ΚΑΘΑΙΡΕΣΙΣ ΝΙΚΟΛΑΙΤΩΝ ΥΠΟ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ

 

Η ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΚΑΤ' ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΝ ΤΟΥ 1971 ΟΜΟΛΟΓΙΑ

ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 

ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΛΩΡΙΝΙΚΩΝ

 

(Κείμενον δημοσιευθέν εἰς τήν "ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΝ" Τεῦχος 291 Μάιος τοῦ 2009.)

 

Εἰς τόν "Κήρυκα ᾿Εκκλησίας ᾿Ορθοδόξων", μηνός ᾿Ιανουαρίου, ἔτους 1971, ἐδημοσιεύθη ᾿Εγκύκλιος τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου ἀναφερομένη κυρίως εἰς τό θέμα τῆς ἑνώσεως μετά τῶν Φλωρινικῶν (Αὐξεντιανῶν τότε), εἰς τήν ὁποίαν ἀφοῦ ὁμιλεῖ διά τήν μεγάλην σημασίαν τῆς ἑνώσεως καί τήν μεγάλην ἀπαξίαν τοῦ διχασμοῦ, εἰς τήν συνέχειαν γράφει διά τήν ἐνέργειαν κάποιων λαϊκῶν οἱ ὁποῖοι εἰς μίαν ἐπίσκεψιν εἰς τά Γραφεῖα τῶν Αὐξεντιανῶν ἐπέδειξαν προδοτικήν ἔναντι τῆς Ὁμολογίας στάσιν, στραφέντες ἐναντίον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου διά τόν τρόπον, μέ τόν ὁποῖον χειρίζονται τά θέματα, "αὐτογνωμόνως συνεφώνησαν καί ἔψαλλαν τήν φήμην τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου των Αὐξεντίου" καί ἅλλα τινά. Γράφει περί αὐτῶν ἡ ᾿Εγκύκλιος:

