὥστε οὔτε οἱ ἴδιοι νά εἰσέρχωνται, οὔτε τούς ἄλλους νά ἀφήνουν νά εἰσέλθουν; ῾Ως πρός αὐτά δέ πού λέγουν οἱ οἰκουμενισταί διά τήν "ἑνότητα", ὁ Θεός θέλει τήν "ἑνότητα τῆς πίστεως" καί ὄχι τήν ἑνότητα τῆς ἀπιστίας πού θέλουν οἱ οἰκουμενισταί. Διότι μόνον ὅσοι εἶναι ἡνωμένοι μεταξύ των ἐν πίστει εἶναι ἡνωμένοι καί μέ τόν Θεόν, ὅσοι δέ εἶναι ἡνωμένοι μεταξύ των ἐν ἀπιστίᾳ εἶναι ἡνωμένοι ὄχι μέ τόν Θεόν, ἀλλά μέ τόν Διάβολον. ῞Οποιος, δηλαδή, θέλει νά εἶναι ἡνωμένος μέ τόν Θεόν δέν ἑνώνεται μέ τούς αἱρετικούς ἐν ἀπιστίᾳ, ἀλλά μόνον ἐν πίστει. Μέ ἄλλα λόγια, διά νά ἑνωθοῦν οἱ ὀρθόδοξοι μέ τούς αἱρετικούς, πρέπει πρῶτα οἱ αἱρετικοί νά ἐγκαταλείψουν τήν αἵρεσιν καί νά προσέλθουν εἰς τήν ᾿Ορθοδοξίαν πού εἶναι ἡ Μία, ῾Αγία, Καθολική καί ᾿Αποστολική ᾿Εκκλησία, ἐν τῷ συνόλῳ της καί ὄχι μέρος μόνον ταύτης. ῞Οθεν, καί διά τούς "ἑτεροδόξους",ἤτοι τούς αἱρετικούς, οἱ οἰκουμενισταί δέν ἔχουν ἀγάπην, ὡς διακηρύσσουν, ἀλλά εἰς τήν πραγματικότητα, μῖσος,ὅταν άντί νά τούς ὑποδεικνύουν τήν κακοδοξίαν των καί νά τούς καλοῦν νά μετανοήσουν καί νά γίνουν ὀρθόδοξοι, δηλαδή ἀληθινοί χριστιανοί, τούς ἀφήνουν εἰς τήν αἱρετικήν πλάνην των πρός ἀπώλειαν αἰώνιον. Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω γίνεται φανερόν, ὅτι ὅλοι οἱ εὐσεβεῖς καί ὀρθόδοξοι χριστιανοί ὀφείλουν σήμερον πρωτίστως νά ἀγωνίζωνται πολεμικῶς μέ τά ὅπλα τοῦ πνεύματος , ἐναντίον ὅλων τῶν αἱρέσεων, μάλιστα δέ ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία κατά τό παράδειγμα τοῦ πατρός της Διαβόλου περιπατεῖ σήμερον ἀπειλητικῶς "ὡς λέων ὠρυόμενος ζητῶν τίνα καταπίῃ" (Α' Πέτρου 5,8). Εἰς τήν ἐποχήν μας ἰδιαιτέρως; ὁ κίνδυνος αὐτός εἶναι μέγιστος. λαμβανομένου μάλιστα ὑπ᾿ὄψιν ὅτι οἱ "σκοτεινοί κύκλοι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἑτοιμάζουν διά τό ἔτος 2000 τήν τελικήν ἐφαρμογήν τῶν σχεδίων των. Καί δή πρός τήν κατεύθυνσιν ὄχι μόνον τοῦ "παγχριστιανικοῦ", ἀλλά καί τοῦ πανθρησκειακοῦ οἰκουμενισμοῦ (Σχέδιον Μ.Ρ.Α.) " Τό λοιπόν, ἀδελφοί μου, ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ τῷ κράτει τῆς ἰσχύος αὐτοῦ.᾿Ενδύσασθε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρός τό δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρός τάς μεθοδείας τοῦ διαβόλου. ῞Οτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις. Διά τοῦτο ἀναλάβετε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, ἵνα δυνηθῆτε ἀντιστῆναι ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ πονηρᾷ καί ἅπαντα κατεργασάμενοι στῆναι. Στῆτε οὖν περιζωσάμενοι