ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ

ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Δ/ΝΣΙΣ: ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ

ΚΟΡΩΠΙ Τ.Κ.19400 Τ.Θ. 54 ΤΗΛ. 210.6020176, 210.2466057

Ἀριθμ. Πρωτ. ΕΠ/28 Ἐν Κορωπίῳ τῆ 22. 3.2006 (Δ. Κυρ. Νηστειῶν)

ΠΡΟΣ

ἐπερωτήσαντα περί τῆς πορείας τῶν 'Εκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων καί εἰδικώτερον πρός ἐνημέρωσίν ἐπί τῶν Ἐκκλησιολογικῶν θεμάτων τῆς τελευταίας δεκαετίας.

Ἐπειδή γνωρίζω ὅτι μελετᾶς καί ἐνδιαφέρεσαι διά τά ἐκκλησιολογικά θέματα, σοῦ γράφω, πρός περαιτέρω ἐνημέρωσίν σου, τήν παροῦσαν ἐπιστολήν, εἰς τήν ὁποίαν σοῦ ἀναλύω τί ἐννοῶ ὅταν γράφω εἰς μερικά ἔγγραφά μου, ὅτι τήν τελευταίαν δεκαετίαν εἰς τόν χῶρον τῆς ἀκαινοτομήτου Γνησίας Ὀρθοδόξου ‘Εκκλησίας, ἐπεδιώχθη ἔξωθεν καί ἔσωθεν «ἀθεωτάτη μεταστοιχείωσις τῶν ἁπάντων».

Πράγματι τά τελευταῖα δέκα ἔτη, ἐπανελήφθη ὅ,τι τήν περίοδο τῆς Εἰκονομαχίας (8ος αἰών). Τότε καί τώρα ἔγιναν τά ἄνω κάτω. Συνετελέσθη «ἀθεωτάτη μεταστοιχείωσις τῶν ἁπάντων». Μέ τήν διαφοράν ὅτι τότε μέν, ἐπολεμήθη ἕν δόγμα, τό δόγμα τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, γι’ αὐτό καί ἡ τότε αἵρεσις λέγεται Εἰκονομαχική, ἐνῶ εἰς τάς ἡμέρας μας, ἐπολεμήθη καί πολεμεῖται τό μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, γι’ αὐτό λέγεται καί ‘Εκκλησιολογική αἵρεσις. Αἱ «πῦλαι τοῦ Ἅδου» εἰς τάς ἡμέρας μας, (κατά τούς Ἁγίους Πατέρας «πῦλαι τοῦ Ἄδου» εἶναι αἱ δυσώνυμοι αἱρέσεις), ἐδίωξαν τήν Ἐκκλησίαν, διά τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅσον οὐδέποτε ἄλλοτε εἰς παλαιοτέραν ἐποχήν. Οἱ πολέμιοι τῆς ‘Εκκλησίας, τά ξένα Κέντρα πού ἀνέλαβον νά ἀφανίσουν τήν ‘Εκκλησίαν, ἐπεδίωξαν νά ἀχρηστεύσουν τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν (Ἐκκλησιολογίαν) καί τήν ἀνόθευτον Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Καί ἐπολέμησαν αὐτά τά δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῆς ἀκαινοτομήτου Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διότι γνωρίζουν ὅτι ἄνευ αὐτῶν δέν «νοεῖται ‘Εκκλησία.

Εἰς τήν ‘Ορθόδοξον Ὁμολογίαν (‘Εκκλησιολογίαν) συμπεριλαμβάνονται ὅλα τά δόγματα, καί αὐτή ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ἡ ὁποία δέν εἶναι δυνατόν νά χωρισθῆ ἀπό τήν Ὁμολογίαν, ὅπως χαρακτηριστικά διδάσκει ὁ Ἅγιος ‘Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος. Δι’ αὐτό καί τά ξένα Κέντρα ἐφρύαξαν κυρίως ἐναντίον ἐκείνων τῶν ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται νά διαφυλαχθῆ «ἀκαινοτομήτως καί ἀμειώτως» αὕτη ἡ ἱερά Παρακαταθήκη, αὐτός ὁ πολύτιμος θησαυρός τῆς Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τήν ὁποίαν ἐλάβομεν διά τῶν ὁμολογιακῶν πράξεων καί τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1937 καί 1948 καί ἀλληλοδιαδόχως καί τῶν μέχρι τοῦ 1995 ὀρθοδόξων χειροτονιῶν καί μέχρι σήμερον.