"Διεπράξατε σωρείτην σφαλμάτων περί τήν Πίστιν τήν ἀκριβῆ ᾿Ορθοδοξίαν, τό Δόγμα, καί τήν ᾿Ηθικήν Δεοντολογίαν τῶν ὑποχρεώσεων πνευματικῶν τέκνων πρός τούς ἑαυτῶν Γονεῖς καί Ποιμένας. Εἶναι δέ ἀπορίας ἄξιον πῶς δέν ἐπῆλθεν εἰς ῾Υμᾶς Κρίσις Συνειδήσεως, ἱκανή νά ἐπαναστρέψῃ ῾Υμᾶς εἰς τήν Κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, τό βάπτισμα τῆς ῾Οποίας, χωρίς ἴσως νά τό ἐννοήσητε, ἀπεποιήθητε καί ἀπεσκορακίσατε. Οὐ μόνον δέ ταῦτα πάντα, ἀλλά καί προέβητε περαιτέρω εἰς σειράν Παλινωδιῶν καί σφαλμάτων ἁλυσιδωτῆς ἀντιδράσεως, γράφοντες ὅτι ... ἐδοκιμάσατε ἀπαγοητεύσεις καί πικρίας καί ὄτι ἡ Ματθαιϊκή ῾Ηγεσία σᾶς ... ἔφερε δυσκολίας!!! ῾Ενός κακοῦ μύρια ἕπονται! ῾Η πτῶσις ῾Υμῶν εἶναι αὐτοφανής, ὀδυνηρά καί βεβοημένη. ῾Ο ἠθικός διατάκτης ὁ ἐν ῾Υμῖν δέν σᾶς εἰδοποίησε, τέκνα ῾Ημῶν ἀγαπητά; ῾Η Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα, δέν σᾶς ἐπεσκίασεν ἆραγε, καί δέν σᾶς ἔκρουσε τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου, ὅτι ἄγεσθε ἀπό ρυτῆρος εἰς κρημνόν καί καταστροφήν; Δεινόν, φρικτόν, ἄηθες καί κραυγαλέον τό πολλαπλοῦν ἀτόπημα ῾Υμῶν, καί δσχερεστάτη ἡ ψυχική ῾Υμῶν περιπέτεια, ἀλλά καί ἐπίμοχθος καί ἐπίπονος ἡ ἐξ᾿ αὐτῆς ἔξοδος ἐν μετανοίᾳ, προσευχῇ καί ἀποπτύσσει τοῦ ἐγκλήματος, νά δρασκελίσητε ἀπερισκέπτως τόν θριγγόν (ὅριον) τοῦ Δόγματος, τῆς ἀκριβοῦς ᾿Ορθοδοξίας καί τῆς Χριστιανικῆς ᾿Ηθικῆς Δεοντολογίας. Εἶναι, προσέτι, καταπληκτικόν, ὅτι ῾Υμεῖς διενοήθητε ποτέ, ὅτι ἡ ῾Ιερά ῾Ημῶν Σύνοδος, θά ἔστεργε καί θά ηὐλόγει τά ἄφρονα διαβήματά σας καί θά ἐπροχώρει εἰς ἀλογίστους διαβουλεύσεις καί ἐνεργείας, ἐπί τρώσει καί ζημίᾳ τῆς ᾿Ορθοδοξίας, τῆς ᾿Εκκλησίας καί ἠμῶν ἀπάντων, ὡς χριιστιανῶν, κηδομένων τῆς σωτηρίας τῆς ἀθανάτου ῾Ημῶν ψυχῆς. Διότι «οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τά τῆς Πίστεως», ἡ δέ ἀκριβής ᾿Ορθοδοξία οὐ φαλκιδεύετα, οὐκ ἐκμειοῦται, οὐκ ἐξαλάσσητε καί οὐκ ἀμαυροῦται!.. Κατά τάς ῾Υμετέρας, τέκνα ῾Ημῶν ἀγαπητά, ἐνεργείας καί ὑποδείξεις, θά ἔδει νά μιμηθῶμεν τά ἀνόσια καί ἀνούσια πρότυπα τοῦ Πατριάρχου ᾿Αθηναγόρου καί τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ ΣΤ', χωρούντων κακοδόξως καί αἱρετικῶς, ἐπί περιφρονήσει καί παραθεωρήσει θείων καί ῾Ιερῶν Κανόνων, ῾Ηθικῆς Δεοντολογίας καί ᾿Εκκλησιαστικῆς, παγίας, ἀρραγοῦς καί ἐπί τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου ῾Ημῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, τεθεμελιωμένης ῾Ιερᾶς Παραδόσεως. Τοιαῦτα ἅλματα, ὅμως, δέν προάγουν πρός ἠθικήν ἐντελείωσιν, οὔτε ᾿Εκκλησίας (σ.σ. ὑπό τήν τοπικήν ἔννοιαν), οὔτε ἄτομα, οὔτε Κοινωνίας, ἀλλά ἄγουν εὐθέως εἰς τήν καταστροφήν καί τήν ἀπώλειαν τοῦ ἀτιμήτου θησαυροῦ τῆς ψυχῆς. ῎Ηθέλατε μήπως νά ρίψωμεν τούς εὐσεβεῖς, νομοταγεῖς καί ἐν ὑπακοῇ ἀκολουθοῦντας ῾Ημᾶς, ᾿Ορθοδόξους Χριστιανούς, είς τόν Καιάδα τῆς κακοδοξίας, τοῦ συμφυρμοῦ, τοῦ φυρμοῦ, τοῦ αἱρετισμοῦ καί τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀπωλείας; ῏Ητο ποτέ δυνατόν νά ἐνστερνισθῶμεν ῾Ημεῖς τοιαύτας προτάσεις καί νά προέλθωμεν εἰς ἐνεργείας καί συνεννοήσεις μέ ἀνευθύνους ἀνευθύνως καί ἀνεξουσιοδότως ἐνεργοῦντας λαϊκούς ἤ κληρικούς, ἐν ἀταξίᾳ Κανονικῇ, Δογματικῇ καί ᾿Εκκλησιαστικῆ, διατελοῦντας; Δέν θά ἤμεθα τότε ἄξιοι τοῦ ὀνόματος καί τῆς ἀποστολῆς μας, ἀλλά καί τῆς εὐθύνης ῾Ημῶν ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ποιμνίου ῾Ημῶν, ἐάν ἐρρυμουλκούμεθα καί ἐσυρόμεθα οὕτω τῷ τρόπῳ, καταπροδίδοντες φρικτούς ᾿Επισκοπικούς ῞Ορκους καί τρομεράς εὐθύνας ἀπέναντι Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Θά ἤμεθα ἀσφαλῶς, τότε, ἀναξία, βδελυρά καί καιροσκοπική παρασυναγωγή, ἀναφανδὀν προτεσταντίζουσα καί οὐχί ᾿Ορθοδοξωτάτη ῾Αγία καί ῾Ιερά Σύνοδος, ἀξία τοῦ ὀνόματος τούτου, ὡς εἴμεθα νῦν καί θά εἴμεθα, Θεοῦ εὐλογοῦντος, εἰς τόν αιῶνα τόν "ἅπαντα". ᾿Ιδού, διατί, τέκνα ῾Ημῶν ἀγαπητά, σφάλλετε καί ὀφλισκάνετε ἀγνωσίαν καί διαπράττετε βαρείαν ἁμαρτίαν, κατηγοροῦντες ῾Ημᾶς, ᾿Αρχιερεῖς καί ῾Ιερεῖς ὅτι, δῆθεν, δέν ἐπιθυμοῦμεν τἠν ἕνωσιν! Καίτοι θά ἔδει νά ἀντιπαρέλθωμεν ἐν ἀποσιωπήσει τάς "κατηγορίας", ἐν τούτοις κηδόμενοι τῆς ψυχῆς καί τῆς σωτηρίας ῾Υμῶν, ἐπιτονίζομεν, ὅτι οὐδέν ἀναληθέστερον τῆς προσαπτομένης, πρός ῾Ημᾶς, κατηγορίας"