τήν ὀσφύν ὑμῶν ἐν ἀληθεἰᾳ καί ἐνδυσάμενοι τόν θώρακα τῆς δικαιοσύνης καί ὑποδυσάμενοι τούς πόδας ἐν ἐτοιμασίᾳ τοῦ εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης, ἐπί πᾶσιν ἀναλαβόντες τόν θυρεόν τῆς πίστεως, ἐν ὧ δυνήσεσθε πάντα τά βέλη τοῦ πονηροῦ τά πεπειραμένα σβέσαι, καί τήν περικεφαλαίαν τοῦ σωτηρίου δέξασθε, καί τήν μάχαιραν τοῦ Πνεύματος, ὅ ἐστί ρῆμα Θεοῦ" (᾿Εφεσ. ΣΤ, 10-17) Σημείωσις: Τό παρόν ἐγράφη καί διανέμεται εἰς τούς εὐλαβεῖς προσκυνητάς ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῶν ᾿Εγκαινίων τοῦ Μητροπολιτικοῦ ῾Ιεροῦ Ναοῦ ῾Αγίας Αἰκατερίνης Κορωπίου ᾿Αττικῆς(1/14-Σεπτ.1996), ὁ ὁποῖος ἐκτός τῶν ἄλλων προορίζεται νά γίνῃ καί κέντρον ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος. ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΟΜΙΛΟΥΝ ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ "Τίς ἀκούων Θεόν ὑβριζόμενον οὐκ ἄν ἄχθοιτο, οὐκ ἄν ἕλοιτο ὑπεραποθανεῖν αὐτοῦ καί τά ἔσχατα παθεῖν... ἑξῆν, ὤ πρός Θεοῦ σιωπᾶν καί προδιδόναι Θεόν τῷ λόγῳ τῆς σιωπῆς; Οὔμενουν κἄν σατράπαι, κἄν ἡγεμόνες ἀπειλῶσιν" (᾿Ιωσήφ Καλόθετος, ῾Αγιορείτης) "῾Ο μνημονεύων ὡς ᾿Αρχιερέως τοῦ Πάπα, ἤ ἔκκλητον τούτῳ διδούς, ἤ πρῶτον ἐν τοῖς ἀρχιερεῦσι ἡγούμενος, ἔνοχός ἐστιν ὅλον τόν λατινισμόν ἐκτελεῖν... ῎Ιδε ἐγώ μετά Παύλου λέγω ὅτι ἐάν συγκαταβῆτε Λατίνοις, Χριστός ὑμᾶς οὐδέν ὠφελήσει" (῞Αγιος ᾿Ιώβ ὁ ᾿Ιασίτης ὁ ὁμολογητής) "᾿Εάν ὅμως ὁ λόγος καί ἡ ὑπόθεσις εἶναι περί πίστεως καί τῶν παραδόσεων τῆς ᾿Εκκλησίας μας, τότε καί ὁ πλέον εἰρηνικός καί ἥσυχος πρέπει νά πολεμῇ ὑπέρ αὐτῶν" (῾Ιερός Νικόδημος εἰς τόν "᾿Αόρατον πόλεμον") "Εἰ οὖν μοναχοί εἰσίν ἐν τοῖς νῦν καιροῖς, δειξάτωσαν ἐπί τῶν ἔργων. ῎Εργον δέ μοναχοῦ, μηδέ τό τυχόν ἀνέχεσθαι καινοτομεῖσθαι τό Εὐαγγέλιον" (Θεόδωρος Στουδίτης, ὁ Μέγας ῾Ομολογητής) "Οὐχ ὑπέρ χρημάτων, οὐχ ὑπέρ δόξης, οὐχ ὑπέρ ἄλλου τινός τῶν προσκαίρων καταπολεμούμεθα. ᾿Αλλά ὑπέρ τοῦ κοινοῦ κτήματος τοῦ θησαυροῦ τῆς ὑγιαινούσης πίστεως ἐστήκαμεν ἀγωνιζόμενοι" (Μέγας Βασίλειος, ἐπιστ. 243 )
Ο ΜΑΚ. ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ "ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ" ΤΗΣ ΜΗΔΕΠΟΤΕ ΓΕΝΟΜΕΝΗΣ ΔΕΚΤΗΣ "ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ". + Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Δ/ΝΣΙΣ: ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΚΟΡΩΠΙ Τ.Κ.19400 Τ.Θ. 54 ΤΗΛ. 210.6020176, Α.Π. Ε/98 Δ΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν 2009 Ἀγαπητοί ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίω πνευματικά, χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε. Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔσται πάντοτε μεθ’ ὑμῶν. Ἐπί τῶν τελευταίων ἐξελίξεων τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων, καί εἰδικώτερον ἐπί τῆς «καταδίκης» τῆς λεγομένης «χειροθεσίας» εἰς τήν ὁποίαν προέβησαν οἱ Νικολαίται κατά Νοέμβριον τοῦ 2007, παραθέτω εἰς τήν παροῦσαν σύντομον ἐπιστολήν μου, πρός ἐνημέρωσίν σας, ἕν ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἀπό 3-8-1995 ἐπιστολήν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου πρός τούς πέντε τότε ἐκπεσόντας, διότι εἶναι πολύ διαφωτιστικόν. Εἰς τήν ἐν λόγω ἐπιστολήν καί συγκεκριμένως εἰς τό παρατιθέμενον ἀπόσπασμα χαρακτηρίζεται ἤδη ἀπό τό 1995, ἡ «καταδίκη», τήν ὁποίαν προέτεινον ἀπό τότε καί εἰς τήν ὁποίαν προέβησαν «Συνοδικῶς» οἱ Νικολαῖται κατά Νοέμβριον τοῦ 2007, ὡς «πράξις ἀνόητος», καί «σχέδιον σατανικόν». Ἰδού τί γράφει χαρακτηριστικῶς τό 1995 ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας: «ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΩΜΕΝ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.... ΤΥΧΟΝ ΑΝΟΗΤΟΣ ΠΡΑΞΙΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ... ΘΑ ΦΕΡΗ ΑΥΤΗΝ ΕΚ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΙΝ... ΣΑΤΑΝΙΚΟΝ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ....». Παραθέτω ὅλον τό σχετικόν ἀπόσπασμα τῆς ἐπιστολῆς: «...... Γράφετε ἐπίσης εἰς τήν σελίδα 7 τοῦ ἐντύπου σας: Τήν ἰδικήν σας αἵρεσιν τῆς νεοεικονομαχίας πότε θά τήν καταδικάσετε; .... Σᾶς ἀπαντῶ: ... Ποτέ δέν θά καταδικάσωμεν κάτι πού δέν ὑπάρχει. Οὔτε τήν "χειροθεσία" δέν καταδικάζομεν, διότι δέν ὑπῆρξεν, οὔτε τήν "νεοεικονομαχίαν" διότι δέν ὑπῆρξεν καί δέν ὑπάρχει. Τυχόν ἀνόητος πρᾶξις καταδίκης αὐτῶν θά φέρη ταῦτα ἐκ τῆς ἀνυπαρξίας εἰς τήν "ὕπαρξιν". Δηλαδή κάνοντες τήν ἐπιθυμίαν σας νά καταδικάσωμεν τά ἀνωτέρω πρός χάριν δῆθεν τῆς ᾿Ορθοδοξίας εἶναι ὡς νά δεχώμεθα ὅτι ἐγένετο ἡ ἀνύπαρκτος "χειροθεσία" καί ὑπῆρξεν ἤ ὑπάρχει δῆθεν "νεοεικονομαχία". ῎Ετσι ὅμως θά ὑπηρετοῦμε δύο Σατανικά σχέδια, ὅπερ Χάριτι Χριστοῦ εἰς τόν αἰῶνα δέν θά γίνη». Διά νά κατανοήσετε καλύτερον τά ἀνωτέρω, σᾶς γνωρίζω ὅτι αὐτή «ἡ ἀνόητος πράξις περί καταδίκης τῆς χειροθεσίας», (ὅπερ σημαίνει ὅτι γίνεται δεκτή ἡ βλασφημία τῶν πέντε, καθ’ ἥν «μᾶς περιρρέει οὐχί ὡς ἄτομα, ἀλλά ὡς Ἐκκλησία ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας»), αὐτό τό ὄντως «σατανικόν σχέδιον», ὅπως τό