‘Εχρησιμοποίησαν βέβαια τούς πράκτορές των, διότι μόνοι των δέν ἠδύναντο νά κάμουν ἀπολύτως τίποτε. ‘Εχρησιμοποίησαν τούς ἀδελφούς Τσακίρογλου καί τόν κ. Δημ. Κάτσουρα, οἱ ὁποῖοι μέ τήν σειράν των παρέσυραν τούς Ἀρχιερεῖς, εἰς σκευωρίας, βλασφημίας, παραχαράξεις, καί ἐπροπαγάνδισαν χωρίς ἐντροπήν, ἀλλά μέ πολλήν ἐπιστημονικήν μέθοδον, τά πλέον ἀναίσχυντα ψεύδη, διά νά μήν ἀφήσουν τίποτα ὄρθιο. Τί νά πρωτοσημειώσωμεν ἀπό τά «ἔργα καί τάς ἡμέρας» τῶν τελευταίων τούτων πολεμίων καί διωκτῶν τῆς Ἐκκλησίας; Τήν βάρβαρον συμπεριφοράν τῶν πρώην ‘Αδελφῶν καί Συλλειτουργῶν, ἤ τάς ληστρικάς ἀντορθοδόξους, ἀδίκους, ἀνοήτους ἐν πολλοῖς ἀποφάσεις των; Τήν ἄνευ ὅρων καί ὁρίων φιλοδοξίαν τοῦ Πειραιῶς Νικολάου, ἤ τήν ὑποκρισίαν τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί τοῦ κ. Κάτσουρα, οἱ ὁποῖοι μπροστά εἰς τήν προδδοσίαν δέν ἐδίστασαν νά καταπατήσουν ἱερά καί ὅσια;

‘Ιδού τό ἔργο των. Ἐξεμεταλλεύθησαν εἰς τό ἔπακρον τήν φιλοδοξίαν τοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου, ἐξεματαλλεύθησαν καί τήν ἀδυναμίαν τοῦ γέροντος ‘Αρχιεπισκόπου, καί μετά ἀπό σειράν ληστρικῶν ἀποφάσεων, βλασφημιῶν καί τῆς καταλύσεως τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ, τούς ὡδήγησαν καί εἰς τήν ἱερόσυλον συμπαιγνίαν τῆς παραιτήσεως τοῦ ‘Αρχιεπισκόπου καί τῆς μοιχεπιβασίας τοῦ κ. Νικολάου, ἡ ὁποία ἦτο συνέχεια καί συνέπεια τῆς μετά τό 1997 - 1998 ὁμαδικῆς «Συνοδικῆς» συγκαλύψεως τῶν Ἀπαλλακτικῶν Βουλευμάτων, τῆς ἐνόχου σιωπῆς ἔναντι τῶν βλασφημιῶν τῶν Φλωρινικῶν κατά τῆς Ἀποστολικῆς μας Διαδοχῆς, τῆς ἀρνήσεως νά ἀντιμετωπίσουν τάς βλασφημίας κ. Β. Σακκᾶ καί τοῦ μ. Μαξίμου, τῆς ἀθωώσεως τῶν «πέντε» καί ἑπομένως τῆς ἐνεργοποιήσεως τῆς καθαιρέσεώς των, τῆς ὑπαναχωρήσεως καί κηρύξεως «γυμνῆ τῆς κεφαλῆ» τῆς βλασφημίας, ὅτι ὅλοι προερχόμεθα ἀπό χειροθετημένους καί ὅτι τό 1971 ἐξηρτήθη ἡ Ἀποστολική μας Διαδοχή ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, κλπ.