Εἰς τήν συνέχειαν καί μέ ὑπότιτλον: "ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΒΟΟΥΝ ΚΑΙ ΕΠΙΜΑΡΤΥΡΟΥΝ", γράφει ἡ ῾Ιερά Σύνοδος:

"Κατά ᾿Ιανουάριον τοῦ 1970, ἐγγράφως καί νομοτύπως, διά τοῦ Γραμματέως τῆς ῾Ιερᾶς ῾Ημῶν Συνόδου, Πρωθιερέως π. Εὐγενίου Τόμπρου, ἀπεστείλαμεν ἐπιστολήν πρός τήν ἑτέραν Παράταξιν (σ.σ. κακῶς ὁ π. Εὐγένιος ἐχρησιμοποείει τοιαύτην ὁρολογίαν, καί ἐκάναμεν κριτικήν ἐπ’ αὐτοῦ ἤδη ἀπό τό ἔτος 1976. Δέν εἶναι «ἄλλη παράταξις», ἀλλά «ἡ παράταξις τοῦ κ. Αὐξεντίου», διότι ἡ Ἱερά Σύνοδος δέν ἐξεπροσώπει καμμίαν παράταξιν, ἀλλά τήν Ἐκκλησίαν, ἠ ὁποία εἶναι Μία. Βεβαίως γίνεται σαφής διαχωρισμός καί διευκρίνισς περί «παρατάξεως Κυρίου» καί «ψευδοπαλαιοημερολογιτικῆς παρατάξεως», ἀλλά ἡ διατύπωσις «ἄλλη παράταξις» εἶναι ἀδόκιμος καί διά τοῦτο ὑπό τήν ἔννοιαν αὐτήν κατακριτέα) καί, συγκεκριμένως πρός τόν ᾿Αρχ/πόν των Αὐξέντιον, θέσαντες ὅρον, νά συναντηθῶμεν, ἀφοῦ προηγουμένως, θά εἴχομεν ἔγγραφον διαβεβαίωσίν του, ὅτι δέν θά συνεζητεῖτο τό θέμα τῶν χειροτονιῶν ἀμφοτέρων τῶν Παρατάξεων, ἵνα μή ἀποτελῇ τοῦτο πρόσκομμα εἰς τήν συζήτησιν τῶν ἄλλων φλεγόντων ζητημάτων καί καταστῇ, οὕτω, ἐφικτή ἡ συνεννόησις διά τήν παρά πάντων ποθητήν ἕνωσιν, ἐφ᾿ ὅσον, βέβαια, ἠθέλομεν συμφωνήσει εἰς οὐσιώδη ζητήματα Πίστεως, Δόγματος, Δεοντολογίας καί ᾿Ηθικῆς Εὐταξίας. Τοῦτο, πολύ μᾶλλον καί διότι, οὐδείς ἐξ᾿ ῾Ημῶν καί ἐκείνων, ἦτο ἁρμόδιος νά ἐξετάσῃ καί ἀποφανθῆ, αὐθεντικῶς, περί τοῦ κύρους τῶν χειροτονιῶν ἀμφοτέρων τῶν Παρατάξεων, τοῦ τοιούτου ζητήματος ἀναγομένου εἰς ὑπερεχούσας, Πανορθοδόξου κύρους Συνόδους. Αὐτοφανής, λοιπόν, πασίδηλος καί ἡλίου φαεινοτέρα ἡ διάθεσις, ἠ πρόθεσις καί ἡ ἀπόφασις ῾Ημῶν, νά ἐπιτύχωμεν, ᾿Ορθοδόξως καί Κανονικῶς, τήν παρά πάντων ποθητήν καί εὐλογημένην ῞Ενωσιν.