χαρακτηρίζει, ἐπαναλαμβάνομεν, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας ἀπό τό 1995, «ὑλοποιήθη» καί ἐφηρμόσθη ἐν ἔτει 2007 καί ἐν συνεχεία ὑπό τῶν «Νικολαϊτῶν», οἱ ὁποῖοι ἀπεδείχθησαν «γνήσιοι» ἐν τῆ σχισματοαιρέσει καί βλασφημίαις «διάδοχοι» τῶν πέντε ἀποσχισθέντων, ἀφοῦ προηγουμένως ἐξεδίωξαν ἐκ τοῦ μέσου τά «ἐμπόδια», (κατά τόν ἰδικόν των χαρακτηρισμόν), ἤτοι ἀφοῦ ψευδοκαθήρεσαν τἠν ἐλαχιστότητά μου, καί τόν Ἱερομόναχον π. Ἀμφιλόχιον καί ψευδοαφώρισαν τόν θεολόγον Ἐλευθέριον Γκουτζίδην, πράξεις αἱ ὁποῖαι ἐπέπεσαν ἐπί τῶν ἀνοήτων κεφαλῶν των. ΄Αγαπητοί ἀδελφοί, καί τέκνα ἐν Κυρίω πνευματικά. Ἐάν οἱ πέντε, ὅπως καί οἱ Νικολαίται παρέμεναν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, καθ’ ἡμᾶς, θά ἦτο ἀδύνατον νά προέβαινον εἰς τοιαύτας ἀνοήτους καί σατανικάς πράξεις, οἱ μέν πρῶτοι νά προτείνουν καί οἱ δεύτεροι νά ὑλοποιήσουν τήν «καταδίκην». Διότι ἐντός τοῦ σωστικοῦ χώρου τῆς Ἐκκλησίας, δέν θά ἐσκοτίζοντο τόσον, ἐφ’ ὅσον ἐντός Αὐτῆς θά ἐπεσκίαζεν ἐπ’ αὐτούς ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί θά τούς ἀπέτρεπε ἀπό τοιαύτην σατανικήν πράξιν - βλασφημίαν. Διά τοῦτο ἀς προσέξωμεν καί ἡμεῖς, νά μή παρασυρθῶμεν ὑπό τῶν πονηρῶν καί βλασφήμων τούτων Ἐκκλησιομάχων καί εὑρεθῶμεν, ὅ μή γένοιτο, καί ἡμεῖς ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, διότι τότε εἶναι δυνατόν σκοτιζόμενοι τόν νοῦν νά φθάσωμεν καί εἰς τάς πλέον ἀνοήτους καί σατανικάς πράξεις. Βλέπετε πρός τοῦτο καί τήν κατά Νοέμβριον τοῦ 2007 βλάσφημον Ἐγκύκλιον τῶν Νικολαϊτῶν, ζητήσατε καί μελετήσατε καί τήν «ΑΜΕΣΟΝ ΑΠΑΝΤΗΣΙΝ» ἐπ’ αὐτῆς, τήν ὀποίαν συνέγραψεν ὁ θεολόγος Ἐλευθέριος Γκουτζίδης, καί ἐστέ βέβαιοι, ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ θά σᾶς προφυλάξη, θά μᾶς διαφυλάξη ὅλους εἰς τό πράττειν τό ἀγαθόν. «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, τόν ὁποῖον σήμερον Δ΄ Κυριακήν τῶν Νηστειῶν, τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία, καί τοῦ ὁποίου τό ἱερόν παρεκκλήσιον εἰς τόν ‘Επισκοπικόν μας Ναόν ἐν Κορωπίω, πανηγυρίζει, νά πρεσβεύη ὑπέρ ἡμῶν. ΑΜΗΝ. Μετ’ εὐχῶν ἐν Κυρίω + Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος
ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ Ε
ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ Ε΄ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝ/ΛΕΩΣ ΠΡΟΣ τούς ἀγαπητούς ἐν Χριστῶ ἀδελφούς καί τέκνα ἐν Κυρίω πνευματικά. Σύν τῆ πατρικῆ ἡμῶν εὐχῆ νά διέλθωμεν θεαρέστως τήν Μεγάλην Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν καί νά ἑορτάσωμεν ἐν εὐφροσύνη καί ἀγαλλιάσει πνευματικῆ τήν Λαμπροφόρον τοῦ Κυρίου Ἀνάστασιν, σᾶς ἐνημερώνω καί ἐπί τοῦ κάτωθι θέματος. Εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίας Τριάδος Κάτω Ἡλιουπόλεως, πρίν καταλάβει τόν Ναόν καί ἐγκατασταθεῖ παρανόμως καί αὐθαιρέτως ὁ ψευδαρχιεπίσκοπος Νικόλαος, ἐτιμούσαμε πάντοτε καί τούς Ἁγίους Νεομάρτυρας ἰδιαιτέρως τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Ε΄ εἰς τοῦ ὁποίου τό ὄνομα ἦτο ἀφιερωμένη ἡ παρακειμένη τῶ Ναῶ «ΣΤΕΓΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ». Ἀπό τοῦ παρελθόντος ἔτους ἀπεφασίσαμεν, ὅπως εἰς τό ἀνεγειρόμενον Ἡσυχαστήριον Παναγίας Παραμυθίας (παρά τόν Ἰερόν Ναόν Παναγίας Σουμελᾶ - Ἀθηνιωτίσσης) τιμῶνται καί οἱ Ἅγιοι Νεομάρτυρες εἰς κοινήν ἑορτήν μετά τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκκου, τήν Κυριακήν τῶν Μυροφόρων. Ἐφέτος, καί ἐπειδή ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Γ
ΟΣΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Η ΝΕΑ Η ΕΠΙΒΑΤΗΝΗ
Οσία Παρασκευή η Νέα η Επιβατηνή, η προστάτιδα των Βαλκανίων. (14 Οκτωβρίου) Σχολιάστε Η Οσία άκμασε στα μέσα του 10ου αιώνα, ήταν ίσως το πρώτο παιδί της οικογένειας. Από τους γονείς μονάχα το όνομα του πατέρα της διασώζεται. Ονομαζόταν Νικήτας. Δυστυχώς, το όνομα της μητέρας της, που τόσα πολλά προσέφερε στη χριστιανική αγωγή της Παρασκευής, παρέμεινε άγνωστο. Οι γονείς της ήταν φιλόθεοι και ευσεβείς και κοσμούσαν το βίο τους με ελεημοσύνες και αρετές. Επιθυμούσαν για τα παιδιά τους ως βάση ανατροφής να είναι η σεμνότητα, η ευλάβεια και η σωφροσύνη, στολίσματα λαμπρά που θα τα στόλιζαν μαζί με τη σχολική παιδεία, που τους παρείχαν πλούσια. Γι’ αυτό και τα παιδιά τους τα ανέθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Χριστού, τα άσκησαν από μικρή ηλικία σε όλα τα καλά και θεάρεστα έργα. Στην Ανατολική Θράκη δύο πόλεις έριζαν σχετικά με την Οσία, οι Επιβάτες, τόπος καταγωγής της, ωραία κωμόπολη στα θρακικά παράλια της Προποντίδας και η επίσης όμορφη Καλλικράτεια, τόπος κοίμησής της. Η αγάπη
ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΕΠΙ ΑΠΕΙΛΕΙ ΠΟΛΕΜΟΥ
ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΕΠΙ ΑΠΕΙΛΗ ΠΟΛΕΜΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΕΙΣ ΕΠΕΛΕΥΣΙΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΔΡΟΜΑΣ ΕΘΝΩΝ Ὁ Ἀπόστολος. Προκείμενον. Ἦχος δ΄: Ἀναστήτω ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ Αὐτοῦ. Στ.: Ὡς ἐκλείπει καπνὸς, ἐκλειπέτωσας, ὡς τήκεται κηρὸς ἀπὸ προσώπου