ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ 2008
ΘΕΜΑ: ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ
ΔΙΕΥΡΥΜΕΝΗΣ ΜΗΤΡΟΠ. ΣΥΝΟΔΟΥ (9 ΦΕΒΡ. 2008)
ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
194 00 Τ.Θ. 54 ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΗΛ. 210.6020176, 210.2466057
Α.Π. 471
Ἐν Κορωπίω τῆ 9 Φεβρ. 2008 (Π.Η.)
ΣΥΝΟΨΙΣ
ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΑΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΙΕΥΡΥΜΕΝΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, 7-9 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2008 (π.ἡ.), ΕΞΕΤΑΣΘΕΝΤΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ ΠΙΣΤΕΩΣ — ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΕΝ ΤΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ
Ἔλαβον μέρος:
α) Ἐκ μέρους τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ὁ Ἱερεύς π. Μιχαήλ Ἰωάννου, ἐκπρόσωπος καί τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κένυας, καί ὁ εὐλαβέστατος κ. Κυριάκος Κάριος, ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Ἱερέως π. Ἀγαθοκλέους Παπαδοπούλου.
β) Ἐκ μέρους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Κατακομβῶν Ρωσίας, ὁ Ἱερεύς π. Ἀνδρέας.
γ) Ἐκ μέρους τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος, Ἱερομόναχος π. Ἀμφιλόχιος Ταμοπυρᾶς, ὁ Πρωθιερεύς π. Θωμᾶς, καί ὁσιώτατοι Μοναχοί Ἰωαννίκιος, Βαρνάβας, Ναυκράτιος, Κύριλλος καί Θεόδωρος καί
δ) Ἐκ μέρους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ὁ Σεβασμιώτατος Ἐπίσκοπος Γερόντιος, ὁ ἱερομόναχος Παρθένιος, ὁ ἱερεύς Νικόλαος, ὁ Ἱερομόναχος Γυμνάσιος καί ὁ Ἱερεύς Βασίλειος.
Οἱ ἀνωτέρω συνελθόντες εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐξητάσαμεν τά θέματα: α) «Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας καί Ἀποστολική Διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων αὐτῆς ἐπί τῶ σκοπῶ τῆς Ἑνώσεως καί κοινωνίας τῶν Τοπικῶν μας Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος καί Ρουμανίας».
Ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ, «Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας», κατόπιν μακρᾶς καί προσεκτικῆς ἐξετάσεως προέκυψεν πέραν πάσης ἀμφιβολίας ὅτι τό πιστόν πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας ἀπό τό 1924 καί μέχρι σήμερον, ἐκράτησεν καί ὡμολόγησεν μέ τήν δέουσαν ἀκρίβειαν τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν ἔναντι τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος, ὡς καί τῶν τοιούτων παλαιοημερολογιτικῶν, μή ἀναγνωρίσαν ποτέ τά «μυστήρια» τῶν νεοημερολογιτῶν, τά ὁποῖα ἀπ' ἀρχῆς ἐκήρυξεν ἄκυρα καί ἄμοιρα τῆς θείας Χάριτος. Ἡ Ὁμολογία -Ἐκκλησιολογία αὕτη συνομολογεῖται ἀπό κοινοῦ καί διατυπώνεται ἐν τῆ παρούση Συνόδω ὡς κάτωθι:
α) Ἡ κατά τό 1924 εἰσαγωγή τοῦ ὑπό τῶν τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων (τῶν ἐτῶν 1583, 1587, 1593) δεδικασμένου καί κατακεκριμένου νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου, ἐπιβληθέντος ὡς πρώτου βήματος διά τήν εἴσοδον τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς εἰς τόν Οἰκουμενισμόν, προεκάλεσεν πραγματικόν σχίσμα μέ αἰτίας σαφῶς Δογματικάς, δηλαδή Ἐκκλησιολογικάς.
β) Αἱ οὕτω, κατά τό 1924 κ.ἑ., προκύψασαι Νεοημερολογιτικαί «Ἐκκλησίαι» εἶναι σχισματοαιρετικαί καί δέν ἀνεγνωρίσθησαν οὔτε ἀναγνωρίζονται τά ὑπό τῶν «λειτουργῶν» των τελούμενα «μυστήρια», ἀφοῦ ἡ θεία Χάρις, κατά τήν διδασκαλίαν τῶν Πατέρων, δέν ἐπενεργεῖ διά καί ἐπί τῶν σχισματικῶν.