῾Η ἀπάντησις τῆς Παρατάξεως τῶν τοῦ πρ. Φλωρίνης, εὐτυχῶς, γραπτή, ἦτο ΑΡΝΗΤΙΚΗ!!! ᾿Επακαλουθεῖ μετά ταῦτα, κατά Μάϊον - ᾿Ιούνιον, δημοσίευμα τοῦ "᾿Ορθοδόξου Παρατηρητοῦ", ἐπισημαίνοντος τάς πολλάς κακοδοξίας τῶν Ρώσων ᾿Επισκόπων, εἶτα δέ, τοῦ "᾿Εκκλησιαστικοῦ ᾿Αγῶνος", ἀποδεικνύοντος, ὅτι ὁ ᾿Επίσκοπος τούτων Θεόφιλος, εἶναι Νεοημερολογίτης καί ἐμνημόνευσε τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ ΣΤ'!!! ᾿Αλλά καί ὁ ᾿Επίσκοπος τῆς ῾Ημετέρας Παρατάξεως ῞Αγιος Κορινθίας κ. Κάλλιστος, προσφάτως ἐπανελθών ἐξ᾿ ᾿Αμερικῆς ἐβεβαίωσεν, ὅτι οὐδόλως ὑπῆρξε διακοπή ἐπικοινωνίας τῶν Ρώσων ᾿Επισκόπων ἐν ᾿Αμερικῇ μετά τῆς Νεοημερολογιτικῆς ᾿Εκκλησίας, ὡς ἤκουσε παρά τῶν ἰδίων ὁμολογούμενον! Εἶναι δέ τοιαύτη ἡ σύγχυσις, τό ἀλλοπρὀσαλλον καί ἀσταθές τῶν κινήσεων ἐν ταῖς παρατάξεσι ταύταις, Ρώσων ᾿Επισκόπων καί Φλωριναίων, ὥστε συνέχεται ὑπό ἀγωνίας ὁ ᾿Ορθόδοξος Χριστιανός, διαπορῶν περί τῆς πορείας αὐτῶν, ἐν ἀναφορᾷ πρός τήν ἀκριβῆ ᾿Ορθοδοξίαν, τούς ῾Ιερούς Κανόνας, τό Δόγμα, τήν Παράδοσιν καί τήν Δεοντολογίαν, καί τήν εὐθεῖαν καί ἐμπρεπῆ ἐμπολίτευσιν, κατά τά προηρημένα. Μέ ποίους λοιπόν ᾿Επισκόπους, καί τίνας Παρατάξεις, θά συνεννοηθῶμεν, χωρίς νά μειώσωμεν, βλάψωμεν καί στιγματίσωμεν τήν ᾿Ορθόδοξον Πίστιν μας, τό παρελθόν, τό παρόν καί τό μέλλον ῾Ημῶν;"

Εἰς τήν συνέχεια γράφει ἠ ᾿Εγκύκλιος:

"῞Οστις θέλει, λοιπόν, δύναται ἐκκλίνων, ἐκτρεπόμενος, νά ἀκολουθήση τήν ὁδόν τήν σκολιάν καί πεπλανημένην καί νά ἐμπέση εἰς τόν βόθυνον τῆς ἁμαρτίας, ἐπισωρεύων ἐπ᾿ αὐτοῦ τάς ἀράς τῶν Θεοφόρων Πατέρων τῶν ῾Επτά Οἰκουμενικῶν καί τῶν Τοπικῶν ῾Αγίων Συνόδων. Χαρακτήρ καί διάδημα τῆς ᾿Ορθοδοξίας, εἶναι ἡ Εἰλικρίνεια καί ἡ ᾿Ελευθερία, καθοδηγούμεναι καί ἐμπνεόμεναι ὑπό τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος. ῾Ο Χαρακτήρ δέ τῆς αἱρέσεως, εἶναι ἡ λεοντῆ καί ἡ ἀλωπεκῆ, ἡ βία, ὁ σοφισμός, ἡ δολιότης καί ὁ ἀποκρυφισμός .... ῾Η ᾿Ορθοδοξία δέν προβαίνει εἰς ὑποχωρήσεις καί συγκαταβάσεις εἰς τήν Πίστιν, κατά τό ἅγιον στόμα Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. Οὐδεμίαν ποτέ συγκατάβασιν, ὑπαναχώρησιν, ἀπεμπόλησιν, διέπραξε τό νέφος τῶν ῾Αγίων Μαρτύρων καί ῾Οσίων, οἵτινες ἤχθησαν εἰς τό μαρτύριον, στερρῶς περιθριγγωμένοι ἐν τῇ ῾Αγίᾳ, ἀστέκτῳ καί ἀκηράτῳ ᾿Ορθοδοξίᾳ. Οἱ ποιήσαντες συγκαταβάσεις καί μή μετά δακρύων μετανοήσαντες, κατέστησαν ΑΡΝΗΤΑΙ καί ΠΡΟΔΟΤΑΙ τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ".

Ταῦτα ὑπογράφουν ὁ τότε Πατρῶν ᾿Ανδρέας ὡς Πρόεδρος, καί οἱ Θεσσαλονίκης Δημήτριος, Κορινθίας Κάλλιστος, Τρίκκης καί Σταγῶν Βησσαρίων καί Μεσσηνίας Γρηγόριος, ὡς Μέλη, καί ὁ Γραμματεύς Πρωθιερεύς Εὐγένιος Τόμπρος.

 

Ἡ ἀπορία μας ἦτο καί εἶναι: Διατί τά μέλη τῆς Ἐξαρχίας τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ 1971, δέν ἔλαβαν καθόλου ὑπ’ ὄψιν τά ἀνωτέρω, τά ὁποῖα οἱ ἴδιοι ὑπέγραψαν, ἀλλ’ ἀπεδέχθησαν ἄνευ οὐδεμιᾶς ἐνστάσεως τήν ἐν Ἀμερικῆ ληστρικήν, ὡς ἀπεδείχθη καί ἀντιφατικήν ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ὑπηγορεύθη ὑπό τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ; Καί διατί εἰς τήν συνέχειαν ἐπιστρέψαντες εἰς Ἑλλάδα, δέν εἶπον τήν ἀλήθειαν, ἀλλά παρουσίασαν τήν προδοσίαν των ὡς θρίαμβον τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀπέκρυψαν καί τήν ἐν λόγω ληστρικήν ἀντιφατικήν ἀπόφασιν; Δέν ἀντελήφθησαν τί ἔγινε, λόγω τοῦ ὅτι δέν ἐγνώριζον τήν γλῶσσαν, ὡς ἠθέλησαν τινές νά τούς δικαιολογήσουν, ἤ παρεσύρθησαν καί ἐνήργησαν ὡς συνειδητά ὄργανα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Πάντως ὅ,τι καί ἄν συνέβη, τό ὁποῖον καλεῖται ἡ Ἰερά Σύνοδος νἀ διαλευκάνη, τοῦτο εἶναι βέβαιον ὅτι Ἐκκλησία (Κλῆρος καί Λαός) οὐδέποτε ἀπεδέχθη τήν ἀποκρυβεῖσαν ληστρικήν πράξιν τῆς Ἀμερικῆς, ἀλλά καί ὅταν ἀπεκαλύφθη καί ἐδημοσιεύθη ὑπό τῶν Φλωρινικῶν τήν κατεδίκασεν. Ὁ Κύριος «ἀντελάβετο ἡμῶν» καί συνέτριψε τήν προδοσίαν. «Δόξα τῶ Θεῶ πάντων ἕνεκεν».