Τά θέματα πού προέκυψαν καθ’ ὅλην τήν παρελθοῦσαν δεκαετίαν καί ὡδήγησαν εἰς τήν σχισματοαίρεσιν τῆς ψευδοσυνόδου τοῦ κ. Νικολάου, δέν ἦσαν μόνον προσωπικῆς φύσεως, ὡς προπαγανδίζουν τινές, δέν ἦσαν μόνον διοικητικά, ὅπως πρός ἀποπροσανατολισμόν τοῦ ἁπλοϊκοῦ λαοῦ, ἰσχυρίζεται ὁ π. Εὐστάθιος. Τά πάντα βοοῦν ὅτι σκοπός τοῦ κινήματος τῆς προδοσίας, ἀπό τοῦ 1997 καί μέχρι σήμερον ἦτο ἡ φίμωσις τῆς ‘Ορθοδόξου Ὁμολογίας, καί ἡ ἀχρήστευσις τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τήν ὁποίαν ὡμολόγει ΠΕΠΑΡΡΗΣΙΑΣΜΕΝΩΣ ἡ ἀκαινοτόμητος Γνησία ‘Ορθόδοξος Ἐκκλησία, (βλέπετε Διακηρύξεις Κυριακῆς ‘Ορθοδοξίας προηγουμένων ἐτῶν καί ἀγωνιστικά ἄρθρα εἰς τόν «ΚΗΡΥΚΑ», ὅταν ἦτο «ΚΗΡΥΞ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ»), ὥστε νά παραδοθῆ εἰς τήν ΛΗΘΗΝ ὁ ἀγών ὑπέρ τῆς Ἀληθείας;

Ναί εἶναι καί τά προσωπικά. Εἶναι καί οἱ προσωπικές ἀδυναμίες. Εἶναι καί τά διοικητικά, ἡ κατάλυσις τῆς Κανονικῆς Τάξεως; Ὅταν ὅμως αὐτά γίνονται ὅργανα εἰς τάς χεῖρας τῶν πολεμίων, διά νά περάσουν τά σχέδια τῆς προδοσίας, ὅταν αὐτά γίνονται τά μέσα διά τήν «ἀθεωτάτην μεταστοιχείωσιν τῶν ἁπάντων» τότε τά πράγματα γίνονται τραγικά. Τά ξένα Κέντρα, γνώριζαν τήν φιλοδοξία τοῦ Νικολάου (ἰδού τό προσωπικόν θέμα), γνώριζαν ὅτι εἶναι πανέτοιμος νά προδώση τά πάντα, ἀρκεῖ νά τόν κολακεύσης. Ἐγνώριζαν πολύ καλά, καί τήν ἄλλην μυστικήν προδοσίαν τοῦ 1974, ἡ ὁποία ὡδήγησε εἰς τό βλάσφημον καί προδοτικόν 54/76 ὑπέρ αὐτοῦ Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα. ‘Εγνώριζαν ὅμως καί τήν ὑποκρισίαν καί τήν πονηρίαν τῶν ὀργάνων των, (ἀδελφοί Τσακίρογλου καί Κάτσουρας) καί ὅτι ἦσαν ἱκανοί διά τήν προδοσίαν, καί «ἀριστοτέχναι» εἰς τό νά ὁδηγήσουν τούς Ἀρχιερεῖς ἐκεῖ πού τούς ὡδήγησαν. Ἦσαν βέβαιοι (οἱ ἄνθρωποι τῶν ξένων Κέντρων, καί οἱ Πράκτορές των ἐντός τοῦ χώρου τῆς Ἐκκλησίας) ὅτι ὁ «Πειραιῶς» Νικόλαος, ὡς «ἀναγνωρισμένος» βάσει τῆς ἐπί σχισματικῶν χειροθεσίας τοῦ 1971, καί ἀπό τήν Πολιτείαν (54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα) ἦτο ὁ πλέον κατάλληλος, διά νά ὑπηρετήση καί ὁλοκληρώση τά σχέδια τοῦ Παλαιοημερολογικοῦ Οἱκουμενισμοῦ, τά ὁποῖα προσοχή, δέν εἶναι ἡ ἀφομοίωσις, ἡ διοικητική ἕνωσις, (μέ ἀποτέλεσμα νά φαίνεται ἡ προδοσία), δέν ἦτο ἡ φανερά ὑπαγωγή, τήν ὁποίαν οἱ πάντες ἔστω καί «διά τήν τιμήν τῶν ὅπλων», ὅπως λέγομεν, ἀλλά ἡ ΑΛΛΗΛΟΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ καί ἡ ΣΥΝΥΠΑΡΞΙΣ μετά τῶν οἰκουμενιστῶν, ὥστε μέσα ἀπ’ αὐτήν τήν συνύπαρξι νά προκύψη ὁ ἀφανισμός τῆς Ὀρθοδοξίας.