γ) Οἱ γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, τό 1924, παρέμεινον πιστοί εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, μηδέν προσθέσαντες καί μηδέν ἀφαιρέσαντες, διό συνέχισαν καί συνεχίζουν Κλῆρος καί Λαός, νά εἶναι, τά πιστά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί αὐτά τήν ἐκπροσωποῦν καί τήν ἐκφράζουν.
δ) Αἱ παρεκκλίσεις τῶν ἑκάστοτε ψευδαδέλφων ἐκ τῆς ὡς ἄνω Ἐκκλησιολογίας - Ὁμολογίας, προεκάλεσαν τά διάφορα σχίσματα, μέ πρῶτον ἐν Ἑλλάδι ἐκεῖνο τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου κατά τό 1937. Παρόμοιον σχίσμα, Ἐκκλησιολογικῆς φύσεως, διεπιστώθη ὅτι ἐγένετο καί εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας ὑπό τοῦ ἀποβιώσαντος Γλυκερίου, ὁ ὁποῖος υἱοθέτησεν τήν Φλωρινικήν κακοδοξίαν καί κατόπιν ἐταυτίσθη μετά τῆς σχισματικῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως τοῦ «Φυλῆς» κ. Κυπριανοῦ, μετά τῆς ὁποίας οἱ διάδοχοι καί ὀπαδοί του συμπορεύονται. Τά σχίσματα ταῦτα ἔχουν Δογματικήν — Ἐκκλησιολογικήν αἰτίαν, ἤτοι τήν βλάσφημον θεωρίαν περί δῆθεν «δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία» σχίσματος τοῦ νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου. Αὐτάς τάς ἐκκλησιολογικάς παρεκκλίσεις αἱ τοπικαί Ἐκκλησίαι Ἑλλάδος, Κύπρου καί Ρουμανίας μετά βδελυγμίας κατεδίκασαν καί ἀπεστράφησαν.
ε) Καί τά ἐπακολουθήσαντα νεώτερα σχίσματα τοῦ 1995 καί τοῦ 2005 εἰς τήν Ἑλλάδα καί τήν Κύπρον, ἔχουν ἀπολύτως τάς ἰδίας Δογματικάς Ἐκκλησιολογικάς αἰτίας, μέ ἐκεῖνο τό Φλωρινικόν κατά τό ἔτος 1937, οὐσία δέ ἀποτελοῦν συνέχειαν, προέκτασιν καί διεύρυνσιν ἐκείνου.
στ) Ὑφ' ὅλων αὐτῶν τῶν σχισματοαιρετικῶν, τοῦ 1995 καί τοῦ 2005, ἐπεχειρήθη, πλήν ἀνεπιτυχῶς, ἡ διακοπή τῆς γνησίας καί ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τόσον μέ τήν ἀποτυχοῦσαν «χειροθεσίαν», ὅσον καί μέ ὅλας τάς μετά τό 1971 πλαγίας καί δολίας μεθοδείας καί τέλος μέ τήν ἀπό τό 2003 θρασεῖαν καί ἀπροκάλυπτον γενικήν ὑπαναχώρησιν των ἐκ τῆς οὐσία καί πράγματι συγχωρητικῆς εὐχῆς, εἰς τήν «χειροθεσίαν». Οὕτω ἐπεδίωξαν ὄχι μόνο νά προσβληθῆ ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ἀλλά καί νά ἀποβῆ κενή περιεχομένου καί ἡ Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία, διότι οὕτω θά «ἔλυεν τό παλαιοημερολογιτικόν πρόβλημα» ὁ μόλις ἀποβιώσας νεοημερολογίτης Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.(*)
ζ) Τέλος ἔγινε δεκτόν ἀπό ὅλους ὅτι δέν νοεῖται νά ὁμολογῆ τις ὅτι οἱ Νεοημερολογῖται εἶναι σχισματοαιρετικοί, ἀλλ' ὁ ἴδιος νά ἔχη τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν παρά Νεοημερολογιτῶν ἤ Παλαιοημερολογιτῶν κοινωνούντων μετά τῶν Νεοημερολογιτῶν — Οἰκουμενιστῶν.
Ἐπί τῆ βάσει αὐτῆς τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας, ἐτέθη πρός μελέτην καί τό θέμα τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ρουμανικήν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία μετά τό 1924 ἐδοκιμάσθη δεινῶς, ἀπό τούς διωγμούς καί τήν ἔλλειψιν Ἀρχιερέων καί Ἱερέων, μέχρις ὅτου τό 1967 προσῆλθεν ὁ Ἐπίσκοπος Βίκτωρ, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβεν νά ποιμάνη τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας.
Ἐπί τοῦ ἐν λόγω θέματος καί μέ βάσιν τάς ἱστορικάς πηγάς καί τάς διαβεβαιώσεις τῆς Ἐξαρχίας ὑπό τόν Σεβ/τον κ. Γερόντιον, ἐξητάσθησαν τά πρόσωπα — Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι κατά τό 1948, ἐν Μονάχω τῆς Γερμανίας, ἐχειροτόνησαν εἰς Ἐπίσκοπον τόν Βασίλειον Λεω, μετονομασθέντα εἰς Βίκτωρα. Ἐπ' αὐτῶν προέκυψεν ὅτι οἱ Ἀρχιερεῖς Σεραφείμ, Στέφανος καί Φίλιππος, οἱ ὁποῖοι ἐχειροτόνησαν τόν Βίκτωρα εἰς Ἐπίσκοπον, ἦσαν ἐν τόπω καί χρόνω παλαιοημερολογῖται, ἀλλά δέν προκύπτει σαφῶς κατά πόσον οἱ ἴδιοι εἶχον καθαράν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν, ἀλλά καί τάς χειροτονίας των παρ' Ὀρθοδόξων.
Κατόπιν προσεκτικῆς μελέτης, προσευχῆς καί συνέσεως, ἐπικαλεσθέντες τήν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἐλάβομεν ὑπ' ὄψιν ὅτι ἐργαζόμεθα διά τήν ἕνωσιν μετά μιᾶς Ἐκκλησίας, καί οὐχί προσώπου ἤ προσώπων τινῶν, μιᾶς Τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία παρέμεινεν καί διεφύλαξεν ἀκεραίαν τήν Παρακαταθήκην τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας τῶν Ἁγίων Πατέρων, διό τό οὐσιαστικόν τοῦτο θέμα τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς ἀπεκλείσθη νά ἀντιμετωπισθῆ διά χειροθεσίας, ἡ ὁποία ἀφορᾶ σχισματικούς.
Ὁμοφώνως προέκυψεν ἡ ἄποψις, ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος, ὡς θεῖος καί ἱερός θεσμός (ὄργανον), κατευθυνομένη ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δύναται δι' ἀποφάσεώς Της νά θεραπεύση τό ἀσθενές καί νά προσεπικυρώση τήν χειροτονίαν τοῦ πρώτου Ἐπισκόπου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, τοῦ Βίκτωρος Λέου, ἀπό τήν ὁποίαν (χειροτονίαν) ἔχουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν οἱ Ἐπίσκοποι καί Πρεσβύτεροι τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας. Ἐπί τούτω ἡ ἀντιπροσωπεία τῆς Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας ὑπό τόν Σεβ/τον κ. Γερόντιον, θά μεταφέρη ἅπαντα τά συζητηθέντα ὡς καί τήν παροῦσαν ὁμόφωνον Ἀπόφανσιν, εἰς τόν Γέροντα Σεβ/τον κ. Κασσιανόν καί ἐν γένει εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας, καί κατόπιν θά συνταχθῆ καί ἡ ἐπίσημος Πράξις — Ἀπόφασις ἀναγνωρίσεως καί προσεπικυρώσεως τῆς χειροτονίας τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος ἐν ἐπισήμω κοινῶ συλλειτούργω ἐν Ρουμανία.
Οἱ Πρόεδροι τῶν Ἀντιπροσωπειῶν Ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος Ὁ Ἐπίσκοπος Γερόντιος Ὁ Ἱερεύς Μιχαήλ Ἰωάννου»
Posted on Mar. 5th, 2010
+ Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής
Κήρυκος
ΔΙΕΥΡΥΜΕΝΗΣ ΜΗΤΡΟΠ. ΣΥΝΟΔΟΥ (9 ΦΕΒΡ. 2008)
ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
194 00 Τ.Θ. 54 ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΗΛ. 210.6020176, 210.2466057
Α.Π. 471
Ἐν Κορωπίω τῆ 9 Φεβρ. 2008 (Π.Η.)
ΣΥΝΟΨΙΣ
ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΑΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΙΕΥΡΥΜΕΝΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, 7-9 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2008 (π.ἡ.), ΕΞΕΤΑΣΘΕΝΤΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ ΠΙΣΤΕΩΣ — ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΕΝ ΤΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ
Ἔλαβον μέρος:
α) Ἐκ μέρους τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ὁ Ἱερεύς π. Μιχαήλ Ἰωάννου, ἐκπρόσωπος καί τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κένυας, καί ὁ εὐλαβέστατος κ. Κυριάκος Κάριος, ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Ἱερέως π. Ἀγαθοκλέους Παπαδοπούλου.
β) Ἐκ μέρους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Κατακομβῶν Ρωσίας, ὁ Ἱερεύς π. Ἀνδρέας.
γ) Ἐκ μέρους τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος, Ἱερομόναχος π. Ἀμφιλόχιος Ταμοπυρᾶς, ὁ Πρωθιερεύς π. Θωμᾶς, καί ὁσιώτατοι Μοναχοί Ἰωαννίκιος, Βαρνάβας, Ναυκράτιος, Κύριλλος καί Θεόδωρος καί
δ) Ἐκ μέρους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ὁ Σεβασμιώτατος Ἐπίσκοπος Γερόντιος, ὁ ἱερομόναχος Παρθένιος, ὁ ἱερεύς Νικόλαος, ὁ Ἱερομόναχος Γυμνάσιος καί ὁ Ἱερεύς Βασίλειος.
Οἱ ἀνωτέρω συνελθόντες εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐξητάσαμεν τά θέματα: α) «Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας καί Ἀποστολική Διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων αὐτῆς ἐπί τῶ σκοπῶ τῆς Ἑνώσεως καί κοινωνίας τῶν Τοπικῶν μας Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος καί Ρουμανίας».
Ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ, «Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας», κατόπιν μακρᾶς καί προσεκτικῆς ἐξετάσεως προέκυψεν πέραν πάσης ἀμφιβολίας ὅτι τό πιστόν πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας ἀπό τό 1924 καί μέχρι σήμερον, ἐκράτησεν καί ὡμολόγησεν μέ τήν δέουσαν ἀκρίβειαν τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν ἔναντι τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος, ὡς καί τῶν τοιούτων παλαιοημερολογιτικῶν, μή ἀναγνωρίσαν ποτέ τά «μυστήρια» τῶν νεοημερολογιτῶν, τά ὁποῖα ἀπ' ἀρχῆς ἐκήρυξεν ἄκυρα καί ἄμοιρα τῆς θείας Χάριτος. Ἡ Ὁμολογία -Ἐκκλησιολογία αὕτη συνομολογεῖται ἀπό κοινοῦ καί διατυπώνεται ἐν τῆ παρούση Συνόδω ὡς κάτωθι:
α) Ἡ κατά τό 1924 εἰσαγωγή τοῦ ὑπό τῶν τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων (τῶν ἐτῶν 1583, 1587, 1593) δεδικασμένου καί κατακεκριμένου νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου, ἐπιβληθέντος ὡς πρώτου βήματος διά τήν εἴσοδον τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς εἰς τόν Οἰκουμενισμόν, προεκάλεσεν πραγματικόν σχίσμα μέ αἰτίας σαφῶς Δογματικάς, δηλαδή Ἐκκλησιολογικάς.
β) Αἱ οὕτω, κατά τό 1924 κ.ἑ., προκύψασαι Νεοημερολογιτικαί «Ἐκκλησίαι» εἶναι σχισματοαιρετικαί καί δέν ἀνεγνωρίσθησαν οὔτε ἀναγνωρίζονται τά ὑπό τῶν «λειτουργῶν» των τελούμενα «μυστήρια», ἀφοῦ ἡ θεία Χάρις, κατά τήν διδασκαλίαν τῶν Πατέρων, δέν ἐπενεργεῖ διά καί ἐπί τῶν σχισματικῶν.
γ) Οἱ γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, τό 1924, παρέμεινον πιστοί εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, μηδέν προσθέσαντες καί μηδέν ἀφαιρέσαντες, διό συνέχισαν καί συνεχίζουν Κλῆρος καί Λαός, νά εἶναι, τά πιστά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί αὐτά τήν ἐκπροσωποῦν καί τήν ἐκφράζουν.
δ) Αἱ παρεκκλίσεις τῶν ἑκάστοτε ψευδαδέλφων ἐκ τῆς ὡς ἄνω Ἐκκλησιολογίας - Ὁμολογίας, προεκάλεσαν τά διάφορα σχίσματα, μέ πρῶτον ἐν Ἑλλάδι ἐκεῖνο τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου κατά τό 1937. Παρόμοιον σχίσμα, Ἐκκλησιολογικῆς φύσεως, διεπιστώθη ὅτι ἐγένετο καί εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας ὑπό τοῦ ἀποβιώσαντος Γλυκερίου, ὁ ὁποῖος υἱοθέτησεν τήν Φλωρινικήν κακοδοξίαν καί κατόπιν ἐταυτίσθη μετά τῆς σχισματικῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως τοῦ «Φυλῆς» κ. Κυπριανοῦ, μετά τῆς ὁποίας οἱ διάδοχοι καί ὀπαδοί του συμπορεύονται. Τά σχίσματα ταῦτα ἔχουν Δογματικήν — Ἐκκλησιολογικήν αἰτίαν, ἤτοι τήν βλάσφημον θεωρίαν περί δῆθεν «δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία» σχίσματος τοῦ νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου. Αὐτάς τάς ἐκκλησιολογικάς παρεκκλίσεις αἱ τοπικαί Ἐκκλησίαι Ἑλλάδος, Κύπρου καί Ρουμανίας μετά βδελυγμίας κατεδίκασαν καί ἀπεστράφησαν.
ε) Καί τά ἐπακολουθήσαντα νεώτερα σχίσματα τοῦ 1995 καί τοῦ 2005 εἰς τήν Ἑλλάδα καί τήν Κύπρον, ἔχουν ἀπολύτως τάς ἰδίας Δογματικάς Ἐκκλησιολογικάς αἰτίας, μέ ἐκεῖνο τό Φλωρινικόν κατά τό ἔτος 1937, οὐσία δέ ἀποτελοῦν συνέχειαν, προέκτασιν καί διεύρυνσιν ἐκείνου.
στ) Ὑφ' ὅλων αὐτῶν τῶν σχισματοαιρετικῶν, τοῦ 1995 καί τοῦ 2005, ἐπεχειρήθη, πλήν ἀνεπιτυχῶς, ἡ διακοπή τῆς γνησίας καί ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τόσον μέ τήν ἀποτυχοῦσαν «χειροθεσίαν», ὅσον καί μέ ὅλας τάς μετά τό 1971 πλαγίας καί δολίας μεθοδείας καί τέλος μέ τήν ἀπό τό 2003 θρασεῖαν καί ἀπροκάλυπτον γενικήν ὑπαναχώρησιν των ἐκ τῆς οὐσία καί πράγματι συγχωρητικῆς εὐχῆς, εἰς τήν «χειροθεσίαν». Οὕτω ἐπεδίωξαν ὄχι μόνο νά προσβληθῆ ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ἀλλά καί νά ἀποβῆ κενή περιεχομένου καί ἡ Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία, διότι οὕτω θά «ἔλυεν τό παλαιοημερολογιτικόν πρόβλημα» ὁ μόλις ἀποβιώσας νεοημερολογίτης Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.(*)
ζ) Τέλος ἔγινε δεκτόν ἀπό ὅλους ὅτι δέν νοεῖται νά ὁμολογῆ τις ὅτι οἱ Νεοημερολογῖται εἶναι σχισματοαιρετικοί, ἀλλ' ὁ ἴδιος νά ἔχη τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν παρά Νεοημερολογιτῶν ἤ Παλαιοημερολογιτῶν κοινωνούντων μετά τῶν Νεοημερολογιτῶν — Οἰκουμενιστῶν.
Ἐπί τῆ βάσει αὐτῆς τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας, ἐτέθη πρός μελέτην καί τό θέμα τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ρουμανικήν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία μετά τό 1924 ἐδοκιμάσθη δεινῶς, ἀπό τούς διωγμούς καί τήν ἔλλειψιν Ἀρχιερέων καί Ἱερέων, μέχρις ὅτου τό 1967 προσῆλθεν ὁ Ἐπίσκοπος Βίκτωρ, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβεν νά ποιμάνη τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας.
Ἐπί τοῦ ἐν λόγω θέματος καί μέ βάσιν τάς ἱστορικάς πηγάς καί τάς διαβεβαιώσεις τῆς Ἐξαρχίας ὑπό τόν Σεβ/τον κ. Γερόντιον, ἐξητάσθησαν τά πρόσωπα — Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι κατά τό 1948, ἐν Μονάχω τῆς Γερμανίας, ἐχειροτόνησαν εἰς Ἐπίσκοπον τόν Βασίλειον Λεω, μετονομασθέντα εἰς Βίκτωρα. Ἐπ' αὐτῶν προέκυψεν ὅτι οἱ Ἀρχιερεῖς Σεραφείμ, Στέφανος καί Φίλιππος, οἱ ὁποῖοι ἐχειροτόνησαν τόν Βίκτωρα εἰς Ἐπίσκοπον, ἦσαν ἐν τόπω καί χρόνω παλαιοημερολογῖται, ἀλλά δέν προκύπτει σαφῶς κατά πόσον οἱ ἴδιοι εἶχον καθαράν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν, ἀλλά καί τάς χειροτονίας των παρ' Ὀρθοδόξων.
Κατόπιν προσεκτικῆς μελέτης, προσευχῆς καί συνέσεως, ἐπικαλεσθέντες τήν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἐλάβομεν ὑπ' ὄψιν ὅτι ἐργαζόμεθα διά τήν ἕνωσιν μετά μιᾶς Ἐκκλησίας, καί οὐχί προσώπου ἤ προσώπων τινῶν, μιᾶς Τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία παρέμεινεν καί διεφύλαξεν ἀκεραίαν τήν Παρακαταθήκην τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας τῶν Ἁγίων Πατέρων, διό τό οὐσιαστικόν τοῦτο θέμα τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς ἀπεκλείσθη νά ἀντιμετωπισθῆ διά χειροθεσίας, ἡ ὁποία ἀφορᾶ σχισματικούς.
Ὁμοφώνως προέκυψεν ἡ ἄποψις, ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος, ὡς θεῖος καί ἱερός θεσμός (ὄργανον), κατευθυνομένη ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δύναται δι' ἀποφάσεώς Της νά θεραπεύση τό ἀσθενές καί νά προσεπικυρώση τήν χειροτονίαν τοῦ πρώτου Ἐπισκόπου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, τοῦ Βίκτωρος Λέου, ἀπό τήν ὁποίαν (χειροτονίαν) ἔχουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν οἱ Ἐπίσκοποι καί Πρεσβύτεροι τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας. Ἐπί τούτω ἡ ἀντιπροσωπεία τῆς Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας ὑπό τόν Σεβ/τον κ. Γερόντιον, θά μεταφέρη ἅπαντα τά συζητηθέντα ὡς καί τήν παροῦσαν ὁμόφωνον Ἀπόφανσιν, εἰς τόν Γέροντα Σεβ/τον κ. Κασσιανόν καί ἐν γένει εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας, καί κατόπιν θά συνταχθῆ καί ἡ ἐπίσημος Πράξις — Ἀπόφασις ἀναγνωρίσεως καί προσεπικυρώσεως τῆς χειροτονίας τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος ἐν ἐπισήμω κοινῶ συλλειτούργω ἐν Ρουμανία.
Οἱ Πρόεδροι τῶν Ἀντιπροσωπειῶν Ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος Ὁ Ἐπίσκοπος Γερόντιος Ὁ Ἱερεύς Μιχαήλ Ἰωάννου»
Posted on Mar. 5th, 2010
+ Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής
Κήρυκος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου