ΕΚΔΗΜΙΑ ΙΕΡΕΩΣ π ΑΝΔΡΕΟΥ ΣΙΝΤΝΙΕΒ

Τρίτη, 12 Φεβρουαρίου 2019

ΕΚΔΗΜΙΑ π. ΑΝΔΡΕΟΥ ΣΙΝΤΝΙΕΒ (+26.1.2019)

Τό πρωί τῆς Παρασκευής 26 Ιανοαρίου 2019 (Ο.Η.), ὁ Κύριος ἐκάλεσεν πλησίον Του, τόν Πρεσβύτερον π. Ανδρέαν Σίντνιεβ , ἐφημέριον τοῦ Ἱεροῦ Μοναστηριακού Ναοῦ ἁγίας Αικατερίνης Κορωπίου Ἀττικῆς. Ἡ ἀγγελία τοῦ θανάτου του ἐποίησε ζωηρωτάτην συγκίνησιν εἰς τό πλήρωμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διότι ὁ μεταστάς ὑπῆρξεν κορυφαία Προσωπικότης τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας. ἀμέσως μετά τήν κοίμησιν τοῦ σεπτοῦ Ιερέως ἐξεδόθη ἐκ τῶν Γραφείων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ἡ κάτωθι ἀνακοίνωσις:

ΕΚΤΑΚΤΟΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Μεσογαίας, Λαυρεωτικῆς και Αχαρνών τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μετά βαθυτάτης θλίψεως ἀναγγέλλει εἰς τό εὐσεβές Ὀρθόδοξον πλήρωμα, ὅτι ὁ Πρεσβύτερος π. Ανδρέας Σίντνιεβ , ὁ πάνυ ὁσίως δουλεύσας τῶ Κυρίω καί τῆ Ἐκκλησία, ἀπεδήμησεν πρός Κύριον σήμερον Παρασκευήν 26 Ιανουαρίου (Ε.Η.) καί περί ὥραν 10ην πρωινήν. Τήν θλιβεράν ταύτην εἴδησιν ἀγγέλουσα ἡ Ἱερά Μητρόπολις, γνωστοποιεῖ ἅμα, ὅτι ἡ ἐκφορά τοῦ σεπτοῦ λειψάνου τοῦ μακαριστοῦ Ἱερέως π. Ανδρέου γενήσεται, μεθ' ὅλης τῆς ἀνηκούσης αὐτῶ Ἐκκλησιαστικῆς τιμῆς καί τάξεως, εἰς τόν Μητροπολιτικόν ΝαόνΑγίου Δημητρίου Αχαρνών , σήμερον, ἡμέραν Παρασκευήν καί ὥραν 2αν μ.μ. Ἐκ τῶν Γραφείων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Τό λείψανον τοῦ μακαριστοῦ Ιερέως, καταλλήλως εὐπρεπισθέν κατά τήν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐξετέθη εἰς λαϊκόν προσκύνημα ἐντός τοῦ μεγαλοπρεποῦς Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Αχαρνών. Ἡ νεκρώσιμος ἀκολουθία ἐψάλη τήν μεσημβρίαν του Σαββάτου 27.1.2019, αμέσως μετά το Ενωτικόν Συλλείτουργον εις Κόρινθον, εἰς τόν ἴδιον Ναόν, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας, Λαυρεωτικῆς και Αχαρνών κ. Κηρύκου. Διά νά τιμήσουν τήν μνήμην τοῦ ἀοιδίμου Ἱερομ/χου προσῆλθον: Οἱ Σεβ. Μητροπολίται Κιτίου καί Ἔξαρχος πάσης Κύπρου κ. Παρθένιος, (ἐκπροσωπῶν καί τούς Σεβ/τους Μητροπολίτας Βράντσεα κ. Γερόντιον καί Μπακάου κ. Κασσιανόν), Κένυας και Τοποτηρητής Τανζανίας κ. Ματθαίος, Κιέβου και έξαρχος πάσης Ρωσίας κ. Σεραφείμ και Λιβάνου και Φοινίκης κ. Σεραφείμ.  Ἐπίσης τιμῶντες τήν μνήμην τοῦ μεταστάντος παρέστησαν καί οἱ Κληρικοί: Πανοσ/τατοι Ἱερ/χοι π.Σωζόμενος Πολυβίου, π. Γεράσιμος Κοσμάς καί π. Νεκτάριος και οι Ιερείς π. Μιχαήλ Ιωάννου, π. Χαράλαμπος Κεσίσογλου, π. Φώτιος και π. Δημήτριος και ο Ιεροδ/νος π. Ιάκωβος Βιτάλης αλλά και ἑκατοντάδες πιστῶν ἀπό ὅλας τας περιοχάς των Αθηνών. Γενικῶς, ἡ εἰκών τήν ὁποίαν ἐνεφάνιζεν ο Μ.Ι.Ν Αγίου Δημητρίου , ἡ ὁποία εἶχεν κατακλυσθεῖ ὑπό εὐσεβῶν, ἀπέδειξεν περιτράνως τήν ὑπό πάντων ὁμολογουμένην ἀλήθειαν, ὅτι ὁ μεταστάς ὑπῆρξεν μεγάλη Ἐκκλησιαστική Προσωπικότης καί πνευματικός παράγων εἰς ὅλους τούς τομεῖς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ἱεραποστολήν, φιλανθρωπίαν, κηρυκτικόν ἔργον, κ.λπ.

Άξιο λόγου είναι να σημειωθεί πως ο μεταστάς π. Ανδρέας, γνωρίζοντας το σημείο εις το οποίον είχε φθάσει ο διάλογος μετά των Σεβ/των Μητροπολιτών Παχωμίου και τον Ευσταθίου, πολλάκις εξέφρασεν την επιθυμίαν ώστε η ενότητα να επέλθει το συντομότερον δυνατόν προκειμένου κι εκείνος να μπορέσει να συμετάσχει  εις το Ενωτικόν Συλλείτουργον.

Περατωθείσης τῆς εἰδικῆς νεκρωσίμου ἀκολουθίας, ἡ ὁποία διήρκησεν πλέον τῶν τριῶν ὡρῶν, τό νεκρόν σκήνωμα ἐτάφη εἰς τό  Κοιμητήριον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης.

Εις την συνέχεια παραθέτουμε φωτογραφικό υλικό εκ της εξοδίου Ακολουθίας και εκ της ταφής.

Τοῦ ἀοιδίμου Πρεσβυτέρου π. Ανδρέου
εἴη ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ. Ἀμήν.

ΚΗΡΥΞΑΤΕ ΤΑΥΤΑ ΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΘΝΗ

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΟΜΟΥ ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ...

Ο ΘΕΟΣ ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΙΩΗΛ ΠΑΡΑΓΓΕΛΛΕΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΘΝΗ ΚΛΗΡΟΝ ΚΑΙ ΛΑΟΝ ΤΗΣ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΑΥΤΑ.

"Κηρύξατε ταῦτα (τήν Ορθόδοξον Ομολογίαν) εἰς πάντα τά ἔθνη, ἁγιάσατε πόλεμον, ἐξεγείρατε τούς μαχητάς, προχωρᾶτε τόν ἀγῶνα καί ἀναβαίνετε, ὅλοι νά γίνετε πολεμιστές... συγκεντρωθεῖτε καί κάμετε ἐπίθεσιν κατά τοῦ ἐχθροῦ, ὅλα τά ἔθνη εἶναι γύρω... συναχθῆτε ἐκεῖ νά πολεμήσετε. Καί ὁ πραΰς ἀς γίνη μαχητικός.( ᾿Ιωήλ Δ, 9-11).Δηλαδή: Μᾶς περιεκύκλωσαν οἱ αἱρετικοί. Τί κάθεσθε, ἐγερθῆτε καί πολεμῆστέ τους. ᾿Αγωνισθῆτε μέχρις αἵματος. "Κρείσσων ἐπαινετός πόλεμος, ειρήνης χωριζούσης Θεού" , δηλαδή εἶναι περισότερον ἐπαινετός ὁ πόλεμος, ἀπό τήν εἰρήνη πού χωρίζει ἀπό τόν Θεό.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ

Η ΤΙΜΗ ΩΣ ΑΓΙΟΥ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ματθαῖος, τιμώμενος ὡς Ἅγιος «ἔτι ζῶν», τιμήθηκε ἰδιαιτέρως ὡς Ἅγιος, ἀμέσως μετά τήν ὁσιακή του κοίμηση. Τό ἔτος 1953 - ἐν μέσῳ τοῦ φοβεροῦ διωγμοῦ τοῦ Νεοημ. Ἀρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος Βλάχου, ἀλλά καί ἐν μέσῳ τοῦ μεγάλου θορύβου τῶν δῆθεν σκανδάλων τῆς Μονῆς Παναγίας πού «ἀποκαλύφθηκαν» - ἡ ἀδελφότητα τῆς Μονῆς Παναγίας ὑποχρεώθηκε νά ἀπαντήσει δημόσια στίς κατηγορίες τῶν Φλωρινικῶν, περί ἁγιοποιήσεως τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου.

Ἡ ἀπάντηση περιλαμβάνεται σέ ἐπιστολή τῆς 17ης Ἰουλίου 1953, ἡ ὁποία ἀπευθύνεται πρός τήν «ποθεινοτάτην ἀδελφήν, κατά πίστιν ἐκλεκτήν τοῦ Θεοῦ καί εὐλαβεστάτην Αἰκατερίνην» (τῆς ὁποίας ἡ ταυτότητα δέν ἔχει διασωθεῖ). Ἀποτελεῖ τήν «πανυπέρτιμον ἀπολογίαν (τῆς Μονῆς) πρός τούς ἀθέους καί ὑπερηφάνους ἁγιοκατηγόρους, διότι ἀπετόλμησαν χείλη δόλια ἀπατεώνων καί θνητοψύχων λυμεώνων τῆς εὐσεβείας, ἐκ συστήματος σκανδαλοποιῶν, νά λαλήσωσιν ἀνομίας κατά τοῦ δικαίου καί Πατρός Πατέρων παναοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυροῦ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, εἰς τάς ἀκοάς τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων καί πιστῶν Χριστιανῶν, ὅτι δυσωδίασεν καί διελύθη ἤ ὅτι ἀνεκομίσθη εἰς κατάστασιν ἀφωρισμένου καί ὅσας ἄλλας βλασφημίας ἐξερεύγονται τοῦ ψεύδους τά ταμεῖα».

Ἡ ἐπιστολή αὐτή βρέθηκε ἀπό τόν Σεβ. Μητροπ. Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκο (τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος), «εἰς τό ὑποτυπῶδες Ἀρχεῖον τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος, τό ὁποῖον ἠδυνήθημεν νά περισυλλέξωμεν εἰς τό Ἐπισκοπεῖον τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, μετά τήν βαρβαρικήν κατάληψιν τῶν Κέντρων τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος, (Πνευματικόν Κέντρον Περιστερίου καί Στέγη Φιλοξενίας Κληρικῶν Ἁγίας Τριάδος), ὅπου εἴχαμε ὀργανώσει ἕνα πολύ καλό Ἀρχεῖο, τό ὁποῖον - δυστυχῶς - οἱ περί τόν Νικόλαον βάρβαροι κατακτηταί ἀχρήστευσαν». Παρουσιάστηκε ἀπό τόν ἴδιο γιά πρώτη φορά σέ ἐκδήλωση πρός τιμήν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου τό 2007 καί τό 2010 δημοσιεύθηκε στό Διαδύκτιο. Ἡ ἐπιστολή ἔχει ὡς ἐξῆς (ἀσφαλῶς δέν συμμεριζόμεθα τίς ὑπερβολές στίς ἐκφράσεις καί τίς ὀξύτατες διατυπώσεις, πλήν δέν δυνάμεθα νά τίς ἀπολείψουμε):

 ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΕΥΚΟΒΟΥΝΟΓΙΑΤΡΙΣΣΗΣ

ΠΡΟΣ ΑΔΕΛΦΗΝ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΝ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν καί τοῦ Ἁγίου μας Πατρός Ματθαίου τοῦ νέου Μυροβλήτου καί Θαυματουργοῦ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν ἐλέησον ἡμᾶς. ΑΜΗΝ.

Θεοτόκε ἡ ἐλπίς πάντων τῶν Χριστιανῶν, σκέπε, φρούρει, φύλαττε τούς ἐλπίζοντας εἰς Σέ. ΑΜΗΝ.

«Φανερά ἐστί, τά τέκνα τοῦ Θεοῦ καί τά τέκνα τοῦ διαβόλου» (Ἰω. Α, 3, 10).

Ἀδελφή ποθεινοτάτη, κατά πίστιν ἐκλεκτή τοῦ Θεοῦ καί εὐλαβεστάτη Αἰκατερίνη. Εὐχόμεθα εὐοδοῦσθαι καί ὑγιαίνειν ψυχῆ τε καί σώματι. Δόξα τῶ Ἁγίῳ Θεῶ ἡμῶν ἐν πρώτοις τόν καταξιώσαντα - δι’ ἀκαταπαύστων ἱκεσιῶν τῆς Πανάγνου Θεομήτορος Παμμακαρίστου Μαρίας τῆς Ἀειπαρθένου καί τῶν πρεσβειῶν τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν ΜΑΤΘΑΙΟΥ τοῦ νέου Μυροβλύτου καί Θαυματουργοῦ - ἡμᾶς τούς ἀχρείους δούλους Του, ἐν μοναχοῖς καί ἀνθρώποις ἐσχάτους, νά σᾶς χαιρετίσωμεν καί πάλιν πνευματικῶς καί ἐγκαρδίως, γράφοντες ἀδελφικῶς πρός τήν ὑμετέραν ἀγάπην.

Αὐτός «ὁ Θεός τῶν δυνάμεων καί πάσης σαρκός, ὁ ἐν Ὑψίστοις οἰκῶν καί τά ταπεινά ἐφορῶν, καρδίας τε καί νεφρούς ὁ ἐτάζων καί τά κρυπτά τῶν ἀνθρώπων σαφῶς ἐπιστάμενος», διά τῆς Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης καί διά λόγων καί παραδειγμάτων ἐδίδαξεν, ὅτι ἡ εὐλάβεια καί ἡ περιποίησις καί ἡ πρός τούς ἐναρέτους καί ἁγίους ἀνθρώπους τιμή, εἶναι ἔργον θεῖον, εἶναι νομοθεσία κοινή εἰς πάντας καί παραγγελία ἀναγκαία καί λίαν θεάρεστος πράξις. Ἀπεναντίας ἡ ἐξουδένωσις, ἡ καταφρόνησις, ἡ ἀνευλάβεια, ἡ κατάκρισις, ἡ δι’ ἔργου ἤ διά λόγου ἤ δι’ ἄλλου ὁποιουδήποτε τρόπου περιφρόνησις τῶν δούλων τοῦ Ὑψίστου ἐναρέτων ἀνθρώπων ἐν γένει καί ἰδιαίτατα τῶν Ἱερωμένων Ποιμένων καί Διδασκάλων, οἵτινες συνεργοῦσιν καί κοπιῶσιν ὑπέρ τῆς κοινῆς τῶν πιστῶν ώφελείας, ὡς ποδηγέται τῆς θεοσεβείας, ὀργήν θεήλατον, ἀφανισμόν καί ἐξολόθρευσιν ἀνείκαστον, ταχέως ἐπιφέρει κατά τό ρηθέν: «Ὁ ἁπτόμενος ὑμῶν (τῶν Ἁγίων) ὡς ὁ ἀπτόμενος τῆς κόρης τοῦ ὀφθαλμοῦ αὐτοῦ» (Ζαχ. β,8).

 Τοῦτο καί διά πραγμάτων ἐβεβαίωσεν ὁ Θεός. Τήν ἀδελφήν τοῦ Θεόπτου Μωϋσέως Μαριάμ ἐλέπρωσε, τοῦ Βασιλέως Ἱεροβοάμ τήν παμβέβηλον χεῖρα ἐξήρανε (Γ΄ Βασιλ. ιγ,4), τά μικρά παιδάρια ἐν Βαιθήλ ἅτινα περιέπαιζον τόν Προφήτην Ἐλισσαῖον παρέδωσε τοῖς ἄρκτοις τοῦ δρυμοῦ εἰς κατάβρωμα (Α΄ Βασιλ. β,24), τόν Ἀνανίαν καί τήν Σαπφείραν ἐθανάτωσε αὐθωρεί (Πράξ. ε,5), τόν μάγον Ἐλύμαν παραχρῆμα ἐτύφλωσε (Πράξ, ιγ, 11) καί μέ ἄλλα σημεῖα καί τέρατα ἐξαίσια ἐπάταξε τούς ἀσεβεῖς καί καταφρονητάς τῶν Ἁγίων Του ὡς γέγραπται: «Μή ἅπτεσθε τῶν χριστῶν μου καί ἐν τοῖς Προφήταις μου μή πονηρεύεσθε» (Ψαλμ. ρδ,15).

Εἶναι πανθομολουμένως οἱ Ἅγιοι ἄνθρωποι θεοπροστάτευτοι καί τοποτηρηταί καί ἐπίτροποι Αὐτοῦ ἐπί τῆς γῆς, Ὅστις ἔδωκεν αὐτοῖς τήν ἐξουσίαν τοῦ θείου αὐτοῦ κράτους, ὥστε πάντα τά κτίσματα ὑλικά καί αἰσθητά - ἀλλά καί τά ἄϋλα καί νοερά - εὐλαβοῦνται, ὑποτάσσονται, ὑπηρετοῦν καί ὑπακούουν εἰς τούς Ἁγίους ἀπαρεγκλίτως: «Οἱ πεποιθότες ἐπί Κύριον ἐχθροῖς φοβεροί καί πᾶσι θαυμαστικοί». Καθότι οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ δεικνύουν τήν θείαν εὐγένειαν μέ τήν ὁποίαν ἐπλάσθη ὁ ἄνθρωπος «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» ὑπό τοῦ Δεσπότου τῶν ἀπάντων.

Οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ εἶναι σάλπιγγες τοῦ ἐν Σινᾶ νόμου καί τοῦ ἐν Ἱερουσαλήμ Εὐαγγελίου καί ἐν γένει τῶν θείων καί ἀρρήτων τοῦ Θεοῦ μυστηρίων εἰς σωτηρίαν ἡμῶν. Εἶναι τῆς ἀρετῆς οἱ ἐργάται ὑπό τῶν μεγίστων δωρεῶν τοῦ Θεοῦ ἔμπλεοι καί ἑνί λόγῳ οἱ Ἀρχιστράτηγοι τοῦ Ὑψίστου διά τῶν ὁποίων πολεμεῖται ἡ ἁμαρτία. Εἶναι τά ἐκλεκτά Αὐτοῦ ὄργανα διά τῶν ὁποίων ὁ πιστός στηρίζεται εἰς τήν ἀρετήν. «Τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῆ γῆ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος, πάντα τά θελήματα αὐτοῦ ἐν αὐτοῖς» (Ψαλμ. ιε, 3). Εἶναι ἐπίγειοι Ἄγγελοι καί οὐράνιοι ἄνθρωποι, φωστῆρες παμφαέστατοι τῆς ἄνω Βασιλείας, ὡς καί κατοικητήρια τῆς Ἁγίας Τριάδος (Ἰω. ιδ, 23), διότι ἀγαπῶσι τόν Θεόν ἐξ’ ὅλης τῆς ψυχῆς καί καρδίας καί ἰσχύος καί διανοίας κατά τόν Κυριακόν λόγιον (Μάρκ. ιβ, 30). Ἑπομένως ὅστις τιμᾶ αὐτούς, τιμᾶ τόν ἐν αὐτοῖς ἐνοικοῦντα Θεόν, ὅστις δέ περιφρονεῖ αὐτούς, περιφρονεῖ τόν Θεόν τόν κατοικοῦντα ἐν αὐτοῖς (Λουκ. ι, 16), ὡς μᾶς διδάσκει ἡ Θεία Γραφή καί οἱ Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.

 Ἐπιχειροῦμεν κατ’ ἀκολουθίαν καί ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι, πανευλαβῶς καί προσηκόντως ἐκ καθήκοντος ὑπερτάτου καί πατροπαραδότου νά ἀπονείμωμεν τόν δίκαιον σεβασμόν καί τήν τιμήν πρός τόν Μακαριώτατον Πνευματικόν ἡμῶν Πατέρα καί Ποιμενάρχην ΜΑΤΘΑΙΟΝ, τόν νέον Μυροβλύτην καί θαυματουργόν, δι’ αἰώνιον μνημόσυνον καί ὡς πανυπέρτιμον ἀπολογίαν πρός τούς ἀθέους καί ὑπερηφάνους ἁγιοκατηγόρους. Ἀναφωνοῦμεν λοιπόν, μετά τοῦ θεοκήρυκος Ἀποστόλου Παύλου: «’Αδελφοί, γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῆ Πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε» (Α΄ Κορ. ιστ, 13). Διότι ἀπετόλμησαν «χείλη δόλια» ἀπατεώνων καί θνητοψύχων λυμεώνων τῆς εὐσεβείας, ἐκ συστήματος σκανδαλοποιῶν, νά λαλήσωσιν ἀνομίας κατά τοῦ δικαίου καί Πατρός Πατέρων παναοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυροῦ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, εἰς τάς ἀκοάς τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων καί πιστῶν Χριστιανῶν (ὅτι δυσωδίασεν καί διελύθη ἤ ὅτι ἀνεκομίσθη εἰς κατάστασιν ἀφωρισμένου καί ὅσας ἄλλας βλασφημίας ἐξερεύγονται τοῦ ψεύδους τά ταμεῖα).

Πιστεύομεν τῆ καρδία καί ὁμολογοῦμεν τῶ στόματι ἡμεῖς οἱ ταλαίπωροι καί ἐλάχιστοι, εὑρισκόμενοι εἰς τήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, (τόν πρόσκαιρον τοῦτον βίον) ὅτι: Τό πολυτιμώτατον, ἠδύπνοον καί λίαν ἀρωματισμένον ἐκ πάσης ἀπόψεως ρόδον, ὁ μέγας καί οὐρανόφρων ΜΑΤΘΑΙΟΣ, εἶναι τῶν Ἀποστόλων ὁμότροπος καί ὁμόθρονος, τῶν Μαρτύρων καί Ὁμολογητῶν ἰσοστάσιος, ἡ δόξα καί τό κλέος τῶν Ἀρχιερέων, τό σεμνολόγημα τῶν Ἀσκητῶν, ὁ καθαιρέτης καί ἀναιρέτης τῆς ἀθέου Νεοημερολογιτικῆς πλάνης, ὁ ὑπέρμαχος καί φύλαξ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ πολύαθλος καί μυρίαθλος Ὁμολογητής, ὁ παμμέγιστος στρατηγός καί τροπαιοφόρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ θεόφρων καί θεηγόρος, ὁ θεόπτης καί θεόληπτος, ὁ πανευκλεής καί πανόλβιος, ὁ θεομακάριστος καί θεοστήρικτος, ὁ θεόπνευστος καί θεόσοφος, ὁ θεοφόρος καί φωτοφόρος Ἱεράρχης εἰς τάς ἐσχάτας αὐτάς ἡμέρας τοῦ 8ου αἰῶνος τοῦ ἀπατεῶνος! Τό ὄνομά του τό ἅγιον κατεγράφη εἰς τό πλάτος τῆς καρδίας μας, ἵνα καί τήν γλῶσσαν ἡμῶν ποιήση θαυματουργικῶς ὁ πανσεβάσμιος καί πανθαύμαστος Πατήρ ἡμῶν «κάλαμον γραμματέως ὀξυγράφου», ὅπως διακηρύξωμεν εἰς τῆς οἰκουμένης τά πέρατα, ὅτι αὐτός μόνος ὁ ἀπλανής φωστήρ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ὁ ἀξιοΰμνητος, ὁ συμπολίτης καί σύσκηνος τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων, ἔσωσεν ἡμᾶς ἐκ τῆς σκοτίας καί κρημνοῦ τῶν αἱρέσεων.

 Οὗτος ἀνεδείχθη γενάρχης τῆς εὐσεβείας, παιδιόθεν ἀφιερωθείς εἰς τόν Θεόν, ὡς σκεῦος τίμιον καί δοχεῖον τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί τήν Ἀρχιερωσύνην θεία ψήφῳ ἔλαβεν. Ἐπειδή ὁ Δημητριάδος Γερμανός, ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, τῆ θεία φωνῆ τοῦ χριστωνύμου Κλήρου καί λαοῦ ἐχειροτόνησαν τόν θεῖον Ματθαῖον Ἐπίσκοπον Βρεσθένης κατά τό φαινόμενον, ὁ δέ Θεός κατά τό νοούμενον.

Ὁ θεοκήρυξ ΜΑΤΘΑΙΟΣ μέ τήν ζωοποιόν νέκρωσιν τῆς σαρκός καί τό θεοειδές πρόσωπον, προκινδυνεύων ἕως αὐτοθανάτου εἰς τόν ὑπέρ πάντων Ἱερόν ἡμῶν Ἀγῶνα, ἀποτελεῖ τό καύχημα τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς τρισηλίου Θεότητος τό ἐθελόθυτον θῦμα, ἐν νηστείᾳ, ἀγρυπνίᾳ καί προσευχῆ τό ἀθλοφόρον καί σεπτόν αὐτοῦ σῶμα ἀναλώσας. Τόν μυρίολβον τοῦτον θησαυρόν, ἤγουν τό ἅγιόν του λείψανον, τό ἤδη συγκεκαλυμμένον ἐν τῆ γῆ, «δι’ ἀποκρύφους λόγους», Αὐτός ὁ Θεός μόνος θέλει ἀποκαλύψει ὑπερλάμποντα καί ἀποθεωμένον μέ τάς θείας Αὐτοῦ χάριτας, ὅταν προστάξη.

Ὡς ἐλλόγιμος δέ καί τοῦ διδάσκειν ἔμπειρος, μέ τούς στεφάνους τῆς μακαρίας ὑποταγῆς τούς πολυτιμήτους ἐστολισμένος, ἐξέχεεν ἀφθόνως καί ἀόκνως ποταμούς ὕδατος ζῶντος τῶν Ἀγγελικῶν μαθημάτων τῆς οὐρανίου ἐπιστήμης μέ τά μελισταγῆ ρεῖθρα τῆς διδασκαλίας του, ὁ ἐν ἀρετῆ διαβεβοημένος καί θεόκλητος Ποιμενάρχης ἡμῶν, ἀποδείξας ἔργῳ καί λόγῳ, ὅτι ἡ πίστις ἡμῶν εἶναι θεοδίδακτος, θεοπαράδοτος καί θεοπολυπλασίαστος.

Δέν ἔκλεισε ποτέ τό εὔλαλον ἐκεῖνο στόμα εἰς τούς θέλοντας ἐν ἀληθείᾳ σωθῆναι, τό ὁποῖον Πνευματοκινήτως ἀνεβλάστησε τά Πατρῶα Δόγματα τῆς υἱοθεσίας καί τό φρύαγμα τῶν νεοφανῶν θεομάχων ἠδάφισε ἐπί τῆς πέτρας τῆς ἐνθέου ἡμῶν Πίστεως. Κατά μείζονα λόγον νέον Μυροβλήτην παρευθύς τοῦτον καθομολογοῦμεν, ἐπειδή εἴδομεν μέ τούς ὀφθαλμούς μας καί ἐψηλαφίσαν αἱ χεῖρες ἡμῶν τό σημεῖον τοῦτο εἰς τό ἅγιον αὐτοῦ σκῆνος, τό ὁποῖον ἀναμφιβόλως προσκυνήσαντες «ἐλάβομεν χάριν ἀντί χάριτος». (Ἰω. α, 16). Διόπερ πάντων τῶν Ἁγίων τό πλήρωμα αὐτόν γνωρίζομεν, ὁδηγούμενοι ὑπό τῶν θεοσδότων Γραφῶν καί προδήλως ἑπόμενοι τῶν Ἀποστολικῶν καί Πατρικῶν Παραδόσεων. Καί μή εἴπη τις, (ἀπατώμενος ἐκ τοῦ ἐχθροῦ ἅμα καί ἀνθρωποκτόνου διαβόλου), ὅτι ἡμεῖς οἱ οὐτιδανοί καί ἀνάξιοι καί πάσης ἀρετῆς ἔρημοι ἁγιοποιοῦμεν αὐθορμήτως ἤ αὐθαιρέτως τόν μέγαν Ἀρχιποίμενα καί ἀείμνηστον τῶν Ἀθηνῶν Πρόεδρον Μακαριώτατον Ματθαῖον ἤ ὅτι μέ οὐρανομήκεις ἐπαίνους πλέκομεν ἐγκώμια καί τιμῶμεν τήν μνήμην αὐτοῦ, γράφοντες τάς γραμμάς ταύτας παρά τά διατεταγμένα! Μή γένοιτο!

  Τῆ ἀληθεία ὁ Θεός ἀντιδοξάζει τούς δοξάζοντας Αὐτόν εἰς τόν κόσμον τοῦτον, μέ τό φῶς τῶν ἀρετῶν καί τῶν καλῶν ἔργων θαυμασιώτατα. «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ» (Ψαλμ. ξζ 36). Ἐφόσον μάλιστα «νόμοι καί Προφῆται» εἰς τόν χορόν τῶν Ἁγίων Πάντων κατατάσσουσι τόν θεῖον μυστολέκτην ΜΑΤΘΑΙΟΝ καί ἑορτάζεται «μέ τούς προστεθέντας καί προστιθεμένους Δικαίους, Προφήτας, Ἀποστόλους, Μάρτυρας, Ὁμολογητάς, Ποιμένας, Διδασκάλους καί Ὁσίους ὁμοῦ», τό δέ Ἅγιον Λείψανόν του ἀπέβη ἔνθεον φυλακτήριον ἡμῶν, ὡς καί θαῦμα τῶ θαύματι ἐπακολουθεῖ ἀφότου αὐτόν ἐγνωρίσαμεν, πῶς πρέπει ν’ ἀκούσωμεν ἐκείνους ὅπου διδάσκουν μάταια καί ψευδῆ, ὅλως διόλου ἐνάντια τῆς ἀληθείας;

Ἱστορήσαμεν ὡσαύτως τήν ἱεράν του εἰκόνα μέ τόν φωτοστέφανον τῆς αἴγλης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς Θεοῦ κατοικητήριον τοῦτον ὄντα ἀναντιρρήτως καί πεπληρωμένον καθολοκληρίαν ὑπό τῶν δωρεῶν τῆς θείας Χάριτος. Σημειωτέον διά τούς τυχόν ὡς ἀκριβολόγους καί κανονολόγους ἐπαιρομένους, ὅτι ἄλλοτε οἱ ἐλέῳ Θεοῦ Αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου παριστάνοντο εἰς τάς προσωπογραφίας των (καίπερ κοινοί θνητοί) ἐντός φωτοστεφάνου, τιμῆς ἕνεκεν. Πόσης τιμῆς καί εὐλαβείας εἶναι ἄξιος ὁ οὐρανόθεν τήν χάριν δεδεγμένος ΜΑΤΘΑΙΟΣ, ὁ ἀξιοθαύμαστος καί ἀξιάγαστος, τοῦ ὁποίου τάς ἀρετάς καί τά ἔνθεα κατορθώματα ἀποθαυμάζουν καί ἀνομολογοῦν καί αὐτοί οἱ ἐχθροί τῆς Πίστεως, κατά τόν Θεολόγον Γρηγόριον τόν λέγοντα, «οἶδε καί πολέμιος ἀνδρός ἀρετήν θαυμάζειν»;

Δέν κάμνομεν βεβαίως κανένα πρᾶγμα ἔξω ἀπό τήν Παράδοσιν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Θεοφόρων Πατέρων μας. Καθόσον ἡ τιμή αὕτη πρός τόν Ἁγιώτατον ΜΑΤΘΑΙΟΝ, κατά τούς Πατερικούς λόγους, ἀναφέρεται εἰς τό πρωτότυπον, δηλαδή τόν Χριστόν, ὡς ψάλλομεν: «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε Χριστόν ἐνεδύσασθε». Καί ὁ Ἅγιος ἡμῶν Πατήρ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ὑπῆρξεν ἐπί πλέον τύπος Χριστοῦ, εἰς πρᾶξιν, λόγον καί θεωρίαν, ἐκατώρθωσε πᾶσαν ἀρετήν καί ἐδοξάσθη διά τῶν ἐπακολουθούντων θαυμάτων καί θά δοξάζεται. Διότι ὑπάρχει ἐν Χριστῶ διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κατά τάς μέχρι τοῦδε ἱεράς μαρτυρίας καί ἡγίασε μέ τά ἰδικά του μέλη τό θεῖον ὄνομα, τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα.

στις Φεβρουαρίου 07, 2019 Δεν υπάρχουν σχόλια: Σύνδεσμοι σε αυτήν την ανάρτηση

ΕΝ ΕΤΕΙ 2007, ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑΚΟΜΒΩΝ ΡΩΣΙΣ, ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

ΕΠΙ ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ Ἐκδίδεαι ἀπό τό Κέντρο Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη, (Διεύθυνσις: Στρογγύλη 194.00 Κορωπί Τ.Θ. 54. Τηλ. 210 60 20 176) Ὑπεύθυνος: Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος ΑΡΙΘΜ. 15 ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ2007

---

Δύο ἐπίκαιρα σχόλια "ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΥΝΕΛΘΩΜΕΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΘΗΝ;"[1]  Σχόλιον πρῶτον Οἱ ᾿Ορθόδοξοι τῆς Ρωσίας (᾿Εκκλησίας Κατακομβῶν) τό Πάσχα μᾶς ἐπληροφόρησαν ὅτι ὁ Μακαριώτατος ᾿Αρχιεπίσκοπος κ. ᾿Ανδρέας τούς ἀπέστειλεν  μακροσκελεστάτην ἐπιστολήν, εἰς τήν ὁποίαν, ὅπως γράφουν, "Δέν ὑπάρχει κάτι καινούργιο, ἐκτός ἀπό τήν συνεχῆ ἐπίθεσι κατά τοῦ Σεβ. Κηρύκου, μέ κατηγορίες ὅπως: ῾Υποστηρικτής αἱρέσεως, Σχισματικός, ῾Οπαδός τῆς οἰκουμενιστικῆς θεωρίας περί ἀνάρχου ἐκκλησίας κλπ. Σ᾿ ὅλα τ᾿ ἄλλα πέραν αὐτῶν ἡ ἐπιστολή εἶναι γεμάτη ἀπό ρητορικά σχήματα, ἕπεα πτερόεντα, κοινῶς συναισθήματα κενά, χωρίς περιεχόμενο". Εἰς τήν ἰδίαν ἐπιστολήν, μᾶς ἐνημερώνουν, ὅτι καί ὁ Σεβ. Πειραιῶς κ. Νικόλαος, ὁ παρανόμως ἀναρριχηθείς εἰς τόν θρόνον τῶν ᾿Αθηνῶν, τηλεφώνησε εἰς τόν ἐν Ρωσίᾳ κληρικόν μας π. ᾿Ιωάννη, διά νά τοῦ ἐπιβάλῃ μέ τόν γνωστόν αὐταρχικόν του τρόπον, "ὑπακοήν καί συμμόρφωσιν πρός αὐτόν καί τάς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου" του, δηλαδή εἰς τάς παρανομίας του καί τήν φατρίαν του. Τό ἴδιο ἐπεχείρησε συνομιλήσας καί μετά τοῦ λαϊκοῦ μέλους τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν κ. Ρωμανό, ἐνῶ ἐπανέλαβε τό γνωστό "τροπάριό" τους: "῞Ολα ὅσα γράφει καί λέει ὁ Κήρυκος εἶναι ψέμματα, μήν τόν ἀκοῦτε. Τοῦ δώσαμεν τρεῖς μῆνες περιθώριο γιά νά μετανοήση. Μετά τό Πάσχα θά κάνουμε Σύνοδο καί, ἐάν δέν μετανοήση, θά τόν καθαιρέσουμε". Καί ἀφοῦ διέσπειραν τάς ἐναντίον μου διαβολάς εἰς ὅλην τήν Ρωσίαν καί ἁπανταχοῦ τῆς Οἱκουμένης, ὁ μέν Σεβ/τος Πειραιῶς μοί ἀπέστειλε καί εὐχετήριον κάρταν, καθ᾿ ἥν στιγμήν μάλιστα ὅ,τι καί ἄν τοῦ στέλνω τό "ἐπιστρέφει ἀπαράδεκτον", ὁ δέ Μακαριώτατος μοῦ ἐτηλεφώνησε διά νά μοῦ εἴπῃ: "Χριστός ᾿Ανέστη, Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ ᾿Αναστάσει". ᾿Ανταποδίδω τάς εὐχάς, μέ τό "᾿Αληθῶς ᾿Ανέστη. Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ ᾿Αναστάσει", ἀλλά ἄς μοῦ ἐπιτρέψουν, προπάντων ὁ Μακαριώτατος, ὁ ὁποῖος ἀμέσως ἔκλεισε τό τηλέφωνο καί μόλις πρόλαβα νά τοῦ ἀπαντήσω τό "᾿Αληθῶς ᾿Ανέστη", νά ἐκφράσω τήν ἀπορίαν μου: Πώς καταφέρνει ἡ Μακαριότης του καί τά συνδυάζει ὅλα: Καί τό "συγχωρήσωμεν πάντα τῇ ἀναστάσει" καί τήν ἄρνησιν νά συναντηθοῦμε καί νά μιλήσουμε. Καί τό "δέν ἔχω τίποτα μέ τόν Μεσογαίας", ὅπως λέγει σέ ἄλλους καί τό: "Φῦγε δέν σέ γνωρίζω", ὅπως μοῦ εἶπε ὅταν πῆγα νά τόν ἐπισκεφθῶ στό Νοσοκομεῖο ὄντα ἀσθενῆ καί ἄλλα ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός. Δέν εἶχα σκοπό νά σχολιάσω τό γεγονός. Διότι, ἐάν αἱ ψευδοκατηγορίαι τάς ὁποίας διέσπειραν εἰς Ρωσίαν καί εἰς ὅλον τόν κόσμον, ἀφεώρων προσωπικά μου ζητήματα, ἤ καί προσωπικά ἀτοπήματα, θά ἔπρεπε νά σιωπήσω, τώρα ὅμως πού αἱ ψευδοκατηγορίαι  στρέφονται κατά τῆς ἀληθείας, τήν ὁποίαν διαστρέφουν, κατά τῆς ῾Ομολογίας, τήν ὁποίαν ἀρνοῦνται, κατά τῆς Κανονικῆς Τάξεως, τήν ὁποίαν καταλύουν, κατά τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, τήν ὁποίαν βλασφημοῦν, διά νά προωθῆται ὁ παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός, ἡ σιωπή θά εἶναι συμμετοχή εἰς τήν προδοσίαν. Οἱ ἅγιοι Πατέρες λέγουν πώς, ὅταν ὁ λόγος εἶναι περί Πίστεως, δέν ἔχουμε δικαίωμα νά σιωπῶμεν. Πολύ περισσότερο δέν ἔχουμε τοιοῦτον δικαίωμα, τώρα πού οἱ σκοτεινές δυνάμεις ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια μάχονται λυσσωδῶς καί πολεμοῦν τήν ᾿Εκκλησίαν ἐπιχειροῦντες νά μᾶς ὁδηγήσουν ὅλους εἰς τήν προδοσίαν τοῦ 1971. ᾿Επαναλαμβάνομεν, ὅτι ὁ πόλεμος, ὁ ὁποῖος γίνεται σήμερον κατά τῶν ὀρθοτομούντων τόν λόγον τῆς ἀληθείας, δέν εἶναι πόλεμος μόνον κατά προσώπων, ἀλλά κατά τῆς ᾿Αληθείας, κατά τῆς ᾿Εκκλησίας, κατά τοῦ Χριστοῦ. Καί δι᾿ αὐτόν τόν λόγον, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, "χρή (πρέπει) παρρησιάζεσθαι πρός τήν εὐσέβειαν" καί "μή σιγήσωμεν, ἴνα μή κραυγή Σοδόμων γενώμεθα". Διά τόν λόγον αὐτόν πρέπει νά διατυπώσωμεν ἕν μικρόν σχόλιον - ἀπορίαν: ῾Ο Μακαριώτατος μελέτησε καλά τήν ἐπιστολήν πού τοῦ συνέταξαν καί ἔστειλε στήν Ρωσία, ἀντελήφθη ὅτι τόν ἐξέθεσαν, κοινῶς τοῦ ἔσκαψαν ἄλλη μιά φορά τόν λάκκο μέ τήν ὑπογραφή του, ἤ ὅ,τι κάνει τό κάνει ἐν γνώσει του καί τελικά μᾶς κοροϊδεύει ὅλους; ῾Οτιδήποτε καί ἄν συμβαίνει, ἡ ἐλαχιστότης μου θά εἴπω μίαν ἀκόμη φοράν εἰς τόν Μακαριώτατον, ἀπαντῶν εἰς τάς πασχαλίους εὐχάς του, ᾿Αληθῶς ᾿Ανέστη, Μακαριώτατε. Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ ᾿Αναστάσει". Διά νά μήν εἴμεθα, ὅμως ὑποκριταί καί κολαζόμεθα, ἄς μοῦ ἐπιτρέψει ὁ Μακαριώτατος νά ἐκφράσω καί τό παράπονό μου:  "Μακαριώτατε, τό Χριστός ᾿Ανέστη καί τό Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ ᾿Αναστάσει, τόν ὁποῖον ἀντηλλάξαμε πρέπει νά συνοδεύεται καί ἀπό τήν δική μας ἀνάστασιν. Νά ἐξέλθωμεν δηλαδή ἐκ τοῦ δυσώδους τάφου τῶν κατά τῆς ᾿Εκκλησίας ἐγκλημάτων μας; Πότε θά ἅρωμεν ἐκ τοῦ μέσου τάς ψευδοκατηγορίας καί τάς διαβολάς μας; Πότε θά σεβασθῶμεν τήν ἀλήθεια, τήν ῾Ομολογίαν τῆς Πϊστεως, τήν γνησίαν καί ἀνόθευτον ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν, τήν Κανονικήν τάξιν κλπ. Πότε θά ἐργασθῶμεν διά τήν δικαιοσύνη, καί πότε θά ὑποταχθῶμεν ἐν ἔργοις εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, διά νά μᾶς δώση ᾿Εκεῖνος τήν συγγνώμην, ἀφοῦ "ἐκ τοῦ Τάφου ἀνέτειλεν"; Πῶς εἶναι δυνατόν, Μακαριώτατε, νά ἐορτάσωμεν Πάσχα Κυρίου μέ τόσα ψεύδη καί διαβολάς, μέ τόσον μῖσος καί τοσαύτας συκοφαντίας; Διατί τόσα χρόνια δέν λαμβάνωμεν θέσιν ἐπί τῶν σοβαρῶν θεμάτων (Πίστεως, ῾Ομολογίας, Κανονικῆς Τάξεως καί ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς). Δέν ἔχετε καταλάβει ἀκόμη ὅτι ἡ ἄρνησις νά τά ἀντιμετωπίσωμεν μᾶς ὡδήγησεν εἰς τήν προδοσίαν τοῦ 71; Πότε θά συνέλθωμεν ἀπό τήν μέθην, ὅπως ἔλεγε, ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος; Διατί νά συνεχίζεται ἡ ἱεροσυλία καί ἡ συμπαιγνία τῆς παραιτήσεώς σας καί τῆς ἀναρριχήσεως τοῦ ψευδοαρχιεπισκόπου; Διατί τόσα ψεύδη ἐναντίον ἐκείνων πού πραγματικά σᾶς ἀγαποῦν καί ἀγωνίζονται νά σᾶς βοηθήσουν; Πῶς θά ἑορτάσωμεν ὀρθόδοξον χριστιανικόν Πασχα; Πῶς ξεχνᾶμε τόσο γρήγορα, τά τροπάρια τῆς Μεγάλης ῾Εβδομάδος καί δή ἐκείνην τήν προτροπήν: "Μή ὡς ᾿Ιουδαῖοι ἑορτάσωμεν τό Πάσχα;". Πότε θά συνέλθωμεν ἀπό τήν μέθην;" Μακαριώτατε "καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίῳ".   Σχόλιον δεύτερν ῞Ενα ἀκόμη γενικόν σχόλιον ἐπί τῆς ἐν γένει ἐκκλησιαστικῆς καταστάσεως, καί ὅσοι θέλουν ἄς καταλάβουν: Κατά τήν ἰδικήν μου ταπεινήν γνώμην, ἡ ἐπιστολή τοῦ Μακαριωτάτου εἶναι μία ἀκόμη ἀπό τήν σειράν ἐκείνων τῶν ἐπιστολῶν πού τοῦ συνέταξαν οἱ ἴδιοι ἐκεῖνοι πού τόν ὡδήγησαν μαζί μέ τούς ᾿Αρχιερεῖς τῆς ὁμάδος του - φατρίας εἰς τόν τάφον τῆς προδοσίας. Βλέπουν, ὅτι ἀποτυχγάνουν τά σχέδιά των, πού εἶναι σχέδια τῶν ξένων Κέντρων περί ἀφανισμοῦ τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί τῆς γνησίας καί ἀνοθεύτου ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, καί προσπαθοῦν ἀπεγνωσμένα νά ρίξουν ὅσους ἀπέμειναν εἰς τόν λάκκον τῆς προδοσίας. Διά τοῦτο χρησιμοποιοῦν αὐτόχρημα μεθοδεύσεις αἱρετικῶν, ἤτοι ἐνεργοῦν, ὅπως οἱ αἱρετικοί. Δειλά καί ὕπουλα. Ποσες φορές ζητήσαμε νά συζητήσουμε τά θέματα ἐν Συνόδῳ, κατά τό "συζητήσεως πολλῆς γενομένης"; Αὐτοί πάντοτε τό ἠρνοῦντο μέ ἀποτέλεσμα νά καταλύσουν (νά διαλύσουν) τόν ἱερώτατον τοῦτον θεσμόν τῆς Συνόδου), νά ἐπιβάλλουν δυναστικῶς τάς ἀποφάσεις πού ὑποδεικνύουν τά ξένα Κέντρα, καί ἐν τέλει νά καταλήξουν εἰς μίαν φατριαστικήν ὀργάνωσιν. Δέν εἶναι τοῦτο σχῆμα λόγου. Κυριολεκτοῦμε. Καί τά ἔχουμε γράψει πολλάκις. Διά σειρᾶς παρανομιῶν καί ληστρικῶν πράξεων καί ἀποφάσεων ἀλλοτρίωσαν τελείως τούς ᾿Αρχιερεῖς, ὥστε αὐτό πού ὀνομάζουν "Σύνοδον" νά μήν ἔχει κανένα γνώρισμα ῾Ιερᾶς Συνόδου, ἀλλά ὅλα τά γνωρίσματα τῆς "συναγωγῆς πονηρευομένων", τῆς "φατρίας", τοῦ "σχίσματος", τῆς "αἱρέσεως", Ξέχασαν ἐκεῖνο πού λέγει ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης διά τήν ἀληθινήν Σύνοδον: "Σύνοδος δέν εἶναι τό νά μαζεύωνται ἀδιακρίτως 5-10 ᾿Επίσκοποι, ἀλλά νά μαζεύωνται ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου καί ἐπί φυλακῇ τῶν Κανόνων". Οὔτε κρίνεται ποτέ ἡ ὀρθοδοξία ἤ ἡ νομιμότης τῆς Συνόδου ἀπό τό πλῆθος τῶν συμμετεχόντων. Κρίνεται ἀπό τήν ἀλήθειαν, τήν ὁποίαν πρέπει νά ὑπηρετοῦν οἱ συμμετέχοντες. Οὔτε δύνανται νά συμμετέχουν εἰς τήν Σύνοδον οἱ "περί τήν πίστιν ἀσεβοῦντες". Αὐτοί πού σήμερον ὀνομάζουν τόν ἑαυτόν τους "Σύνοδο", "᾿Αρχιεπίσκοπο" καί ἀπιτοῦν ἀπό τούς ἐν Ρωσίᾳ πιστούς "ὑπαοκήν" "συμμόρφωσιν" κλπ. δέν ὑπηρετοῦν τήν ᾿Αλήθεια, δέν ἐκφράζουν τήν καθαράν ῾Ομολογίαν τῆς ᾿Ορθοδόξου Πίστεως. ῞Ενα μόνον ἐκφράζουν: Τόν παλαιοημερολογιτικόν Οἱκουμενισμόν καί μόνον αὐτόν. Περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν. Τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν τήν ἀρνήθηκαν, καί πιστεύουν ὅτι εἶναι χειροθετημένοι καί ἐξηρτημένοι ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς. Τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ τήν κατεπρόδωσαν. Κλασσικόν παράδειγμα ἀσεβείας κατά τῆς Πίστεως ὁ ψευδοαρχιεπίσκοπος Νικόλαος, ὀ ὁποῖος ἐνῶ ἔχει καταγγελθῇ πλειστάκις διά σωρείαν αἱρετικῶν φρονημάτων (ἐπί σοβαρῶν δογματικῶν θεμάτων), ἐνῶ ἐβλασφήμησε κατά τόν χειρότερο τρόπο κατά τῆς ᾿Αποστολικῆς του Διαδοχῆς μέ ἐκεῖνο τό βλάσφημο 54/76 ᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα, τό ὁποῖον τόν παρουσιάζει ὡς ἔχοντα τήν ᾿Αποστολικήν του Διαδοχήν ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς καί δι᾿ αὐτῶν ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμόν, παραμένει ἀμετανόητος, διώκοντας ἐκείνους πού ὑπερασπίζονται τήν ῾Ομολογίαν τῆς Πίστεως.  Καί οἱ ὑπόλοιποι, ἀντί νά τόν βοηθήσουν νά μετανοήση, συνέπραξαν εἰς τήν κατάλυσιν τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ, καί διά σειρᾶς ληστρικῶν ἐνεργειῶν καί ἀποφάσεων κατά τό "ἀποφασίζομεν καί διατάζομεν", τόν ἐβράβευσαν μέ τήν "προώθησιν" εἰς τόν ᾿Αρχιεπισκοπικόν θρόνον, ὠς μοιχεπιβάτην, διά νά τόν ἐξευτελίσουν τελείως. Παραλλήλως καί οἱ ἴδιοι ἐπί ὀκταετίαν ὅλην ἀρνοῦνται νά διακηρύξουν τήν ᾿Ορθόδοξον ῾Ομολογίαν καί τήν γνησίαν καί ἀνόθευτον ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν. ᾿Αντί τούτου, ἀντί δηλαδή τῆς ῾Ομολογίας, διώκουν ἐκείνους πού ζητοῦν καθαράν ῾Ομολογίαν ἐπί θεμάτων Πίστεως καί ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, ἤ προσπαθοῦν νά τούς φιμώσουν μέ τό "μή μιλᾶτε, εἴμαστε ὅλοι ἀπό χειροθετημένους" "διάβασαν τό 1971 εὐχές χειροτονίας", κλπ. Δηλαδή φρονοῦν καί διδάσκουν, ἤ ἀφήνουν νά περνάη ἡ ἄποψις τῶν ἐχθρῶν καί πολεμίων τῆς ᾿Εκκλησίας, ὅτι ἔχομεν τήν ᾿Αποστολικήν μας Διαδοχήν ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς διά τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971, καί ἐπομένως μέσω αὐτῶν ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμό, μέ τό ὁποῖον ἔχουν σχέσι οἱ Ρῶσοι Διασπορᾶς. Καί ὅλα αὐτά μέ ἕνα καί μοναδικό στόχο: Διά νά ἔχουμε τήν ἀναγνώρισι ἀπό τούς Φλωρινικούς καί ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμό. ῾Υπάρχει μεγαλυτέρα προδοσία ἀπό αὐτήν; Καί τό πλέον ὕπουλον εἶναι τό ἑξῆς: Προκειμένου νά περάσουν τά σχέδια τῶν ξένων Κέντρων (παλαιοημερολογιτικοῦ καί νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ) ὑποκρίνονται μέ τά λόγια τούς ᾿Ορθοδόξους καί ῾Ομολογητάς, ἐνῶ στήν πράξι ἀρνοῦνται καί τήν ῾Ομολογίαν καί τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν. Καί προκειμένου νά καλύψουν τήν ἄκρατον ἰδικήν των φιλοδοξίαν, λασπολογοῦν κατά τῶν ἀνθισταμένων εἰς τήν προδοσίαν των, καί τούς συκοφαντοῦν ὅτι δῆθεν ἀνθίστανται ἀπό λόγους φιολοδοξίας. Καί καταντοῦν ἔτσι φτηνοί συκοφάνται καί διαβολεῖς. Εἶπαν εἰς τούς Ρώσους πιστούς, ὅτι μετά τό Πάσχα "ἄν δέν μετανοήση ὁ Κήρυκος, ἄν δέν ζητήση συγγνώμη, θά τόν καθαιρέσουμε".Τί νά σχολιάσω καί ἐπ᾿ αὐτοῦ. Τί νά εἴπης εἰς ἐκείνους πού μιλοῦν διά καθαιρέσεις τῶν ᾿Ορθοδόξων, ὅταν οἱ ἴδιοι βουτηγμένοι στήν παρανομία καί τά αἱρετικά φρονήματα, εἶναι καθαιρετέοι ἀπό τούς ῾Ιερούς Κανόνας. Πῶς ὁμιλοῦν διά καθαίρεσιν, αὐτοί οἱ ὁποῖοι κατέλυσαν τήν Κανονικήν Τάξιν καί τόν Συνοδικόν θεσμόν καί δέν ἐκφράζουν πλέον τήν ῾Ιεράν Σύνοδον, ἀλλά μόνον τήν φατρίαν των καί τά ξένα Κέντρα. Δέν μποροῦν νά καθαιρέσουν, διότι δέν εἶναι Κανονική καί ᾿Ορθόδοξος Σύνοδος. Εἶναι μία παράνομος ὁμάδα - παρασυναγωγή. Καί ἄν "καθαιρέσουν", αὐτή ἡ καθαίρεσις θά ἐπιπέση εἰς τάς κεφαλάς των καί θά τούς συντρίψῃ. Δέν μποροῦν νά καθαιρέσουν ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ὑπερασπίζονται τήν ῾Ομολογίαν τῆς Πίστεως, αὐτοί οἱ ὁποῖοι τήν ἀρνοῦνται καί τήν ποδοπατοῦν. Οὔτε ὁ ὑπόδικος ᾿Αρχιεπίσκοπος κ. ᾿Ανδρέας μπορεῖ νά δικάσῃ, προπάντων μετά τήν ἱερόσυλον, παράνομον, ἀντικανονικήν, σιμωνιακήν, μέ πνευματικῆς φύσεως συναλλαγήν καί μέ κακίστης σκοπιμότητος συμπαιγνίαν, παραίτησίν του, οὔτε ὁ ψευδοαρχιεπίσκοπος Νικόλαος, μετά τήν ἐπίσημον παράνομον, ἱερόσυλον, μοιχεπιβασίαν εἰς τόν θρόνον τοῦ ζῶντος ᾿Αρχιεπισκόπου, τοῦ ὁποίου ἡ παραίτησις εἰσέτι δέν ἔχει ἐκδικασθῇ ἀπό Κανονικόν ᾿Εκκλησιαστικόν ὄργανον, πού εἶναι ἡ Κανονική καί ᾿Ορθόδοξος Σύνοδος. Καί ὅταν αὕτη συγκληθῇ Κανονικῶς ἀπό Κανονικούς καί ᾿Ορθοδόξους ᾿Αρχιερεῖς δέν θά δύνανται νά συμμετέχουν εἰς οἱ παρανομοῦντες ᾿Αρχιερεῖς. Οἱ ῾Ιεροί Κανόνες διά μέν τόν παραιτηθέντα λέγουν νά ἐπιστρέφη εἰς τήν τάξιν τῶν μοναχῶν, διά δέ τόν μοιχειανικῷ τῷ τρόπῳ καί τῇ παποκαισαρικῇ ἐπιβολῇ ἀναρριχηθέντα εἰς τόν θρόνον τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου Νικόλαον (τόν καταληψίαν τοῦ Θρόνου), ὅτι "χωρίζεται ὁ τοιοῦτος ἀπό τήν τάξιν τῶν Κληρικῶν καί οὔτε σάν λαϊκός δέν ἀξιώνεται νά κοινωνῇ" (Βλέπετε Κανόνας Α,Β,.Γ, τῆς Σαρδικῆς). Καί ἐάν παραμείνῃ στήν ῾Ομολογία, ἔστω καί ἕνας ᾿Ορθόδοξος ᾿Επίσκοπος αὐτός δύναται νά τούς δικάση καί τούς καταδικάση, ἐάν δέν μετανοήσουν, ἀρκεῖ νά παραμένη στήν ᾿Αλήθεια. ᾿Αλλά καί ἄν κανένας δέν παραμείνῃ, δικάζονται ἀπό τόν Οὐράνιο Κριτή. Οἱ μή δεχόμενοι τήν προδοσίαν, ὀφείλουν νά ἐξέλθουν ἐκ μέσου αὐτῶν καί νά μή κάθωνται πλέον μετά "συνεδρίου ματαιότητος" καί "ἐκκλησίας πονηρευομένων καί ἀσεβῶν". Αὐτό ἔκανε ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ῾Ομολογητής, αὐτό ἔκαμεν ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, αὐτό ἔκαμεν ὁ ἅγιος ῾Ιεράρχης Ματθαῖος, ὅταν οἱ συνεπίσκοποί τους ἤ οἱ συγκληρικοί τους ἀρνήθηκαν τήν ῾Ομολογίαν. Αὐτό ἔκαναν καί οἱ πατέρες τῶν πιστῶν τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, ὅταν ὀ Μητροπολίτης Σέργιος τό 1927 παρέδωσε τήν ᾿Εκκλησία εἰς τό ἀντίχριστον ἀθεΐστικόν καθεστώς. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωσι ἡ ἀπάντησις πού ἔδωσε ὁ ὁμολογητής ἱερέας τῶν Κατακομβῶν π. Θεοδόσιος τοῦ Καυκάσου, ὅταν τόν ἐρώτησαν ἄν θά πηγαίνουν ἐκεῖ πού μνημονεύεται ὁ Μητροπολίτης Σέργιος. ῾Η ἀπάντησις ἦτο: "Αὐτοί δέν ἀνήκουν στήν ᾿Εκκλησία. ῞Οπου μνημονεύεται ὁ Μητροπολίτης νά μήν ἐκκλησιάζεσθε". (Αὐτό τό ἔχει καταγράψει ὁ π. ᾿Επιφάνιος).  ᾿Αλλά καί ὁ π. Νεκτάριος τῆς ῎Οπτινα, ὅταν τά πνευματικά του τέκνα τῶν ρωτοῦσαν, ἄν μποροῦν νά πηγαίνουν στίς ᾿Εκκλησίες τοῦ Μητροπολίτου Σεργίου (συνέχεια εἶναι τό σημερινό Πατριαρχεῖο τῆς Μοσχας) ἀπαντοῦσε: "Μακρυά ἀπό τούς Ναούς τῆς Κόκκινης ᾿Εκκλησίας".  Δέν χρειάζεται νά προσθέσω τίποτα περισσότερο. Γι  αὐτό τελειώνω μέ τό τοῦ ῾Αγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ: "Εἰς τά τῆς πίστεως οὐ χωρεῖ συγκατάβασις" καί "φεύγετε αὐτούς ὡς φεύγει τις ἀπό ὄφεως". [1] Τό σχόλιον ἐγράφη κατά τάς ἡμέρας τοῦ Πάσχα.

Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΟΥ 1351

Εισήγηση για την επίσημη αναγνώριση τής 9ης Οικουμενικής Συνόδου Περί της αναγνωρίσεως της εν Κωνσταντινουπόλει εν έτει 1351 μ.Χ. συγκληθείσης Συνόδου ως Ενάτης Οικουμενικής Τού Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος Ιερεμία Πηγή: Βιβλιάριο Ι. Μ. Πειραιώς: "Ασματικαί Ακολουθίαι τής Αγίας Ενάτης (Θ΄) Οικουμενικής Συνόδου". Πειραιεύς 2014.

Εισήγηση του Μητροπολίτου Γόρτυνος Ιερεμίας, Περί της αναγνωρίσεως της εν Κωνσταντινουπόλει εν έτει 1351 μ.Χ. συγκληθείσης Συνόδου ως Ενάτης Οικουμενικής.

Μακαριώτατε Δέσποτα και Σεβασμιώτατοι Άγιοι Πατέρες, Κατά πρώτον ευχαριστώ για την τιμή στο ταπεινό μου πρόσωπο να ομιλήσω ενώπιον της Ιεραρχίας της Εκκλησίας μας και μάλιστα να ομιλήσω για την εν Κων/πόλει Σύνοδον του έτους 1351, η οποία για την σπουδαιότητα του θέματος με το οποίο ασχολήθηκε έχει χαρακτηρισθεί ως Θ´ Οικουμενική Σύνοδος. Στο θέμα της Συνόδου αυτής συγκρούεται και μάλιστα σφοδρώς η πίστη μας με την αίρεση του παπισμού. Η διδασκαλία δε της εν λόγω Συνόδου πρέπει να διαποτίζει την ποιμαντική μας και τα κηρύγματά μας, αλλ' επειδή αυτό εν πολλοίς δεν γίνεται, γι' αυτό και οι χριστιανοί μας χωλαίνουν θεολογικά και παρουσιάζουν λειψή πνευματικότητα. 1. Κατά τον τίτλο του θέματος που μου εδόθη προς ανάπτυξη καλούμαι να ομιλήσω περί του χαρακτηρισμού της εν Κων/πόλει Συνόδου του έτους 1351 ως Θ´ Οικουμενικής Συνόδου. Στην Ιστορία έχουμε επίσημα επτά Οικουμενικές Συνόδους, αλλά είναι λάθος να πιστεύουμε ότι σταματούν σε αυτές μόνο οι Οικουμενικές Σύνοδοι, όπως είναι λάθος πάλι να λέγομε ότι σταμάτησαν οι Πατέρες στον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό ή τον Μέγα Φώτιο. Πάντοτε στην Εκκλησία υπάρχει το Άγιο Πνεύμα, το οποίο αναδεικνύει Πατέρες και πάντοτε στην Εκκλησία συμβαίνουν κρίσεις και συγκαλούνται οι Ιεράρχες σε Συνόδους για την επίλυση των προβλημάτων με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Γενικά λέγομε ότι η εν Κωνσταντινουπόλει συγκληθείσα Σύνοδος του 1351 έχει τα χαρακτηριστικά της Θ´ Οικουμενικής Συνόδου, γιατί (α) είχε ως αντικείμενο ένα σπουδαίο θέμα, στο οποίο συγκεφαλαιώνεται όλη η ορθόδοξη θεολογία και πνευματικότητα και στο οποίο θέμα συγκρούονται δύο παραδόσεις, η ορθόδοξη και η φραγκολατινική. (β) Είναι Οικουμενική η Σύνοδος αυτή, γιατί ασχολήθηκε με σοβαρό δογματικό θέμα, το οποίο είναι συνέχεια των θεμάτων που απασχόλησαν την αρχαία Εκκλησία. Τον 4ο αι. οι άγιοι Πατέρες αντιμετώπισαν την αίρεση του Αρείου, ο οποίος έλεγε ότι ο Λόγος του Θεού είναι κτίσμα. Και η Σύνοδος του 1351 στην Κωνσταντινούπολη, για την οποία μιλάμε, αντιμετώπισε την αίρεση του Βαρλαάμ, ο οποίος έλεγε ότι η ενέργεια του Θεού είναι κτιστή. Ακόμη, αφού η Σύνοδος αυτή κατέγινε με το δόγμα περί των θείων ενεργειών, φέρεται ως συνέχεια της ΣΤ´ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία αποφάνθηκε ότι ο Χριστός έχει δύο θελήσεις, θεία και ανθρώπινη, πράγμα που μνημονεύει ο Τόμος της Συνόδου του 1351. Μάλιστα οι αιρετικοί τους οποίους καταδίκασε η Σύνοδος αυτή, όπως το λέγει ο Τόμος της, είναι χειρότεροι των Μονοθελητών, τους οποίους καταδίκασε η ΣΤ´ Οικουμενική Σύνοδος. (γ) Θεωρείται ακόμη ως Οικουμενική η Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως του 1351, διότι αποδέχθηκε τις αποφάσεις των προηγουμένων Συνόδων, διότι τεκμηρίωσε όλη την θεολογία των κειμένων της Αγίας Γραφής και την διδασκαλία όλων των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας και διότι ο Τόμος της υπεγράφη από όλους και διότι, τέλος, στο «Συνοδικό της Ορθοδοξίας», που εκφράζει την συνείδηση της Εκκλησίας μας, για την νίκη και τον θρίαμβο των Ορθοδόξων, οι Πατέρες πρόσθεσαν και τα «κατά Βαρλαάμ και Ακινδύνου κεφάλαια» της Συνόδου αυτής. Και τέλος (δ) το σοβαρότερο: Η εν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος του 1351 θεωρείται ως Οικουμενική, διότι ανέπτυξε την διδασκαλία της ο θεούμενος πατήρ άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Πραγματικά την αυθεντία των Οικουμενικών Συνόδων, όπως και των άλλων Συνόδων προσδίδουν κυρίως οι θεούμενοι και θεοφόροι άγιοι Πατέρες, οι οποίοι την συγκροτούν.1 2. Αλλά θα δικαιωθεί ο χαρακτηρισμός της εν Κωνσταντινουπόλει συγκληθείσης Συνόδου του 1351 ως Οικουμενικής, αν γνωρίσουμε καλύτερα το θέμα της ή καλύτερα τα θέματά της με τα οποία ασχολήθηκε. Η Σύνοδος κατεδίκασε τον αιρετικό Βαρλαάμ και τους ομόφρονές του, ανεκήρυξε δε την διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά ως ορθόδοξη, ως διδασκαλία της Εκκλησίας. Ο Βαρλαάμ αρχικά ήταν ορθόδοξος, πολύ λόγιος ανήρ, με μεγάλη αγάπη στην φιλοσοφία και στα ελληνικά γράμματα. Ήρθε στον τόπο μας από την Κάτω Ιταλία και, αφού τον αναστάτωσε, επέστρεψε πάλι σ' αυτήν, έγινε καθολικός και τιμήθηκε από τους παπικούς με τον βαθμό του επισκόπου. Στα στενά και περιορισμένα όρια του χρόνου που διαθέτω θα ήθελα να αναφέρω τις κύριες ιδέες του από την Δύση ελθόντος Βαρλαάμ του Καλαβρού, την καταδίκη των οποίων επεκύρωσε η εν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος του 1351, για την οποία μιλάμε. Έτσι, για την σπουδαιότητά της, θα φανεί η Σύνοδος αυτή ως Οικουμενική, όπερ είναι και το θέμα μου. Θέλω και επιθυμώ από τα όσα ολίγα θα πω να φανεί πόσο φρικτός και απαράδεκτος είναι ο θεός του Βαρλαάμ, τον οποίον αναθεμάτισε η Σύνοδος. Όπως δε είπε και έγραψε ο μακαριστός πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης, αλλά και όπως θα αποδείξω στην εισήγησή μου αυτή, οι θεολογικές διαφορές του Γρηγορίου του Παλαμά και του Βαρλαάμ είναι οι διαφορές της ορθοδόξου θεολογίας μας με την ρωμαιοκαθολική φραγκολατινική παράδοση.2 Αρχίζω τον λόγο: (α) Ο φιλόσοφος Βαρλαάμ στα θεολογικά δόγματα και θέματα, στο δόγμα της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, για παράδειγμα – που διαχωρίζει τόσο πολύ την Ορθόδοξη Εκκλησία μας από τους Ρωμαιοκαθολικούς – δεν χρησιμοποιούσε αποδείξεις από την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά από τον ανθρώπινο συλλογισμό, από την λογική. Η μέθοδος αυτή ήταν γνωστή στον Βαρλαάμ από την Δύση, απ όπου ήλθε, γιατί αποτελεί το θεμέλιο της ρωμαιοκαθολικής θεολογίας, συνοψίζεται δε στο ρητό «credo ut intelligam» (= πιστεύω δια να κατανοήσω). Κατά την αρχή αυτή, την οποία θέλησε να εφαρμόσει ο Βαρλαάμ στον χώρο μας, δέχεται κανείς πρώτα τα δόγματα και με την διάνοιά του έπειτα, οπλισμένη μάλιστα με την φιλοσοφία, εμβαθύνει εις αυτά και ανακαλύπτει νέα δόγματα, όπως οι Καθολικοί το Filioque. Τον τρόπο αυτό σκέψεως και ενεργείας του Βαρλαάμ, ότι δηλαδή στην έκθεση των δογμάτων χρησιμοποιούσε την λογική και τους φιλοσόφους και όχι την Γραφή και τους Πατέρες, τον επρόσεξε ιδιαίτερα ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Ο άγιος Γρηγόριος χρησιμοποιούσε την αποδεικτική μέθοδο, προσήγε δηλαδή στα θεολογικά θέματα αποδείξεις από την Αγία Γραφή και την Παράδοση της Εκκλησίας, ενώ ο Βαρλαάμ χρησιμοποιούσε την διαλεκτική μέθοδο, η οποία στηρίζεται στην δύναμη της λογικής και καταλήγει σε πιθανότητες. Πραγματικά, στα θεία πρέπει να εφαρμόζεται η αποδεικτική μέθοδος, η οποία στηρίζεται στην αυθεντία του λόγου της Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας, και βοηθητικώς μόνο να χρησιμοποιούμε την λογική και τους φιλοσόφους. Ο Βαρλαάμ έκανε ακριβώς το αντίθετο και ο βαρλααμισμός είναι τοιούτος. Ο βαρλααμισμός για την γνώση του Θεού προϋποθέτει την φιλοσοφία και την γεγυμνασμένη και ισχυρή λογική, όπως και οι Φραγκολατίνοι αυτό έχουν ως βάση της θεογνωσίας τους. Κατά την ορθόδοξη διδασκαλία μας, την οποία εξέφραζε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, την γνώση του Θεού την αποκτούμε μελετώντας την Αγία Γραφή, την ζωή και την διδασκαλία των αγίων της Εκκλησίας μας και κυρίως την γνώση του Θεού την αποκτούμε με το βίωμα μετανοίας μέσα στην Εκκλησία. Η θέωση είναι η πηγή θεογνωσίας. (β) Στην φιλοσοφία ο Βαρλαάμ έδινε λυτρωτικό χαρακτήρα και θεωρούσε την γνώση της ως αναγκαίο συμπλήρωμα της θείας αποκαλύψεως. Οι φιλόσοφοι για τον Βαρλαάμ ήταν όπως οι Προφήτες και οι Απόστολοι, αφού αυτούς, τους φιλοσόφους, τους χαρακτήριζε ως θείους και φωτισμένους από τον Θεό. Όμως, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στα συγγράμματά του Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων απέκλεισε την φιλοσοφία ως ανίσχυρη να διεισδύσει στον χώρο της γνώσεως του Θεού και την περιόρισε ως χρήσιμη μόνο για τα κτιστά.3 (γ) Ο Βαρλαάμ είδε κάποτε έναν ησυχαστή μοναχό, που καθόταν σε ένα χαμηλό κάθισμα και, για να περισυλλέξει τον νου του, είχε το πηγούνι του στο στήθος και έλεγε ενδόμυχα την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Άκουσε δε απ αυτόν ότι αυτό το κάνει για να ίδει το θείο Φως. Ο δυτικός Βαρλαάμ από το θέαμα και το άκουσμα αυτό εξήγαγε πρώτον την κατηγορία ότι οι μοναχοί θέλουν να περικλείσουν τον νου τους στο σώμα τους («ένδον του σώματος σπεύδοντας εμπερικλείειν τον νουν»), ενώ αυτός αντίθετα υποστήριζε ότι «έξω του σώματος χρήναι παντί εξωθείν» (τον νουν). Αλλά, με αυτήν την δυαρχική, όπως φαίνεται, ή τελείως διαχωριστική της ψυχής και του σώματος αντίληψη, η προσευχή παρατηρεί ο Γρηγόριος Παλαμάς, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία φαντασία, που προκαλεί είδωλα στην ψυχή. Και όμως η σωστή προσευχή είναι μία πραγματική εμπειρία και όχι φαντασία και αναφέρεται στο σύνολο του ανθρώπου, και στο σώμα του δηλαδή. Η προσπάθεια να εξωσθεί, να απωθηθεί ο νους από το σώμα, όπως το ήθελε ο Βαρλαάμ – που πειράχθηκε από το θέαμα του προσευχομένου μοναχού – για να επιτευχθούν δήθεν νοερά θεάματα, που εφήρμοζαν παλαιότερα οι Γνωστικοί, αυτή η προσπάθεια λέγω θεωρείται δαιμονικό εύρημα. Κατά την χριστιανική άποψη το σώμα δεν είναι αμαρτωλό και γι' αυτό μπορεί να αποτελεί κατοικία του νου. Και πως θα εισέλθει ο Χριστός στο σώμα, αν δεν ταιριάζει να εισέλθει σ' αυτό ούτε ο νους; Βέβαια ο νους, σαν ασώματος που είναι, δεν κατοικεί στο σώμα σαν ένα υλικό αντικείμενο, αλλά σαν μία δύναμη.4 (δ) Ο Βαρλαάμ πειράχθηκε πολύ περισσότερο από αυτό που του είπε ο μοναχός, ότι δηλαδή με την άσκησή τους οι μοναχοί μπορεί να αποκτήσουν θέα της θεότητος, να δουν το θείο Φως. Αυτό ο Βαρλαάμ το απέκρουε πεισματωδώς και το έκανε αυτό, γιατί ήταν συνεπής προς την ρωμαικαθολική θεολογία, την οποία ανέπνεε στην Δύση και με την οποία ζυμώθηκε η ψυχή του.5 Κατά την ρωμαιοκαθολική λοιπόν θεολογία ο Θεός είναι ουσία μόνο. Και ασφαλώς η άκτιστη ουσία του Θεού δεν μπορεί να οραθεί. Και όμως η Παλαιά Διαθήκη λέγει για τον πατριάρχη Ιακώβ ότι είδε το πρόσωπο του Θεού και σώθηκε (Γεν. 32,30). Και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είπε ότι οι καθαροί στην καρδιά θα δουν τον Θεό (Ματθ. 5,8). Αντικρούοντας ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς τον Βαρλαάμ, ο οποίος αρνείτο την θέα του Θεού, του είπε την διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας για το θέμα αυτό. Του είπε ότι στον Θεό διακρίνουμε αδιαχώριστα ουσία και ενέργειες. Και κατά μεν την ουσία δεν μπορεί να έχουμε καμμία κοινωνία με τον Θεό, γιατί αυτή είναι εντελώς απρόσιτη και αμέθεκτη. Μετέχουμε όμως του Θεού με τις θείες του ενέργειες. Ο Θεός έχει ενέργειες, δια των οποίων έγινε και συντηρείται ο κόσμος και δια των οποίων ερχόμεθα σε κοινωνία με Αυτόν και θεούμεθα. Όταν δε λέγουμε ενέργειες στον Θεό εννοούμε τον ίδιο τον Θεό στην δραστηριότητά του και στην αυτοαποκάλυψή του.6 (ε) Ένα θεό χωρίς ενέργειες, αλλά ουσία μόνο, όπως τον έλεγε ο Βαρλαάμ και όπως τον κηρύττουν και σήμερα οι Ρωμαιοκαθολικοί, έναν τέτοιο θεό, με τον οποίο, κατά την έκφραση του Παλαμά, έχουμε «χάσμα μέγα και αδιάβατον», ώστε να μη μπορούμε να έλθουμε σε καμμία κοινωνία μαζί του, έναν τέτοιο Θεό, λέγω, δεν τον θέλουμε. Μας είναι αποκρουστική αυτή η απρόσιτη υπερβατική θεότητα του Βαρλαάμ. Θα πρέπει να βρούμε έναν άλλο Θεό, μεθεκτό, γλυκό Θεό, Θεό πολύ κοντά μας, για να χαιρόμαστε την παρουσία Του και να του λέμε τους πόνους μας και τις θλίψεις μας και να ξέρουμε ότι μας ακούει και μας κατανοεί. Αυτός είναι «ο Θεός των πατέρων ημών»!7 Ο Θεός λοιπόν έχει ενέργειες, αλλά προσοχή! Οι ενέργειες του Θεού είναι άκτιστες, όπως άκτιστη είναι και η ουσία Του. Γιατί ο Βαρλαάμ, μετά από τα ισχυρά σφυροκοπήματα του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, αναγκάστηκε να πει ότι ο Θεός έχει ενέργειες, «κτιστές δε». Αλλά, εάν οι ενέργειες του Θεού είναι κτιστές, τότε δεν μπορούμε να σωθούμε και να θεωθούμε δι αυτών, γιατί απλούστατα το κτιστό δεν μπορεί να σώσει. (στ) Επειδή λοιπόν εμείς οι Ορθόδοξοι κάνουμε διάκριση στον Θεό ουσίας και ενέργειας, δεχόμεθα ότι μπορεί ο καθαρός στην καρδιά να δει τον Θεό δια μέσου των ακτίστων θείων του ενεργειών. Επομένως πολύ καλά το είπε στον Βαρλαάμ εκείνος ο απλούς μοναχός ότι προσεύχεται αγωνιζόμενος να περισυλλέξει τον νου του, για να δει το Θαβώρειο Φως. Για τον Βαρλαάμ, που πίστευε τον Θεό ως ουσία μόνο, οι θεοπτίες των αγίων μας και αυτό το θείο Φως, που περιάστραψε τους Αποστόλους στο Θαβώρ, ερμηνεύονται αλληγορικά, συμβολικά και όχι πραγματικά. Κατά τις εκφράσεις του αυτά είναι «κτιστά», «σύμβολα», «αινίγματα», είναι «φαντάσματα». Για τον ορθολογιστή Βαρλαάμ οι διηγήσεις περί των ενεργειών του Θεού στον κόσμο (θαύματα, θεοπτίες κλπ.) είναι αποκυήματα αρρωστημένης ή δαιμονιώδους φαντασίας, ή είναι σύμβολα που «γίνονται και απογίνονται»» («γινόμενά τε και απογινόμενα»), αλλά στην πραγματικότητα είναι «ανυπόστατα», όπως έλεγε. Πραγματική θεοπτία για τον Βαρλαάμ δεν υπάρχει. (ζ) Δηλαδή: Για μας τους Ορθοδόξους η επικοινωνία μας με τον Θεό πετυχαίνεται με την ενέργεια και την δράση του Αγίου Πνεύματος, με τις άκτιστες θείες ενέργειες με την προϋπόθεση βέβαια να καθαρεύει η καρδιά· ενώ για τον Βαρλαάμ και τους κατά πνεύμα συγγενείς του η επικοινωνία με τον Θεό πετυχαίνεται με τα κτιστά ανθρώπινα μέσα, με τον νου, την λογική και την γνώση, άσχετα με την καθαρότητα της ψυχής. Αυτό διαγράφει και διαφορετική την ιδική μας πνευματικότητα από τον βαρλααμισμό: Για μας τους Ορθοδόξους η πνευματική ζωή δεν είναι το να «πράξωμεν» και να «δράσωμεν» και να διαφημίζουμε τα έργα μας, αλλά το να κλαίουμε για τις πτώσεις μας, για να μπορέσουμε να δούμε με τον καθαρμό της καρδιάς μας τον Θεό. Η ορθόδοξη ποιμαντική είναι το να διδάσκουμε στον λαό από την διδασκαλία των αγίων Πατέρων τον τρόπο και την μέθοδο να πετύχει τον καθαρμό του, ώστε να νοιώθει εκείνο το τροπάριο που σφραγίζει την θεία Λειτουργία: «Είδομεν το Φως το αληθινόν, ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον»! Ας προσέξουμε την φράση: «Είδομεν το Φως»! Οι απόγονοι του Βαρλαάμ και σήμερα μας εμπαίζουν για τον λόγο μας αυτό, όπως ο ίδιος ενέπαιξε στα χρόνια του τον μοναχό εκείνο, για τον παρόμοιο λόγο που του είπε. Αλλά, δεν είναι κ. Βαρλαάμ, του απαντάμε, δεν είναι κτιστό και φανταστικό αυτό το Φως, γιατί το λέγομε «αληθινόν»! «Είδομεν το Φως το αληθινόν»! Την ορθόδοξη πνευματικότητα με το ταπεινό βίωμα της μετανοίας τα εκφράζει εκείνος ο απλός, αλλά βαθιά θεολογικός λόγος που έλεγε παλαιά η αγράμματη γιαγιά: «Με τι πρόσωπο θα δώ τον Θεό;». Ας προσέξουμε την έκφραση «θα δώ τον Θεό»· ενώ ο πολύξερος φιλόσοφος Βαρλαάμ δεν δεχόταν θέα Θεού. Στην Εκκλησία μας συνεχίζεται ακατάπαυστα η Πεντηκοστή, όπως το αποδεικνύουν οι θεοφάνειες και οι ελλάμψεις στους καθαρεύοντας στην καρδιά. Στην Εκκλησία έχουμε συνεχώς νέους φωτισμούς και θεοπτίες, όπως το είδαμε και στους αγιασμένους πατέρες του χώρου μας, τους ιερομονάχους πατέρες Ιάκωβο και Πορφύριο και τον αγιασμένο μοναχό Παΐσιο. Οι καθαροί γεύονται από την παρούσα ζωή τον παράδεισο, ζουν από τώρα, «εδώ και τώρα» (hier und jetzt), την Βασιλεία του Θεού, ενώ κατά τους Ρωμαιοκαθολικούς ο άνθρωπος θα δει στον μέλλοντα αιώνα, στα έσχατα, την θεία ουσία. Φρικτή αίρεση αυτό! (η) Πριν κλείσω το τμήμα αυτό του λόγου μου, θέλω να πω και το άλλο φρικτό νόημα που έδινε ο Βαρλαάμ στην έκφραση ότι οι ενέργειες του Θεού είναι «κτιστές». Μιλώντας ο δυτικός αυτός φιλόσοφος περί «κτιστών» ενεργειών του Θεού ενοούσε ότι ο Θεός κατά την δημιουργία έχει «εγκτίσει» στην φύση των όντων ενέργειες και μόνος του πια ο κόσμος, όπως και ο άνθρωπος, μπορεί να ζει και να κινείται προς τον σκοπό του. Αυτές οι ενέργειες και δυνάμεις που είναι «κτισμένες» στα όντα είναι – έλεγε ο Βαρλαάμ – τα «δώρα» και η «χάρις» του Θεού, γι' αυτό και δίδασκε ότι «κτιστή η θεοποιός χάρις του Θεού». Μ αυτές, λοιπόν, τις δυνάμεις που «κτίστηκαν» από την δημιουργία στα όντα – λέγει ο Βαρλαάμ – μπορεί ο κόσμος να κατευθύνεται προς τον σκοπό του και δεν χρειάζεται ο Θεός!... Πραγματικά, στην διδασκαλία του Βαρλαάμ περικλείεται «ο θάνατος του Θεού»! Από την πλάνη του Βαρλαάμ επηρεάστηκε η Δύση που απομάκρυνε τον Θεό από τον κόσμο και τόνισε πολύ την δύναμη του ανθρώπου και ανέπτυξε έναν πολιτισμό άνευ Θεού.8 3. Για την ταραχή που προκάλεσε ο Βαρλαάμ με τις ιδέες του και την πολεμική του κατά των Ησυχαστών συγκλήθηκε το 1341 Σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη. Στην Σύνοδο αυτή, η οποία προκάλεσε ευρύτατο ενδιαφέρον, γι' αυτό και ήταν ανοικτή και στον λαό, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς προέβαλε με βάση την Αγία Γραφή και την πατερική παράδοση την ικανότητα του ανθρώπου να επιτύχει με την άσκησή του και την πνευματική τελείωσή του την νοερή αίσθηση του ακτίστου θείου φωτός και την συνεχή του κοινωνία με τον Θεό. Και δύναται ο καθαρός να το πετύχει αυτό, γιατί στον Θεό δεν έχουμε μόνο την απρόσιτη άκτιστη θεία ουσία Του, αλλά και την άκτιστη θεία Του ενέργεια, η οποία είναι προσιτή και μεθεκτή. Έτσι λοιπόν, στους καθαρούς είναι δυνατή η θέα του Θεού, την οποία απέρριπτε, όχι μόνον, αλλά και ενέπαιζε ο Βαρλαάμ. Η Σύνοδος δικαίωσε τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και καταδίκασε τον Βαρλαάμ. Με την υπόδειξη του μεγάλου δομεστίκου και πρωθυπουργού Ιωάννου Καντακουζηνού ο Βαρλαάμ ζήτησε συγγνώμη από τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, ο οποίος και του την έδωσε ευχαρίστως και έτσι έληξε ήσυχα η Σύνοδος. Το ίδιο όμως έτος, με την εμφάνιση του Γρηγορίου Ακινδύνου, που επαναλάμβανε την διδασκαλία του Βαρλαάμ, ταυτίζοντας ουσία και ενέργειες στον Θεό, συνεκλήθη και άλλη Σύνοδος, η οποία κατεδίκασε τον νέον αυτόν βαρλααμιστή. Αργότερα, λόγω νέας πολεμικής κατά του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, υποστηριζομένης μάλιστα από αυτόν τον πατριάρχη Ιωάννη Καλέκα, αποφασίστηκε η σύγκληση νέας Συνόδου υπό την προεδρία του βασιλέως Ιωάννου Ε´ και της βασιλομήτορος το 1347. Η Σύνοδος διακήρυξε την εμμονή της στον Συνοδικό Τόμο του 1341, καθήρεσε τον βαρλααμίζοντα πατριάρχη Ιωάννη Καλέκα και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς επευφημίστηκε ως ο πρόμαχος της ευσεβείας. Αλλά και μετά από μία τετραετία έχουμε νέο πολέμιο του αγίου μας, τον Νικηφόρο Γρηγορά. Αυτός επαναλάμβανε τις προηγούμενες κατηγορίες του Βαρλαάμ εναντίον του αγίου Γρηγορίου περί διθεΐας – επειδή ο άγιός μας διέκρινε, όπως γνωρίζουμε, στον Θεό ουσία και ενέργεια – και κατέκρινε ομοίως αυτός ο Νικηφόρος Γρηγοράς την διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου για την θέα του Φωτός. Η ανάγκη το επέβαλε πάλι για την σύγκληση νέας Συνόδου το 1351 με τον πατριάρχη Κάλλιστο. Στην Σύνοδο αυτή έχουμε τον θρίαμβο των Ησυχαστών, γιατί οι Συνοδικοί επικαλέστηκαν τις αποφάσεις των προηγουμένων Συνόδων των 1341 και 1347 και κατεδίκασαν τον Νικηφόρο Γρηγορά και τους ομόφρονές του. Στην συνέχεια συντάχθηκε ο Τόμος με τα πρακτικά και τις αποφάσεις της Συνόδου. Τον Τόμο τον υπέγραψε ο πατριάρχης Κάλλιστος, ο αυτοκράτορας Ιωάννης Καντακουζηνός και όλοι οι παριστάμενοι Συνοδικοί, αλλά αργότερα και πολλοί άλλοι Μητροπολίτες, άνω των πενήντα, χωρίς να υπολογίζονται οι υπ' αυτούς επίσκοποι, ο Ιωάννης Παλαιολόγος και ο δεύτερος συναυτοκράτορας Ματθαίος Καντακουζηνός και αυτός ο Ιωάννης Ε´ ο Παλαιολόγος. Παραδόθηκε δε ο Τόμος στον πατριάρχη από τον Καντακουζηνό με επίσημη τελετή στον Ναό της Αγίας Σοφίας. Η Σύνοδος έχει, όπως είπαμε, τα χαρακτηριστικά και την μορφή Οικουμενικής Συνόδου.9 Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα και Σεβασμιώτατοι Πατέρες Αρχιερείς Το θέμα της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του έτους 1351, για την οποία μιλήσαμε, όπως φάνηκε, είναι σοβαρό και εγκλείεται σ' αυτό άπασα η ορθόδοξη πνευματικότητα. Το θέμα έχει βεβαίως αναφορά στην εποχή μας, η οποία έχει πολύ βαρλααμισμό. Προσωπικά με συνετάραξε η θρηνωδία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου, καλού Ποιμένος της ιδιαιτέρας μου πατρίδος, κατά τον οποίο στον χώρο μας κυοφορείται μία νέα αίρεσις. Είναι γενικώς η αίρεσις του βαρλααμισμού. γι' αυτό και ταπεινώς φρονώ ότι είναι ανάγκη να παύσει το λεγόμενο ηθικολογικό και καθηκοντολογικό κήρυγμα, το οποίο μάλιστα στα σημερινά χρόνια διαποτίζεται και από πολλή κοινωνιολογία. Είναι ανάγκη στην διδαχή μας να δίνουμε την διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ο οποίος εκφράζει την διδασκαλία όλων των Πατέρων της Εκκλησίας μας, και, όπως είπε ένας πανεπιστημιακός διδάσκαλος, «πρέπει να θεωρείται βέβαιον ότι η πορεία της ορθοδόξου θεολογίας στο προσεχές τουλάχιστον μέλλον θα ρυθμίζεται αποφασιστικώς εκ της παλαμικής παραδόσεως».10 Οπωσδήποτε στα κηρύγματά μας πρέπει να μιλάμε για την διάκριση στον Θεό ουσίας και ενέργειας, γιατί αυτό το δόγμα είναι «κλειδί» για την κατανόηση της ορθοδόξου διδασκαλίας και για την προφύλαξη των νέων παιδιών μας από πολλές αιρέσεις, όπως της πλάνης της λεγομένης «Νέας Εποχής». Ο Βαρλαάμ και οι βαρλααμίζοντες Ρωμαιοκαθολικοί, επειδή δεν δέχονται την διάκριση αυτή και κηρύττουν ένα Θεό ουσία μόνο, άνευ θείων ενεργειών, κατέληξαν στον «θάνατο του Θεού», ακριβώς όπως το πρόβλεψε ο ιδικός μας άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. «Φιλόσοφε – έλεγε στον Βαρλαάμ ο άγιός μας – κηρύττεις θεόν ανενέργητον, άρα θεόν ανύπαρκτον»! Και τα παιδιά της Δύσεως σήμερα, με πλακάτ στους δρόμους, φωνάζουν: «Πέθανε ο Θεός»! Ποιος Θεός πέθανε; Ο θεός του Βαρλαάμ, ενώ «ο Θεός των Πατέρων ημών» είναι ο Ζων Θεός, όπως τον κηρύττει ήδη από τα βάθη των αιώνων η Παλαιά Διαθήκη με τους αθανάτους προφήτες της. Αυτώ τω Θεώ δόξα και τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.* Δημητσάνα 20 Σεπτεμβρίου 2011   Σημειώσεις 1. Ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ παρατηρεί στο σημείο αυτό: «Η υπερτάτη αυθεντία και η ικανότης προς διάκρισιν της αληθείας εις την πίστιν είναι εμπνευσμένη εις την Εκκλησίαν, που είναι πράγματι “Θείος θεσμός” κατά την ορθήν και στενήν έννοιαν της λέξεως, ενώ ουδεμία Σύνοδος η “Συνοδικός θεσμός” είναι de jure divino, παρά μόνον όταν αποτελή αληθή εικόνα ή φανέρωσιν της ιδίας της Εκκλησίας». Και στην συνέχεια λέγει: «Αι αποφάσεις των Συνόδων εγένοντο δεκταί ή απερρίπτοντο από τας Εκκλησίας όχι δια λόγους τυπικούς ή “κανονικούς”, η δε ετυμηγορία της Εκκλησίας υπήρξεν άκρως εκλεκτική. Η Σύνοδος δεν ευρίσκεται υπεράνω της Εκκλησίας, αυτή ήταν η άποψις της αρχαίας Εκκλησίας» (Αγία Γραφή -Εκκλησία - Παράδοσις, μετάφρ. Δημ. Τσάμη, Έκδ. Πουρναρά, Θεσ/νίκη, σελ. 133-134). Ο μακαριστός πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης λέγει ότι όλοι οι άγιοι Πατέρες ηκολούθησαν την ιδία μέθοδο και είχαν προσωπική εμπειρία των αληθειών της πίστεως. Η συνάντησή τους σε Οικουμενική Σύνοδο τους έδωσε την δυνατότητα να συμφωνήσουν στους ίδιους Όρους για την ίδια αποκαλυπτική εμπειρία. Γράφει χαρακτηριστικά: «Ούτε η έλλαμψη ούτε ο δοξασμός μπορούν να ιδρυματοποιηθούν. Η ταυτότητα αυτής της εμπειρίας ελλάμψεως και δοξασμού μεταξύ των χαρισματούχων που έχουν αυτές τις καταστάσεις, δεν επιβάλλει κατά ανάγκη ταυτότητα δογματικής εκφράσεως, ιδιαίτερα όταν οι χαρισματούχοι αυτοί είναι γεωγραφικά απομακρυσμένοι επί μακρά χρονικά διαστήματα. Πάντως, όταν συναντώνται εύκολα συμφωνούν για την ομοιομορφία της δογματικής διατυπώσεως της ταυτόσημης εμπειρίας των. Μεγάλη ώθηση προς ταυτόσημη δογματική έκφραση δόθηκε την εποχή, που η χριστιανοσύνη έγινε επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ικανοποίησε την ανάγκη του κράτους να διακρίνη τους γνήσιους θεραπευτές από τους ψευδ-ιατρούς, με τον ίδιο τρόπο, που οι κυβερνητικές υπηρεσίες έχουν την ευθύνη να διακρίνουν τα γνήσια μέλη του ιατρικού επαγγέλματος, από τους κομπογιαννίτες και τους σφετεριστές της ιατρικής επιστήμης, για την προστασία των υπηκόων τους» (Ιησούς Χριστός η ζωή του κόσμου, πολυγραφημένη ομιλία, μετάφρ. μοναχού Μαξίμου Λαυριώτου, σελ. 59). 2. Βλ. Ρωμαίοι ή Ρωμηοί Πατέρες της Εκκλησίας, τόμος πρώτος, Θεσσαλονίκη 1984, σελ. 119. 3. Βλ. Την πρώτη τριάδα λόγων «Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων», Περί λυσιτελείας της έξω παιδείας, Περί κατοχής νου και Περί θείου φωτός). 4. Βλ. Π. Χρήστου, Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο κήρυξ της Χάριτος και του Φωτός, σελ. 82.83. 5. Ότι ο Βαρλαάμ και γενικώς οι πολέμιοι των Ησυχαστών ενεπνέοντο από την δυτική θεολογία βλ. δυνατές αποδείξεις εις Αρχιμ. Β. Στεφανίδου, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ4, Εκδοτ. Οίκος «Αστήρ», σελ. 435. 6. Την διάκριση αυτή στον Θεό σε ουσία και ενέργειες, που είναι βασικό δόγμα, την έκαναν από παλαιά οι Πατέρες και επανέλαβε τώρα ο άγιος Παλαμάς στον αιρετικό Βαρλαάμ. Ήδη ο άγιος Βασίλειος (4ος αιών) είχε πει: «Ημείς εκ των ενεργειών γνωρίζειν λέγομεν τον Θεόν ημών, τη δε ουσία αυτή προσεγγίζειν ουχ υπισχνούμεθα. Αι μεν γαρ ενέργειαι αυτού προς ημάς καταβαίνουσιν, η δε ουσία αυτού μένει απρόσιτος»(Επιστολή 234,1). Αν ο Θεός είναι ουσία μόνο και δεν έχει ενέργειες, τότε άρα ο κόσμος έγινε από την θεία ουσία. Τότε, όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, «της ουσίας του Θεού τα κτίσματα μεθέξουσι» και αυτό είναι το «πάντων ατοπώτατον». Τότε, όπως λέγει πάλι ο ίδιος άγιος πατέρας, και η θέωση των αγίων θα λεγόταν «θεοποίηση», ως μετοχή στην θεία φύση και ουσία, πράγμα όμως που είναι αδύνατο. «Ει γαρ μη τούτο δοίη τις, της του Θεού φύσεως μεθέξουσιν οι θεούμενοι και φύσει έσονται θεοί», λέγει ο άγιός μας Γρηγόριος Παλαμάς. 7. Είναι πολύ δυνατός ένα σχετικός λόγος του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά προς τον Βαρλαάμ, τον οποίο και παραθέτουμε: «Αν συ ανέλης – του λέγει – το μεταξύ του αμεθέκτου και των μετεχόντων, ω της ζημίας! Διέστησαν ημάς Θεού, το συνδούν εκ μέσου ποιησάμενος και χάσμα μέγα και αδιάβατον μεταξύ θέμενος εκείνου και της γενέσεως και διοικήσεως των γενητών... Δει δη ζητείν ημάς θεόν έτερον, όντα πως μεθεκτόν, ου μετέχοντες οικείως εαυτού, κατά την της μεθέξεως αναλογίαν όντες και ζώντες και ένθεοι εσόμεθα» (Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων 3,2,24). 8. Βλ. Πρωτ. Θεοδ. Ζήση, Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, σελ. 72 εξ. και βιβλίο μας Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΚΑΙ Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ, Δημητσάνα 2007, σελ. 68.69. 9. Ο Επίσκοπος πατήρ Αθανάσιος Γιέβτιτς λέγει: «Νομίζομεν ότι η Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά το 1351, κρίνοντας τουλάχιστον βάσει του μεγάλου θεολογικού έργου της, δύναται και αξίζει να συναριθμήται εις τας Οικουμενικάς Συνόδους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, των οποίων δεν υστερεί εις τίποτε ως προς την σωτηριολογικήν σημασίαν της θεολογίας της. Η Σύνοδος αύτη αποτελεί την απόδειξιν της συνεχείας της συνοδικότητος της ορθοδόξου Εκκλησίας και της ζώσης εμπειρίας και θεολογίας περί της εν Χριστώ σωτηρίας». (Στο βιβλίο του Χριστός - Αρχή και Τέλος, Ίδρυμα Γουλανδρή-Χόρν, σελ. 195). 10. Βλ. Γ. Μαντζαρίδου, Παλαμικά, Πρόλογος, Θεσ/νίκη 1973.   * Η σχετική με τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά και τον Ησυχασμό βιβλιογραφία είναι εκτενής, από την οποία σημειούμε τα εξής έργα: Mητροπολίτου Ναυπάκτου κ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ, Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, και άλλες σχετικές του περί του αγίου αυτού μελέτες· Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσάτου Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ· Πρωτοπρεσβυτέρου Ιωάννου Ρωμανίδη ΡΩΜΑΙΟΙ Η ΡΩΜΗΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΤΟΜΟΣ Ι (Εισαγωγή)· Παναγ. Χρήστου Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, Ο ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ· Του ιδίου εις ΕΠΕ (ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ) ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΕΡΓΑ 1 (Εισαγωγή ως και άλλες μελέτες του ιδίου καθηγητού)· Του ιδίου ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ, ΝΗΠΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΣΚΗΤΙΚΑ· Βλασίου Φειδά ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Β´, σελ. 505-537· Μ. Φαράντου Η ΠΕΡΙ ΘΕΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ (ιδιαίτερα στις σελ. 479 εξ.)· Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδ. Ζήση Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ· Γ. Μαντζαρίδου ΠΑΛΑΜΙΚΑ· J. Meyendorff Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΥΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ· Πρακτικά Διεθνών Επιστημονικών Συνεδρίων Αθηνών και Λεμεσού Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 2010· Αρχιμ. Εφραίμ, Καθηγ. Ι. Μ. Ξηροποτάμου Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΜΕΓΑΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΝΟΕΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ, και άλλες σχετικές μελέτες.