πυρός. Πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολῆς Παύλου τὸ ἀνάγνωσμα: Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς πλούσιον ὢν ἐν τῷ ἐλέει, διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην.... ἐπὶ ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεός, ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν. Ἀλληλούϊα. Στ.: Κύριος συντρίβων πολέμους... Εὐαγγέλιον, ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν: Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παρῆσάν τινες ἀπαγγέλλοντες τῷ Ἰησοῦ περὶ τῶν Γαλιλαίων, ὧν τὸ αἷμα Πιλάτος ἔμιξε μετὰ τῶν θυσιῶν αὐτῶν... Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω. Κοινωνικόν: Κύριος κραταιὸς καὶ δυνατός, Κύριος δυνατὸς ἐν πολέμῳ. Παράκλησις εἰς τὴν Παναγίαν, ἐπὶ προσδοκία πολέμου. Ὁ κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς: Τοῖς Σοῖς Ἄχραντε συμμάχησον οἰκέταις. ᾨδὴ Ἰωάννου. ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. β΄. Ὡς ἐν ἠπείρῳ. Τὸν κραταιὸν ἐν ἰσχύϊ, καὶ δυνατὸν ἐν πολέμοις Κύριον, ἡ γεννήσασα σεμνή, κραταιᾷ χειρί Σο
ΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (1948)
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΥΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ Α´ ΚΑΡΠΑΘΑΚΗΣ ΚΑΙ ΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΙ ΤΟΥ 1948 (ΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ ΕΙΣ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ < > ΤΕΥΧΟΣ 63-64, ΜΑΪΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2013, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΥΠΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ Γ.Ο.Χ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ. http://www.egoch.org/KEO.html Ἀποτελεῖ δι᾽ ἡμᾶς ἱερὸν χρέος ἡ κατ᾽ ἔτος ἀνάμνησις καὶ ἀναφορὰ εἰς τὸν Ἀλήστου μνήμης Ἀοίδιμον καὶ Ἀείμνηστον Ἀρχιεπίσκοπον τῶν Γ.Ο.Χ. Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κυρὸν ΜΑΤΘΑΙΟΝ Α´ (Καρπαθάκην), κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεώς του τὴν 14-5-1950. Ηδη ἔχουν παρέλθει 63 ἔτη ἀπὸ τὴν ἐκδημίαν του ἐκ τῆς Στρατευομένης εἰς τὴν Θριαμβεύουσαν ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ τοῦ ΘΕΟΥ, καὶ ἡ μνήμη του διατηρεῖται ζωντανή, ὡς νὰ εὑρίσκεται ἐν ζωῇ. Ἐφέτος δὲν θὰ ἀναφερθῶμεν γενικῶς εἰς τὸν θεάρεστον καὶ θαυμαστὸν βίον του, ἀλλὰ εἰς τὴν κορωνίδα τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Πράξεών του, τὴν Ἱστορικῆς σημασίας Χειροτονίαν Ἐπισκόπου εἰς τὴν ὁποίαν προέβη ὡς Ἐπίσκοπος Βρεσθένης, εὑρισ