Καί ὁ «Πειραιῶς» κ. Νικόλαος ἀπεδείχθη διά μίαν ἀκόμη φοράν «ἄξιος» τῆς ἀποστολῆς του καί «ἱκανός» νά παίξη τόν ρόλον τοῦ προδότου, τόν ὁποῖον τοῦ «ἀνέθεσαν» καί τό 1974 – 1976 μέ τήν «μήνυσι» τοῦ νεοημερολογίτου Πειραιῶς Χρυσοστόμου Ταβλαρουδάκη, καί τό 1997-2005 μέσω τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου. Διότι μέ ὅσα ἔπραξε ἤ ἁπλῶς ὑπέγραψε, ἤ ἐσκευώρησε, ἤ ἱεροσύλησε, ἤ κατεχράσθη ὅλα αὐτά τά χρόνια, ἠρνήθη καί προσωπικῶς καί «Συνοδικῶς», καί τήν Ὀρθοδοξίαν - Ὁμολογίαν, καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, καί κατέλυσε τήν Κανονικήν Τάξιν καί τόν Συνοδικόν θεσμόν, μέ ἀποτέλεσμα νά ἔχει ξεπεράσει καί αὐτούς τούς «πέντε» καί τούς νεωτεριστάς, καί ἔτσι νά παρασύρη εἰς τήν προδοσίαν τήν πλειοψηφίαν τῶν Ἀρχιερέων, ὅπως παρέσυρε παλαιότερον τούς «πέντε» εἰς τήν ἀπάτην τῆς δῆθεν «νεοεικονομαχίας». Μόνον ἕνα δέν ἐπέτυχε, καί αὐτό θά τοῦ τό χρεώσουν πολύ ἀκριβά τά ξένα Κέντρα, ὅτι δέν κατώρθωσε νά παρασύρη πάντας τούς Ἀρχιερεῖς εἰς τήν προδοσίαν, τό ὅτι ἔμεινε ἔξω ἀπό τήν προδοσίαν ὁ Μεσογαίας Κήρυκος.

Μετά ἀπό αὐτά, ἀπορῶ πῶς δέν προβληματίζει μερικούς ὅτι ὁ «Πειραιῶς» κ. Νικόλαος καί οἱ περί αὐτόν ΙΕΡΟΣΥΛΟΥΝ καί ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΑΓΙΑ; Πῶς ἔχουν άναπαυμένην τήν συνείδησίν των νά ἐκκλησιάζωνται εἰς τούς Ναούς των, καί νά «κοινωνοῦν τοῖς ἔργοις αὐτῶν τοῖς πονηροῖς καί βλασφήμοις»; Δέν γνωρίζουν ὅτι ἡ διακοπή κοινωνίας μεθ’ ἐνός βλασφήμου καί αἱρετικοῦ, καί ἡ καταδίκη τῶν αἱρετικῶν του φρονημάτων, εἶναι ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ; Διατί τήν ἀρνοῦνται; Τί ζητεῖ ἀπό ἡμᾶς ὁ Χριστός εἰς τούς ἐσχάτους αὐτούς καιρούς; Τόλμην καί παρρησίαν, Πίστιν καί Ὁμολογίαν καί Ἀγῶνα θεάρεστον μέχρις ἐσχάτων, διά νά παραμείνωμεν, μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, μέχρι τελευταίας μας ἀναπνοῆς ἐντός τῆς Κιβωτοῦ καί νά ἀξιωθῶμεν τῆς αἰωνίου ζωῆς. Διατί δέν ἀνταποκρίνωνται, ἤ μᾶλλον νά τό πῶ καλύτερα, διατί δέν ἀνταποκρινόμεθα εἰς τό ἀκέραιον;

Ὅσον ἀφορᾶ τήν τελευταίαν ἀπόφασίν μου (ἔγγραφον 390/16.6.2005) νά διακόψω κοινωνίαν μετά τῆς ψευδοσυνόδου τοῦ Νικολάου, ἄν καί τό γνωρίζεις, διότι παρακολουθεῖς κατά πόδας τά ἄρθρα τῆς «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΟΗΣ» σοῦ γράφω, διά νά τό μεταδίδης καί εἰς τούς ἄλλους, ὅτι «ἐξῆλθον ἐκ μέσου αὐτῶν» ἐξ ‘Αρχιερατικοῦ καθήκοντος, «ἵνα μή ἐξέλθω μετ’ αὐτῶν ἐκ τῆς σωστικῆς Κιβωτοῦ» τῆς ‘Εκκλησίας.

Ἀλλά καί μετά τήν διακοπήν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπικοινωνίας, ἀλλά ματαίως. Διότι ἡ ψευδοσύνοδος τοῦ Νικολάου, δέν ἀπεδέχθη τήν ὐπ’ ἀριθμ. 401/26.10.2005 τελευταίαν «ΔΗΜΟΣΙΑΝ ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΕΝΩΣΙΝ», τήν ὁποίαν μέ πολλήν ἀγάπην καί ἐν ἀληθείᾳ διετύπωσα, ἀλλά ἐπιμένει εἰς τά αἱρετικά του φρονήματα, ὅπως ἀποδεικνύεται περιτράνως καί ἀπό τήν ὑπ’ ἀριθμ. 3229/18/31.1.2006 «ἀπάντησίν» του, ἡ ὁποία ἄν θέλεις καί ἕν μικρόν σχόλιον ἀποτελεῖ ΜΝΗΜΕΙΟΝ ΔΟΛΙΟΤΗΤΟΣ, ΠΟΝΗΡΙΑΣ, ΚΑΚΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ, καί ΑΥΤΟΚΑΤΑΔΙΚΗΣ του, μετά τό ὁποῖον ἔχει χρέος ἐκεῖνος πού θέλει νά παραμένη σοβαρός ἔχει χρέος νά τοποθετηθῆ. Δέν νοεῖται περαιτέρω ἀναμονή μετά ἀπό τοιαύτας δολίας ἐνεργείας.

Τί ἐπιχειρεῖ εἰς τήν «ἀπάντησίν» του αὐτήν ὁ ψευδαρχιεπίσκοπος κ. Νικόλαος; ‘Ιδού τί ἐπιχειρεῖ: Νά παραπλανήση τούς πάντας, παρουσιάζων τό σκότος τῆς προδοσίας του ὡς φῶς. Τήν ἄρνησίν του ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΩΜΕΝ, ΥΠΑΡΚΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ, τά ὁποῖα κατεπρόδωσεν γενναίως, καί τά ὁποῖα τόν ἐξέβαλον τῆς ‘Εκκλησίας, ὡς Ὁμολογίαν. Ἐνῶ προβάλλει προπαγανδιστικά, παραχαράσσοντας τήν πραγματικότητα, ΕΝΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΘΕΜΑ, (τῆς διατυπώσεως τοῦ κ. Γκουτζίδη) τό ὁποῖον ἐσκευώρησαν οἱ Φλωρινικοί, καί ὁ ἴδιος καί οἱ μετ’ αὐτοῦ συμπαρετάχθησαν, καί ἐνέμεινε καί ἐμμένει μέχρι σήμερον εἰς τήν σκευωρίαν, χωρίς νά δέχετάι διάλογον ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ θέματος, μέ ἀποτέλεσμα, ἡ συγκεκριμένη κατηγορία «ἐπί καινοτομία καί αἱρέσει» κατά τοῦ κ. Γκουτζίδη νά ἀποβαίνη ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ἐναντίον του καί ἐναντίον ὅλων ὅσων ἀποδέχονται καί ὑπογράφουν τάς «ἀποφάσεις»τῆς ψευδοσυνόδου του καί τόν ἀκολουθοῦν. Εἰδικός μελετητής ἐκ Ρωσίας (ὁ κ. Δημήτριος Καποῦστιν, ἔχει ἀναλύσει τό θέμα καί ἔχει ἀποδείξει βάσει τῆς Πατερικῆς Διδασκαλίας, ὅτι ὁ «Πειραιῶς» κ. Νικόλαος, μέ τήν εἰσήγησίν του ἐπί τῆς διατυπώσεως τοῦ κ. Γκουτζίδη (14.2.2002) ἀπεκάλυψε πέραν τῆς συνειδητῆς του συμμετοχῆς εἰς τήν σκευωρίαν (ὅπερ σημαίνει συμμετοχήν εἰς τά σχέδια τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ) καί τά ἰδικά του ἤ καί τῶν συντακτῶν αὐτῆς τῆς εἰσηγήσεως, τά ὁποῖα ὑπογράφει καί κηρύσσει ὁ ἴδιος, αἱρετικά οἰκουμενιστικά φρονήματα.

Ὁ «Πειραιῶς» κ. Νικόλαος, ἐνῶ ἀπορρίπτει παντελῶς τήν πρότασίν μου περί συζητήσεως τῶν θεμάτων καί ἐξευρέσεως εἰρνηνικῆς λύσεως, ἔστω καί μετά τήν δωδεκάτην, μοῦ ὑπενθυμίζει εἲς τήν ἐπιστολήν του τούς λόγους ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, προφανῶς διά νά εἴπη ὅτι ἐγώ ἀρνοιῦμαι τήν εἰρήνην. Καί αὐτό ἀσφαλῶς τό κάμνει διά προπαγανδιστικούς λόγους, διότι πιστεύει ὅτι θά πλανέση τούς ἁπλοϊκούς. Μοῦ ὑπενθυμίζει λοιπόν, τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου περί εἰρήνης, ὁ ὁποῖος πράγματι καί πολύ σωστά λέγει, ὅτι «ἀνήκουν στόν Θεό καί βρίσκονται κοντά στά θεῖα, ὅσοι ἀποδέχονται καί ἐκτιμοῦν τό λαμπρό ἀγαθό τῆς εἰρήνης καί ἀπεχθάνονται καί στενοχωροῦνται γιά τό ἀντίθετο, δηλαδή τήν διχόνοια. Στήν ἀντίθετη ὅμως παράταξι (τοῦ πονηροῦ) ἀνήκουν ὅσοι εἶναι ἐπιθετικοί στούς τρόπους καί προσπαθοῦν νά κατακτήσουν τήν ἐπιτυχία μέ παραδοξότητες καί καμαρώνουν γιά τήν καταισχύνη τους». Δέν καταλαβαίνει ὅμως ὅτι αὐτά ἰσχύουν διά τόν ἴδιον, καί τούς περί αὐτόν, ἀφοῦ μέ τήν ἰδίαν ἐπιστολήν αὐτοί εἶναι πού ἀρνοῦνται τήν πρότασίν μου περί εἰρήνης.

Βέβαιαια ὁ «Πειραιῶς» Νικόλαος, ἐννοεῖ τήν εἰρήνη, ὡς τυφλή ὑπακοή στήν αὐταρχική του νοοτροπία καί στά αἱρετικά του καί βλάσφημα φρονήματα καί στήν κατάλυσι τῆς Κανονικῆς Τάξεως. Ἐγώ ὅμως, ὅταν τοῦ κάμνω πρότασιν περί εἰρήνης, ἐννοῶ τήν εἰρήνην, πού ἑνώνει μέ τόν Θεόν, ὄχι τήν «εἰρήνη» πού χωρίζει ἀπό τόν Θεό. Διό «Κρείσσων ἐπαινετός πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ» (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος). Καί εἰρήνη πού ἑνώνει μέ τόν Θεό εἶναι ἡ ΣΥΝΦΩΝΙΑ είς τό ΚΑΛΟ, διότι ἡ συμφωνία εἰς τό ΚΑΚΟ εἶναι διχοστασία. Ἰδού τί λέγει ἐπ’ αὐτοῦ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Τό παραθέτω ἐν πρωτοτύπῳ καί ἐν μεταφράσει:

«Τῆς ἐκκλησιαστικῆς εἰρήνης οὐδέν ὑψηλότερον! δι’ ἥν νόμος καί προφῆται, δι’ ἥν Θεός ἄνθρωπος γέγονε, τοῦτο δέ τό μέγα καί ἀνεξιχνίαστον ὄντως μυστήριον΄ ἥν ἦλθε Χριστός εὐαγγελίσασθαι, ἥν αὐτός Χριστός τοῖς οἰκείοις μαθηταῖς πρό τοῦ πάθους καί μετά τήν ἐκ τοῦ πάθους ἀνάστασιν ἐδωρήσατο΄ ἥν καί εἰς οὐρανούς ἀνιών μετά τῆς σαρκός αὐτοῦ, ὅθεν κατεληλύθει ἄσαρκος, ὡς κλῆρον τοῖς ‘Αποστόλοις καί δι’ αὐτῶν τῆ Ἐκκλησία κατέλιπεν. Εἰρήνη δέ ἐστίν ἡ ἐν τῶ ἀγαθῶ συμφωνία΄ τό γάρ κακῶς συμφωνοῦν, στασιάζειν μᾶλλον ἤ εἰρηνεύειν λεχθήσεται» (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, PG 95, 65).

Δηλαδή: «Τῆς ἐκκλησιαστικῆς εἰρήνης τίποτα δέν ὑπάρχειι ὑψηλότερο! Γι’ αὐτήν ὁ νόμος καί οἱ προφῆτες, γι’ αὐτήν ὁ Θεός ἄνθρωπος ἔγινε, αὐτό λοιπόν τό μέγα καί ἀνεξιχνίαστο πράγματι μυστήριο. Αὐτήν ἦλθε ὁ Χριστός νά εὐαγγελισθῆ. Αὐτήν ὁ Χριστός στούς μαθητές του πρό τοῦ πάθους Του καί μετά τήν Ἀνάστασή Του ἐδώρησε. Αὐτήν καί ὅταν ἀνέβηκε στούς οὐρανούς μέ τή σάρκα του, ἀπ’ ὅπου κατέβει ἄσαρκος, κληρονομιά στούς ἀποστόλους καί δι’ αὐτῶν στήν Ἐκκλησία του κατέλιπε. Εἰρήνη δέ εἶναι ἡ συμφωνία στό ἀγαθό. Γιατί τό νά συμφωνεῖ κανείς στό κακό, μᾶλλον διχοστασία παρά εἰρήνη θά ὀνομασθῆ». Δι’ αὐτήν τήν εἰρήνην ὁμιλοῦν οἱ ἅγιοι, τήν συμφωνία στό ἀγαθό, ἐνῶ ἡ ψευδοσύνοδος τοῦ Νικολάου θέλει νά συμφωνήσωμεν εἰς τό κακόν, τό ὁποῖον δέν ὀνομάζεται εἰρήνη, ἀλλά ΣΧΙΣΜΑ.

Καί δυό τρία ἀκόμη λόγια διά τό τί λέγουν οἱ Πατέρες διά τό σχετικόν μέ τά άνωτέρω θέμα, τό ὁποῖον προβληματίζει μερικούς. Τό θέμα τῆς κοινωνίας μετά τῶν αἱρετικῶν καί βλασφήμων τῆς ψευδοσυνόδου τοῦ Νικολάου. Οἱ ἅγιοι Πατέρες εἶναι πολύ αὐστηροί εἰς τό θέμα τῆς κοινωνίας μετά τῶν αἱρετικῶν καί σχισματικῶν. Δι’ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι κοινωνοῦν μαζί των γράφει ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Ἐχθρούς γάρ τοῦ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας μεγάλῃ καί πολλῆ τῆ φωνῆ ἀπεφήνατο». (P.G. 99. 1049 Α). Καί ἀλλοῦ λέγει: «Οἱ μέν τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν΄ οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς ού κατεποντίσθησαν, ὅμως τῆ κοινωνία τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (P.G. 99, 1164 Α). Δηλαδή: «Ἄλλοι μέν ἐναυάγησαν περί τήν πίστιν τελείως, ἄλλοι δέ, καίτοι ἐσωτερικῶς δέν ἀσπάσθηκαν τήν κηρυττομένην κακοδοξίαν, συναπωλέθησαν ὅμως μέ τούς λοιπούς λόγω τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας πού εἶχαν μαζί τους» (P.G. 99, 1164A). Καί ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός προτρέπει: «Πέπεισμαι... ὅτι ὅσον ἀποδιϊσταμαι τοῦτου (τοῦ Πατριάρχου) καί τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῶ Θεῶ καί πᾶσι τοῖς πιστοῖς καί ἁγίοις Πατράσι΄ καί ὥσπερ τούτου χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῆ ἀληθεία καί τοῖς ἁγίοις» (P.G. 160, 536). Εἰς τήν ἰδίαν ‘Εγκύκλιον λέγει: «Φεύγετε καί ὑμεῖς ἀδελφοί, τήν πρός τούς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καί τό μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων».

Τελειώνω αὐτήν τήν προσωπικήν ἐνημέρωσιν μέ τά πολύ χαρακτηριστικά – προφητικά λόγια τοῦ στάρετς Ἀνατολίου ἀπό τήν Ὄπτινα τῆς Ρωσίας (+1927), ὁ ὁποῖος προλέγει μέ ἐξαιρετική σαφήνεια περί τῶν συμβαινόντων εἰς τάς ἡμέρας μας: «Θά ἐξαπλωθοῦν παντοῦ αἱρέσεις. Ὀλίγοι θά ἀντιληφθοῦν τήν πανουργία τοῦ ἐχθροῦ. Οἱ αἱρετικοί θά πάρουν τήν ἐξουσία στά χέρια τους. Θά τοποθετήσουν παντοῦ δικούς τους ὑπηρέτας. Θά μεταχειρίζωνται βίαν. Οἱ μονάζοντες θά καταπιέζωνται καί ὅσοι θά εἶναι συνδεδεμένοι μέ τά ὑλικά θά ὑποταχθοῦν στούς αἱρετικούς. Οἱ δαίμονες διά τῆς αἱρέσεως θά εἰσέρχωνται εἰς τά Μοναστήρια, τά ὁποῖα θά παραμείνουν μόνον τοῖχοι, ἡ χάρις θά ἔχει φύγει ...».

Σοῦ εὔχομαι καλήν συνέχειαν τῆς μελέτης τῶν ‘Εκκλησιολογικῶν, διά νά γνωρίζεις τήν ἀλήθεια, καί νά ἀγωνίζεσαι ὑπέρ αὐτῆς. Ὁ Μέγας Βασίλειος προτρέπει, «ἀνάγκη ἀγῶνος καί τούτου νομίμου». Καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πάλιν προτρέπει, «ἀγώνισαι ὅθεν ὑπέρ τῆς ἀληθείας καί Κύριος ὁ Θεός πολεμήσει ὑπέρ σοῦ».

Διατελῶ μετά πατρικῶν εὐχῶν καί ἐν ἀγάπη Χριστοῦ

Ὁ ἐλάχιστος ἐν ‘Επισκόποις

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΚΟΣ